ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΣΦΙΞΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΣΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΣΟΥ
Ενα χρόνο μετά την ψήφιση του Μνημόνιου, όλα έχουν ξεκαθαρίσει. Είναι πολλοί, όμως, εκείνοι που προσπαθούν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα, να κρύψουν την αλήθεια, να σπείρουν σύγχυση, να χειραγωγήσουν τον ελληνικό λαό.
Είναι οι ίδιοι που από τότε που δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενων και νέων βγήκαν διαμαρτυρόμενοι στις πλατείες των πόλεων, άρχισαν ένα πρωτοφανές γλείψιμο, σε μια προσπάθεια αισχρής χειραγώγησης και αγωνιστικού ευνουχισμού αυτού του ρεύματος.
Πακέτο τρία σε ένα
Σ’ αυτόν τον ένα χρόνο από την ψήφιση του Μνημόνιου έχει φανεί καθαρά ότι δεν πρόκειται για μια συγκυριακή πολιτική, με στόχο «να ξεπεράσει η χώρα την κρίση», αλλά για μια μόνιμη πολιτική. Το Μνημόνιο έχει τη μορφή κινούμενης άμμου. Μόλις περάσει ένα πακέτο μέτρων, ετοιμάζονται τα επόμενα.
Το κρατικό χρέος δεν είναι παρά ένα εργαλείο για την επιβολή ενός «μνημόνιου διαρκείας», που αποτελεί ένα πακέτο τρία σε ένα.
Να ποιοι είναι οι στόχοι του:
1 Να εξασφαλίζουν οι πιστωτές, δηλαδή το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων τους. Νέα δάνεια, με πιο τοκογλυφικούς όρους, συνάπτονται για να αποπληρώνονται τα παλιά και όχι για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση και όλος ο συρφετός των πληρωμένων κονδυλοφόρων του κεφαλαίου.
2 Να προωθείται η «κινεζοποίηση» της ελληνικής εργατικής τάξης. Καμιά δημοσιονομική επίπτωση δεν έχουν οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα. Κι όμως, μέσα σε ένα χρόνο ανατράπηκαν κατακτήσεις δεκαετιών. Κατακτήσεις για τις οποίες πάλεψαν σκληρά ολόκληρες γενεές εργατών, πληρώνοντας βαρύ τίμημα. Ασύδοτοι οι καπιταλιστές, με όπλο τους την απειλή της απόλυσης, εφαρμόζουν με το μαστίγιο το δικό τους νόμο. Ερχεται μετά η κυβέρνηση και κάνει νόμο του κράτους το νόμο των καπιταλιστών. Κι αυτοί δεν αρκούνται σ’ αυτά που τους δίνει ο νόμος, αλλά με την ίδια απειλή εφαρμόζουν και πάλι το δικό τους νόμο, τον οποίο ξανακάνει νόμο του κράτους η κυβέρνηση. Σ’ αυτή την πολιτική δεν υπάρχει τέλος. Δεν πρόκειται να σταματήσουν, μέχρι να διαμορφώσουν ασιατικές συνθήκες εργασίας και πληρωμής των εργαζόμενων, για να εξασφαλίσουν την ύψιστη κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο εργαζόμενος άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν «πράγμα».
3 Να ξεπουληθεί η κρατική περιουσία στις εξευτελιστικές τιμές που έχει διαμορφώσει η κρίση. Ξένοι και ντόπιοι «επενδυτές» ετοιμάζονται να ορμήσουν για το μεγάλο πλιάτσικο. Θα χτυπήσουν τα «φιλέτα», είτε πρόκειται για κρατικές επιχειρήσεις είτε πρόκειται για ακίνητα και γη. Και θα τα πάρουν «μπιρ παρά», θέτοντας σαν όρο το «ξεφόρτωμα» των επιχειρήσεων από προσωπικό και την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Αρμονική πολιτική διαχείριση
Ποιος είπε ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν λειτουργεί; Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει συναίνεση επί της ουσίας; Συναίνεση δεν σημαίνει να συμφωνούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, γιατί τότε καταργείται το κοινοβουλευτικό σύστημα. Συναίνεση σημαίνει να λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, με τον κάθε πόλο του να ασκεί με υπευθυνότητα τα καθήκοντά του. Η κυβέρνηση τα δικά της, η ποικιλόχρωμη αντιπολίτευση τα δικά της, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τα δικά της.
Ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να κυβερνά, να παίρνει τις εντολές του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και να τις κάνει νόμους, υπουργικές αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα, εγκυκλίους εφαρμογής. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να συγκρατεί τα κύματα της λαϊκής οργής, να φλυαρεί, να εκτονώνει, να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη και τη σταθερότητα του συστήματος.
Δείτε τη ΝΔ! Από τη γενικόλογη «αντι-μνημονιακή» ρητορική πέρασε στις «δημιουργικές προτάσεις». Ναι στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, ναι στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ναι στις απολύσεις στο δημόσιο κ.λπ. κ.λπ. Και ποια είναι η… διαφωνία της; Ζητά χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές για το κεφάλαιο! Ο Σαμαράς ακολουθεί την τακτική του «ώριμου φρούτου». Περιμένει την απόλυτη φθορά της κυβέρνησης, χωρίς να βιάζεται για εκλογές. Αφήνει το ΠΑΣΟΚ να τα κάνει όλα, για να έρθει μετά στην εξουσία και να πει ότι παρέλαβε «καμένη γη» και ότι είναι αναγκασμένος «να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας».
Δείτε τα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς! Πολύ λάδι στο τηγάνι κι από τηγανίτα τίποτα. Σέρνονται πίσω από τις 24ωρες απεργίες της ΓΣΕΕ. Οργανώνουν πορείες-λιτανείες. Καταγγέλλουν κάθε μαχητική εκδήλωση εργαζόμενων και νέων. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι τα «κουκιά». Λες και αν βγάλουν περισσότερους βουλευτές στην επόμενη Βουλή, θ’ αλλάξει τίποτα.
Δείτε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία! Εχει ξεπουλήσει τα πάντα εδώ και χρόνια. Εχει γίνει εργαλείο στα χέρια του κεφαλαίου, το οποίο έχει αναγορεύσει σε «κοινωνικό εταίρο» της. Εχει ξεπουλήσει ακόμα και το κατώτερο μεροκάματο. Μόνο της μέλημα είναι ν’ αλυσοδέσει τους εργαζόμενους σε μια αδιέξοδη και αναποτελεσματική τακτική, η οποία σωρεύει ήττες και σκορπίζει απογοήτευση και αποστράτευση.
Δείτε τη στρατιά των διανοούμενων! Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Από ανοιχτούς νεοφιλελεύθερους, που στηρίζουν την πολιτική κυβέρνησης-τρόικας, μέχρι διάφορους σπουδαιοφανείς σαλτιμπάγκους, που υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρξει ένας άλλος καπιταλισμός, με ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς την τοκογλυφία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, χωρίς την «κινεζοποίηση», με ευτυχισμένους εργάτες και εξίσου ευτυχισμένα αφεντικά.
Ολοι αυτοί μαζί, αντάμα με άλλους μηχανισμούς του συστήματος (ΜΜΕ, Εκκλησία, Πανεπιστήμιο κ.λπ.), διεκπεραιώνουν μια αρμονική πολιτική διαχείριση του συστήματος και μια αρμονική διαχείριση της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Ο κάθε πόλος συμπληρώνει τους άλλους και όλοι μαζί εξασφαλίζουν τη σταθερότητα και τη μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος.
Το σύστημα και όχι οι διαχειριστές του
Οταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, μας είπαν ότι γι’ αυτή έφταιγαν κάποιοι αχόρταγοι τραπεζίτες, τα golden boys όπως έλεγαν. Τρία χρόνια από τότε, τα golden boys ζουν και βασιλεύουν και απειλούν ολόκληρα κράτη. Γιατί τα golden boys δεν είναι κάτι μοχθηροί τύποι, σαν αυτούς που δείχνει στις ταινίες του το Χόλιγουντ. Είναι οι διαχειριστές του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η κρίση δεν είναι παρά μια αγιάτρευτη πληγή του ίδιου του καπιταλισμού.
Οταν η κρίση χτύπησε τον ελληνικό καπιταλισμό, μας είπαν ότι έφταιγε ο Καραμανλής και οι επιτελείς του. «Λεφτά υπάρχουν» κραύγαζε ο Παπανδρέου, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό. Μόλις πήρε την εξουσία, τα λεφτά… εξαφανίστηκαν και στη θέση τους ήρθαν το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ, με τη μορφή οικονομικών κατακτητών. Για την κρίση δεν φταίει η πολιτική του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά ο ελληνικός καπιταλισμός με τη θέση του στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας.
Γι’ αυτό και η έξοδος από την κρίση δεν είναι θέμα «μίγματος πολιτικής». Οσο θα κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις στην παραγωγή, η κρίση θ’ αποτελεί μια ευκαιρία για τους καπιταλιστές. Μια ευκαιρία για να ξεζουμίζουν τοκογλυφικά τους ανθρώπινους και φυσικούς πόρους της χώρας, μια ευκαιρία για να εγκαθιδρύουν εφιαλτικές συνθήκες εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Ας πάψουμε, λοιπόν, να χτυπάμε το σαμάρι αντί για τον γάιδαρο. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε όλοι επιβάτες του ίδιου σκάφους. Οτι δεν έχουμε την ίδια πατρίδα. Αλλη πατρίδα έχουν τ’ αφεντικά και άλλοι οι εργάτες. Η δική τους πατρίδα στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, στη μεγάλη ανεργία, στη φτώχεια και τη δυστυχία των πολλών. Η δική μας πατρίδα δεν μπορεί να οικοδομηθεί παρά μόνο πάνω στα ερείπια της δικής τους. Και θα ‘ναι μια πατρίδα λεύτερη, χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Οχι κάτω από ξένες σημαίες
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, με τις επιθέσεις να έρχονται κατά κύματα και να μην έχουν σταματημό, με το πολιτικό σύστημα να παίζει τα παιχνίδια του και την εργατοπατερία να παίζει τα δικά της, με τα δικαιώματα να χάνονται το ένα μετά το άλλο, με την ανεργία να σαρώνει και με την εργασία να έχει μετατραπεί σε δουλεία, ένα μεγάλο κενό χάσκει. Το κενό πολιτικής έκφρασης των εργαζόμενων.
Συνηθίσαμε να πορευόμαστε κάτω από ξένες σημαίες. Κάτω από σημαίες λαοπλάνων και δημαγωγών, κάτω από σημαίες ψευτοαριστερών κομμάτων, κάτω από σημαίες εργατοπατέρων. Και να το αποτέλεσμα. Από ήττα σε ήττα, μέχρι την τελευταία ήττα που ακόμα δεν έχει έρθει.
Τώρα μαζευόμαστε στις πλατείες, τους βρίζουμε και τους μουτζώνουμε όλους μαζί. Δίκαιη η οργή, δίκαιες οι αντιδράσεις, καλοδεχούμενο το κατέβασμα στο δρόμο. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: Και μετά τι; Μετά πάλι κάτω από ξένες σημαίες; Μετά απογοητευμένοι και αποστρατευμένοι, κλεισμένοι στην ατομική μιζέρια;
Γι’ αυτό εμείς λέμε: Ενάντια σε προστάτες κι εκπροσώπους, σφίξε το χέρι του συντρόφου σου, οργάνωσε πολιτικά την τάξη σου. Εμείς δεν πρόκειται να χαϊδέψουμε αυτιά, υποκλινόμενοι σε πλάνες του συρμού. Δεν μας ενδιαφέρει να κερδοσκοπήσουμε πολιτικά, να μαζέψουμε ψήφους. Γι’ αυτό φωνάζουμε και θα εξακολουθήσουμε να φωνάζουμε, ότι σήμερα –πιο επιτακτικά από χτες– προβάλλει η αδήριτη ανάγκη για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Για να πάψουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι να άγονται και να φέρονται από απατεώνες πολιτικούς, από αγύρτες διανοούμενους, από τα ΜΜΕ του κεφαλαίου.
Αν θέλουμε να βάλλουμε φραγμό στις κατά κύματα επιθέσεις του κεφαλαίου, αν θέλουμε να σταματήσουμε την «κινεζοποίηση», αν θέλουμε να ξανακατακτήσουμε αυτά που μας άρπαξαν, αν θέλουμε το όραμα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση να ξαναζεστάνει τις καρδιές μας και να ξαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη μας, πρέπει να οργανωθούμε πολιτικά. Να ξανασηκώσουμε τη δική μας σημαία, τη σημαία της ανεξάρτητης πολιτικής οργάνωσης των εργατών.
3.6.2011
http://iliamovement.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου