Ηρθε τελικά η στιγμή.
Βέβαια κατά βάθος το περίμενα εδώ και καιρό, είχα όμως και την ελπίδα ότι ίσως ο Λαός θα φερόταν για άλλη μια φορά ηλίθια, όπως τότε που έβγαλε Ήρωα τον πεθερό μου και τον μπεκρούλιακα τον άντρα μου.
Τόσες φορές τους κορόιδευαν και πάντα την πατούσαν.
Δεν θέλανε πολλά, καθότι συναισθηματική φάρα σου λέει ο τώρα,
Ένα στήσιμο στο μπαλκόνι μια χαιρετούρα ,και από δω πάνε και άλλοι, σαν μ……..ς έτοιμοι όλοι τους να σε ξαναψηφίσουν. Να κατέβουν στο δρόμο για εσένα, να τσακωθούν μεταξύ τους να σκοτώσουν τα αδέρφια τους για ένα λάβαρο που τους μοστράρισες ,για δυο κουβέντες που τους πλασάρανε οι επικοινωνιολογοι σου .
Βέβαια ευτυχώς που ήμουν πάντα εγώ στο παρασκήνιο, γιατί άμα τους άφηνες μόνους τους πατέρα και γιο θα τα είχαν κάνει μαντάρα από την πρώτη στιγμή.
Ο πρώτος με το να μην σταματάει να πίνει και να τσιλημπουρδίζει με την πρώτη π........α που θα του κάτσει από ταξί μέχρι αεροπλάνο και ο γιος μου από την άλλη που από δέκα πράγματα που του λες σε μισή ώρα ούτε τα πέντε δεν θυμάται.
Άσε που τα λέει όπως του κατέβει, αλλά ήταν και η μόνη λύση, τα άλλα μου τα παιδιά δεν θέλω να τα εκθέσω αφενός, αφετέρου έχουν και άποψη και αυτό πάντα μου έδινε στα νεύρα.
Ενώ αυτό το μουροχαυλο από μικρό φαινότανε,
είχε όλα τα χαρίσματα να γίνει πρωθυπουργός έβλεπα ότι δεν τα έπαιρνε αλλά εγώ τον έστειλα στα καλυτέρα σχολεία, να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα .
Όσο πιο μπερδεμένο τόσο το καλύτερο σκεφτόμουν .
Αυτό πάντα βέβαια το μόνο που ήθελε από μικρό ήταν να πηγαίνει γυμναστήριο, να κόβει βόλτες με το ποδήλατο (καμιά φορά βέβαια έσκυβε να φτιάξη την αλυσίδα εν κινήσει και μου κουτρουβαλιαζοτανε) αλλά κάθε παιδί με τις χάρες του.
Γενικά καλά τα πήγε το καμάρι μου, ότι κι αν του έλεγα το έκανε κατά γράμμα,
και το βιος μας αυγάτισε και αυτήν την κωλοχωρα ξεπούλησε όπως του είπαμε, και όλα μια χαρά τα τακτοποιησε.
Τι κρίμα όμως, όλα τα καλά κρατάνε τόσο λίγο!,
και αυτά τα ζώα που κυβερνούσε το αγόρι μου τελικά ξύπνησαν.
Μαζευτήκανε αγριεμένοι, τον άρπαξαν, και αφού τον μάντρωσαν σ, αυτό το παλιό Στρατόπεδο, μαζί με όλους εκείνους τους παλιολακεδες, τους χαραμοφαιδες που τόσα χρόνια τσάμπα τους ταΐζαμε, χωρίς να προλάβουν ούτε τα τομάρια τους να σώσουν, ούτε το μωρό μου να βγάλουν από τα χέρια των αγριανθρωπων.
Και τώρα ?
Τώρα ηρθε η μεγάλη στιγμή .
Τι όμορφος που είναι με το μαύρο κουστούμι του.
Χαμογελάει εκεί στημένος στον τοίχο, αχ ναι ο πανυβλακας καλά το καταλάβατε, ακόμα δεν έχει μάλλον καταλάβει τι πρόκειται να συμβεί.
Να δεις που θα νομίζει ότι τα όπλα τα κρατάνε για να του αποδώσουν τιμές.
Και φωτογένεια που την έχει το Καμάρι μου !! Να και κάτι που πήρε από εμένα ,κρατώ και από λεβεντοσογο
Πάντως ένα μόνο πράγμα με παρηγοράει που στην θέση του ,δεν είναι κάποιο από τα άλλα παιδιά μου,
Σαν Μάνα μόλις τελειώσουμε από εδώ θα τα μαζέψω και θα τους πάρω να πάμε κάπου στην Αμερική.
Ο μεγάλος μου ο γιος είναι σαΐνι, αμέσως θα κάνει διασυνδέσεις εκεί και να δεις που θα περάσουμε ζωή και κότα.
Αλλά ουφ ! επιτέλους ! αργήσανε αυτοί εδώ πραγματικοί Ιθαγενείς τίποτε δεν μπορούν να τελειώσουν στην ώρα τους ,πάντα καθυστερημένοι.
Και υστέρα μου ήθελαν και ανάπτυξη μωρέ καλά τους κάναμε και τους ξεπουλήσαμε ,άντε τελειώνετε γιατί έχω και να ετοιμάσω και γάμο στο κτήμα μου για την άλλη Κυριακή.
Αλλά να επιτελούς στήσανε τα όπλα και τον σημαδεύουν !καιρός ήταν θα μου χαλάσει και το μαλλί στο τέλος.
Άντε να δούμε ,θα τον πετύχουν με την πρώτη η θα πρέπει να του δώσουν και χαριστική βολή, όχι τίποτε άλλο αλλά θα του λερώσουν το άσπρο του πουκάμισο, και μετά ποιος το πλένει, και πως θα τον παρουσιάσουμε στον κόσμο μες τα αίματα.
Άντε να, επιτελούς, μπράβο καμάρι μου, έτσι.!λιγο πιο δεξια κοιτα το πουλακι.
Νάτο Νάτο !!!!
"ΜΠΑΑΑΜ"!!
Ελα Αντρικο φροντισε για τα υπολοιπα γιατι αργησα και θα χασω την προβα.
(Η ιστορία που διαβάσατε είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιοτης με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπωματική)
Βέβαια κατά βάθος το περίμενα εδώ και καιρό, είχα όμως και την ελπίδα ότι ίσως ο Λαός θα φερόταν για άλλη μια φορά ηλίθια, όπως τότε που έβγαλε Ήρωα τον πεθερό μου και τον μπεκρούλιακα τον άντρα μου.
Τόσες φορές τους κορόιδευαν και πάντα την πατούσαν.
Δεν θέλανε πολλά, καθότι συναισθηματική φάρα σου λέει ο τώρα,
Ένα στήσιμο στο μπαλκόνι μια χαιρετούρα ,και από δω πάνε και άλλοι, σαν μ……..ς έτοιμοι όλοι τους να σε ξαναψηφίσουν. Να κατέβουν στο δρόμο για εσένα, να τσακωθούν μεταξύ τους να σκοτώσουν τα αδέρφια τους για ένα λάβαρο που τους μοστράρισες ,για δυο κουβέντες που τους πλασάρανε οι επικοινωνιολογοι σου .
Βέβαια ευτυχώς που ήμουν πάντα εγώ στο παρασκήνιο, γιατί άμα τους άφηνες μόνους τους πατέρα και γιο θα τα είχαν κάνει μαντάρα από την πρώτη στιγμή.
Ο πρώτος με το να μην σταματάει να πίνει και να τσιλημπουρδίζει με την πρώτη π........α που θα του κάτσει από ταξί μέχρι αεροπλάνο και ο γιος μου από την άλλη που από δέκα πράγματα που του λες σε μισή ώρα ούτε τα πέντε δεν θυμάται.
Άσε που τα λέει όπως του κατέβει, αλλά ήταν και η μόνη λύση, τα άλλα μου τα παιδιά δεν θέλω να τα εκθέσω αφενός, αφετέρου έχουν και άποψη και αυτό πάντα μου έδινε στα νεύρα.
Ενώ αυτό το μουροχαυλο από μικρό φαινότανε,
είχε όλα τα χαρίσματα να γίνει πρωθυπουργός έβλεπα ότι δεν τα έπαιρνε αλλά εγώ τον έστειλα στα καλυτέρα σχολεία, να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα .
Όσο πιο μπερδεμένο τόσο το καλύτερο σκεφτόμουν .
Αυτό πάντα βέβαια το μόνο που ήθελε από μικρό ήταν να πηγαίνει γυμναστήριο, να κόβει βόλτες με το ποδήλατο (καμιά φορά βέβαια έσκυβε να φτιάξη την αλυσίδα εν κινήσει και μου κουτρουβαλιαζοτανε) αλλά κάθε παιδί με τις χάρες του.
Γενικά καλά τα πήγε το καμάρι μου, ότι κι αν του έλεγα το έκανε κατά γράμμα,
και το βιος μας αυγάτισε και αυτήν την κωλοχωρα ξεπούλησε όπως του είπαμε, και όλα μια χαρά τα τακτοποιησε.
Τι κρίμα όμως, όλα τα καλά κρατάνε τόσο λίγο!,
και αυτά τα ζώα που κυβερνούσε το αγόρι μου τελικά ξύπνησαν.
Μαζευτήκανε αγριεμένοι, τον άρπαξαν, και αφού τον μάντρωσαν σ, αυτό το παλιό Στρατόπεδο, μαζί με όλους εκείνους τους παλιολακεδες, τους χαραμοφαιδες που τόσα χρόνια τσάμπα τους ταΐζαμε, χωρίς να προλάβουν ούτε τα τομάρια τους να σώσουν, ούτε το μωρό μου να βγάλουν από τα χέρια των αγριανθρωπων.
Και τώρα ?
Τώρα ηρθε η μεγάλη στιγμή .
Τι όμορφος που είναι με το μαύρο κουστούμι του.
Χαμογελάει εκεί στημένος στον τοίχο, αχ ναι ο πανυβλακας καλά το καταλάβατε, ακόμα δεν έχει μάλλον καταλάβει τι πρόκειται να συμβεί.
Να δεις που θα νομίζει ότι τα όπλα τα κρατάνε για να του αποδώσουν τιμές.
Και φωτογένεια που την έχει το Καμάρι μου !! Να και κάτι που πήρε από εμένα ,κρατώ και από λεβεντοσογο
Πάντως ένα μόνο πράγμα με παρηγοράει που στην θέση του ,δεν είναι κάποιο από τα άλλα παιδιά μου,
Σαν Μάνα μόλις τελειώσουμε από εδώ θα τα μαζέψω και θα τους πάρω να πάμε κάπου στην Αμερική.
Ο μεγάλος μου ο γιος είναι σαΐνι, αμέσως θα κάνει διασυνδέσεις εκεί και να δεις που θα περάσουμε ζωή και κότα.
Αλλά ουφ ! επιτέλους ! αργήσανε αυτοί εδώ πραγματικοί Ιθαγενείς τίποτε δεν μπορούν να τελειώσουν στην ώρα τους ,πάντα καθυστερημένοι.
Και υστέρα μου ήθελαν και ανάπτυξη μωρέ καλά τους κάναμε και τους ξεπουλήσαμε ,άντε τελειώνετε γιατί έχω και να ετοιμάσω και γάμο στο κτήμα μου για την άλλη Κυριακή.
Αλλά να επιτελούς στήσανε τα όπλα και τον σημαδεύουν !καιρός ήταν θα μου χαλάσει και το μαλλί στο τέλος.
Άντε να δούμε ,θα τον πετύχουν με την πρώτη η θα πρέπει να του δώσουν και χαριστική βολή, όχι τίποτε άλλο αλλά θα του λερώσουν το άσπρο του πουκάμισο, και μετά ποιος το πλένει, και πως θα τον παρουσιάσουμε στον κόσμο μες τα αίματα.
Άντε να, επιτελούς, μπράβο καμάρι μου, έτσι.!λιγο πιο δεξια κοιτα το πουλακι.
Νάτο Νάτο !!!!
Ελα Αντρικο φροντισε για τα υπολοιπα γιατι αργησα και θα χασω την προβα.
(Η ιστορία που διαβάσατε είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιοτης με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπωματική)
skoulikiaospotepia.blogspot.com
ΚΥΝΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου