Ο Μωυσής του Κρίστιαν Μπέιλ και του Ρίντλεϊ Σκοτ
Αν και η τανία είναι φανταστική, μάλλον προπαγανδιστική, υπάρχουν άφθονα ιστορικά στοιχεία τα οποία όμως δεν τα έλαβαν υπόψην τους στην νέα υπερπαραγωγή τους…αλήθεια, … πώς είναι δυνατόν, να διέφυγαν όλα αυτά τα παρακάτω στοιχεία της προσοχής τόσων ευφυών ανθρώπων;
Η γνωστή ιστορία των Εβραίων, ως έθνος, αρχίζει με την έξοδό τους απ” την Αίγυπτο, που επιτυχημένα επιχείρησαν επί Μωυσέως ως επαναστατημένοι σκλάβοι.*
Eπαναστατημένοι σκλάβοι: αυτός ο μύθος διαδόθηκε μέσα από τις ταινίες του Χόλυγουντ.
*Πρόσφατα ευρήματα σε μία τοποθεσία που είχε ανακαλύψει ένας τουρίστας το 1990, μαρτυρούν ότι στην Αίγυπτο υπήρχαν οι εργάτες που πληρώνονταν και δεν ήταν σκλάβοι,
όπως εκτίμησε ο επικεφαλής των αρχαιολόγων, Zahi Hawass.. Η ανακάλυψη ρίχνει περισσότερο φως στην ιστορία κι έτσι διαψεύδεται ο χολυγουντιανός μύθος, ότι οι Ισραηλίτες ήταν σκλάβοι .
«Και έγινε κραυγή μεγάλη στην Αίγυπτο…
και εσηκώθη ο Φαραώ την νύκτα,
αυτός και πάντες οι θεράποντες αυτού
και πάντες οι Αιγύπτιοι… διότι δεν ήτο οικία
εις την οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Έξ.12.30.
και εσηκώθη ο Φαραώ την νύκτα,
αυτός και πάντες οι θεράποντες αυτού
και πάντες οι Αιγύπτιοι… διότι δεν ήτο οικία
εις την οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Έξ.12.30.
Η πανσέληνος αυτή ολοφώτιστη εορταστική νύχτα, δεν πρόλαβε να τελειώσει. Πριν χαράξει, η Αίγυπτος είχε βυθιστεί στο θρήνο. Έναν θρήνο τρομαγμένο και σαστισμένο, ένα κλάμα συντριβής και απορίας. Ο χαλδαϊκός θάνατος, είχε απλώσει τις μαύρες φτερούγες του πάνω από ολόκληρη τη «χώρα».
Η «Αίγυπτος,»[1] θανάσιμα χτυπημένη, γονάτισε μπροστά στον Γιαχβε, τον θεό των πληγών και των τεράτων! Μια ακόμα χώρα, είχε χτυπηθεί κατάστηθα απ” τις θανατηφόρες «ευλογίες» του Αβραάμ!
Ο Φαραώ συντριμμένος, (χωρίς να μας επιβεβαιώνεται αν έχασε ή όχι το γιο του τον πρωτότοκο): «κάλεσε τον Μωυσή και τον Ααρών δια νυκτός και είπε. Σηκωθείτε, εξέλθετε εκ μέσου του λαού μου και σεις και οι υιοί σας και υπάγετε… και εβίαζον οι Αιγύπτιοι τον λαόν δια να εκβάλουν αυτόν ταχέως εκ του τόπου. διότι είπαν, Εμείς πάντες αποθνήσκομε». Έξ.12.31-33.
Η νίκη του Μωυσή ήταν μεγάλη. Όποιος γεύτηκε απ” την βραστή «θεϊκή οργή», ανάλογα με την ποσότητα που έτυχε να βρεθεί στην μαρμίτα του, ήταν σε λίγες ώρες[2] κατάκοιτος ή νεκρός. Ασφαλώς οικογένειες ολόκληρες είχαν αφανιστεί. Ο Μωυσής ξημερώματα, παίρνει απ” τον τρομοκρατημένο πλέον Φαραώ την εντολή να φύγει. Ο λαός βιάζεται να απαλλαγεί απ” τη βαριά παρουσία αυτών των… «μολυσμένων»[3] όπως νομίζει πια ανθρώπων.
Οι Ισραηλίτες όμως, είχαν εντολή απ” τον Μωυσή… για περισσότερες ακόμα αθλιότητες! Ναι, ακριβώς τώρα στο αποκορύφωμα του ανθρώπινου πόνου, ο σκηνοθετημένος δόλος, ο βδελυρός μαγγανισμός, μας δείχνει το αληθινό απάνθρωπό του πρόσωπο: «και έκαμον οι υιοί Ισραήλ κατά τον λόγο (εντολή) του Μωυσέως και ζήτησαν παρά των Αιγυπτίων σκεύη αργυρά και σκεύη χρυσά και ενδύματα. και ο Κύριος έδωκε εις τον λαόν αυτού χάριν ενώπιον των Αιγυπτίων και δάνεισαν (!!!) εις αυτούς όσα ζήτησαν και γύμνωσαν τους Αιγυπτίους» Εξ 12.35-36.
Η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) είναι πιο συγκεκριμένη: «Και έδωσε ο Κύριος χάριν στον λαό του ενώπιον των Αιγυπτίων και έχρησαν αυτούς και εσκύλευσαν,[4] τους Αιγύπτιους». Έξ.12.36.
Αυτή είναι η δεύτερη φορά[5] που ο Μωυσής και ο λαός του, εκμεταλλεύονται πέρα από κάθε όριο τον ανθρώπινο πόνο. Η βιβλική αφήγηση με τις απίστευτες αυτές ομολογίες της, ακροβατεί ολοφάνερα ανάμεσα στην επιθυμία για καύχηση και στην επιτακτική ανάγκη για θεολογική κάλυψη. Μα νομίζω πως τουλάχιστον στα συγκεκριμένα εδάφια, η καύχηση έχει νικήσει οριστικά τα θεολογικά προσχήματα.
Οι βιβλικοί συγγραφείς, παραμερίζοντας οποιοδήποτε θεϊκό προσωπείο, καυχώνται αναίσχυντα, ομολογώντας την μαζική συμπαιγνία στην δολο-φονική αυτή πληγή. Την δε καύχηση τους αυτή, την καταγράφουν εντελώς αδιάντροπα, ξεκάθαρα και ασύστολα, στο βιβλίο που εμείς χωρίς ποτέ να έχουμε διαβάσει προσεκτικά, ονομάζουμε «άγιες γραφές» και «ιερά γράμματα» και χίλια δυο αλλά τέτοια σπαραξικάρδια και ορκίζουμε πάνω του την αξιοπρέπειά μας!
Δεν τολμώ να περιγράψω με λεπτομέρειες (αν και ίσως θα έπρεπε) τις σκηνές φρίκης που δύσοσμες αναδύονται απ” τις βιβλικές αυτές αράδες! Η ίδια η Βίβλος αν και άκρως επιγραμματική, δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για το τι επακολούθησε! Τώρα που ο ανθρώπινος πόνος των γειτόνων, είχε αποκορυφωθεί, πρόθυμοι «Χαλδαίοι», εφάρμοσαν για δεύτερη φορά, την υποκριτική συμπόνια των «θεραπευτών»! Με εντολή του Μωυσέως, οι Ισραηλίτες δεν δίστασαν στιγμή να «δανειστούν», ότι πολυτιμότερο διέθεταν οι βαριά πληγωμένοι Αιγύπτιοι γείτονές τους.
Ο Φαραώ συντριμμένος, (χωρίς να μας επιβεβαιώνεται αν έχασε ή όχι το γιο του τον πρωτότοκο): «κάλεσε τον Μωυσή και τον Ααρών δια νυκτός και είπε. Σηκωθείτε, εξέλθετε εκ μέσου του λαού μου και σεις και οι υιοί σας και υπάγετε… και εβίαζον οι Αιγύπτιοι τον λαόν δια να εκβάλουν αυτόν ταχέως εκ του τόπου. διότι είπαν, Εμείς πάντες αποθνήσκομε». Έξ.12.31-33.
Η νίκη του Μωυσή ήταν μεγάλη. Όποιος γεύτηκε απ” την βραστή «θεϊκή οργή», ανάλογα με την ποσότητα που έτυχε να βρεθεί στην μαρμίτα του, ήταν σε λίγες ώρες[2] κατάκοιτος ή νεκρός. Ασφαλώς οικογένειες ολόκληρες είχαν αφανιστεί. Ο Μωυσής ξημερώματα, παίρνει απ” τον τρομοκρατημένο πλέον Φαραώ την εντολή να φύγει. Ο λαός βιάζεται να απαλλαγεί απ” τη βαριά παρουσία αυτών των… «μολυσμένων»[3] όπως νομίζει πια ανθρώπων.
Οι Ισραηλίτες όμως, είχαν εντολή απ” τον Μωυσή… για περισσότερες ακόμα αθλιότητες! Ναι, ακριβώς τώρα στο αποκορύφωμα του ανθρώπινου πόνου, ο σκηνοθετημένος δόλος, ο βδελυρός μαγγανισμός, μας δείχνει το αληθινό απάνθρωπό του πρόσωπο: «και έκαμον οι υιοί Ισραήλ κατά τον λόγο (εντολή) του Μωυσέως και ζήτησαν παρά των Αιγυπτίων σκεύη αργυρά και σκεύη χρυσά και ενδύματα. και ο Κύριος έδωκε εις τον λαόν αυτού χάριν ενώπιον των Αιγυπτίων και δάνεισαν (!!!) εις αυτούς όσα ζήτησαν και γύμνωσαν τους Αιγυπτίους» Εξ 12.35-36.
Η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) είναι πιο συγκεκριμένη: «Και έδωσε ο Κύριος χάριν στον λαό του ενώπιον των Αιγυπτίων και έχρησαν αυτούς και εσκύλευσαν,[4] τους Αιγύπτιους». Έξ.12.36.
Αυτή είναι η δεύτερη φορά[5] που ο Μωυσής και ο λαός του, εκμεταλλεύονται πέρα από κάθε όριο τον ανθρώπινο πόνο. Η βιβλική αφήγηση με τις απίστευτες αυτές ομολογίες της, ακροβατεί ολοφάνερα ανάμεσα στην επιθυμία για καύχηση και στην επιτακτική ανάγκη για θεολογική κάλυψη. Μα νομίζω πως τουλάχιστον στα συγκεκριμένα εδάφια, η καύχηση έχει νικήσει οριστικά τα θεολογικά προσχήματα.
Οι βιβλικοί συγγραφείς, παραμερίζοντας οποιοδήποτε θεϊκό προσωπείο, καυχώνται αναίσχυντα, ομολογώντας την μαζική συμπαιγνία στην δολο-φονική αυτή πληγή. Την δε καύχηση τους αυτή, την καταγράφουν εντελώς αδιάντροπα, ξεκάθαρα και ασύστολα, στο βιβλίο που εμείς χωρίς ποτέ να έχουμε διαβάσει προσεκτικά, ονομάζουμε «άγιες γραφές» και «ιερά γράμματα» και χίλια δυο αλλά τέτοια σπαραξικάρδια και ορκίζουμε πάνω του την αξιοπρέπειά μας!
Δεν τολμώ να περιγράψω με λεπτομέρειες (αν και ίσως θα έπρεπε) τις σκηνές φρίκης που δύσοσμες αναδύονται απ” τις βιβλικές αυτές αράδες! Η ίδια η Βίβλος αν και άκρως επιγραμματική, δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για το τι επακολούθησε! Τώρα που ο ανθρώπινος πόνος των γειτόνων, είχε αποκορυφωθεί, πρόθυμοι «Χαλδαίοι», εφάρμοσαν για δεύτερη φορά, την υποκριτική συμπόνια των «θεραπευτών»! Με εντολή του Μωυσέως, οι Ισραηλίτες δεν δίστασαν στιγμή να «δανειστούν», ότι πολυτιμότερο διέθεταν οι βαριά πληγωμένοι Αιγύπτιοι γείτονές τους.
Απ” την ίδια την Βίβλο μαθαίνουμε αργότερα,[6] ότι δεν ήταν καθόλου λίγοι αυτοί που δέχθηκαν να εκτελέσουν την εντολή του Μωυσέως, μουρμουρίζοντας ίσως θεϊκά ξόρκια και ευχές συμπόνιας και προσφέροντας ίσως μαγικο-θεϊκά αντίδοτα και δικαιολογίες, μπήκαν νυχτιάτικα στα σπίτια των καταπληγωμένων γειτόνων τους και «γύρεψαν», αλλά ουσιαστικά αφαίρεσαν απροσχημάτιστα από τους ημιθανείς Αιγύπτιους, ότι πολύτιμο είχαν και δεν μπορούσαν να το υπερασπιστούν, ή τους τα παρέδωσαν, «δάνεισαν» οι δύσμοιροι μόνοι τους, σε μια ύστατη προσπάθεια απελπισμένης διαφυγής, απ” τα βαθιά χωμένα στα σπλάχνα τους νύχια του θανάτου!
Τα περί «δανεισμού» λοιπόν, είναι προφανώς μαύρο βιβλικό χιούμορ, αφού αντιφάσκουν φανερά με την δική της προηγούμενη ομολογία: «και εβίαζον οι Αιγύπτιοι τον λαόν (Ισραήλ) δια να εκβάλουν αυτόν ταχέως εκ του τόπου. διότι είπαν, Εμείς πάντες αποθνήσκομε». Έξ.12.31-33.
Τα περί «δανεισμού» λοιπόν, είναι προφανώς μαύρο βιβλικό χιούμορ, αφού αντιφάσκουν φανερά με την δική της προηγούμενη ομολογία: «και εβίαζον οι Αιγύπτιοι τον λαόν (Ισραήλ) δια να εκβάλουν αυτόν ταχέως εκ του τόπου. διότι είπαν, Εμείς πάντες αποθνήσκομε». Έξ.12.31-33.
Όλοι οι κλέφτες όμως «δανείζονται», γιατί όχι κι αυτοί, που άλλωστε το έκαναν με τόση «θεϊκή χάρη».
Είναι η στιγμή που ο πληγοποιός θεραπευτής «δανείζεται» πια ό,τι θέλει, ενώ το θύμα παραδομένο στους πόνους του, πληρώνει (δανείζει) κατατρομαγμένο τα πάντα, για να περισώσει την λιγοστή ζωή που του απέμεινε: «και δάνεισαν εις αυτούς όσα ζήτησαν, και γύμνωσαν τους Αιγυπτίους» Έξ.12.36.
Βέβαια, καμία από τις γνωστές βιβλικές μεταφράσεις, δεν αποδίδει στο ακέραιο την βαριά ατμόσφαιρα του ελληνικού κειμένου! Στα ελληνικά υπάρχουν οι αποκαλυπτικές λέξεις: «έχρησαν», «εγύμνωσαν», «εσκύλευσαν», που αποκαλύπτουν έντονα την ανθρώπινη θριαμβολογία, αλλά και την ανθρωποκίνητη δομή της πετυχημένης φονικής απάτης. Τις ελληνικές όμως αυτές λέξεις, της αυθεντικής Εβδομήκοντα (Ο΄) της αρχαιότερης και αυθεντικότερης βιβλικής μετάφρασης, συστηματικά αποφεύγουν, όλες οι κατοπινές μεταφράσεις!
Θυμηθείτε, επαναλαμβάνω, ότι τίποτε απ” όλα αυτά δεν είχε συμβεί, ούτε αυθόρμητα, ούτε ευκαιριακά. Αυτή η άκρως επιτυχημένη οικονομική εξόρμηση στα σπίτια των νεκρών ή ετοιμοθάνατων αντιπάλων, ήταν η ψυχρά προγραμματισμένη (Ο΄Έξ.3.22) κερδοφόρος κατάληξη, και ίσως… αυτή, η σαρωτική απογύμνωση των πάμπλουτων Αιγυπτίων, να υπήρξε η κυριότερη αιτία, για την οποία οι ιερείς της Μαδιάμ, έκατσαν, μελέτησαν, προσχεδίασαν και ανέθεσαν την εκτέλεση της ανθρωποκτόνου αυτής εξόδου!
Κάποιοι λοιπόν, για να αποφύγουν κάθε υποψία ένοχης ανάμιξης ανθρώπου, ανακηρύττουν εμπνευστή όλης αυτής της αθλιότητας (για φαντάσου!) τον ίδιο τον θεό! (Έξ.3.14-22).
Κι όμως εδώ πια, καμία θεολογική καλύπτρα δεν μπορεί να σταθεί, αφού ολοφάνερα το κείμενο παραδέχεται, ότι μετά την δήθεν θεϊκή «χάρη», «έχρησαν», δηλαδή κορόιδεψαν, ή αλλιώς τους χρησιμοποίησαν! Και αφού τους παραπλάνησαν μέχρι θανάτου, τους «σκύλευσαν» κυριολεκτικά, καθώς τους «εγύμνωσαν» νεκρούς, απ” τα τιμαλφή και τα βαρύτιμα ρούχα τους. Δεν πιστεύω, στα σοβαρά ν” αποπειραθεί κανείς, στα παραπάνω εδάφια, οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία!
Είναι η στιγμή που ο πληγοποιός θεραπευτής «δανείζεται» πια ό,τι θέλει, ενώ το θύμα παραδομένο στους πόνους του, πληρώνει (δανείζει) κατατρομαγμένο τα πάντα, για να περισώσει την λιγοστή ζωή που του απέμεινε: «και δάνεισαν εις αυτούς όσα ζήτησαν, και γύμνωσαν τους Αιγυπτίους» Έξ.12.36.
Βέβαια, καμία από τις γνωστές βιβλικές μεταφράσεις, δεν αποδίδει στο ακέραιο την βαριά ατμόσφαιρα του ελληνικού κειμένου! Στα ελληνικά υπάρχουν οι αποκαλυπτικές λέξεις: «έχρησαν», «εγύμνωσαν», «εσκύλευσαν», που αποκαλύπτουν έντονα την ανθρώπινη θριαμβολογία, αλλά και την ανθρωποκίνητη δομή της πετυχημένης φονικής απάτης. Τις ελληνικές όμως αυτές λέξεις, της αυθεντικής Εβδομήκοντα (Ο΄) της αρχαιότερης και αυθεντικότερης βιβλικής μετάφρασης, συστηματικά αποφεύγουν, όλες οι κατοπινές μεταφράσεις!
Θυμηθείτε, επαναλαμβάνω, ότι τίποτε απ” όλα αυτά δεν είχε συμβεί, ούτε αυθόρμητα, ούτε ευκαιριακά. Αυτή η άκρως επιτυχημένη οικονομική εξόρμηση στα σπίτια των νεκρών ή ετοιμοθάνατων αντιπάλων, ήταν η ψυχρά προγραμματισμένη (Ο΄Έξ.3.22) κερδοφόρος κατάληξη, και ίσως… αυτή, η σαρωτική απογύμνωση των πάμπλουτων Αιγυπτίων, να υπήρξε η κυριότερη αιτία, για την οποία οι ιερείς της Μαδιάμ, έκατσαν, μελέτησαν, προσχεδίασαν και ανέθεσαν την εκτέλεση της ανθρωποκτόνου αυτής εξόδου!
Κάποιοι λοιπόν, για να αποφύγουν κάθε υποψία ένοχης ανάμιξης ανθρώπου, ανακηρύττουν εμπνευστή όλης αυτής της αθλιότητας (για φαντάσου!) τον ίδιο τον θεό! (Έξ.3.14-22).
Κι όμως εδώ πια, καμία θεολογική καλύπτρα δεν μπορεί να σταθεί, αφού ολοφάνερα το κείμενο παραδέχεται, ότι μετά την δήθεν θεϊκή «χάρη», «έχρησαν», δηλαδή κορόιδεψαν, ή αλλιώς τους χρησιμοποίησαν! Και αφού τους παραπλάνησαν μέχρι θανάτου, τους «σκύλευσαν» κυριολεκτικά, καθώς τους «εγύμνωσαν» νεκρούς, απ” τα τιμαλφή και τα βαρύτιμα ρούχα τους. Δεν πιστεύω, στα σοβαρά ν” αποπειραθεί κανείς, στα παραπάνω εδάφια, οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία!
Η ιστορία των πατριαρχών λοιπόν, συμπληρώνεται μ” ένα μοναδικό αντάξιο αποκορύφωμα. Η μαζική δολοφονία των αθώων Αιγυπτίων, ξεπερνά σε μεγαλείο και λεπτομέρεια σύλληψης, ακόμα και την ανατριχιαστικά αδικοχαμένη πόλη Συχέμ, όπου η Δείνα και το «μετά δόλου» σκεπτικό των αδελφών πατριαρχών της, μας είχε αφήσει άναυδους.
Εδώ, στην πολυύμνητη Έξοδο απ” την Αίγυπτο, ο Μωυσής αποδεικνύεται όχι μόνο αντάξιος των Χαλδαίων προγόνων του, αλλά και ένας αληθινός Τιτάνας της παραπλάνησης, μια και μέχρι σήμερα (φαίνεται αληθινά απίστευτο) εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο, κάθε χρόνο, απολαμβάνουν και υμνούν ακόμα ανεπιφύλακτα, με πράξεις, λόγια και εορτασμούς, τα θαυμαστά και τερατοποιά κατορθώματα του!
Εδώ, στην πολυύμνητη Έξοδο απ” την Αίγυπτο, ο Μωυσής αποδεικνύεται όχι μόνο αντάξιος των Χαλδαίων προγόνων του, αλλά και ένας αληθινός Τιτάνας της παραπλάνησης, μια και μέχρι σήμερα (φαίνεται αληθινά απίστευτο) εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο, κάθε χρόνο, απολαμβάνουν και υμνούν ακόμα ανεπιφύλακτα, με πράξεις, λόγια και εορτασμούς, τα θαυμαστά και τερατοποιά κατορθώματα του!
Πριν αφήσουμε λοιπόν πίσω μας και τα καταπληκτικά κατορθώματα της εξόδου από την Αίγυπτο, θα ήθελα να τονιστεί ότι αυτή ακριβώς η φράση των Ο΄ με την οποία τελειώνουν τα εκπληκτικά γεγονότα των πληγών της Αιγύπτου: «έχρησαν, εγύμνωσαν και εσκύλευσαν τους Αιγυπτίους» είναι και η πλέον αποκαλυπτική ομολογία, και η καλύτερη επικύρωση των όσων μέχρι τώρα έχουμε υποψιαστεί, για τους ανθρωποκίνητους μηχανισμούς των πατριαρχικών πληγών.
Και για να γίνω σαφέστερος ρωτώ: αν μόνο τα πρωτότοκα της Αιγύπτου είχαν πεθάνει (που σημαίνει, ένας το πολύ δύο νεκροί σε κάθε σπίτι) από την θεϊκή πληγή των πρωτοτόκων, όπως για λόγους συγκάλυψης εξακολουθητικά ισχυρίζεται η αφήγηση, θα ήταν ποτέ δυνατή η σκύλευσή τους από τους Ισραηλίτες; Μπορεί να σκυλεύσει κανείς ένα νεκρό, ενώ τον περιτριγυρίζουν οι υγιέστατοι θρηνώντες συγγενείς του; Ασφαλώς όχι.
Η καταγεγραμμένη λοιπόν αυτή σκύλευση, αφού συνέβη, σημαίνει απλά και μετά βεβαιότητος, ότι το θανατικό χτύπησε μαζικά κι αδιακρίτως. Αχρήστευσε ολόκληρες οικογένειες, ώστε να είναι ανεμπόδιστα δυνατή η σκύλευση των νεκρών! Η οποιαδήποτε σκύλευση, (αφαίρεση αντικειμένων από θανόντα) θα ήταν αδύνατον να συμβεί, αν μοναδικός νεκρός σε κάθε οικογένεια, ήταν μόνον ο πρωτότοκός της! Καμιά οικογένεια, για καμιά «χάρη» και για κανέναν άλλο λόγο, δε θα επέτρεπε απαθώς τη σκύλευση των άταφων αγαπημένων νεκρών της.
Όλο αυτό όμως επαναλαμβάνω, θα ήταν δυνατόν, μόνο αν η οικογένεια ολόκληρη είχε ξεκληριστεί, ή βρισκόταν κατάκοιτη και ημιθανής, ανίκανη δηλαδή να προβάλλει οποιανδήποτε αντίσταση στους σκυλευτές των νεκρών της. Μάλιστα, για όσους όλ” αυτά εξακολουθούν να φαίνονται υπερβολικά, υπενθυμίζω ότι τον ίδιο ακριβώς τρόπο διαρπαγής από ανήμπορους, εφάρμοσαν και στην πόλη Συχέμ: «τους έσφαξαν, όταν ήσαν εν τω πόνω αυτών». Γέν.34.25.
Όλες μας λοιπόν οι διαπιστώσεις επιβεβαιώνονται απόλυτα, ακριβώς με τη φράση: «έχρησαν και εσκύλευσαν τους Αιγύπτιους» Έξ.12.36, με την οποία τελειώνουν και οι κερδοφόρες πληγές της Αιγύπτου.
Αλήθεια, φαίνεται κυριολεκτικά απίστευτο… ότι με θεολογικές αλχημείες, κάποιοι κατάφεραν να μετατρέψουν την ολοφάνερη αυτή δύσοσμη Χαλδαιο-βιβλική αθλιότητα, της θανατηφόρου μαγγανείας… το ανεπανάληπτο αυτό ντοκουμέντο της ντροπιασμένης ενοχής… σε αξιολάτρευτη ιερή θρησκευτική ιστορία! Πότε επιτέλους, οι κατ” επάγγελμα υμνητές της εβραϊκής θεουργίας, θα σταματήσουν να ανακαλύπτουν με παιδικό ενθουσιασμό, μεγαλειώδεις θεολογικές ερμηνείες, εκεί που με περίσσιο θράσος και σαφήνεια, είναι γραμμένη, μόνο η περιπαιχτική καύχηση ενός δολόφρονου ιερατείου;
Και για να γίνω σαφέστερος ρωτώ: αν μόνο τα πρωτότοκα της Αιγύπτου είχαν πεθάνει (που σημαίνει, ένας το πολύ δύο νεκροί σε κάθε σπίτι) από την θεϊκή πληγή των πρωτοτόκων, όπως για λόγους συγκάλυψης εξακολουθητικά ισχυρίζεται η αφήγηση, θα ήταν ποτέ δυνατή η σκύλευσή τους από τους Ισραηλίτες; Μπορεί να σκυλεύσει κανείς ένα νεκρό, ενώ τον περιτριγυρίζουν οι υγιέστατοι θρηνώντες συγγενείς του; Ασφαλώς όχι.
Η καταγεγραμμένη λοιπόν αυτή σκύλευση, αφού συνέβη, σημαίνει απλά και μετά βεβαιότητος, ότι το θανατικό χτύπησε μαζικά κι αδιακρίτως. Αχρήστευσε ολόκληρες οικογένειες, ώστε να είναι ανεμπόδιστα δυνατή η σκύλευση των νεκρών! Η οποιαδήποτε σκύλευση, (αφαίρεση αντικειμένων από θανόντα) θα ήταν αδύνατον να συμβεί, αν μοναδικός νεκρός σε κάθε οικογένεια, ήταν μόνον ο πρωτότοκός της! Καμιά οικογένεια, για καμιά «χάρη» και για κανέναν άλλο λόγο, δε θα επέτρεπε απαθώς τη σκύλευση των άταφων αγαπημένων νεκρών της.
Όλο αυτό όμως επαναλαμβάνω, θα ήταν δυνατόν, μόνο αν η οικογένεια ολόκληρη είχε ξεκληριστεί, ή βρισκόταν κατάκοιτη και ημιθανής, ανίκανη δηλαδή να προβάλλει οποιανδήποτε αντίσταση στους σκυλευτές των νεκρών της. Μάλιστα, για όσους όλ” αυτά εξακολουθούν να φαίνονται υπερβολικά, υπενθυμίζω ότι τον ίδιο ακριβώς τρόπο διαρπαγής από ανήμπορους, εφάρμοσαν και στην πόλη Συχέμ: «τους έσφαξαν, όταν ήσαν εν τω πόνω αυτών». Γέν.34.25.
Όλες μας λοιπόν οι διαπιστώσεις επιβεβαιώνονται απόλυτα, ακριβώς με τη φράση: «έχρησαν και εσκύλευσαν τους Αιγύπτιους» Έξ.12.36, με την οποία τελειώνουν και οι κερδοφόρες πληγές της Αιγύπτου.
Αλήθεια, φαίνεται κυριολεκτικά απίστευτο… ότι με θεολογικές αλχημείες, κάποιοι κατάφεραν να μετατρέψουν την ολοφάνερη αυτή δύσοσμη Χαλδαιο-βιβλική αθλιότητα, της θανατηφόρου μαγγανείας… το ανεπανάληπτο αυτό ντοκουμέντο της ντροπιασμένης ενοχής… σε αξιολάτρευτη ιερή θρησκευτική ιστορία! Πότε επιτέλους, οι κατ” επάγγελμα υμνητές της εβραϊκής θεουργίας, θα σταματήσουν να ανακαλύπτουν με παιδικό ενθουσιασμό, μεγαλειώδεις θεολογικές ερμηνείες, εκεί που με περίσσιο θράσος και σαφήνεια, είναι γραμμένη, μόνο η περιπαιχτική καύχηση ενός δολόφρονου ιερατείου;
Αλήθεια, αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ… πώς είναι δυνατόν, να διέφυγαν όλα αυτά της προσοχής τόσων ευφυών ανθρώπων!!!
Αυτή η απεχθής δόλια νίκη, όπως και αν επετεύχθη, δεν φαίνεται να είναι τίποτε περισσότερο από ένα ιστορικό κατόρθωμα κάποιου χαλδαϊκού «ιερατείου». Και επιτέλους, αυτοί καλά καυχώνται! Όλοι έχουν το δικαίωμα να διαλέγουν τους δικούς τους ήρωες και να καυχάται στις οποιεσδήποτε δικές τους νίκες…! Εμείς όμως, ο απλός και ανώνυμος όχλος, των λαών και των χιλιετηρίδων, που ποτέ δεν θελήσαμε τίποτε περισσότερο από μια αξιοπρεπή ευκαιρία για ένα βαθύ και θερμό ευχαριστώ στον ευγενικό Θεό-Δημιουργό του κόσμου μας… (όποιος κι αν είναι αυτός) πώς βρεθήκαμε στοιβαγμένοι σε μια λαοθάλασσα ύμνων και αποδοχής, αυτής της συγκεκριμένης κατάμαυρης θεολογίας; Κάποιοι θέλουν να καυχώνται στα συγκεκριμένα κατορθώματα των προγόνων τους… ας το κάνουν… όμως εγώ και εσείς, εμείς, πώς και γιατί βρεθήκαμε μπλεγμένοι, αν όχι πνευματικά υπόδουλοι, στις σκοτεινές αυτές ιστορικές σκοπιμότητές τους;
Και επιτέλους, νομίζω πως δικαιολογημένα αναρωτιέμαι: αν ο Μωυσής πήγε στην Αίγυπτο, έχοντας μαζί του έναν καλό «θεό», που σκότωσε αδιακρίτως ψάρια, ζώα και αμέτοχους Αιγύπτιους, τότε… ένας αληθινά κακός «θεός»… τι παραπάνω θα έκανε στην Αίγυπτο;
Αυτή η απεχθής δόλια νίκη, όπως και αν επετεύχθη, δεν φαίνεται να είναι τίποτε περισσότερο από ένα ιστορικό κατόρθωμα κάποιου χαλδαϊκού «ιερατείου». Και επιτέλους, αυτοί καλά καυχώνται! Όλοι έχουν το δικαίωμα να διαλέγουν τους δικούς τους ήρωες και να καυχάται στις οποιεσδήποτε δικές τους νίκες…! Εμείς όμως, ο απλός και ανώνυμος όχλος, των λαών και των χιλιετηρίδων, που ποτέ δεν θελήσαμε τίποτε περισσότερο από μια αξιοπρεπή ευκαιρία για ένα βαθύ και θερμό ευχαριστώ στον ευγενικό Θεό-Δημιουργό του κόσμου μας… (όποιος κι αν είναι αυτός) πώς βρεθήκαμε στοιβαγμένοι σε μια λαοθάλασσα ύμνων και αποδοχής, αυτής της συγκεκριμένης κατάμαυρης θεολογίας; Κάποιοι θέλουν να καυχώνται στα συγκεκριμένα κατορθώματα των προγόνων τους… ας το κάνουν… όμως εγώ και εσείς, εμείς, πώς και γιατί βρεθήκαμε μπλεγμένοι, αν όχι πνευματικά υπόδουλοι, στις σκοτεινές αυτές ιστορικές σκοπιμότητές τους;
Και επιτέλους, νομίζω πως δικαιολογημένα αναρωτιέμαι: αν ο Μωυσής πήγε στην Αίγυπτο, έχοντας μαζί του έναν καλό «θεό», που σκότωσε αδιακρίτως ψάρια, ζώα και αμέτοχους Αιγύπτιους, τότε… ένας αληθινά κακός «θεός»… τι παραπάνω θα έκανε στην Αίγυπτο;
Μ. Καλόπουλος
………………
[1] Είναι σαφές ότι οι πληγές αφορούν μόνο περιοχές που παρεπιδημούν οι Εβραίοι.
[2] Είναι απίθανο τα συμπτώματα να επήλθαν αμέσως μετά το δείπνο, αφού κάτι τέτοιο θα πρόδιδε αμέσως την προέλευση του κακού.
[3] Στην δική του εκδοχή για την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, ο Απίων ονομάζει τους επαναστατημένους Ισραηλίτες: «μιαρούς», (μολυσμένους), «αρρωστημένους», «λεπρούς» και «λελωβημένους» (βλαμμένους). Flavius Josephus Contra Apionem 1.229 & 233-234. Όλοι αυτοί οι απανωτοί χαρακτηρισμοί, τους οποίους δικαίως αρνείται ο Ιώσηπος, απλώς συγκράτησαν την σύγχυση των αιγυπτίων, που ανίκανοι να αντιληφθούν τους απλούς μηχανισμούς της μαγγανείας, απέδωσαν τις απανωτές πληγές τους, που έπαψαν μόνο με την αποχώρηση των Ιουδαίων από την χώρα τους, σε βαριές κολλητικές ασθένειες, που είχαν οι νικητές φυγάδες της Εξόδου.
[4] «Από τους ζώντες πολεμιστές τα αφαιρούμενα λάφυρα λέγονται, από δε των νεκρών σκύλα λέγονται» Suda Lambda 158. Άρα «σκυλεύω» θα πει αφαιρώ αντικείμενα από νεκρούς.
[5] Για τις δυο αυτές περιπτώσεις βλέπε: Προετοιμασία: Έξ.3.21. Εκτέλεση: Έξ.11.3 //Έξ.12.36.
[6] Καταμεσής της έρημου, για τις πολυτελείς κατασκευές του Μωυσή, (Έξ.35.4-27) βλέπουμε να προσφέρονται υπεράφθονα ολόχρυσα τέτοια πολύτιμα αντικείμενα! Έξ.36.5-7. Κάποια στιγμή μάλιστα, μόνο από χρυσά σκουλαρίκια, έφτιαξαν ολόκληρο χρυσό μοσχάρι: Έξ.32.3-4.
[2] Είναι απίθανο τα συμπτώματα να επήλθαν αμέσως μετά το δείπνο, αφού κάτι τέτοιο θα πρόδιδε αμέσως την προέλευση του κακού.
[3] Στην δική του εκδοχή για την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, ο Απίων ονομάζει τους επαναστατημένους Ισραηλίτες: «μιαρούς», (μολυσμένους), «αρρωστημένους», «λεπρούς» και «λελωβημένους» (βλαμμένους). Flavius Josephus Contra Apionem 1.229 & 233-234. Όλοι αυτοί οι απανωτοί χαρακτηρισμοί, τους οποίους δικαίως αρνείται ο Ιώσηπος, απλώς συγκράτησαν την σύγχυση των αιγυπτίων, που ανίκανοι να αντιληφθούν τους απλούς μηχανισμούς της μαγγανείας, απέδωσαν τις απανωτές πληγές τους, που έπαψαν μόνο με την αποχώρηση των Ιουδαίων από την χώρα τους, σε βαριές κολλητικές ασθένειες, που είχαν οι νικητές φυγάδες της Εξόδου.
[4] «Από τους ζώντες πολεμιστές τα αφαιρούμενα λάφυρα λέγονται, από δε των νεκρών σκύλα λέγονται» Suda Lambda 158. Άρα «σκυλεύω» θα πει αφαιρώ αντικείμενα από νεκρούς.
[5] Για τις δυο αυτές περιπτώσεις βλέπε: Προετοιμασία: Έξ.3.21. Εκτέλεση: Έξ.11.3 //Έξ.12.36.
[6] Καταμεσής της έρημου, για τις πολυτελείς κατασκευές του Μωυσή, (Έξ.35.4-27) βλέπουμε να προσφέρονται υπεράφθονα ολόχρυσα τέτοια πολύτιμα αντικείμενα! Έξ.36.5-7. Κάποια στιγμή μάλιστα, μόνο από χρυσά σκουλαρίκια, έφτιαξαν ολόκληρο χρυσό μοσχάρι: Έξ.32.3-4.
Περί πηγών:
YouTube, σημειώσεις Νίκου Σάμιου και
Απ” το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου:
Βιβλική θρησκεία το Μεγάλο Ψέμα.
Διαβάστε την υπόλοιπη μελέτη ΕΔΩ
Βιβλική θρησκεία το Μεγάλο Ψέμα.
Διαβάστε την υπόλοιπη μελέτη ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου