11 Απριλίου 2009
Ποιος Χριστός? Αυτός που δεν πεινάει,αλλά διψάει;
31 Εν δε τω μεταξύ οι μαθηταί παρεκάλουν αυτόν λέγοντες· Ραββί, φάγε.
32 Ο δε είπε προς αυτούς. Εγώ έχω φαγητόν να φάγω, το οποίον σεις δεν εξεύρετε.
33 Έλεγον λοιπόν οι μαθηταί προς αλλήλους· Μήπως τις έφερε προς αυτόν να φάγη;
34 Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς· Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με και να τελειώσω το έργον αυτού.
ΙΩΑΝΝΗΣ,κεφ.4
--------------------------
Από την τσαντίλα του για την κόντρα που είχε με τη Σαμαρείτιδα,που να πεινάσει!
Αλλά,για πέστε μου,τι είδους φαγητό ήταν αυτό που έτρωγε,που οι μαθητές του δεν ήξεραν;
Πως λειτουργούσε το γήϊνο σώμα του;Με αέρα;Κι αν ναί,τότε γιατί δίψαγε και ήθελε να πιεί νερό;
Για να μη μας τρελάνουν εντελώς,η απάντηση,είναι η κουβέντα που κάνουν οι μαθητές του μεταξύ τους!"Μήπως του έφερε κάποιος και έφαγε;"
Για να του λένε,ΦΑΓΕ(ουδεμία σχέση με την εταιρία!),ΕΧΕΙ ΦΑΕΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ,γιατί αλλιώς θα το ήξεραν οι μαθητές του ότι δεν τρώει ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ που ήταν μαζί!
Η εκδήλωση μνήμης για τη σφαγή των Θεσσαλονικέων.
Καθυστερήσαμε την ανάρτηση,για να έχουμε τις φωτογραφίες και τα βίντεο.
-------------------------------------------
…………………………………………………………………….
Πατήστε εδώ:
Οι Θεσσαλονικείς τίμησαν τους χιλιάδες νεκρούς τους απο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο.
Πλήρης αναφορά στην εκδήλωση τιμής και μνήμης που πραγματοποιήθηκε στις 4 Απριλίου στην Θεσσαλονίκη
για τους χιλιάδες πολίτες που σφαγιάστηκαν στον Ιππόδρομο απο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α.
Πλούσιο φωτογραφικό υλικό!
Θέσπις-------------------------------------------
-------------------------------------------
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για την μνήμη των 15.000 σφαγιασθέντων Θεσσαλονικέων.
Ύμνος στη θεά Φύση & Ελαία Ιερά! Ελαία Αθηνά!
http://www.epanellinismos.com/
10 Απριλίου 2009
Ούτε ο ξάδελφός του ο Βαπτιστής δεν πίστευε στο Χριστό!
14 Ο δε Ιωάννης εκώλυεν αυτόν, λέγων, Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ;
15 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην. Τότε αφίνει αυτόν.
16 Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού, ηνοίχθησαν εις αυτόν οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν και ερχόμενον επ' αυτόν· Ησ 11:2, Ησ 42:1, Ιω 1:32
17 και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην. Ησ 42:1, Μτ 12:18, Μτ 17:5, Λκ 9:35, Κολ 1:13, B' Πέ 1:17
....
ΜΑΤΘΑΙΟΣ,κεφ.3
...
2 Ο δε Ιωάννης, ακούσας εν τω δεσμωτηρίω τα έργα του Χριστού, έπεμψε δύο των μαθητών αυτού, Λκ 7:18
3 και είπε προς αυτόν· Συ είσαι ο ερχόμενος, ή άλλον προσδοκώμεν;
4 Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτούς· Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα ακούετε και βλέπετε·
ΜΑΤΘΑΙΟΣ,κεφ.11
-------------------------------------
...
5 Υπήρξεν επί των ημερών Ηρώδου, του βασιλέως της Ιουδαίας, ιερεύς τις το όνομα Ζαχαρίας εκ της εφημερίας Αβιά, και η γυνή αυτού ήτο εκ των θυγατέρων του Ααρών, και το όνομα αυτής Ελισάβετ. Α' Χρ 24:10
...
24 Μετά δε ταύτας τας ημέρας συνέλαβεν Ελισάβετ η γυνή αυτού, και έκρυπτεν εαυτήν πέντε μήνας, λέγουσα
25 ότι ούτως έκαμεν εις εμέ ο Κύριος εν ταις ημέραις, καθ' ας επέβλεψε να αφαιρέση το όνειδός μου μεταξύ των ανθρώπων. Γεν 30:23, Ησ 4:1
...
34 Είπε δε η Μαριάμ προς τον άγγελον. Πως θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω;
35 Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού.
36 και ιδού, Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνέλαβεν υιόν εις το γήρας αυτής, και ούτος είναι μην έκτος εις αυτήν την καλουμένην στείραν·
...
39 Σηκωθείσα δε η Μαριάμ εν ταις ημέραις ταύταις, υπήγε μετά σπουδής εις την ορεινήν εις πόλιν Ιούδα,
40 και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσθη την Ελισάβετ.
...
56 Έμεινε δε η Μαριάμ μετ' αυτής ως τρείς μήνας και υπέστρεψεν εις τον οίκον αυτής.
57 Εις δε την Ελισάβετ συνεπληρώθη ο καιρός του να γεννήση, και εγέννησεν υιόν.
58 Και ήκουσαν οι γείτονες και οι συγγενείς αυτής ότι εμεγάλυνεν ο Κύριος το έλεος αυτού προς αυτήν, και συνέχαιρον αυτήν. Λκ 1:14
59 Και εν τη ογδόη ημέρα, ήλθον διά να περιτέμωσι το παιδίον, και ωνόμαζον αυτό κατά το όνομα του πατρός αυτού Ζαχαρίαν. Γεν 17:12, Λευ 12:3
60 Και αποκριθείσα η μήτηρ αυτού, είπεν· Ουχί, αλλ' Ιωάννης θέλει ονομασθή. Λκ 1:13
...
80 Το δε παιδίον ηύξανε και εδυναμούτο κατά το πνεύμα, και ήτο εν ταις ερήμοις έως της ημέρας καθ' ην έμελλε να αναδειχθή προς τον Ισραήλ. Λκ 2:40
ΛΟΥΚΑΣ,κεφ.1
Νέα Ζωή New Life For You ΝΕΑ ΖΩΗ
----------------------------------------------------------
Το μαχαίρι του Χριστού.
32 Πας λοιπόν όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω ομολογήσει και εγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Μκ 8:38, Λκ 9:26, Λκ 12:8, Β' Τιμ 2:12
33 Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.
34 Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γήν· δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Λκ 12:51
35 Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής· Μιχ 7:6
36 και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Ψλ 41:9, Ψλ 55:12, Ιω 13:18
37 Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· Λκ 14:26
ΜΑΤΘΑΙΟΣ,κεφ.10
Νέα Ζωή New Life For You ΝΕΑ ΖΩΗ
---------------------------------------
Ποιός Χριστός;
1 Καθώς λοιπόν έμαθεν ο Κύριος ότι ήκουσαν οι Φαρισαίοι ότι ο Ιησούς πλειοτέρους μαθητάς κάμνει και βαπτίζει παρά ο Ιωάννης- Ιω 3:26
2 αν και ο Ιησούς αυτός δεν εβάπτιζεν, αλλ' οι μαθηταί αυτού-
3 αφήκε την Ιουδαίαν και απήλθε πάλιν εις την Γαλιλαίαν.
4 Έπρεπε δε να περάση διά της Σαμαρείας.
5 Έρχεται λοιπόν εις πόλιν της Σαμαρείας λεγομένην Σιχάρ, πλησίον του αγρού, τον οποίον έδωκεν ο Ιακώβ εις τον Ιωσήφ τον υιόν αυτού. Γεν 33:19, Γεν 48:22, Ιησ 24:32
6 Ήτο δε εκεί πηγή του Ιακώβ. Ο Ιησούς λοιπόν κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκάθητο ούτως εις την πηγήν. Ώρα ήτο περίπου έκτη.
7 Έρχεται γυνή τις εκ της Σαμαρείας, διά να αντλήση ύδωρ. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Δος μοι να πίω.
8 Διότι οι μαθηταί αυτού είχον υπάγει εις την πόλιν, διά να αγοράσωσι τροφάς.
9 Λέγει λοιπόν προς αυτόν η γυνή η Σαμαρείτις· Πως συ, Ιουδαίος ων, ζητείς να πίης παρ' εμού, ήτις είμαι γυνή Σαμαρείτις; Διότι δεν συγκοινωνούσιν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτας. Λκ 9:52, Ιω 8:48
10 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτήν· Εάν ήξευρες την δωρεάν του Θεού, και τις είναι ο λέγων σοι, Δος μοι να πίω, συ ήθελες ζητήσει παρ' αυτού, και ήθελε σοι δώσει ύδωρ ζων.
11 Λέγει προς αυτόν η γυνή· Κύριε, ούτε άντλημα έχεις, και το φρέαρ είναι βαθύ· πόθεν λοιπόν έχεις το ύδωρ το ζων; Ιερ 2:13
12 μήπως συ είσαι μεγαλήτερος του πατρός ημών Ιακώβ, όστις έδωκεν εις ημάς το φρέαρ, και αυτός έπιεν εξ αυτού και οι υιοί αυτού και τα θρέμματα αυτού;
13 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτήν· Πας όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου θέλει διψήσει πάλιν· Ιω 6:58
14 όστις όμως πίη εκ του ύδατος, το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ, το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον. Ιω 3:16, Ιω 6:27, Ιω 6:35, Ιω 6:54, Ιω 7:38
15 Λέγει προς αυτόν η γυνή· Κύριε, δος μοι τούτο το ύδωρ, διά να μη διψώ μηδέ να έρχωμαι εδώ να αντλώ.
16 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Ύπαγε, κάλεσον τον άνδρα σου και ελθέ εδώ.
17 Απεκρίθη η γυνή και είπε· Δεν έχω άνδρα. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Καλώς είπας ότι δεν έχω άνδρα·
18 διότι πέντε άνδρας έλαβες, και εκείνος, τον οποίον έχεις τώρα, δεν είναι ανήρ σου· τούτο αληθές είπας.
19 Λέγει προς αυτόν η γυνή· Κύριε, βλέπω ότι συ είσαι προφήτης. Λκ 7:16, Λκ 24:19, Ιω 6:14
20 Οι πατέρες ημών εις τούτο το όρος προσεκύνησαν, και σεις λέγετε ότι εν τοις Ιεροσολύμοις είναι ο τόπος όπου πρέπει να προσκυνώμεν. Δτ 12:5, Δτ 12:11, Α' Βασ 9:3, Β' Χρ 7:12
21 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Γύναι, πίστευσόν μοι ότι έρχεται ώρα, ότε ούτε εις το όρος τούτο ούτε εις τα Ιεροσόλυμα θέλετε προσκυνήσει τον Πατέρα.
22 Σεις προσκυνείτε εκείνο το οποίον δεν εξεύρετε, ημείς προσκυνούμεν εκείνο το οποίον εξεύρομεν, διότι η σωτηρία είναι εκ των Ιουδαίων. Β' Βασ 17:29, Γεν 12:3, Γεν 18:18, Γεν 22:18, Γεν 26:4, Εβρ 7:14
ΙΩΑΝΝΗΣ,κεφ.4.
---------------------------
1.-Γιατί κρύβεται από τους Φαρισαίους;Επειδή,λέει,κάνει περισσότερες...βαπτίσεις από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή!
2.-Τι φοβήθηκε και την κοπανάει από την Ιουδαία και πάει στη Σαμάρεια;
3.-Καλά,ένας Υιός Θεού,είναι δυνατόν να...κουράζεται;
4.-Διψάει ο Υιός του Θεού;
5.-Τι μας λέει εδώ ο Ιωάννης;Ότι η Σαμαρείτιδα τον ρωτάει λέγοντάς του,πως ένας Ιουδαίος ζητά νερό από μια Σαμαρείτιδα;Και δίνει αμέσως την εξήγηση της άρνησής της,ότι δηλαδή οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες βρίσκονται σε διχόνοια!
6.-Και την αρχίζει στο ψηστήρι παρακαλώντας την δεύτερη φορά να του δώσει να πιεί(είχε κορακιάσει από τη δίψα ο...Υιός Θεού),λέγοντάς της,άμα μου δώσεις να πιώ,εγώ θα σου δώσω ζωντανό νερό!
7.-Φέρτα από δω,φέρτα από κει,νερό δεν ήπιε!Και του ρίχνει την ατάκα η Σαμαρείτις:
Λέγει προς αυτόν η γυνή· Κύριε, δος μοι τούτο το ύδωρ, διά να μη διψώ μηδέ να έρχωμαι εδώ να αντλώ.
8.-Κόκκαλο ο...Υιός,αλλάζει κουβέντα και της ρίχνει τη σπόντα,:"έλα με τον κηδεμόνα σου"..ε,συγγνώμη,ήθελα να γράψω,"με τον άντρα σου"....Όχι,πέστε μου,σε μια περιοχή το πολύ 40 χιλιόμετρα ακτίνα,μια γυναίκα που έχει αλλάξει ΠΕΝΤΕ άνδρες και συζεί με έναν ΕΚΤΟ,είναι ή δεν ένα σπάνιο φαινόμενο,ειδικά για εκείνη την εποχή;
Και είναι δυνατόν,να μην το είχαν γράψει οι...εφημερίδες(οι κουτσομπόλες) της εποχής;
Τώρα μένει κάγκελο η Σαμαρείτις,ένα-ένα το σκορ στις ατάκες,στις μπηχτές και στις σπόντες,αλλά ως παμπόνηρη γυνή,λέει μέσα της,δε θα μου βγεις εσύ από πάνω και του τη ρίχνει:Κύριε, βλέπω ότι συ είσαι προφήτης.Οι πατέρες ημών εις τούτο το όρος προσεκύνησαν, και σεις λέγετε ότι εν τοις Ιεροσολύμοις είναι ο τόπος όπου πρέπει να προσκυνώμεν
9.-Και εκείνη την ώρα,τα παίρνει ο...Υιός και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο!
"Άκου,γυναίκα,να τόχεις υπόψιν σου,ότι ούτε στο όρος τούτο ούτε και στα Ιεροσόλυμα θα μπορέσετε να προσκυνήσετε τον Πατέρα ,γιατί εσείς ΔΕΝ ξέρετε τι προσκυνήτε,ενώ ΕΜΕΙΣ το ξέρουμε εκείνο που προσκυνούμε και ξέρουμε ότι η σωτηρία θα έρθει από τους Ιουδαίους!ΠΟΙΟΙ "ΕΜΕΙΣ"...ΥΙΕ;ΟΧΙ...ΕΣΥ;Και τι ήταν αυτό που ΕΣΕΙΣ ξέρατε,ενώ οι Σαμαρείτες το αγνοούσαν;
Εν τω μεταξύ νερό δεν είχε πιεί ακόμα!
