Αριστόβουλος του Πανέα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Αριστόβουλος έζησε στην Αλεξάνδρεια τον 3ο-2ο αιώνα π.Χ. και υπήρξε Ιουδαίος περιπατητικός φιλόσοφος, ιδρυτής της Ιουδαϊκής Αλεξανδρινής Σχολής. Ενδεικτικά της χρονικής περιόδου που έζησε και έδρασε είναι η βασιλεία του Πτολεμαίου Ε' του Επιφανούς (204-181 π.Χ.), του οποίου υπήρξε δάσκαλος και σύμβουλος, καθώς και του Πτολεμαίου Στ' του Φιλομήτορος (187-146 π.Χ.), στον οποίο αφιέρωσε το σημαντικότερο βιβλίο του, Εξηγήσεις της Μωυσέως Γραφής ή του Μωυσέως Νόμου, μια ερμηνεία αλληγορική της Πεντατεύχου.Το έργο του αυτό εμπεριέχει και τον πυρήνα της διδασκαλίας του. Με αυτό προσπάθησε να αποδείξει ότι πηγή της ελληνικής φιλοσοφίας, από τον Όμηρο και έπειτα, υπήρξε η Παλαιά Διαθήκη, ισχυριζόμενος ότι όλοι οι Έλληνες στοχαστές είχαν εντρυφήσει σε αυτήν και είχαν επηρεαστεί από το περιεχόμενό της. Για να θεμελιώσει την αυθαίρετη αυτή άποψή του, από τη μια μεριά πλησίαζε, με την τεχνική της αλληγορικής ερμηνείας, χωρία της Παλαιάς Διαθήκης στις αντιλήψεις Ελλήνων φιλοσόφων, όπως του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, του Πλάτωνα κ.α., και από την άλλη , ως άριστος ελληνιστής που ήταν, παραχάραζε ελληνικά κείμενα ή έπλαθε νόθα χωρία, τα οποία απέδιδε σε Έλληνες ποιητές και φιλοσόφους. Τόση ήταν η αληθοφάνεια των διξασιών του, ώστε να παραπλανήσει και να παρασύρει σε αυτές πο΄λλούς χριστιανούς θεολόγους, μέχρι και τους Πατέρες της εκκλησίας, από τους οποίους στη συνέχεια καταβλήθηκαν προσπάθειες, προκειμένου να εναρμονίσουν τον θαυμασμό τους προς την ελληνική φιλοσοφική σκέψη με την αντίληψή τους για την υπεροχή και τη θεία προέλευση των διδασκαλιών της Βίβλου.