1922

Ταινία που αναφέρετε στην πυρπόληση και καταστροφή της Σμύρνης της Μικράς Ασίας και την γενοκτονία των Ελλήνων κατοίκων της, στις 14 Σεπτεμβρίου 1922, από τους νεότουρκους του κεμάλ, με σκοπό την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Η ταινία βασίστηκε σε αυθεντικές μαρτυρίες από το μυθιστόρημα «Το νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη και στην οποία απαγόρευσαν την προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μια ταινία που όχι μόνο κατέγραψε τη βαρβαρότητα των Νεοτούρκων, αλλά ανέδειξε και την Ελλαδική νοοτροπία των Νεοελλήνων να συγκαλύπτουν...

Να ποιοι είναι οι "δημοκράτες" της Τουρκίας!

Χθες γιορτάστηκαν μαζί στην Τουρκία η πρώτη μέρα του μπαϊραμιού του Ραμαζανιού και η Γιορτή του Θριάμβου (σημ. Αλφειού: της σφαγής των Ελλήνων) της 30ης Αυγούστου. Όπως πάντα έτσι και φέτος οι εορτασμοί για την 30η Αυγούστου Γιορτή του Θριάμβου ξεκίνησαν με την καθιερωμένη επίσκεψη στο Anıtkabir, όπου αναπαύεται ο τρανός ηγέτης και ιδρυτής της σύγχρονης Δημοκρατίας της Τουρκίας, Mustafa Kemal Atatürk. Ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων και οι αρχηγοί των τριών όπλων και της Στρατοχωροφυλακής διανύοντας το δρόμο με τα λιοντάρια απέτισαν φόρο τιμής στη μνήμη του Atatürk.Ο Αρχηγός ΓΕΕΔ, στρατηγός-XHMIKΟΣ Necdet Özel κατέθεσε στεφάνι στο μαυσωλείο του Atatürk (ο διεστραμμένος σφαγέας τιμάται απο όμοιο του) και ύστερα υπέγραψε το ειδικό βιβλίο του Anıtkabir. Ο στρατηγός έγραψε τα εξής στο ειδικό βιβλίο: «Είμαστε πάντα πανέτοιμοι για την προστασία της αδιαίρετης ενότητας της χώρας.»Έπειτα η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων πέρασε στο Αρχηγείο του Γενικού Επιτελείου, όπου για πρώτη φόρα στην ιστορία τα συγχαρητήρια δέχτηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την ιδιότητα του Στρατάρχη. Ο Πρόεδρος της Βουλής, Cemil Çiçek, ο Πρωθυπουργός, Recep Tayyip Erdoğan, ο Αρχηγός του ΓΕΕΔ, στρατηγός Necdet Özel και τα υπόλοιπα ονόματα του πρωτοκόλλου ήρθαν με τη σειρά τους στην Αίθουσα Τιμής και συνεχάρησαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Πηγή...

Κισμέτ μιας Οδύσσειας χωρίς Ιθάκη

Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη: Μισάκ Απελιάν - Κανανιάν

Της Κουήν Μινασιάν

Συνεχίζοντας την έρευνα της ιστορίας της οικογένειάς μας στο μάθημα Ιστορίας του σχολείου, φτάσαμε στην οικογένεια Απελιάν -Κανανιάν. Η μαθήτρια
Μαριάμ Απελιάν παρουσίασε μια τόσο ενδιαφέρουσα έρευνα, που μας παρακίνησε να γνωρίσουμε από κοντά τον παππού της και αφηγητή μας, τον κύριο Μισάκ Απελιάν. Ένας άνθρωπος, που παρά τις τόσες δυσκολίες παραμένει πράος και χαμογελαστός. Ο δίχως παράσημα άγνωστος στρατιώτης, ο χωρίς επαίνους ανώνυμος ήρωας μπορεί να είναι ο διπλανός μας άνθρωπος.

