Άγνωστοι Έλληνες Ήρωες: Βλαδίμηρος Δημητρίου, ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής
Γράφει ο Κίμων Γεωργακάκης
Σε ολόκληρη την γη ζουν μέχρι σήμερα διασκορπισμένοι εκατομμύρια Έλληνες, οι οποίοι ενδέχεται να μιλούν διαφορετική γλώσσα, να έχουν διαφορετική πίστη αλλά όλοι μαζί και ο καθένας τους ξεχωριστά διαφυλάττουν ως το πιο ανεκτίμητο φυλαχτό την καταγωγή τους και μοιράζουν απλόχερα κάθε είδους γνώση. Στο προηγούμενο άρθρο μας μιλήσαμε για δύο από τους μεγαλύτερους εθνικούς ήρωες της Αργεντινής, οι οποίοι ήταν ελληνικής καταγωγής και πολέμησαν ανιδιοτελώς στο πλευρό των ντόπιων πληθυσμών, προκειμένου να αμυνθούν στις ανηλεείς σφαγές των Ισπανών.
Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με τον πρώτο Πρόεδρο της ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, το όνομά του οποίου ήταν Βλαδίμηρος Δημητρίου και ήταν μετανάστης 4ης γενεάς. Ανέβηκε στο αξίωμα αμέσως μετά τον εμφύλιο που βασάνιζε την χώρα. Κάτι που δείχνει όσο μεγάλη εμπιστοσύνη οι εγχώριοι κάτοικοι στους Έλληνες. Μετράει βέβαια και το γεγονός ότι από τα πολύ αρχαία χρόνια ζούσαν πολλοί Έλληνες εκεί, όπως και στην ευρύτερη περιοχή. Η καταγωγή του Δημητρίου ήταν από την Ήπειρο και την περίοδο της Τουρκοκρατίας αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του, προκειμένου να γλιτώσουν από την τουρκική χατζάρα!
Μερικές από τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε ήταν αφενός η διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας τους τόπου, καθώς πολλοί πολιτικοί του αντίπαλοι επιθυμούσαν να μετατρέψουν την Αργεντινή σε μεταναστευτικό κέντρο, γεγονός το οποίο ναι μεν θα έφερνε λεφτά στην περιοχή αλλά θα αλλοίωνε το εθνικό της χρώμα και αφετέρου συνέβαλε στην ανόρθωση της οικονομίας της Αργεντινής όταν αυτή πτώχευσε το 1890.
Ωστόσο ο Δημητρίου δεν ασχολήθηκε μόνο με την πολιτική… Μιλώντας άπταιστα ελληνικά, καθώς ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του, διέπρεψε στον τομέα της Λογοτεχνίας και της Ιστορίας σε σημείο που να θεωρείται ένας από τους καλύτερους ποιητές και ιστορικούς της εν λόγω χώρας. Μερικά από τα έργα του είναι τα εξής: «Η ιστορία του Σαν Μαρτίν, Η ιστορία του Μπελγκράνο, κ.α.»
Ίδρυσε ακόμη το 1862 την εφημερίδα «Έθνος», η οποία αποτέλεσε και την πρώτη εφημερίδα της Αργεντινής! Κάποια φύλλα κυκλοφορούσαν, όπως ήταν φυσικό, στα ελληνικά. Ο Δημητρίου, όμως, δεν ήταν ο μόνος κρίκος Ελλάδας-Αργεντινής…
Χιλιάδες ήρωες, ευεργέτες (ο Εμμανουήλ Χατζιδάκης ίδρυσε το πρώτο λιμάνι της περιοχής, ο Σπυρίδων Σπυριδάκης πρωτοστάτησε για την ανέγερση του πρώτου Ορθόδοξου Ναού, κλπ), αλλά και άνθρωποι σε όλα τα πόστα χάρισαν απλόχερα τις γνώσεις τους στον εγχώριο πληθυσμό και συνέβαλαν στην ταχεία ανάπτυξή του!
Την μεγάλη αγάπη των Αργεντινών προς τους Έλληνες αποδεικνύει και η τάση του μεγαλύτερου ποιητή τους, Αντράντε Ολεγκάριο, να εμπνέεται από Έλληνες ποιητές, με αποτέλεσμα τα έργα του να ονομάζονται: «Ατλαντίς, Προμηθεύς, κλπ» Αλλά και ο βραβευμένος με Όσκαρ Αργεντίνος συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια είχε δηλώσει το 2009: «Προσωπικά νοιώθω την ύπαρξη μιας υπόγειας σύνδεσης μεταξύ Ελλάδος-Αργεντινής, μεταξύ των δύο πολιτισμών. Νοιώθω πως η μουσική μας συγγενεύει κάπως με την δική σας και αυτήν την συγγένεια την εντοπίζω ανάμεσα στο τάνκγο και στο ρεμπέτικο (…) Μου αρέσει ο Μ. Θεοδωράκης ενώ παλαιότερα ήμουν φανατικός των Aphrodite’s child του Β. Παπαθανασίου. Στην συλλογή των οργάνων μου εννοείται πως έχω και το μπουζούκι».
Βλέπουμε επομένως πως όσο και αν πασχίζει η συμβατική ιστορία να πλασάρει ότι οι Έλληνες ζούσαν «εγκλωβισμένοι» στα στενά όρια του ελλαδικού χώρου και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας απομακρύνει από την μία και μοναδική αλήθεια, που αφορά την πανάρχαια παγκόσμια επιρροή των Ελλήνων και τον αμοιβαίο σεβασμό στα μέρη που πήγαιναν, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, απαγκιστρωμένοι από την οποιαδήποτε προπαγάνδα, που θα μαρτυρούν την πραγματικότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου