Μήπως ο εμφύλιος που ξέσπασε και ταλάνισε τον άμοιρο τούτο τόπο,μέχρι που παραλίγο να σβήσει το όνειρο της Ελευθερίας,είχε πραγματικά ξεσπάσει με ενέργειες του Πατριαρχείου;
Μήπως ο εγκλεισμός στη φυλακή του Κολοκοτρώνη και των άλλων ηρώων,είχε αυτό τον σκοπό;
Μήπως μας κρύβουν πολλά;
Ο Γρηγόριος Δικαίος (1788-1825) ή περισσότερο γνωστός ως Παπαφλέσσας ήταν κληρικός, πολιτικός και αγωνιστής, ήρωας της Eλληνικής Επανάστασης του 1821.
Γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας, φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, και μόνασε στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιάς, στην Καλαμάτα όπου πήρε το όνομα Γρηγόριος (παπάς Παπαφλέσσας). Εξαιτίας του χαρακτήρα του εγκατέλειψε την Πελοπόννησο περνώντας στην Ζάκυνθο, και αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης από τον Γρηγόριο Ε΄ με το εκκλησιαστικό Οφφίκιο «Δικαίος».
Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ο οποίος τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία. Στάλθηκε στις παραδουνάβιες ηγεμονίες (Μολδαβία και Βλαχία), για να προπαρασκευάσει την Επανάσταση. Όταν ο Υψηλάντης αποφάσισε να ξεκινήσει ένοπλο αγώνα από τη Μολδοβλαχία, η Φιλική Εταιρία τον Ιανουάριο του 1821 έστειλε τον Παπαφλέσσα στην Πελοπόννησο για να ξεσηκώσει κι εκεί τον λαό. Διόρισε Αρχιστράτηγο Πελοποννήσου τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου 1821. Διακρίθηκε για την ανδρεία του σε πολλές μάχες στην Πελοπόννησο και στην Αρκαδία, έχοντας ως ορμητήριο τη μονή της Ρεκίτσας κοντά στο Διρράχι Μια από της μάχες αυτές είναι και η μάχη στα Δερβενάκια όπου μαζί με τον Νικηταρά και τον Υψηλάντη είχαν οριστεί από τον Κολοκοτρώνη να κρατήσουν τ’Αγιονόρι. Στο τέλος της μάχης όταν μοιράστηκαν τα λάφυρα ο Παπαφλέσσας πήρε την πολύτιμη γούνα του Τοπάλ πασά την οποία από τότε δεν έβγαλε ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του.
. Συμμετείχε στην Α΄ και Β΄ Εθνοσυνέλευση. Κατά την διάρκεια του εμφύλιου πόλεμου υποστήριξε αυτούς που καταδίωξαν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους πολεμιστές και διορίστηκε υπουργός εσωτερικών και αστυνομίας από την κυβέρνηση Κουντουριώτη. Όταν το 1825 ο Ιμπραήμ εισέβαλε στην Πελοπόννησο, πρώτος ο Παπαφλέσσας ζήτησε να ελευθερωθούν οι φυλακισμένοι πολεμιστές, αλλά δεν εισακούστηκε. Έτσι αναγκάστηκε να εκστρατεύσει ο ίδιος με 2000 άνδρες για να ανακόψει την προέλαση του Ιμπραήμ, και πήγε στο Μανιάκι της Μεσσηνίας. Στις 19 Μαΐου όταν φάνηκαν τα αιγυπτιακά στρατεύματα, πολλοί από τους άνδρες του Παπαφλέσσα διασκορπίστηκαν και έμεινε με 300 (ή κατά άλλους 600) πολεμιστές. Στις 20 Μαΐου, και αφού προδόθηκε εκ των έσω από τον Γ. Κορμά, βρήκε τον θάνατο προβάλλοντας απεγνωσμένη αντίσταση μαζί με τους λίγους άνδρες που του είχαν μείνει.
Οι κινήσεις του φαίνονται λίγο...περίεργες.Τι είχε ο χαρακτήρας του που τον έκανε να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο;Από την Πελοπόννησο στη Ζάκυνθο και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη.Πως από απλός καλόγερος χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης και μάλιστα από τον ίδιο τον Πατριάρχη;Πως γνωρίστηκε με τον τέταρτο της ηγεσίας της Φιλικής Εταιρείας;Πως ξαφνικά κατάφερε να αποκτήσει τέτοια εμπιστοσύνη από τη Φιλική Εταιρεία;Με ποιά εχέγγυα του δόθηκαν τέτοιες εξουσίες,για προπαρασκευή της Επανάστασης;Πως είχε την ελευθερία κινήσεων στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και μετά στην Πελοπόννησο,με δεδομένη την αντεπαναστατική στάση και θέση του Πατριαρχείου;Πως απουσίαζε από την εκκλησία,που σίγουρα σε κάποια θα ήταν διορισμένος;Ποιός ήταν ακριβώς και τι δύναμη είχε να διορίσει αρχιστράτηγο στην Πελοπόννησο;Και γιατί αφού ο ίδιος και ο Κολοκοτρώνης,όπως και οι άλλοι ήρωες ήταν ορκισμένοι στη Φιλική Εταιρεία,τους πολέμησε γινόμενος επίορκος;Πως ένας ρασοφόρος έγινε υπουργός εσωτερικών και της αστυνομίας,κάτι που αντιβαίνει με το ράσο,χρησιμοποιώντας σπιούνους ειδικά στο έργο της αστυνομίας;Μήπως οι ερινύες στο τέλος τον έκαναν να πάει να σκοτωθεί ή μάλλον να αυτοκτονήσει;Γιατί ο τρόπος και η θέση που αποφάσισε να κάτσει να πολεμήσει τον Ιμπραήμ,μόνο γι' αυτό ήταν κατάλληλη.
Ή μήπως άλλοι τον εξανάγκασαν στην απεγνωσμένη κίνηση;Τι σχέση έχει η προδοσία του Γ.Κορμά;
Ερωτήματα που περιμένουν μελλοντικές απαντήσεις.
Και για τον Γρηγόριο Ε'
Γεννήθηκε το 1746 στη Δημητσάνα από φτωχούς γονείς. Το κοσμικό όνομά του ήταν Γεώργιος Αγγελόπουλος. Μετά τις βασικές σπουδές στο χωριό του, το 1756 πήγε στην Αθήνα για δύο χρόνια. Ένας θείος του, ο οποίος ήταν νεωκόρος σε ναό στη Σμύρνη, τον βοήθησε να σπουδάσει στο Γυμνάσιο της πόλης για πέντε χρόνια. Από την παιδική του ηλικία είχε σχέση με τη Μονή Φιλοσόφου της Αρκαδίας, μέσω της οποίας ενισχύθηκε ο έμφυτος ασκητισμός του. Έτσι, εκάρη μοναχός στις Στροφάδες και πήρε το όνομα Γρηγόριος. Αφού σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία στην Πατμιάδα Σχολή, επέστρεψε στη Σμύρνη, όπου χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Προκόπιο, του οποίου έγινε και αρχιδιάκονος. Γρήγορα χειροτονήθηκε ιερέας και κατόπιν έγινε πρωτοσύγγελος.
Το 1785 ο Προκόπιος εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης, οπότε ο Γρηγόριος χειροτονήθηκε επίσκοπος και τον διαδέχθηκε στη Μητρόπολη Σμύρνης. Από αυτή τη θέση ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα, η οποία τον έκανε ευρύτερα γνωστό. Έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στο κήρυγμα και την κοινωνική δράση, ασχολούμενος ιδίως με την παιδεία του ποιμνίου του.
Τον Μάιο του 1797, μετά το θάνατο του Προκοπίου, ο Γρηγόριος εξελέγη διάδοχός του ως Γρηγόριος Ε΄. Η πατριαρχία του συνέπεσε με μια δύσκολη περίοδο και δεν ήταν καθόλου ανέφελη. Το 1798 εκθρονίστηκε και εξορίστηκε, οπότε αποσύρθηκε στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1806 επανεξελέγη Πατριάρχης, αλλά το 1808 εκθρονίστηκε και πάλι, εξορίστηκε στην Πρίγκηπο και κατόπιν κατέφυγε εκ νέου στο Άγιο Όρος. Στις 15 Δεκεμβρίου 1818 εξελέγη για τρίτη φορά Πατριάρχης και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1819.
Κατά τη διάρκεια της τρίτης αυτής πατριαρχίας του ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ο Πατριάρχης, όπως και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας, παρέμεινε πιστός στον Σουλτάνο και αρνήθηκε να συμμετάσχει στη Φιλική Εταιρεία. Τελικά αναθεμάτισε τους επαναστατημένους Έλληνες, αν και λέγεται ότι ακύρωσε μυστικά το ανάθεμα, φήμη η οποία προκάλεσε την οργή του Σουλτάνου.[1] Έτσι, μετά τη λειτουργία του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου παρέμεινε κρεμασμένος για τρεις ημέρες, εξευτελιζόμενος από τον όχλο. Κατόπιν, μια ομάδα Εβραίων αγόρασαν το πτώμα του, το περιέφεραν στους δρόμους και το έριξαν στον Κεράτιο κόλπο.
Τα σχετικά με τις σπουδές καταρρίπτουν το παραμύθι περί...κρυφού σχολείου!Η πραγματική αιτία της οργής του σουλτάνου και του απαγχονισμού του,είχε σχέση με την αδυναμία του Πατριαρχείου να ποδηγετήσει τους Έλληνες και να τους κρατήσει σκλάβους.Τα..."λέγεται" δεν αποδεικνύονται.Τη στιγμή μάλιστα που δεν είχε καμία σχέση με τη ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ και τα όνειρα των Ελλήνων για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ενα γιγάντιο άγαλμα του θεού Απόλλωνα έφερε στο φως η σκαπάνη Ιταλών αρχαιολόγων, οι οποίοι εδώ και καιρό κάνουν ανασκαφή στο χώρο της αρχαίας Ιεράπολης, στην Τουρκία. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το μαρμάρινο άγαλμα ξεπερνάει τα οκτώ μέτρα. Μέχρι τώρα όμως έχουν βρεθεί μόνο δύο μεγάλα κομμάτια, που ανήκουν στον κορμό και τα κάτω μέρη, ύψους τεσσάρων μέτρων. Η αρχαιολογική αποστολή, τα μέλη της οποίας προέρχονται από το Εθνικό Συμβούλιο Ερευνών (ΕΣΕ) και το Πανεπιστήμιο του Σαλέντο, θεωρεί ότι ο Απόλλωνας κάθεται σε θρόνο.
Οπως εξήγησε ο Φραντσέσκο Ντ' Αντρία, διευθυντής του Ινστιτούτου Αρχαιολογικών Μνημείων του ΕΣΕ στο Λέτσε, η παρουσία ενός μαρμάρινου αγάλματος μεγάλων διαστάσεων είχε εντοπιστεί από το ξεκίνημα της ανασκαφής, στις αρχές του 2009, αλλά μόλις τώρα ήρθαν στο φως τα δύο μεγάλα κομμάτια. Το άγαλμα δείχνει έναν άνδρα που φοράει πολύπτυχο χιτώνα, από τον οποίο φαίνεται ένα μέρος του μυώδους του θώρακα. Κατά τον Φραντσέσκο Ντ' Αντρία, το γεγονός ότι ο Απόλλωνας κρατάει στο αριστερό του χέρι μια άρπα μπορεί να συσχετιστεί με τη λατρεία του θεού στο γειτονικό ναό που είχε χτιστεί προς τιμήν του, την εποχή που στη Ρώμη αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος.
