Ποιός τάφος;Για να γίνει κατανοητό, ότι τίποτε δεν πάει καλά με τα γενικότερα ιστορικά δεδομένα του Ιεροσολυμικού ‘‘αγίου φωτός’‘ και της σχετικής προσκυνηματικής παρωδίας, πρέπει να σημειώσουμε, πως όχι μόνο η δήθεν ιερή φλόγα του τάφου είναι εφεύρημα, αλλά και ο ίδιος ο τάφος βρέθηκε ετσιθελικά, για να ικανοποιήσει την αυτοκρατορική αλαζονεία του (αγίου[1]) Κωνσταντίνου και της υπέργηρης πια μητέρας του Ελένης, αφού εύκολα όπως θα δείτε αποδεικνύεται, ότι ο συγκεκριμένος τόπος, καμία απολύτως σχέση δεν μπορεί να είχε, με τον βιβλικό τόπο της θρυλούμενης σταύρωσης και ταφής του Χριστού.
Η υπέργηρη βασιλομήτωρ Ελένη, με εντολή του Κωνσταντίνου, βάλθηκε να βρει το άγιο (!;) όργανο της σταύρωσης του Χριστού. Το κίνητρο αυτής της ενέργειας είναι οφθαλμοφανές, δεν αποσκοπούσε μόνο στην θεολογική υστεροφημία της Ελένης, ούτε στην ξαφνική θρησκευτική κατάνυξη του καιροσκόπου Κωνσταντίνου, αλλά κυρίως αποσκοπούσε στην λατρευτική εξύψωση και εδραίωση του χριστιανικού συμβόλου που ήδη είχε επιλέξει για τα λάβαρα του αυτοκρατορικού ρωμαϊκού στρατού.
Μετά την ανεύρεση και μετατροπή του ‘‘τιμίου σταυρού’‘ σε αυτοκρατορικό έμβλημα, οι χριστιανοί των ρωμαϊκών λεγεώνων μπορούσαν να σκοτώνουν τους απίστους... κοιτώντας με κατάνυξη τον σταυρό της αγάπης στα φλάμπουρα της αυτοκρατορίας!!!
Τώρα, πόσο ‘‘τίμιος’‘ μπορεί να είναι ένας σταυρός, πάνω στον οποίο, η ίδια η Ρώμη πρώτα θανάτωσε τον αρχηγό αυτής της θρησκείας και στην συνέχεια, το ίδιο αυτό όργανο ρωμαϊκής εκτέλεσης το μετέτρεψε σε στρατιωτικό της έμβλημα, στο όνομα του οποίου οι ίδιοι οι οπαδοί του... για χίλια χρόνια, σφάζουν οποιονδήποτε κατ’ εντολή της Ρώμης, αφήνω εσάς να το κρίνετε! Τελικά και μόνο η απόφαση μιας τέτοιας ανεύρεσης, είναι εξαιρετικά περίεργη. Ποιος θα μπορούσε σοβαρά να δεχτεί, ότι το συγκεκριμένο ξύλινο όργανο εκτέλεσης, θα έμενε στην ίδια ακριβώς θέση που χρησιμοποιήθηκε, μετά από 300 χρόνια; Ο Γολγοθάς ήταν τόπος ρωμαϊκών εκτελέσεων και εκτελέσεις συνέβαιναν ετησίως αρκετές. Μέχρι των ημερών της ‘‘ευσεβούς’‘ αυτοκράτειρας, πρέπει να συνέβησαν εκατοντάδες εκτελέσεις, παρόμοιες μ’ αυτές των ημερών του Χριστού. Ακόμα και αν παρακάμψουμε την σκέψη ότι πρέπει λογικά να χρησιμοποιούσαν κατ’ επανάληψη και τελικά να έκαιγαν τους φθαρμένους ξύλινους σταυρούς, η πιθανότητα τρεις αιώνες μετά, να βρεθεί το συγκεκριμένο ξύλινο όργανο εκτέλεσης, στον ίδιο τόπο, ήταν πέρα από κάθε φαντασία.
Ένα κομμάτι ξύλο, ικανό να κράτησει το βάρος ενός ανθρώπου πάνω του, ήταν αναντίρρητα έναν γερο, χρήσιμο ξύλινο δοκάρι, που δεν θα έμενε για πολύ καιρό στην ίδια θέση αχρησιμοποίητο. Σε μια χώρα που τα δέντρα σπανίζουν, όπως είναι η ερημοποιημένη Παλαιστίνη, ένα τέτοιο κομμάτι ξύλου, θα ήταν για πολλούς φτωχούςτης Ιερουσαλήμ, ενα ζηλευτό λάφυρο για πολλές χρήσεις. Άλλωστε οι σταυρικές εκτελέσεις πριν και μετά την περίοδο του Ιησού, ιδιαιτέρως στην Ιερουσαλήμ, λόγω των συχνών εξεγέρσεων, εγίνοντο κατά εκατοντάδες![2] Τι έκανε λοιπόν την Ελένη, να είναι τόσο σίγουρη για την ανεύρεση του συγκεκριμένου σταυρού;
Παρόλα αυτά, το 327 μ.Χ., δηλαδή 300 περίπου χρόνια μετά τον θρυλούμενο θάνατο του Ιησού: «απέστειλε ο βασιλεύς την εαυτού μητέρα Ελένη εις Ιερουσαλήμ, μετά χρημάτων αφθονίας, προς τον επίσκοπον Μακάριον, επί αναζητήσει του ζωοποιού ξύλου και οικοδομής των αγίων τόπων». Γεώργιος Μοναχός «Περί της ευρέσεως του σταυρού».110.620.12.
Φορτωμένη χρήματα, από τον παιδοκτόνο και ηλιολάτρη[3] γιο της, η υπέργηρη Ελένη, κατέβηκε στην Ιερουσαλήμ, όπου την υποδέχθηκαν οι ιερείς, οπλισμένοι με όλο το ‘‘άγιο πνεύμα’‘ που μπορούσαν να συγκεντρώσουν, αποφασισμένοι να μην χάσουν την ανεπανάληπτη αυτή οικονομική ευκαιρία!
Ακόμα και σήμερα μια οργανωμένη ομάδα αρχαιολόγων, με υπερσύγχρονο εξοπλισμό, θα είχε αξεπέραστες δυσκολίες, σε ένα τέτοιο σχεδόν ανέφικτο εγχείρημα και τουλάχιστον θα χρειαζόταν χρόνια ανασκαφών και αναζητήσεων... χρόνο όμως, που δεν διέθετε πια η ογδοντάχρονη Ελένη! Ο σταυρός λοιπόν έπρεπε να βρεθεί οπωσδήποτε και να βρεθεί τώρα, που η φορτωμένη χρήματα αυτοκράτειρα ερχόταν για να οικοδομήσει στην Ιερουσαλήμ, ναούς και να στήσει προσκυνήματα!
Οι πλέον επίλεκτες ομάδες αρχαιολόγων, θα είχαν σοβαρό πρόβλημα... όχι όμως και η επισκοπική ομάδα της... ενορατικής αρχαιολογίας! Ένας χριστιανικά όμως ‘‘φωτισμένος’‘ νους, δεν αφήνει ποτέ τέτοιες θεόσταλτες ευκαιρίες να χαθούν! Άλλωστε, γιατί νομίζετε πως υπάρχουν στην συγκεκριμένη πίστη, όλα αυτά τα παράξενα θεολογικά χαρίσματα, ενοράσεις, όνειρα, προφητείες, αλλά και το (κατά Μεταλληνόν)... φαινόμενο της νοεράς ευχής;
Η αφήγηση του Χρονογράφου Γεώργιου μοναχού είναι μοναδική: «Μαθών δε ο επίσκοπος, τα της βασιλικής ελεύσεως, τους επισκόπους των επαρχιών συγκέντρωσε για τις πρέπουσες τιμές της υποδοχής. Ευθέως δε τους επισκόπους παρακάλεσε, την αναζήτηση του ποθούμενου ξύλου να αναλάβουν. Απορούντων δε πάντων περί τούτου, υπόνοιες και υποψίες μόνο διηγούμενοι, ο της πόλεως επίσκοπος πάντας παρακάλεσε ησυχία να κάμουσι (!) και σπουδαιοτέραν ευχήν[4] υπέρ τούτου, στον θεό προσέφερε»!
«Τούτου δε γενομένου, (της ευχής δηλαδή γενομένης) ευθύς, θεόθεν εδείχθη στον επίσκοπο ο τόπος, όπου ο ακαθάρτου δαίμονος, ο Ναός και το άγαλμά της Αφροδίτης υπήρχε. Τότε η βασίλισσα, πλήθος πολύ τεχνιτών και εργατών συγκέντρωσε και εκ βάθρων το αισχρό (θέλει να πει περικαλλέστατο) οικοδόμημα κατέστρεψε. Τούτου δε γενομένου, ανεφάνη το θείον μνήμα και ο τόπος του κρανίου και τρεις καταχωμένοι σταυροί».
«Μεγάλη όμως αμηχανία και θλίψη κατέλαβε την βασίλισσα γιατί κανείς δεν γνώριζε ποιος μπορούσε να είναι ο δεσποτικός σταυρός. Ο δε επίσκοπος μετά πίστεως έλυσε την απορία. (όχι βέβαια πάλι με ευχή, αλλά...) Γυναίκα άρρωστη, υπό πάντων απεγνωσμένη και τα λοίσθια πνέουσα, έφεραν μεταξύ των σταυρών, για να βρεθεί το ζητούμενο. Και μόνο που η σκιά του σωτήριου σταυρού άγγιξε την ασθενούσα, ευθύς η άπνους και ακίνητη αυτή γυναίκα, απ’ την θεια δύναμη, ευθέως (υγιής) αναπήδησε, δοξάζουσα μετά μεγάλης φωνής τον θεό».[5]
«Η δε βασίλισσα Ελένη, μετά χαράς μεγάλης παρέλαβε τον σταυρό... και (μέρος) του σταυρού παρέδωσε στον επίσκοπο της πόλεως εις μνημόσυνο γενναίων και εκκλησία όρισε να γίνει πάνω στο ζωοποιό μνήμα και στον άγιο Γολγοθά». Γεώργιος Μοναχός «Περί της ευρέσεως του σταυρού»110.620-621
Βλέπουμε λοιπόν, ότι τα περί ευρέσεως του σταυρού και η ανοικοδόμηση του ταφικού ναού, στο συγκεκριμένο τόπο, συνέβησαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα παραμυθιού, που μόνο ο παλιμπαιδισμός της θρησκευτικής ευπιστίας, θα μπορούσε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα!
Στην κατεύθυνση των αμφισβητήσεων, βέβαια, υπάρχουν σοβαρές ερωτήσεις που προκύπτουν εντελώς αβίαστα.
Κατ’ αρχάς, είναι λογικό, ένα όργανο θανάτωσης, να γίνεται έμβλημα, λάβαρο και σημαία και να αποδίδονται τιμές σ’ αυτό; Και αν αποδίδομε σε αυτό τέτοιες τιμές, γιατί δεν κάνουμε χριστιανική σημαία, με ανάλογες τιμές και τον ακάνθινο στέφανο, το σφουγγάρι με το ξίδι, την λόγχη, ή ακόμα και τα υποτιθέμενα καρφιά της σταύρωσης; Μήπως είναι φανερό, πως η ανεύρεση αυτή του σταυρού, εξυπηρετούσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, την αυτοκρατορική ανάγκη, για νέα λάβαρα πίστης και αφοσιωμένων μαχητών;
Πως γίνεται με το «εν τούτω νίκα», ο σταυρός από σύμβολο σωτηρίας και αγάπης, να μετατρέπεται για αιώνες, σε ξίφος εξουσίας στα χέρια αυτοκρατόρων; Πως συμβιβάζεται αλήθεια, ο χριστιανισμός της αγάπης, να κραδαίνει το ξίφος της Ρώμης για αιώνες; Δεν είναι ύποπτο, ότι η αναζήτηση και το απίστευτο ‘‘θαύμα’‘ της ανεύρεσης και η οριστική αγιοποίηση του συμβόλου, ξεκίνησαν μετά από μια αυτοκρατορική χρηματαποστολή;
Αν πάλι η αποδεδειγμένη θεραπευτική δύναμη του ανευρεθέντος σταυρού, ήταν τέτοια, ώστε «γυναίκα πνέουσα τα λοίσθια ευθύς ανένηψε», γιατί όλοι αυτοί οι αθεόφοβοι, δεν τοποθέτησαν το ιερό αυτό ξύλο στην αρχική του θέση, (μέχρι σήμερα επιδεικνύουν την αρχική τρύπα στο έδαφος!) προσφέροντας για αιώνες τώρα, στους αμέτρητους ταλαιπωρημένους και συχνά φρικτά πάσχοντες πιστούς προσκυνητές, μια ευκαιρία παρόμοιας ίασης με το θεραπευτικό άγγιγμα της σκιάς του θαυματουργού σταυρού; Έτσι ο χριστιανισμός θα μπορούσε εντελώς δικαιολογημένα να καυχηθεί, ότι κατέχει την απόλυτη απόδειξη της ιαματικής υπεροχής, έναντι όλων των υπολοίπων θρησκειών!
Απ’ την άλλη, αναρωτιέμαι, όταν πνέεις τα λοίσθια και έχεις ελάχιστη επαφή με το περιβάλλον, είναι ευκολότερο να επιδείξεις πίστη; Ο σταυρός δεν ήταν ακόμα αντικείμενο λατρείας, προς τι άσκησε πίστη, η ημιθανής αυτή γυναίκα;
Βέβαια η απάντηση σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι εξαιρετικά απλή! Ο όποιος Θεός των γαλαξιών και του σύμπαντος, δεν έχει καμιά σχέση με τους γελοίους θεΐσκους των θρησκειών, που επινοήθηκαν για να διευκολύνουν την συναλλαγή των ιερατείων με τις κοσμικές εξουσίες. Ακριβώς δηλαδή, όπως συνέβη και με τον παραφύση ερώτα της σπαθοφόρου Ρώμης με τον γλυκομίλητο αλλά αμείλικτο, εκρωμαϊσθεντα Χριστιανισμό!
Για τον ίδιο τον τόπο της εύρεσης του σταυρού και της ανέγερσης του ταφικού ναού, γεννιούνται οι εξής δικαιολογημένες αμφιβολίες: Αν όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, στην συγκεκριμένη θέση του τωρινού τάφου, προϋπήρχε μεταγενέστερος της σταύρωσης, ναός της Αφροδίτης, είναι βέβαιο, ότι ο τόπος εκείνος, δεν υπήρξε ποτέ τόπος μνημάτων και εκτελέσεων! Οι Ελληνικοί ναοί δεν εκτίζοντο ποτέ, πάνω σε τάφους,[6] πολύ δε περισσότερο πάνω σε γνωστούς τόπους εκτελέσεων.
Οι Έλληνες είχαν την πλέον εκλεπτυσμένη αίσθηση του κάλλους και της αρμονίας. Ακόμη και πολύ μικρότερες αιτίες, από τις παραπάνω, θα ήταν ικανές να αποτρέψουν την ανέγερση ναού στον συγκεκριμένο τόπο. Όλως ιδιαιτέρως βέβαια, αληθεύει αυτό, για τον ναό της φιλομειδούς Αφροδίτης. Ο ναός της πανώριας θεάς του έρωτα και του ειδυλλιακού τοπίου, μπορούσε να οικοδομηθεί μόνο σε τόπο φυσικού κάλλους και ερωτικής έμπνευσης και ποτέ πάνω στον αντιαισθητικό, γυμνό από οποιαδήποτε βλάστηση και εξ’ αυτού γνωστό ως κρανίου τόπο Γολγοθά, όπως ήταν ο συγκεκριμένος τόπος εκτέλεσης κακούργων!
Αφού λοιπόν, όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, ο ναός της Αφροδίτης προϋπήρχε εκεί, τότε ο θρυλούμενος τόπος εκτέλεσης και ο τάφος του Χριστού, ήταν οπωσδήποτε κάπου αλλού.
Ποιον θεϊκό τάφο λοιπόν και ποια ουρανόπεμπτη φλόγα, προσκυνάνε χίλια χρόνια τώρα οι οδυνηρά εξαπατηθέντες και φρικτά εξιουδαϊσθέντες Έλληνες;!
[1] Στην ερώτηση μου γιατί είναι άγιος ο Κωνσταντίνος αν και αλλόθρησκος, απάντησαν: «επειδή ευνόησε τα μέγιστα τον Χριστιανισμό». Μα αν είναι έτσι τα μέγιστα ευνόησαν τον χριστιανισμό και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, γιατί δεν τους αγιοποιούμε;
[2] «Αιχμαλώτους ανήγαγε εις Ιερουσαλήμ... και οκτακοσίους ανεσταύρωσεν» Ιώσηπος ιστορία Ιουδαϊκού πολέμου 1.97. «Τους δε πρωταίτιους στην Ιερουσαλήμ σταύρωσε έως και δυο χιλιάδες». Ιώσηπος ιστορία Ιουδαϊκού πολέμου 2.72-75.
[3] Ο Μέγας Κωνσταντίνος εφόνευσε τον υιό του και παρέμεινε οπαδός του Μίθρα μέχρι τέλους. Δεν βαπτίστηκε Χριστιανός παρά… ημιθανής ή νεκρός και από Αριανό επίσκοπο!
[4] Μα επιτέλους, τι ακριβώς είναι αυτή η «ευχή»; Μήπως το λεγόμενο «τάμα»; Μια προσευχή, μπορεί να είναι παρακλητική ή ευχαριστιακή ή και τα δυο. Μια σκέτη ευχή: δηλαδή «εύχομαι να...», θυμίζει εκπληκτικά τους θαυματοποιούς, που με στόμφο εύχονται κάτι προστακτικά, λίγο πριν το πραγματοποιήσουν! Δεν έφτανε λοιπόν «το φαινόμενο της νοεράς ευχής», τώρα έχουμε και το φαινόμενο της «σπουδαιοτέρας ευχής»! Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να πληροφορηθούμε αν τελικά πρόκειται για το ίδιο πνευματικό εργαλείο. Απύθμενη... ‘‘επιστήμη’‘ η θεολογία!
[5] Με παρόμοιο τρόπο, ξεχωρίζουν οι ιερείς, τα θεραπευτικά λείψανα των αγίων από τα κοινά λείψανα των αμαρτωλών! «Τα ‘‘δοκιμάζουν’‘πάνω σε ‘‘δαιμονισμένους’‘! Αν το θύμα ουρλιάξει και μετά ηρεμήσει, δηλαδή αποβάλει το δαιμόνιο, τότε τα συγκεκριμένα λείψανα, είναι όντως κάποιου αγίου! Αυτά, τα πολύ κωμικοτραγικά, παραδέχθηκε ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ζιόμπολας, στις τηλεοπτικές εκπομπές περί θαυμάτων! Ο παρουσιαστής (Σ. Καρατζαφέρης), εξεμάνη λέγοντας τους παπάδες, πως αν είναι έτσι, πρέπει να πάρουν με την σειρά τα τρελοκομεία, μήπως και θεραπεύσουν κανένα δαιμονιζμένο. Εγώ προσπάθησα να διαμαρτυρηθώ λέγοντας, πως βασανίζουν ταλαίπωρους ανθρώπους! Το βέβαιο είναι, ότι οι εξορκισμοί συνεχίζονται ακόμα και εμείς απλά αναφωνούμε... θρησκεία το μεγαλείο σου!
[6] Η περίπτωση της σκόπιμης ταφής-βεβήλωσης ελληνικού ναού φαίνεται καθαρά στην περίπτωση Βαβύλα. Το 351 ο Διοικητής της Αντιόχειας Γάλος, διέταξε την ταφή των λειψάνων του αγίου Βαβύλα, μέσα στον Ναό του Δαφναίου Απόλλωνα. Μετά την βεβήλωση αυτή σταμάτησε η λειτουργία του ναού και δεν επαναλειτούργησε ούτε όταν ο Ιουλιανός διέταξε την απομάκρυνση των λειψάνων. Βλ. Θεοδώρητου Εκκλ. Ιστ. 3.6. Και Ι. Χρυσόστομος «εις Βαβύλαν λόγοι δυο» Migne 50.527-572.
Έρευνα του κυρίου Μ. Καλόπουλου
