Ο κ. Κ. Γαβράς και ο λόρδος Βύρων

Στο (εξαιρετικό) βίντεο ακούγεται από το ποίημα του λόρδου Βύρωνος
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ:

„...Μ' άλαλο θυμό και πόνο μια αυτά πούκλεψαν θαμάζει,
Μια σιχένεται τον κλέφτη σύψυχα κι ανατριχιάζει
Ω! που ζώντας και που σκόνη, δίχως σχώριο να γροικήση,
Ν' ακλουθιέται η αχορτασιά του η ιερόσυλη με μίση,
Και η εκδίκηση ως τον τάφο και πιο πέρα, το όνομά του
Να το κυνηγά, στο πλάγι του μωρόδοξου Ηροστράτου,
Και σε φύλλα λεκιασμένα και γραμμές που καίνε ας γίνη
Ατελείωτα να στράφτουν εμπρηστές ναών κι Ελγίνοι,
Καταδικασμένοι αιώνια στο ίδιο ανάθεμα κι οι δυο τους,
Που ίσως στο στερνό θε νάβρης και τον πιο χειρότερό τους,
Ετσι ας στέκουν, να τους βλέπουν τα μελλούμενα τα χρόνια,
Αγαλμα άσειστο, με βάση μοναχή, την καταφρόνια.“

(Lord Byron, Η Κατάρα της Αθηνάς, μτφρ. Στ. Μύρτας)
(πηγή: art & culture)

Μετά από την περιπέτεια της λογοκρισίας ο κύριος Γαβράς υποθέτω ότι θα θυμήθηκε ότι
ο λόρδος Βύρων έγραψε και τον „Κουρσάρο“...
Γράφει στο ποίημά του «Ο Κουρσάρος»:

„Στον Μωριά τα κορφοβούνια, πορφυρά ντυμένος κάλλη
Αργοκατεβαίνει ο ήλιος μεσ΄της δύσης την αγκάλη.
Όχι, οι λάμψεις του δεν είναι θαμπερές καθώς στις χώρες
Του Βορρά, μα φεγγοβόλες, διάφανες και χρυσοφόρες.
Όταν ήσυχα στον πόντο τις αχτίνες του καρφώνει,
Τις σπιθοβόλες κορφούλες των κυματισμών χρυσώνει.
Αποχαιρετά την Ύδρα και το βράχο της Αιγίνης
Με στερνό χαμόγελό του ο Θεός της ωριωσύνης.
Πάντοτε ποθεί να βλέπει την αγαπητή του χώρα,
Αν κι αυτή λαμπρές θυσίες δεν του καίει πλέον τώρα.“

(Απόδοση: Λεων. Ραζέλος)