----------------------
Δείτε κι άλλα:
Ποιος Χριστός? Αυτός που τσακώνεται με τη Σαμαρείτιδα ,από ποιούς θα έρθει η σωτηρία του Ισραήλ;
-----------------------------------------------------------------
Περί αθανασίας.
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ δεν ήταν αθάνατος;
Μια περίεργη αναφορά του Απολλόδωρου στη "ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ" του!!!
85[Εκείθεν δε προς Χείρωνα συνέφυγον,ός εξελαθείς υπό Λαπιθών όρους Πηλίου παρά Μαλέαν κατώκησε.Τούτω περιπεπτωκότας τους Κενταύρους τοξεύων ίησι βέλος ο Ηρακλής,το δε ενεχθέν Ελάτου δια του βραχίονος τώ γόνατι του Χείρωνος εμπήγνυται.Ανιαθείς δε Ηρακλής προσδραμών τό τε βέλος εξείλκυσε,και δόντος Χείρωνος φάρμακον επέθηκεν.Ανίατον δε έχων το έλκος εις το σπήλαιον απαλλάσσεται.Κακεί τελευτήσαι βουλόμενος,και μη δυνάμενος επείπερ αθάνατος ήν,αντιδόντος Διί Προμηθέως αυτόν αντ' αυτού γενησόμενον αθάνατον,ούτως απέθανεν.]
{Από κει κατέφυγαν στον Χείρωνα,ο οποίος είχε διωχτεί από το Πήλιο από τους Λαπίθες και κατοικούσε στον Μαλέα.Καθώς,λοιπόν,
οι Κένταυροι μαζεύτηκαν γύρω του,ο Ηρακλής τους χτυπούσε με τα βέλη του και ένα απ' αυτά βρήκε το βραχίονα του Ελάτου,το διαπέρασε και χώθηκε στο γόνατο του Χείρωνα.Ο Ηρακλής στενοχωρήθηκε και έτρεξε να τον βοηθήσει.Έβγαλε το βέλος και έβαλε πάνω στην πληγή ένα φάρμακο που του έδωσε ο Χείρωνας.Η πληγή,όμως,ήταν ανίατη και ο Χείρωνας επέστρεψε στη σπηλιά του.Μολονότι ήθελε να πεθάνει δεν μπορούσε,γιατί ήταν αθάνατος.Ο Προμηθέας,όμως,πρόσφερε τον εαυτό του για να γίνει αθάνατος με αντάλλαγμα τη θνητότητα του Χείρωνα.Έτσι,ο Κένταυρος πέθανε.}
ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ.Πόσους διάλεξε ο Χριστός;Ποία η έννοια;
"Ούτοι ήσαν Άρχοντες έχοντες την ανωτάτην εποπτείαν,ψηφίσματι της Βουλής των Πεντακοσίων και του Δήμου,της παρασκευής και του έκπλου του στόλου και την αμέσον επίβλεψιν επί των Κυβερνητών των πολεμικών πλοίων περί την εκτέλεσιν των καθηκόντων των,είτε περί την εισφοράν,είτε περί την διοίκησιν,είτε περί αμφότερα,διότι Τριήραρχοι ήσαν και εκαλούντο και οι εισφέροντες προς ναυπήγησιν,εκ καταλόγου εκ των πλουσιωτέρων συνήθως πολιτών,πολεμικού πλοίου,και οι Κυβερνήται αυτού,οίτινες ως επί το πλείστον ήσαν οι αυτοί.
Προϊσταμένη αυτών αρχή ήτο η Βουλή των Πεντακοσίων,ήτις τη εισηγήσει αυτού και των δέκα "Α π ο σ τ ο λ έ ω ν" ετιμώρει τους παρανομούντας εκ των Τριηράρχων,ως μαρτυρεί η κατωτέρω των αυτών Πειραϊκών πλακών στήλη αύτη.
[Εάν δε τις μη ποιήση,οίς
έκαστα προστέτακται,ή
Άρχων,ή ιδιώτης κατά τόδε
Το ψήφισμα,οφειλέτω ο μη
ποιήσας μυρίας δραχμάς
ιεράς τη Αθηνά και ο "Εύθυνος"
και οι "Πάρεδροι",επάναγκες
αυτών καταγιγνωσκόντων,ή αυτοί
οφειλόντων'την δε Βουλήν τους
[Η]=(500):επιμελείσθαι του
"Αποστόλου" κολάζουσαν τους
ατακτούντας των τριηράρχων
κατά τους Νόμους'
τους δε Πρυτάνεις ποείν
Βουλής έδραν επί χώματι
περί του "Αποστόλου"
συνεχώς,έως άν ο Απόστολος
γένηται'ελέσθαι δε και
"Αποστολέας" τον Δήμον
δέκα άνδρας εξ Αθηναίων απάντων'
τους δε αιρεθέντας επιμελείσθαι
του "Αποστόλου" καθάπερ
τη Βουλεί προστέτακται'
είναι δε τη Βουλεί και τοις
Πρυτάνεσιν επιμεληθείσιν του
"Αποστόλου" στεφανωθήναι υπό
του Δήμου χρυσώ στεφάνω
από Χ=(1000):δραχμών.
Εάν δε του προσδέηται τόδε
το ψήφισμα των περί τον
"Απόστολον" την Βουλήν
κυρίαν είναι ψηφίζεσθαι
μη λύουσαν μηθέν των
εψηφισμένων τω Δήμω'
Ταύτα δ'είναι άπαντα
εις φυλακήν της χώρας.]
Ώστε εκ τούτων σαφώς καταφαίνεται,ότι η Βουλή των Πεντακοσίων κατά το Κλεισθένειον πολίτευμα εξέπεμπε μετά του προς δράσιν στόλου ίδιον αντιπρόσωπον,"Απόστολον" καλούμενον,και αντιπροσώπους αυτής δέκα,"Αποστολείς" ονομαζομένους,όπως επιτηρώσι τους κυβερνήτας των πολεμικών πλοίων,προς τους οποίους δεν είχον απόλυτον εμπιστοσύνην,ως φαίνεται,δια του "Αποστόλου",αν εξετελέσθη νομίμως και εγκαίρως οιαδήποτε αποστολή.Και όχι μόνον τούτο,αλλά και δι'αντιπροσώπων της,"Βουλευτών-Πρυτάνεων" δηλαδή εδρευόντων συνεχώς εν Πειραιεί από του απόπλου του στόλου,ανέμενε την επάνοδον του "Αποστόλου",όπως αναφέρη τα κατά την δράσιν και γενικώς την συμπεριφοράν των αξιωματικών του Στόλου προς τιμωρίαν των τυχόν εξ αυτών μη εκτελεσάντων το καθήκον των κατά τους Νόμους.Τούτους δε,εάν έκρινον τούτο,εστεφάνουν και δια χρυσού στεφάνου.Ενί λόγω κατά τους τότε Νόμους οι πολίται εν τω προσώπω των Βουλευτών "Αποστολέων" εστεφανούντο,και ουχί οι αξιωματικοί,αν τούτο έκρινον οι "Πρυτάνεις-Βουλευταί" και η Βουλή.Οποία αντίθεσις,μα το Ν α ί,προς τα κατ'άκραν αντίθεσιν σήμερον τελούμενα! Ευτυχώς μόνον,ότι η Ιστορία δεν πλαστογραφείται,αλλ'ως τις δύναμις Θεία "τα Καίσαρος Καίσαρι" αποδίδει "και τα του Θεού τω Θεώ",παρ'όλας τας απεγνωσμένας των ενδιαφερομένων ενόχων προσπαθείας και παρ'ημίν και παρά τοις πεπολιτισμένοις λαοίς πάσιν."
Απόσπασμα από το βιβλίον "ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ",του Ιωάννου Β. Πατσουράκου,εκδοθέν τω 1932.
-----------------
Τώρα μπορείτε να αντιληφθείτε ότι οι "απόστολοι",όσοι κι αν ήταν,είχαν ως αποστολή να παρακολουθούν αν το "έργο" προχωρούσε κατά τις εντολές των Ραββίνων!
Ένα "έργο",για το οποίο εργάζονταν χιλιάδες στρατευμένοι και βιαίως εξελληνισθέντες Ιουδαίοι από τους Φαρισαίους,Ραββίνους,ζηλωτές,(δέστε τα σχετικά στον Παπαρρηγόπουλο)και οι οποίοι είχαν διασπαρεί στις πόλεις-κέντρα του Ελληνισμού,αλλά και στις πρωτεύουσες όλων των βασιλείων του γνωστού τότε κόσμου,δημιουργώντας θύλακες,μέσα από τους οποίους προετοίμαζαν το έδαφος της γενικής επίθεσης κατά του Ελληνισμού!!!!Φυσικά και είχαν μεταξύ τους προστριβές και αντιπαραθέσεις,υπόνοιες κλοπής(καθαρό παράδειγμα ο ταμίας Ιούδας),δολοπλοκίες για ίδιον όφελος,κλπ.,κλπ.Οι "Απόστολοι",λοιπόν,μετέβαιναν στις συναγωγές για να ελέγχουν,να ενημερώνουν,να κατευθύνουν και να αναφέρουν στους ανωτέρους τους τη πορεία του "έργου"!
Η περίπτωση του Σαούλ-Σαύλου-Παύλου,είναι η επιβεβαίωση!!
Από διώκτης(στην ουσία διαφωνών με την τακτική πολέμου που εφαρμοζόταν μέχρι τη στιγμή που κατάφερε να αναλάβει τα ηνία),έγινε ο αρχηγός της όλης επιχείρισης!
Βάλτε τα κάτω,ελέγξτε τις ιστορικές αναφορές,κολλήστε τα κομμάτια του...πάζλ,και τότε θα έχετε μπροστά σας πεντακάθαρο όλο το...σενάριο του "έργου",τους πρωταγωνιστές,τους γκεστ-σταρς,τους κομπάρσους,τους σεναριογράφους,τους σκηνογράφους,τους παραγωγούς,αλλά και τους..."θεατές"!
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ,ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ,ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ,ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ Ή ΜΕ "ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ"!
Τα υπόλοιπα είναι φούμαρα!
------
Δείτε και τους 70 ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ που διάλεξε ο ίδιος ο Τζεσουά-Χριστός:
Πόσους Αποστόλους διάλεξε ο ίδιος ο Χριστός; 12 ή 70;
Δείτε κι αυτό:
Ο Χριστός διορίζει άλλους 70 ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ και απειλεί με σάκκο και σποδό!
--------------------------------------------------------------
Τι λένε οι Έλληνες...
------------------------------------------------------------------
Περί τού «αγνώστου θεού»
...........Άρειος Πάγος, Αθήνα: η χάλκινη μνημειακή στήλη με την καινοδιαθητική περικοπή για τον «άγνωστο θεό».
«Ἀφοῦ ἐστάθηκε ὁ Παύλος ἐν μέσω τοῦ Αρείου Πάγου εἶπε· “ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐγώ σᾶς
θεωρῶ ὡς τούς περισσότερον θρήσκους ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους. 23 Διότι, καθώς
ἐπερνοῦσα τούς δρόμους τῆς πόλεώς σας καί ἔβλεπα μέ προσοχήν τά ἱερά πού σέβεσθε,
εὑρῆκα καί ἕνα βωμόν εἰς τόν ὁποῖον ἦτο χαραγμένη ἡ ἐπιγραφή: Εἰς τόν ἄγνωστον
Θεόν. Αὐτόν λοιπόν τόν ὁποῖον σέβεσθε χωρίς νά τόν γνωρίζετε, αὐτόν ἐγώ κηρύττω
εἰς σᾶς.”» (1)
Πασίγνωστη η μαρτυρία τού Παύλου. Πόσες και πόσες φορές δεν την ακούσαμε να
χρησιμοποιείται ως απόδειξη σπερματικού Λόγου και προφητικής αναμονής των
αρχαίων Ελλήνων για τον Έναν και Μοναδικό αληθινό Θεό: τον ιουδαιοχριστιανικό
Γιαχβέ; Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι ακριβώς έτσι όπως διατείνονται οι χριστιανοί
απολογητές. Κι αυτό δεν αποτελεί αυθαίρετο συμπέρασμα μιας ισχνής μειοψηφίας
κακόπιστων αμφισβητιών, αλλά θέση με την οποία συντάσσεται ένα σημαντικό κομμάτι
των ειδικών που ασχολήθηκαν με το θέμα.
«Τῷ ἀγνώστῳ θεῷ» ή «τοῖς αγνώστοις θεοῖς»;
«Κατά τη μεταγενέστερη κυρίως Αρχαιότητα οι φιλοσοφικές θεωρίες -ιδιαίτερα των
στωικών- και η έντονη θρησκευτικότητα δημιούργησαν την πεποίθηση και ενίσχυσαν
την αντίληψη ότι κανένας θεός δεν πρέπει να αγνοείται από τη λατρεία. Ακόμη και οι θεοί
των οποίων τα ονόματα και οι συγκεκριμένες επιδράσεις δεν ήταν γνωστές, έπρεπε να
τιμώνται. Έτσι, αυτοί οι “άγνωστοι” θεοί συμπεριλαμβάνονταν στο ευρύτερο “Πάνθεον”
και αποτελούσαν μια πληρότητα του θεϊκού κύκλου, που συχνά εκφραζόταν με τη
διατύπωση “πάντες θεοί”. Έτσι δημιουργήθηκε μια λατρευτική προσωνυμία που ήταν
χαραγμένη σε επιγραφές βωμών των μεταγενέστερων χρόνων - και όπως φαίνεται,
μόνο στον πληθυντικό αριθμό» (2). Τα παραδείγματα άφθονα:
α. Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, βιβλίο 1 («Αττικά»), 1.4 (μαρτυρία για την περιοχή
τού Φαλήρου):
«[…] ἐνταῦθα καὶ Σκιράδος Ἀθηνᾶς ναός ἐστι καὶ Διὸς ἀπωτέρω, βωμοὶ δὲ θεῶν τε
ὀνομαζομένων Ἀγνώστων […]»
β. Ομοίως, βιβλίο 5 («Ηλιακά Α΄»), 14.8 (μαρτυρία για την περιοχή τής Ολυμπίας):
«[…] τὰ δὲ ἐς τὸν μέγαν βωμὸν ὀλίγῳ μέν τι ἡμῖν πρότερόν ἐστιν εἰρημένα, καλεῖται δὲ
Ὀλυμπίου Διός: πρὸς αὐτῷ δέ ἐστιν Ἀγνώστων θεῶν βωμὸς […]»
γ. Στην Πέργαμο βρέθηκε το 1909 μια αναθηματική επιγραφή την οποία οι ειδικοί
αποκατέστησαν ως εξής:
ΘΕΟΙΣ ΑΓ [ΝΩΣΤΟΙΣ] ΚΑΠΙΤ [ΩΝ] ΔΑΔΟΥΧ [ΟΣ]
δ. Φιλόστρατος, Βίος Απολλωνίου, 6,3:
«[…] σωφρονέστερον γάρ τό περί πάντων θεῶν λέγειν καί ταύτα Ἀθήνησιν, οὐ καί
αγνώστων δαιμόνων βωμοί ἵδρυνται […]»
Αξίζει δε να αναφερθεί ότι ακόμα κι ο ίδιος ο Άγιος Ιερώνυμος (συντάκτης τής περίφημης
Βουλγκάτα, τιμώμενος από την ορθόδοξη Εκκλησία στις 15 Ιουνίου) εξέφρασε την άποψη
ότι ο Παύλος στην περίπτωση τού επίμαχου βωμού, μετέτρεψε τον πληθυντικό «θεοῖς
αγνώστοις» στον ενικό «ἀγνώστῳ θεῷ» και (σαν να μην έφτανε αυτό) παρέδραμε το
υπόλοιπο κομμάτι τής επιγραφής που έλεγε: «[…] θεοῖς Ἀσίας, Εὐρώπης καί Ἀφρικῆς
θεοῖς αγνώστοις καί ξένοις» (3)! Tη θέση αυτή τού Ιερώνυμου επανέλαβε μάλιστα
αργότερα και ο Οικουμένιος, Επίσκοπος Τρίκκης καθώς και ο Έρασμος στο «Μωρίας
Εγκώμιον»:
«[…] ‘Εάν δέ τις πιστεύῃ κατά τι τόν πεντάγλωσσον εκεῖνον ῾Ιερώνυμον, […] παρά τῷ
θείῳ Παύλῳ και οἱ λόγοι τῶν ἱερῶν γραφῶν ἀντιφάσκουσι, καίτοι οὐδαμῶς καθ' ἑαυτούς
ἀντιφάσκοντες, ὅτε ἰδών τυχαίως ἐν Ἀθήναις τήν ἐπί τοῦ ναοῦ ἐπιγραφήν, “ἀγνώστῳ
θεῷ”, ἔστρεψεν αὐτήν εἰς ἐπιχείρημα ὑπέρ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, παραλείψας
τους ἄλλους, δι’ ους περ ἐγράφη ἀπέσπασε δηλ. τοῦτο, Ἀγνώστῳ θεῷ, παραλλάξας καί
τοῦτο ὀλίγον. Ἐπειδή τό ὅλον τῆς ἐπιγραφῆς εἶχεν οὕτω “Τοῖς θεοῖς Ἀσίας, Εὐρώπης
καί Ἀφρικῆς θεοῖς αγνώστοις καί ξένοις” […]» (4)
Πέραν τούτου, δεν πρέπει να παραβλέπεται και το γεγονός ότι μερικοί θεωρούν το
κείμενο των Πράξεων νοθευμένο ή μεταγενέστερη προσθήκη. Η θέση αυτή -την οποία
πρώτος εξέφρασε ο Νόρντεν- «από άλλους έγινε αποδεκτή (λ.χ. J. Wellhausen, H.
Lietzmann, R. Reitzenstein) και από άλλους πολεμήθηκε (A.v. Harnack, Th. Birt, Ed.
Meyer)» (5). Σύμφωνα πάλι με μιαν άλλην εκδοχή, ο ενικός τού Παύλου «ὀφείλεται εἰς
φθοράν τοῦ κειμένου ἢ εἰς σφάλμα τῆς μνήμης» (6), ενώ στο περιοδικό «Αἰξωνή» (1951,
σ. 132) διατυπώθηκε η θεωρία ότι «ἡ ἐπιγραφή ἦτο μέν κατά πληθυντικόν ἀριθμόν
γεγραμμένη, ἀλλά διά κεφαλαίων προευκλειδίων γραμμάτων […], ὅτε ἦτο ἀκόμη ἐν
χρήσει τό τρισκελές σῖγμα, τό Ο ἐτίθετο καί ἀντί τῶν γραμμάτων Ω, ΟΥ, ἡ δέ διαφορά
προήλθεν ἐξ ἐσφαλμένης ἀναγνώσεως τοῦ Παύλου, ἕνεκα τῆς μετά 500 καί πλέον ἔτη
μεταβολής τοῦ σχήματος τῶν γραμμάτων τοῦ ἀττικού ἀλφαβήτου» (7).
Ναι, αλλά ο Λουκιανός;
Το εκ πρώτης όψεως εύλογο αυτό ερώτημα των χριστιανών απολογητών πράγματι
παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στο έργο τού μεγάλου συγγραφέα «Φιλόπατρις»,
βλέπετε, αναφέρεται ο όρκος: «Νή τόν άγνωστον ἐν Ἀθήναις» καθώς και ένα
απόσπασμα που φαίνεται να δικαιώνει τον Παύλο: «[…] ἡμεῖς δέ τόν ἐν Ἀθήναις
Άγνωστον ἐφευρόντες και προσκυνήσαντες χείρας εἰς οὐρανόν ἐκτείναντες
τούτω εὐχαριστήσωμεν ὡς καταξιωθέντες τοιούτου κράτους ὑπήκοοι γενέσθαι».
Ωστόσο και στην περίπτωση αυτή, υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια που δεν πρέπει
να μας διαφεύγει: το συγκεκριμένο έργο τού Λουκιανού λοιπόν συγκαταλέγεται από
τους ειδικούς στα ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΑ αφού εκτιμάται ότι πιθανότατα γράφτηκε τον
Μεσαίωνα (8)! Και βέβαια αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η επίκληση τού εν
λόγω αποσπάσματος αυτομάτως καθίσταται κενή περιεχομένου.
Ωστόσο…
Υπάρχει ωστόσο και κάποια άλλη μαρτυρία που ουδόλως αποκλείει την εκδοχή τού
Παύλου! Εντύπωση δε προκαλεί το γεγονός ότι η αναφορά αυτή συχνά χρησιμοποιείται
κι από τις δύο πλευρές, πιστούς κι αμφισβητούντες, με εντελώς ανορθόδοξο τρόπο,
αφού οι μεν αλλοιώνουν κατάφωρα το πραγματικό της νόημα, οι δε την ερμηνεύουν
μονόπλευρα. Πρόκειται συγκεκριμένα για την αναφορά τού Διογένη Λαέρτιου στο
«Βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων», Α΄ (Επιμενίδης),110 , όπου
παραδίδεται μια εξήγηση για την προέλευση τής λατρείας των ανωνύμων θεών:
«Ὅθεν καὶ Ἀθηναίοις τότε λοιμῷ κατεχομένοις ἔχρησεν ἡ Πυθία καθῆραι τὴν πόλιν· οἱ
δὲ πέμπουσι ναῦν τε καὶ Νικίαν τὸν Νικηράτου εἰς Κρήτην, καλοῦντες τὸν Ἐπιμενίδην.
καὶ ὃς ἐλθὼν Ὀλυμπιάδι τεσσαρακοστῇ ἕκτῃ ἐκάθηρεν αὐτῶν τὴν πόλιν καὶ ἔπαυσε
τὸν λοιμὸν τοῦτον τὸν τρόπον. λαβὼν πρόβατα μελανά τε καὶ λευκὰ ἤγαγε πρὸς τὸν
Ἄρειον πάγον. κἀκεῖθεν εἴασεν ἰέναι οἷ βούλοιντο, προστάξας τοῖς ἀκολούθοις ἔνθα ἂν
κατακλίνοι αὐτῶν ἕκαστον, θύειν τῷ προσήκοντι θεῷ · καὶ οὕτω λῆξαι τὸ κακόν.
ὅθεν ἔτι καὶ νῦν ἔστιν εὑρεῖν κατὰ τοὺς δήμους τῶν Ἀθηναίων βωμοὺς ἀνωνύμους,
ὑπόμνημα τῆς τότε γενομένης ἐξιλάσεως.»
Πολλοί απολογητές λοιπόν απομονώνοντας τη φράση «τῷ προσήκοντι θεῷ», τη
μετατρέπουν σε… επιγραφή (!) και την παρουσιάζουν τεχνηέντως ως σχεδόν
ταυτόσημη τής φράσης «τῷ ἀγνώστῳ θεῷ», παραβλέποντας το γεγονός ότι στο
κείμενο γίνεται λόγος για πλήθος «προσηκόντων» -και ως εκ τούτου ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ-
θεών! Κάποιοι άλλοι πάλι που απορρίπτουν διαρρήδην κάθε περίπτωση ύπαρξης
βωμού με τη μονοθεϊστική διατύπωση τού Παύλου, υπερτιμώντας τη φράση «βωμούς
ανωνύμους» την ερμηνεύουν μονόπλευρα χωρίς να ασχολούνται καθόλου με το
γεγονός ότι αφού -σύμφωνα πάντα με το κείμενο- όπου σταματούσαν τα πρόβατα,
στήνονταν βωμοί στην εκάστοτε προσήκουσα θεότητα τής περιοχής, η επίμαχη
φράση κάλλιστα θα μπορούσε να αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου στα σημεία που
σταμάτησαν κάποια πρόβατα, δεν ήταν γνωστή κάποια συγκεκριμένη θεότητα! Είναι
δυνατόν δηλαδή να υπήρχαν ανάμεσα στους βωμούς γνωστών θεών και κάποιοι που
όντως ήταν αφιερωμένοι «τῷ ἀγνώστῳ θεῷ», όχι όμως σ’ εκείνον τον άγνωστο θεό
που φαντάζονται οι χριστιανοί απολογητές, τον Θεό όλης τής κτίσης, αλλά στον
άγνωστο «προσήκοντα θεό» τής γύρω περιοχής!
Φυσικά αυτή δεν είναι παρά μόνο μία πιθανή εκδοχή. Υπάρχει, βλέπετε, και η
περίπτωση οι εν λόγω βωμοί να μην έφεραν καμία απολύτως αναθηματική επιγραφή,
να ήταν δηλαδή αυτό ακριβώς που δηλώνει και η επίμαχη φράση τού Λαέρτιου:
ανώνυμοι! Στην περίπτωση αυτή βέβαια είναι σαφές ότι δικαιώνονται εκείνοι που
αποκλείουν το ενδεχόμενο ύπαρξης διατύπωσης στον ενικό αριθμό και το τοπίο
ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο (9).
Όπως και να ’χει, ένα είναι το σίγουρο: ακόμα κι αν παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις
τής πλειονότητας των ειδικών, τελικά όντως υπήρξε ο βωμός που περιέγραψε ο
Παύλος, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αυτό απόδειξη προφητικής αναμονής
τού Ενός και Μοναδικού χριστιανικού Θεού. Το αντίθετο θα λέγαμε! Γιατί αν το
καλοσκεφτεί κανείς, ποια η διαφορά ανάμεσα στον συμβολισμό που έκρυβε ο
περίφημος Άγνωστος Θεός και σ’ εκείνον που κρύβει ο Άγνωστος... Στρατιώτης;
(Πρωτότυπο: ανάρτηση 56)
.
...
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
(1) Αγία Γραφή Βίβλος, εκδ. Κ. Κουμουνδουρέα, (ερμηνευτική απόδοση:
Ι. Θ. Κολιτσάρα), τόμος 6, σελ. 424, Πράξεις Αποστόλων ΙΖ΄22-23
(2) Πάπυρος Larousse Britannica, τ. 1, σ. 660, λήμμα: «Άγνωστος θεός»
(3) «Inscriptio autem arae non ita erat, ut Paulus asseruit “ignoto deo”
sed ita: “Diis Asia et Euroae et Africae, diis ignotis et peregrinis”. Verum
qia Paulus non pluribus diis indigebat ignotis, sed uno tantum ignoto deo,
singylari verro usus est […]»
(4) http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/b/c/f/metadata-212-0000020.tkl
(σ. 135-136)
(5) Πάπυρος Larousse Britannica, τ. 1, σ. 660, λήμμα: «Άγνωστος θεός»
(6) Πάπυρος Λαρούς, 1963, τ. 1, σ. 233, λήμμα: «Αγνώστου θεού βωμός».
(7) Ομ.
(8) Πάπυρος Larousse Britannica, τ. 33, σ. 629, λήμμα: «Λουκιανός»
Επίσης: el.wikipedia
(9) Στον Παλατίνο Λόφο τής Ρώμης βρέθηκε ένας προχριστιανικός βωμός
με την εξής επιγραφή:
SEI DEO SEI DEIVAE SAC [ RUM ]
C. SEXTIUS ET CALVINUS PR [ AETOR ]
DE SENATI SENSENTIA
RESTITUIT
Σε διάφορες ξένες απολογητικές σελίδες αναφέρεται ότι η εν λόγω επιγραφή
σημαίνει: «Τῷ ἀγνώστῳ θεῷ»! Στην πραγματικότητα όμως αυτό που λέει το
κείμενο είναι: «Είτε σε θεό, είτε σε θεά». Το υπόλοιπο δε κομμάτι αναφέρει
ότι ο βωμός αναστηλώθηκε κατ’ εντολή τής Συγκλήτου από τον Σέξτο. Εικάζεται
ότι ο βωμός είτε έφερε ήδη πριν από την αναστήλωσή του την επιγραφή είτε
απλώς η θεότητα στην οποία ήταν αφιερωμένος, με το πέρασμα τού χρόνου
και την εγκατάλειψη είχε πλέον ξεχαστεί.
...
----------------------------------------------------------
ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ!
09 Απριλίου 2009
ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΝ. ΤΙΜΩΡΗΣΑΝ
Οι προσπάθειες που κατεβλήθησαν για την ποινική δίωξη των πρωταιτίων της Γενοκτονίας των Αρμενίων, τελικά δεν καρποφόρησαν για λόγους εσωτερικής (τουρκικής) και διεθνούς πολιτικής. Τα τουρκικά δικαστήρια αν και κατάφεραν να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα έγγραφα που αποδείκνυαν τα διαπραχθέντα εγκλήματα σε βάρος των Αρμενίων, απέτυχαν να τιμωρήσουν τους εγκληματίες πολέμου.
Στην Τουρκία το ανερχόμενο εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ αντιτάχθηκε στις δικαστικές προσπάθειες που στόχευαν στη δίωξη των τούρκων στρατιωτικών και κυβερνητικών αξιωματούχων. Στο βιβλίο του, Η Ιστορία της Αρμενικής Γενοκτονίας, ο Βαχάκν Νταντριάν αναφέρει ότι «οι εθνικιστικές φιλοδοξίες ενότητας και εθνικής υπερηφάνειας δεν ταίριαζαν με την εσωτερική παρόρμηση να επιρρίψουν μομφή και ν’ αποδώσουν ευθύνες στους Τούρκους για τη Γενοκτονία των Αρμενίων».
Παράλληλα, στο διεθνές επίπεδο οι πολιτικές εκτιμήσεις βάρυναν περισσότερο από την επιθυμία των Συμμάχων – παρά τη δημόσια δέσμευσή τους – ν’ αναγκάσουν τους Τούρκους ν’ αναγνωρίσουν και να διώξουν ποινικά τους εγκληματίες πολέμου. Στο ζήλο τους να κερδίσουν την εύνοια της κεμαλικής κυβέρνησης, η Γαλλία και η Ιταλία υπονόμευσαν τις προσπάθειες της Αγγλίας και σ’ ένα μικρότερο βαθμό, αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Αγγλία χωρίς την υποστήριξη των Συμμάχων και καθώς ήταν υποχρεωμένη ν’ αντιμετωπίσει μόνη της την τουρκική αντίδραση, θυσίασε τελικά την επιδίωξή της για απονομή δικαιοσύνης στο βωμό των πολιτικών της συμφερόντων.
Έτσι, την ευθύνη για την τιμωρία των δημίων του αρμενικού λαού θα αναλάβουν οι αρμένιοι κομάντος εκδικητές, οι οποίοι απλώς θα εφαρμόσουν τις αποφάσεις των τουρκικών δικαστηρίων και θα εκτελέσουν τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης των Νεότουρκων που δικάστηκαν και κρίθηκαν υπεύθυνοι των μαζικών δολοφονιών. Η ομάδα των τιμωρών δεν ξεπερνά τα δέκα άτομα και δρα στα πλαίσια μιας μακράς προετοιμασίας. Μετά από μια πρώτη περίοδο εντοπισμού και ταυτοποίησης του θύματος, η επιτήρηση επικεντρώνεται στις διαδρομές και στα μέρη των περιπάτων και των συναντήσεών τους. Κατόπιν με την πρώτη ευκαιρία πραγματοποιείται η εκτέλεση. Ο Αρμένιος τιμωρός διακατέχεται από μια ασυνήθιστη συμπεριφορά: ταυτίζεται με το σχέδιό του, με τον ύψιστο στόχο του. Μισεί το έγκλημα αλλά κάνει τη θυσία της ζωής του. Η πράξη του χαρακτηρίζεται από μια αδήριτη αναγκαιότητα, ένα πεπρωμένο που είναι αδύνατο ν’ αποφύγει εφόσον είναι διαταγή της οργάνωσής του.
Η πρώτη εκτέλεση τούρκου αξιωματούχου πραγματοποιείται στο Βερολίνο και εντάσσεται στα πλαίσια μιας επιχείρησης που πήρε το όνομα της θεάς της εκδίκησης, Νέμεσις, από την ελληνική μυθολογία. Συγκεκριμένα, γύρω στις 11 το πρωί της Τρίτης 15 Μαρτίου 1921, στη συνοικία Σαρλότεμπουργκ, ο Σογομών Τεχλιριάν, μετά από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, κρίνει κατάλληλη τη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιό του. Στην οδό Χάρντεμπεργκ κάνει ανύποπτος το συνηθισμένο περίπατο, ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα, από τη σύζυγό του, ο οργανωτής του μεγάλου εγκλήματος, πρώην υπουργός Εσωτερικών και μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων που κυβέρνησε ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του πολέμου, Ταλαάτ Πασάς ο οποίος υπήρξε Μέγας Ραβίνος στην Τουρκία ,υπουργός Εσωτερικών και προσωρινός υπουργός Οικονομικών .
Ο Τεχλιριάν ξεκινά από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Τούρκο, τον προσπερνά και επιβραδύνει το βήμα του. Κατόπιν γυρίζει πίσω. Ο Ταλαάτ φαίνεται σαν κάτι να διαισθάνεται, θέλει να λοξοδρομήσει και ν’ αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη. Αλλά δεν προλαβαίνει. Ο Τεχλιριάν βγάζει το περίστροφο από την τσέπη του και με μια αστραπιαία κίνηση τον πυροβολεί στο ύψος του κεφαλιού. Μια σφαίρα είναι αρκετή. Ο γιγαντόσωμος Ταλαάτ βρίσκεται ξαπλωμένος καταγής. Η γυναίκα του πέφτει λιπόθυμη ενώ ο κόσμος που πετιέται στα μπαλκόνια και στα παράθυρα φωνάζει «πιάστε τον, πιάστε τον!». Ο Τεχλιριάν τρέχει να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση καταφέρνει να τον συλλάβει.
Στη δίκη που συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Τεχλιριάν θα υποστηρίξει ότι ενήργησε μόνος του χωρίς προμελέτη, οδηγούμενος από μια ακαταλόγιστη επιθυμία εκδίκησης των συγγενών του στη θέα του υπ’ αριθμόν 1 δήμιου των Αρμενίων που αναγνώρισε τυχαία σ’ ένα δρόμο του Βερολίνου. Είναι μια μεμονωμένη πράξη που διέπραξε ένας επιζήσας της γενοκτονίας ο οποίος έγινε επιληπτικός και ανίκανος ν’ αντέξει την ιδέα ότι ένας εγκληματίας όπως ο Ταλαάτ μπορεί να ζει ατιμώρητος μετά από τέτοιες φρικαλεότητες υποστηρίζουν οι δικηγόροι του. Πρέπει να δικαιολογήσει την πράξη του ως ένα απερίσκεπτο χτύπημα, επακόλουθο των βασάνων του, για να μπορέσει να υποστηρίξει την αθωότητά του και η δίκη του να γίνει αυτή του θύματός του, αυτού που υπήρξε ο δήμιος των συγγενών του. Επικαλείται τις ταλαιπωρίες από την εκτόπισή του, τις τρεις πληγές του, τις κρίσεις επιληψίας κάθε φορά που θυμόταν τη μητέρα του, τον αδελφό του, τις σφαγμένες μπροστά στα μάτια του αδελφές του. Πρέπει να διαβεβαιώσει ότι δεν γνώριζε καν την παρουσία του Ταλαάτ στο Βερολίνο όταν ήλθε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία: μια μέρα, τον είχε συναντήσει τυχαία στο δρόμο, τον είχε ακολουθήσει από απλή περιέργεια, χωρίς κακό σκοπό. Όμως, δυο εβδομάδες πριν την εκτέλεση, μετακομίζοντας απέναντι από το σπίτι του είχε ξαναδεί στον ύπνο του τους σωρούς των πτωμάτων ανάμεσα στα οποία είχε αναγνωρίσει τα κορμιά των βασανισμένων γονιών του. Και να που το φάντασμα της μητέρας του είχε σηκωθεί όρθιο και τον είχε μαλώσει αυστηρά: «Πώς; ξέρεις ότι ο δολοφόνος μας είναι εδώ, μπροστά στα μάτια σου και αδιαφορείς; Δεν είσαι πια γιος μου!». Τότε λοιπόν ξυπνώντας απ’ αυτόν τον εφιάλτη, αποφασίζει να σκοτώσει τον Ταλαάτ. Η ρητή εντολή της μητέρας του ήταν υπεράνω κάθε νόμου…
Τρεις μήνες μετά την εκτέλεση, οι ένορκοι του κακουργιοδικείου του Βερολίνου αθωώνουν τον κατηγορούμενο για το έγκλημα εκ προμελέτης. Η αθώωσή του γίνεται δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από ένα πλήθος συμπατριωτών και συμπαθούντων που είχαν κατακλύσει το δικαστήριο και θεωρείται σαν η τρανή απόδειξη για τα συναισθήματα της πολιτισμένης ανθρωπότητας απέναντι στο τερατώδες έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Την ίδια τακτική θα ακολουθήσει κι ένας άλλος Αρμένιος τιμωρός, ο Μισάκ Τορλακιάν που θα σκοτώσει στην Κωνσταντινούπολη, τον υπουργό Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνο της σφαγής 20.000 Αρμενίων κατά την είσοδο των Τούρκων στο Μπακού το Σεπτέμβρη του 1918. Στις 18 Ιουλίου 1921, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο αζέρος αξιωματούχος επιστρέφει στο ξενοδοχείο Πέρα Παλάς, συνοδευόμενος από τον αδελφό του και άλλα τέσσερα άτομα μετά από μια οινοποσία σ’ ένα γειτονικό δημόσιο πάρκο.
Ένας μικρόσωμος άνδρας εμφανίζεται ξαφνικά στην είσοδο του ξενοδοχείου πυροβολώντας μια φορά στα πλευρά του Τζιβανσίρ που τον περνούσε ένα κεφάλι. Ο υπουργός γυρίζει λίγο το σώμα του και καταφέρνει να πιάσει το μπράτσο του θύτη του. Αυτός όμως προλαβαίνει και του φυτεύει δυο σφαίρες στο στήθος. Κι ενώ ο τραυματίας σωριάζεται καταγής, οι συνοδοί του πανικόβλητοι το βάζουν στα πόδια και κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα. Οι δυο τούρκοι αστυνομικοί της φρουράς που βρίσκονται μπροστά στο ξενοδοχείο εξαφανίζονται. Ο Τορλακιάν στρίβει στη γωνία του δρόμου, αλλά ξαναεμφανίζεται ακούγοντας τις εκκλήσεις του θύματος για βοήθεια. Οι τριάντα περίπου αποσβολωμένοι μάρτυρες δεν τολμούν να επέμβουν, βλέπουν έντρομοι τον εκτελεστή να πλησιάζει και να δίνει τη χαριστική βολή στον τραυματισμένο που θα υποκύψει λίγο αργότερα κατά τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο. Ο Τορλακιάν πυροβολεί μια φορά στον αέρα για ν’ απομακρύνει τους αστυνομικούς που έχουν σπεύσει εν τω μεταξύ για να τον αφοπλίσουν και προσπαθούν να τον συλλάβουν. Στη συνέχεια όταν καταφθάνουν οι γάλλοι στρατιωτικοί που ανήκαν στις δυνάμεις κατοχής, ο Τορλακιάν βάζει το όπλο του στη σκεπή ενός αυτοκινήτου και παραδίδεται. Οι στρατιώτες τον συνοδεύουν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, ενώ το πλήθος τον ξυλοκοπάει μέχρι που λιποθυμάει.
Στους Γάλλους και κατόπιν στους Άγγλους αξιωματικούς που τον ανακρίνουν, απαντά ότι η οικογένειά του εξοντώθηκε με διαταγή του Τζιβανσίρ στο Μπακού και δείχνει τις τρεις ουλές που φέρει στο σώμα του ενώ μια σφαίρα είναι σφηνωμένη στο μηρό του απ’ αυτή τη σφαγή.Η δίκη του Τορλακιάν αρχίζει στα τέλη Αυγούστου, ενώπιον του βρετανικού στρατιωτικού δικαστηρίου στο κτίριο της παλιάς οθωμανικής σχολής πολέμου. Διαρκεί δυο μήνες και ο συνήγορος υπεράσπισης στηριζόμενος στο πόρισμα του γιατρού-πραγματογνώμονα, υποστηρίζει ότι ο πελάτης του αφού καταλήφθηκε από επιληψία – όπως ο Τεχλιριάν – είχε αντιδράσει όντας σε κατάσταση κρίσης στην ανάμνηση των σφαγών των συγγενών του στο Μπακού, όταν πληροφορείται για την παρουσία του Τζιβανσίρ στην Κωνσταντινούπολη. Στις 20 Οκτωβρίου, ο Τορλακιάν κρίνεται ένοχος χωρίς να του επιβληθεί ποινή λόγω ψυχικής διαταραχής τη στιγμή των γεγονότων. Έτσι αφού θεωρείται ανεύθυνος για τις πράξεις του, απελαύνεται στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής.
Ο Τορλακιάν όπως φαίνεται αντιγράφει τη στάση του από τον Τεχλιριάν, σύμφωνα με τις οδηγίες της κοινής οργάνωσής τους που είχε αποφασίσει να σχεδιάσει την εκτέλεση των πρωταιτίων της Γενοκτονίας των Αρμενίων.Ο θάνατος του Τζιβανσίρ, όπως και του Ταλαάτ εγγράφεται σε μια σειρά προμελετημένων και επιμελώς προετοιμασμένων πράξεων από ένα κρυφό δίκτυο που σχηματίστηκε στους κόλπους του κόμματος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας – Τασνακτσουτιούν με σκοπό να καταδιώξει αυτούς τους εγκληματίες πολέμου μέχρι τα πιο μυστικά κρησφύγετά τους και να τους εκτελέσει. Εν τω μεταξύ δυο άλλες ομάδες εκδικητών βρίσκονται στην Ευρώπη και περιμένουν τις κατάλληλες οδηγίες. Το σχέδιο είναι να χτυπήσουν τα επόμενα άτομα της λίστας με τη ρητή εντολή αυτή τη φορά να μην πιαστεί κανένας – δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνουν παρόμοιες δίκες – αποφεύγοντας όσο το δυνατόν, τους άσκοπους θανάτους και τα χτυπήματα αθώων.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν θα εκτελέσει στη Ρώμη κατά τρόπο μυθιστορηματικό – κρεμασμένος στο μαρσπιέ της άμαξας που μετέφερε το θύμα – με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον πρώην αρχηγό της κυβέρνησης των Νεότουρκων Σαΐντ Χαλίμ μετά από συστηματική παρακολούθηση πέντε μηνών.
Ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν θα ξαναχτυπήσουν στο Βερολίνο στις 17 Απριλίου 1922 ταυτόχρονα τον δρ. Μπεχαεντίν Σακίρ, έναν από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας, Τζεμάλ Αζμί. Η καταδίωξη του πρώην υπουργού Ναυτικών, Τζεμάλ Πασά, μέλους της τριανδρίας των Νεότουρκων, που έγινε σύμβουλος των Σοβιετικών στις καυκασιανές υποθέσεις, θα οδηγήσει τους αποφασισμένους κομάντος Στεπάν Τζαγικιάν, Μπεντρός Τερ Μπογοσιάν και Αρντασέζ Κεβορκιάν να τον εκτελέσουν στις 25 Ιουλίου 1922, μπροστά στο στρατηγείο της Τσέκα, (πολιτικής αστυνομίας των μπολσεβίκων) στην Τιφλίδα.
Ειρωνεία της τύχης : ο Εμβέρ Πασάς, το τρίτο μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων, πρώην υπουργός Πολέμου, που είχε στραφεί προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Μόσχας, θα σκοτωθεί στις 4 Αυγούστου 1922 από μια διμοιρία αρμενίων μπολσεβίκων κοντά στη Σαμαρκάνδη, στα σύνορα του Αφγανιστάν, όντας επικεφαλής μιας ομάδας επαναστατημένων μουσουλμάνων του εμιράτου της Μπουχάρας και ο δρ. Ναζίμ, ο τελευταίος που απέμεινε από τη λίστα των προγραμμένων ατόμων που είχαν συντάξει οι εκδικητές, θα εκτελεστεί δι’ απαγχονισμού στην Άγκυρα στις 26 Αυγούστου 1926. Όχι βέβαια επειδή συμμετείχε στην οργάνωση των σφαγών του 1915, αλλά διότι συνωμότησε εναντίον του κεμαλικού καθεστώτος.
«Η οργάνωσή μας δεν είχε κανένα σχέδιο εξόντωσης, τιμωρούσε τα άτομα εκείνα που είχαν δικαστεί ερήμην και είχαν κριθεί υπεύθυνα για μαζικές δολοφονίες. Εξ άλλου στη λίστα υπήρχαν ονόματα αρμενίων προδοτών», θα γράψει στ’ απομνημονεύματά του λίγο πριν το θάνατό του το 1973 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν.
Βιβλιογραφία : Αρσαβίρ Σιρακιάν, Το χρέος του αίματος – Ο Τιμωρός, έκδοση Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής, Αθήνα 1990 Ζακ Ντεροζύ, Επιχείρηση Νέμεσις, εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα Αιχμαλωσία μνήμης, Αρουτιούν Καμπουριάν, εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα 2008, http://www.armenians.gr/armenika/35/x35_16.html