1821.Ο ήρωας της Ηλείας Βιλαέτης και ο προδότης Νενέκος!

Απρίλιος-Μάϊος του 1827.Η Επανάσταση πνέει τα λοίσθια.Ο Ιμπραήμ με τους αράπηδες έχει διαλύσει τους πάντες και τα πάντα.Όμως όχι μόνος του.Η ηλιθιότης των περισσοτέρων από τους οπλαρχηγούς που νόμιζαν τον εαυτό τους ως τον αδιαφιλονίκητο τάχα αρχηγό της Ελλάδας,είχε προκαλέσει τον εμφύλιο σπαραγμό.
Μόνος ο Κολοκοτρώνης στην Πελοπόννησο,προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα και την Επανάσταση στη ζωή!
Αφού τον προηγούμενο χρόνο ο Ιμπραήμ είχε δηώσει και κατακάψει σχεδόν όλη την Πελοπόννησο,την άνοιξη του 1827...Ας αφήσουμε όμως τον Παπαρρηγόπουλο να μας πει τη συνέχεια:
[...Και επελθόντος του έαρος,1827,εξώρμησε πάλιν,κατά Απρίλιον,επί την δυτικήν Πελοπόννησον.Αλλά τότε μετέβαλεν επί τινα χρόνον σύστημα.Αντί να εκδηοί ανηλεώς την χώραν,ήρχισε να περιποιήται οπωσούν τους κατοίκους,να φείδηται των σπαρτών,να πληρώνη όσα προς χρήσιν του στρατού ελάμβανεν.Εάν αναλογισθώμεν,ότι πεσόντος τότε του Καραϊσκάκη,εφάνη εκλιπούσα πάσα ελπίς,και ότι τρίτον ήδη έτος οι άνθρωποι αυτοί έπασχον όσα η κάλαμος δεν δύναται να περιγράψη,δεν θέλομεν απορήσει,ότι ουκ ολίγοι εν τη απογνώσει αυτών ήρχισαν να υποτάσσωνται,δελεαζόμενοι υπό των επιεικών του δορικτήτορος τρόπων.Η στιγμή υπήρξε κρίσιμος,διότι το μόλυσμα διαδιδόμενον από των δυτικών εις τας ανατολικάς επαρχίας,ηδύνατο να καταφέρη πληγήν καιρίαν εις την και άλλως πνέουσαν τα λοίσθια επανάστασιν.Τότε ο Κολοκοτρώνης προσήνεγκε τελευταίαν και μεγάλην εις την Ελλάδα εκδούλευσιν.Αδυσώπητος εξεγερθείς κατά της προδοσίας,διέταξε να δράξωσι τα όπλα πάντες από 15 μέχρις 60 ετών,ηπείλησε δια πυρός και σιδήρου τους υποτασσομένους και βαρύν κατήνεγκε τον πέλεκυν της εθνικής δικαιοσύνης κατά του επισημοτέρου εξ αυτών,του Ηλείου Νενέκου.Δεν ήτο εν τούτοις αιμοβόρος ο ανήρ' και όταν είς των γενναίων αυτού υπασπιστών,ο καπετάν Βασίλης ο Αλωνιστιώτης,τον παρετήρησεν ότι ο Νενέκος δεν ήτο μόνος,αλλά και άλλοι ήσαν άξιοι της αυτής τιμωρίας,ο Κολοκοτρώνης απεκρίθη,ότι δεν υπήρχον περί τούτων αποχρώσαι αποδείξεις.Επιμένοντος δε του υπασπιστού,"καϋμένε Βασίλη,τον είπε,Τούρκος είσαι," και έκτοτε διετέλεσεν επιλεγόμενος Τουρκοβασίλης ο Αλωνιστιώτης εκείνος μαχητής.]
Παπαρρηγόπουλος,ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,βιβλίον δέκατον πέμπτον,σελ.242,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.

Ομολογώ ότι,μέχρι τώρα ενώ άκουγα να λένε τους προδότες "Νενέκους",δεν είχα υπόψιν μου το παραπάνω ιστορικό γεγονός!
Ομολογώ,πάλι,ότι ντρέπομαι ως Ηλείος για τους προδότες που παρήγαγε ο τόπος που γεννήθηκα.Καυχιόμουν μέχρι τώρα για την πρώτη αιματηρή μάχη,έστω και χαμένη,που έγινε στις 10 Μαίου του 1821 στα αμπέλια της κοιλάδας του ποταμού Ενιππέα,κοντά στο χωριό Λαντζόϊ,μεταξύ των Τουρκαλβανών του Λάλα από τη μία και 100 περίπου παλλικαριών από τον Πύργο και τα περίχωρα με αρχηγό τον Βιλαέτη,τον Πυργιώτη που με τον ενθουσιασμό του,αλλά χωρίς καμία εμπειρία πολεμική,προκάλεσε τους τρομοκράτες Τουρκαλβανούς που διαφέντευαν όλη τη δυτική Πελοπόννησο,αυτά τα αιμοσταγή τέρατα που έσφαζαν μέχρι και τις γάτες,σε μάχη.Δεν υπήρχε πιο εύκολος αντίπαλος για τα λυσσασμένα τσακάλια τους Τουρκαλβανούς,που θεώρησαν προσβολή το σήκωμα του κεφαλιού από τους Έλληνες.Περικύκλωσαν τα παλλικάρια μας μέσα στα κλήματα και τα κατέσφαξαν μέχρις ενός!Τιμή και δόξα στους δεύτερους αυτούς "300" της Ελλάδας!
Ήταν αυτή η θυσία των 100 του Βιλαέτη του Πυργιώτη,που έδωσε πνοή και πίστη στους Έλληνες ότι μπορούν και πρέπει να ξεσηκωθούν!Ήταν το αίμα που χύθηκε με τιμή για της Πατρίδος την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,που έκανε κάθε νέο και γέρο σε όλη την Πελοπόννησο να ξαναθυμηθεί τους 300 του Λεωνίδα και να αγριέψει!Να φέρει στη μνήμη τους όσα μεγάλα τους σιγοψιθύριζαν στα όνειρά τους,ο Λεωνίδας,ο Κυναίγειρος,ο Αισχύλος,ο Μιλτιάδης,ο Θεμιστοκλής,ο Αλέξανδρος...
Και ήταν νωπά μάλιστα όλα αυτά,ειδικά στην Ηλεία,που ένας δάσκαλος,ο Κρεστενίτης,μάθαινε στα παιδιά μερικά χρόνια πριν ξεσπάσει η Επανάσταση,την ΙΣΤΟΡΙΑ προ Βυζαντινής εποχής,δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα αλλάζοντας το όνομά του σε Λυκούργος!

Διαβάζουμε από το βιβλίο του Στυλ. Μιχόπουλου,"ΒΥΖΑΝΤΙΟ,ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ",εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ:
[...Ο Ν.Σπηλιάδης περιγράφει όσα είχαν συμβή,λίγα χρόνια πριν από την εθνεγερσία του 1821,σχετικώς με τα αρχαιοελληνικά ονόματα.
"Είναι παράδοξον η μανία,ήτις εκυρίευσεν εις τους Έλληνας,του να δίδωσιν εις εαυτούς και εις τα παιδιά των τα ονόματα των προπατόρων μας.Εις τον Πύργον ο Λυκούργος Κρεστενίτης,διδάσκων τα γράμματα προ της επαναστάσεως,αφού έδωκεν εις τον εαυτόν του το όνομα του αθανάτου νομοθέτου των Σπαρτιατών,έδωκε και εις τους μαθητάς του όλα τα ονόματα των μεγάλων ανδρών,όσα είναι το καύχημα των αιώνων.Και ευρίσκει τις σήμερον τους Σωκράτας,τους Πλάτωνας,τους Αριστείδας,τους Σόλωνας κ.λπ.Και μέχρι τινός έκαστος ωνομάζετο όπως τον εδόκει.Αλλά μετά ταύτα και οι ιερείς μας,αντί να βαφτίζωσιν τα παιδιά των Ελλήνων και να δίδωσιν ονόματα των αγίων μας,δίδουσι και αυτοί ελληνικά ονόματα.Ακούει τις λοιπόν και τους αχθοφόρους Σωκράτας καλουμένους".
Ο Αλή Πασάς κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει,γιατί είπε:
"Εσείς οι Έλληνες μπρε κάτι μεγάλο έχετε στο κεφάλι σας.Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη,Πέτρο,Κώστα,παρά Λεωνίδα,Θεμιστοκλή,Αριστείδη.Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε".]

Διαβάζουμε για τον Βιλαέτη στη Βικιπαίδεια:"Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης καταγόταν απο σπουδαία οικογένεια του Πύργου η οποία ήταν απο τις πρώτες που κατοίκησαν την περιοχή του Πύργου. Γεννήθηκε το 1781 και υπηρέτησε το 1806 στη Ζάκυνθο με τον βαθμό του λοχαγού δίπλα στο Κολοκοτρώνη. Ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Το 1821 αναγνωρίστηκε αρχηγός των Ελλήνων στην Ηλεία. Ήταν αυτός ο οποίος σήκωσε τη Ελληνική Σημαία και κήρυξε την επανάσταση στον Πύργο.Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης επινόησε πρώτος την ιδέα για αποκλεισμό των Τούρκων του Λάλα. Οχυρώθηκε στην θέση Στρέφι με 100 συντρόφους του. Στη μάχη τραυματίστηκε, αλλά παρ'ολα αυτα δεν διστασε να ορμήξει σε έναν Μπέη και να τον σκοτώσει. Όμως ένας υπηρέτης του Μπέη τον πυροβόλησε πισώπλατα και τον σκότωσε. Οι Τούρκοι πήραν το κεφάλι του ως λάφυρο. Όταν πέθανε ήταν 40 χρονών."

Διαβάζουμε και από τη σελίδα της Ν.Α.Ηλείας:"Η Φιλική Εταιρεία ήταν μία από τις πολλές μυστικές επαναστατικές οργανώσεις που παρουσιάστηκαν σε ολόκληρη τη νότια και ανατολική Ευρώπη κατά το πρώτο τέταρτο του 19 ου αι. Στόχος της : η απελευθέρωση της πατρίδας.Η φήμη του ξεσηκωμού διαρρέει και ο Χουρσίτ Καϊμακάμης διατάσσει από την Τρίπολη να μαζευτούν εκεί όλοι οι πρόκριτοι με το πρόσχημα της σύσκεψης, με απώτερο σκοπό την ομηρία τους. Όσοι πήγαν εντέλει φυλακίστηκαν.Το γεγονός αυτό επισπεύδει την έναρξη της επανάστασης. Η επαναστατική σημαία υψώνεται από τον Σισίνη στη Γαστούνη και τον Βιλαέτη στον Πύργο.Οι Τούρκοι κλείνονται στο Χλεμούτσι κι εκεί σπεύδουν σε βοήθειά τους οι φοβεροί Τουρκαλβανοί από το Λάλα. Στη θέα τους οι άπειροι τότε αγωνιστές σκορπούν και οι Λαλαίοι Τούρκοι λεηλατούν την περιοχή του κάμπου και τον Πύργο.Ο ίδιος ο Χαράλαμπος Βιλαέτης προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τους θηριώδεις Λαλαίους Τούρκους στον τόπο τους, πέφτει ηρωικά στο χωριό Σμίλα, τον Μάιο του 1821."

Και ένα απόσπασμα από ανάρτηση του μπλογκ http://latzoi.blogspot.com/2009/05/blog-post_11.html

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΛΑΤΖΟΙΟΥ

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 10 Μαιου 2009, η εκδήλωση προς τιμήν του Ηλείου ήρωα Χαράλαμπου Βιλαέτη και των παλικαριών του οι οποίοι έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος στις 10 Μαΐου του 1821. Στην εκδήλωση συμμετείχαν ο Λαογραφικός και Χορευτικός Όμιλος «Ηλείων Παράδοσις», ο Σύνδεσμος Οπλιτών Ηλείας και η Φιλαρμονική Εταιρία Πύργου «Απόλλων».Κεντρικός ομιλητής ήταν ο καθηγητής φιλολογίας Γεώργιος Κουρκούτας ο οποίος αναφέρθηκε στη ζωή του μεγάλου ήρωα και στις τελευταίες στιγμές του με τα παλικάρια του. Συγκεκριμένα τόνισε πως ο Χαράλαμπος Βιλαέτης καταγόταν από σπουδαία οικογένεια του Πύργου η οποία ήταν από τις πρώτες που κατοίκησαν την περιοχή. Υπηρέτησε το 1806 τον Αγγλικό στρατό στη Ζάκυνθο με το βαθμό του λοχαγού δίπλα στον Κολοκοτρώνη και ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Το 1821 αναγνωρίστηκε αρχηγός των Ελλήνων στην Ηλεία ενώ ήταν αυτός ο οποίος σήκωσε τη Ελληνική Σημαία και κήρυξε την επανάσταση στον Πύργο. Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης επινόησε πρώτος την ιδέα για αποκλεισμό των Τούρκων του Λάλα. Οχυρώθηκε στη θέση Λαντζοΐου με 100 συντρόφους του. Στη μάχη τραυματίστηκε,αλλά παρ’ όλα αυτά δεν δίστασε να ορμήσει σε έναν Μπέη και να τον σκοτώσει. Όμως ένας υπηρέτης του Μπέη τον πυροβόλησε πισώπλατα και τον σκότωσε. Οι Τούρκοι πήραν το κεφάλι του ως λάφυρο. Έπειτα από την εξιστόρηση πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο πεσόντων των ηρώων και στην συνέχεια η Σοφία Σινοπούλου απήγγειλε το ποίημα προς τιμήν του ήρωα Χαράλαμπου Βιλαέτη γραμμένο από τον Σ. Γεωργακόπουλο και το οποίο μελοποιήθηκε πρόσφατα και το χόρεψε ο λαογραφικός χορευτικός όμιλος...

Τρέξτε για την «κουτάλα»...

Ο Παυσανίας, o Σπαρτιάτης στρατηγός που νίκησε τους Πέρσες στις Πλαταιές, την επόµενη της νίκης, κάλεσε τους Πέρσες µαγείρους και τον Σπαρτιάτη και τους ζήτησε να του φτιάξουν φαγητό για το µεσηµέρι. Το µεσηµέρι παρέταξε τους στρατιώτες σε γραµµή και έβαλε µερικά τραπέζια µπρος για να φέρουν τα φαγητά. Οι Πέρσες έφεραν φασιανούς, κοτόπουλα, λαγούς και άλλους , εκλεκτούς µεζέδες. Και ο Σπαρτιάτης έφερε τον µέλανα ζωµό!Ενα µόνο είπε στους στρατιώτες του:

Κοιτάτε τι είχαν και κοιτάτε τι ήρθαν να πάρουν!

Σήμερα από ποιο τραπέζι τρώνε;

Ανάσταση στην αρχαιότητα…και ο Απόστολος Παύλος!

ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ
Κρήτη περ. 7ος - 6ος αι. π.Χ. όλες οι πληροφορίες που έχουμε παρουσιάζουν τον χαρακτήρα του θρύλου.. O Επιμενίδης ήταν ξακουστός κατά την αρχαιότητα σοφός, θρησκευτικός διδάσκαλος, προφήτης και μάντης, καταγόμενος από την Κρήτη (κατά τον Διογένη Λαέρτιο από την Κνωσό, κατά τον Πλούταρχο από τη Φαιστό). Έζησε συνολικά 157 ή 299 χρόνια. Στην Αθήνα ήταν γνωστός ως φίλος του Σόλωνος, που όχι μόνο καθάρισε την πόλη από το Κυλώνειον άγος, αλλά και προετοίμασε τον λαό για τα νομοθετικά μέτρα του Σόλωνος που αφορούσαν στη σοβαρότητα της λατρείας και τον εξευγενισμό των σχετικών με το πένθος συνηθειών. Παραδιδόταν όμως και μια δεύτερη επίσκεψή του στην Αθήνα δέκα χρόνια πριν από την περσική εισβολή. Κατά την επίσκεψη αυτή εγκαινίασε θυσίες που υπέδειξε ο Απόλλων και προείπε την περσική επίθεση, καθώς και μια Τρίτη πρόσκλησή του από τον Νικία κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, ύστερα από υπόδειξη των Δελφών. Έλεγαν επίσης ότι πραγματοποίησε κάθαρση και στη Δήλο και άλλες πόλεις. Τον τάφο του έδειχναν στην πόλη τους οι Αργείοι, λέγοντας ότι το σώμα του το πήραν από τους Λακεδαιμονίους που τον σκότωσαν σε πόλεμο με τους Κνωσίους, γιατί δεν προφήτευσε αίσια γι’αυτούς, όσο και οι Σπαρτιάτες μέσα στο παλιό τους εφορείο.
Στον Επιμενίδη αποδίδονταν υπερφυσικές ιδιότητες. Έτσι παραδιδόταν ότι κοιμήθηκε για 50 χρόνια μέσα σε ένα σπήλαιο, ότι μπορούσε να απέχει από κάθε τροφή και ότι ξαναγύρισε περισσότερες φορές στη ζωή ή ότι η ψυχή του μπορούσε, όταν ήθελε, να περιπλανάται έξω από το σώμα του. Τον καθαρμό της Αθήνας από το Κυλώνειον άγος πέτυχε αφήνοντας από τον Άρειο Πάγο (όπου κατοικούσαν οι Ευμενίδες) άσπρα και μαύρα πρόβατα, που έπρεπε να θυσιάσουν οι Αθηναίοι στους θεούς εκεί που θα πρωτοκάθιζαν. Ο Επιμενίδης είχε κληθεί από την πατρίδα του τη Φαιστό στην Αθήνα για να την καθαρίσει από το «Κυλώνειον άγος» (μίασμα της πόλης λόγω δολοφονιών που είχαν γίνει μέσα στα ιερά των θεών), το οποίο είχε γίνει αφορμή να παρουσιαστούν ξαφνικά νοσήματα στην πόλη. Οι Αθηναίοι μετά την λύτρωση, θέλησαν να του προσφέρουν δώρα, αλλά εκείνος… «…αφού ζήτησε και πήρε ένα κλαδί από την ιερή ελιά, έφυγε…» Στον Επιμενίδη αποδίδονταν ακόμη γραπτά κείμενα, μια θεογονία και ένα κείμενο χρησμών.
Όλα αυτά τα στοιχεία κατατάσσουν τον Επιμενίδη στο θρησκευτικό-πρακτικό πνευματικό ρεύμα που επικράτησε στις ελληνικές πόλεις μετά την ακμή του έπους, όπου η λαϊκή, προγονική σοφία συνδυάστηκε με μία ενθουσιαστική θρησκευτικότητα της οποίας οι εκπρόσωποι, όπως ο Αριστέας, ο Άβαρις, ο Επιμενίδης και άλλοι χρησμολόγοι τέθηκαν κάτω από την προστασία του Απόλλωνος Πυθίου και Πατρώου, του θεού που ίδρυσε τις αποικίες, επομένως τις πόλεις και τα γένη τους.
Η παράδοση αυτή, που εκδηλώνεται χαρακτηριστικά στα γνωμικά των «σοφών» -ο Επιμενίδης θεωρήθηκε ένας από τους επτά σοφούς στη θέση του Περιάνδρου- της αρχαϊκής περιόδου, χαρακτηρίστηκε συγγενής με τα σαμανικά θρησκευτικά ρεύματα και συνδέθηκε με επιδράσεις από τις περιοχές του Εύξεινου Πόντου, όπου ιδρύθηκαν κατά τον δεύτερο αποικισμό ελληνικές πόλεις.
Όμως το πρακτικότερο πνεύμα που επικράτησε σε συνδυασμό με μια λαϊκότερη ηθική παράδοση στη διευρυνόμενη ελληνική κοινωνία προσφέρει μια καθολικότερη ερμηνεία του ρεύματος αυτού, που καταλήγει στους Ορφικούς και στον Πυθαγόρα:
Η παράδοση ήθελε τον Επιμενίδη γιό της νύμφης Βάλτης και νέον Κούρητα, θεοφιλή και σοφόν περί τα θεία την ενθουσιαστικήν και τελεστικήν σοφίαν (αγαπημένο των θεών και βαθύ γνώστη των θεϊκών πραγμάτων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την άμεση μέθεξη στο θείο και την εξυπηρέτησή της με τελετουργικές πράξεις)
Ο Επιμενίδης έγινε αφορμή και για ένα γνωστό παράδοξο στη Λογική. Σε ένα ποίημά του είχε γράψει:
Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται (οι Κρήτες είναι πάντα ψεύτες)
Ο στίχος αυτός αναφέρεται και στην Προς Τίτον Επιστολή του Αποστόλου Παύλου (1:12):
εἶπέ τις ἐξ αὐτῶν ἴδιος αὐτῶν προφήτης· Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί
Ένας άλλος στίχος από τις Πράξεις των Αποστόλων στον λόγο του Παύλου προς τους Αθηναίους στον Άρειο Πάγο επίσης αποδίδεται στον Επιμενίδη:
ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· (Πράξ. 17:28)
Ο καθηγητής Rendel Harris διατύπωσε σε μια σειρά άρθρων του τη θεωρία ότι οι στίχοι αυτοί προέρχονται από το ποίημα του Επιμενίδη Μίνως, το οποίο δε σώζεται, αλλά μετάφρασή του στα συριακά βρήκε στον σχολιασμό των Πράξεων των Αποστόλων του Isho’dad του Merv (περί το 850 μ.Χ.) και στο Gannat Busame. Ο Harris ανακατασκεύασε το ποίημα από τα Συριακά στα αρχαία Ελληνικά ως εξής:
Τύμβον ἐτεκτήναντο σέθεν, κύδιστε, μέγιστε,Κρῆτες, ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργοί·Ἀλλὰ σύ γ᾿ οὐ θνῇσκεις, ἕστηκας γὰρ ζοὸς αἰεί·Ἐν γὰρ σοὶ ζῶμεν καὶ κινούμεθ᾿ ἠδὲ καὶ ἐσμέν
Στο σημείο αυτό ο Μίνως απευθύνεται στον Δία και του λέει πως οι Κρήτες τον θεωρούν θνητό, αλλά ότι είναι ψεύτες και αυτός είναι στην πραγματικότητα αθάνατος.
Κατά τον 19ο αιώνα διατυπώθηκε με βάση τη φράση του αυτή ότι οι Κρήτες είναι ψεύτες το εξής λογικό παράδοξο, γνωστό και ως παράδοξο του Επιμενίδη:
Ο Επιμενίδης λέει ότι όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες
Ο Επιμενίδης είναι Κρητικός
Άρα ο Επιμενίδης λέει ψέματα
Άρα οι Κρήτες λένε την αλήθεια
Άρα και ο Επιμενίδης λέει την αλήθεια
Άρα οι Κρήτες είναι ψεύτες κ.ο.κ.
Φαίνεται πάντως από το ποίημα ότι ο Επιμενίδης δεν το έθεσε ως παράδοξο, αλλά εννοουσε τους υπόλοιπους Κρήτες πλην του εαυτού του
Πηγές:http://www.mousa.gr/html/epimenidis.html , http://etwinning.sch.gr/projects/elia/latreia.htm, Βικιπαίδεια

Η πτήση προς την Αθανασία

Αφιερωμένο στην μνήμη του Ήρωος Σμηναγού για την συμπλήρωση 3 χρόνων απο το τραγικό γεγονός στις 23/5/2006 που κτυπήθηκε πάνω απο τον ουρανό της Καρπάθου, εκτελώντας στο ακέραιο την αποστολή που του είχε ανατεθεί.Την επιμέλεια του βίντεο είχε ο Πτέραρχος ε.α. Νίκος Ήμελλος και η αφήγηση του Κώστα Γιαλήνη, (μερικών απο τις εκατοντάδες εμπνευσμένες μαντινάδες) που εσείς , οι απλοί πολίτες γράψατε σαν ενα κερί στην μνήμη του.Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας.Ο αδελφός του Φίλιππος
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_kunena&Itemid=2&func=view&catid=95&id=12635

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ 490 π.Χ. - Η ΜΑΧΗ. ΑΙΣΧΥΛΟΣ 525; π.Χ. - 456; π.Χ.

Πολύ προτού αναμετρηθούν στο ένδοξο πεδίο της μάχης του Μαραθώνα, Έλληνες και Πέρσες είχαν «κονταροχτυπηθεί» με στόχο την επικράτηση στις ευημερούσες ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας. Ήδη περί τα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα οι ιωνικές πόλεις, πλην της Μιλήτου, είχαν περιέλθει η μία μετά την άλλη στις κατακτήσεις του γειτονικού κράτους της Λυδίας, υπό τον βασιλιά Κροίσο. Εκμεταλλευόμενες ωστόσο την ήπια κατά κανόνα κυριαρχία των Λυδών, οι μικρασιατικές πόλεις εξακολούθησαν να ακμάζουν στους τομείς του εμπορίου και της τέχνης. Η ουσιαστική υποδούλωσή τους ήρθε μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο βασιλιάς των Περσών Κύρος επικράτησε έναντι του Κροίσου στη μάχη των Σάρδεων το 547 π.Χ. και προήλασε θριαμβευτικά ως τα μικρασιατικά παράλια. Η περσική αυτοκρατορία των δεκάδων εκατομμυρίων υπηκόων, υπερδύναμη της εποχής και αντίπαλον δέος των ελληνικών πόλεων, εξαπλώθηκε ταχύτατα, «καταπίνοντας» ολόκληρο σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο, από τον ποταμό Ινδό ως την Αίγυπτο και από την Κασπία Θάλασσα ως τα ανατολικά παράλια του Αιγαίου. Αντίθετα, στον γεωγραφικό χώρο που καλύπτει σήμερα το ελληνικό κράτος υπήρχαν διάσπαρτες δεκάδες μικρές και μεγάλες αυτόνομες πόλεις-κράτη, με ισχυρότερες τη «στρατοκρατούμενη» Σπάρτη και την ακμάζουσα Αθήνα των 250.000 κατοίκων.

Πίσω στη Μικρά Ασία το νέο καθεστώς απαιτούσε τώρα την τακτική καταβολή δυσβάσταχτων φόρων υποτέλειας από τις υπόδουλες ελληνικές πόλεις της Ιωνίας, καθώς και τη συνεισφορά τους με στόλο και στρατό στην περσική πολεμική μηχανή, ενώ για τη διοίκησή τους οι Πέρσες είχαν τοποθετήσει Έλληνες τυράννους της απόλυτης εμπιστοσύνης τους. Έτσι λοιπόν, στο πλαίσιο των κατακτητικών πολέμων που επεχείρησε το 513 π.Χ. στα βόρεια του ποταμού Δούναβη ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος Α' - «Ο Μέγας Βασιλεύς» για τους υπηκόους του -, αναγκάστηκαν να τον συνοδεύσουν με άνδρες και πλοία όλοι οι τύραννοι της Ιωνίας. Αν και το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, ο Δαρείος κατάφερε τουλάχιστον να πατήσει γερά πόδι στα ευρωπαϊκά εδάφη, προσαρτώντας ολόκληρη τη Θράκη και θέτοντας υπό πλήρη έλεγχο τα νευραλγικής σημασίας στενά του Ελλησπόντου. Η Ελλάδα αποτελούσε ούτως ή άλλως τον επόμενο στόχο στον χάρτη επιχειρήσεων του Δαρείου, ο οποίος ήθελε να εξασφαλίσει την περσική κυριαρχία και στις δύο όχθες του Αιγαίου. Όσα επακολούθησαν τα επόμενα χρόνια στην Ιωνία απλώς επέσπευσαν την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο πλευρών, προσφέροντας στον βασιλιά των Περσών το πρόσχημα που ζητούσε για την κατά μέτωπο επίθεση στη μητροπολιτική Ελλάδα.

Η διάχυτη δυσαρέσκεια των Ελλήνων της Μ. Ασίας, οι οποίοι εκτός από βασικές ελευθερίες έχαναν σταδιακά και τον έλεγχο του εμπορίου, έστρωσε γρήγορα τον δρόμο προς μια γενικευμένη εξέγερση. Αφορμή στάθηκε μια αποτυχημένη εκστρατεία του Πέρση σατράπη της Ιωνίας με στρατό και στόλο, το 500 π.Χ., στη Νάξο. Υποκινητής της εξέγερσης ήταν ο Έλληνας τύραννος της Μιλήτου Αρισταγόρας, ο οποίος είχε δεσμευθεί να συνδράμει τους εξόριστους ολιγαρχικούς του νησιού προκειμένου να αρπάξουν την εξουσία από τους δημοκρατικούς. Το 499 π.Χ., μετά την αποτυχία της εκστρατείας, ο εκτεθειμένος Έλληνας τύραννος, μη έχοντας τίποτε άλλο να κάνει, αποφάσισε να ηγηθεί της «εν τη γενέσει» επανάστασης, για την αποτίναξη του περσικού ζυγού από τις ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας. Στην πορεία της ιωνικής επανάστασης, όπως έμεινε στην ιστορία, ο Αρισταγόρας έκανε έκκληση στις πόλεις της μητροπολιτικής Ελλάδας να ενισχύσουν τον αγώνα των αδελφών πόλεων. Στο κάλεσμα αυτό ωστόσο ανταποκρίθηκαν θετικά δύο μόνο πόλεις, η Αθήνα, που έστειλε αμέσως 20 πολεμικά πλοία, και η Ερέτρια, που συνεισέφερε άλλα πέντε.

Οι πρώτες επιτυχίες της εξέγερσης, που εκτεινόταν από τα στενά του Βοσπόρου ως και την Κύπρο έδωσαν σταδιακά τη θέση τους σε αλλεπάλληλες ήττες για να καταλήξουν το 494 π.Χ. σε πανωλεθρία στη ναυμαχία της Λάδης και αμέσως μετά στην ολοσχερή καταστροφή της Μιλήτου. Αν και οι δυνάμεις των Αθηναίων και των Ερετριέων είχαν προ πολλού αποσυρθεί, η σύντομη ανάμειξή τους ήταν αρκετή για να προκαλέσει την οργή του Δαρείου, ο οποίος ορκίστηκε άμεση εκδίκηση. Ούτως και έπραξε, στέλνοντας το 492 π.Χ. τον στρατηγό και γαμπρό του Μαρδόνιο στην Ελλάδα, με χιλιάδες στρατιώτες και εκατοντάδες πλοία. Αφού διέσχισε τον Ελλήσποντο και τη Θράκη και υπέταξε με τον στόλο του τη Θάσο, κατευθύνθηκε από ξηρά και θάλασσα προς τη Δυτική Μακεδονία. Ενόσω όμως έπλεε ανοιχτά του ακρωτηρίου του Άθωνα, ο περσικός στόλος έπεσε θύμα αντίξοων καιρικών συνθηκών που ανάγκασαν τον Μαρδόνιο να επιστρέψει άπραγος στη βάση του, κατά 300 πλοία και 20.000 άνδρες «φτωχότερος».

Έπρεπε να παρέλθει μια διετία προκειμένου οι περσικές δυνάμεις να ανασυνταχθούν και να επιστρέψουν δριμύτερες στον στόχο τους. Με νέα πρόσωπα στην ηγεσία του στρατού, τον Δάτη επικεφαλής του πεζικού και τον Αρταφέρνη αρχηγό του στόλου, και με μυστικοσύμβουλο και οδηγό τον πρώην τύραννο των Αθηνών και γιο του Πεισιστράτου, Ιππία, που είχε προ πολλού αυτομολήσει στους Πέρσες, ο Δαρείος επέλεξε νέο δρομολόγιο. Τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 490 π.Χ., με αφετηρία την Κιλικία, ο στόλος του έπλευσε στη Σάμο και ύστερα από σύντομη στάση στη Νάξο έβαλε πλώρη για την Ερέτρια, τον πρώτο σταθμό της περσικής επίθεσης-τιμωρίας. Έπειτα από έξι ημέρες σθεναρής αντίστασης, το ευβοϊκό λιμάνι έπεσε με δόλια μέσα στα χέρια των Περσών, η πόλη πυρπολήθηκε εκ βάθρων και οι κάτοικοί της εστάλησαν αιχμάλωτοι στα βάθη της Ασίας. Τώρα είχε έρθει η ώρα της Αθήνας. Με τις υποδείξεις του Ιππία, ο πάνοπλος στόλος προσάραξε στο απάνεμο ανατολικό τμήμα του κόλπου του Μαραθώνα και αποβιβάστηκε στη μικρή εύφορη πεδιάδα, 40 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλης των Αθηνών. Εκεί ήλπιζε ο Ιππίας να εξασφαλίσει τη συνδρομή παλαιών φίλων και οπαδών του πατέρα του.

Για τον ακριβή αριθμό των Περσών που παρατάχθηκαν στις ακτές του Μαραθώνα οι απόψεις διίστανται. Άλλοι μιλούν για μια τρομακτική δύναμη 110.000 ανδρών, άλλοι για 70.000, άλλοι για 50.000, για 25.000 ή ακόμη και για 15.000. Πιθανότατα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στο μέσον, δεδομένου ότι ο στρατός μεταφέρθηκε, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, με 600 περίπου πολεμικά και μεταγωγικά πλοία. Το σίγουρο είναι πάντως ότι οι Πέρσες υπερείχαν αριθμητικά των Αθηναίων που παρατάχθηκαν σύντομα απέναντί τους.

Μόλις οι Αθηναίοι πληροφορήθηκαν την άφιξη των Περσών στην Αττική, έστειλαν τον ημεροδρόμο Φειδιππίδη στη Σπάρτη προκειμένου να εξασφαλίσουν τη βοήθεια της στρατιωτικής υπερδύναμης της Πελοποννήσου. Την απόσταση των 240 χιλιομέτρων που χωρίζει τις δύο πόλεις θρυλείται ότι την κάλυψε σε δύο ημέρες, ωστόσο η απάντηση των Σπαρτιατών υπήρξε αποκαρδιωτική. Σύμφωνα με τις τοπικές θρησκευτικές παραδόσεις τους, δεν ήταν σε θέση να εκστρατεύσουν τόσο μακριά από τη γενέτειρά τους και να εμπλακούν σε εχθροπραξίες πριν από την παρέλευση της πανσελήνου, ήτοι πριν από έξι τουλάχιστον ημέρες. Παράλληλα όμως δεν επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν τη βάση τους και για τον πρόσθετο λόγο ότι υπέβοσκε ο φόβος μιας γενικευμένης επανάστασης των ειλώτων.

Τελικά, στις κορυφές των λόφων που «επιβλέπουν» την πεδιάδα του Μαραθώνα παρατάχθηκαν 10.000 Αθηναίοι και 1.000 Πλαταιείς. Αξιοσημείωτο είναι ότι η γειτονική πόλη των Πλαταιών είχε πρόσφατα περιέλθει στην αθηναϊκή κυριαρχία, έθεσε όμως πρόθυμα ολόκληρη τη στρατιωτική της δύναμη στη διάθεση των Αθηναίων για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού. Ύστερα από πρόταση του στρατηγού Μιλτιάδη αποφασίστηκε να αντιμετωπιστούν οι Πέρσες μακριά από την πόλη της Αθήνας, για να μη μετατραπεί η αναμέτρηση σε στενή πολιορκία εντός των τειχών. Οι δύο αντίπαλοι στρατοί παρατάχθηκαν αντικριστά, σε απόσταση 1,5 περίπου χιλιομέτρου και έτσι έμειναν για τις επόμενες πέντε ημέρες. Το γενικό πρόσταγμα στο ελληνικό στράτευμα κατείχε κάθε ημέρα ένας από τους δέκα Αθηναίους στρατηγούς, καθένας εκ των οποίων εκπροσωπούσε μία από τις φυλές της Αθήνας.

Από την πρώτη ημέρα οι απόψεις στο ελληνικό στρατόπεδο διίσταντο. Οι μισοί εκ των στρατηγών διατράνωναν ότι ήταν πολύ λίγοι για να υψώσουν ανάστημα έναντι των Περσών, ενώ οι άλλοι μισοί, με κύριο εκφραστή τους τον Μιλτιάδη, επέμεναν να προχωρήσουν πάραυτα σε μάχη. Από το αδιέξοδο της ισοψηφίας και της απραξίας ήρθε να βγάλει τους Αθηναίους ο σεβάσμιος πολέμαρχος Καλλίμαχος ο Αφιδναίος, η γνώμη του οποίου είχε βαρύνουσα σημασία και ήταν σύμφωνα με τον νόμο ισοδύναμη με εκείνη των στρατηγών. Αφού η πλάστιγγα έγειρε προς την ανάληψη δράσης, καθένας από τους πέντε στρατηγούς που είχαν αποφανθεί υπέρ της μάχης παραχωρούσε την ημέρα της αρχιστρατηγίας του τη θέση του στον Μιλτιάδη, αφήνοντάς στη δική του ευχέρεια την επιλογή της κατάλληλης στιγμής για επίθεση. Αν και δέχθηκε την τιμή, ο 60χρονος τότε στρατηγός περίμενε διακριτικά την ημέρα της δικής του αρχιστρατηγίας προκειμένου να εμπλακεί σε μάχη.

Η ελληνική πλευρά, που δεν διέθετε ούτε ιππικό ούτε τοξότες, γνώριζε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους Πέρσες ιππείς σε ανοιχτό πεδίο. Όταν λοιπόν λίγο πριν από την αυγή της έκτης ημέρας οι Αθηναίοι πληροφορήθηκαν ότι το περσικό ιππικό απουσίαζε προσωρινά από το στρατόπεδο, κατάλαβαν ότι αυτή ήταν η ιδανική συγκυρία για τη μάχη. Αφού και οι θυσίες προς τους θεούς απέβησαν αίσιες, ο Μιλτιάδης διέταξε κατά μέτωπο επίθεση και τότε ο στρατός του διήνυσε την απόσταση του 1,5 περίπου χιλιομέτρου - 8 στάδια - που τον χώριζε από την πρώτη γραμμή των αντιπάλων τρέχοντας με αλαλαγμούς, για να δυσκολέψει τους Πέρσες τοξότες να βρουν τον στόχο τους. Ήταν πλέον η στιγμή να τεθεί σε εφαρμογή η ιδιοφυής τακτική του Μιλτιάδη, η λεγόμενη «λαβίδα».

Στη δεξιά πλευρά της φάλαγγας βρισκόταν ο Καλλίμαχος με τους άνδρες του. Ακολουθούσαν οι υπόλοιπες αθηναϊκές φυλές και στην αριστερή πτέρυγα ήταν παρατεταγμένοι οι Πλαταιείς. Γνωρίζοντας την αριθμητική υπεροχή του εχθρού, ο Αθηναίος στρατηγός φρόντισε να παρατάξει το πεζικό του σε μέτωπο ίδιου μήκους με των αντιπάλων. Ταυτόχρονα είχε ενδυναμώσει τα δύο άκρα της φάλαγγάς του, τα οποία διέθεταν διπλάσιο βάθος από το αποδυναμωμένο κέντρο του. Μόλις λοιπόν άρχισαν οι πρώτες επαφές σώμα με σώμα, οι Πέρσες στρατιώτες του κέντρου άρχισαν να προελαύνουν απωθώντας το ελληνικό κέντρο προς τα πίσω. Την ίδια στιγμή τα ισχυρά άκρα των Ελλήνων είχαν τρέψει σε άτακτη υποχώρηση τα δύο άκρα του περσικού μετώπου. Στη συνέχεια τα δύο άκρα συγκρότησαν ενιαίο μέτωπο και άρχισαν να πλαγιοκοπούν το εκτεθειμένο κεντρικό τμήμα των Περσών. Σημειωτέον ότι Αθηναίοι και Πλαταιείς υπερτερούσαν στη μάχη σώμα με σώμα γιατί ήταν πολύ βαριά οπλισμένοι - με ξίφος, δόρυ, ασπίδα, κράνος και θώρακα - σε αντίθεση με τους Πέρσες, οι οποίοι βασίζονταν κυρίως στο ελαφρύ ακόντιο και στο τόξο τους και ήταν ως επί το πλείστον εκπαιδευμένοι για μάχες εξ αποστάσεως.

Η ισχυρή αριστερή και δεξιά πτέρυγα είχαν τώρα στραφεί στο πίσω μέρος του κύριου όγκου του περσικού πεζικού, το οποίο με μια κίνηση βρέθηκε στριμωγμένο ανάμεσα σε δύο ελληνικές γραμμές επίθεσης. Υπό τον κίνδυνο να κυκλωθούν από όλες τις πλευρές χωρίς οδό διαφυγής, οι Πέρσες στρατιώτες τράπηκαν πανικόβλητοι σε φυγή προς τα καράβια τους. Αθηναίοι και Πλαταιείς ακολουθούσαν κατά πόδας. Η άγρια καταδίωξη οδήγησε πολλούς Πέρσες στρατιώτες στα παρακείμενα έλη και μοιραία στον πνιγμό. Λυσσώδεις μάχες δόθηκαν τόσο στο κοντινό δάσος όσο και στην ακτή, στη διάρκεια της απεγνωσμένης προσπάθειας των αντιπάλων να επιβιβαστούν στα πλοία. Εκατοντάδες πνίγηκαν επί τόπου. Οι εχθροπραξίες διήρκεσαν ως το απόγευμα, οπότε και το τελευταίο εχθρικό πλοίο είχε χαθεί πλέον από τον ορίζοντα. Παρά τη συντριβή τους, οι Πέρσες δεν έβαλαν πλώρη για κάποιο λιμάνι της Μ. Ασίας, αντίθετα, αφού περιέπλευσαν το Σούνιο, κατευθύνθηκαν προς το Φάληρο με σκοπό να αποβιβαστούν και να εξαπολύσουν ανενόχλητοι την επίθεσή τους στην ανυπεράσπιστη Αθήνα. Για κακή τους τύχη οι Αθηναίοι είχαν προβλέψει αυτή την εξέλιξη και ο Μιλτιάδης με τους στρατιώτες του κατευθύνθηκε γρήγορα προς το αθηναϊκό επίνειο. Το ελληνικό στράτευμα παρατάχθηκε ταχύτατα δίπλα στον ναό του Ηρακλή στο Κυνόσαργες, πολύ προτού φανούν τα πανιά των αντιπάλων. Στη θέα των παρατεταγμένων Ελλήνων ο περσικός στόλος άλλαξε γρήγορα πορεία και επέστρεψε αποδεκατισμένος στη βάση του.

Πίσω στο πεδίο της μάχης ο τελικός απολογισμός ήταν εντυπωσιακός: 6.400 Πέρσες έπεσαν νεκροί έναντι μόλις 192 Ελλήνων. Όσο για τα τρόπαια της μάχης, εκτός από τα επτά πλοία που κατάφεραν να ακινητοποιήσουν, Αθηναίοι και Πλαταιείς περισυνέλεξαν πλήθος πολύτιμων λαφύρων, μέρος των οποίων αποτέλεσε τον λεγόμενο αθηναϊκό «θησαυρό» στο Μαντείο των Δελφών, ενώ τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν πιθανότατα ως πρώτη ύλη για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς του γλύπτη Φειδία.

Οσο για τους Σπαρτιάτες, έστειλαν τελικά ενισχύσεις στους Αθηναίους, μόνο που οι 2.000 πάνοπλοι πολεμιστές τους έφθασαν στην περιοχή του Μαραθώνα την επομένη της μάχης. Αφού αντίκρισαν τους χιλιάδες νεκρούς Πέρσες και συνεχάρησαν τους θριαμβευτές μαραθωνομάχους, πήραν «αμαχητί» τον δρόμο της επιστροφής. Σύμφωνα πάντα με τον θρύλο, μετά το πέρας της μάχης ένας εκ των Ελλήνων πολεμιστών, άρχισε να τρέχει ενθουσιώδης και πάνοπλος με κατεύθυνση την πόλη της Αθήνας, καλύπτοντας σε μερικές ώρες την απόσταση των 40 χιλιομέτρων. Όταν έφτασε στο κέντρο της πόλης, όπου περίμεναν με αγωνία τα γυναικόπαιδα, αναφώνησε «Χαίρετε! Νενικήκαμεν!» και έπεσε νεκρός από την εξάντληση. (Από τη λαϊκή αυτή αφήγηση προέκυψε το 1896, με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων επί ελληνικού εδάφους, η πρόταση να καθιερωθεί ως επίσημο ολυμπιακό αγώνισμα ο μαραθώνιος δρόμος, που έκτοτε καλύπτει απόσταση 42 χιλιομέτρων και 195 μέτρων.)

Στη μάχη του Μαραθώνα πολέμησε και τραυματίστηκε και ο τραγικός ποιητής Αισχύλος, ο οποίος αργότερα έλαβε μέρος και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τελευταία επιθυμία του μάλιστα ήταν μετά θάνατον να τον ενθυμούνται οι συμπατριώτες του ως γενναίο μαραθωνομάχο παρά ως επιτυχημένο τραγωδό, γεγονός που μαρτυρεί και το σχετικό επιτύμβιο επίγραμμα στον τάφο του. Στο πλευρό του Αισχύλου αγωνίστηκε με αυταπάρνηση και ο αδελφός του, Κυναίγειρος, ο οποίος ήταν ένας από τους 192 πολεμιστές της ελληνικής πλευράς που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Σύμφωνα με τον θρύλο ο Κυναίγειρος προσπάθησε να ανασχέσει τη φυγή ενός από τα περσικά πλοία, πιάνοντάς το από την πρύμνη, για να του κόψουν τελικά το χέρι με τσεκούρι. Στην ίδια μάχη βρήκε τον θάνατο και ο Αθηναίος πολέμαρχος Καλλίμαχος. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι για πρώτη φορά στη μάχη του Μαραθώνα οι Αθηναίοι πολέμησαν και θυσιάστηκαν πλάι πλάι με τους δούλους τους.

Αφού λοιπόν περισυνέλεξαν τις σορούς των πεσόντων οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τα ταφικά τους έθιμα, έκαψαν τους νεκρούς τους και έθαψαν τα οστά τους σε παρακείμενο χώρο, δημιουργώντας τύμβο ύψους 9 μέτρων και διαμέτρου 50 μέτρων - η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ακόμη και ίχνη από το τελετουργικό νεκρόδειπνο όπου συνέτρωγαν οι ζωντανοί για να τιμήσουν τους νεκρούς μετά την καύση. Στην κορυφή του τύμβου αναρτήθηκαν μαρμάρινες επιτύμβιες στήλες με τα ονόματα των πεσόντων μαραθωνομάχων κατά φυλές, συνοδευόμενα από το επιτάφιο επίγραμμα του Σιμωνίδη του Κείου: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» («Πρόμαχοι των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα ταπείνωσαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Μήδων»).

Λίγο μακρύτερα βρίσκονται και οι τάφοι των νεκρών Πλαταιέων, οι τάφοι των δούλων, ενώ οι απόψεις διίστανται σχετικά με την τύχη των 6.400 νεκρών Περσών στρατιωτών που έπεσαν πληγωμένοι θανάσιμα στο πεδίο της μάχης ή καταδικάστηκαν σε πνιγμό στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να φθάσουν στα πλοία τους διασχίζοντας τα λασπώδη έλη ή πέφτοντας με τις βαριές χρυσοποίκιλτες στολές τους στη θάλασσα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τις αρχές τους, δεν θα άφηναν ποτέ κάποιον άταφο, ωστόσο ο μεταγενέστερος περιηγητής Παυσανίας διατείνεται ότι, ύστερα από επιτόπια έρευνα, δεν είδε πουθενά στην περιοχή τάφους Περσών.

Δεκαετίες, ίσως ακόμη και αιώνες μετά τη μάχη, δεκάδες Αθηναίοι έφηβοι οδηγούνταν από τους δασκάλους τους στο πεδίο της μάχης για να προσφέρουν θυσίες και να τοποθετήσουν στεφάνι στον τάφο των πεσόντων μαραθωνομάχων. Πολλούς αιώνες αργότερα, το 1810, ο φιλέλληνας ποιητής Λόρδος Βύρων, λίγο προτού φθάσει στο Μεσολόγγι, είχε επισκεφθεί τον Μαραθώνα και έγραψε: «Τα βουνά ατενίζουν τον Μαραθώνα και ο Μαραθώνας κοιτά τη θάλασσα. Μόνος για λίγο με τις σκέψεις μου εκεί, την Ελλάδα ονειρεύτηκα ελεύθερη. Γιατί στεκόμουνα στου Πέρση τον τάφο και δεν θεωρούσα τον εαυτό μου σκλάβο».

Οι σύγχρονοι ιστορικοί κάνουν λόγο για τη σημαντικότερη ίσως μάχη των αρχαίων χρόνων, επειδή άλλαξε στην κυριολεξία τον ρου της ιστορίας. Αν αντί των Αθηναίων είχαν επικρατήσει οι Πέρσες, πιθανότατα δεν θα μιλούσαμε σήμερα για τον χρυσό αιώνα και τα κλασικά χρόνια, ενώ η πορεία της Ευρώπης θα είχε πιθανότατα διαφορετική τροπή. Και ενώ η θριαμβευτική νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα δεν εξάλειψε διά παντός την περσική απειλή, την απώθησε ωστόσο για την επόμενη δεκαετία, αφήνοντας στην Αθήνα και στις άλλες ελληνικές πόλεις τον χρόνο να προετοιμαστούν κατάλληλα και με αναπτερωμένο ηθικό να αντιμετωπίσουν το αντίπαλον δέος στην τρίτη και τελευταία του απόπειρα να κυριαρχήσει στην περιοχή.

Ο αρχαιότερος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές, ο Αισχύλος, φέρεται να είχε πολεμήσει στη Μάχη του Μαραθώνα όταν ήταν τριάντα πέντε χρόνων. Από το στοιχείο αυτό οι ιστορικοί τοποθετούν τη γέννησή του στο 525 π.Χ., κατά την περίοδο που εδραιώνεται η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το όνομα του πατέρα του ήταν Ευφορίων και η οικογένειά του ζούσε κατά πάσα πιθανότητα στην Ελευσίνα.

Μολονότι ο Αισχύλος γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως ποιητής κατά τη διάρκεια της ζωής του (πιθανολογείται ότι κέρδισε συνολικά 13 πρώτα βραβεία στον δραματικό διαγωνισμό των Μεγάλων Διονυσίων), ο ίδιος μάλλον θεωρούσε τη συμμετοχή του στη Μάχη του Μαραθώνα, καθώς και στις ναυμαχίες του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας, ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του, όπως άλλωστε προκύπτει από το ταφικό του επίγραμμα, στη Γέλα της Σικελίας, το οποίο φέρεται να συνέθεσε ο ίδιος:

«Αισχύλον Ευφορίωνος Αθηναίον τόδε κεύθει μνήμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·αλκήν δ' ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος αν είποι και βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος».

(«Τον γιο του Ευφορίωνα τον Αθηναίο Αισχύλο κρύβει νεκρόν το μνήμα αυτό της Γέλας με τα στάρια· την άξια νιότη του θα ειπεί του Μαραθώνα τ' άλσος κι ο Μήδος ο ακούρευτος οπού καλά την ξέρει».)

Ποιος ήταν ο Φειδιππίδης;

Συχνά η προσωπικότητα του Φειδιππίδη ταυτίζεται με τον στρατιώτη ο οποίος, σύμφωνα με τον θρύλο, μετά το πέρας της μάχης έτρεξε πάνοπλος ως την πόλη της Αθήνας καλύπτοντας σε μερικές ώρες την απόσταση των 40 χιλιομέτρων και όταν έφθασε αναφώνησε «Χαίρετε! Νενικήκαμεν!». Στην πραγματικότητα όμως το όνομα του στρατιώτη αυτού παραμένει άγνωστο. Το όνομα του Φειδιππίδη το γνωρίζουμε χάρη στον Ηρόδοτο, ο οποίος αναφέρει ότι ήταν ο ημεροδρόμος που απέστειλαν οι Αθηναίοι στη Σπάρτη προκειμένου να εξασφαλίσουν τη βοήθειά της κατά των Περσών. Σύμφωνα με τον «πατέρα της Ιστορίας», ο Φειδιππίδης κάλυψε την απόσταση των 240 χιλιομέτρων που χωρίζει τις δύο πόλεις σε δύο ημέρες, ωστόσο η απάντηση των Σπαρτιατών υπήρξε αποκαρδιωτική.

Η γενναιότητα του Κυναίγειρου

Εκτός από τον Αισχύλο, στον Μαραθώνα πολέμησε και ο αδελφός του, Κυναίγειρος. Για τη γενναιότητά του μάλιστα διασώζεται η εξής ιστορία: αφού οι Έλληνες είχαν νικήσει τους Πέρσες στο κύριο πεδίο της μάχης, τους καταδίωξαν προς τα πλοία. Ο Κυναίγειρος άρπαξε ένα περσικό πλοίο με το χέρι του και προσπάθησε να το συγκρατήσει ώσπου να καταφθάσουν οι συμπολεμιστές του, ένας Πέρσης στρατιώτης όμως του έκοψε το χέρι με ένα τσεκούρι. Ο Κυναίγειρος έπεσε στη θάλασσα αιμόφυρτος και ξεψύχησε.

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ: ΘΥΜΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΛΙΟΥ, ΝΙΝΑ-ΜΑΡΙΑ ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ

Πηγή:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=149419&ct=83&dt=23/02/2003
---
Φανταστείτε σήμερα,ποιητές,συγγραφείς,ηθοποιούς,τραγουδιστές και λοιπούς Έλληνες,να γίνουν,λέει,όπως τα αδέλφια Κυναίγειρος και Αισχύλος!!
Και μετά...ξυπνήσαμε!!

"Ιερός πόλεμος" στην Αθήνα.Η εισβολή των βαρβάρων.Τότε οι Πέρσες,τώρα όλοι οι Ασιάτες!

"Ιερός πόλεμος" για το Κοράνι στο κέντρο της Αθήνας

22 Μαΐου 2009, 18:31

http://www.zougla.gr/news.php?id=41771

Τα συντρίμμια κατά μήκος της οδού Γ Σεπτεμβρίου, τα σπασμένα αυτοκίνητα και οι γκρεμισμένες προθήκες των καταστημάτων είναι αυτόπτες μάρτυρες της βιαίας διέλευσης των μουσουλμάνων μεταναστών που για δεύτερη ημέρα άλωσαν το κέντρο της Αθήνας.

Αφορμή για τη βίαια αυτή αντίδραση στάθηκε, κατά τους μουσουλμάνους μετανάστες, η σπίλωση του Κορανίου από αστυνομικό όργανο, κατά τη διάρκεια ελέγχου ενός Ιρακινού πολίτη. Το περιστατικό έλαβε χώρα στην πλατεία του Αγίου Νικολάου, το βράδυ της Τετάρτης.

Η αγριότητα που επέδειξαν οι διαδηλωτές αιφνιδίασε. Με την κραυγή «Ο Θεός είναι μεγάλος» συνεπλάκησαν με αστυνομικές δυνάμεις, κατέστρεψαν και μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε πεδίο μάχης. Πρόκειται για πρωτόγνωρα φαινόμενα στην Ελλάδα, που προκαλούν ανακλαστικά και προμηνύουν θύελλες.

Κατά την Αστυνομία, όντως υπήρξε και επίσημη καταγγελία μουσουλμάνου μετανάστη για τη βάναυση σπίλωση του ιερού Κορανίου από αστυνομικό.

Κύκλοι της ΓΑΔΑ ισχυρίζονται πως ο αστυνομικός ερευνούσε για ναρκωτικά και ανακάλυψε τις τυπωμένες σελίδες. Ερευνάται αν πρόκειται όντως για ιερό κείμενο του Κορανίου ή για προσευχητάρι.

Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Αθήνα. Τα γεγονότα παραπέμπουν σε αντίστοιχα που καταγράφτηκαν στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά και την Ισπανία και την Ιταλία.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ωστόσο, η αναντιστοιχία μεταξύ της αφορμής και του ξεσπάσματος προκαλεί και δεύτερες σκέψεις για τα πραγματικά αίτια που προκάλεσαν τα βίαια επεισόδια.

συνέχεια εδώ

Όπως καταλαβαίνετε τα πράγματα είναι πολύ σκούρα.Βλέποντας τις εικόνες νομίζει κανείς ότι βρίσκεται στην Ασία και όχι στην Ελλάδα!Πόσο μάλλον στην...Ευρωπαϊκή Ένωση!Έρχονται θύελλες,αλλά απ' ότι φαίνεται οι...πολιτικοί μας ενδιαφέρονται πως θα μαζέψουν ψήφους και χρήμα.Ποσώς τους ενδιαφέρει το μέλλον της χώρας.Ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να αναχωρήσουν σε άλλους τόπους με τα κερδισμένα και τα κλεμμένα.
Δείτε τα παρακάτω και συνδυάστε τα με τα σημερινά σχέδια που εξυφαίνονται.
Η μάχη του Μαραθώνα
Η μάχη των Θερμοπυλών

Η μάχη στο Αρτεμίσιο

Η μάχη σύμφωνα με το Διόδωρο το Σικελιώτη. Η μάχη σύμφωνα με τον Ηρόδοτο

Η μάχη σύμφωνα με τον Πλούταρχο


Η Ναυμαχία στη Σαλαμίνα
Η μάχη σύμφωνα με τον Πλούταρχο.Η μάχη σύμφωνα με τον Ηρόδοτο.

Η μάχη στην Ιμέρα

Η μάχη σύμφωνα με το Διόδωρο το ΣικελιώτηΗ μάχη σύμφωνα με τον Ηρόδοτο

Μάχη των Πλαταιών, 479 π.Χ.

Παγκόσμια ημέρα βιοποικιλότητας

Σήμερα (22/5) γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα βιοποικιλότητας αλλά η βιοποικιλότητα καταστρέφεται με πρωτόγνωρα ταχείς ρυθμούς, οι μελέτες ανά τον κόσμο κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες της ανθρώπινης δραστηριότητας στον ακρογωνιαίο λίθο της ζωής στη γη.. Η ΕΕ έχει θεσπίσει δέσμη μέτρων στην προσπάθειά της να ανακόψει την απώλεια βιοποικιλότητας, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο δράσης, ένα τεράστιο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών πλησιάζει στην ολοκλήρωσή του και αναμένεται να υποβληθεί εμπεριστατωμένη έκθεση σχετικά με τις οικονομικές επιπτώσεις από την απώλεια βιοποικιλότητας.Ο αρμόδιος για το περιβάλλον Ευρωπαίος Επίτροπος κ. Σταύρος Δήμας δήλωσε τα εξής : «Η βιοποικιλότητα αποτελεί φυσικό πλούτο της γης, τη βάση της ζωής και της ευμάρειας της ανθρωπότητας. Η δεξαμενή όμως έμβιων όντων συρρικνώνεται με ανησυχητικό ρυθμό. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: αναλώνουμε οι ίδιοι το μέλλον μας. Έχει τώρα ζωτική σημασία να εντείνουμε τις δράσεις μας για την διάσωση της ποικιλίας έμβιων όντων στη γη.» Πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Κάρι της Νέας Υόρκης, προειδοποιεί ότι η μείωση της βιοποικιλότητας αυξάνει στις πιθανότητες μετάδοσης ασθενειών των ζώων στους ανθρώπους. Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι σε περιοχές με μειωμένη βιοποικιλότητα, πολλές ασθένειες, μεταξύ των οποίων ο SARS και ιός του δυτικού Νείλου, σημειώνουν έξαρση.
Σύμβαση για τη βιολογική ποικιλότητα
Οι αρμόδιοι για τη χάραξη πολιτικής γνωρίζουν καλά το πρόβλημα, και το 2002 η Σύμβαση για τη Βιοποικιλότητα (CBD) και τα 190 συμβαλλόμενα μέρη της δεσμεύθηκαν να μειώσουν δραστικά, έως το έτος 2010, την απώλεια βιοποικιλότητας. Η ΕΕ προχώρησε ένα βήμα περισσότερο και δεσμεύτηκε να αναστείλει εντελώς την απώλεια βιοποικιλότητας το 2010. Μέχρι στιγμής, στην ΕΕ έχει συντελεστεί μέτρια πρόοδος, αλλά η υφήλιος χρειάζεται περισσότερες εθνικές και διεθνείς συμμαχίες μεταξύ αρμόδιων για την χάραξη πολιτικής, επιστημόνων, κοινού και επιχειρηματικού κόσμου, για να σταματήσει η απώλεια βιοποικιλότητας. Εξακολουθεί να υπάρχει ανάγκη μεγαλύτερης ευαισθητοποίησης. Η Σύμβαση συνεδριάζει τώρα στην Βόννη της Γερμανίας, όπου θα προβληθούν πολλά σχετικά ζητήματα, μεταξύ άλλων η βιοποικιλότητα στη γεωργία και στα δάση, η αποψίλωση των δασών, οι προστατευόμενες περιοχές (συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης για αυξημένη χρηματοδότηση και προστατευόμενες ζώνες στους ωκεανούς), οι επιπτώσεις που έχει για τη βιοποικιλότητα η αυξημένη ζήτηση βιοκαυσίμων και η εναρμόνιση των μέτρων για τη βιοποικιλότητα και εκείνων που αφορούν την προσαρμογή και τον μετριασμό των επιπτώσεων από την κλιματική αλλαγή.
Απώλεια βιοποικιλότητας – ένα οικονομικό πρόβλημα
Η φύση μας προσφέρει πολλά οφέλη τα οποία συχνά θεωρούνται δεδομένα. Τεράστιος αριθμός φαρμάκων προέρχεται από φυσικά προϊόντα. Τα δάση, οι λειμώνες και οι υγρότοποι εξαγνίζουν τα ύδατα και την ατμόσφαιρα• τα δάση και οι αγροί προσφέρουν τρόφιμα, ξυλεία και άλλες ύλες• η δασοκάλυψη των ορεινών περιοχών και γύρω από τις πόλεις βοηθά στη μείωση των πλημμυρών και προστατεύει τα εδάφη από τη διάβρωση• τα έντομα γονιμοποιούν τις καλλιέργειες, οι δε περιοχές άγριας φύσης προσφέρουν χώρο για ψυχαγωγία. Τα οικονομικά επιχειρήματα υπέρ της προστασίας της φύσης αρχίζουν να γίνονται βασικές παράμετροι της μελέτης του προβλήματος, ο τρόπος όμως αυτός της σκέψης εξακολουθεί να είναι νέος και χρειάζεται περισσότερη εργασία. Για το λόγο αυτό, η Επιτροπή, μαζί με το γερμανικό Υπουργείο Περιβάλλοντος, δρομολόγησε μια πρωτοβουλία για να επιστήσει την προσοχή στα παγκόσμια οικονομικά οφέλη της βιοποικιλότητας και για να επισημάνει το κόστος λόγω της απώλειας βιοποικιλότητας και της επιδείνωσης των οικοσυστημάτων. Τα πρώτα αποτελέσματα της μελέτης θα παρουσιαστούν στη Σύμβαση για τη βιοποικιλότητα, που συνέρχεται στη Βόννη την επόμενη εβδομάδα.
Ευρετήριο έμβιων όντων του πλανήτη:Το ευρετήριο έμβιων όντων του πλανήτη (Living Planet Index), το οποίο δημοσίευσε το Παγκόσμιο Ταμείο για την Φύση (WWF), χαρτογραφεί σχεδόν 4.000 πληθυσμούς άγριων ειδών, που καλύπτουν θηλαστικά, πουλιά, ψάρια, αμφίβια και ερπετά. Το πλέον πρόσφατο ευρετήριο δείχνει συνολική πτώση στην εξέλιξη του πληθυσμού, σε ποσοστό 27% μεταξύ των ετών 1970 και 2005. Ιδιαίτερα έχουν πληγεί τα θαλάσσια είδη, όπως ο ξιφίας και η ζύγαινα (είδος καρχαρία), οι πληθυσμοί των οποίων μειώθηκαν κατά 28% στο διάστημα μεταξύ 1995 και 2005. Τα θαλασσοπούλια υπέστησαν επίσης ταχύτατη μείωση του πληθυσμού τους, κατά περίπου 30% από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Στην Ελλάδα απειλούνται με εξαφάνιση η μεσογειακή φώκια, η χελώνα Καρέτα – Καρέτα, η καστανή αρκούδα, η αγριόγατα, ο γυπαετός, η πέστροφα, ενώ κινδυνεύουν επίσης ο λύκος, το τσακάλι, ο ασβός, το ζαρκάδι και το ελάφι.
Πηγές:
http://ec.europa.eu/environment/climat/home_en.htm
http://www.cosmo.gr/News/239860.html
http://www.econews.gr/2008/05/22/danger-destruction-biodiversity/
http://www.tvxs.gr/v12263 Καθημερινή, Ελεύθερος Τύπος, Focus

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!

Όπως ανέφεραν προ ημερών οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές,να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας.
Guess who?...Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας βλέπε Άρθρο 24,περί δασικών εκτάσεων και δασών' !!!...Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών ανέφεραν ότι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω
'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα ότι δεν είμαστε σύμφωνοι και ότι δεν αδιαφορούμε:υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών.Οι τωρινές 273.548 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000, αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.
www.petitiononline.com/forestgr/
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ!!!http://www.toxolyros.gr/index.php?option=com_fireboard&Itemid=986&func=view&catid=1&id=8909#8915
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_kunena&Itemid=2&func=view&catid=74&id=12628

Ο «άγιος» Κωνσταντίνος η «αγία »Ελένη και ...ο τάφος!

Ποιός τάφος;
Για να γίνει κατανοητό, ότι τίποτε δεν πάει καλά με τα γενικότερα ιστορικά δεδομένα του Ιεροσολυμικού ‘‘αγίου φωτός’‘ και της σχετικής προσκυνηματικής παρωδίας, πρέπει να σημειώσουμε, πως όχι μόνο η δήθεν ιερή φλόγα του τάφου είναι εφεύρημα, αλλά και ο ίδιος ο τάφος βρέθηκε ετσιθελικά, για να ικανοποιήσει την αυτοκρατορική αλαζονεία του (αγίου[1]) Κωνσταντίνου και της υπέργηρης πια μητέρας του Ελένης, αφού εύκολα όπως θα δείτε αποδεικνύεται, ότι ο συγκεκριμένος τόπος, καμία απολύτως σχέση δεν μπορεί να είχε, με τον βιβλικό τόπο της θρυλούμενης σταύρωσης και ταφής του Χριστού.
Η υπέργηρη βασιλομήτωρ Ελένη, με εντολή του Κωνσταντίνου, βάλθηκε να βρει το άγιο (!;) όργανο της σταύρωσης του Χριστού. Το κίνητρο αυτής της ενέργειας είναι οφθαλμοφανές, δεν αποσκοπούσε μόνο στην θεολογική υστεροφημία της Ελένης, ούτε στην ξαφνική θρησκευτική κατάνυξη του καιροσκόπου Κωνσταντίνου, αλλά κυρίως αποσκοπούσε στην λατρευτική εξύψωση και εδραίωση του χριστιανικού συμβόλου που ήδη είχε επιλέξει για τα λάβαρα του αυτοκρατορικού ρωμαϊκού στρατού.
Μετά την ανεύρεση και μετατροπή του ‘‘τιμίου σταυρού’‘ σε αυτοκρατορικό έμβλημα, οι χριστιανοί των ρωμαϊκών λεγεώνων μπορούσαν να σκοτώνουν τους απίστους... κοιτώντας με κατάνυξη τον σταυρό της αγάπης στα φλάμπουρα της αυτοκρατορίας!!!
Τώρα, πόσο ‘‘τίμιος’‘ μπορεί να είναι ένας σταυρός, πάνω στον οποίο, η ίδια η Ρώμη πρώτα θανάτωσε τον αρχηγό αυτής της θρησκείας και στην συνέχεια, το ίδιο αυτό όργανο ρωμαϊκής εκτέλεσης το μετέτρεψε σε στρατιωτικό της έμβλημα, στο όνομα του οποίου οι ίδιοι οι οπαδοί του... για χίλια χρόνια, σφάζουν οποιονδήποτε κατ’ εντολή της Ρώμης, αφήνω εσάς να το κρίνετε! Τελικά και μόνο η απόφαση μιας τέτοιας ανεύρεσης, είναι εξαιρετικά περίεργη. Ποιος θα μπορούσε σοβαρά να δεχτεί, ότι το συγκεκριμένο ξύλινο όργανο εκτέλεσης, θα έμενε στην ίδια ακριβώς θέση που χρησιμοποιήθηκε, μετά από 300 χρόνια; Ο Γολγοθάς ήταν τόπος ρωμαϊκών εκτελέσεων και εκτελέσεις συνέβαιναν ετησίως αρκετές. Μέχρι των ημερών της ‘‘ευσεβούς’‘ αυτοκράτειρας, πρέπει να συνέβησαν εκατοντάδες εκτελέσεις, παρόμοιες μ’ αυτές των ημερών του Χριστού. Ακόμα και αν παρακάμψουμε την σκέψη ότι πρέπει λογικά να χρησιμοποιούσαν κατ’ επανάληψη και τελικά να έκαιγαν τους φθαρμένους ξύλινους σταυρούς, η πιθανότητα τρεις αιώνες μετά, να βρεθεί το συγκεκριμένο ξύλινο όργανο εκτέλεσης, στον ίδιο τόπο, ήταν πέρα από κάθε φαντασία.
Ένα κομμάτι ξύλο, ικανό να κράτησει το βάρος ενός ανθρώπου πάνω του, ήταν αναντίρρητα έναν γερο, χρήσιμο ξύλινο δοκάρι, που δεν θα έμενε για πολύ καιρό στην ίδια θέση αχρησιμοποίητο. Σε μια χώρα που τα δέντρα σπανίζουν, όπως είναι η ερημοποιημένη Παλαιστίνη, ένα τέτοιο κομμάτι ξύλου, θα ήταν για πολλούς φτωχούςτης Ιερουσαλήμ, ενα ζηλευτό λάφυρο για πολλές χρήσεις. Άλλωστε οι σταυρικές εκτελέσεις πριν και μετά την περίοδο του Ιησού, ιδιαιτέρως στην Ιερουσαλήμ, λόγω των συχνών εξεγέρσεων, εγίνοντο κατά εκατοντάδες![2] Τι έκανε λοιπόν την Ελένη, να είναι τόσο σίγουρη για την ανεύρεση του συγκεκριμένου σταυρού;
Παρόλα αυτά, το 327 μ.Χ., δηλαδή 300 περίπου χρόνια μετά τον θρυλούμενο θάνατο του Ιησού: «απέστειλε ο βασιλεύς την εαυτού μητέρα Ελένη εις Ιερουσαλήμ, μετά χρημάτων αφθονίας, προς τον επίσκοπον Μακάριον, επί αναζητήσει του ζωοποιού ξύλου και οικοδομής των αγίων τόπων». Γεώργιος Μοναχός «Περί της ευρέσεως του σταυρού».110.620.12.
Φορτωμένη χρήματα, από τον παιδοκτόνο και ηλιολάτρη[3] γιο της, η υπέργηρη Ελένη, κατέβηκε στην Ιερουσαλήμ, όπου την υποδέχθηκαν οι ιερείς, οπλισμένοι με όλο το ‘‘άγιο πνεύμα’‘ που μπορούσαν να συγκεντρώσουν, αποφασισμένοι να μην χάσουν την ανεπανάληπτη αυτή οικονομική ευκαιρία!
Ακόμα και σήμερα μια οργανωμένη ομάδα αρχαιολόγων, με υπερσύγχρονο εξοπλισμό, θα είχε αξεπέραστες δυσκολίες, σε ένα τέτοιο σχεδόν ανέφικτο εγχείρημα και τουλάχιστον θα χρειαζόταν χρόνια ανασκαφών και αναζητήσεων... χρόνο όμως, που δεν διέθετε πια η ογδοντάχρονη Ελένη! Ο σταυρός λοιπόν έπρεπε να βρεθεί οπωσδήποτε και να βρεθεί τώρα, που η φορτωμένη χρήματα αυτοκράτειρα ερχόταν για να οικοδομήσει στην Ιερουσαλήμ, ναούς και να στήσει προσκυνήματα!
Οι πλέον επίλεκτες ομάδες αρχαιολόγων, θα είχαν σοβαρό πρόβλημα... όχι όμως και η επισκοπική ομάδα της... ενορατικής αρχαιολογίας! Ένας χριστιανικά όμως ‘‘φωτισμένος’‘ νους, δεν αφήνει ποτέ τέτοιες θεόσταλτες ευκαιρίες να χαθούν! Άλλωστε, γιατί νομίζετε πως υπάρχουν στην συγκεκριμένη πίστη, όλα αυτά τα παράξενα θεολογικά χαρίσματα, ενοράσεις, όνειρα, προφητείες, αλλά και το (κατά Μεταλληνόν)... φαινόμενο της νοεράς ευχής;
Η αφήγηση του Χρονογράφου Γεώργιου μοναχού είναι μοναδική: «Μαθών δε ο επίσκοπος, τα της βασιλικής ελεύσεως, τους επισκόπους των επαρχιών συγκέντρωσε για τις πρέπουσες τιμές της υποδοχής. Ευθέως δε τους επισκόπους παρακάλεσε, την αναζήτηση του ποθούμενου ξύλου να αναλάβουν. Απορούντων δε πάντων περί τούτου, υπόνοιες και υποψίες μόνο διηγούμενοι, ο της πόλεως επίσκοπος πάντας παρακάλεσε ησυχία να κάμουσι (!) και σπουδαιοτέραν ευχήν[4] υπέρ τούτου, στον θεό προσέφερε»!
«Τούτου δε γενομένου, (της ευχής δηλαδή γενομένης) ευθύς, θεόθεν εδείχθη στον επίσκοπο ο τόπος, όπου ο ακαθάρτου δαίμονος, ο Ναός και το άγαλμά της Αφροδίτης υπήρχε. Τότε η βασίλισσα, πλήθος πολύ τεχνιτών και εργατών συγκέντρωσε και εκ βάθρων το αισχρό (θέλει να πει περικαλλέστατο) οικοδόμημα κατέστρεψε. Τούτου δε γενομένου, ανεφάνη το θείον μνήμα και ο τόπος του κρανίου και τρεις καταχωμένοι σταυροί».
«Μεγάλη όμως αμηχανία και θλίψη κατέλαβε την βασίλισσα γιατί κανείς δεν γνώριζε ποιος μπορούσε να είναι ο δεσποτικός σταυρός. Ο δε επίσκοπος μετά πίστεως έλυσε την απορία. (όχι βέβαια πάλι με ευχή, αλλά...) Γυναίκα άρρωστη, υπό πάντων απεγνωσμένη και τα λοίσθια πνέουσα, έφεραν μεταξύ των σταυρών, για να βρεθεί το ζητούμενο. Και μόνο που η σκιά του σωτήριου σταυρού άγγιξε την ασθενούσα, ευθύς η άπνους και ακίνητη αυτή γυναίκα, απ’ την θεια δύναμη, ευθέως (υγιής) αναπήδησε, δοξάζουσα μετά μεγάλης φωνής τον θεό».[5]
«Η δε βασίλισσα Ελένη, μετά χαράς μεγάλης παρέλαβε τον σταυρό... και (μέρος) του σταυρού παρέδωσε στον επίσκοπο της πόλεως εις μνημόσυνο γενναίων και εκκλησία όρισε να γίνει πάνω στο ζωοποιό μνήμα και στον άγιο Γολγοθά». Γεώργιος Μοναχός «Περί της ευρέσεως του σταυρού»110.620-621
Βλέπουμε λοιπόν, ότι τα περί ευρέσεως του σταυρού και η ανοικοδόμηση του ταφικού ναού, στο συγκεκριμένο τόπο, συνέβησαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα παραμυθιού, που μόνο ο παλιμπαιδισμός της θρησκευτικής ευπιστίας, θα μπορούσε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα!
Στην κατεύθυνση των αμφισβητήσεων, βέβαια, υπάρχουν σοβαρές ερωτήσεις που προκύπτουν εντελώς αβίαστα.
Κατ’ αρχάς, είναι λογικό, ένα όργανο θανάτωσης, να γίνεται έμβλημα, λάβαρο και σημαία και να αποδίδονται τιμές σ’ αυτό; Και αν αποδίδομε σε αυτό τέτοιες τιμές, γιατί δεν κάνουμε χριστιανική σημαία, με ανάλογες τιμές και τον ακάνθινο στέφανο, το σφουγγάρι με το ξίδι, την λόγχη, ή ακόμα και τα υποτιθέμενα καρφιά της σταύρωσης; Μήπως είναι φανερό, πως η ανεύρεση αυτή του σταυρού, εξυπηρετούσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, την αυτοκρατορική ανάγκη, για νέα λάβαρα πίστης και αφοσιωμένων μαχητών;
Πως γίνεται με το «εν τούτω νίκα», ο σταυρός από σύμβολο σωτηρίας και αγάπης, να μετατρέπεται για αιώνες, σε ξίφος εξουσίας στα χέρια αυτοκρατόρων; Πως συμβιβάζεται αλήθεια, ο χριστιανισμός της αγάπης, να κραδαίνει το ξίφος της Ρώμης για αιώνες; Δεν είναι ύποπτο, ότι η αναζήτηση και το απίστευτο ‘‘θαύμα’‘ της ανεύρεσης και η οριστική αγιοποίηση του συμβόλου, ξεκίνησαν μετά από μια αυτοκρατορική χρηματαποστολή;
Αν πάλι η αποδεδειγμένη θεραπευτική δύναμη του ανευρεθέντος σταυρού, ήταν τέτοια, ώστε «γυναίκα πνέουσα τα λοίσθια ευθύς ανένηψε», γιατί όλοι αυτοί οι αθεόφοβοι, δεν τοποθέτησαν το ιερό αυτό ξύλο στην αρχική του θέση, (μέχρι σήμερα επιδεικνύουν την αρχική τρύπα στο έδαφος!) προσφέροντας για αιώνες τώρα, στους αμέτρητους ταλαιπωρημένους και συχνά φρικτά πάσχοντες πιστούς προσκυνητές, μια ευκαιρία παρόμοιας ίασης με το θεραπευτικό άγγιγμα της σκιάς του θαυματουργού σταυρού; Έτσι ο χριστιανισμός θα μπορούσε εντελώς δικαιολογημένα να καυχηθεί, ότι κατέχει την απόλυτη απόδειξη της ιαματικής υπεροχής, έναντι όλων των υπολοίπων θρησκειών!
Απ’ την άλλη, αναρωτιέμαι, όταν πνέεις τα λοίσθια και έχεις ελάχιστη επαφή με το περιβάλλον, είναι ευκολότερο να επιδείξεις πίστη; Ο σταυρός δεν ήταν ακόμα αντικείμενο λατρείας, προς τι άσκησε πίστη, η ημιθανής αυτή γυναίκα;
Βέβαια η απάντηση σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι εξαιρετικά απλή! Ο όποιος Θεός των γαλαξιών και του σύμπαντος, δεν έχει καμιά σχέση με τους γελοίους θεΐσκους των θρησκειών, που επινοήθηκαν για να διευκολύνουν την συναλλαγή των ιερατείων με τις κοσμικές εξουσίες. Ακριβώς δηλαδή, όπως συνέβη και με τον παραφύση ερώτα της σπαθοφόρου Ρώμης με τον γλυκομίλητο αλλά αμείλικτο, εκρωμαϊσθεντα Χριστιανισμό!
Για τον ίδιο τον τόπο της εύρεσης του σταυρού και της ανέγερσης του ταφικού ναού, γεννιούνται οι εξής δικαιολογημένες αμφιβολίες: Αν όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, στην συγκεκριμένη θέση του τωρινού τάφου, προϋπήρχε μεταγενέστερος της σταύρωσης, ναός της Αφροδίτης, είναι βέβαιο, ότι ο τόπος εκείνος, δεν υπήρξε ποτέ τόπος μνημάτων και εκτελέσεων! Οι Ελληνικοί ναοί δεν εκτίζοντο ποτέ, πάνω σε τάφους,[6] πολύ δε περισσότερο πάνω σε γνωστούς τόπους εκτελέσεων.
Οι Έλληνες είχαν την πλέον εκλεπτυσμένη αίσθηση του κάλλους και της αρμονίας. Ακόμη και πολύ μικρότερες αιτίες, από τις παραπάνω, θα ήταν ικανές να αποτρέψουν την ανέγερση ναού στον συγκεκριμένο τόπο. Όλως ιδιαιτέρως βέβαια, αληθεύει αυτό, για τον ναό της φιλομειδούς Αφροδίτης. Ο ναός της πανώριας θεάς του έρωτα και του ειδυλλιακού τοπίου, μπορούσε να οικοδομηθεί μόνο σε τόπο φυσικού κάλλους και ερωτικής έμπνευσης και ποτέ πάνω στον αντιαισθητικό, γυμνό από οποιαδήποτε βλάστηση και εξ’ αυτού γνωστό ως κρανίου τόπο Γολγοθά, όπως ήταν ο συγκεκριμένος τόπος εκτέλεσης κακούργων!
Αφού λοιπόν, όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, ο ναός της Αφροδίτης προϋπήρχε εκεί, τότε ο θρυλούμενος τόπος εκτέλεσης και ο τάφος του Χριστού, ήταν οπωσδήποτε κάπου αλλού.
Ποιον θεϊκό τάφο λοιπόν και ποια ουρανόπεμπτη φλόγα, προσκυνάνε χίλια χρόνια τώρα οι οδυνηρά εξαπατηθέντες και φρικτά εξιουδαϊσθέντες Έλληνες;!
[1] Στην ερώτηση μου γιατί είναι άγιος ο Κωνσταντίνος αν και αλλόθρησκος, απάντησαν: «επειδή ευνόησε τα μέγιστα τον Χριστιανισμό». Μα αν είναι έτσι τα μέγιστα ευνόησαν τον χριστιανισμό και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, γιατί δεν τους αγιοποιούμε;
[2] «Αιχμαλώτους ανήγαγε εις Ιερουσαλήμ... και οκτακοσίους ανεσταύρωσεν» Ιώσηπος ιστορία Ιουδαϊκού πολέμου 1.97. «Τους δε πρωταίτιους στην Ιερουσαλήμ σταύρωσε έως και δυο χιλιάδες». Ιώσηπος ιστορία Ιουδαϊκού πολέμου 2.72-75.
[3] Ο Μέγας Κωνσταντίνος εφόνευσε τον υιό του και παρέμεινε οπαδός του Μίθρα μέχρι τέλους. Δεν βαπτίστηκε Χριστιανός παρά… ημιθανής ή νεκρός και από Αριανό επίσκοπο!
[4] Μα επιτέλους, τι ακριβώς είναι αυτή η «ευχή»; Μήπως το λεγόμενο «τάμα»; Μια προσευχή, μπορεί να είναι παρακλητική ή ευχαριστιακή ή και τα δυο. Μια σκέτη ευχή: δηλαδή «εύχομαι να...», θυμίζει εκπληκτικά τους θαυματοποιούς, που με στόμφο εύχονται κάτι προστακτικά, λίγο πριν το πραγματοποιήσουν! Δεν έφτανε λοιπόν «το φαινόμενο της νοεράς ευχής», τώρα έχουμε και το φαινόμενο της «σπουδαιοτέρας ευχής»! Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να πληροφορηθούμε αν τελικά πρόκειται για το ίδιο πνευματικό εργαλείο. Απύθμενη... ‘‘επιστήμη’‘ η θεολογία!
[5] Με παρόμοιο τρόπο, ξεχωρίζουν οι ιερείς, τα θεραπευτικά λείψανα των αγίων από τα κοινά λείψανα των αμαρτωλών! «Τα ‘‘δοκιμάζουν’‘πάνω σε ‘‘δαιμονισμένους’‘! Αν το θύμα ουρλιάξει και μετά ηρεμήσει, δηλαδή αποβάλει το δαιμόνιο, τότε τα συγκεκριμένα λείψανα, είναι όντως κάποιου αγίου! Αυτά, τα πολύ κωμικοτραγικά, παραδέχθηκε ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ζιόμπολας, στις τηλεοπτικές εκπομπές περί θαυμάτων! Ο παρουσιαστής (Σ. Καρατζαφέρης), εξεμάνη λέγοντας τους παπάδες, πως αν είναι έτσι, πρέπει να πάρουν με την σειρά τα τρελοκομεία, μήπως και θεραπεύσουν κανένα δαιμονιζμένο. Εγώ προσπάθησα να διαμαρτυρηθώ λέγοντας, πως βασανίζουν ταλαίπωρους ανθρώπους! Το βέβαιο είναι, ότι οι εξορκισμοί συνεχίζονται ακόμα και εμείς απλά αναφωνούμε... θρησκεία το μεγαλείο σου!
[6] Η περίπτωση της σκόπιμης ταφής-βεβήλωσης ελληνικού ναού φαίνεται καθαρά στην περίπτωση Βαβύλα. Το 351 ο Διοικητής της Αντιόχειας Γάλος, διέταξε την ταφή των λειψάνων του αγίου Βαβύλα, μέσα στον Ναό του Δαφναίου Απόλλωνα. Μετά την βεβήλωση αυτή σταμάτησε η λειτουργία του ναού και δεν επαναλειτούργησε ούτε όταν ο Ιουλιανός διέταξε την απομάκρυνση των λειψάνων. Βλ. Θεοδώρητου Εκκλ. Ιστ. 3.6. Και Ι. Χρυσόστομος «εις Βαβύλαν λόγοι δυο» Migne 50.527-572.
Έρευνα του κυρίου Μ. Καλόπουλου

Του..."αγίου"! Κωνσταντίνου και της..."αγίας"! Ελένης!

[Είναι αληθές ότι εν τω υπερβολικώ αυτού ζήλω περί την εκτέλεσιν των χριστιανικών παραγγελμάτων,επεκαλέσατο ενίοτε την αρωγήν των βασανιστηρίων τα οποία άλλοτε,εν ονόματι αυτών εκείνων των παραγγελμάτων,ηγωνίζετο να μετριάση'...

...Ο Κωνσταντίνος είχεν από του δευτέρου γάμου του πατρός αυτού τρεις αδελφούς,τον Δαλμάτιον,τον Αννιβαλιανόν και τον Ιούλιον Κωνστάντιον,προς τους οποίους επολιτεύθη αείποτε ψυχρώς,υπείκων,ως βεβαιούσιν,εις τας εισηγήσεις της ιδίας μητρός Ελένης.Αφ' ετέρου ο Κωνσταντίνος είχεν από μεν της πρώτης συζύγου,της Μινερβίνης,υιόν,τον τοσούτον κατά Λικινίου διαπρέψαντα Κρίσπον,από δε της δευτέρας,της Φαύστης,υιούς άλλους εξ ων δύο,ο Κωνσταντίνος και ο Κώνστας,και τοι ήσαν νεώτατοι,είχον ήδη λάβει διάφορα ανώτατα της πολιτείας αξιώματα.Και η μεν Φαύστα απετροπιάζετο τον Κρίσπον όστις καθό πρωτότοκος και καθ' όλα λαμπρός νέος,επεσκίαζε τα ίδια αυτής τέκνα,η δε Ελένη εξεναντίας,ησθάνετο προς τούτον ιδιάζουσαν στοργήν.Πως τα διάφορα ταύτα πάθη κατώρθωσαν να θολώσωσι την άλλως τοσούτον διαυγή του Κωνσταντίνου κρίσιν,δεν είναι σαφώς γνωστόν.Ίσως παρεισέφρησεν εις την ψυχήν αυτού καταχθόνιόν τι φθόνου αίσθημα δια την κοινήν εύνοιαν ής απελάμβανε ο Κρίσπος' τουλάχιστον είναι βέβαιον,ότι ενώ κατ' αρχάς επεδαψίλευσε τω υιώ εκείνω τα ύπατα αξιώματα,μετά το περιφανές κατά τον Ελλήσποντον τρόπαιον,έπαυσε του να νέμη αυτώ μερίδα τινά της υπερτάτης αρχής.Ίσως θεωρών το εν Ρώμη επικρατούν δυσμενές πνεύμα εδυσπίστησεν προς τον Κρίσπον,όστις επευφημείτο υπό του πλήθους,του κακολογούντος και περιϋβρίζοντος τον βασιλέα' τουλάχιστον βεβαιούται προ πάντων,ότι αι της Φαύστης εισηγήσεις κατά του προγόνου αυτής,επί της εν Ρώμη διατριβής εκείνης μάλιστα εκορυφώθησαν.Διότι το παρά τινων ρηθέν,ότι ο Κρίσπος εμισήθη υπό του πατρός,ιδίως ως συλλαβών έρωτα άθεσμον προς την μητρυιάν Φαύσταν,υπολαμβάνεται σήμερον ευλόγως ως μύθος όλως ανυπόστατος,πολύ δε πιθανώτερον νομίζεται ότι συκοφαντίαι έτεραι μάλλον πιστευταί και εξαιρέτως αι προ μικρού υποδειχθείσαι,εξηγρίωσαν τον βασιλέα εις βαθμόν ώστε να καταπνίξωσιν εν αυτώ ό,τι ιερώτατον έχει ο άνθρωπος εν τω κόσμω τούτω.Οπωσδήποτε αναμφισβήτητον είναι ότι εν τω μέσω της αγωνίας εις ήν ο Κωνσταντίνος περιέστη ως εκ του στασιαστικού της Ρώμης πνεύματος και ως εκ των εν τη ιδία οικία διενέξεων,ο Κρίσπος γενόμενος ανάρπαστος,δια διαταγής του βασιλέως,και απαχθείς εις φυλακήν τινα εκτός της Ρώμης,εκεί εθανατώθη.Συγχρόνως δε σχεδόν ανηγγέλθη εξ Ανατολής ότι και ο υιός του Λικινίου και της Κωνσταντίας,άρα του βασιλέως ανεψιός,παις μόλις δωδεκαέτης,εσφάγη αποσπασθείς της μητρικής αγκάλης.Αι δε τραγικαί αύται σκηναί κατετάραξαν εξαιρέτως τους εθνικούς,οίτινες σώζοντες ίσως έτι ελπίδας τινάς από τε του Κρίσπου,από τε του υιού του Λικινίου,έβλεπον αίφνης ψευσθείσας απάσας αυτών τας προσδοκίας.Αλλά και πολλοί εκ των χριστιανών κατεπλάγησαν βεβαίως βλέποντες τον άνθρωπον,όν υπελάμβανον υπό της Θείας Προνείας χειραγωγούμενον,ωσεί υπό μανίας τινός ήδη καταληφθέντα και σπαράσσοντα ιδία χειρί την καρδίαν αυτού.Μόνοι οι περί την Φαύσταν εθριάμβευον,ότε αίφνης τα πράγματα μετέβαλον όψιν.
Η μήτηρ του Κωνσταντίνου Ελένη έδραμεν εξ Ανατολής,όπου τότε διέτριβεν,ίνα εκφράση την αγανάκτησιν αυτής και την θλίψιν δια τον οικτρόν του φιλτάτου Κρίσπου θάνατον,όστις ετραυμάτισεν αυτήν και ένεκα της στοργής ήν ησθάνετο προς τον νέον τούτον,και ένεκα της φρίκης ήν ενεποίησεν εις αυτήν,ως χριστιανήν και ως μητέρα,το ανοσιούργημα του Κωνσταντίνου.Οι οδυρμοί και οι έλεγχοι της σεβασμίας εκείνης γυναικός ήνοιξαν τους οφθαλμούς του βασιλέως.Είναι αληθές ότι οι πλείστοι των χρονογράφων αξιούσιν,ότι,εν τη παραφορά της τύψεως του συνειδότος ήν ενέβαλον εις την καρδίαν αυτού οι λόγοι της μητρός,εμίανεν αύθις τας χείρας αυτού θανατώσας την Φαύσταν,ως παραίτιον της πρώτης συμφοράς.Αλλά το καθ' ημάς ομολογούμεν ότι ασπαζόμεθα μάλλον την γνώμην του Άγγλου ιστοριογράφου Γίββωνος,όστις,στηριζόμενος εις ετέρας μαρτυρίας,νομίζει όλως απίθανον το νέον τούτο αδίκημα' και τοσούτω μάλλον παραδεχόμεθα το συμπέρασμα αυτού όσω εν γένει δεν ανεδείχθη επιεικής προς τον Κωνσταντίνον.Ουδέ βλέπομεν πως συμβιβάζεται ο παροξυσμός εκείνος της μανίας προς την μετάνοιαν ήν πάντες ομολογούσιν ότι ησθάνθη ο βασιλεύς ακούων τους θρήνους της μητρός και ήν επεδείξατο,ως λέγεται,δια πολλών και ποικίλων τεκμηρίων εξαιρέτου προς το θρήσκευμα ευλαβείας.Το βέβαιον είναι ότι ο Κωνσταντίνος ελαυνόμενος υπό των αποτροπαίων περιπετειών εις άς περιέστη εν τη πόλει της Ρώμης,δια τε την προς αυτόν αποστροφήν του ειδωλολάτρου εκείνου δήμου και τα εν τη ιδία οικία επελθόντα τραγικά γεγονότα,απεφάσισε μετ' ου πολύ ν' αναχωρήση εκ της αρχαίας του κράτους πρωτευούσης,εις ήν ουδέποτε πλέον επέστρεψε,και απήλθε προς ανατολάς,έτερα και μεγάλα τινά διανοούμενος περί της μελλούσης του κόσμου τύχης.
Τότε και η Ελένη επορεύθη προς την Παλαιστίνην...
...Τωόντι,κατά την πρώτην και την δευτέραν μ.Χ. εκατονταετηρίδα,αι επανειλημμέναι των Ιουδαίων κατά της Ρωμαϊκής αρχής επαναστάσεις είχον προκαλέσει δεινοτάτας αντεκδικήσεις.Επί των ερειπίων της Ιερουσαλήμ ηγέρθη πόλις νέα φέρουσα το εθνικόν όνομα της Αιλείας Καπιτωλίνης,και επί του τόπου όπου υψούτο άλλοτε ο ναός του Σολομώντος,κατεσκευάσθη πολυτελές ιερόν του Καπιτωλίου Διός.Ιουδαίοι σχεδόν πλέον δεν υπήρχον εν αυτή,ολίγιστοι δε ήσαν οι χριστιανοί,ώστε ο Επίσκοπος της πόλεως και χώρας εν ή ετελέσθησαν τα πρώτα της πίστεως ημών μυστήρια,ο Επίσκοπος του θρόνου επί του οποίου εκάθησάν ποτε ο Ιάκωβος και πολλοί του Χριστού συγγενείς,εκπεσών παντάπασι του αρχαίου αξιώματος,κατήντησε να υποτάσσηται εις τον μητροπολίτην Καισαρείας.Ότε εν έτει 327 η βασίλισσα Ελένη έφθασεν εις Ιερουσαλήμ(Αιλείαν Καπιτωλίνην),ουδείς ηδυνήθη να καταδείξη αυτή τον τάφον του Σωτήρος.]....!!!!
Παπαρρηγόπουλος,ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,βιβλίον όγδοον,σελ.158-160,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.

Χρόνια τους...πολλά,να τους χαίρονται!
Ρίξτε και μιά ματιά παρακάτω,θα σας κάνει καλό...

-Ο..."μέγας" Κωνσταντίνος.....

-Θρησκευτική ελευθερία και ανεξιθρησκία

-"Μέγας" Κωνσταντίνος,Ιουστινιανός,Θεοδόσιος,οι σφαγείς των Ελλήνων,ψηφίστηκαν ως...μεγάλοι..."Έλληνες"!!!!!!!

-Δια πυρός και σιδήρου.....

-Είστε "μυσεροί Έλληνες" ή "Ρωμηοί χριστιανοί";;;;;;;;;;

-Διωγμοί των Ελλήνων από τους χριστιανούς επί Κωνσταντίνου!!!!!