Η επίθεση κατά του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα περιγράφηκε από τον Αβραάμ Μπέλ στο άρθρο του για τη Διεθνή Νομιμότητα και τη Γάζα. Ο δόκτορ Άβι Μπέλ είναι μέλος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Μπαρ Ιλάν, Επισκέπτης Καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Φόρνταμ και Διευθυντής του Διεθνούς Νομικού Φόρουμ στο Κέντρο Δημοσίων Σχέσεων της Ιερουσαλήμ. Υπέδειξε ξεκάθαρα πως το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα και περίγραψε το νόμο όπως αναφέρεται.
Μου έμειναν όμως κάποιες μικρο-ερωτήσεις. Τι σημαίνουν όμως πρακτικά οι αρχές και οι κανόνες που έθεσε; Ήθελα να ξέρω αν το Ισραήλ δεν είχε άλλη λύση από το να εισβάλλει ή απλά να χρησιμοποιήσει πυροβολικό και βόμβες ακόμα και αδιάκριτες βόμβες. Κατάλαβα πλήρως ότι ο περιορισμός σε ορισμένες προμήθειες που εισέρχονται στη Γάζα ήταν νόμιμος καθώς και οι στοχευμένες επιθέσεις παρόλο που οι «διεθνείς μας φίλοι» διαφωνούν.
Ρώτησα τον Μπρούς Τάκερ Σμίθ (LLM στο Διεθνές Δίκαιο), αντισυνταγματάρχη εν αποστρατεία USAFR, τον συμπράποντα συγγραφέα του «Έβδομου Ψαλμού» (seventh psalm).
Εδώ παρατίθεται η γνώμη του.
Η κριτική που στρέφεται κατά του Ισραήλ για την απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις από τη Χαμάς στη Γάζα λέει πολλά περισσότερα για αυτούς που κατακρίνουν το Ισραήλ παρά για τη νομιμότητα των αντίποινων.
Μπορεί το Ισραήλ να απαντήσει στις επιθέσεις της Χαμάς; Με ποια δύναμη; Με τι μέσα; Αυτές οι ερωτήσεις τίθενται στα σαλόνια των διεθνών νόμιμων συζητήσεων, εξετάζοντας την επίσημη ιδιότητα των μαχόμενων.
Συνεπώς ρωτούμε: Τι είναι η Γάζα; Τι είναι η Χαμάς; Απαντήστε σε αυτές τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια και θα διαπιστώσετε πως δεν υπάρχει χώρος για συζήτηση της νομιμότητας των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ μέχρι σήμερα… ή για τις επιλογές του στο μέλλον. Απαντήστε σε αυτές τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια και θα έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την απόφαση για αυτή την αδιάκοπη κριτική των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στην αδιάκοπη ροή ρουκετών που σαν χείμαρρος πέφτουν μέσα στο Ισραήλ από τα δυτικά. (Για την ακρίβεια, περισσότερες από 5000 ρουκέτες έχουν εκτοξευτεί στο Ισραήλ από τότε που το Ισραήλ σταμάτησε την κατοχή στη Γάζα.)
Η Γάζα δεν είναι ένα επίσημα προσδιορισμένο και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος. Είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένα προτεκτοράτο ή μια εδαφική έκταση αλλά βεβαίως δεν χαίρει την υπόσταση ενός διεθνούς κράτους που θα δικαιοδοτούσε μια τέτοια οντότητα να ισχυριστεί εθνική κυριαρχία για τα εθνικά της σύνορα και την γη της.
Η Χαμάς βεβαίως είναι το Κίνημα της Ισλαμικής Αντίστασης που ενεργοποιήθηκε στα πρώτα στάδια της Ιντιφάντα. Δραστηριοποιείται κυρίως στη Γάζα (καθώς και στην Ιουδαία και τη Σαμάρια). Ο δηλωμένος στόχος της: η εξάλειψη του Ισραηλινού λαού και η ίδρυση ενός Ισλαμικού Παλαιστινιακού κράτους στη θέση του Ισραήλ. Η Χαμάς βεβαίως έχει την απερίφραστη συμπαράσταση του Ιράν στις προσπάθειές της να προβεί σε γενοκτονία κατά των Ισραηλινών.
Αυτό που ΔΕΝ είναι η Χαμάς είναι μια αναγνωρισμένη οπλισμένη δύναμη που ενεργεί υπό την αιγίδα ενός κανονικά εκλεγμένου κράτους. Δεν έχει υπογράψει σε καμία συνθήκη της Γενεύης, δεν είναι μέλος ούτε των Ηνωμένων Εθνών ή του Συμβουλίου Ασφαλείας, ΔΕΝ αγωνίζεται ανοικτά κάτω από μια εθνική σημαία και τα στελέχη της δεν φορούν αναγνωρισμένα εθνικά σήματα ή στρατιωτικού βαθμού. Στη νομική φρασεολογία του «Νόμου του Πολέμου», η Χαμάς, σαν οντότητα δεν είναι ένας αναγνωρισμένος μαχητής και συνεπώς δεν δικαιούται την προστασία των Συνθηκών της Γενεύης. Αυτό δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά: Η Χαμάς και οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ή αποκρύπτουν τις προσπάθειες της ΔΕΝ δικαιούνται ειδική προστασία κάτω από οποιαδήποτε πλευρά του Νόμου του Πολέμου στον οποίο οι Συνθήκες της Γενεύης είναι απλά μέρος.
Εν αντιθέσει, αυτά τα έθνη. Οι στρατοί και οι οντότητες που σέβονται τις Συνθήκες της Γενεύης, που κάνουν επιχειρήσεις κάτω από μια εθνική σημαία και μια ιεραρχία διοίκησης ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ την προστασία των ειδικών άρθρων των Συνθηκών!
Όπως επανειλημμένως έχει πει η κυβέρνηση Όλμερτ, το Ισραήλ δε θα διαπραγματευτεί με οντότητες που δεν αναγνωρίζουν τα νόμιμα δικαιώματα της διεθνούς κοινότητας όπως αυτά εκφράστηκαν μέσω των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των Ηνωμένων Εθνών και της Ρωσίας! Συνεπώς, η χρησιμοποίηση της ισχύος του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς.
Στον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το Άρθρο 51 ξεκάθαρα και απλά παρέχει στο Ισραήλ την απαραίτητη νομική προστασία της καταδίωξης και της κατατρόπωσης της Χαμάς. «τίποτα στον παρόντα καταστατικό χάρτη» αναφέρει το Άρθρο 51, «δεν θα φθείρει το έμφυτο δικαίωμα της ατομικής ή μαζικής αυτοάμυνας εάν προκύψει μια ένοπλη επίθεση εναντίον ενός Μέλους των Ηνωμένων Εθνών έως ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει τα απαραίτητα μέτρα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και της ασφάλειας.»
Πέραν ορισμένων αδύναμων ψηφισμάτων, το Συμβούλιο Ασφαλείας απέτυχε να λάβει δράση για την προστασία και την εθνική κυριαρχία του Ισραήλ – συνεπώς, είναι ελεύθερο να δράσει όπως δρα στρατιωτικά! Και κατά τη γνώμη μου, δεν εμπίπτει σε πολλούς περιορισμούς όσον αφορά τη χρήση στρατιωτικής ισχύος – τουλάχιστον σε σχέση με τη Χαμάς.
«Ο κανόνας της αναλογικότητας»
Ο συχνά παρεξηγημένος «κανόνας της αναλογικότητας», συνήθως αναφέρεται λαθεμένα από την Αριστερά κατακρίνοντας τις επιχειρήσεις του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς στη Γάζα.
Πρέπει να αναγνωριστεί ότι «ο κανόνας» στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ο κανόνας. Δεν προσδιορίζεται ξεκάθαρα σε κανένα θέσπισμα ή συνθήκη. Άντυτου, μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η επακόλουθη σύνθεση του «εθιμικού διεθνούς δικαίου» που προέρχεται από την ανάγνωση των αρχαίων Συνθηκών της Χάγης (που γράφτηκαν σε μια εποχή όπου η ένοπλη σύρραξη οριζόταν ως στημένη μάχη που διεξαγόταν από φανταχτερά ντυμένους στρατούς που σάστιζαν στα ηλιόλουστα πεδία της Ευρώπης) και τις Συνθήκες της Γενεύης του 1949 που κατά ένα μέρος απαγορεύουν τα αντίποινα κατά των πολιτών. Δυστυχώς, «ο κανόνας» συχνά ερμηνεύεται με ευελιξία σύμφωνα με τους στόχους που έχουν προσδιοριστεί.
Στην απλούστερη εφαρμογή, «ο κανόνας» γενικά σημαίνει ότι ένας στρατός δεν μπορεί να προκαλέσει παράπλευρες απώλειες σε έναν μαχόμενο εχθρό (ή στον περιβάλλοντα πληθυσμό) σε υπέρβαση του νόμιμου στρατιωτικού προτερήματος που παραχωρείται στον στρατό που επιτίθεται. Με άλλα λόγια, η στρατιωτική απάντηση ενός έθνους πρέπει να είναι επιβεβλημένη και ανάλογη με τη βλάβη που υπέστη.
«Νομομαθείς» συχνά λένε, «αν κάποιος σε χτυπήσει στη μύτη, δεν του καις το σπίτι.» Αυτά είναι παραπλανητικά λόγια, άλλα δεν έχουν σχέση, αλλά μοιάζουν μελοδραματισμοί σε σχέση με την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον λογικό παραλογισμό, τέτοιος ορισμός του «κανόνα» θα απέτρεπε έναν στρατό από το να επιδείξει ανώτερη δύναμη ισχύος εναντίον ενός εχθρού, για να μην κατηγορηθεί αυτός ο στρατός για δυσανάλογη χρήση ισχύος! Το θέμα είναι ότι οι πόλεμοι κερδίζονται όταν η μια πλευρά χρησιμοποιεί μια δυσανάλογη δύναμη για να νικήσει τον εχθρό… αλλιώς το Τρίτο Ράιχ θα ήταν ακόμα στην εξουσία με τις Συμμαχικές δυνάμεις και θα αναπαύονταν κάπου κοντά στον Σηκουάνα.
Ο «κανόνας» συχνά παραποιείται μπροστά στην κοινή γνώμη ιδιαίτερα στην εποχή της «ασσύμετρης πολεμικής σύρραξης», που είναι η επίκαιρη φημολογία που περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ των δυτικών κρατών που κατέχουν μεγάλους στρατούς και πληθώρα μικροσυσκευών που κοστίζουν δισεκατομμύρια δολάρια καθώς και τρομοκρατικές οργανώσεις που χρησιμοποιούν απλά, τρομοκρατικά και ολοφάνερα παράνομα μέσα για να διεξάγουν ένοπλη σύγκρουση.
Η παγκόσμια (αριστερή) ακαδημαϊκή «ελίτ» και τα Μέσα που είναι φιλικά προς τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό σχεδόν πάντα εστιάζουν στην απάντηση του Ισραήλ στην τρομοκρατία! Δίχως αμφιβολία, οι αριστεροί υπέρμαχοι παρακινούνται από κάποια άστοχη αίσθηση «αδικίας» όπου οι καλά οργανωμένες, καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις θα καταδίωκαν και θα σκότωναν τους τρομοκράτες της Χαμάς που εσκεμμένα φορούν πολιτικά ρούχα και κρύβουν τις επιχειρήσεις τους σε σχολεία, νοσοκομεία και τζαμιά.
Ο «κανόνας» της αναλογικότητας γίνεται σχεδόν ανεφάρμοστος όταν η Χαμάς χρησιμοποιεί τους πολίτες σαν ασπίδες ή όταν σκόπιμα επιτίθεται σε αθώους – τα κύρια πιο αποτελεσματικά εργαλεία στο οπλοστάσιο των τρομοκρατών.
«Παράπλευρες απώλειες»
Άλλη μια συχνά λανθασμένη εκτίμηση στο δημόσιο διάλογο είναι η εξόντωση πολιτών. ΚΑΝΕΙΣ δε θα επιδοκίμαζε τη δολοφονία και τίποτα σε αυτό το δοκίμιο δε θα έπρεπε να ερμηνευτεί ως μια γρήγορη απόρριψη της σοβαρότητας των θανάτων αμάχων…αλλά μια διάκριση στο Νόμο του Πολέμου που αφορά τους θανάτους αμάχων συχνά και σκόπιμα παραβλέπεται. Ο Νόμος του Πολέμου προγράφει την ΣΚΟΠΙΜΗ στόχευση πολιτών, όχι την ακούσια και άτυχη απώλεια της ζωής των πολιτών σε μια ένοπλη σύγκρουση. Παρόλαυτα, όταν συμβαίνει ακούσια να σκοτώνονται πολίτες στη Γάζα ή τη Δυτική Όχθη ή τη Βαγδάτη, η αριστερά άμεσα και ομόφωνα χαρακτηρίζει αυτούς τους θανάτους ως «εγκλήματα πολέμου» - τα οποία βεβαίως δεν είναι!
Έτσι διαμορφώνεται το κλίμα της δημόσιας συζήτησης, ειδικά μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Συνοπτικά…οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε μέσα βρίσκονται στη διάθεσή τους, να ψάξουν και να εξαλείψουν τρομοκρατικές επιχειρήσεις. Τίποτα στον διεθνή νόμο δεν εμποδίζει μια δυναμική, έντονη και αποτελεσματική στρατιωτική επιχείρηση από το να καταστρέψει τρομοκρατικές επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ μπορεί να χρησιμοποιήσει πυρομαχικά αέρος και εδάφους - όπως και κάνει – εναντίον των επιχειρήσεων της Χαμάς (διστάζω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «στρατιωτικό» - μιας και η Χαμάς ΔΕΝ είναι μια αναγνωρισμένη στρατιωτική δύναμη) που χρησιμοποιούνται για να προκαλέσουν απώλειες στο Ισραήλ.
Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ μπορεί να χρησιμοποιήσει το στρατό του σε μικρό ή μεγάλο βαθμό για να επιτεθεί σε οποιοδήποτε μέρος ή σε οποιονδήποτε επιτεθεί στο Ισραήλ. Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ μπορεί να βομβαρδίσει στόχους της Χαμάς ως στρατιωτικά αναγκαία για να τους καταστήσει ανίσχυρους ενάντια σε ένα νέο κύμα επιθέσεων Ισραηλινών στρατιωτών. Παρότι πολιτικά προτιμητέο, τίποτα δεν απαιτεί στον διεθνή νόμο να χρησιμοποιεί το Ισραήλ «έξυπνα» πυρομαχικά στις επιχειρήσεις του εναντίον της Χαμάς.
Εάν η Χαμάς προσπαθήσει να θωρακίσει τις επιχειρήσεις της με πραγματικά αθώους πολίτες ή παιδιά – θα είναι η Χαμάς και όχι το Ισραήλ που θα έχει διαπράξει μια τέτοια κτηνωδία – ένα αγώγιμο έγκλημα πολέμου – της πιο αποτρόπαιης αναλογίας.»
Εν ολίγοις: Το Ισραήλ είναι ελεύθερο να χρησιμοποιήσει ΚΑΘΕ είδος πυρομαχικού, τακτικής, εξοπλισμού και προσωπικό στο οπλοστάσιο του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς που δρα εκτός νόμου. Μιας και το Ισραήλ δεν στοχεύει εσκεμμένα αθώους πολίτες, το Ισραήλ μπορεί (και πρέπει) να ενεργεί όσο ελεύθερα επιθυμεί ώστε να προστατέψει την εδαφική του εθνική κυριαρχία και τις ζωές των πολιτών του.
Οπότε το Ισραήλ δεν ανησυχεί για τον διεθνή νόμο. Η Κυβέρνηση του Ισραήλ ενδιαφέρεται πιο πολύ για την κραυγή της διεθνούς κοινότητας παρά για την κραυγή των παιδιών και των μητέρων τους. Ενδιαφέρεται πιο πολύ για τις ζωές των Αράβων παρά για τις ζωές των δικών του πολιτών συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτών.
Το Ισραήλ έχει δικαίωμα να βομβαρδίσει τη Γάζα και να χρησιμοποιήσει πυρομαχικά. Καιρός ήταν να συμβεί.
Εάν τελικά το Ισραήλ εισβάλλει και χαθούν πολλοί Ισραηλινοί στρατιώτες, υποστηρίζω ότι θα είναι ένοχο για εγκλήματα πολέμου ενάντια στους δικούς του πολίτες. Στην καλύτερη περίπτωση, το Ισραήλ θα είναι ένοχο για εγκληματική αμέλεια εάν στείλει τους στρατιώτες των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στο θάνατο αντί να βομβαρδίσει.
Είναι ηθικά αποκρουστικό να θυσιάσει κανείς τους δικούς του στρατιώτες για να σωθούν οι ζωές των εχθρών του. Ξεχάστε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
