Αλφειός Ποταμός: Βύζας και Βυζάντιο.

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Ποτέ οι αυτοκράτορες του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους δεν αναγνώρισαν άλλο κράτος με την επωνυμία Ρωμαϊκό και αυτός ήταν ένας λόγος της αντιπαράθεσης τους με το κράτος που είναι γνωστό ως Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το οποίο ίδρυσε ο Καρλομάγνος. Η ονομασία Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι επινόηση των δυτικών ιστορικών και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ιερώνυμο Βολφ, το 1567 μ.χ.χ. Μετά απ” αυτόν, καταγράφεται ως κυρίαρχος όρος στην μελέτη της ιστορίας αυτής της κρατικής οντότητας.

Η δικαιολόγηση της ονομασίας από τους δυτικούς ιστορικούς, βασίζεται στο σκεπτικό, ότι κατά τον 6ο και 7ο αιώνα συντελούνται τόσο βαθιές αλλαγές στην οργανωτική δομή του κράτους, για παράδειγμα με την αλλαγή της ιδεολογίας που αφορά το πρόσωπο του αυτοκράτορα και την υιοθέτηση της ελληνικής γλώσσας ως επίσημου γλωσσικού οργάνου, στην κοινωνία, με τις νέες παραγωγικές σχέσεις που συνδέονται με τις καινούργιες εδαφικές πραγματικότητες ως αποτέλεσμα των βαρβαρικών κατακτήσεων στην Δύση, που δεν μπορεί πλέον να εφαρμοστεί ο όρος ρωμαϊκός στην κρατική οντότητα που αναδύεται μέσα από τις αλλαγές αυτές. Για να κάνουν διακριτή την διαφορά αυτή λοιπόν, οι ιστορικοί χρησιμοποίησαν τον όρο Βυζαντινό, από το όνομα της αρχαίας πόλης του Βυζαντίου, πάνω στην οποία κτίστηκε η Κωνσταντινούπολη:

Η Νέα Ρώμη του Κωνσταντίνου

Ο Κωνσταντίνος είχε επιλέξει αρχικά την Τροία λόγω του συμβολικού βάρους της για τους Ρωμαίους (πατρίδα του Αινεία).

Η μεταφορά της πρωτεύουσας του κράτους σε άλλη πόλη δεν ήταν στα αρχικά σχέδια του Κωνσταντίνου. Στη Ρώμη έχτισε ο αυτοκράτορας τη θριαμβική αψίδα του, για να θυμίζει στους υπηκόους τη νίκη επί των δυναστικών αντιπάλων του, και εκεί γιόρτασε το 326 την επέτειο των είκοσι χρόνων από την αρχική αναγόρευσή του σε αύγουστο (vicennalia). Ωστόσο κατά τη διάρκεια των εορτασμών έγιναν κάποια έκτροπα, που έδωσαν στον αυτοκράτορα να καταλάβει ότι ενδεχομένως ο λαός της Ρώμης δεν ήταν πλήρως με το μέρος του. Επίσης τον υποστήριζε και μέρος της συγκλητικής τάξης, που έβλεπε στο πρόσωπο του δυναμικού αυτοκράτορα μια απειλή για τα κεκτημένα δικαιώματά της. Έτσι ο Κωνσταντίνος επέλεξε, τέσσερα χρόνια μετά την επίσημη «ίδρυση» της πόλης, να διακηρύξει εκ νέου την ίδρυσή της, αυτή τη φορά ως Νέας Ρώμης, ως νέας πρωτεύουσας του κράτους (4 Νοεμβρίου 328).

Ο Κωνσταντίνος περίμενε να ολοκληρωθούν τα βασικότερα έργα που θα έδιναν στη νέα πρωτεύουσα την αίγλη που της ταίριαζε, αλλά και να δοθούν οι κατάλληλοι οιωνοί από τους επίσημους μάντεις της αυτοκρατορικής αυλής. Τα επίσημα εγκαίνια της νέας πρωτεύουσας πραγματοποιήθηκαν στις 11 Μαΐου 330, με την κορύφωση των εορταστικών εκδηλώσεων που είχαν διαρκέσει 40 ημέρες.

Στην πραγματικότητα, όπως έχει δείξει ο G. Dagron, η ίδρυση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε μια μακρά διαδικασία πολλών ετών, την οποία προοδευτικά η παράδοση συνόψισε στην ημερομηνία αυτή. Η παράδοση μάλιστα απέδιδε στον Κωνσταντίνο Α΄ την ανέγερσή του ενός ναού του Δία, αν και η πληροφορία αυτή είναι αδύνατο να ελεγχθεί.

Ο Σωκράτης Σχολαστικός, καταγόμενος ο ίδιος από την Κωνσταντινούπολη, αναφέρει ότιο Κωνσταντίνος τής έδωσε το όνομά του, όρισε όμως διά νόμου να την αποκαλούν Νέα Ρώμη.

Οι πληροφορίες που έχουμε για τις τελετές των εγκαινίων της νέας πόλης προέρχονται κυρίως από μεταγενέστερες πηγές, συγγραφείς του 6ου και του 7ου αιώνα· έτσι δημιουργείται εύλογα το ερώτημα αν οι περιγραφές αυτές βασίζονταν σε πραγματικά γεγονότα ή ήταν αποκύημα της φαντασίας των συγγραφέων τους ή απήχηση τοπικών θρύλων που ήθελαν να κάνουν το γεγονός να φαντάζει πιο λαμπρό από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. Οι βασικότερες αφηγήσεις είναι αυτές του Πασχάλιου Χρονικού και της Χρονογραφίας του Ιωάννη Μαλάλα. Κάποια στοιχεία επίσης διασώζουν τα Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως. Βασισμένοι στις πηγές αυτές σύγχρονοι ιστορικοί προσπάθησαν να ανασυνθέσουν την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις όχθες του Βοσπόρου εκείνη την άνοιξη του 330, τείνοντας και πάλι ίσως στην υπερβολή.

Σύμφωνα με τις πηγές και την ιστορική ανασύνθεση, οι τελετές για τα εγκαίνια της νέας πόλης άρχισαν στις 2 Απριλίου 330. Έπειτα από σαράντα μέρες εορτασμών και επίδειξης της αυτοκρατορικής γενναιοδωρίας προς τους κατοίκους της πόλης, τοποθετήθηκε άγαλμα του αυτοκράτορα ως Ήλιου-Απόλλωνα στην κορυφή της στήλης.

Η στήλη αυτή αποτελούσε στην ουσία ένα είδος φυλαχτού για την πόλη: τα επτά τύμπανα από πορφυρό γρανίτη είχαν μεταφερθεί από την Τροία, ενώ στα θεμέλιά της λεγόταν ότι είχαν τοποθετηθεί αντικείμενα ιδιαίτερης συμβολικής αξίας τόσο για τους χριστιανούς όσο και για τους εθνικούς.

Συγκεκριμένα, είχε τοποθετηθεί εκεί η πέτρα την οποία είχε δήθεν χτυπήσει ο Μωυσής για να αναβλύσει νερό στην έρημο, ψάθα από τα πανέρια με τα οποία οι μαθητές του Ιησού είχαν μεταφέρει τα ψωμιά και τα ψάρια στο θαύμα της Γαλιλαίας, αλλά και το Παλλάδιο, δηλαδή το άγαλμα της Αθηνάς που ο Αινείας είχε φέρει μαζί του στη Ρώμη από την Τροία.

Το άγαλμα του Κωνσταντίνου ως Ήλιου ήταν καμωμένο από χρυσό. Παρά τους παγανιστικούς συμβολισμούς, επιχειρήθηκε, πιθανότατα σε ελαφρώς μεταγενέστερη φάση, η σύνδεσή του με τη χριστιανική παράδοση· έτσι θεωρήθηκε ότι περιείχε κομμάτι του Τίμιου Ξύλου και ότι οι επτά ακτίνες που αποτελούσαν το στέμμα του έφεραν πυρήνες από τα επτά καρφιά που είχαν χρησιμοποιηθεί στη Σταύρωση του Χριστού. (*)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Ανοίγει ο Βόσπορος.
Το 30.000 – 22.000 π.χ.χ. τα συσσωρευμένα νερά της περιοχής, της Βαλτικής από την διάβρωση και την πίεση των κυμάτων που δημιουργείται επί πολλές χιλιάδες χρόνια, σπάει ο Βόσπορος γύρω στο 9.500 π.χ.χ. και κατακλύζεται η στεριά της Αιγηίδος περιοχής (Αιγαίο).
Πριν υπήρχαν άνθρωποι και πολιτισμοί. Επίσης επειδή η πλάκα του φλοιού της Γής στο Αιγαίο ήταν λεπτή, σπάει και μπατάρισε από ΒΔ προς ΝΑ (για αυτό όλη η περιοχή της ξηράς της ΒΔ Πελοποννήσου υψώθηκε και στην Ολυμπία τα πετρώματα είναι γεμάτα μαλάκια, όστρακα και θαλασσινά απολιθώματα.

Βύζας – Βυζάντιο.

Η πόλη του Βύζα, γιου του Απόλλωνα Κάρνειου και της Κερόεσσας του Καρμάνωρα, είχε τείχη ισχυρά, θεόκτιστα, όπως η Τροία! Τα έκτισε ο Βύζας με τη βοήθεια του Απόλλωνα και φυσικά του Ποσειδώνα. Τα τείχη είχαν δύο εισόδους «επί το θράκιον» και 27 πύργους από τους οποίους υπερείχε ο πύργος του Ηρακλή. Βλ.και σχετικό θέμα/Ηρακλής: Τα ίχνη των δακτύλων του Ηρακλή και της Μέδουσας νοτιοδυτικά της Αγίας Σοφίας

O αρχαιοελληνικός «κίονας της επιθυμίας» στην Αγία Σοφία όπου μέχρι σήμερα οι επισκέπτες βάζουν το δάχτυλο τους στην οπή για να τους εκπληρωθεί κάποια επιθυμία.

Τούτος ο πύργος είχε την ιδιότητα να μεταδίδει τη φωνή εκείνων που βρισκόταν έξω προς τα μέσα, σαν ηχείο.
Σχετικά πρόσφατα ήρθε στο φως η ύπαρξη αυτής της αρχαιότατης πόλης. Τα ευρήματα χρονολογούνται τουλάχιστον 6.000 χρόνια πριν από τον 7ο π.χ.χ. αιώνα και την αποικία των Μεγαρέων, δηλαδή, στην 7η χιλιετία π.χ.χ.

Η μορφή του Βύζα σε ρωμαϊκό νόμισμα. Μουσείο Κωνσταντινούπολής. Πηγή εικόνας: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8D%CE%B6%CE%B1%CF%82

Ο Βύζας υπήρξε Μεγαρέας ήρωας κι αποικιστής. Σύμφωνα με τις περισσότερες αρχαίες φιλολογικές πηγές, θεωρείται γιος του βασιλιά Νίσου και της νύμφης Κερόεσσας θυγατέρας του ποταμού Καρμάνωρα,
μετέπειτα Ίναχου του Άργους, και της Ιούς.

Η μητέρα του έδωσε την ονομασία της στον Κεράτιο ή Χρυσοκέρατο κόλπο, ή κατά άλλους,της νύμφης Σεμέστρας. Περισσότερες από μία εκδοχές, πάλι, αναφέρουν ότι παντρεύτηκε τηΦιδάλεια, την κόρη του Θράκα βασιλιά Βαρβύζου είτε Βαρβύσιου. Αρκετές ακόμη αναφορές λέγουν ότι ο Βύζας και η Φιδάλεια διεξήγαν δύσκολους αγώνες εναντίον των Σκύθων καιΘρακών. Επίσης πολέμησαν εναντίον του αδελφού του Βύζαντα, του Στοίβου(1). Ώστε να αποκαταστήσουν πλήρως την αποικία στη πόλη »Βυζάντιο» που είχε ιδρύσει ο Βύζαντας(2).

Οι ίδιοι οι κάτοικοι του Βυζαντίου υιοθέτησαν πλήρως αυτόν τον ιδρυτικό μύθο και θεωρούσαν το Μεγαρέα Βύζαντα οικιστή τους. Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο μάλιστα, κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του. Ο Ησύχιος επίσης αναφέρει ότι υπήρχε και άγαλμα του Βύζαντα και της Φιδάλειας σε περίοπτη θέση της πόλης, το οποίο ήταν έργο της Ύστερης Κλασικής ή της Πρώιμης Ελληνιστικής περιόδου.

Σύμφωνα λοιπόν με τον επικρατέστερο μύθο, ο βασιλιάς Νίσος των Μεγάρων ( κι όχι ο έτερος βασιλιάς Νίσος, του Μεγαρικού επινείου, της πολίχνης Νισαίας ), είχε αποστείλει πρεσβεία στο μαντείο για να ρωτήσει πού θα έπρεπε να κατευθυνθεί ο γιος του και μελλοντικός οικιστής.Το μαντείο τον συμβούλεψε πως ο Βύζαντας θα πρέπει να εγκατασταθεί απέναντι »από την πόλη των τυφλών».

Φτάνοντας στο σημείο όπου η Προποντίδα συναντά το Βόσπορο, ο Βύζας αντιλήφθηκε το χρησμό/προφητεία που είχε δώσει το μαντείο. Η τοποθεσία μάλιστα απέναντι από τη Χαλκηδόνα -η οποία κτίστηκε το 675 π.χ.χ, ( σήμερα η περιοχή της παλιάς Χαλκηδόνας ονομάζεται Καντίκιοϊ ), ως αποικία των Μεγαρέων, 17 χρόνια πριν κτιστεί το Βυζάντιο και αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα λόγω του πανελλαδικά φημισμένου εκεί Μαντείου του Απόλλωνα- συνδύαζε μοναδικά τοπογραφικά χαρακτηριστικά: στο σημείο αυτό ο Βόσπορος, που συνέδεε τον Εύξεινο Πόντο με την Προποντίδα και τελικά με το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, σχημάτιζε έναν εξαιρετικά προφυλαγμένο κόλπο, τον Κεράτιο(3).

Από ξηράς η τοποθεσία προφυλασσόταν από υψώματα, ενώ τα νερά που κυλούσαν σε χειμάρρους και ποταμούς εξασφάλιζαν την ύδρευση. Επιπλέον η βλάστηση ήταν πλούσια, ιδιαίτερα σε ψηλά δέντρα που πρόσφεραν πολύτιμη ξυλεία για την οικοδομική και τη ναυπηγική. Ο Βύζας θεώρησε πως οι προγενέστεροι Μεγαρείς άποικοι που εγκαταστάθηκαν στη Χαλκηδόνα πρέπει να ήταν οι »τυφλοί» που παραγνώρισαν τα μοναδικά προνόμια της θέσης αυτής και προχώρησε στην ίδρυση του Βυζαντίου, της πόλης στην οποία έδωσε το όνομά του.

Την Χαλκηδόνα την «κυνηγά» πάντα η Ιστορία με την εγκατάσταση των Μεγαρέων. Δημιούργησαν την αποικία τους, την Χαλκηδόνα, στην ασιατική πλευρά του Βοσπόρου, στην επαρχία της Βιθυνίας, το 865 π.χ.χ., για να δεχτούν την κριτική ότι ήταν τυφλοί, αφού δεν είδαν το «διαμάντι» που ήταν απέναντί τους, δηλαδή την σημερινή Κωνσταντινούπολη, την οποία δημιούργησαν αργότερα ως Βυζάντιο. Η Χαλκηδόνα σήμερα φέρει την ονομασία Καντίκιοϊ.

Ως χρονολογία (συμβατική) ίδρυσης της πόλης θεωρείται το 667 π.χ. χ.

Ένα ακόμη αρχαίο νόμισμα του Βυζαντίου με την ελληνική επιγραφή σκαλισμένη »ΒΥΖΑΝΤΙΩΝ». Το νόμισμα αυτό κόπηκε το 341 π.χ.χ.. από τους κατοίκους του Βυζαντίου όταν κατάφεραν να αποκρούσουν την αιφνιδιαστική επίθεση που είχε εξαπολύσει εναντίον τους ο Βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος ο δεύτερος .Την κρίσιμη στιγμή τα σύννεφα παραμερίστηκαν και την θέση τους πηρέ το δυνατό φως του φεγγαριού. Έτσι οι Βυζαντινοί βλέποντας καθαρά πια τον Μακεδονικό στρατό κατάφεραν να τον απωθήσουν. Το νόμισμα αυτό είναι αρκετά γνωστό και τα σύμβολα του υπάρχουν σε πολλά βυζαντινά μνημεία. Οι Τούρκοι ιστορικοί και καθηγητές αναγνωρίζουν την προέλευση του εμβλήματος της σημαίας τους. Πηγή εικόνας: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/53/ARXAIO_NOMISMA_VIZANTIOY.jpg

Σημεώσεις:

(1). Τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης στην περιοχή του Βυζαντίου, σημερινής Κωνσταντινούπολης, έχουν βρεθεί στις όχθες του Kurbagali-dere ελληνικά στο »Καμπίκοϊ». Θεωρείται ότι αυτά τα ευρήματα χρονολογούνται από τα τέλη του 7ου αιώνα. Ενώ η έρευνα που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια σε μια φυσική σπηλιά στη βραχώδη βόρεια πλαγιά της λίμνης Buyukcekmece, περί τα20 χιλιόμετρα δυτικά της Κωνσταντινούπολης απέδειξε πως οι άνθρωποι ζούσαν εδώ από τους προϊστορικούς χρόνους.

Τούτο σαφέστατα συνάδει με τους μύθους της αρχαίας ελληνικής γραμματείας: τον Μεγαρέα αποικιστή Βύζαντα, την σύζυγό του, Φιδάλεια και τους δύσκολους αγώνες που διεξήγαγαν αυτοί οι αποικιστές, εναντίον σκυθικών και θρακικών φύλων. Ένα ενδιαφέρον ακόμη σημείο είναι ότι αυτό το σπήλαιο υπήρξε σαν ένας ιερός τόπος και από τους Χριστιανούς. Το σπήλαιο εκτείνεται στα βάθη της γης σε απόσταση 1 χλμ. και το ύψος κάποιων από τους φυσικούς διαδρόμους του φτάνει τα 15 μέτρα. Στο έδαφος των στοών, κάτω από το εξαιρετικά παχύ στρώμα χώμα και κοπριάς ανακαλύφθηκε ένας μεγάλος αριθμός απολιθωμάτων. Όπως πέτρινα εργαλεία από πυριτόλιθο, αιχμές δοράτων και οστά. Αυτές οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις είναι βέβαια οι αποδείξεις ότι η περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη έχει κατοικηθεί από την αυγή της ιστορίας.

(2). Το ταξίδι του Βύζαντος και η ίδρυση του Βυζαντίου εντάσσονται σε μια γενικότερη κίνηση των παράκτιων ελληνικών πόλεων. Η κίνηση αυτή, είναι γνωστή ως δεύτερος ελληνικός αποικισμός που εκδηλώθηκε από τον 8ο έως τον 6ο αιώνα π. Χ ( ο πρώτος ελληνικός αποικισμός είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τον 11ο έως τον 9ο π. χ.χ. αιώνα ).

(3). Η Ιώ γέννησε ένα κορίτσι από τον Δία, την Κερόεσσα , στις όχθες του Κεράτιου Κόλπου. Η Κερόεσσα ανατράφηκε από τη νύμφη Σεμέστρα. Ο γιος της Σεμέστρας ή της Κερόεσσας ( κατά μια άλλη εκδοχή ), ήταν ο Βύζαντας των Μεγάρων, όπου και σε μικρό χρονικό διάστημα έγινε ο ιδρυτής του Βυζαντίου καθώς και έδωσε το όνομα στο Κεράτιο κόλπο από την μητέρας του, την Κερόεσσα είτε την προστατευόμενη της μητέρας του .

Πηγές:

Στράβων, Γεωγραφικά.
Ησύχιος 5· Στέφ. Βυζ., βλ. λ. »Βυζάντιον»
Ησύχιος 8.9· Προκόπιος, Περί κτισμάτων Ι.5.
Ησύχιος, Mil. Patr. C 5 (FGH IV 147)
Ησύχιος 34. Πρβλ. Νικηφόρος Γρηγοράς Ι.305.
Σβορώνος, Ιω., »Κερόεσσα, η μυθική του Βύζαντος μήτηρ», Εφημερίς Αρχαιολογική 1889, 79.115.

Ηλεκτρονικές πηγές:

http://tamegara.blogspot.de/2012/10/blog-post_4511.html

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8D%CE%B6%CE%B1%CF%82
http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaId=10948#endNote_1
http://www.istanbullife.org/history_of_istanbul.htm

http://www.agiotatos.gr/greekhistory/greekhistory/2009-07-21-16-05-51/2009-07-21-16-18-47.html

http://megaracity.blogspot.de/2010/12/blog-post.

https://averoph.wordpress.com/2012/11/08/

Νίκος Σάμιος

http://http—ellinon-anava.pblogs.gr/2015/02/byzas-kai-byzantio.html

Συνεχίζεται…

(*) Σχόλιο Αλφειού: εβραιοχριστιανικές παπάρες τα περί «πέτρας Μωϋσή, «ψάθες πανεριών», «τίμιου ξύλου» και… «καρφιών» !!!!

…………………………………………………………………

Σχετικό θέμα: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ. ΤΟ ΛΑΒΑΡΟΝ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο…ΗΓΕΜΩΝ.