Σήμερα, τους φοβάται. Δεν είναι και δύσκολο να καταλάβουμε από πού προέρχεται αυτός ο φόβος...
Μα από τις κατά καιρούς εκκλησίες. Οι οποίες εκκλησίες, ήταν όλες, μα όλες, όργανα τής εξουσίας. Πόσες φορές πρέπει να καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα από διαφορετικό δρόμο; Ο μπαμπούλας τού δίχρονου, είναι ο Βελζεβούλης τού τριαντάρη.
Μα από τις κατά καιρούς εκκλησίες. Οι οποίες εκκλησίες, ήταν όλες, μα όλες, όργανα τής εξουσίας. Πόσες φορές πρέπει να καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα από διαφορετικό δρόμο; Ο μπαμπούλας τού δίχρονου, είναι ο Βελζεβούλης τού τριαντάρη.
Τα τελευταία χρόνια, οι εδώ κάτοικοι έχουν αρχίσει να επανανακαλύπτουν όσα ανακάλυψε η Ευρώπη πριν μερικούς αιώνες και τα οποία την οδήγησαν στην Αναγέννηση. Ανακαλύπτουν το ελληνικό πνεύμα. Όταν κάποιος αρχίζει την αναζήτηση, το κάνει ερεθισμένος από κάποιες πληροφορίες που ακούει σποραδικά και τυχαία. Αυτές τον οδηγούν σε ένα περίεργο συναίσθημα πως κάτι δεν πάει καλά. Αρχικά μελετά λίγο ιστορία. Ίσως είναι βαρύ αυτό το "μελετά". Δε χρειάζεται καν βαθιά μελέτη. Με ένα επιφανειακό πέρασμα τής μετά Παύλου ιστορίας, σύντομα αρχίζει και καταλαβαίνει το τι πραγματικά συνέβη τότε. Μετά κατακλύζεται συνήθως από κάτι σαν οργή. Οργή απέναντι σε όσους ακόμη στηρίζουν το ψέμα χιλιετιών. Ειδικά όταν αυτοί οι ψεύτες απευθύνονται στο λαό που υπέφερε όσο κανείς άλλος από τη χριστιανική "αγάπη". (Αυτή την οργή όπως και κάθε άλλου είδους οργή, εμείς οι άπιστοι εχθροί τής χριστιανικής σκέψης, έχουμε πολλές φορές φωνάξει από εδώ πως πρέπει να την αποβάλουμε όσο πιο σύντομα γίνεται, γιατί μόνο όλοι μαζί μπορούμε, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.) Μαζί με την οργή, συμβαίνει και κάτι πολύ περίεργο, όσο και καλά στηριγμένο από τους γνώστες τής ανθρώπινης ψυχολογίας. Ένας άνθρωπος με ποτισμένη στο DNA του μία συχνά μεν αμφισβητούμενη, υπαρκτή δε πίστη σε ένα θεό πατέρα παντοκράτορα (χμμμ, κράτωρ όλων πλην τού κακού, αλλά κι αυτό είναι άλλο ζήτημα) ξαφνικά βρίσκεται αιωρούμενος στο πουθενά. Πρέπει πια να ζήσει βασιζόμενος στις δυνάμεις του και μόνο σε αυτές. Παλιά αναφωνούσε κι ένα "Χριστέ μου!", έκανε κι ένα σταυρό στις δύσκολες κι έπαιρνε λίγη δύναμη. Τώρα; Τώρα διάβασε ιστορία! Και πλέον αυτό το "Χριστέ μου!" τού φαίνεται γελοίο. Το λέει ίσως για λίγο καιρό ακόμη από συνήθεια, αλλά μετά ο ολοκληρωτικός θάνατος τού έως τότε νομιζόμενου ως εκ του πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων αθάνατο μεσσία, είναι εκεί. Και δε μπορεί να κατέβει πια κανένας Γιαχβέ για να τον αναστήσει. Γιατί η τριάδα, έζησε και πέθανε ομοούσια μέσα στην καρδιά τού άτυχου παραπλανημένου. Και τότε; Τι γίνεται τότε;
Από το Μάτριξ τής χριστιανοσύνης, έχουν φύγει ήδη αρκετοί. Το κακό είναι πως μέσα σε αυτούς υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι. Κι ένα είδος καρυδιού, είναι ο πιστόφιλος! Ο πιστόφιλος, ο απαλλαγμένος από τη χριστιανική "στοργή", δεν έχασε καθόλου χρόνο. Μέσα σε μερικά χρόνια, κατάφερε και στήριξε καλά μέσα στην καρδιά του, την ύπαρξη των ελληνίδων θεοτήτων έτσι όπως τη νόμιζαν οι Έλληνες στην παρακμή τους. Υιοθέτησε και τον όρο "Δωδεκαθεϊσμός" ο οποίος δεν υπήρχε στα αρχαία χρόνια αλλά δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους χριστιανούς και να 'σου το υποκατάστατο τής τριάδας και των αγίων της.
Τα ξανάπαμε παλιά εδώ, θα τα πούμε πάλι. Πότε οι θρησκείες είναι ακίνδυνες; Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά, αλλά το βέβαιο είναι πως όσο πιο παλιά τόσο πιο καλά. Αυτό, έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι πρώτες θεότητες που έτυχαν λατρείας, ήταν απλώς δυνάμεις τής φύσης. Και είχαν όνομα. Αρχέτυπο όνομα. Τι λέει ο θεολόγος στα παιδάκια; Πως οι Έλληνες λέει πίστευαν κάτι περίεργους θεούς όπως ο Ζευς, ο οποίος ήταν λέει κύριος των κεραυνών! Λέει κι άλλα! Ότι οι θεοί λέει κατοικούσαν λέει μέσα σε αγάλματα λέει! Πετάει μισή αλήθεια κι ένα μεγάλο ψέμα ο θεολόγος, γελάει και χαίρεται, γελάνε και τα παιδάκια και Ρωμαιοποιούνται. Ο πιστός που ξεφεύγει από τη χριστιανική παιδεία, αρχίζει και αναζητεί τις δικές του θεότητες. Παλιά, αριστερίζοντες Έλληνες με εφηβικό αντιπατρικό σύνδρομο, έβρισκαν τους θεούς τους στην Ανατολή. Τώρα, είναι λίγο ντεμοντέ! Έτσι, σήμερα όποιος κι αν είναι ο αναζητητής, αν είναι πιστόφιλος, ανακαλύπτει κάπου στα κατάβαθα των χειρότερων βιβλίων τής ιστορίας των Ελλήνων, ένα κάτι σα θρησκεία που είχαν κάποτε στην παρακμή τους. Κάποιοι πήραν και ρόλους ιεραποστόλων και δημιούργησαν θρησκεία και αγωνίζονται γι αυτή και προσπαθούν κι αυτοί να μας σώσουν! Τσακώνονται και μεταξύ τους για το ποιος έχει το δικαίωμα να βαφτίζει και να παντρεύει, αφού ήδη υπάρχουν διαφορετικές καθ' όλα δομημένες αιρέσεις αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα. Και τους θεούς, τούς έπλασαν υπαρκτούς! Έζησαν, φυσικά ζουν ακόμη, κατέβηκαν στη Γη, βοήθησαν τον άνθρωπο, έκαναν θαύματα και όλα τα σχετικά! Κι έτσι, οι πιστοί δραπέτες τού Μάτριξ τών χριστιανών, έχοντας και το ισχυρό χαρτί τής διαπιστωμένης χριστιανικής ειδωλολατρείας εξανεμίζουν εύκολα τις συκοφαντικές κατηγορίες κατά τής ελληνικής θρησκείας ως ειδωλολατρικής, και αρχίζουν και φτιάχνουν πιστούς. Διαφορετικούς μόνο στο όνομα τής θρησκείας, αλλά πιστούς θρησκείας! Ξου! Χριστιανόπληκτοι!
Ε λοιπόν, όχι ΡΕ! Ο Ζευς ήταν είναι και θα είναι αυτό για το οποίο τον ειρωνεύονται οι χριστιανοί. Ο κύριος των κεραυνών και όσες άλλες ιδιότητες τού έχουν κατά καιρούς φορτώσει! Και δε θα είναι καθόλου θεός με την έννοια που τη γνωρίζουν οι θρήσκοι πιστοί, αλλά ιδέα. Αρχέτυπη και άρα παντοτινή. Κανείς νεομουρλούτσικος πιστός δεν πρόκειται να το καταλάβει. Οι δωδεκαθεϊστές, είναι η ντροπή τής ελληνικής σκέψης. Αυτής τής σκέψης, που όντας φυσιολατρική, δεν εμπόδισε τον γνώστη Έλληνα να στρέψει το βλέμμα του και να κοιτάξει βαθιά μέσα στα μάτια των θεοτήτων. Να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι στη φύση και να ποθήσει την κατανόησή της χωρίς φόβο και πάθος. Ήταν επειδή ο Έρωτας σημάδεψε με τα βέλη του μια τον άνθρωπο και μια την κάθε θεότητα ξεχωριστά. Και ο αιώνια μη πιστός Έλληνας, άρχισε να αναζητά τη γνώση. Την ένωση μαζί της. Γι αυτό ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητός. Και δε θα γίνει ποτέ αν αναζητούμε θρησκείες στη ζωή και τη σκέψη του. Ο Έλληνας θα μείνει για πάντα ως ο αυθάδης που κοίταζε ψηλά και δε φοβόταν τους θεούς. Γιατί θεός του, ήταν μόνο η φύση. Και είχε ένα όνομα για κάθε ιδιαίτερο φαινόμενο που εκτυλισσόταν μέσα σε αυτή. Είτε μακροσκοπικό ήταν αυτό είτε μικροσκοπικό, είτε άγνωστο, είτε εγκεφαλικό είτε ό,τι.
Όταν η μυθολόγοι κατέγραφαν την ιστορία, ήξεραν καλά πως σε πολλές περιπτώσεις καμία ουσία δεν έχει το όνομα των ηρώων. Την απόλυτη εξουσία, την ονόμαζαν πάντα Δία. Την απερχόμενη, πάντα Κρόνο. Και πάει λέγοντας. Ακριβώς ότι προκαλεί γελάκια στους πιστολάγνους χριστιανούς. Γιατί για να το σκεφτούμε λίγο καλύτερα... Μόνο ονόματα δεν αλλάζει η εξουσία; Πάντα ίδια μένει. Το ήξεραν αυτό οι μυθολόγοι. Ουφ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου