Οι αρχές της Κολομβίας επιβεβαίωσαν επίσημα την πτώση ενός μετεωρίτη –κατά τα φαινόμενα- στο κεντρικό τμήμα της επαρχία της Santander. Η πτώση του μετεωρίτη έγινε την Κυριακή στις 3:15 τοπική ώρα και η έκρηξη που ακολούθησε ακούστηκε σε μεγάλη απόσταση. Η πτώση έγινε κοντά στο δήμο του San Joaquin.
Ελικόπτερα της κολομβιανής Αεροπορίας πέταξαν αμέσως προς το σημείο της πρόσκρουσης η ακριβής θέση του οποίου όμως δεν έχει γίνει ακόμη γνωστή.
Αυτόπτες μιλούν για μεγάλη πύρινη μπάλα που έπεφτε προς το έδαφος. Αν και αναφορές μιλούν για κρατήρα 100 μέτρων από την πρόσκρουση, ακόμη κανένα τηλεοπτικό συνεργείο η φωτογραφία δεν έχει βγει στη δημοσιότητα από το σημείο της πρόσκρουσης -παρά το γεγονός πως έχουν περάσει πάνω από 24 ώρες από το συμβάν- η οποία έχει αποκλειστεί από δυνάμεις του Στρατού που απαγορεύουν στον οποιοδήποτε να πλησιάσει. Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Για να δούμε τι μας λέει η επιστήμη για τους μετεωρίτες-αερόλιθους...
αερόλιθος ή ουρανόλιθος ή μετεωρίτης
Πετρώδη ή μεταλλικά σώματα που πέφτουν από το Διάστημα στη Γη. Όταν ένα ουράνιο σώμα πλησιάζει τον πλανήτη μας, ξεφεύγει από την τροχιά του εξαιτίας της έλξης της Γης. Τότε, σε ύψος 120 χλμ. περίπου, εξαιτίας της τριβής του μετεωρίτη με το μόρια του ατμοσφαιρικού αέρα, αναπτύσσεται μεγάλη θερμοκρασία, που έχει σαν αποτέλεσμα να διατηρηθεί εξωτερικά ο μετεωρίτης. Αν είναι μικρών διαστάσεων (σαν κόκκος άμμου) καίγεται μέσα στην ατμόσφαιρα σε δυο ή τρία δευτερόλεπτα. Το μετέωρο τότε φαίνεται σαν αστέρι που κινείται πολύ γρήγορα και αφήνει πίσω του φωτεινή ουρά, γι' αυτό λέγεται "διάττων" αστέρας. Αν έχει μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν πυρακτωθεί εξωτερικά, παθαίνει έκρηξη, οπότε παρατηρείται το φαινόμενο της "βολίδος". Τέλος, αν ο μετεωρίτης είναι μεγαλύτερος σε μέγεθος από ένα καρύδι, τότε δεν προφταίνει να καεί στην ατμόσφαιρα και πέφτει στη Γη. Οι αερόλιθοι πέφτοντας χώνονται στη Γη σε διάφορα βάθη. Ένας από τους πιο ονομαστούς αερόλιθους στην ιστορία είναι εκείνος που είχε πέσει στη Φρυγία, όπου και λατρευόταν με το όνομα Κυβέλη (μητέρα των θεών) τον αερόλιθο αυτό τον μετέφεραν οι Ρωμαίοι στην πρωτεύουσά τους. Περιγράφεται από τους ιστορικούς σαν μελανός κωνικός λίθος. Επίσης ο Πλούταρχος αναφέρει την πτώση αερόλιθου στη Θράκη το 470 π.Χ.
Ένα από τα ιερότερα κειμήλια της μωαμεθανικής θρησκείας, που λατρευόταν στη Μέκκα, είναι ο μελανός λίθος της Κάαμπα. Ήταν γνωστός πριν από τον 7ο αι. και σύμφωνα με το Γερμανό γεωγράφο Παρτς, μπορεί να θεωρηθεί αερόλιθος.
Ανάλογα με τη σύστασή τους οι αερόλιθοι διαιρούνται: α) σε σιδερίτες, που είναι εντελώς μεταλλικοί και αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από ενώσεις σιδήρου και νικέλιου, β) σε κυρίως αερόλιθους, που περιέχουν πυρίτιο και ελάχιστα μεταλλικά συστατικά και γ) σε σιδερόλιθους, που κατέχουν ενδιάμεση θέση ανάμεσα στους άλλους. Οι μεγαλύτεροι από τους γνωστούς αερόλιθους είναι του Βακουβιρίτο του Μεξικού, που ζυγίζει 50 τόνους και της Δ. Χόμπα στην Αφρική, που έπεσε σε προϊστορική εποχή και ζυγίζει πάνω από 60 τόνους. Στον αιώνα μας έπεσαν μόνο δυο σημαντικοί μετεωρίτες, και οι δυο στη Σιβηρία: ο ένας το 1908 και ο άλλος το 1947.Η τελευταία πτώση μεγάλου μετεωρίτη, ο οποίος ζύγιζε γύρω στους 4 τόνους, σημειώθηκε το 1976 στην Κίνα.
Κατά την τελευταία εικοσαετία μελετήθηκαν οι τροχιές διαφόρων μετεωριτών και, όπως έδειξαν οι υπολογισμοί, όλες περνούσαν μέσα από τη ζώνη των αστεροειδών, που βρίσκεται ανάμεσα στις τροχιές του 'αρη και του Δία και θεωρείται ως η σημαντικότερη πηγή προέλευσής τους. Το ίδιο διάστημα οι μέθοδοι της ραδιοχρονολόγησης έδωσαν στοιχεία για την ηλικία των μετεωριτών τόσο τη στιγμή της δημιουργίας τους - που ανέρχεται σε 4,6 δισεκατομ. χρόνια, συμπίπτει δηλ. με την ηλικία των πλανητών - όσο και τη στιγμή που αποσπάστηκαν από μεγαλύτερα μητρικά σώματα, όπως εκτιμάται κατά τις νεότερες απόψεις, για ν' αρχίσουν στη συνέχεια στιγμή αυτή, που υπολογίζεται από το χρόνο έκθεσης των μετεωριτών στην κοσμική ακτινοβολία, τα αποτελέσματα κυμαίνονται από 20 χιλ. έως 500 και πλέον εκατομ. χρόνια. Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι οι ηλικίες αυτές δεν κατανέμονται ομοιόμορφα στο χρόνο, αλλά τείνουν να συσσωρεύονται γύρω από συγκεκριμένες τιμές, που αντιστοιχούν σε 5, 7 και 20 εκατομ. χρόνια. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι μετεωρίτες που έχουν πέσει στη Γη προέρχονται από συγκρούσεις ανάμεσα σε ορισμένα μητρικά σώματα, οι οποίες έλαβαν χώρα πριν από 5, από 7 και από 20 εκατομ. χρόνια, πιθανότατα στη ζώνη των αστεροειδών.Η ταχύτητα, με την οποία οι αερόλιθοι μπαίνουν στη γήινη ατμόσφαιρα, φτάνει σε πολλές δεκάδες χιλιόμετρα στο δευτερόλεπτο, εκείνη όμως που έχουν κατά τη στιγμή της κρούσης τους πάνω στην επιφάνεια της Γης είναι σχετικά μικρή, εξαιτίας της συνεχούς επιβράδυνσης της πορείας τους από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Στην ελάττωση αυτή της ταχύτητας οφείλεται, επίσης, και το γεγονός ότι οι αερόλιθοι κατά τη στιγμή της πτώσης τους δε βρίσκονται πια σε κατάσταση πυράκτωσης, αλλά διατηρούν ακόμα ένα μέρος από τη μεγάλη τους θερμοκρασία.
Τα καλύτερα δείγματα μετεωριτών είναι εκείνα που εξετάζονται αμέσως μετά την πτώση τους, πριν εκτεθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην επίδραση του ατμοσφαιρικού αέρα. Δεδομένου ότι αυτό δεν είναι συνήθως εφικτό, ιδιαίτερη σημασία έχουν οι λεγόμενοι μετεωρίτες της Ανταρκτικής, που ανακαλύφθηκαν μετά το 1970 σε μια περιοχή όπου οι ιδιαίτεροι γεωγραφικοί και κλιματολογικοί παράγοντες που επικρατούν τους έχουν προφυλάξει από την ατμοσφαιρική διάβρωση και την ανάμειξη με γήινα συστατικά. Στα στοιχεία που προέκυψαν από τη μελέτη των μετεωριτών της Ανταρκτικής δεσπόζουσα θέση κατέχουν δύο σημαντικές ανακαλύψεις. Καταρχήν από τη μελέτη της χημικής τους σύστασης διαπιστώθηκε με βεβαιότητα ότι αρκετοί μετεωρίτες προέρχονται απευθείας από τη Σελήνη, παρουσιάζοντας μάλιστα και εμφανή εξωτερική ομοιότητα με τα σεληνιακά πετρώματα που περισυνέλεξαν και έφεραν στη Γη οι αποστολές Απόλλων. Πρόκειται προφανώς για κομμάτια που αποσπάστηκαν κατά την πρόσκρουση άλλων μετεωριτών στο σεληνιακό έδαφος, το οποίο στη συνέχεια εγκατέλειψαν λόγω του μικρού βαρυτικού πεδίου του δορυφόρου μας. Η δεύτερη σημαντική ανακάλυψη αφορά την παρουσία αμινοξέων σε μετεωρίτες, τα οποία είναι απαραίτητα στη βιοσύνθεση των πρωτεϊνών, που με τη σειρά τους αποτελούν μια από τις βασικότερες κατηγορίες βιομορίων. Η εξωγήινη προέλευση των αμινοξέων αυτών είναι σχεδόν σίγουρη, καθώς σ' αυτά περιλαμβάνονται και ορισμένα που δεν συναντώνται στο φυσικό περιβάλλον του πλανήτη μας. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι είναι κατάλοιπα μορφών ζωής άλλων κόσμων, αλλά πως οι προϋποθέσεις για τη βιοχημική εξέλιξη που οδήγησε στη ζωή δεν αποτελούν προνόμιο μόνο της Γης.
Πηγή: Ηλεκτρονική Εγκυκλοπαίδεια Επιστήμη & Ζωή
Πηγή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου