[Είναι αληθές ότι εν τω υπερβολικώ αυτού ζήλω περί την εκτέλεσιν των χριστιανικών παραγγελμάτων,επεκαλέσατο ενίοτε την αρωγήν των βασανιστηρίων τα οποία άλλοτε,εν ονόματι αυτών εκείνων των παραγγελμάτων,ηγωνίζετο να μετριάση'...
...Ο Κωνσταντίνος είχεν από του δευτέρου γάμου του πατρός αυτού τρεις αδελφούς,τον Δαλμάτιον,τον Αννιβαλιανόν και τον Ιούλιον Κωνστάντιον,προς τους οποίους επολιτεύθη αείποτε ψυχρώς,υπείκων,ως βεβαιούσιν,εις τας εισηγήσεις της ιδίας μητρός Ελένης.Αφ' ετέρου ο Κωνσταντίνος είχεν από μεν της πρώτης συζύγου,της Μινερβίνης,υιόν,τον τοσούτον κατά Λικινίου διαπρέψαντα Κρίσπον,από δε της δευτέρας,της Φαύστης,υιούς άλλους εξ ων δύο,ο Κωνσταντίνος και ο Κώνστας,και τοι ήσαν νεώτατοι,είχον ήδη λάβει διάφορα ανώτατα της πολιτείας αξιώματα.Και η μεν Φαύστα απετροπιάζετο τον Κρίσπον όστις καθό πρωτότοκος και καθ' όλα λαμπρός νέος,επεσκίαζε τα ίδια αυτής τέκνα,η δε Ελένη εξεναντίας,ησθάνετο προς τούτον ιδιάζουσαν στοργήν.Πως τα διάφορα ταύτα πάθη κατώρθωσαν να θολώσωσι την άλλως τοσούτον διαυγή του Κωνσταντίνου κρίσιν,δεν είναι σαφώς γνωστόν.Ίσως παρεισέφρησεν εις την ψυχήν αυτού καταχθόνιόν τι φθόνου αίσθημα δια την κοινήν εύνοιαν ής απελάμβανε ο Κρίσπος' τουλάχιστον είναι βέβαιον,ότι ενώ κατ' αρχάς επεδαψίλευσε τω υιώ εκείνω τα ύπατα αξιώματα,μετά το περιφανές κατά τον Ελλήσποντον τρόπαιον,έπαυσε του να νέμη αυτώ μερίδα τινά της υπερτάτης αρχής.Ίσως θεωρών το εν Ρώμη επικρατούν δυσμενές πνεύμα εδυσπίστησεν προς τον Κρίσπον,όστις επευφημείτο υπό του πλήθους,του κακολογούντος και περιϋβρίζοντος τον βασιλέα' τουλάχιστον βεβαιούται προ πάντων,ότι αι της Φαύστης εισηγήσεις κατά του προγόνου αυτής,επί της εν Ρώμη διατριβής εκείνης μάλιστα εκορυφώθησαν.Διότι το παρά τινων ρηθέν,ότι ο Κρίσπος εμισήθη υπό του πατρός,ιδίως ως συλλαβών έρωτα άθεσμον προς την μητρυιάν Φαύσταν,υπολαμβάνεται σήμερον ευλόγως ως μύθος όλως ανυπόστατος,πολύ δε πιθανώτερον νομίζεται ότι συκοφαντίαι έτεραι μάλλον πιστευταί και εξαιρέτως αι προ μικρού υποδειχθείσαι,εξηγρίωσαν τον βασιλέα εις βαθμόν ώστε να καταπνίξωσιν εν αυτώ ό,τι ιερώτατον έχει ο άνθρωπος εν τω κόσμω τούτω.Οπωσδήποτε αναμφισβήτητον είναι ότι εν τω μέσω της αγωνίας εις ήν ο Κωνσταντίνος περιέστη ως εκ του στασιαστικού της Ρώμης πνεύματος και ως εκ των εν τη ιδία οικία διενέξεων,ο Κρίσπος γενόμενος ανάρπαστος,δια διαταγής του βασιλέως,και απαχθείς εις φυλακήν τινα εκτός της Ρώμης,εκεί εθανατώθη.Συγχρόνως δε σχεδόν ανηγγέλθη εξ Ανατολής ότι και ο υιός του Λικινίου και της Κωνσταντίας,άρα του βασιλέως ανεψιός,παις μόλις δωδεκαέτης,εσφάγη αποσπασθείς της μητρικής αγκάλης.Αι δε τραγικαί αύται σκηναί κατετάραξαν εξαιρέτως τους εθνικούς,οίτινες σώζοντες ίσως έτι ελπίδας τινάς από τε του Κρίσπου,από τε του υιού του Λικινίου,έβλεπον αίφνης ψευσθείσας απάσας αυτών τας προσδοκίας.Αλλά και πολλοί εκ των χριστιανών κατεπλάγησαν βεβαίως βλέποντες τον άνθρωπον,όν υπελάμβανον υπό της Θείας Προνείας χειραγωγούμενον,ωσεί υπό μανίας τινός ήδη καταληφθέντα και σπαράσσοντα ιδία χειρί την καρδίαν αυτού.Μόνοι οι περί την Φαύσταν εθριάμβευον,ότε αίφνης τα πράγματα μετέβαλον όψιν.Η μήτηρ του Κωνσταντίνου Ελένη έδραμεν εξ Ανατολής,όπου τότε διέτριβεν,ίνα εκφράση την αγανάκτησιν αυτής και την θλίψιν δια τον οικτρόν του φιλτάτου Κρίσπου θάνατον,όστις ετραυμάτισεν αυτήν και ένεκα της στοργής ήν ησθάνετο προς τον νέον τούτον,και ένεκα της φρίκης ήν ενεποίησεν εις αυτήν,ως χριστιανήν και ως μητέρα,το ανοσιούργημα του Κωνσταντίνου.Οι οδυρμοί και οι έλεγχοι της σεβασμίας εκείνης γυναικός ήνοιξαν τους οφθαλμούς του βασιλέως.Είναι αληθές ότι οι πλείστοι των χρονογράφων αξιούσιν,ότι,εν τη παραφορά της τύψεως του συνειδότος ήν ενέβαλον εις την καρδίαν αυτού οι λόγοι της μητρός,εμίανεν αύθις τας χείρας αυτού θανατώσας την Φαύσταν,ως παραίτιον της πρώτης συμφοράς.Αλλά το καθ' ημάς ομολογούμεν ότι ασπαζόμεθα μάλλον την γνώμην του Άγγλου ιστοριογράφου Γίββωνος,όστις,στηριζόμενος εις ετέρας μαρτυρίας,νομίζει όλως απίθανον το νέον τούτο αδίκημα' και τοσούτω μάλλον παραδεχόμεθα το συμπέρασμα αυτού όσω εν γένει δεν ανεδείχθη επιεικής προς τον Κωνσταντίνον.Ουδέ βλέπομεν πως συμβιβάζεται ο παροξυσμός εκείνος της μανίας προς την μετάνοιαν ήν πάντες ομολογούσιν ότι ησθάνθη ο βασιλεύς ακούων τους θρήνους της μητρός και ήν επεδείξατο,ως λέγεται,δια πολλών και ποικίλων τεκμηρίων εξαιρέτου προς το θρήσκευμα ευλαβείας.Το βέβαιον είναι ότι ο Κωνσταντίνος ελαυνόμενος υπό των αποτροπαίων περιπετειών εις άς περιέστη εν τη πόλει της Ρώμης,δια τε την προς αυτόν αποστροφήν του ειδωλολάτρου εκείνου δήμου και τα εν τη ιδία οικία επελθόντα τραγικά γεγονότα,απεφάσισε μετ' ου πολύ ν' αναχωρήση εκ της αρχαίας του κράτους πρωτευούσης,εις ήν ουδέποτε πλέον επέστρεψε,και απήλθε προς ανατολάς,έτερα και μεγάλα τινά διανοούμενος περί της μελλούσης του κόσμου τύχης.
Τότε και η Ελένη επορεύθη προς την Παλαιστίνην...
...Τωόντι,κατά την πρώτην και την δευτέραν μ.Χ. εκατονταετηρίδα,αι επανειλημμέναι των Ιουδαίων κατά της Ρωμαϊκής αρχής επαναστάσεις είχον προκαλέσει δεινοτάτας αντεκδικήσεις.Επί των ερειπίων της Ιερουσαλήμ ηγέρθη πόλις νέα φέρουσα το εθνικόν όνομα της Αιλείας Καπιτωλίνης,και επί του τόπου όπου υψούτο άλλοτε ο ναός του Σολομώντος,κατεσκευάσθη πολυτελές ιερόν του Καπιτωλίου Διός.Ιουδαίοι σχεδόν πλέον δεν υπήρχον εν αυτή,ολίγιστοι δε ήσαν οι χριστιανοί,ώστε ο Επίσκοπος της πόλεως και χώρας εν ή ετελέσθησαν τα πρώτα της πίστεως ημών μυστήρια,ο Επίσκοπος του θρόνου επί του οποίου εκάθησάν ποτε ο Ιάκωβος και πολλοί του Χριστού συγγενείς,εκπεσών παντάπασι του αρχαίου αξιώματος,κατήντησε να υποτάσσηται εις τον μητροπολίτην Καισαρείας.Ότε εν έτει 327 η βασίλισσα Ελένη έφθασεν εις Ιερουσαλήμ(Αιλείαν Καπιτωλίνην),ουδείς ηδυνήθη να καταδείξη αυτή τον τάφον του Σωτήρος.]....!!!!
Παπαρρηγόπουλος,ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,βιβλίον όγδοον,σελ.158-160,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.
Χρόνια τους...πολλά,να τους χαίρονται!
Ρίξτε και μιά ματιά παρακάτω,θα σας κάνει καλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου