Άγιος Νικόλαος

Ενας φτωχός οικογενειάρχης, που κατοικούσε στην περιοχή της πατρίδας του Αγίου, και δεν είχε χρήματα να προικίσει τις τρεις κόρες του, σκόπευε πάνω στην απελπισία του να τις στείλει να γίνουν πόρνες σε οίκο ανοχής, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα. Όταν το έμαθε αυτό ο Νικόλαος*, άρχισε να πηγαίνει μυστικά έξω από το σπίτι εκείνο τις νύχτες και να αφήνει σακούλια με χρήματα. Σε τρεις νύχτες εξασφάλισε την προίκα των τριών κοριτσιών, αφήνοντας 100 χρυσά νομίσματα στην κάθε μία. Την τρίτη φορά όμως, ο πατέρας είχε παραφυλάξει για να δει ποιος ήταν ο άγνωστος ευεργέτης, κι αντιλήφθηκε τον Άγιο, που τον παρακάλεσε να μην το αποκαλύψει σε κανέναν.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

*δεν έδωσε τα σακούλια με χρήματα στον πατέρα αλλά...

Ο νοών νοήτω...

Τελικά,προδότες,πόσα άρθρα πρέπει να γραφτούν για τον Λερούνη;

Θα περίμενε κανείς από τον...

όταν εκλέχτηκε Πρωθυπουργός και ΥΠ.ΕΞ. να έκανε μια κίνηση για την απελευθέρωση του Έλληνα Πολίτη Θανάση Λερούνη!Φαίνεται όμως ότι ενδιαφέρεται μόνο για τους δικούς του μελλοντικούς "έλληνες πολίτες",δηλαδή τους Πακιστανούς,τους Αφγανούς και λοιπούς εισβολείς.Δείτε εδώ όλα τα σχετικά...

Μακάρι να μη χρειαστεί να γραφτεί άλλο άρθρο για τον Λερούνη,αλλά μέχρι την απελευθέρωσή του εμείς θα συνεχίζουμε να υπενθυμίζουμε την αδιάφορη στάση των κυβερνώντων για τη ζωή του Θανάση,αλλά και για τα αδέλφια μας τους Καλάσα.

Όχι άλλο-ένα-άρθρο-για-τον-Λερούνη

Θύμα απαγωγής από τους Ταλιμπάν σε μια περιοχή του κόσμου όπου το προαιώνιο ερώτημα ήταν πάντα σε ποιον ανήκει και τι, ο Θανάσης Λερούνης, Έλληνας εθελοντής και ευεργέτης των Καλάς, της φυλής απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι ο ίσως ο μόνος που δεν επιθυμεί παρά μόνο την ελευθερία του.

Ινδικός Καύκασος, 1895. Ο Άγγλος αξιωματικός Σερ Τζορτζ Ρόμπερτσον συναντά σε ένα οροπέδιο στα Ιμαλάια του Πακιστάν, μια φυλή που κανείς ως τότε δε γνώριζε την ύπαρξή της. Αποκαλούνται Καλάς και τα χαρακτηριστικά τους μοιάζουν ευρωπαϊκά: γαλάζια μάτια, ξανθά ή καστανοκόκκινα μαλλιά και λευκό δέρμα. Ο φιλέλληνας Ρόμπερτσον, γίνεται ο πρώτος μάρτυρας στη νεότερη ιστορία, που ακούει να βγαίνουν από τα χείλη αυτών των ανθρώπων αρχαιοελληνικές λέξεις και φράσεις…

<----φωτογραφία από την αποστολή του Ρούσου Κούνδουρου στους Καλάς, 1963.


Αθήνα, 2001. Επιστροφή στο μέλλον.
Στην Έκθεση Εθελοντισμού στο Ζάππειο, στο περίπτερο της ΜΚΟ εθελοντών για τη διάσωση και ενίσχυση των Καλάς, της οποίας πρόεδρος είναι ο Θανάσης Λερούνης, η εθελόντρια Πίτσα Δρογκάρη δέχεται την επίσκεψη μιας ελληνογαλλίδας ονόματι Όλια Λαντιέ, η οποία την πληροφορεί για ένα χαμένο ντοκιμαντέρ με θέμα τους Καλάς, γυρισμένο στα 1963 από τον αδελφό του Νίκου Κούνδουρου, Ρούσσο. Το ντοκιμαντέρ αυτό, θα ανακαλυφθεί τυχαία τα επόμενα χρόνια στην αποθήκη του οπερατέρ του συνεργείου, και κάποια σπάνια φωτογραφικά αρνητικά από το οδοιπορικό του, θα έρθουν για πρώτη φορά στο φως.
Σήμερα, δυο από εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες (η μία είναι αυτή πυο ανοίγει το παρόν post) κοσμούν το πολιτιστικό κέντρο «Καλλασαντούρ», το σημαντικότερο ίσως έργο υποδομής που ονειρεύτηκε και υλοποίησε ο Θανάσης Λερούνης για τους Καλάς και το οποίο διασφαλίζει την ιστορική συνέχεια της φυλής τους. Στα 2000 τ.μ. του κτίσματος αυτού από ξύλο και πέτρα, που ολοκληρώθηκε ύστερα από χρόνια εργασιών το 2004, με τη βοήθεια και τη χρηματοδότηση ιδιωτών και της Hellenic Aid μέσω του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, περιλαμβάνει μουσείο, σταθμό πρώτων βοηθειών, οικοτροφείο, σχολείο καλλασικής παράδοσης, αίθουσα σεμιναρίων και βιβλιοθήκη. «Δυο από εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες τις έχουμε τυπώσει τεράστιες και καλύπτουν μια κεντρική πόρτα του μουσείου», λέει η Πίτσα Δρογκάρη. «Μοιάζει σα να σε υποδέχονται από μακριά. Σήμερα, οι Καλάς που επισκέπτονται το Καλλασαντούρ μπορεί να δουν σε αυτές τις φωτογραφίες εποχής παππούδες ή άλλους συγγενείς τους. Είναι τόσο συγκινητικό γι’ αυτούς… ώστε έρχονται στο Μουσείο και κλαίνε».

Καθηγητής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο 2ο ΤΕΕ Αγ. Αναργύρων, ο Θανάσης Λερούνης από την πρώτη στιγμή που διορίστηκε άρχισε τα ταξίδια στην Ασία, επειδή τον τραβούσε αυτή η ήπειρος. Ο ίδιος έχει αφηγηθεί με τον πιο ζωηρό τρόπο την ιστορία του, σε συνέντευξή του στο κρατικό τηλεοπτικό Κανάλι: «Κάποτε στην Ινδία, ένας αμερικανός μου είπε ότι το βόρειο Πακιστάν είναι παράδεισος για τους ορειβάτες. Το 1994 φτάνω στην πρωτεύουσα, το Ισλαμαμπάντ, γυρίζω τις μεγάλες πόλεις, τη Λαχώρη, το Πεσάβαρ, πηγαίνω στα μουσεία για να γνωρίσω την ιστορία αυτής της χώρας και εκεί παθαίνω πολιτισμικό σοκ! Στα μουσεία είδα ελληνικές επιγραφές! Ελληνικά νομίσματα! Χρυσά και αργυρά, με ονόματα όπως Πανταλέων, Αγαθόκλεια, Καλλιόπη, Ευκρατείδης, πάνω από 42 ονόματα! Δεν είχα ιδέα… Πότε οι βασιλείς αυτοί βασίλεψαν σε αυτά τα μέρη; Πότε έφτασαν μέχρι και τα βάθη της Ασίας, τον Γάγγη και την αρχαία πρωτεύουσα των Ινδιών, τη σημερινή Πάτνα; Στην Ελλάδα, στα βιβλία της ιστορίας που διαβάζουν τα παιδιά μας, δεν υπάρχει ούτε μια σελίδα αφιερωμένη σε αυτή την ιστορία των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου… Την ίδια στιγμή, στη διπλανή αίθουσα, ο Πακιστανός ξεναγός, μας σύστηνε τον ‘όρθιο Βούδα’ με τον ελληνικό χιτώνα και το αρχαϊκό μειδίαμα ως ‘Greek Style Buddha’, Βούδα με ελληνική τεχνοτροπία. Ήταν εκπληκτικό...»

Ο Θανάσης Λερούνης (καθισμένος, πρώτος κάτω αριστερά) στα τέλη των '90s
με τις αρχικές αποστολές Ελλήνων εθελοντών. Πίσω διακρίνεται χαρακτηριστικός βωμός των Καλάς,
από τον οποίο στο παρελθόν αφαιρέθηκε το ξύλινο ξόανο του θεού και το οποίο σήμερα,
βρίσκεται σε μουσείο της Δανίας.

Ο θρύλος λέει, πως όταν το 327 π.Χ. έφυγε ο Μεγάλος Βασιλιάς για να συνεχίσει τις κατακτήσεις του, άφησε πίσω του πολλούς δικούς του. Ίδρυσε επτά Αλεξάνδρειες και τοποθέτησε στρατιώτες του στα περάσματα. Τους είπε μάλιστα πως μια μέρα θα γυρίσει να τους πάρει μαζί του και να μην αλλάξουν ήθη και συνήθειες. Σήμερα, πολλοί Καλάσα, φορούν ακόμη ένα βαρύ ρούχο που ρίχνουν πάνω τους σαν χιτώνα και μια πόρπη, πάνω στην οποία, όπως και σε πολλά άλλα κοσμήματά τους υπάρχει το οκτάκτινο αστέρι της Βεργίνας. Τα παιδιά των παλιών πολεμιστών, στολίζουν τα καπέλα τους με κοχύλια –μια ιδιαιτερότητα που μαρτυρά πιθανόν την μακρινή τους συγγένεια με τη θάλασσα, αφού εδώ και δυο χιλιετίες, ζουν εκεί που τους συναντάμε και σήμερα, σε υψόμετρο 2.500 μέτρων!
Όσο για τα χαρακτηριστικά τους μοιάζουν ελάχιστα με των Πακιστανών και Αφγανών γειτόνων τους, οι οποίοι μάλιστα τους αποκαλούν στα αραβικά Καφίρ δηλαδή «απίστους», επειδή δεν πιστεύουν στον μουσουλμανισμό, αλλά σε μια ιδιότυπη παγανιστική θρησκεία με πολλούς θεούς…
«Στα παζάρια του Πακιστάν που τριγυρνούσα, συστηνόμουν ως Γιουνάνι – ως Έλληνας», συνεχίζει ο Θανάσης Λερούνης. «Η λέξη προέρχεται από το ‘Ίωνας’ της Μικράς Ασίας - όλη η Ασία μας αποκαλεί με αυτό το όνομα αφού με αυτούς τους ¨Ελληνες ήρθε πρώτα σε επαφή. Εκείνοι μου ανταπαντούσαν ‘Σικάντερ Άζα’, ότι είμαι δηλαδή παιδί του Σικάντερ Άζα, του Αλέξανδρου του Μέγα, του οποίου το όνομα φέρουν με υπερηφάνεια – πολλοί από τους Πακιστανούς βαφτίζονται μέχρι σήμερα με αυτό. Και μου σύστησαν να ταξιδέψω ως τα βόρεια του Πακιστάν για να βρω κι άλλους σαν κι εμένα».
Τότε, ο Θανάσης Λερούνης έκανε για πρώτη φορά αυτό που δεν θα έπαυε να κάνει για τα επόμενα 15 χρόνια. Επισκέφθηκε τις κοιλάδες των Καλάς. Εκεί, στην άγονη και σκληρή γη του Αφγανιστάν και του Βορειοδυτικού Πακιστάν όπου η έννοια του συνόρου είναι κάτι πολύ συγκεχυμένο, στα παλιά μονοπάτια του Αλέξανδρου, κάποιοι είχαν φυτέψει αιωνόβιες ελιές και είχαν καταφύγει εδώ και 23 αιώνες, σε προστατευμένες, εύφορες κοιλάδες που εμφανίζονταν ακαριαία στο βράχο. Εκεί ο Λερούνης, συνάντησε ένα πολιτισμό, εκδιωγμένο από τον μοσουλμανισμό και ξεχασμένο από όλους.
Συγκινημένος σχεδόν λέει: «Τα παιδάκια είχαν ρυτίδες από την αβιταμίνωση. Δεν θεώρησα ότι ήταν σωστό, εμείς εδώ να τα έχουμε όλα και κάποιοι άλλοι σε αυτή τη γωνία του κόσμου, οι οποίοι μας μνημονεύουν εδώ και αιώνες και δεν ζητάν τίποτα από εμάς, να αντιμετωπίζουν τόσα πολλά προβλήματα. Τους ρώτησα τι θα ήθελαν από τους Έλληνες και περίμενα μια εύκολη απάντηση. Μου είπαν: ένα σχολείο για τα παιδιά μας, για να μην πηγαίνουν στα μουσουλμανικά και αλλαξοπιστούν».

Η γλώσσα των Καλάς, σύμφωνα με τους γλωσσολόγους ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, με σανσκριτικά στοιχεία, περσικά αλλά και λέξεις με ρίζα ελληνική. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς γλωσσολόγος για να δει ότι το έλα το λένε «ίλα», το πιές «πίε», ο χειμώνας είναι «χεμάν», το όμορφο «εις καλόν», η γυναίκα «γυναίκ», η Αφροδίτη «Αφροντάιν» και ο Μακεδόνας «Μαχεντόν»…
Το πάνθεον τους έχει πολλά κοινά στοιχεία με των αρχαίων ελλήνων, ενώ κάνουν θυσίες και γιορτές της γονιμότητας όπως τα ανθεστήρια, που θυμίζουν τα διονυσιακά δρώμενα με έντονα πειράγματα μεταξύ των μελών της φυλής… Ότι περίπου συναντά κανείς και σε πολλά χωριά της Ελλάδας μέχρι σήμερα.
«Ορισμένα από τα δρώμενά τους, τα έχω δει μόνο σε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες», έχει δηλώσει ο Λερούνης. «Στην ιστορία των Καλάς, συνδέονται ο μύθος, ο θρύλος και το παραμύθι με την ίδια την ιστορία».

Από το 1994, που βρέθηκε για πρώτη φορά στα μέρη τους, για τον Λερούνη άρχισε ένας πραγματικός μαραθώνιος διάσωσης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, πήγε στα συνδικαλιστικά γραφεία των εκπαιδευτικών, γυρνούσε σε σχολεία, σε πολιτιστικά κέντρα και σε διάφορες πόλεις, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει για την ιδιαιτερότητα αυτής της φυλής. Η Hellenic Aid ήρθε αργότερα.
«Οι Καλάς, πρέπει να σας πω ότι δεν μας περίμεναν. Ήταν μεγάλη έκπληξη γι’ αυτούς το ότι κρατήσαμε την υπόσχεσή μας κα επιστρέψαμε να τους βοηθήσουμε. Από τότε κατάλαβαν ότι οι Έλληνες δεν είναι σαν τους άλλους τουρίστες που επισκέπτονται τις κοιλάδες τους. Κι αυτό γιατί έκτοτε, κάθε χρόνο πηγαίνουμε εκεί και κάνουμε και από ένα έργο».




Το 1995 έγιναν οι πρώτες αίθουσες διδασκαλίας. Το 1996 χτίστηκαν άλλες τρεις.
Ο Λερούνης δεν απέκλεισε κανέναν από το να βοηθήσει – στα έργα συμμετείχαν ακόμη και μουσουλμάνοι Καλάς, ακόμη και όσοι δεν θα επωφελούνταν άμεσα από ένα καλλασικό σχολείο. Το ίδιο συνέβη και με όλα τα υπόλοιπα έργα υποδομής που θα έφτιαχνε τα επόμενα χρόνια, με την αρωγή της Hellenic Aid του Υπουργείου Εξωτερικών. Και βοηθούσαν όλοι – μέχρι και τα παιδάκια των χωριών.
«Μια φορά, διαμαρτυρήθηκα στους πατεράδες τους», λέει ο Έλληνας εκπαιδευτικός, «επειδή τα παιδάκια κουβαλούσαν πέτρες και δούλευαν μαζί τους. Μου είπαν ότι γινόταν το σχολείο τους και θα έπρεπε να δουλέψουν όλοι για να το αγαπήσουν».




Τα πρώτα χρόνια, οι Έλληνες Εθελοντές υπέφεραν από δυσεντερίες και παράσιτα. Κοιμόνταν στην ύπαιθρο και έκαναν μπάνιο στο ποτάμι. Το βράδυ δεν υπήρχε ηλεκτρισμός. Στο παρελθόν, ο Λερούνης κινδύνεψε χρειάστηκε να πάει μέχρι και φυλακή, μέχρι να λυθούν παρεξηγήσεις που είχαν να κάνουν με Πακιστανούς προμηθευτές οι οποίοι είτε καταχράστηκαν χρήματα είτε υπερχρέωσαν τους Έλληνες Εθελοντές. «Όλα θα γίνουν όταν πρέπει, στον καιρό τους», απαντούσε εκείνος στωικά, διατηρώντας την ψυχραιμία του, λαμβάνοντας ίσως ως δεδομένο ότι χωρίς ταλαιπωρία και προσωπικό κόστος, δεν γίνεται πολλές φορές να προχωρήσει τίποτα.
«Είδαμε ότι δεν ήταν αρκετό το ένα σχολείο», συνεχίζει ο Έλληνας εκπαιδευτικός. «Υπήρχαν πολλά παιδιά. Τα επόμενα χρόνια επιμείναμε και κάθε καλοκαίρι έγινε πλέον θεσμός να φτιάχνουμε ένα μικρό έργο στους Καλλάσα». Επτά σχολεία, μέχρι σήμερα.
Αναστηλώσεις ή εκ θεμελίων χτίσιμο, υδρεύσεις χωριών, δεξαμενές… Το 2000, μάλιστα, έκαναν το πρώτο «σπίτι μητρότητας» για τις γυναίκες της φυλής, το λεγόμενο Μπασάλι, ένα είδος ναού, όπου οι γυναίκες σύμφωνα με την παράδοση των Καλάς, πήγαιναν για να γεννήσουν και που οι έως τότε άθλιες συνθήκες είχαν ως αποτέλεσμα να χάνονται πολλές ζωές νεογνών και εγκύων, λόγω της έλλειψης στοιχειώδους υποδομής κατά τη διάρκεια αυτών των ευαίσθητων ημερών της ζωής τους.

«Από το 2002, η ΜΚΟ μας, έχει ενταχθεί στα μητρώα του Υπ.Εξ. στην Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας από την οποία χρηματοδοτούμαστε κατά ένα ποσοστό και το υπόλοιπο από Έλληνες χορηγούς», προσθέτει η Πίτσα Δρογκάρη. «Από απλούς συνδρομητές που δίνουν το μεροκάματό τους, μέχρι επιχειρηματίες και οργανισμούς, συλλόγους φαρμακευτικούς, τους Γιατρούς του Κόσμου, δήμους - από τη Ρόδο μέχρι την Κηφισιά, συγκινητικές προσφορές... Τα χρήματα, προορίζονται 100% για τα έργα, διότι εμείς έτσι εννοούμε τον εθελοντισμό. Όποιος εθελοντής συμμετέχει, αναλαμβάνει μόνος τα έξοδα μεταφοράς του, διαμονής, διακίνησης και διατροφής του».
Έργο του Λερούνη, ήταν και το πρόγραμμα οικονομικής υιοθεσίας μαθητών των Καλάς. «Με 200 € το χρόνο ένα παιδάκι μπορεί να μαθαίνει τα στοιχειώδη γράμματα υπογραμμίζει η κυρία Δρογκάρη. «Από κει και πέρα, αν θέλει να συνεχίσει, εμείς προσπαθούμε να το βοηθήσουμε με προγράμματα φοιτητών για να σπουδάσει, βασισμένοι πάντα στην παρουσία του και στους ελέγχους προόδου του».
Μέχρι στιγμής, έχουν αποφοιτήσει έξι περίπου άτομα από την κοινότητα. Ένας Οικονομικές επιστήμες, υπάρχει ακόμη ένας απόφοιτος Διοίκησης Επιχειρήσεων και δουλεύει σε Τράπεζα στο Τσιτράλ, ένας δικηγόρος που επίσης εργάζεται στο Τσιτράλ και ακόμη μια δασκάλα και ένας δάσκαλος, που οι Έλληνες Εθελοντές τους προσέλαβαν να εργαστούν κοντά τους, στο Καλασαντούρ, καθώς και μια Κοινωνιολόγος που εργάζεται στο Ισλαμαμπάντ.

Η Πακιστανική κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να προστατεύσει τους Καλάσα, η περιοχή των οποίων προβάλλεται στους οδηγούς του Lonely Planet και του Πακιστανικού Υπουργείου Τουρισμού. Αξίζει να αναφερθεί ότι το Λαογραφικό Μουσείο της Μπουμπουρετ που στεγάζεται στο Καλλάσαντουρ και οφείλεται στην ευεργετική παρουσία του Λερούνη και των Ελλήνων Εθελοντών, θεωρείται ως μοναδικό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και το Lonely Planet το χαρακτηρίζει ως τα «must» των επισκεπτών.

Ωστόσο, ο κίνδυνος του συνεχώς αυξανόμενου εξισλαμισμού και της εκμετάλλευσης τους δεν έλειψε ποτέ. «Οι παντζάμπιδες (σ.σ. μουσουλμάνοι του νότου) εκμεταλλεύονται τους Καλάς συχνά, δίνοντάς τους π.χ. μια κατσαρόλα για να πάρουν ως αντάλλαγμα ένα ξύλινο σκαλιστό γουδί ή κάτι άλλο αντίστοιχα ανεκτίμητης αξίας» λέει η Πίτσα Δρογκάρη. «Οι Καλάς είναι σαν παιδιά, που χρειάζονται την προστασία μας».
Το έργο των Ελλήνων Εθελοντών ήταν έως πρόσφατα απρόσκωπτο. Ο θρησκευτικός φανατισμός όμως εναντίον οποιουδήποτε είναι «διαφορετικός», είχε τελικά το τίμημά του. Το βράδυ της 7ης Σεπτεμβρίου, πολυάριθμη ομάδα οπλισμένων, Ταλιμπάν με κουκούλες εισέβαλλαν στο Καλλασαντούρ και απήγαγαν τον Θανάση Λερούνη, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες, αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου στα βουνά του Αφγανιστάν, αιχμάλωτός τους. Αίτημά τους, η απελευθέρωση τριών ηγετικών στελεχών τους από τις Πακιστανικές αρχές και η καταβολή λύτρων.


Παρά τις προσπάθειες του Έλληνα πρέσβη στο Ισλαμαμπάντ, της Πακιστανικής κυβέρνησης και του ίδιου του πληθυσμού των κοιλάδων που έστειλε αντιπροσωπεία να συναντήσει τους απαγωγείς, η εμπόλεμη κατάσταση στην περιοχή μεταξύ των Αμερικανικών δυνάμεων και των Ταλιμπάν, δεν προμηνύει την απελευθέρωσή του σύντομα…
Εξάλλου, ο χειμώνας έχει ήδη ξεσπάσει βαρύς στον Ινδοκαύκασο και ακόμη και αν συνειδητοποιήσουν οι Ταλιμπάν πως ο αιχμάλωτός τους δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενος στις δικές τους διενέξεις, αλλά ένας αθώος άνθρωπος από τον οποίο έχουν ευεργετηθεί όλοι ανεξαιρέτως, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε ως την Άνοιξη για να τον απελευθερώσουν…
«Το πρωταρχικό είναι να γυρίσει ο Θανάσης», λέει η Πίτσα Δρογκάρη. «Και το δεύτερο, να μπορέσει να ξαναπάει στους Καλάς, να τον αφήσουν να γυρίσει εκεί… Το ζήτημα είναι ότι σε αντίθεση με άλλους ανθρώπους που τους απαγάγουν, εκείνος δεν κατηγορείται για τίποτα από τους Ταλιμπάν. Δεν είναι ένα πολιτικό πρόσωπο, είναι ένας εθελοντής. Ένας ήρεμος άνθρωπος που το μόνο που θέλει είναι να προσφέρει. Απ’ όσο τον ξέρω ως προσωπικότητα, δεν αποκλείω να τους έχει κάνει και εκείνων κάτι καλό… Να τους έχει χτίσει κάτι».

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Life & Style
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο της ΜΚΟ των Ελλήνων Εθελοντών
- Ένα παλαιότερο άρθρο εδώ

Πηγή...