«Ο *Μ. Κωνσταντίνος τα ιερά και πάντας τους ναούς των Ελλήνων κατέστρεψε ...
[...] Τους δε ναούς των Ελλήνων, πάντας κατέστρεψε έως εδάφους ο αυτός Θεοδόσιος βασιλεύς ... Πολλά δε ιερά (των Ελλήνων) εποιήσεν (χριστιανικές) εκκλησίας και ηυξήθην τα των χριστιανών πλέον επί της βασιλείας αυτού ... Τον δε ναό της Αρτέμιδος εποίησεν ταβλοπαρόχιον τοις κιττίζουσιν ...τον δεν της Αφροδίτης ναόν εποίησεν καρουχαρείον του επάρχου των πραιτωρίων, κτίσας πέριξ οσπήτια και κελεύσας δωρεάν μένειν εν αυτοίς τα πάνυ πενιχράς πόρνας ...

[...] Διωγμός γέγονεν Ελλήνων μέγας, και πολλοί εδημεύθησαν ...και εκ τούτου πολύς φόβος γέγονεν. Εθέσπισε δε ο αυτός βασιλεύς (Ιουστινιανός) ώστε μη πολιτεύεσθαι τους ελληνίζοντας, τους δε των άλλων αιρέσεων όντας αφανείς γενέσθαι της Ρωμαϊκής πολιτείας, προθεσμίαν τριών μηνών λαβόντας εις το γενέσθαι αυτοzς κοινωνούς της ορθοδόξου πίστεως ... Επί δε της υπατείας τού αυτού Δεκίου, ο αυτός βασιλεύς θεσπίσας πρόσταξιν έπεμψεν εν Αθήναις, κελεύσας μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίαν μήτε νόμιμα εξηγείσθαι ... Συσχεθέντες Έλληνες περιεβωμίσθησαν και τα βιβλία αυτών κατεκαύθη ...και εικόνες των μυσερών θεών αυτών και αγάλματα».

Ιωάννης Μαλάλας («Χρονογραφία», Λόγος 13ος & 18ος)


Eνας από τους μύθους της νεοελληνικής ιδεολογίας είναι η περιβόητη συνέχεια αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και βυζαντινού χριστιανισμού. Όμως τέτοια συνέχεια δεν υπήρξε, αλλά αντιθέτως μεταξύ των δύο κόσμων υπήρξε ρήγμα, τομή, χάσμα, το οποίο ήλθε ως αποτέλεσμα δύο προηγούμενων ιστορικών πολιτισμικών και πολιτικών αλλαγών.

-Η πρώτη ιστορική ρήξη ήταν η ήττα της αθηναϊκής δημοκρατίας από τις μακεδονικές φάλαγγες του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου στη Χαιρώνεια το 338 π.κ.ε. και η τελική κυριαρχία τους το 322 π.κ.ε. Μετά την ήττα αυτή και το τέλος του δημοκρατικού πολιτισμού, μετά την απώλεια της ελευθερίας, της ισότητας, της κυριαρχίας του νόμου και της συμμετοχής του δήμου στη λήψη των αποφάσεων και στην εξουσία, οι ελληνικές πόλεις βυθίζονται σε ανελεύθερα ολιγαρχικά και μοναρχικά καθεστώτα. Έτσι τελειώνει το μοναδικό φαινόμενο της πόλεως, που έδωσε τις εκπληκτικές δημιουργίες σε όλους τους τομείς: πολιτική, ρητορική, δίκαιο, φιλοσοφία, πολιτικό στοχασμό, τραγωδία, κωμωδία, γλυπτική ... Εν τούτοις και στα ελληνιστικά χρόνια οι Έλληνες παρήγαγαν πολιτισμό (φιλοσοφία, τέχνες, μαθηματικά, επιστήμη) στα κέντρα της αυτοκρατορίας.

-Η δεύτερη ρήξη επέρχεται με την υποδούλωση στους Ρωμαίους από τον 2ο π.κ.ε. αιώνα. Όμως και πάλι οι κατακτητές όχι μόνο σεβάσθηκαν τον πολιτισμό που βρήκαν αλλά ανεγνώρισαν την αξία και την ανωτερότητά του. Τον δέχθηκαν ως δικό τους, καλλιέργησαν τη φιλοσοφία, τις τέχνες και φοίτησαν στις ελληνικές σχολές και, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν εκπολιτίσθηκαν από αυτόν. Οι Έλληνες διατηρούν τους θεούς τους και τη γλώσσα τους, την οποία χρησιμοποιούν και τα ανώτερα μορφωμένα στρώματα των Ρωμαίων. Σημειωτέον ότι ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Μάρκος Αυρήλιος έγραψε το φιλοσοφικό έργο του «Τα εις εαυτόν» στην ελληνική.

-Η τρίτη και σημαντικότερη ρήξη επιτελείται με την επικράτηση του χριστιανισμού στο δυτικό και ανατολικό μέρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό που χαρακτηρίζει τον βυζαντινό χριστιανισμό είναι η αντιπαλότητα και η εχθρότητα κατά του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σε όλες τις εκφράσεις του. [1]. Ο μύθος αυτός της συνέχειας είναι απλώς ένα ιδεολόγημα που κατασκεύασαν εκ των υστέρων οι νεοέλληνες χριστιανοί και εθνικιστές για να συγκαλύψουν την ιστορική αλήθεια και για να εξωραΐσουν την Εκκλησία από τον αρνητικό και υπονομευτικό ρόλο της κατά την Επανάσταση του 1821. Το αποτέλεσμα είναι το περιβόητο τερατούρημα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» και το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» η συνέχεια εδώ



ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