Το σημείο αναφοράς, αυτό που υποτίθεται πως χαρακτήριζε την αγγλοαμερικανική ιμπεριαλιστική κυριαρχία πάντα, ήταν, η προάσπιση του πολιτισμού, της δικαιοσύνης, και της ελευθερίας των λαών. Σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της, υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ότι αγωνιζόταν για την προστασία του ελεύθερου κόσμου. Ήταν έτσι μια «βελούδινη» κυριαρχία, που εφαρμόστηκε όχι με σφαγές αμάχων, ούτε με επεκτατικές προθέσεις, αλλά με το ιδεολογικό κίνητρο του «εκπολιτισμού», και βασιζόμενη στις αρχές του «δικαίου». Αυτό ήταν το «λάβαρο» που την καθιέρωσε στις συνειδήσεις του κόσμου, ανεξάρτητα από το πραγματικό παρασκήνιο.
Αν απογυμνωθεί τώρα ο Δυτικός Συνασπισμός από αυτόν τον ιδεολογικό μανδύα, τότε χάνει αυτόματα την δύναμή του, που είναι η υποστήριξη του «πολιτισμένου κόσμου». Χάνει δηλαδή τον πυρήνα του και εκτροχιάζεται. Εμφανίζεται τότε ως ένα άγριο αρπαχτικό θηρίο, όπως είναι στην πραγματικότητα, πράγμα το οποίο προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποκρύψει.
Αν χάσει την υποστήριξη του κόσμου, τότε θα αποδυναμωθεί και θα εκθρονισθεί από την κυρίαρχη θέση του.
Πως κατάφερε όμως να οικειοποιηθεί τον ρόλο του «προστάτη των λαών»; Αυτό έγινε αρχικά
με την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας -Βασιλεία «ελέω θεού» ή «πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού»- και έχοντας ως παρασκηνιακούς ενορχηστρωτές επιδέξιους Εβραίους προπαγανδιστές, οι οποίοι κατάφεραν να θέσουν τελικά αυτήν την εξελισσόμενη δύναμη, υπό τον έλεγχό τους. (
Η αλήθεια στα χαρακώματα…).Στην σύγχρονη όμως εποχή, όπου
ο ρόλος της θρησκείας έχει αρχίζει να φθίνει, και μολονότι ένας θρησκόληπτος υποψήφιος πρόεδρος στην Αμερική μπορεί να συγκινεί ακόμα τους ψηφοφόρους, οι παρασκηνιακοί ενορχηστρωτές βλέπουν μακριά. Αυτοί ενδιαφέρονται όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το αύριο. Και γνωρίζουν, ότι «αύριο» δεν θα μετράει πια η «ευσέβεια», όσο κάποια άλλα στοιχεία, που πηγάζουν τώρα από το παρελθόν. Πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη, ότι υπάρχει μια
παγκόσμια αναβίωση του εθνικισμού και των αρχέτυπων προτύπων στους λαούς.
Οι αρχαιολατρία δεν είναι ένα σύγχρονο ελληνικό φαινόμενο. Είναι μια παγκόσμια κίνηση, που δείχνει ότι
οι λαοί επιζητούν νέα κίνητρα, νέους προσανατολισμούς. Αυτό είναι ένα φυσικό επακόλουθο, μιας και τα καθιερωμένα θρησκευτικά και ιδεολογικά τους πρότυπα γκρεμίζονται.
Έχοντας αυτά κατά νου, ας αναλογιστούμε: «ποια παγκόσμια δύναμη έπαιξε τον ρόλο του εκπολιτιστή»; Ποια αυτοκρατορία μπόρεσε να καθιερωθεί (όπως έχει περάσει στην ιστορία) όχι δια της ένοπλης βίας έναντι αμάχων, αλλά αντίθετα, να χαιρετισθεί ως απελευθερωτής από τους κατακτημένους λαούς; Δεν υπήρξε στην ιστορία καμία άλλη –παρά τους ισχυρισμούς των Κινέζων για τον Τζέκις Χάν-, εκτός από την ελληνική αυτοκρατορία του Μακεδόνα βασιλιά Αλέξανδρου. Αυτό το ιστορικό πρότυπο, είναι το μόνο ικανό, που μπορεί να αντικαταστήσει τα παλιά πρότυπα της παγκόσμιας Αγγλοαμερικανικής δύναμης. Ο μόνος τρόπος όμως, που μπορεί να γίνει αυτό, είναι,
να οικειοποιηθούν την ιστορική συνέχεια της ελληνικής (όχι μακεδονικής) αυτοκρατορίας. Πως μπορεί να γίνει όμως αυτό; Ενσωματώνοντας τους φυσικούς της απογόνους, μέσα στους κόλπους της. Τι έχουμε τότε;
ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ –ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ- ΕΥΡΩΠΗ!!! Αυτήν την Ευρώπη επιδιώκουν να κατασκευάσουν, η οποία χρειάζεται όμως και την ανάλογη …«πολιτογράφηση», το ανάλογο ιδεολογικό υπόβαθρο.
Η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ήταν ό,τι ποιο καλύτερο μπορούσε να τους τύχει σ’ αυτά τους τα σχέδια, διότι αποτελεί μια άβουλη δύναμη, η οποία βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση επιβίωσης. Τι το καλύτερο λοιπόν γι’ αυτούς, αφού αυτό τους απαλάσει από τους «δυσκολοκυβέρνητους» Έλληνες!
Η καπήλευση της ιστορίας δεν τους ενοχλεί, εξάλλου περί «καμουφλάζ» πρόκειται. Τι τους κόπτει η αλήθεια; Εξάλλου δεν μάθαμε πρόσφατα πως
«ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»; Έχει κανείς αμφιβολία ότι έχουν όλους τους μηχανισμούς στην διάθεσή τους (και προφανώς και την επίσημη ελληνική συγκατάθεση), για να νομιμοποιήσουν την επιδίωξή τους;
Αυτή είναι η πραγματικότητα του παρασκηνίου και δεν έχει να κάνει με οποιεσδήποτε «αλυτρωτικές» προθέσεις των φτωχών γειτόνων. Αν όμως καταφέρουν τελικά να πετύχουν την απόσχιση του όρου Μακεδονία από την φυσική της ιστορική βάση, τότε αυτό σημαίνει ότι
μεταβιβάζεται στις συνειδήσεις των λαών το ιστορικό θεμέλιο της Ελλάδας, ως Έθνους, με αποτέλεσμα να μην αποτελεί στο μέλλον τίποτε περισσότερο από μια ιστορική γεωγραφική περιοχή, χωρίς ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία. Όσο για τους πολιτικούς και τους λοιπούς σύγχρονους «Φαναριώτες», αυτοί δεν πρόκειται να χάσουν τα προνόμιά τους, όπως δεν τα είχαν χάσει επί τουρκοκρατίας.
Με όλα αυτά υπόψη, γεννιέται τώρα το ερώτημα: «Ποιος θα υπερασπισθεί τα δικαιώματα της χώρας αυτής, στο διεθνές γίγνεσθαι»; Οι «μεσίτες» της Νέας Δημοκρατίας ή ο «καλύτερος» Γιώργος Παπανδρέου; Αν ο λαός δεν έχει αυτογνωσία, αν δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο, πέρα από την επιβίωση και την καλοπέραση, τότε
δεν τους αξίζει δυστυχώς και καλύτερη τύχη, από να τους κυβερνούν «κοτζαμπάσηδες», και να τους παραδώσουν σ’ αυτούς που ξέρουν από ιστορία και βλέπουν μακριά!
Καλή μας τύχη λοιπόν, στο ταξίδι του χρόνου!