Τι απέγινε ο Λωτ;

(Χαναάν ή Κναναάν). Πρόκειται για την Ουγκαρίτ -γνωστή σήμερα ως Ρας Σάμρα (Ra’s Shamrah),
Περίπου το 1230 Π.Κ.Ε. οι Ισραηλίτες άρχισαν την εισβολή τους στην ξηρά, ενώ οι αποκαλούμενοι Λαοί της Θάλασσας -πιθανώς Αχαιοί- άρχισαν να οργώνουν την ανατολική Μεσόγειο, ανοίγοντας θαλάσσιες οδούς από την Ανατολία ως την Αίγυπτο. Η δραστηριότητά τους οδήγησε στην εγκατάλειψη της Ουγκαρίτ το 1200 Π.Κ.Ε. και το 1180 εγκαταστάθηκαν στην Φιλιστία κατά μήκος της νότιων ακτών της Καναάν. Τούτη η τελευταία αναστάτωση, όπως είναι φυσικό, ήταν και το έναυσμα για την μετάλλαξη των τοπικών λατρειών και την περαιτέρω αλλοίωση της πρωτογενούς μαρτυρίας. (Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)
Τι απέγινε ο Λωτ;
(Απο το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ)
Μαύρη μοίρα τον περίμενε, γιατί όπως είπαμε έκανε το τραγικό λάθος να προδώσει τα θεϊκά σχέδια σε αλλόφυλους. Έτσι, αφού πρώτα μαζί με τις δύο κόρες και τη γυναίκα του καταλήγει στη Σηγώρ, χωρίς την παραμικρή απώλεια, η αφήγηση κάνει αιφνίδια στροφή και θέλει την κυρία Λωτ να "αλατοποιείται" παραδόξως, μετά τη σωτηρία της και την είσοδό της στη πόλη Σηγώρ!
Την αποκαλούμε δε κυρία Λωτ, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά μόνο επειδή το όνομα μιας τόσο τραγικής ηρωίδας, παραμένει άγνωστο. Ενώ αντίθετα, αποτελεί γενική πεποίθηση, ότι το τραγικό και εντελώς πρωτότυπο τέλος αυτής της γυναίκας, θα έκανε αυτόματα το όνομά της αθάνατο ανάμεσα στους απογόνους της. Εν τούτοις αν και "στήλη άλατος" η κυρία Λωτ παραμένει πεισματικά ανώνυμη!
Γνώμη μας είναι, ότι η γυναίκα αυτή δεν απολιθώθηκε όπως η Νιόβη του ελληνικού μύθου, αλλά βρήκε τραγικό θάνατο, είτε μέσα στις φλόγες της πυρκαγιάς, που δεν πρόλαβε ν' αποφύγει, είτε απ’ το εξαγριωμένο πλήθος της Σηγώρ, που τους καταδίωξε μαθαίνοντας απ’ τους διασωθέντες γαμβρούς του Λωτ, την ξεκάθαρη ομολογία τους, ότι ο δικός τους θεός σκόπευε να κάψει την πόλη και μάλιστα τη συγκεκριμένη αυτή νύχτα της συμφοράς. Έτσι ερμηνεύεται άλλωστε και η αντιφατική πληροφορία της Βίβλου, ότι η γυναίκα του Λωτ βρίσκει το θάνατο μετά την είσοδο τους στη Σηγώρ και όχι προηγουμένως.
Ο Λωτ λοιπόν, προφανώς κυνηγημένος απ’ τους εξαγριωμένους θεόπληκτους Χαναναίους, αυτή τη φορά από κάποιο πραγματικό θαύμα, γλιτώνει μεσ’ στην αναταραχή και το γενικό πανδαιμόνιο και κρύβεται σε μια σπηλιά στα όρη, στα βουνά, που τόσο ήθελε να αποφύγει. Μοναδικό θύμα της άτακτης φυγής του, η γυναίκα του.
Επικηρυγμένος λοιπόν και καταζητούμενος, με τη βαρύτατη κατηγορία του εμπρησμού τεσσάρων πόλεων, δεν τολμά να εμφανιστεί πουθενά και ζει μαύρη ζωή, απομονωμένος με τις δύο κόρες του σε μια ανήλιαγη σπηλιά: «Ανέβη δε ο Λώτ από τη Σηγώρ και κατοίκησε εις το όρος μαζί με τις δυο του θυγατέρες, διότι εφοβήθη να κατοικήσει στην Σηγώρ και κατοίκησε σε σπηλιά αυτός και οι δυο του θυγατέρες». Γέν.19.30.
Τίποτε δεν φαίνεται να πήγε καλά, στην σωτηρία του Λωτ! Βέβαια, εδώ η αφήγηση το παρουσιάζει όσο πιο απαλά γίνεται, κάτι σαν εκδρομή στα βουνά... Αλλά δεν αποφεύγει να πει, ότι αιτία για τον μακρόχρονο αυτό εγκλεισμό τους στο σπήλαιο, ήταν ο φόβος απ’ την εκδικητική μανία των κατοίκων της Σηγώρ και των υπολοίπων πυρπολημένων πόλεων.
Η συνέχεια είναι ακόμη πιο πιπεράτη. Στην τραγική παρατεταμένης απομόνωση της σπηλιάς, οι απ’ όλους τους κατοίκους της περιοχής κυνηγημένοι "δίκαιοι", παραπαίουν σε ανηθικότητα σαφώς χειρότερη απ’ την υποτιθέμενη των Σοδόμων, αφού κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής τους, υποκύπτουν στο απίστευτο αμάρτημα της αιμομικτικής συνεύρεσης: «και είπε η μεγαλύτερη κόρη στην μικρότερη... άνθρωπος δεν υπάρχει επί της γης για να συνευρεθεί μαζί μας, όπως γίνεται παντού, έλα λοιπόν ας μεθύσουμε τον πατέρα μας και ας πλαγιάσουμε μαζί του...». Γέν.19. 32.
Αυτά τα ακατανόητα είπαν οι δυο "παρθένες", δείχνοντας χαλδαϊκό ήθος και χαρακτήρα βιβλικών δικαίων! Τι να πρωτοπεί κανείς για την αλλοπρόσαλλη αυτή περίπτωση! Υπενθυμίζω ότι ο ίδιος ο πατέρας τους λίγο πριν, κατά την αφήγηση πάντα, με πολύ ευκολία τις είχε προτείνει ως σεξουαλικά ανταλλάγματα στους δήθεν ποθοπλάνταχτους Σοδομίτες, που διαμαρτύροντο έξω απ’ το σπίτι του: «έχω δύο θυγατέρες που δεν γνώρισαν άνδρα, να σας τις φέρω λοιπόν έξω και κάμετε σ’ αυτές ότι σας αρέσει». Γέν.19.8.
Θα περίμενε κανείς βέβαια μεγαλύτερο θάρρος και υπερασπιστικότητα απ’ τον Λωτ. Τη στιγμή μάλιστα που αποδεδειγμένα εγνώριζε ότι συμποσιάστηκε και φιλοξενούσε "θεϊκή" αντιπροσωπεία! Αλλά οι γυναίκες στους πατριαρχικούς αυτούς χρόνους, δε φαίνεται να είναι παρά το προστατευτικό "σώμα" των πατριαρχών, σε κάθε ευκαιρία.
Εξαιρετική επίσης εντύπωση προξενεί, η ομοιόμορφη αντίδραση των δυο Χαλδαίων βιβλικών ηρώων, Αβραάμ και Λωτ. Απέναντι στον κίνδυνο, χωρίς δεύτερη σκέψη, προτάσσουν τα σεξουαλικά ανταλλάγματα των γυναικών τους! Εξ αυτού και μόνο προκύπτει, ότι στην χαλδαϊκή τους ηθική, οι γυναίκες δεν έχουν την συνήθη (τουλάχιστον για τους μεσογειακούς λαούς) κοινωνική θέση και άξια, αλλά ευκαιριακά μετατρέπονται σε σεξουαλικά εργαλεία, δημιουργίας ευκαιριών ή αποτροπής κινδύνου.
Βεβαίως και κάθε λαός ή άνθρωπος, έχει δικαίωμα να υιοθετεί τους δικούς του ηθικούς κανόνες, αλλά η ηθική δολιότητα αποκαλύπτετε, σε όλο της το μεγαλείο, όταν την δική του ανυπαρξία ηθικής, την συνοδεύει μια ακατάσχετη κατάκριση και επιθετική σπίλωση της ηθικής των άλλων!
Η παράξενη όμως αυτή ηθική ευελιξία, ή αν θέλετε η σεξουαλική πρακτική των πατριαρχών, δεν περιορίζεται μόνο στους άνδρες. Για να συμβούν όλα όσα η Βίβλος σταδιακά μας αποκαλύπτει, πρέπει και οι γυναίκες των περίεργων αυτών εξιστορήσεων, να συμφωνούν και να συμμετέχουν στην ίδια "ηθική ρευστότητα". Πραγματικά έτσι πρέπει να συμβαίνει, αφού με την πρώτη ευκαιρία βλέπουμε τις δύο "άβγαλτες" αυτές παρθένες, να σκέφτονται τρόπους για να κοιμηθούν με τον ίδιο τους τον πατέρα, με την απολύτως ψευδή δικαιολογία: «άνθρωπος δεν υπάρχει επί της γης για να συνευρεθεί μαζί μας». Γέν.19. 31.
Είναι ολοφάνερο, ότι η χονδροειδής αυτή δικαιολογία, προστέθηκε πολύ αργότερα, για να προσφέρει κάποια διέξοδο στην ανατριχιαστική αυτή περίπτωση πατριαρχικής αιμομιξίας! Είναι περισσότερο από φανερό, ότι άνδρες υπήρχαν πολλοί, οι καταζητούμενες όμως κόρες του Λωτ, ήταν αδύνατον να τους πλησιάσουν! Ένα μόλις εδάφιο πριν, (Γέν.19.30), φαίνεται ολοκάθαρα ότι μόνες τους και από φόβο εγκατέλειψαν τη μικρή πόλη Σηγώρ, που ασφαλώς ήταν γεμάτη άνδρες.
Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα, η παραμονή του Λωτ στα βουνά και στις σπηλιές, ήταν υποχρεωτική. Ο Λωτ, έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα με τις κόρες του στην ασφάλεια της σωτήριας σπηλιάς, καταδιωκόμενος απ’ την λυσσαλέα εκδικητικότητα των αμέτρητων αθώων θυμάτων του θεού του! Ούτε ο "θεός" όμως, ούτε ο θείος του μπόρεσαν να αλλάξουν στο παραμικρό την μαύρη απομόνωσή του!
Κατήγοροί τους, οι διασωθέντες προφανώς γαμβροί του, που οργισμένοι διέδωσαν την τραγική κατηγορία του εμπρησμού, αφού ο Λωτ τους περιέγραψε την καταστροφή, πολύ πριν αυτή εκδηλωθεί.
Έτσι, αποκλεισμένος και κυνηγημένος με μοναδικό ίσως κρυφό τροφοδότη του, τον θείο του τον Αβραάμ, συντηρείται στο σπήλαιο κρυφά και έχει εκεί ψηλά στα βουνά, αρκετό κρασί για να μεθάει πριν από κάθε συνεύρεση με τις κόρες του: «Μέθυσαν λοιπόν τον πατέρα τους την νύκτα εκείνη με κρασί και κοιμήθηκε μαζί του η μεγάλη του κόρη... Εκείνος δεν κατάλαβε ούτε όταν ξάπλωσε ούτε όταν σηκώθηκε. Την άλλη μέρα είπε στη μικρή αδελφή της, χθες βράδυ ξάπλωσα εγώ με τον πατέρα μας. Έλα να τον μεθύσουμε κι απόψε και κοιμήσου εσύ μαζί του... Μέθυσαν λοιπόν τον πατέρα τους και πλάγιασε η μικρότερη μαζί του και πάλι εκείνος δεν κατάλαβε ούτε όταν ξάπλωσε ούτε όταν σηκώθηκε. Έτσι οι δυο κόρες του Λωτ έμειναν έγκυες από τον πατέρα τους»! Γέν. 19.32-36.
Αλήθεια, γιατί ο Λωτ κέρδισε τον τίτλο του δικαίου; Ούτε μια πράξη άξια αυτού του τίτλου δεν μας παρουσιάζει πουθενά η Βίβλος, από την αρχή της ζωής του έως το τέλος! Είχαμε λοιπόν κάποιες δυσκολίες να καταλάβουμε το είδος και τον βαθμό της "δικαιοσύνη" αυτού του ανθρώπου... αλλά μετά την αδαμάντινη ακεραιότητά του εδώ στο βουνό, καταλάβαμε αμέσως το πόσο "δίκαιος" ήταν!
Η αφήγηση και πάλι αλαφροπατά εσκεμμένα. Το πρόβλημα των βιβλικών ηρωίδων είναι, ότι, ή δεν θα πιάνουν καθόλου παιδί και θα επιστρατεύονται όλες οι ουράνιες δυνάμεις για τη θεραπεία τους απ’ την στειρότητα, ή όπως εδώ, θα είναι οι ίδιες ένα ανεπανάληπτο θαύμα γονιμότητας και θα τους αρκεί μια μοναδική σεξουαλική επαφή, για να αποκτήσουν ταυτόχρονα και οι δύο κόρες του Λωτ, απογόνους! Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο, μόνο με αληθινό θαύμα θα μπορούσε να επιτευχθεί. Λέτε λοιπόν να ευλογήθηκαν με θαυματουργική σύλληψη, ακόμα και σ’ αυτήν την αιμομικτική περίπτωση;!
Για τα παραπάνω εντελώς ανήθικα, όσο κι αν ψάξει κανείς τα βιβλικά κείμενα, δεν θα βρει την παραμικρή αντίδραση του Λωτ ή και του Αβραάμ ακόμα, στο ακραίο αυτό περιστατικό θυγατρο-παιδεραστίας. Μάλιστα από ολόκληρο το "ιερό" βιβλικό κείμενο, απουσιάζει κάθε σχόλιο θεϊκής δυσαρέσκειας και απαξίωσης!
Συνοπτικά λοιπόν, ο Αβραάμ και η Σάρρα δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την αδελφογαμία, ούτε ένοιωσαν ποτέ άβολα στην επαναλαμβανόμενη έστω χάριν προστασίας ή πλουτισμού μοιχεία. Ο Λωτ δεν δίστασε να προσφέρει την σεξουαλικότητα των παιδιών του, για να εξευμενίσει το εξαγριωμένο πλήθιος... και με την πρώτη ευκαιρία οι δυο του κόρες, (κατά την ψυχρή μας εκτίμηση και με την δική του συγκατάθεση) παραδόθηκαν σε μακροχρόνια αιμομικτική ερωτική σχέση. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι δεν καταλαβαίνουμε σωστά;
Έχω την εντύπωση ότι ο λεγόμενος Σοδομισμός ό,τι κι αν αυτός ήθελαν να περιλαμβάνει, δεν ήταν βαρύτερο παράπτωμα απ’ αυτό της εκούσιας μεθοδευμένης και κατ’ εξακολούθηση αιμομικτικής συνεύρεσης, στην οποία επιδόθηκαν οι δύο ανήλικες θυγατέρες του Λωτ, με την σιωπηρή συγκατάθεση του δήθεν "ακούσιου" εραστή και μέθυσου Λωτ.
Ακόμα κι αν δεχθούμε, ότι ο Λωτ βρισκόταν πράγματι σε μια σπάνια και εξαιρετικά περίεργη κατάσταση μέθης, να μπορεί δηλαδή να ανταποκριθεί σεξουαλικές, χωρίς όμως να είναι σε θέση να αναγνωρίσει... τα ίδια του τα παιδιά, ως σεξουαλικούς του συντρόφους, αυτό αθωώνει ίσως τον Λωτ, όχι όμως και τις κόρες του, που σύμφωνα με το κείμενο δεν ήταν διόλου μεθυσμένες! Τελικά... μήπως ξέρετε πόσοι ήταν οι δίκαιοι που σώθηκαν απ’ τη φλογερότερη περίπτωση οργής του θεού κατά της ανηθικότητας;
Επανέρχεται λοιπόν η βασανιστική ερώτηση: Γιατί ο θεός της Βίβλου, απ’ την μια επεμβαίνει δυναμικά για να δώσει ένα μάθημα ηθικής τάξης και αφανίζει μάλιστα μέσα σε μια κόλαση πυρός τέσσερις πολυπληθείς πολιτείες, των οποίων την ανηθικότητα (ούτε η δική τους Βίβλος) ποτέ δεν κατάφερε να τεκμηριώσει, ενώ απ’ την άλλη, όταν κατά τη ίδια αυτή αφήγηση, η ομολογημένη ανηθικότητα των ημετέρων ξεπερνά κάθε φαντασία, ο ίδιος αυτός θεός, παραμένει απλά σιωπηλός, χωρίς την παραμικρή ένδειξη οργής;
Όλα δείχνουν ότι ο θεός του Αβραάμ χρησιμοποιεί την ηθική οργή, μόνο όταν αυτή εξυπηρετεί τα κατασχετικά σχέδια της προφητικής απαλλοτρίωσης. Δεν ενδιαφέρεται όμως διόλου να ορίσει οποιουσδήποτε ηθικούς κανόνες περί δικαίων και αδίκων. Ή για να το πούμε καλύτερα: το κακό και το ανήθικο, στα χέρια των ημετέρων μπορεί να είναι όπλο και μέθοδος προώθησης δολίων σχεδίων ατιμωρητί. Ενώ για τους εκτός ημών, είναι οπωσδήποτε αιτία πληγών και θανάτου. Βολικό ε! Εδώ, γνωστός κωμικός (Mel Brukcs) απολαμβάνωντας τα σεξουαλικά "προνόμια" του βασιλιά, θα μας κοίταγε κατάματα χαμογελαστός και κουνώντας το κεφάλι του θα έλεγε: «it’s good to be king»! Πράγματι, είναι πολύ βολικό να είσαι... πάντα εσύ ο βασιλιάς!
Βέβαια, θα πρέπει εδώ να παραδεχθούμε, ότι ο θεός του Αβραάμ, δεν κάνει τίποτε περισσότερο απ’ ότι έκαναν και οι υπόλοιποι θεοί της εποχής του. Δίνουν θεολογική υπόσταση, (ηθική κάλυψη), στις αποφάσεις των ηρώων τους. Στην Οδύσσεια, βλέπουμε τον πανούργο Οδυσσέα να αναγγέλλει στον γιο του τον Τηλέμαχο την δική του απόφαση, του φόνου των μνηστήρων λέγοντας: «παραγγελιά είναι της Αθηνάς να σκεφτούμε τώρα τον φόνο των εχθρών μας» Homerus Epic.Od 16.233.
Ο Οδυσσέας ήξερε ασφαλώς, ότι θα ήταν πολύ ευκολότερο να προετοιμάσει τον φόνο εκατόν δέκα οκτώ (118) μνηστήρων (Od.16.247) με εντολή και συμπαράσταση "θεού", παρά ολομόναχος! Η διαφορά βέβαια στις δυο αυτές περιπτώσεις είναι θεμελιακή. Ο μεν Οδυσσέας προσπαθεί να ανακτήσει την ιδιοκτησία του, από τους επίβουλους και υπεράριθμους μνηστήρες, ενώ ο Αβραάμ, είναι, ο επίβουλος κατασχέτης της νόμιμης περιούσιας των Χαναναίων.
Θα ήταν λοιπόν απολύτως αφελές, μετά απ’ όλα αυτά να δεχθούμε ότι πίσω απ’ τις ιστορίες αυτές, υπήρχε ένα αληθινός θεός που εξοργίστηκε απ’ την ανηθικότητα των άλλων, την στιγμή που οι δικοί του τρισευλογημένοι "δίκαιοι", ζούσαν σε απόλυτη ηθική ακαταστασία. Οι ηθικολογίες της Βίβλου λοιπόν, αποδεικνύονται αποδοτικό εργαλείο καταστροφής της υπόληψης και της αξιοπρέπειας των λαών-στόχων, δημιουργώντας το κατάλληλο κλήμα επιθετικής και κατασχετικής ηθικής οργής.
