Φυλαγμένο βαθιά εις την αγκάλην τους, τα χώματα ετούτα με κράτησαν αθάνατον! έως ότου νους και χείρες βροτών αγαπημένων εις το φως με ανέσυραν.
Λαμπρότατον ήμαρ. Αναπνέω, ακούω αγναντεύω.... Αλίμονον, χαμένα μου όλα. Βωμοί, Εστίες, Όνομα. Και καθώς ηνία μονάχα εις το χέρι εκρατούσα, με ονόμασαν Ηνίοχον!
Εγώ, ο Ηνίοχος, νικητής εις τα στάδια των ευγενών αγώνων, γεννημένος από τον υπερτέλειον γάμον της παρθενικής ταύτης γης της Ελλάδος, με τον υπέρτατον voυ, πες τον αιθέρα η λογισμό, εσαεί παραμένω στοχαστικός και ένθεος των γεννητόρων μου λάτρης. Ακαταπόνητος ηγωνίσθην και αγωνισθήσομαι, έως ότου πληρωθή πάσα ψυχή αγάπης και πάσα γη, αξίων και ωραίων ανθρώπων, βροτών, που ελεύθεροι θα ζουν, αναπνέοντες δικαιοσύνην, κάλλος, έρωτα.
Ω πάγκαλος, Ελληνική, παγκοσμία Ψυχή! Άφθαρτος φύτρα υψηλών λογισμών, ευγενών πόθων, ακοιμήτων στοχασμών δια το ωραίον, το αληθές, το αγαθόν.
Ίσταμαι επί της αθανάτου της Ελλάδος γαίας, άφθαρτος, εις των αιώνων το πέρασμα.
Εγώ, ο Ηνίοχος, που με ερήμαζαν τόσους αιώνας, τώρα εγείρομαι απαλά δια να με εύρη και εμένα, κατά σένα γερμένον η ψυχή σου, που γέρνει προς εμέ. Παρόμοια συγκλίνοντας, εγείραμε και οι δυο μας προς τα μέσα. Έε! θέλω να ζήσης αιώνια! Τρέφοντας παντοτινώς τας αισθήσεις σου όλας, με ουσίας εκπηγαζούσας εκ του Θείου. Ορώ τον Απόλλωνα φύλακά μου, να ευλογή την βούλησίν μου ταύτην προς εσέ.
Εγώ, ο ηνίοχος, γνωρίζω, ναι σου λέω, γνωρίζω και πίστεψέ το βαθιά. Ζουν οι Θεοί και τα ιερά τους! Καίει ακόμα φωτιά. Πυρώνει το άγιον ύδωρ του Μαντείου. Ιδές την δάφνην, αχνίζει εις τα τρίσβαθα της ψυχής μου, της ψυχής σου, και όλων των αληθινών Ελλήνων, που, κινούμενοι από το αείρροον νάμα του κόλπου των Φαιδριάδων, επιστρέφομεν ένθεοι εις το αιώνιον παρελθόν, δια να βιώσωμεν όμοια αιώνιον το παρόν και τρισαιώνιον το πέπλον της ζωής......
..........
Ευχαριστώ σε!
Από την Καρδιά του Απόλλωνος, στον Ήλιον της Καρδιάς σου!
Α. Αναστασάκης
("Αιώνιος Ηνίοχος" Γ. Καζάζογλου διασκευή)
Pilaeus