Με λένε Μισάκ Απελιάν, γεννήθηκα το 1938 στην πόλη Μαλαγέρ (ή Μαρακέγ) της Περσίας. Θα σας διηγηθώ την ιστορία της οικογένειάς μου, ιδιαίτερα δε του πατέρα μου.

Στο χωριό Ουζουνλού, της περιοχής Γιοζγκάτ, ζούσαν ο παππούς μου Οβαννές Απελιάν - Κανανιάν και η γιαγιά μου Μάρτα. Το Ουζουνλού ήταν 60 χλμ. από την Άγκυρα στο δρόμο προς Κιλικία. Ο Οβαννές είχε 4 γιους και 2 κόρες: ο Μισάκ, ο Γεζεκέλ, ο Μεσρόπ, ο Ρουπέν και η Αλτούν. Την άλλη κόρη, μικρότερη απ’ όλους, δεν θυμάμαι πως την έλεγαν. Πατέρας μου ο Μεσρόπ. Θυμάμαι όσα μας έλεγε, τα θυμάμαι καλά, γιατί μας τα διηγιόταν συχνά και πολύ παραστατικά.

Ο τουρκικός στρατός και η χωροφυλακή εισέβαλαν, που λέτε, απρόσμενα το 1915 στο Ουζουνλού. Σφαγές και αρπαγές γίνονταν και σε άλλα μέρη, μα άρχισαν τόσο ξαφνικά και πήραν μεγάλη έκταση τόσο γρήγορα, που κανείς δεν προλά-βαινε να αντιδράσει ή έστω να τρέξει να ειδοποιήσει άλλες περιοχές. Οι δυο μεγαλύτεροι, Μισάκ και Γεζεκέλ είχαν ήδη κληθεί και υπηρετούσαν τη θητεία τους στο τουρκικό στρατό, κάπου μακριά.

Ο ιμάμης της περιοχής διάβασε τη διαταγή σφαγής και κατέληξε: «Ω, καταραμένοι! Ο μεγάλος Αλλάχ έφερε τη μέρα που όποιος είναι μουσουλμάνος, πρέπει να σφάζει τους Αρμένιους». Έδεσαν τους άντρες 17 ως 60 χρονών ανά δεκάδες, πολλές δεκάδες, για να τους πάνε για σφαγή. Η επιλογή των αντρών έγινε με μια ματιά στο λαιμό, δηλαδή σ’ όποιον προεξείχε το “μήλο του Αδάμ”. Δεν σώθηκε κανένας τους, …ούτε κι ο παππούς Οβαννές. Πολλοί Τούρκοι άρπαζαν γεροδεμένους νέους κι εφήβους, που δεν είχαν “ώριμο μήλο του Αδάμ”, για να τους κάνουν δούλους στα χωράφια τους. Ο Μεσρόπ και ο Ρουπέν που ήταν έφηβοι, τους πήραν και γλίτωσαν. Στο μεταξύ πιο κει βλέπουν με τα μάτια τους, τους τούρκους στρατιώτες να πυροβολούν ή με τσεκούρια να σφάζουν όλο το λαό του χωριού. Συγγενείς, φίλοι, γείτονες.... Τα όμορφα νεαρά κορίτσια τα άρπαζαν για τις ορέξεις τους. Έτσι άρπαξαν και την Αλτούν, την μεγάλη αδερφή τους. Ήταν, λένε, τόσο όμορφη, όσο κι έξυπνη!

Μερικοί Αρμένιοι κατάφεραν και κρύφτηκαν την περίοδο αυτή. Λίγο καιρό μετά τις πρώτες σφαγές ήρθε νέα διαταγή, σύμφωνα με την οποία σταματάει ο διωγμός των Αρμενίων και να νιώσουν ελεύθεροι κι ασφαλείς για να εμφανιστούν. Δυστυχώς πολλοί το πίστεψαν, βγήκαν από τις κρυψώνες τους και ...πάει, θυσιάστηκαν κι αυτοί.

Παιδαρέλι ακόμη, λοιπόν, πήραν τον πατέρα μου