Νίκη Σίμογλου από την Θεσαλονίκη….. Γεωργία Βαγενά από την Πάτρα…… Σοφία Σαρησάββα από την Κοζάνη….. Στέλλα και Λίνα από την Λάρισα……. Άννα Μπουγιούκ από την Αθήνα….. Γιώτα από την Αλόνησο….. Βίκυ Χαραλάμπους από την Κύπρο…. Γιάννα Παρχαρίδου από την Νάουσα…… και σεις χιλιάδες γυναίκες τούτης της κατεχώμενης χώρας που..ακολουθείτε, ήρθα για να σας μηνύσω ότι δεν σας απόμεινε… τίποτε πια!!! Δεν έχετε χώματα, Πατρίδα, πόλεις, ζωή δεν έχετε πιά , μα μήτε και ονόματα στην χώρα τούτη που όλοι γίναμε..αριθμοί. Όλες μας όμως έχουμε κάτι κοινό. Κάτι που
ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΛΕΝΕ © Χαρά Κούτρα
Γεννήθηκα σε άγριους καιρούς
μέσα στο μεσοϋπνι
ενός παλιού Γενάρη
στην ανεμόεσσα γη…
και…στο χρώμα της πορφύρας!!!
Βαμμένη πέρασα την ανατολή
και χαϊδεμένη ήρθα,
από περάσματα ανέμων.
Εχιόνιζε θυμάμαι..
.. στον κήπο μιας…
ξετρελαμένης μυγδαλιάς
και στο μωβιένο.. δειλινό
ο ουρανός χειμάριζε..
ρίχνοντας μου….
βυσσινιές τουλίπες.
Στα μάρμαρα τα αρχαία
ξεβράστηκε λιανό κορμί
και η ψυχή εθέριεψε
σαν άγγιζε κείνο το κύμα
……το θεριό,π” αντρίευε!!!
Ο βράχος δίπλα μου ερίγησε
κι έκλαψε μ’ αναφιλητό
πάνω σ’ αυτήν.. την γέννα.
Τι γύρευες ολόξανθη και ηλιοκαμένη
πες μου τι γύρευες
σαν πέρναγες μέσα από
την ανατολή του ήλιου;
-» Προγονικούς τροφούς…
είχα πολλούς
γλάρους λευκούς…
γλαυκούς Αγγέλους,
βράχους αλμυρούς
που στέκαν κει πάνω μου
και μου μιλούσαν..απόκοσμα!!!
Και δίπλα μου κει,με νανούριζε,
όλος ο αρχαίος χορός
των γυναικών
που μαυροφορεμένες
βαστούσαν….
λιβανιστήρια στα χέρια!!!
Μύριζαν τα κορμιά τους λιβάνι
κι εκείνο τ’ άρωμα του.. ρετσινιού
που είχε ζωή
τριών χιλιάδων χρόνων!!!
Γάλα με πότισαν οι αστείρευτοι μαστοί
και μου ‘φτιαξαν ψυχή Αρχαϊκή
και μια περήφανη περπατησιά
γεμάτη αντενέργεια.
Πεισματωμένες πατούσες
…..μάτωναν και ίδρωναν
πάνω στα αρχαία μάρμαρα,
που… αστραποβολούσαν
κάτω από τις κοψιές του ήλιου.
Μαυρομαντιλούσα η πρώτη μάνα μου
μ’ έστειλε σχολειό στην Ιωνία
κομμάτια μάρμαρα.. σκόρπια,
ήταν τα βιβλία μου…πολλά!!!
Σαν μελέτησα τις πρώτες αράδες
του Αριστοτέλη..
κι ύστερα κείνους τους στίχους
της Σαπφούς…σάστισα!!!
Το λίγο…. αποζητούσα
σε τούτη τη ζωή
όμως η μάνα μου τώρα
με.. τιμωρεί….
