"και του εκ Δώρας Έλληνος αιχμαλώτου Αριστάρχου Γαζαίου,του προοριζομένου δια θυσίαν"...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΦΡΙΞΤΕ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ-ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΕΠΙ ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑΤΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ, ΒΙΑΖΟΥΝ.
3.000 ΧΡΟΝΙΑ. ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ.

-------------------------------
[κρυφίως και μυστικώς καθ' όλους τους αιώνας] και [από γενεών εις γενεάς]

{Αυτήν την εντολήν την τηρούν και την εκτελούν έκπαλαι, από τους προχριστιανικούς αιώνας, όλοι οι εβραιοσιονισταί. Μαρτυρίαι και αποφάσεις, αι οποίαι επιβεβαιούν και επικυρούν την δογματικήν της τήρησιν και εκτέλεσιν, υπάρχουν χιλιάδες καταγεγραμμέναι και κατεχωρημέναι εις τα πρακτικά και εις το "ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ" του Αδεκάστου Δικαστηρίου της Ιστορίας. Μια εξ αυτών είναι και εκείνη του εξ Απαμείας της Συρίας Στωϊκού Φιλοσόφου και Ιστορικού Ποσειδωνίου Απαμέως(Β'π.χ. αιών) και του εκ Καρίας Ιστορικού Απολλωνίου Μόλωνος(Β' επίσης π.χ. αιών).
Ο πρώτος εις το έργον του "ΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑΙ" και ο δεύτερος εις το "ΣΥΣΚΕΥΗ ΚΑΤΑ ΙΟΥΔΑΙΩΝ" περιγράφουν, σχεδόν πανομοιοτύπως, το εξής γεγονός:

[Όταν ο Βασιλεύς της Συρίας Αντίοχος (ο και Επιφανής επονομαζόμενος) εξεστράτευσεν εναντίον της πόλεως Ιεροσόλυμα, δια να καταστείλη εξέγερσιν των Εβραίων, εισήλθε, μετά της ακολουθίας του, εις τον Ναόν αυτών.

Εισελθών εντός αυτού εύρε κλίνην και άνθρωπον επ' αυτής κατακείμενον και τράπεζαν προ αυτού ευρισκομένην γεμάτην ψάρια και τεμάχια ζώων και πουλιών. Αντικρύζων ο επί της κλίνης άνθρωπος τον Βασιλέα και την ακολουθίαν αυτού εξεπλάγη.

Αμέσως όμως εκείνος(ο άνθρωπος) εγερθείς της κλίνης του προσεκύνησε μετά σεβασμού τον Βασιλέα, εάν απ' αυτόν(τον Βασιλέα) μεγάλην και επείγουσαν εζήτει βοήθειαν. Πεσών ο άνθρωπος ούτος εις τα γόνατα του Βασιλέως έτεινε προς αυτόν την δεξιάν χείρα του και εζήτει ελευθερίαν.

Ο δε Βασιλεύς είπε εις τον άνθρωπον τούτον να έχη εμπιστοσύνην εις τον Βασιλέα και να του είπη ποίος είναι και διατί κατοικεί εκεί(εις τον ναόν των Εβραίων) και διατί αυτήν την τροφήν.

Τότε ο άνθρωπος αυτός με κλάματα, στεναγμούς και δάκρυα διηγήθη εις τον Βασιλέα την μεγάλην του δυστυχίαν.

Είπε εις τον Βασιλέα ότι είναι Έλλην πλανόδιος έμπορος και, ενώ διήρχετο την πόλιν(τα Ιεροσόλυμα) δια να κερδίση τα προς το ζην, συνελήφθη ξαφνικά από ξένους ανθρώπους και ωδηγήθη εις τον ναόν των Εβραίων και εκλείσθη εντός αυτού και δεν του επέτρεπον να ίδη κανένα, αλλά οι φύλακές του του παρεσκεύαζον και του έδιδον πολλά και διάφορα φαγητά δια να γίνη παχύς.

Αρχικώς είπε, η μεγάλη ποσότης και η ποικιλία των φαγητών τον ευχαρίστησαν και τον ωφέλησαν. Αργότερα όμως άρχισε να υποψιάζεται, μετά να φοβήται και τέλος να ζητή από τους υπηρέτας και φύλακας του ναού, οι οποίοι τον επλησίαζον, να μάθη διατί η τόσον μεγάλη ποικιλία φαγητών προς αυτόν.

Τότε οι υπηρέται και φύλακες του ναού του ανεκοίνωσαν τον άρρητον νόμον των Ισραηλιτών, ένεκα του οποίου ετρέφετο, και ότι τούτο έπραττον κατ' έτος και εις ωρισμένον χρόνον.

Δηλαδή συνελάμβανον Έλληνα ταξιδιώτην και τον έτρεφον επί έν έτος και την πρώτην του αττικού μηνός Ελαφηβολιώνος (Σημ.: η πρώτη του αττικού τούτου μηνός αντιστοιχεί με την 14ην Απριλίου ή την πρώτην του εβραϊκού μηνός Νισάν, κατά την οποίαν εορτάζεται το πεσσάχ, ήτοι το πάσχα των Εβραίων) τον οδηγούν εις το δάσος και τον εφόνευον.

Το δε σώμα του φονευθέντος Έλληνος κατετεμάχιζον, προσέφερον αυτό θυσίαν κατά τα ιδικά των τελετουργικά έθιμα και έτρωγον τα σπλάχνα αυτού, πίνοντες οίνον αναμεμιγμένον με το αίμα του φονευθέντος, και μετά ιαχών και αλαλαγμών ωρκίζοντο να διατηρήσουν άσβεστον, εις όλας τας γενεάς, την έχθραν των προς τους Έλληνας και τότε έρριπτον τα υπολείμματα του φονευθέντος Έλληνος εις το βάραθρον...

Ο Άνθρωπος αυτός είπε ακόμα εις τον Βασιλέα ότι ολίγαι ήδη ημέραι της ζωής του απομένουν και παρεκάλεσεν, ο Άνθρωπος αυτός, τον Βασιλέα, ίνα ευλαβούμενος τους θεούς των Ελλήνων και τους εμπίπτοντας εις τας ενέδρας των Εβραίων εκ της φυλής του, να απελευθερώση αυτόν των επικειμένων κακών, τιμωρών τους βασανιστάς του και μελλοντικούς φονευτάς του ως αρμόζει εις τέτοιους κακούργους...]}

Το γεγονός αυτό το έχουν περιγράψει εκτός από τον Ποσειδώνιο τον Απαμέα και τον Απολλώνιο εκ Μόλων, πολλοί άλλοι ιστορικοί, όπως οι Λυσίμαχος Αλεξανδρεύς, Απίων Πλειστονίκης και Τιμογένης Αλεξανδρεύς. Εκείνος όμως που έχει κάνει λεπτομερέστατη καταγραφή είναι ο Δαμόκριτος ο Πιερεύς, ο οποίος έζησε και έγραψε τον τελευταίο π.χ. αιώνα.

Γράφει, λοιπόν, παρακάτω:
[Το από εμέ εξιστορούμενον γεγονός αντέγραψα επακριβώς εξ ανεκδότων χειρογράφων του αυτόπτου μάρτυρος στρατηγού Απολλωνίου, υιού του Μακεδόνος Μενεσθέως, ο οποίος ήτο Διοικητής της Κοίλης Συρίας και Φοινίκης, και συνώδευε τον Βασιλέα κατά την είσοδόν του εις τα Ιεροσόλυμα και εις τον ναόν των Εβραίων. Ο Απολλώνιος έχει καταγράψει "αυτολεκτώς" τα μεταξύ του Βασιλέως και του εκ Δώρας Έλληνος αιχμαλώτου Αριστάρχου Γαζαίου, του προοριζομένου δια θυσίαν...]

Πηγή:"ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ",Ι.Π.ΦΟΥΡΑΚΗ,σελ.44,45,46,47.