Με τα παραμυθολογήματα του τύπου "έβρεξε πυρ εξ ουρανού" και "μη γυρίσεις πίσω σου γιατί θα γίνεις στήλη άλατος", κατάφεραν να εξασφαλίσουν για τις σκληρές αυτές βιβλικές εικόνες, μια ατμόσφαιρα άκριτης αποδοχής! Η βιβλική εξιστόρηση, πατώντας εναλλάξ πότε πάνω στην θεολογική παραμυθολογία και πότε στην πραγματική αφήγηση, κατάφερε να αχρηστέψει ως υπερβολική και ιερόσυλη κάθε κριτική διάθεση, ενώ ταυτόχρονα διέσωσε για τους μυημένους, τα πραγματικά μυστικά της φοβερής δράσης των πατριαρχών!
Η απόπειρα μυθολογικής συγκάλυψης, ενός ολοκαυτώματος, όπου ανύποπτοι πολίτες μιας ολόκληρης πεντάπολης, παραδόθηκαν στις φλόγες μιας ομάδας αδίστακτων Χαλδαίων, αποδείχθηκε απολύτως επιτυχής, αφού στην συγκεκριμένη βιβλική αφήγηση, κανείς μέχρι σήμερα δεν είδε τίποτε περισσότερο, από ενδιαφέρουσες ηθικό-θρησκευτικές εικόνες ή φανταστικές παραμυθολογίες! Κανέναν δεν ενοχλεί π.χ. η σκέψη, ότι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης, στερημένος εδώ από κάθε πρωτοτυπία, έκανε την γυναίκα του Λωτ στήλη άλατος, καταμεσής μιας αλλατο-θάλασσας (Νιτρία Νεκράς Θαλάσσης)... εκεί δηλαδή που για χιλιάδες χρόνια, υπήρχαν αμέτρητες στήλες αλάτων;!
Το εξαιρετικά ανησυχητικό και ανεξήγητο για την ανθρώπινη κριτική ικανότητα είναι, ότι, μπροστά στο παραμύθι του οργισμένου θεού, αφανίζεται κάθε κριτική σκέψη!
Αν θυμηθούμε, ότι τουλάχιστον οι δυο μεγάλες πόλεις Σόδομα και Γόμορρα, παρουσιάζονται με πύλες, κάστρα, στρατό και βασιλιάδες, καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για πολιτείες με κάποιες χιλιάδες κατοίκων. Αν υπολογίσουμε ένα μόνο παιδί σε τρυφερή ηλικία σε κάθε δεύτερη οικογένεια, καταλαβαίνετε ότι σύμφωνα με την ακατανόητη βιβλική απόλυτη θεόσταλτη καταστροφή... χάθηκαν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες αθώα μωρά!!!
Κανείς λοιπόν δεν αισθάνεται άσχημα, που σύμφωνα με την βιβλική διήγηση, εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες αθώα παιδιά και βρέφη, κάηκαν ζωντανά σε τέσσερις ολόκληρες πόλεις, από την οργή ενός Χαλδαίου θεού; Ποιος θεός θα έστηνε, την εντελώς ανόητη εκείνη συζήτηση "περί δέκα δίκαιων" (Γέν.18.32), όταν όλα τα παιδιά αυτών των πόλεων ήταν εξ ορισμού αθώα;!
Δυστυχώς, όταν η κριτική μας ικανότητα αδρανεί, ακόμα και σε επίπεδο γονικής ευαισθησίας... τότε δυστυχώς κάτι δεν πάει καθόλου καλά! Το να μην αισθάνεται κανείς άβολα καταθέτοντας την υποστήριξή του σε έναν θεό που παραμυθολογείται ότι έψησε ζωντανά πάνω στον θυμό του εκατοντάδες (εξ ορισμού επαναλαμβάνω) αθώα παιδάκια... είναι κάτι περισσότερο από περίεργο... είναι παθολογικά επικίνδυνο!
Γιατί αλήθεια πρέπει να δίνουμε αυτή την αλαφρόμυαλη ασυλία, σ’ όλες αυτές τις ταπεινωτικές για τη νοημοσύνη μας εξιστορήσεις της Βίβλου; Με την τόση διαχρονική ευπιστία μας, δεν διευκολύναμε άραγε το ατιμωτικό έργο της ιστορικής σπίλωσης των Σοδομο-Χαναναίων; Δεν είναι επίσης φανερό, ότι υιοθετώντας τόσο αβασάνιστα την ιστορική κακοποίηση ενός οποιουδήποτε λαού, με την στάση μας αυτή, διευκολύνουμε αφάνταστα τους εφευρέτες της ιστορικής παραχάραξης, να συμπεριλάβουν αργά ή γρήγορα και την όποια δική μας ιστορία, στις σκόπιμες παραχαράξεις τους;
Αν ο δικαιολογημένος σεβασμός μας προς τον αξιαγάπητο συμπαντικό Θεό, έγινε αφορμή να μεταβληθούμε σε κοπάδια άκριτης θρησκευτικότητας, τότε η φιλοθεΐα μας, από αγνό δείγμα φιλευσέβειας... έγινε ο τάφος κάθε περίσκεψης και αξιοπρέπειας.
* * *
Πριν αποχαιρετίσουμε τον Λωτ και την αξεπέραστη δικαιοσύνη του, δεν πρέπει να παραλείψουμε να πούμε ότι η περίφημη "στήλη άλατος" που υποτίθεται ότι έγινε η γυναίκα του Λωτ, πιθανότατα μας μεταφέρει εικόνες, απ’ τους πολύ περίεργους τοπικούς σχηματισμούς της πλέον παράξενης θάλασσας του κόσμου, που βρίσκεται λίγο νοτιότερα απ’ τον υποτιθέμενο τόπο της αδικοχαμένης πεντάπολης, της Νεκράς θάλασσας. Εκεί εκβάλλει ο ορμητικός Ιορδάνης και που ακόμα ονομάζεται όχι μόνο αλμυρά, αλλά και ασφαλτική θάλασσα.
Διαβάζουμε γι αυτήν: «Η Νεκρά Θάλασσα αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο καθώς, βρίσκεται στο βάθος μιας κοιλότητας 392 μέτρων κάτω απ’ την επιφάνεια της Μεσογείου και εξ αιτίας της πολύ δυνατής εξάτμισης, συγκεντρώνεται σ’ αυτήν πολύ περισσότερο αλάτι απ’ ότι σ’ άλλες θάλασσες, μέσα σ’ αυτό το τόσο αλμυρό νερό, όπου κανένα ζώο ούτε φυτό μπορεί να ζήσει, υπάρχει μεγάλη ποσότητα χλωρίου, μαγνησίου, σόδα, άσφαλτος και θειάφι».
Να λοιπόν, που μέχρι σήμερα η άσφαλτος (πίσσα) της περιοχής επιβεβαιώνεται σα φυσικό προσόν της περιοχής και το θείον (θειάφι) δεν υπήρχε απολύτως καμία ανάγκη να πέσει απ’ τον ουρανό, μια και οι φυσικοί μηχανισμοί παραγωγής του, ατελείωτες τώρα χιλιετίες, το είχαν χαρίσει άφθονο στην περιοχή!
Έτσι, τα φυσικά φαινόμενα της περιοχής, με τους άφθονους παράξενους αλάτινους σχηματισμούς που σίγουρα ανέκαθεν υπήρχαν στην περιοχή, δέθηκαν μυθολογικά με το θειάφι και την αλατοποίηση της ανώνυμης γυναίκα του Λωτ. Ταυτόχρονα φέρνουν στο νου μας, ανάλογες ιστορίες, όπως η ομηρική αναφορά στο καράβι των Φαιάκων, που πέτρωσε έξω απ’ το ίδιο του το λιμάνι, χτυπημένο απ’ την οργή του Ποσειδώνα γιατί μετέφερε τον τιμωρημένο, πολυπλάνητο Οδυσσέα στην Ιθάκη! Λέγεται, πως ακόμα δείχνουν το καράβι αυτό στους επισκέπτες του νησιού!
Αυτός λοιπόν είναι ο άγιος Λωτ (!) του οποίου την ιερή μνήμη, κανένας ποτέ δεν κατάλαβε, γιατί η εκκλησία των Ελλήνων επιμένει να εορτάζει στις 9 Οκτωβρίου: «Αβραάμ και του ανιψιού αυτού Λώτ»! Αν θέλαμε να τιμήσουμε... αναξίους... δεν είχαμε δικούς μας, έπρεπε ακόμα και τέτοιους να δανειστούμε;!

Απο το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