κι έβαλε απέναντί μου …. το πολύ
»Έτσι ξεπλένεις πάντα» μ” έλεγε,
»με γνώσεις, δάκρυα, πόνο
και με όλα του κορμιού σου τα υγρά
μόνο έτσι ξεπλένεις,
τούτα τα.. αρχαία μάρμαρα
αιώνες τώρα…έτσι τα..πλένεις»!!!
»Τα ποτίζεις για να τα τιμάς
και τ’ αγαπάς όσο …αντέχεις.
Κι οφείλεις πάντα
να τα σηκώνεις αψηλά
ψηλά..όσο..αντέχεις».
Μου φώναζαν οι άνθρωποι
από τη δημοσιά
«κόρη ολόξανθη… κρατήσου!!!
μην τα σηκώνεις αυτά
είναι φορτία βαριά
και λυγίζει στη ζωή
όποιος αυτά βαστάζει».
Δεν άκουγες εσύ κόρη
ολόξανθη και ηλιοκαμένη
…δεν..άκουγες…
για τα πού διάβαινες;
Πως μπόρεσες να τα
βαστάξεις όλα αυτά,
με μπράτσα δυνατά
τόσο… αψηλά;
Κόρη , σε ζήλεψαν τόσο
τα… νέα σπάργανα
που γεννήθηκαν …ξοπίσω σου.
Κόρη ολόξανθη και ηλιοκαμένη
γιατί δεν ζούσες μ’ ένα τίποτα;
Γιατί κόρη πασχίζεις
να συλλάβεις τους ήχους
κι εκείνο το κογχύλι
που ηχεί μόνο… Αιγαίο ;
Ρώτησες μόνο μια φορά
«Άραγε που ξεκουράζονται οι γλάροι;»
κι ύστερα έπαψες πια
να κοιμάσαι στη ζωή.
Κόρη μου εσύ με τ’
….ανύσταχτα μάτια.Που πας;
Κόρη ολόξανθη κι ηλιοκαμένη
έτρεχες με γυαλιστερό κορμί
σαν το… σταφύλι
μέσα στο… λιοπύρι
του καυτού μεσημεριού
και πως… ετράβηξες…
έτσι..ανέμελη…
την ανηφόρα του Βοριά;
Που πηγαίνεις κόρη μ’ εσύ
δίχως περιουσία κι όνομα;
Που πηγαίνεις καβάλα
πάνω στον μαΐστρο
και κόντρα εσύ…
σ” αυτόν τον… αχτένιστο άνεμο;
Στυλωμένη πάνω στο βράχο
πως βάσταξες εκεί..πάνω;
πως κράτησες στα χείλη σου
την υγρασία της ..αφρόσκονης,
την αλμύρα και κείνες
τις ριπές των κυμάτων;
Πως βάσταξες;
Σ’ αποχαιρέτησε η μάνα κι όλες
…οι μυροφόρες μαζί!!!
κι η μόνη σου περιουσία
ένα… χρυσό αστάχυ,
μ’ αυτό εδέσαν τα… μαλλιά σου.
Και έφευγες για..πρώτη φορά.
Που πήγαινες..γνώριζες;
Κόρη ολόξανθη και ηλιοκαμένη
πώς κουβάλησες πάνω σου τόσο χρυσό;
Όλο τον χρυσό των Μυκηνών
βάσταγες μέσα στα
μαλλιά σου. Ένα … αστάχυ!!!
Κατακαλόκαιρο κίνησα
να βρω τον δρόμο
η ακτήμων εγώ,
που ένιωθα όμως
πως ήμουν , η πιο πλούσια
απόγονος… του κόσμου!!!!
Σαν φύσηξε… Νοτιάς
….αφέθηκα μες στην.. λησμονιά.
Δεν γνώριζα πια αν είναι
δειλινό ή χάραμα…
μέσα σ’ αυτά
…τα Ομηρικά ακρογιάλια
π’ απέπνεαν πάντα
γαλήνη κι ερημιά!!!
Κι ύστερα ταξίδεψα πάνω
στα… λέπια των ψαριών
σε μελανούς,
βυθούς επήγα.
Κολύμπησα μέσα
σε Μινωικά ναυάγια,
άγγιξα τους αμφορείς
του…κάλλους…
χρυσά τάλαντα, και μέτρησα
όλο το μήκος και το πλάτος
που έχει η….λήθη σαν
μπλέχτηκα μέσα
σε σκουριασμένες άγκυρες
πού κρύβαν την ομορφιά
πόχουν οι… αιώνες!!!
Και σαν βγήκα στη στεριά
και…. στέγνωσα
προσπάθησα τόσο πολύ
να μοιάσω στην….
μορφολογία της χώρας μου
που πια δεν γνωρίζω
πως θάταν η φτασιά μου,
αν γεννιόμουν σ’ άλλα
…..ξενικά χώματα
Δοξάζω την γέννα μου!
Κι αυτή την φύτρα μου μαζί,
μα πιο πολύ στη ζωή μου
δοξάζω την… μνήμη μου
που… Ελλάδα την λένε!!!
Κόρη ολόξανθη και ηλιοκαμένη
τι γυρεύεις ανύσταχτη
δίχως όνομα, δίχως περιουσία,
τι γύρευες και πετροβολούσες
όλες τις μέρες της ζωής;
Πέρασα από φεγγαρά μονοπάτια,
σπίτια λευκά,
προσκύνησα ξωκλήσια ρημαγμένα,
διάβηκα μέσα από κρυφές σπηλιές,
έδεσα κάβους
και μέστωσα μέσα
σ’… ανθοστόλιστους γιαλούς.
Ω Θέε μου τι…Ομορφιά!!!!
Νωρίς άλλαξε το νέο φεγγάρι
Κάποιος Μάης θάταν, ή Απρίλης.
Όταν η κόρη μεγάλωσε
κι ερωτεύτηκε έναν.. Κούρο
π’ αντάμωσε στην ακρογιαλιά.
Ένα περίεργο άγαλμα ήταν
που κοιτούσε από…
την άλλη πλευρά!!!
Με αγωνία αγνάντευε
κείνες τις ερημονησίδες του
Αιγαίου, δίχως ποτέ του να μιλά.
-«Σ’ αγαπάω», του ψιθύρισα
κάποια νυχτιά.
Δεν γύρισε το κεφάλι του ποτέ
για να με κοιτάξει!!!
Ήταν τότε καιρός … τρικυμία!!!
Πως παγιδεύτηκε θεέ μου
η ζωή μου; Η..ψυχή μου….
μέσα σε μια… πέτρα;
Δεν γνώριζα ακόμη πως
η γνώση βγαίνει
μόνο μέσα από τα καθάρια
νερά της μοναξιάς
κι απ΄ το δάκρυ αυτό,
του…. πόνου που στάζει
…πάντα στα μέρη τούτα!!!!
Χαλασμός κόσμου ήταν
κι εγώ ονειρευόμουν… λευκά
μέσα από το μέρος της… καρδιάς..
και πεισμωμένη εκεί
…στεκόμουν και μετρούσα
να περνούν
κι άλλοι… αγριόχρονοι!!!
Μεσ’ στην ομίχλη του χειμώνα
ο Κούρος μου μίλησε
για πρώτη φορά.
- «Κόρη ολόξανθη και ηλιοκαμένη
ποιο είναι το όνομά σου»;
Δεν γνώριζα, δεν είχα
…..όνομα ποτέ.
Μόνο μια μνήμη διέθετα.
- «Ελλάδα…..»,
δεν έχει άλλη γη ωραιότερη»,
άκουσα τη φωνή μου
μέσα στη νυχτιά.
-«Κόρη αυτά τα αμέτρητα νησιά,
αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν
ως πού θα με παρασύρουν; Πες μου»;
έσταζε ιδρωμένος
μες την.. παγωνιά και στην
κοσμοχαλασιά ..εκείνος!!!
Μέσα σε μια κόκκινη πανσέληνο
τ’ Αυγούστου…άντρας
ο Κούρος μ’ αρτηρίες
που έσφυζαν από ζωή
μ’ έκανε γυναίκα ….
Την ώρα που τέλειωνε η μέρα
και δεν άρχιζε καμμιά
….. άλλη για μένα…
εκείνος μ’.. εγκατέλειψε,
έγινε μάρμαρο άψυχο πάλι,
πήγε και στάθηκε εκεί
στο αιώνιο παρατηριό του
κι ερωτοτροπούσε μ’ εκείνες
τις ερημονησίδες,
που σαν άλλες.. Σειρήνες ,
τραγουδούσαν σε γλώσσα… Δωρική.
Τότε φοβήθηκα για πρώτη φορά
….φοβήθηκα πολύ…
για την ζωή μου,
και…ναι.. τρόμαξα
απ” αυτήν την.. μοναξι!!!.
Σκοτείνιασε ο ουρανός
κι ο ήλιος που στα μέρη
τα δικά μου.. εγεννήθη
δεν ξαναβγήκε ξανά…..
Τ’ ασίγαστα χώματα
φούσκωσαν πάλι!!!
Λαχανιασμένοι ήρθαν
και με βρήκαν κάποιοι
μαντατοφόροι της ζωής.
Λαβωμένοι, γεμάτοι αίματα
ήταν..και τραύλιζαν
…μ’ ακατανόητες συλλαβές.
- «Τα μάρμαρά σου, οι θεοί σου
κι ο Κούρος σου μαζί….
κόρη μ’,… κινδυνεύουν!!!
Σώσε τους … εσύ»!!!
Στην κορφή του πιο ψηλού
βράχου σκαρφάλωσα
και κοίταζα χάμω για να δω
την γλαυκή μου…. χερσόνησο.
Εχάθη το κορμί…
της πιο όμορφης Πατρίδας
του κόσμου!!! Θεέ μου!!!
Μόνο χνωτισμένες ομίχλες,
κοράκια και γύπες πέταγαν εκεί.
Από παντού ακούγονταν
….. ποδοβολητά,
Σαν να πέρναγε όπως παλιά
κείνο το παλιό, εχθρικό
…πολεμικό ιππικό.
Οι καροτσέρηδες του τρόμου,
οδηγούσαν πάλι στρατιές,
λεγεώνες…ερχόταν
….και από παντού
…ορμούσαν …
μαύρα.. δαιμόνια!!!
Τα ρολόγια του κόσμου
δείχναν μεσάνυχτα..πιά…
και τα δάχτυλα τώρα σφίγγουν
μόνο πόνο και σιωπή.
Κι από τα έρημα κορμιά
που στέκουν σαν
…. δέντρα μαραμένα
απ’ όλους τους ανθρώπους πια…
δεν γνώριζα…δεν ένιωθα..
ποιος είναι ζωντανός….
και ποιος ο… πεθαμένος!!!
Έτρεξα πάλι πίσω,
στα αρχαία εκείνα μάρμαρα
και στο καριοφίλι του Κούρου.
Εκείνος με δάκρυα στα μάτια
κοιτούσε τρομαγμένος
προς τα νησιά του!!!
Οι ερημονησίδες αυτοκτονούσαν
όλες μαζί!!!
Χανόταν αργά και
βυθιζόταν στο… πέλαγος
αρνούμενες να πωληθούν
….σε βέβηλα χέρια!!!!
Ψυχή μιας πέτρας κι εγώ
φθάνω στην προέκταση του βράχου.
Να χαθώ, να πνιγώ κι εγώ
θέλω μαζί τους.
Ξάφνου τ’ αρχαία μάρμαρα
….άστραψαν με φως!!!
Μύρισε ο αγέρας πάλι
….με λιβάνι!!!Θαύμα..Ελληνικό
…γινόταν ….ξανά!!!!
Μυριάδες μυροφόρες…
βγαίναν από τα
φουσκωμένα χώματα.
Βαστούσαν λιβανιστήρια
μαζί με αναμμένους πυρσούς
στα ρυτιδιασμένα χέρια.
Η μάννα μου η τρανή
έφτασε πάλι… πρώτη.
-«Που πάς κόρη μου εκεί;
μες τη μαύρη θάλασσα»;
-«Να πνιγώ μάννα μ’,
να… χαθώ θέλω!!!
Τα νησιά μας βουλιάζουν»!!!
-«Όχι κόρη μ’ εσύ αγαπημένη.
Για τα άλλού θα πας εσύ,
μαζί με τον πυρσό,
θα πας να μπλεχτείς
με τους ….ανθρώπους,
ένα πρέπει να… γενείτε!!!
Εκεί είναι ο πόλεμος,
εκεί…ο θάνατος
εκεί κόρη μ’στέκε
ι..και η ζωή»!!!έλεγε,
και με το χέρι της έφτιαχνε
….το γιακά μου!!!
-«Τι με σιάχνεις.. μωρέ μάννα;
Για πόλεμο τραβώ κι όχι για γάμο!!!
Δος μου στα χέρια τον πυρσό»!!!
Χαμογέλασε φωτισμένη η μάννα.
-«Το ίδιο είναι κόρη μ’,
το..ίδιο…χιλιάδες χρόνια τώρα…
εδώ ο πόλεμος είναι γάμος
και γλέντι είναι.. τρανό!!!
Έτσι κι αλλιώς γάμος
εδώ…θα γένει!!!!.
Σαν λευτερώσεις κόρη μου
την Πατρίδα σ’,
την λευτεριά θα.. παντρευτείς!!!!
Μα σαν αξιωθείς γαμπρό
το… θάνατο να κάνεις…
τότε παιδί μου θα γένεις
…..τρανή μορφή!!!
θα γίνεις μια από εμάς!!!!
Γυναίκα του αρχαίου χορού
και μυροφόρα
…αιώνια της Φυλής σου»!!!
Με θέριεψαν τα λόγια της..
κίνησα να πάρω
την ανηφόρα της δημοσιάς.
Η μάννα μου πίσω ούρλιαζε!!!
-«Στάσου κόρη μ’.. αστόχησα.
Δεν πρόκαμα ποτέ παιδί μου
εσένα να…. βαφτίσω,
και….δίχως όνομα
στον πόλεμο αυτό
θα μου….. χαθείς»!!!
Σταμάτησα ,
Δεν γύρισα πίσω
για να την αντικρίσω ξανά.
Με πόναγε η μορφή της,
κι ο αποχαιρετισμός με σκότωνε.
Η μάννα μου πίσω έσκουζε.
-«Σηκώθηκε άγριος Βορριάς
και κινάς μεσάνυχτα κόρη μ’.
Μια έγνοια μόνη νάχεις
Μην αφήσεις ποτέ σου
να σβήσει αυτός ο πυρσός!!!
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ!!!! κόρη μ’΄
τον πυρσό αν χρειασθεί
με την ζωή σου…
να φυλάγεις..μόνο μ” αυτήν!!!
Μ’ακούς …»!!!
Χαρά Κούτρα,
Αύγουστος 2014
Γράφτηκε σ” ένα ακρογιάλι της Καρπάθου μέσα σε τρεις ώρες.
Οι Κοσμήτορες εξετάζοντάς το, αποφάνθηκαν ότι δημιουργηθηκε μια νέα Τέχνη Λόγου και ανήκει στην Πεζογραφική Ποίηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου