Το μυστικό της Παρασκευής...σκοτώνει οριστικά τον μύθο της ανάστασης!«Χρόνος και καιρός για κάθε πράγμακαιρός της γέννας και καιρός του θανάτουκαιρός να φυτέψεις και καιρός να ξεριζώσειςκαιρός να σκοτώσεις και καιρός να θεραπεύσειςκαιρός να κλάψεις και καιρός να γελάσεις»Σολομών Εκκλησιαστής 3.1-4.
Στην περίπτωση του Ιησού, οι σοβαρές ενδείξεις μιας προσχεδιασμένης "ανάστασης" κάθε άλλο παρά τελειώνουν εδώ! Όμως για να δρομολογηθεί μια τέτοια πετυχημένη κοινωνική παράσταση, έπρεπε να βρεθεί όχι μόνο ο τρόπος και ο τόπος, αλλά και ο κατάλληλος χρόνος!Και βέβαια όπως θα δούμε και θα βεβαιωθούμε, η μοναδική κατάληλη ημέρα του έτους, για την επιχειρούμενη εικονική ανάσταση, όχι μόνο βρέθηκε αλλά διέθετε και όλα τα αναγκαία πλεονεκτήματα!Προσέξτε και αποφασίστε μόνοι σας, αν ο χρόνος και ο εκπληκτικός συντονισμός που συνέχει την περίπτωση του Ιησού, είναι πράγματι ατράνταχτα πλέον στοιχεία προσχεδιασμού και σεναριοποίησης!Παρακαλώ, εντείνετε την προσοχή σας!Όλα είχαν εξελιχθεί κατά τον αρχικό σχεδιασμό, όμως, τίποτε δεν είχε τελειώσει ακόμα και όλα παρέμεναν σε αγωνιώδη εξέλιξη! Στο κλείσι-μο της ημέρας, ο Ιησούς βρισκόταν πράγματι ως έπρεπε, σε κατάσταση βαθιάς νάρκης, αλλά ακόμα πάνω στον σταυρό. Όμως, η βαθιά νάρκωση μπορεί να κάνει δυσδιάκριτη την αναπνευστική λειτουργία, δίνοντας την ψευδαίσθηση του θανάτου, αλλά χαμηλώνει επικίνδυνα και τον α-ναπνευστικό τόνο! Αν παρέμενε σ’ αυτήν την άβολη θέση για πολύ, το πιθανότερο ήταν ότι δεν επρόκειτο να επιζήσει.Η κρεμασμένη πια κεφαλή του καρωθέντος Ιησού, θα δημιουργούσε αναπνευστικό πρόβλημα και αν ο Ιησούς δεν κατέβαινε εγκαίρως από τον σταυρό, κινδύνευε ανάλογα με την θέση της κεφαλής να αποβιώσει πραγματικά αυτή τη φορά, από παρατεταμένη δύσπνοια! Ποιός όμως και με ποιά αιτία, θα μπορούσε να κατεβάσει άμεσα έναν "νεκρό" από τον σταυρό του;Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό. Ας ακούσουμε ποιά πράγματα επιβεβαιώνει συνολικά για την σταύρωση ένας ειδικός του θέματος: «ο κύριος στόχος αυτής της βάρβαρης μεθόδου εκτέλεσης, ήταν ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της τιμωρίας. Για τον σκοπό αυτό οι Ρωμαϊκές αρχές εφηύραν διάφορες μεθόδους και παραλλαγές σταύρωσης που επέτρεπαν την παραμονή του θύματος στο σταυρό για ολόκληρες ημέρες πριν τελικά το θύμα να εκπνεύσει. Ο τρόπος της σταύρωσης (κάρφωμα ή δέσιμο) δεν ήταν θεσμοθετημένος με αυστηρά καθορισμένο τρόπο, αλλά φαίνεται εξαρτώμενος από το είδος των κακουργημάτων και τον αριθμό των θυμάτων (εγκλημάτων) του καταδικασμένου σε σταύρωση. Ανάλογη των εγκλημάτων του ήταν και η σαδιστική ευρεσιτεχνία των δημίων του, ώστε να παρατείνεται ο χρόνος της σταυρικής ταλαιπωρίας και το θέαμα να έχει τον απαιτούμενο αποτρεπτικό χαρακτήρα.Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η ταφή μετά τον σταυρικό θάνατο του θύματος ήταν σπάνια και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επι-τρέπονταν, με σκοπό να παραταθεί ο εξευτελισμός του θύματος. Έτσι το νεκρό θύμα, στις περισσότερες περιπτώσεις ριχνόταν στον σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επά-νω στο σταυρό για να γίνει τροφή στα όρνια και τα άγρια θηρία.Για αποτρεπτικούς λόγους, συχνά η σταύρωση γινόταν στον τόπο του εγκλήματος. Η καλύτερη σύνοψη της φιλοσοφίας της σταυρι-κής τιμωρίας, έγινε ίσως από τον Κουϊντιλιανό (35-95 μ.Χ.) που έγραψε ότι: «Όποτε σταυρώνουμε τους ενόχους, επιλέγονται οι πιο πολυσύχναστοι δρόμοι, όπου ο περισσότερος κόσμος μπορεί να παρακο-λουθήσει και να φοβηθεί από το θέαμα. Γιατί η τιμωρία δεν έχει στόχο την ανταπόδοση του κακού (δηλαδή τον απλό θάνατο του ε-γκληματία) αλλά τον παραδειγματικό εκφοβισμό». Qyintilian 35-95 μ.X. Decl 274 & Joe E. Zias Science and Archaeology Group the Hebrew University.Ανάλογη είναι και η θέση του Δρ. θεολογίας Δ. Μπαλάνου που έγρα-ψε: «τα πτώματα των θανόντων επί του σταυρού, αφήνοντο επ’ αυ-τού και εγένοντο βορά ορνέων και θηρίων. Υπήρχε μάλιστα και σχε-τική παροιμία: τρέφειν τους κόρακας επί του σταυρού» Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.Κανείς λοιπόν και ποτέ δεν έσπευδε να αποκαθηλώσει τους νεκρούς εσταυρωμένους, αφού κυρίως η παραμονή των νεκρών σωμάτων πάνω στον σταυρό, ήταν η βασική επιδίωξη αυτής της εκτέλεσης! Η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων στον σταυρό, ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος εκφοβισμού των υποταγμένων λαών, από την ολιγάριθμη φρουρά των Ρωμαίων, σε κάθε τόπο που είχαν καθυποτάξει! Αν λοιπόν η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού ήταν καθιερω-μένη πρακτική και επιβεβλημένη απαίτηση των Ρωμαίων τότε... με ποιά σωτήρια αφορμή θα μπορούσε να αποκαθηλωθεί πάραυτα ο Ιησούς;Και εδώ είναι που και ο τελευταίος σκεπτόμενος θα καταλάβει αμέ-σως και χωρίς την παραμικρή πλέον αμφιβολία, ότι οι σεναριογράφοι του δημόσιου αυτού καλοπαιγμένου δράματος, δεν άφησαν τίποτε στην τύχη! Το φαρισαϊκό δαιμόνιο, έγραψε χρυσές σελίδες πανουργίας και τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες του καλομελετημένου αυτού κοινωνικού δόλου, τις άφησε γραμμένες κάτω απ’ τη μύτη μας... χωρίς δυστυχώς ποτέ κανείς από μας να αντιληφθεί το παραμικρό!Το συγκλονιστικότερο πραγματικά θέατρο ανάστασης, που παίχτηκε ποτέ εις βάρος της ανθρωπότητας, με στόχο την σκόπιμη και δόλια α-ποθέωση ενός ανθρώπου, συνεχίστηκε με τους κατάλληλους πρωταγω-νιστές να εναλ¬λάσσονται στην κοινωνική σκηνή, την σωστή κάθε φορά στιγμή, για να σπρώξουν με την σειρά τους το σενάριο της ανάστασης του στρατευμένου Ναζιραίου, μέχρι την τελική θεοποίησή του!Αμέσως μετά τον επί του σταυρού "θάνατο" του Ιησού, είναι οι δήθεν εχθροί του Ιησού, οι αξιωματούχοι Φαρισαίοι, που εμφανίζονται στον ίδιο τον Πιλάτο και με αφορμή την τήρηση ενός μοναδικού ετήσιου εθίμου, που ίσχυε μόνο την συγκεκριμένη αυτή ημέρα, ζητούν την άμεση αποκαθήλωση των εσταυρωμένων!Διαβάζουμε: «ήταν Παρασκευή του Πάσχα και οι Ιουδαίοι (ιερείς) δεν ήθελαν να μείνουν τα σώματα των εσταυρωμένων πάνω στον σταυρό την (επόμενη) ημέρα του Σαββάτου (δηλαδή την ημέρα του Πάσχα) γιατί ήταν μεγάλη γιορτή η ημέρα εκείνη (η μεγαλύτερη του Ιουδαϊσμού). Γι’ αυτό παρακάλεσαν (οι Ιουδαίοι ιερείς!) τον Πιλάτο να διατάξει να σπάσουν τα σκέλη τους και να τους πάρουν από ‘κει. Έτσι οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» Β.Β. Ιωάνν.19.31-33.Παρά τους αρχικούς φόβους του αιματίδρωτου Ιησού (παραμονές της σύλληψής του), όλα κυλούσαν ακριβώς πάνω στις καλά προσχεδιασμένες, σιδερένιες θα λέγαμε ράγιες του σεναρίου! Οι Φαρισαίοι ιερείς, οι υποτιθέμενοι θανάσιμοι αντίπαλοί του, εμφανίζονται ακριβώς την στιγμή που πρέπει και διεκδικούν το εθιμικό δικαίωμα της αποκα-θήλωσης των εσταυρωμένων, λόγω εορτής, εξασφαλίζοντας και προσφέροντας έτσι στον Ιησού την έγκαιρη αποκαθήλωσή του απ’ τον σταυρό, σώζοντάς τον από τους σοβαρούς κινδύνους άπνοιας, που εγκυμονούσε η παρατεταμένη άβολη στάση του, σε κατάσταση βαθιάς νάρκωσης!Πώς όμως ήταν σίγουροι, ότι έστω χάριν της τελετής, θα τους δοθεί η σωτήρια αυτή άδεια αποκαθήλωσης του Ιησού; Τα του συγκεκριμένου εθίμου, μας διευκρινίζει ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ.- 40 μ.Χ.) γράφο-ντας λίγα μόνο χρόνια πριν από τις περιπέτειες του Ιησού: «οι ορθά πολιτευόμενοι (Ρωμαίοι) άρχοντες... έθος είχαν κανέναν να μην τι-μωρούν μέχρις οι επιφανείς τελετές και πανηγύρεις να διεξαχθούν με σεβασμό... είδα μάλιστα κάποιους (λόγω εορτής) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται... και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμα και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται ... ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των ε-σταυρωμένων». Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων 3.152.3.Το σκηνικό λοιπόν της σταύρωσης του Ιησού, δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, που απλώς προέκυψε, αλλά ένα προσχεδιασμένο μοντέλο επιβίωσης, άψογα τοποθετημένο πάνω στον ετήσιο νομικό καμβά των Ρωμαίων. Υπήρχε λοιπόν και λειτουργούσε ήδη από πολλών ετών, δι-ευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας, που προέβλεπε την παραμονή της μεγάλης τελετής, δηλαδή το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα, οι νεκροί εσταυρωμένοι, να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό, ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με την δύση του ηλίου, άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλαδή το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!Για φαντάσου... έχουμε λοιπόν μπροστά μας την εξής σειρά εκπληκτικών συμπτώσεων! Ο Ιησούς, οδηγείται στον σταυρό την μοναδική ημέρα του έτους, που (λόγω εορτής) ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους! Και όχι μόνο αυτό, αλλά ελάχιστα πριν από την οδυνηρή θανάτωσή του απ’ τους στρατιώτες του και ενώ βρισκόταν μόνο δύο ώρες στον σταυρό, αυτός γλιτώνει τον φρικτό δι’ ανασκολοπισμού θάνατο... πίνοντας στον σωστό χρόνο το κατάλληλο "όξος"! Ελάχιστο δηλαδή χρόνο πριν ενεργοποιηθεί, το μοναδικό αυτό ετήσιο έθιμο αποκαθήλωσης νεκρών ή βίαιης θανάτωσης των επιζώντων στον σταυρό... στο στόμα του Ιησού... βρέθηκε το μοναδικό γνωστό μέσο νάρκωσης της αρχαιότητας... ο υπνοφόρος σπόγ-γος με το καρωτικό "όξος"!Εξαιρετικές απανωτές συμπτώσεις που... νομίζω κανένας θεός δεν θα τις χρειαζόταν! Το σίγουρο είναι πως αν εκείνη ακριβώς την απογευματινή ώρα, ο Ιησούς δεν προλάβαινε να παραδώσει μόνος του το πνεύμα... σε λίγο θα του το παρέδιδαν με φρικτό ανασκολοπισμό οι Ρωμαίοι οπλίτες, όπως έκαναν άλλωστε στους δύο εκατέρωθεν σταυρωμένους ληστές, ανασκολοπίζοντάς τους μέχρι θανάτου!Αξίζει ταυτόχρονα να επισημάνουμε, ότι οι δύο εκείνοι άνθρωποι καταδικασμένοι ως πραγματικοί ληστές, δεν μπορούσαν να διεκδική-σουν την συμπάθεια και την επιείκεια κανενός, κι όμως, θνητοί, ταλαι-πωρημένοι και προφανώς καρφωμένοι, ζούσαν ακόμα, σε αντίθεση με τον Ιησού που πρόλαβε εγκαίρως να παραδώσει το πνεύμα!Τους δύο ληστές βέβαια, δεν τους έσπασαν μόνο τα σκέλη, όπως θέλει η βιβλική αφήγηση, γιατί με σπασμένα τα σκέλη θα ζούσαν αρκετά ακόμα για να δύσει ο ήλιος πάνω τους, που έτσι κι αλλιώς σε λίγο έδυε, αλλά όπως κατ’ ουσίαν η διαδικασία του ανασκολοπισμού απαιτούσε, τους παλούκωσαν (ανασκολόπισαν) μέχρι θανάτου, μπήγοντας κατ’ επανάληψη αιχμηρά ξύλα, σε διάφορα "ευαίσθητα" σημεία του σώματός τους!Επρόκειτο για ένα πραγματικό δεύτερο «Πάσχα» (παράτρεξη)!Οι στρατιώτες παράτρεξαν τον Ιησού και σκότωσαν μόνο τους εκα-τέρωθέν του εσταυρωμένους! Και όπως τότε, στην Αίγυπτο, το Πάσχα του Μωυσή και η εξόντωση των Αιγυπτίων εκμεταλλεύθηκαν μια ετή-σια εορτή των Αιγυπτίων, έτσι και στο δεύτερο Πάσχα, αυτό του Ιησού, η παράτρεξη του θανάτου, ήταν λόγω της συγκεκριμένης ημέ-ρας, μόνο γι αυτόν προεξασφαλισμένη!Αν όλες μαζί αυτές οι συμπτώσεις, συνθέτουν ένα θεϊκό σενάριο, α-ναρωτιέμαι... ένα καλοστημένο ανθρώπινο σενάριο, τι παραπάνω θα έπρεπε να έχει;!Δυστυχώς για μας και την δακρύβρεχτη θρησκευτική μας ιστορία... τα "θαύματα", ο "θάνατος" και η "ανάσταση" του Ιησού, υπήρξαν ε-ντελώς ανθρώπινες θεουργίες... τέτοιες που μόνο ένα ον διαχρονικής πανουργίας, όπως το ιουδαϊκό ιερατείο θα μπορούσε να οραματιστεί αλλά και να εκτελέσει! Πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε εσείς, το προ-σχεδιασμένο αυτό παιγνίδι με την μοναδική ευκαιρία ετήσιας διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο, παρά μόνο σαν προμελετημένο σενάριο α-κριβείας;Ήταν ολοφάνερα ένα "παιχνίδι" ακριβείας, με τις ρωμαϊκές αρχές παγιδευμένες στις ίδιες τις νομικές τους δεσμεύσεις! Ήταν ένας προσχεδιασμένος άθλος, με αμετακίνητη στόχευση ετήσιας ακριβείας! Ένα θέατρο εικονικού θανάτου, με έπαθλο μια εμπορεύσιμη εικονική ανά-σταση, που όμως είχε την δική της τεράστια αχίλλειο πτέρνα... το δικό της αποκαλυπτικό μυστικό... το μυστικό της "μεγάλης" Παρασκευής!Ναι, το ψυχόδραμα της ανάστασης μπορούσε να παιχθεί μόνο την συγκεκριμένη παραμονή της μεγάλης γιορτής του Πάσχα! Οποιαδήπο-τε άλλη μέρα του έτους, ο Ιησούς θα κατέληγε να παραμείνει ζωντανός ή νεκρός για μέρες πάνω στον σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκα-θήλωσης! Οποιαδήποτε άλλη μέρα, σαν φυσιολογικός εσταυρωμένος θα έπρεπε να υποστεί την προβλεπόμενη φοβερή εκείνη διαδικασία της δημόσιας σήψης και αποστέωσης επί του σταυρού, χωρίς κανένα δι-καίωμα έγκαιρης αποκαθήλωσης!Κάποιος Αρτεμίδωρος (2ος μ.Χ.αι.) έγραφε σχετικά για την φοβερή κα-τάληξη των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού: «γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» Artemi-dorus Onir.: 2.53.6.Θλιβερό συμπέρασμα: Ήρθε λοιπόν ο θεός στη γη, σταυρώθηκε και αναστήθηκε την μοναδική ημέρα του έτους, που αυτό ήταν και ανθρωπίνως εφικτό! Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε όλα τα ενδεδειγμένα ανθρώπινα μέσα της εποχής εκείνης και μάλιστα... μέχρι το τέλος, με όλες τους τις δυνάμεις, τον βοήθησαν ακόμα και οι δεδηλωμένοι εχθροί του... οι διασημότεροι δάσκαλοι της υποκρισίας, οι Φαρισαίοι!
Πηγή: απόπασμα από το βιβλίο το "θέατρο της σωτηρίας του" Μ. Καλόπουλου.
Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου στο τηλ: 2310/770100
