Benjamin Disraeli (Lord Beaconsfield)
Parliament Square, London
Ναός Σεντ Μαρτίν (St. Martinskirche) του 1521, στο Όλτεν της Ελβετίας.
Pakistan’s North West Frontier Province (NWFP) is today arguably one of the most dangerous places in the world.
But while that may be true of regions where the Taliban proliferate, there are still areas of NWFP where life goes on as normal.
The most prominent of these is the Kalash region in the northern-most district of Chitral.
It is named after the Kalash tribe which has been settled here since time immemorialThe tribe, said to be descendants of Alexander the Great’s soldiers, still practise an ancient pagan culture unlike any other in this part of the world.
For centuries, the Kalash have been a people apart.Στο Βόρειο Πακιστάν η Δυτική Συνοριακή Επαρχία (NWFP) είναι σήμερα αναμφισβήτητα ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη του κόσμου.
Αλλά ενώ υπάρχουν άλλες περιοχές όπου πολλαπλασιάζονται οι Ταλιμπάν, εξακολουθούν να υπάρχουν περιοχές NWFP όπου η ζωή συνεχίζεται κανονικά.
Η σημαντικότερη από αυτές είναι η περιοχή των Καλάς στην περιοχή του Τσιτράλ.
Το όνομά του,"Τσιτράλ",είναι παραφθορά του ονόματος "Κεντρικόν"(λέμε εμείς), έχει δοθεί από τη φυλή Καλάς από τα πανάρχαια χρόνια,που λέγεται ότι είναι απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου και που εξακολουθούν να ασκούν μια αρχαία "ειδωλολατρική" κουλτούρα που δεν μοιάζει με καμιά άλλη σε αυτό το μέρος του κόσμου.
Για αιώνες, οι Καλάς ήταν απομονωμένοι. Στη σύγχρονη εποχή, έχουν γίνει ένα σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο, αλλά με τον τρόπο αυτό έχουν προσελκύσει επίσης την οργή των κληρικών του Ισλάμ. Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς από αυτούς derogatively να αναφέρονται στην περιοχή των Καλάς ως Kafiristan, ή «γη των απίστων."
Αυτή η οργή είναι που θέτει,όσο περνά ο καιρός,σε κίνδυνο αυτή τη φυλή.Η μανία των ισλαμιστών να εξισλαμίσουν τους πάντες δια της βίας,θα έχει αποτέλεσμα την εξαφάνιση και του τελευταίου θύλακα ανθρώπων που ασκούν αυτή την αρχαία..."ειδωλολατρική" κουλτούρα,απομεινάρι της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.Αυτός ο διωγμός μπορεί να συγκριθεί με τους διωγμούς των Ελλήνων επί Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως,με τα διατάγματα και τους κώδικες που εκδίδονταν τότε αφειδώς,αποτέλεσμα των οποίων ήταν οι σφαγές,οι δηώσεις,οι καταστροφές και οι δημεύσεις περιουσιών που δίδονταν ως δωρεές στα...χριστιανικά μοναστήρια.Αυτό για να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας,από που προέρχεται η...περιουσία της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Α.Ε.Η "γη των απίστων",λοιπόν,των Καφίρ,είναι που τους κάθεται τσιμπούρι.Γι' αυτό δεν είναι περίεργη η...σιωπή των..."πολιτισμένων",επειδή ακριβώς τους βολεύει να εξαφανιστεί το...¨τελευταίο"; ίχνος της θρησκείας των Ελλήνων!Γιατί οι "πολιτισμένοι",άλλοι είναι χριστιανοί και άλλοι ισλαμιστές,οπαδοί δύο θρησκειών-αιρέσεων του Ιουδαϊσμού.Με την ίδια μανία και οι δύο καταδιώκουν κάθε διαφορετική θρησκευτικότητα.
KALASH IN PROTEST FOR RELEASE OF ATHANASI
[...Ανάμεσα σε άλλες πρωτοβουλίες που έχουν αναλάβει για την υπόθεση, οι Γιατροί του Κόσμου πραγματοποιούν εκστρατεία συλλογής υπογραφών για την άμεση απελευθέρωση του Θανάση Λερούνη, του Ελληνα διδασκάλου της φυλής των Καλάς, ο οποίος απήχθη και αγνοείται από τις 8 Σεπτεμβρίου.
Ο Ελληνας εκπαιδευτικός, που βρίσκεται μόνιμα στη γη των Καλάς από το 2001. Μετά την εισβολή των ενόπλων στο μουσείο, ακολούθησε μακελειό με έναν αστυνομικό φύλακα νεκρό, ένα δεύτερο αστυνομικό και έναν υπηρέτη τραυματισμένους βαριά και τον Θανάση Λερούνη απαχθέντα.
Μαζί του απήχθησαν ένας δάσκαλος Καλάς και ένας φύλακας, που τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι.
Η συλλογή υπογραφών γίνεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
Η υπογραφή σας είναι σημαντική
Περιπετειώδης διαφυγή καθηγήτριας του ΑΠΘ από τους Καλάς, την ημέρα απαγωγής του Θ. Λερούνη
Της Ειρήνης Ρακιτζή
Σ' ένα θαύμα, στην αγάπη και τη συμπαράσταση των μελών της φυλής των Καλάς, που ουσιαστικά τη φυγάδευσαν την ημέρα της απαγωγής του Έλληνα εθελοντή Αθανάσιου Λερούνη, αποδίδει τη σωτηρία της από τον ίδιο κίνδυνο, η επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Αγγλικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ελισάβετ Μελά - Αθανασοπούλου.
Η κ. Μελά, η οποία βρέθηκε στο χωριό Μπρουν των Καλάς, στις απομακρυσμένες κοιλάδες του Πακιστάν, την ημέρα της απαγωγής του Έλληνα εθελοντή, διηγήθηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, τις στιγμές που ακολούθησαν. Μετέφερε μαρτυρίες των ντόπιων Καλάς που βίωσαν το γεγονός, αλλά και την αγωνία της για τη ζωή και την τύχη των θρυλούμενων ως γνήσιων απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι, με πολλές δυσχέρειες, διασώζουν μέχρι σήμερα τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους.
Η καθηγήτρια του ΑΠΘ πραγματοποιεί από το 2007 πρωτογενή έρευνα για την καταγραφή της γλώσσας της φυλής και τη σύνδεσή της με την αρχαία ελληνική, ζώντας - ως ένα ακόμη μέλος τους - σε καλασικές οικογένειες. Από την 1η Αυγούστου, βρέθηκε για δεύτερη φορά στα χωριά των Καλάς και συγκεκριμένα στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ (όπου βρίσκεται το χωριό Μπρουν), με στόχο να παραμείνει μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου, προκειμένου να συνεχίσει την πολυετή της έρευνα. Ωστόσο, η παραμονή της διακόπηκε εσπευσμένα, από το φόβο του κινδύνου για τη ζωή της, αλλά και τη ζωή των μελών της «νέας» της οικογένειας.
«Οφείλω τη ζωή μου στην αγάπη και την αφοσίωση των Καλάς, όταν τα ξημερώματα της Τρίτης (σ.σ. 8 Σεπτεμβρίου, οπότε κουκουλοφόροι από τη γειτονική επαρχία Νουριστάν του Αφγανιστάν, απήγαγαν τον Αθ. Λερούνη), με την είδηση της απαγωγής και το φόνο ενός από τους δύο αστυνομικούς που φυλούσαν τον Λερούνη, όλο το χωριουδάκι, άνδρες, γυναίκες με παιδιά και μωρά, συσπειρώθηκαν γύρω από το απόμακρο σπιτάκι, όπου έμενα, για να με προστατεύσουν. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα τεταμένο και αποφάσισα να εγκαταλείψω την έρευνά μου και τους Καλάς, καθώς κινδύνευε η ζωή μου και η ζωή της καλασικής οικογένειας που με φιλοξενούσε. Άρχισα να κατηφορίζω το μονοπάτι για να φτάσω σε κάποιον δρόμο προκειμένου να αναζητήσω ένα τζιπ που θα με μετέφερε στο αεροδρόμιο του Τσιτράλ»
, διηγείται η καθηγήτρια.
«Εκεί, βρισκόταν ένα από τα λιγοστά καλασικά σχολεία. Ο δάσκαλος και οι μαθητές με φώναζαν να πάω μέσα για να μείνω μαζί τους, μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα. Αρνήθηκα, βέβαια, και προσπαθούσα να τους απομακρύνω από κοντά μου (από φόβο να μην τους θέσω σε κίνδυνο). Ηταν συγκλονιστική η ανησυχία τους για μένα. Με δάκρυα στα μάτια και με φωνές προσπάθησαν να με αποτρέψουν από την απόφασή μου να φύγω. Όταν έφτασε το τζιπ, σκαρφάλωσαν όσοι μπορούσαν για να με συνοδεύσουν», συνέχισε. «Ισως να αποτρεπόταν η επίθεση, εάν τα χωριά των Καλάς δεν ήταν έρημα»
-----------------------------------------------------------------------------------
Σύμφωνα με την κ. Μελά - Αθανασοπούλου, την ημέρα της απαγωγής τα χωριά των Καλάς ήταν έρημα, εξαιτίας μίας κηδείας στο απομακρυσμένο χωριό Μπιριού, στην οποία είχαν συρρεύσει οι κάτοικοι όλων των χωριών και από τις τρεις κοιλάδες. «Οι κηδείες αποτελούν ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τους Καλάς, διαρκούν πολλές μέρες και συμμετέχουν σε αυτές όλοι», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε ότι «οι κουκουλοφόροι, προφανώς γνώριζαν ότι θα είχαν ελεύθερο το πεδίο πριν αποφασίσουν να επιτεθούν».
Η ίδια εκτιμά πως, πιθανώς, η απαγωγή να είχε αποφευχθεί ή τουλάχιστον να μην είχε την ίδια κατάληξη, εάν οι ντόπιοι βρίσκονταν στα σπίτια τους και για τον επιπλέον λόγο ότι οι Καλάς θα προσπαθούσαν να προστατεύσουν τον Έλληνα εθελοντή, εξαιτίας της έμπρακτης αφοσίωσης και ευγνωμοσύνης τους.
«Μία μέρα πριν από την απαγωγή (7 Σεπτεμβρίου), είχα μεταβεί με συνοδεία στο χωριό Μπιριού της κοιλάδας Μπιρίρ, για τους σκοπούς της έρευνάς μου, το οποίο όμως ήταν άδειο, όπως και τα υπόλοιπα χωριά που διασχίζαμε, καθώς όλοι οι Καλάς είχαν μεταβεί σε μία τελετή κηδείας που γινόταν εκεί. Είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει και εφόσον δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε, αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια. Διασχίσαμε περίπου 30 χιλιόμετρα σε δύσβατο μονοπάτι, χωρίς φως, περάσαμε το χωριό Μπρουν, πριν φτάσουμε κατάκοποι στο σπίτι. Ήταν περίπου στις 5 τα ξημερώματα, όταν ο πατέρας της οικογένειας, όπου έμενα, μπήκε στο δωματιάκι και μού ανακοίνωσε ανήσυχος το δυσάρεστο συμβάν. Μαζεύτηκαν στο σπίτι περίπου 30 Καλάς και με παρακαλούσαν:
'μπάαμπα (αδελφή), μη φύγεις, πρέπει να σε σώσουμε'".
Ένα νεαρό αγόρι μετέφερε αφήγηση Καλάσας γυναίκας, που παρακολούθησε το συμβάν της επίθεσης και απαγωγής από το απέναντι σπίτι. Αναφέρθηκε στα αδίστακτα χτυπήματα των κουκουλοφόρων κατά των δύο αστυνομικών, που είχαν ως κατάληξη τον θάνατο του ενός, αλλά και στο βασανισμό του παριστάμενου Καλάς. «Μας είπαν ότι υπήρχαν παντού αίματα και ότι ένας αστυνομικός κατάφερε να διαφύγει», ανέφερε.
Η φυγή της καθηγήτριας, ύστερα απ' αυτά τα γεγονότα, θεωρούνταν ήδη δεδομένη. Σ' όλη τη διαδρομή προς το Τσιτράλ, το τζιπ που τη μετέφερε ακολουθούσε το αυτοκίνητο της αστυνομίας, που μετέφερε το νεκρό Πακιστανό φύλακα του Αθανάσιου Λερούνη, για τον ενταφιασμό του. Καλάς συνόδευσαν την καθηγήτρια μέχρι το αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ, απ' όπου έσπευσε να επικοινωνήσει με την ελληνική πρεσβεία.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου του Τσιτράλ, οι απαγωγείς ζήτησαν την καταβολή λύτρων για την απελευθέρωση του Έλληνα εθελοντή, ύψους δύο εκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και την απελευθέρωση τριών σημαντικών ηγετών των Ταλιμπάν. Όπως γίνεται γνωστό, τοπικοί άρχοντες του Τσιτράλ και μέλη της λεγόμενης Τζίργκα επισκέφτηκαν την επαρχία Νουριστάν, προκειμένου να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν με τους απαγωγείς και να ζητήσουν την απελευθέρωσή του.
Στα ίδια δημοσιεύματα φιλοξενούνται δηλώσεις του πρώην άρχοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης του Τσιτράλ, Αμπντούλ Ματζίντ, ότι κατάφερε να συναντήσει τον απαχθέντα, διαβεβαιώνοντας ότι είναι καλά στην υγεία του και ότι του παρέχεται κατάλληλη τροφή και στέγη. Ο ίδιος δήλωσε ότι ο Αθανάσιος Λερούνης κρατείται στην περιοχή Γκοουαρντές του Νουριστάν.
Έκκληση για την προστασία των Καλάς
Τι κάνατε σήμερα για τον Θανάση μας;
Κάθε πολιτισμένος, φιλάνθρωπος καί αξιοπρεπής άνθρωπος της γης προσδοκεί και απαιτεί να ενημερώνεται καθημερινά από την Κυβέρνηση, την Αντιπολίτευση και γενικά όλους τους αρμόδιους για να μην υποθέσουμε ότι αυτοί είναι καγκουρό (το πρώτο πράγμα που έχουν κατά νου είναι το "τσέπωμα"...).
Ας θυμηθούμε λίγο τα παλιά:
Η επέμβαση των κομάντος της γερμανικής ειδικής αντιτρομοκρατικής ομάδας
GSG-9 στο αεροδρόμ
ιο του Μογκαντίσου (13.10.1977) οδηγεί στην απελευθέρωση των ομήρων
(Σκότωσαν τρεις από τους τέσσερις απαγωγείς, ένας συνελήφθη, ένας των ειδικών δυνάμεων και μια αεροσυνοδός τραυματίστηκαν, αλλά όλοι οι όμηροι παρέμειναν σώοι και αβλαβείς).
Γιατί υπάρχει τόσο λίγο ενδιαφέρον σήμερα προς τα ΜΜΕ στην στην υπόθεση της
Η ειδική αντιτρομοκρατική ομάδα GSG-9
Είναι εκπαιδευμένη στην απελευθέρωση των ομήρων και συμμετέχει ενεργά στην ανάπτυξη γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων σε ξένες χώρες, στρατιωτικές επιχειρήσεις αλλά και διεθνείς αποστολές .
Υπάρχουν ψίθυροι ότι κάτι ανάλογο (π.χ. ΕΚΑΜ) υπάρχει και στην Ελλάδα.
Δεν θα ήταν σωστό να δώσετε την ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά, χιλιάδες χρόνια μετά τους άθλους του Ηρακλέους να κάνουν και αυτά έναν αξιόλογο άθλο;
Ν. Σάμιος
Ο Λερούνης φέρεται να βρίσκεται στα χέρια των Αφγανών Ταλιμπάν στο Νουριστάν.
Οι ανταποκριτές της βρετανικής εφημερίδας σε Νέο Δελχί και Πεσαβάρ σημειώνουν ότι επί δεκαετίες οι Καλάς είχαν ένα είδος ασυλίας, ενώ άλλες θρησκευτικές ομάδες που διαβιούσαν στην παραμεθόριο ζώνη του Πακιστάν -σιχ, ινδουιστές και χριστιανοί- «είχαν σταδιακά εκδιωχθεί από εκεί». Απάγοντας τον Λερούνη, «τον Ελληνα εθελοντή που εξασφάλισε πάνω από 2,5 εκατομμύρια στερλίνες για την κατασκευή σχολείων, νοσοκομείων, υποδομών για καθαρό νερό και μουσείου», οι Ταλιμπάν «κήρυξαν τον πόλεμο στην κουλτούρα και την κληρονομιά» των Καλάς, γράφει η «Telegraph». Επικαλείται δε πρόσφατη δήλωση του ηγέτη των Ταλιμπάν μουλά Ομάρ, που καλούσε ΝΑΤΟ και Αμερικανούς «να πάρουν μάθημα από την ιστορία της εισβολής του Μεγαλέξανδρου στην περιοχή και την ήττα του από τις φυλές των Παστούν τον 4ο αι. π.Χ.». Την εκτίμησή της ότι οι Ταλιμπάν κήρυξαν πόλεμο στους Καλάς η «Telegraph» στηρίζει και σε δήλωση αξιωματούχου της τοπικής αστυνομίας στην επαρχία Τσιτράλ ότι ο «καθηγητής» Λερούνης, όπως τον αποκαλούν εκεί, «έγινε στόχος εξαιτίας της αφοσίωσής του στη διατήρηση της κληρονομιάς των Καλάς».
Από τις πρώτες ημέρες της απαγωγής του Θανάση Λερούνη οι γυναίκες των Καλάς διαδηλώνουν για την απελευθέρωσή του, ενώ οι ηλικιωμένοι της φυλής φέρονται να είναι σε επαφή με τους απαγωγείς του στο Νουριστάν.
Φόρο τιμής απέδωσαν εχθές οι Ελβετοί, παρουσία του Ρώσου προέδρου, σ’ αυτόν που οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες δολοφόνησαν.
Στο προηγούμενο άρθρο έγινε αναφορά σε έναν «απόδημο» Έλληνα, τρίτης γενιάς, ο οποίος διαπρέπει στην Αμερική και ο οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο στην ισορροπία και ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας. Καταλήγοντας, στο χθεσινό άρθρο, έγραφα, πως οι άξιοι Έλληνες βρίσκουν αναγνώριση μόνο εκτός Ελλάδας και έρχομαι σήμερα να επιβεβαιωθώ, καθώς μαθαίνουμε από την ελβετική εφημερίδα «24eures» πως πραγματοποιήθηκαν εχθές στη Λωζάννη, τα αποκαλυπτήρια προτομής του Ιωάννη Καποδίστρια, ημέρα έναρξης της διήμερης επίσημης επίσκεψης του Ρώσου προέδρου Μεντβέντεφ στην Ελβετία, παρουσία της Ελβετίδας υπουργού Εξωτερικών, Μισελίν Καλμί-Ρέι και του Ρώσου ομολόγου της Σεργκέι Λαβρόφ.
Ένα γεγονός που θα έπρεπε κανονικά να μας χαροποιήσει-περισσότερο ίσως από την επιτυχία της …εθνικής μπάσκετ στην Πολωνία-αφήνει στη πραγματικότητα–είμαι βέβαιος-την πλειονότητα των Ελλήνων παγερά αδιάφορους. Όσους από την άλλη έχουν ακόμα συνείδηση, τους φέρνει ένα μούδιασμα καθώς θυμούνται πως ο άνδρας αυτός δολοφονήθηκε από «ελληνικά» χέρια, διότι είχε αποφασίσει να κτυπήσει τα συμφέροντα των μεγαλοτσιφλικάδων (κοτζαμπάσηδων) και να κάνει το λαό να πάψουν να είναι δουλοπάροικοι (κολίγοι), και να γίνουν νοικοκυραίοι στον τόπο τους. Ένα πολιτικό όραμα, που θα ήταν στην ουσία η φυσική ολοκλήρωση του επαναστατικού αγώνα. Κάποιοι όμως είχαν τότε διαφορετικά σχέδια, όπως γίνεται και σήμερα. Τα σχέδιά τους ήταν να μπουν στα τσαρούχια των τούρκων και να κρατήσουν τον ελληνικό πληθυσμό σε κατάσταση υποτέλειας.
Αυτόν τον σπουδαίο πολιτικό τιμούν σήμερα οι Ελβετοί και οι Ρώσοι, αναγνωρίζοντας το αλτρουιστικό, αγωνιστικό του πνεύμα. Από τους Ελβετούς θεωρείται ο Ιωάννης Καποδίστριας πρωταγωνιστής της διατήρησης της συνοχής της χώρας τους και προστάτης του καντονίου του Vaud, την ανεξαρτησία του οποίου στήριξε, ύστερα από αίτημα του τσάρου.
Το δημοσίευμα αναφέρεται, επίσης, στον αγώνα του Καποδίστρια για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ως πρώτος Κυβερνήτης της χώρας επεδίωξε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, βασισμένη στις ιδέες του Ρουσσώ, εισήγαγε την καλλιέργεια της πατάτας στην Ελλάδα και απώθησε τον τουρκικό κίνδυνο, επενδύοντας σε αυτόν όλη του την περιουσία, κάτι που ακούγεται σήμερα εξωπραγματικό, όταν σκεπτόμαστε τη «δράση» των σύγχρονων πολιτικών στη χώρα μας. Ωστόσο, ο αγώνας του τού στοίχισε το μίσος πολλών αρχηγών τοπικών φατριών, αναφέρει το δημοσίευμα, που παραθέτει το χρονικό της δολοφονίας του, “μιας μαύρης σελίδας στην ελληνική ιστορία”, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ελληνικού συλλόγου “Εστία” της Λωζάννης, Δημήτρη Κυρίτση.
Στην Ελλάδα, ο Καποδίστριας αποτελεί μια από τις προσωπικότητες που «σημάδεψαν τη χώρα», καταλήγει το δημοσίευμα.
«Σημάδεψαν την χώρα» και της κληροδότησαν το σύνδρομο της αλαζονείας, της ασύστολης αισχροκέρδειας και του παράλογου αλληλοσπαραγμού, θα πρόσθετα εγώ.
Άλκιμος
