Στα θέματα της θρησκείας το Ελληνικό Σύνταγμα, συγκρινόμενο με τα περισσότερα Ευρωπαϊκά αλλά και το Αμερικανικό, μοιάζει μεσαιωνικό κείμενο. Είναι το μοναδικό Σύνταγμα, το προοίμιο του οποίου αναφέρεται σε θρησκευτικά σύμβολα. Συνακόλουθα είμαστε η μόνη χώρα του Δυτικού Κόσμου, που έχουμε συνυφάνει δημόσιες τελετές, εθνικές επετείους και πάσης φύσεως πολιτισμικές, πολιτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις με θρησκευτικές επετείους και λειτουργίες.
Είμαστε από τις τελευταίες Eυρωπαϊκές χώρες, που καθιερώσαμε τον πολιτικό γάμο, απαλείψαμε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, διδάσκουμε Θρησκευτικά στα σχολεία, θα καθιερώσουμε επί τέλους την αποτέφρωση των νεκρών και πολλά άλλα, τα οποία, συνδυαζόμενα με την τελευταία θέση που κατέχουμε στην Παιδεία, την Βιομηχανία, την Έρευνα, την Τεχνολογία και το κατά κεφαλήν εισόδημα, μπορούν να σε βυθίσουν σε βαθειά μελαγχολία για την κατάντια μας. Υπάρχει όμως φως, έστω κι αν αυτό δεν είναι ακόμη πλήρως ορατό στην Ελλάδα.
Η ευημερία των μη θρησκευόμενων κοινωνιών
Σύμφωνα με την United Nations Human Development Report του 2005 οι χώρες Νορβηγία, Αυστραλία, Καναδάς, Σουηδία, Ελβετία, Βέλγιο, Ιαπωνία, Ολλανδία, Δανία και Ηνωμένο Βασίλειο συγκαταλέγονται ανάμεσα στις λιγώτερο θρησκευόμενες κοινωνίες παγκοσμίως. Συγχρόνως είναι και οι υγιέστερες από πλευράς μορφώσεως, κατά κεφαλήν εισοδήματος, βρεφικής θνησιμότητας, κοινωνικής ανάπτυξης και προσδόκιμου ζωής. Αντίθετα τις πενήντα τελευταίες θέσεις της ίδιας αναφοράς και με βάση τα ίδια κριτήρια καταλαμβάνουν βαθύτατα θρησκευόμενα κράτη.
Αποτυπώνοντας νοερά τα αποτελέσματα αυτής της αναφοράς σε μία υδρόγειο, με λίγη φαντασία μπορεί κάποιος να οραματιστεί την χρονολογική μετατόπιση του σκοταδιστικού πέπλου δια μέσου των αιώνων. Με χαρά θα διαπιστώσει, ότι η Γνώση, η Επιστήμη, η Διαφώτιση και ο Ορθολογισμός, σαν μετεωρολογικό μέτωπο καλοκαιρίας, αργά μεν αλλά σταθερά, κινούνται και εκτοπίζουν την άγνοια, τον αναλφαβητισμό, τις προκαταλήψεις και τον σκοταδισμό από τις διάφορες ηπείρους.
Αν όμως είναι Έλληνας, θα λυπηθεί. Θα λυπηθεί πολύ, γιατί θα διαπιστώσει, ότι στην χώρα του, στην οποία κάποτε υπήρχε μόνο λαμπρό φως, τώρα υπάρχει ένα αχνό γκρι πέπλο. Θα δει ακόμα την κάποτε πνευματικά πρωτοπόρο πατρίδα του, όχι μόνο να έχει χάσει αυτήν την πρωτοπορία, αλλά και να βρίσκεται κάτω από το μέσον της αναπτυξιακής λίστας, αφήνοντας ένα, κατά τα φαινόμενα, δύσκολα αναπληρούμενο κενό.
Το απύθμενο χάος μεταξύ Ελληνισμού-Χριστιανισμού.
Το κεφάλαιο αυτό θα ήταν ατελές, αν δεν αναφερόταν και στον υπεύθυνο της έκπτωσης, που περιγράψαμε, του Ελληνικού Πνεύματος. Για μένα είναι υπεράνω πάσης αμφιβολίας, ότι η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στο σχετικά σύγχρονο μόρφωμα της αποκαλούμενης ελληνοχριστιανικής ιδεολογίας. Ελληνισμός και Χριστιανισμός είναι τόσο αντίθετες και αντιφατικές ιδεολογίες, που απορεί κανείς με το θράσος της έστω και λεκτικής προσπάθειας, για να συνυφανθούν αυτές οι τόσο αντικρουόμενες -ιδεολογικά, πνευματικά και ιστορικά- έννοιες.
Πως είναι δυνατόν σήμερα ο μέσος Έλληνας να έχει αποδεχτεί με τέτοια ευπιστία και αδιαφορία την διαστρέβλωση της Ιστορίας, ώστε να φτάνει στο σημείο να απαρνείται την ίδια του την πνευματική καταγωγή και προέλευση;
Σε όλες τις θεοκρατούμενες κοινωνίες παγκοσμίως παρατηρείται αφ'; ενός μεγάλη διαφθορά κι αφ'; ετέρου υστέρηση παντού (Οικονομία, Υγεία, Παιδεία, ανάπτυξη κ.λπ.). Τα ίδια φαινόμενα παρατηρούνται και στην βυζαντινοκρατούμενη χώρα μας, η οποία πρωτεύει στην Ευρώπη στη θεοκρατία, αλλά και στη διαφθορά επίσης, ενώ παρουσιάζει τους χειρότερους δείκτες σε όλους τους τομείς.
Νομίζω, ότι δεν απαιτείται ιδιαίτερη ιστοριοδιφική ικανότητα, για να διακρίνει κάποιος, ότι ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός διαφέρουν ριζικά και ως τρόπος σκέψης και ως τρόπος ζωής. Όλοι μας διδαχτήκαμε, έστω και αποστεωμένα, αρχαία Ελληνική Ιστορία και έπρεπε να γνωρίζουμε, ότι οι πρόγονοί μας είχαν μίαν έμφυτη πνευματική ροπή στην Φιλοσοφία, τον Ορθολογισμό και τον Φιλελευθερισμό. Δεν δεχόντουσαν τίποτα «εξ αποκαλύψεως» και για τα πάντα αναζητούσαν την λογική εξήγηση. Στο διαμετρικά αντίθετο πνευματικό άκρο και ξεκινώντας από την αρχή, ότι ο ανθρώπινος νους δεν είναι σε θέση να συλλάβει όλη την αλήθεια, ο Χριστιανισμός εδράζεται στον άκαμπτο δογματισμό, δέχεται τα πάντα μοιρολατρικά, ως θεϊκή βούληση (θέλημα Κυρίου), απεχθάνεται την πνευματική διερεύνηση και κυριολεκτικά μισεί την Φιλοσοφία.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο επίκαιρη αντιπροσωπευτική απόδειξη της νοοτροπίας αυτής από την ακόλουθη δήλωση του ίδιου του πρώην αρχιεπισκόπου στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (25.9.2000), όπου κατέκρινε ακόμα και το «σκέπτομαι, άρα υπάρχω» του Καρτέσιου. Θαυμάστε προοδευτική σκέψη και ιστορικό βάθος στην αιτιολόγηση των πολέμων:
«...Αυτό το ρήμα [εννοεί το σκέπτομαι, άρα υπάρχω] εφαρμόστηκε στην Ευρώπη και έκαμε την Ευρώπη να υποταχθεί στη λεγόμενη νοησιαρχία, να είναι δηλαδή το ανθρώπινο λογικό πάρα πάνω από ο,τι υπάρχει στον κόσμο. Από αυτό γεννήθηκε ο Ορθολογισμός και από τον Ορθολογισμό γεννήθηκε η απιστία στον Θεό, και αυτή η απιστία είναι εκείνη, που γέννησε τους πολέμους...»
Δημόσια αποκήρυξη του Ορθολογισμού τον 21ο αιώνα! Η πεμπτουσία του αρχαιοελληνικού διαλογισμού επικρίνεται δημόσια 2.500 χρόνια μετά. Εάν αυτά λέγωνται με τόση άνεση σήμερα, σκεφθήτε τι λεγόταν και κυρίως τι γινόταν παλαιότερα. Σε τι σκοτάδι ζήσανε τόσες γενεές Ελλήνων, και όχι μόνο. Μετά από αυτή την τοποθέτηση του προκαθημένου της Εκκλησίας, ελπίζω να μην υπάρχη η παραμικρή ακόμα αμφιβολία για την πλήρη αντιδιαστολή του Ελληνικού Πνεύματος προς την χριστιανική ιδεολογία.
Όσον αφορά εξ άλλου στον τρόπο ζωής, εκεί, νομίζω, ότι υπάρχει το απύθμενο χάος. Και μόνο ο αποτροπιασμός και η απέχθεια του Χριστιανισμού προς την σεξουαλική πράξη σηματοδοτεί την αβυσσαλέα απόκλιση αυτής της θρησκείας από τον αρχαιοελληνικό τρόπο ζωής. Έναν τρόπο ζωής, με τον οποίο οι πρόγονοί μας συνδύαζαν αρμονικά την πνευματικότητα με την λατρεία όλων των ανθρώπινων αισθήσεων. Οι κληρικοί του Χριστιανισμού, σύμφωνα με τα προστάγματα της θρησκείας τους, απέχουν από την σεξουαλική ζωή, θεωρώντας την μόνον ως το «μέσον» για την τεκνοποίηση και αυτό «ευαγγελίζονται» στους πιστούς τους.
Οι κοσμικές χώρες -αυτές με υψηλότερα ποσοστά άθεων και αγνωστικιστών- συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον σταθερών, ελεύθερων, ειρηνικών, πλούσιων και υγιών κοινωνιών.
Στο τελείως αντίθετο άκρο οι πρόγονοί μας ήθελαν -όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι ιερείς και ακόμα και οι «θεοί» τους- να διακατέχονται από όλα τα ανθρώπινα πάθη. Τέλος δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την έμπρακτη εκδήλωση του χριστιανικού μίσους για τον Κλασικό Ελληνισμό, ενός μίσους, που εκφράστηκε απροκάλυπτα με την καταστροφή των αρχαιοελληνικών μνημείων και με το χτίσιμο των κακόγουστων εκκλησιών πάνω από τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα των αρχαίων ναών.
Όχι λοιπόν μόνο ασύμβατος και αντικρουόμενος, αλλά και ο πιο λυσσαλέος πολέμιος του Ελληνισμού τα τελευταία 2.000 χρόνια υπήρξε ο Χριστιανισμός.
Ανιστόρητες ανοησίες τα περί Ελληνοχριστιανισμού
Παρ'; όλα αυτά σήμερα εξακολουθεί να διδάσκεται το σχετικά πρόσφατο ιστορικό μόρφωμα του αποκαλούμενου Ελληνοχριστιανισμού. Ένα ιδεολόγημα, το οποίο ξεκίνησε λίγο μετά το 1800, για να αποτελέσει την «επιστημονική» στήριξη της «Μεγάλης Ιδέας» του Νεώτερου Ελληνισμού. Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα, με κυριώτερο σύγχρονο εκφραστή του τον ιστορικό Κων. Παπαρρηγόπουλο, και το οποίο αποσκοπεί στην οικειοποίηση του βυζαντινισμού και την θεώρησή του ως δήθεν κοιτίδας της νεώτερης Ελλάδος. Ήταν άλλη μία έντεχνη προσπάθεια, η οποία εν πολλοίς δυστυχώς καρποφόρησε, να αποκοπεί η Νεώτερη Ελλάδα από τις ρίζες της.
Χίλιες φορές καλύτερα να αποδεχτείς ένα ιστορικό κενό, παρά να προσπαθείς να το καλύψεις με ανιστόρητες ανοησίες. Σε τελευταία ανάλυση, γιατί πρέπει να χρεωθεί η Ελλάδα μία κληρονομημένη Ρωμαϊκή και διαρκώς φθίνουσα Αυτοκρατορία, της οποίας το μεγαλύτερο επίτευγμα, μετά τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες και τις δολοφονίες, ήταν ο ευνουχισμός του ανθρώπινου πνεύματος;
Τα περί Ελλήνων αυτοκρατόρων είναι σαφώς μυθεύματα, αν αναγνωρίσουμε ότι από τους 89 αυτοκράτορες, που συνολικά βασίλεψαν, μόνο δύο έως τρεις μπορούν να θεωρηθούν ελληνικής καταγωγής. Τον μοναδικό δε φιλέλληνα αυτοκράτορα η Εκκλησία τον ωνόμασε Παραβάτη. (Σ.σ. βλ. «
Ούτε ένας Έλληνας βυζαντινός αυτοκράτορας!»)
Έχοντας όμως η Εκκλησία εξασφαλίσει με αυτές τις θεωρίες τα ψευδοερείσματά της, πέρασε στον επόμενο και ακόμη πιο εξωφρενικό μύθο, αυτόν της... διατήρησης του Ελληνισμού κατά την διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας. Αυτοί, που υπήρξαν οι άμεσοι συνεργάτες και τοποτηρητές των Οθωμανών, αυτοί που επί 400 χρόνια πλούτιζαν εις βάρος των Ελλήνων και αυτοί που λυσσαλέα εναντιώθηκαν στην Επανάσταση του 1821, έπεισαν τον αναλφάβητο νεοαπελευθερωμένο λαό ότι... διαφύλαξαν τον Ελληνισμό. Αβυσσαλέο θράσος!
* * *
Ανεξάρτητα όμως απ'; όλα αυτά, έχει τελείως διαφορετική βαρύτητα και σημασία η αντίθεση και απόκλιση του Ελληνισμού από τον Χριστιανισμό ή το Βυζάντιο και είναι τελείως διαφορετικής σκοπιμότητας η ανοχή της σύγχρονης Ελληνικής Πολιτείας στο θράσος και στην αναισχυντία του Κλήρου να διαβάζει, σήμερα, από το βήμα της εκκλησίας, αναθεματισμούς κατά του Ελληνισμού και μάλιστα παρουσία των σταυροκοπούμενων πολιτειακών Αρχών, κάθε αποκαλούμενη «Κυριακή της Ορθοδοξίας». (Σ.σ. Διαβάστε και κατεβάστε δωρεάν το βιβλίο: «
Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας».)
Άλλο θέμα οι φιλοσοφικές και ιστορικές διαφωνίες και τελείως άλλο η έλλειψη στοιχειώδους αγωγής και σεβασμού των εκπροσώπων μιας Ιουδαϊκής θρησκείας, η οποία στο κάτω κάτω καλά θα κάνει να συνειδητοποιήσει, ότι σε αυτή την χώρα λάθρα φιλοξενείται. Και από μεν τον Χριστιανισμό, ο οποίος επιβλήθηκε με βία και μοχθηρότητα, δεν έχω απαιτήσεις. Αυτή όμως η μικρόψυχη και ψηφοκινούμενη Ελληνική Πολιτεία κάπου θα πρέπει να ορθώσει το, έστω και ασήμαντο, ανάστημά της χάριν και μόνο της εθνικής αξιοπρέπειας.
[Κύριε Καρχιμάκη, τον κύριο με τα γυαλιά δεξιά σας τον γνωρίζετε; Θα καταθέσετε μήπως κάποια επερώτηση στη βουλή για το θέμα που αποκαλύπτουμε;]
