Η πραγματικότητα είναι μοιραίο να συναντηθεί κάποτε με την πλάνη και τότε ο πέλεκυς της δικαιοσύνης πέφτει αμείλικτος.
Το πρόσφατο άρθρο των Financial Times (εδώ), που δηλώνει λίγο πολύ ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη για …αναχώρηση από τη ζώνη του Ευρώ, φαίνεται να ταρακούνησε ορισμένους κύκλους, ιδιαίτερα αυτούς που είχαν αρχίσει να θεωρούν τον εαυτό τους ως …Ευρωπαίο. Αυτή η «χρόνια ασθένεια» ορισμένων ήταν, που μας έφερε ως εδώ. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους «ευγενής» της γηραιάς ηπείρου και η μανία του γρήγορου πλουτισμού, με κόστος την ισοπέδωση των παραδοσιακών αξιών.Η διαχρονική φαυλότητα, η ματαιοδοξία και η απληστία, δημιούργησαν την νοοτροπία του «ωχαδερφισμού» και της «αρπαχτής». Η διαπλοκή έγινε το εθνικό μας σπορ, καθώς το μόνο που εισπράτταμε ως λαός από τους μακρινούς συγγενείς της Δύσης ήταν όλα τα αρνητικά τους στοιχεία. Αντί να μάθουμε να σκεπτόμαστε ορθολογικά και όχι συναισθηματικά (παρορμητικά) και αντί να διακρίνουμε πως η πειθαρχία όπως επίσης η τάξη και ο νόμος είναι στοιχεία απαραίτητα για πρόοδο και επιβίωση, κοιτάξαμε να εξομοιωθούμε μόνο σε ότι αφορά τον αμοραλισμό.
Η πραγματικότητα είναι μοιραίο να συναντηθεί κάποτε με την πλάνη και τότε ο πέλεκυς της δικαιοσύνης πέφτει αμείλικτος. Και η ελληνική κοινωνία είναι οικοδομημένη επάνω στην πλάνη και την ουτοπία και η ώρα των αποκαλυπτηρίων έφτασε. Ποτέ δεν ήταν ευρωπαίος ο σύγχρονος Έλληνας και ούτε θα μπορούσε ποτέ να γίνει. Αυτό συμβαίνει, διότι έχει συναίσθημα, έχει ταπεραμέντο, έχει ζωντάνια αλλά και …κουτοπονηριά. Η ντόπια νοοτροπία, με πολύ βαθιές ρίζες, κάνει τον κάθε Έλληνα να πιστεύει ότι είναι «θεός». Αυτή η νοοτροπία μπορεί να έφερε σε άλλες εποχές κάποια πλεονεκτήματα, μακροπρόθεσμα όμως, καθώς ο κόσμος έχει γίνει ποια ένα «χωριό», η εσωστρέφεια είναι καταστροφική. Έχει παρερμηνεύσει ο Έλληνας τον όρο «ελευθερία» εφαρμόζοντάς τον μόνο σε ότι τον ικανοποιεί, σε ότι του είναι ευχάριστο. Ό,τι του είναι δυσάρεστο το θεωρεί ως στέρηση της υποτιθέμενης ελευθερίας του και το απεχθάνεται, σ’ αυτά περιλαμβάνονται: η πειθαρχία, ο νόμος και η τάξη, η κοινωνική συνείδηση.
Δεν υπάρχουν πια σήμερα λαοί με την έννοια που είχαν χθες. Η ανθρωπότητα έχει γίνει ένα κράμα, με κοινές ανάγκες, κοινά συμφέροντα και κοινές επιδιώξεις. Ύψιστος κανόνας εύρυθμης λειτουργίας αυτής της κοινωνίας είναι η υπακοή σε κανόνες. Μόνο όσοι έχουν την βούληση –και την ικανότητα- της προσαρμογής μπορούν να επιβιώσουν, οι «ατίθασοι» και οι «ταραξίες» αποβάλλονται ως ξένο σώμα, και τέτοιοι είναι δυστυχώς οι σύγχρονοι «Ελλαδίτες».
Άρα; Άρα η απομόνωση -με όλα τα συνεπακόλουθα- είναι η μόνη φυσική συνέπεια.
Συμπέρασμα: Είναι μάλλον μοιραίο, ο σύγχρονος Έλληνας να τα καταφέρνει ως μονάδα αλλά να μη μπορεί να αυτοκυβερνηθεί ως λαός! Οπότε, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Παραπέμπω στο σημείο αυτό σε ένα παλαιότερο άρθρο μου (24.09.09) που είχε τον τίτλο: «Πόσο κοντά είμαστε στο νέο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν;» και προτρέπω τους αναγνώστες να διαβάσουν και τα σχόλια.
Πολύ ενδιαφέρον είναι και το σημερινό άρθρο στο Anti News: “Οι 100 πρώτες ημέρες σε … μια ημέρα”, Παροτρύνω επίσης να αναγνωστούν τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, που είναι το αδιαμφισβήτητα δυνατό σημείο του εν λόγω portal.
.
Η αυθεντική δήλωση του Ισοκράτη (436 π.Χ-338 π.Χ.), που φανερώνει, πόσο λάθος δρόμο πήραμε (*).
(*) ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: «Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε [στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη], δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν· ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους.» - (παρ. 20 του Αρεοπαγιτικού λόγου).
