Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, 
πρώην ΥπΕΠΘ
Η διαφορά: Δεν υπάρχει πλέον η λέξη ΕΘΝΙΚΗΣ ... ο νοών νοήτω...
Σχετικό θέμα:
Αυτά διδάσκετε στα παιδιά;
02 Νοεμβρίου 2009
Η διαφορά
01 Νοεμβρίου 2009
Στο Ισραήλ η Χίλαρι Κλίντον
Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών θα προσπαθήσει να πετύχει μια επανεκκίνηση της ειρηνευτικής διαδικασίας ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους.
Η υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Χίλαρι Κλίντον, έφθασε στο Ισραήλ στην προσπάθεια για μία επανεκκίνηση της ειρηνευτικής διαδικασίας ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους που βρίσκεται σε αδιέξοδο εδώ και ένα χρόνο σχεδόν.
Η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας αναμένεται να συναντηθεί το βράδυ με τον Ισραηλινό ομόλογό της Άβιγκντορ Λίμπερμαν, τον υπουργό Άμυνας Εχούντ Μπάρακ και τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Προτού φθάσει η Κλίντον στο Ισραήλ, υψηλόβαθμος διπλωμάτης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ παραδέχθηκε πως η κατάσταση στη Μέση Ανατολή διέρχεται μία «δύσκολη περίοδο», υπογραμμίζοντας, ωστόσο, ότι «καμία πλευρά δεν έχει κλείσει την πόρτα» σε μία επανάληψη των ειρηνευτικών συνομιλιών.
«Είμαστε σε καλύτερη θέση απ' ό,τι πριν από εννέα μήνες», δήλωσε ο διπλωμάτης στους δημοσιογράφους που συνοδεύουν την Κλίντον, αναφερόμενος στην τελευταία ισραηλινή στρατιωτική επίθεση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας (27 Δεκεμβρίου 2008-18 Ιανουαρίου 2009).
Λίγες ώρες νωρίτερα, ο Παλαιστίνιος πρόεδρος, Μαχμούντ Αμπάς, απέρριψε μία αμερικανική πρόταση για την επανάληψη των διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ χωρίς ένα πλήρες πάγωμα του ισραηλινού εποικισμού, στη διάρκεια μίας συνάντησης με την Κλίντον στο Αμπού Ντάμπι.
«Δεν θα περιμένουμε για πάντα»
Η k. Κλίντον, δήλωσε πως το Ιράν θα πρέπει να αποδεχθεί μία συμφωνία που του προσφέρεται για την εκ νέου επεξεργασία εμπλουτισμένου ουρανίου, επειδή η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της δεν έχουν ανεξάντλητη υπομονή. «Είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε προς την κατεύθυνση δημιουργικών αποτελεσμάτων, όπως η μεταφορά ελαφρώς εμπλουτισμένου ουρανίου για εκ νέου επεξεργασία εκτός του Ιράν, αλλά δεν πρόκειται να περιμένουμε για πάντα». δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου.
«Η υπομονή έχει τελικά τα όριά της και είναι καιρός το Ιράν να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες του απέναντι στη διεθνή κοινότητα και η αποδοχή της συμφωνίας αυτής θα ήταν μια καλή αρχή».
«Όχι» στο πάγωμα των εποικισμών
Η κ. Κλίντον επίσης απέρριψε μία κύρια προϋπόθεση που θέτουν οι Παλαιστίνιοι προκειμένου να διεξαγάγουν ειρηνευτικές συνομιλίες με το Ισραήλ, λέγοντας πως το θέμα ενός παγώματος των εβραϊκών οικισμών μπορεί να συζητηθεί στις διαπραγματεύσεις.
«Δεν υπήρξε ποτέ προϋπόθεση. Ήταν πάντοτε ένα θέμα που εντασσόταν στις διαπραγματεύσεις», είπε η Κλίντον για τους οικισμούς, σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. «Νομίζω εκεί που βρισκόμαστε τώρα είναι να προσπαθήσουμε να ξεκινήσουν συνομιλίες. Ο πρωθυπουργός θα μπορέσει να παρουσιάσει την πρόταση της κυβέρνησής του σχετικά με το τι κάνουν όσον αφορά τους οικισμούς, που νομίζω πως όταν εξηγηθεί πλήρως θα θεωρηθεί όχι απλώς άνευ προηγουμένου, αλλά πως ανταποκρίνεται σε πολλές ανησυχίες οι οποίες έχουν εκφρασθεί».
Παλαιστινιακές αντιδράσεις
Το Ισραήλ πρέπει να σταματήσει τη δημιουργία οικισμών για να επαναληφθούν οι ειρηνευτικές συνομιλίες, δήλωσε σήμερα ένας Παλαιστίνιος αξιωματούχος απαντώντας σε αμερικανικά σχόλια που καλούν τους Παλαιστινίους να παραιτηθούν από την προϋπόθεση αυτή που θέτουν για τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων.
Ο Ναμπίλ Αμπού Ρουντέινα, εκπρόσωπος του παλαιστίνιου προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, δήλωσε: «Ένα πάγωμα του εποικισμού και η παραδοχή των όρων αναφοράς είναι ο μόνος δρόμος προς τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις». Πρόσθεσε: «Ο εποικισμός είναι παράνομος και δεν είναι δυνατό να δεχθουμε οποιαδήποτε δικαιολογία για τη συνέχιση της εποικιστικής δραστηριότητας ή για την υπεράσπισή της στα εδάφη που κατελήφθησαν το 1967, περιλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ-ΜΠ
31 Οκτωβρίου 2009
Αφιέρωση στην Υπουργό Παιδείας
Αφιέρωση στην Υπουργό Παιδείας , Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων Άννα Διαμαντοπούλου
Μήπως και καταλάβει την αθλιότητα της σύγκρισης του έπους του ’40 με ...τον Δαβίδ.
«πάψτε πια να επαναλαμβάνετε πειθήνια τα βιβλικά ψεύδη»
Επινοημένο ψεύδος, η αναμέτρηση Δαυίδ και Γολιάθ! (μελέτη του Μ. Καλόπουλου)
Μετά την πρώτη αυτή περιγραφή της γνωριμίας, του όμορφου κιθαρωδού και τραγουδο-θεραπευτή (επαοιδού, ) Δαυίδ και του βασιλιά Σαούλ, το βιβλίο του Σαμουήλ, στην άμεση συνέχειά του, αναπάντεχα και ανεξήγητα... επανεισάγει το πρόσωπο του Δαυίδ στην αφήγησή του, αυτή τη φορά με έναν εντελώς διαφορετικό, σαφώς ηρωικότερο και άκρως κολακευτικότερο τρόπο!
Ο Δαυίδ, στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, (Α΄Σαμ.17.1-58), παρουσιάζεται όχι πλέον, ως: «άνδρας πολεμικότατος και σοφός», αλλά ως ένα απλό παιδαρέλι! Ένα ποιμαινόπαιδο, που με εντολή του πατέρα του, φέρνει τρόφιμα στα μεγαλύτερα στρατευμένα αδέλφια του. Έτσι, εντελώς συμπτωματικά, φτάνει στο μέτωπο του πολέμου και παρευρίσκεται σε μια ταπεινωτική για την παράταξη των Εβραίων κατάσταση! Ένας γιγαντόσωμος Φιλισταίος, ο Γολιάθ, επί σαράντα και πλέον ημέρες, προκαλεί, σε μονομαχία τιμής, οποιονδήποτε ψυχωμένο Εβραίο για να κριθεί το μέλλον των δύο εμπόλεμων παρατάξεων σε μια μονομαχία ηρώων! Κανείς όμως δεν τολμούσε να βγει να τον αντιμετωπίσει!
Στην δεύτερη αυτή εισαγωγή του Δαυίδ στο βιβλικό κείμενο, ο Δαυίδ πλησιάζει τον βασιλιά Σαούλ, ζητώντας του την άδεια να απαντήσει αυτός, στην ατιμωτική αυτή πρόκληση! Ο Σαούλ, γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα της μονομαχίας αυτής, θα κρίνει και την έκβαση της μάχης, έχει φυσιολογικές αντιρρήσεις και αρνείται λέγοντας: «δεν δύνασαι να υπάγεις εναντίον του Φιλισταίου τούτου, διότι είσαι παιδίον, (Ο΄ παιδάριο ), αυτός δε (ο Γολιάθ) ανήρ πολεμιστής εκ νεότητος αυτού» Α.Σαμ.17.33.
Για να καμφθούν οι λογικές αντιρρήσεις του βασιλιά, η αφήγηση, βάζει στο στόμα του μικρού βοσκού Δαυίδ, ολοφάνερες υπερβολές: «Και είπε ο Δαυίδ προς τον Σαούλ, όταν ο δούλος σου έβοσκα τα πρόβατα του πατέρα μου, ήλθε λέων και άρκτος (ταυτόχρονα!) και ήρπασε πρόβατο εκ του ποιμνίου μου και εξήλθον κατόπιν και επάταξα αυτόν και ελευθέρωσα αυτό εκ του στόματός του και καθώς εσηκώθη εναντίον μου (ο λέων) ήρπασα αυτόν από της σιαγόνος (Ο΄ «φάρυγγος», δηλαδή απ’ τον λαιμό) και επάταξα και εθανάτωσα αυτόν. Επάταξε δε ο δούλος σου και τον λέοντα και την άρκτον» Α΄Σαμ.17.34-36.
Ο Σαούλ λοιπόν, για κάποιον ακατανόητο λόγο, αποδέχεται ως αληθινούς τους υπερβολικούς αυτούς ισχυρισμούς και πείθεται ότι μπροστά του δεν έχει ένα παιδάριο, που λέει ότι του κατέβει, αλλά έναν μικρόσωμο Ηρακλή! Ακολουθούν λοιπόν διάφορα "χαριτωμένα", που συμβαίνουν όταν προσπαθούν να του φορέσουν την υπερμεγέθη γι’ αυτόν στρατιωτική στολή του βασιλιά, στην οποία όμως μέσα, ο μικρόσωμος Δαυίδ ένιωσε άβολα: «και εζώσθη ο Δαυίδ την ρομφαίαν επάνωθεν της πανοπλίας και ηθέλησε να περπατήσει. Και είπεν ο Δαυίδ προς Σαούλ, δεν δύναμαι να περπατήσω με όλα τούτα, διότι δεν έχω δοκιμάσει. Και εξεδύθη αυτά ο Δαυίδ και έλαβε την ράβδον αυτού εν τη χειρί αυτού» Α΄Σαμ.17.39-40.
Τελικά, φορώντας ξανά τα ρούχα του βοσκού και κρατώντας μόνο την ποιμενική του ράβδο, (η αφήγηση δεν έχει αναφέρει ακόμα τίποτε για την περίφημη σφενδόνα του!) το παιδάριον Δαυίδ, κατεβαίνει με την άδεια του βασιλιά, να μονομαχήσει με τον γίγαντα Γολιάθ! Αντί όμως ο Δαυίδ, να χρησιμοποιήσει την υπερβολική του δύναμη, με την οποία υποτίθεται ότι σκότωσε ταυτόχρονα δύο ισχυρότατα θηρία... αυτός βγάζει απ’ τον ποιμενικό του σάκο την σφενδόνη του και καθ’ οδόν: «διάλεξε πέντε λίθους εκ του χειμάρρου και έθεσε αυτούς εις τον ποιμενικό του σάκο». Τελικά, κατά την αφήγηση πάντα, ο Δαυίδ με μια μοναδική βολή σφενδόνης, σκοτώνει από απόσταση τον σιδερόφρακτο γίγαντα και τον αποκεφαλίζει με το ίδιο του το σπαθί!
Η συνέχεια όμως είναι πραγματικά... εκρηκτικά αναπάντεχη!
Ο Σαούλ καταγοητευμένος απ’ την νίκη του Δαυίδ, ρωτά: «τίνος υιός είναι ο νέος τούτος; Και απεκρίθη ο αρχηγός του στρατεύματος. Μα τη ζωή σου βασιλιά μου, δεν εξεύρω. Και είπεν ο βασιλεύς ερώτησον συ, τίνος υιός είναι ο νεανίσκος ούτος... και έφεραν αυτόν ενώπιον του Σαούλ και ερώτησε αυτόν ο Σαούλ, τίνος υιός είσαι; Και απεκρίθη ο Δαυίδ, υιός είμαι του δούλου σου Ιεσσαί του Βιθλεεμίτου». Α΄Σαμ.17.55-57. (Ο΄)Α΄Βασ. 16.55-57.
Μα, για σταθείτε, μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο, ελάχιστα εδάφια πριν, δεν διαβάσαμε ότι ο Σαούλ γνώρισε τον Δαυίδ εξ αφορμής του πονηρού πνεύματος που τον βασάνιζε; Πώς γίνεται στην περίπτωση του Γολιάθ, που βρίσκεται στην άμεση συνέχεια της βιβλικής αφήγησης (κυριολεκτικά στο επόμενο κεφάλαιο), να μη γνωρίζει πλέον κανείς τον Δαυίδ; Είναι δυνατόν να γνωρίσεις έναν άνθρωπο με δύο τόσο χαρακτηριστικά διαφορετικούς τρόπους, χωρίς στον έναν να ψεύδεσαι; Ασφαλώς όχι!
Όπως καταλαβαίνετε, δεν κατασκευάζουμε αντιρρήσεις για την υποτιθέμενη άγια εγκυρότητα της Βίβλου, αυτές προκύπτουν μόνες τους, αποκαλύπτοντας την κραυγαλέα πλαστότητα των βιβλικών αφηγήσεών! Τα δεδομένα των ερωτήσεών μας, είναι όλα εκεί, γραμμένα με την πλέον ξεκάθαρη αντιφατικότητα, που θα περίμενε κανείς να τα βρει μόνο σε ένα φαύλο και εντελώς ανθρώπινο προχειρογράφημα!
Σαφέστερο λοιπόν δεν θα μπορούσε να γίνει! Μπροστά μας έχουμε δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις γνωριμίας των δύο ανδρών, που με καμμία θεολογική αλχημεία δεν μπορεί να αληθεύουν αμφότερες ταυτόχρονα.
Επειδή λοιπόν δεν προκύπτει από πουθενά, ότι ολόκληρη η αυλή του Σαούλ, ξαφνικά τρελάθηκε ή έπαθε μαζική αμνησία, αλλά ούτε κι εμείς σκοπεύουμε να τρελαθούμε, για το χατίρι οποιασδήποτε "άγιας" ιουδαϊκής Βίβλου, επιμένουμε πως αναγκαστικά και οπωσδήποτε, πρέπει να διαλέξουμε ως αληθινή μια απ’ τις δύο περιγραφές.
Λοιπόν, μια και δεν έγινε τόσους αιώνες, διαλέξτε σήμερα εσείς, ποιά απ’ τις δύο θέλετε να είναι η πραγματική αφορμή της γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ: το «πονηρό πνεύμα», ή ο Φιλισταίος «Γολιάθ»; Κάθε απόπειρα διατήρησης και των δύο αφηγήσεων ταυτόχρονα, είναι έργο αφελών απατεώνων, ή μωρόπιστων οπαδών θρησκείας!
Με μια μόνο ματιά λοιπόν καταλαβαίνουμε, ότι η ηρωική εκδοχή του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, είναι πλαστή. Στον δόλιο κόσμο της Βίβλου, όπου τα όπλα της μαγείας αφθονούν και ο πραγματικός ηρωισμός σπανίζει, είναι φανερό πως η κατασκευασμένη εκδοχή, είναι αυτή του χειροδύναμου βοσκού, που σκοτώνει ταυτόχρονα λέοντα και αρκούδα και συμπληρώνει την μυθολογική προσωπογραφία του, με τον δόλιο φόνο ενός πάνοπλου γίγαντα!
Αλήθεια όμως, γιατί βρίσκουμε δύο διαφορετικές ιστορίες γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ; Η απάντηση είναι απλή και εκπληκτική! Με βάση τους σαφείς, προγενέστερους της εποχής του Δαυίδ νόμους του Μωυσή, ο Δαυίδ ήταν μάγος, που έπρεπε να θανατωθεί! Η ιδιότητα του επαοιδού, ήταν θανάσιμη παράβαση: «και αν ανήρ γίνει επαοιδός, εξάπαντος θέλει με λίθους θανατωθεί» Λευιτικόν 20.27
Είναι λοιπόν ολοφάνερο, πως ολόκληρη η δεύτερη περιγραφή του σφενδονιστή Δαυίδ, κατασκευάστηκε πολύ αργότερα, όχι μόνο για να ταιριάζει στον κατοπινό θρυλικό βασιλιά του Ισραήλ, αλλά κυρίως για να αντικαταστήσει την πρώτη αφήγηση, που από κάποια ανεξήγητη αβλεψία των βιβλικών αντιγραφέων, απεκάλυπτε μια μυστική απαγορευμένη ιδιότητα του Δαυίδ, αυτή του μάγου-επαοιδού!
Η διαδικασία αντικατάστασης της μιας αφήγησης από την άλλη, για κάποιον λόγο δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί! Κάποια απροσδόκητη συγκυρία (προφανώς η ξαφνική μετάφραση των Ο΄ στα ελληνικά) παγίδεψε δίπλα-δίπλα τις δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις, πριν ο παραμυθένιος γιγαντοκτόνος Δαυίδ αντικαταστήσει οριστικά τον επαοιδό Δαυίδ και εξαφανίσει οριστικά την κατακριτέα, αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα συμπεριφορά του μάγου-επαοιδού βασιλιά Δαυίδ! Και είναι ίσως αυτή η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πανέξυπνη συνταγή, κλοπής προνομίων δια της μαγγανείας, που έκανε τους αντιγραφείς να διστάσουν πριν πετάξουν οριστικά στην αφάνεια, την πρώτη απ’ τις δύο αυτές εκδοχές!
Φυσικά, κι εμείς με την σειρά μας, δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να σχολιάσουμε την χιλιοπαινεμένη αυτή εικόνα του σφενδονιστή Δαυίδ. Στο συμπέρασμα της εξ ολοκλήρου παραμυθολογικής σύλληψης, βοηθάει επίσης και η ίδια η αφήγηση της γιγαντομαχίας του Δαυίδ, αφού ακόμα και στην πλέον επιπόλαιη κριτική, φαίνεται εξαιρετικά αυτοαναιρούμενη. Η πρόκληση σε μονομαχία, για την επίλυση των διεκδικήσεων και η συνολική περιγραφή παραπέμπει έντονα σε ομηρικό ύφος. Στις δεκάδες μάχες που περιγράφονται στην Βίβλο με τους Φιλισταίους, η πρόκληση αυτή, σε μονομαχία μεταξύ ηρώων, ουδέποτε επανεμφανίζεται!
Λίγο πριν από την υπόθεση του Γολιάθ, η Βίβλος περιγράφει μια συντριπτική νίκη του Σαούλ, με εξακόσιους μονάχα άοπλους Εβραίους στρατιώτες, (Α΄Σαμ.14.2) απέναντι σε μια φιλισταιική πανστρατιά: «τριάντα χιλιάδων αρμάτων, έξι χιλιάδων ιππέων και λαός (πεζοπόρων στρατιωτών) ως η άμμος της θαλάσσης». Α΄Σαμ.13.1-5. Τουλάχιστον οι 600 αυτοί στρατιώτες του Σαούλ, μόλις είχαν δει "τέρατα και σημεία", υπέρ του λαού τους... γιατί λοιπόν επί σαράντα ολόκληρες μέρες, κανείς δεν τολμούσε να αποδεχθεί την πρόκληση;
Στην μάχη (που προηγείται του επεισοδίου με τον Γολιάθ) με τις χείμαρο-μαγγανείες του Σαμουήλ... οι Φιλισταίοι "τρελάθηκαν" και "αλληλοσκοτώθηκαν". Στην ίδια αυτή μάχη, ο Ιωνάθαν, ο γιος του βασιλιά Σαούλ, ολομόναχος σκότωσε είκοσι πάνοπλους άνδρες! (Α΄Σαμ.14.14) Παρ’ όλα αυτά, ούτε κι αυτός ο υποτιθέμενος ήρωας των μαχών, επί σαράντα μέρες δεν τόλμησε να αποδεχθεί την μονομαχία με τον Γολιάθ!
Όλοι αυτοί οι σκληροτράχηλοι στρατιώτες... επί σαράντα μέρες ακούνε τον Γολιάθ να τους ταπεινώνει και να χλευάζει τον παντοδύναμο θεό τους! Κρίνουν όμως, ότι δεν θα ήταν φρόνιμο να διακινδυνεύσουν το μέλλον της χώρας τους σε μια άνιση μονομαχία με τον γίγαντα Γολιάθ!
Ξαφνικά όμως, όλα αυτά τα πολύ συνετά, ανατρέπονται και την κρίσιμη αυτή μονομαχία, που πρόκειται να σημάνει ζωή ή θάνατο για την παράταξή τους και υποτέλεια για ολόκληρο τον λαό τους... την αναθέτουν σε ένα ανεκπαίδευτο παιδαρέλι, που κανένας δεν γνωρίζει, που δεν μπορεί να κρατήσει όπλα, και ο κάθε έμπειρος στρατιωτικός θα μπορούσε δικαιολογημένα να υποθέσει, ότι είναι ένας τυχαίος νεαρός που καταφεύγει σε ολοφάνερες υπερβολές, με "ιστορίες για αρκούδες" και λιοντάρια που δήθεν σκότωσε ταυτόχρονα, προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρωστημένη φιλοδοξία του, με κίνδυνο να παρασύρει σε υποδούλωση ολόκληρη την χώρα!
Θα πρέπει να υποθέσουμε λοιπόν, ότι το πραγματικό θαύμα της περίπτωσης, είναι η ανεξήγητη αφέλεια των στρατιωτικών συμβούλων του Σαούλ, που ξαφνικά, επέτρεψαν σε έναν άγνωστο μυθομανή νεαρό βοσκό, να πάρει το μέλλον της χώρας στα χέρια του, κατεβαίνοντας να μονομαχήσει με το φοβερό Γολιάθ, παίρνοντας μαζί του... μόνο το ποιμενικό ραβδί του! Πραγματικά, κατά την αφήγηση, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την ύπαρξη της σφενδόνης, ως το τελικό όπλο του Δαυίδ, πριν αυτός ξεκινήσει για την φανταστική αυτή μονομαχία!
Απ’ την άλλη, ο κατά τον ισχυρισμό του, χειροδύναμος Δαυίδ, συμπεριφέρεται δόλια χωρίς λόγο. Αντί να μονομαχήσει τίμια, στηριζόμενος στην απαράμιλλη θεόδοτη δύναμή του, την οποία μόλις περιέγραψε, αυτός λιθοβολεί τον αντίπαλό του από απόσταση, ακυρώνοντας όσα ο ίδιος είπε. Αν πάλι, η επιλογή του σφενδονισμού, στηρίχθηκε σε θεϊκή (προφητική) διαβεβαίωση, τότε... γιατί πήρε μαζί του πέντε και όχι έναν και μοναδικό λίθο;!
Ο ίδιος ο γίγαντας Γολιάθ είναι εντελώς παραμυθένιος!
Με ύψος «έξη πηχών και σπιθαμής», είναι ένα τρίμετρο, δυσκίνητο, μυθικό τέρας! Ένας σχεδόν ανάπηρος γίγαντας, με πρωτοφανή μάλιστα ακρομεγαλία. Μια διαπιστωμένη πάθηση γιγαντισμού, με τόσα πολλά και οδυνηρά συμπτώματα, που όχι μόνο δεν θα μπορούσε ποτέ να αναλάβει την τιμή μιας τόσο σημαντικής μονομαχίας, αλλά θα του ήταν απολύτως αδύνατον, να αποκτήσει και αυτήν ακόμα την ιδιότητα του στρατιώτη, αφού θα ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί στις κοπιαστικές πορείες και την σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση!
Τα ίδια τα βιβλικά στοιχεία που έχουμε γι’ αυτόν, είναι σαφώς υπερβολικά, ακόμα και για το μέγεθος ενός γίγαντα. Μόνο ο θώρακάς του, κατά τον βιβλικό μυθιστοριογράφο ζύγιζε: «πέντε χιλιάδες σίκλους» (ένας σίκλος =14,25gr) δηλαδή 71 κιλά! Αν προσθέσει κανείς, το 600 σίκλων δόρυ του (8,5 κιλά) και ολόκληρο τον υπόλοιπο οπλισμό του, όπως περικεφαλαία, ξίφος, δεύτερο δόρυ, περικνημίδες κ.λ.π, η συνολική στρατιωτική εξάρτηση του γίγαντα, πρέπει να ξεπερνούσε τα εκατόν πενήντα κιλά! Ένα τέτοιο φορτίο, μόνο ένας γίγαντας με τετραπλάσιο βάρος θα μπορούσε να το κουβαλήσει! Ε, λοιπόν μόνο η Χαλδαιο-παραμυθική Βίβλος, θα απαιτούσε να δεχθούμε ως αληθινές τέτοιες εξωφρενικές τερατολογίες! Βέβαια στην κατεύθυνση της απατηλής αφήγησης, συνηγορούν και άλλοι ακόμα λόγοι.
Η ίδια η βιβλική αφήγηση, παραμένει μέχρι σήμερα, εμφανώς αμφισβητούμενη. Η τόσο ποιητική, έως επική αυτή νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ, εικόνα που έγινε παγκοσμίως γνωστή και παροιμιώδης, αγνοείται επιδεικτικά απ’ το υπόλοιπο της Παλαιάς Διαθήκης! Το πλέον ενδεικτικό είναι, ότι ακόμα και ο ίδιος ο πολυγραφότατος Δαυίδ, στον οποίον αποδίδονται 150 θρησκευτικά ποιήματα, «ύμνοι, θρήνοι και ευχαριστιακά άσματα» (ψαλμοί), που είναι φορτωμένα με υπαινιγμούς επέμβασης του θεού στην ζωή και στην ιστορία του Δαυίδ, ποτέ και πουθενά δεν αναφέρουν ούτε μια φορά το όνομα Γολιάθ!
Απουσιάζει δε εντελώς από τους ύμνους του και η υποτιθέμενη παράτολμη μάχη του, ταυτόχρονα με δύο άγρια θηρία, λέοντα και αρκούδα, για να σώσει την ζωή ενός μοναδικού προβάτου!
Εξαίρεση στην πολυσήμαντη παρασιώπηση του ονόματος του Γολιάθ από την Βίβλο, αποτελεί μόνο το βιβλίο «Σοφία Σειράχ», που όμως κατά γενική ομολογία: «γράφτηκε επί αρχιερέως Σίμωνος υιού Ονίου, δηλαδή περί το 190 π.Χ.» και το μόνο που αυτό ολοφάνερα υπογραμμίζει είναι, ότι ο αυτός μύθος του Γολιάθ, δημιουργήθηκε εκείνη περίπου την εποχή, για να απαλλάξει τον Δαυίδ, τον βασιλικό πρόγονο του Ιησού, από την καυτή κατηγορία του μάγου-επαοιδού, ηρωοποιόντας και αναδεικνύοντάς τον, ως τον ενδοξότερο βασιλιά της Εβραϊκής ιστορίας.
Όμως, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, ας διαγράψουμε επιτέλους την ολοφάνερα πλαστή αυτή βιβλική εικόνα του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, διότι όπως όλα δείχνουν, η δήθεν πολυύμνητη αυτή νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ... απλά ουδέποτε υπήρξε!
Ο Γολιάθ είναι ένα πρόχειρο αρχαίο θεολογικό καρτούν, που γεννήθηκε στην άκρη της πέννας των εξωραϊστών της Βίβλου! Ένα εβραϊκό κόμιξ (εκ του ελληνικού κωμικ-όν) για να καλύψει ένα βαρύ ελάττωμα (ή κρυφό προτέρημα) στο προφίλ του αγαπημένου βασιλιά Δαυίδ! Μόνο η χρόνια θρησκευτική αποχαύνωσή μας και η καθημερινά καλλιεργούμενη θεολογική παραμυθολαγνεία των πιστών, μπορούσε να καταπιεί για τόσους αιώνες, τόσα πολλά κακότεχνα και αυτοαναιρούμενα ψέματα.
Βέβαια μετά από τόσους αιώνες αδιατάρακτης παραμυθοφαγίας, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι πολύ μεγαλύτεροι "γίγαντες" απ’ τον επινοηθέντα Γολιάθ, έπεσαν κυριολεκτικά "ξεροί" απ’ τα ψεύτικα λιθαράκια, που κατά καιρούς μας εκσφενδόνισε κατακούτελα, η φαντασία της εβραϊκής θεολογίας. Δυστυχώς ολόκληρη η γιγαντιαίων διαστάσεων πανανθρώπινη νοημοσύνη, απεδείχθη ένας τέτοιος διανοητικά ανήμπορος μωρογίγαντας, που με τον παραμικρό εντυπωσιασμό, γονατίζει μπροστά στις ασήμαντες θεολογικές πετριές, της δόλιας βιβλικής ευρηματικότητας!
Αν και η θλιβερή αυτή διαπίστωση, δεν φαίνεται πια να διορθώνει σχεδόν τίποτε! Εντούτοις, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, όσοι από μας αισθάνονται τον καπνό της θρησκευτικής απάτης να μας πνίγει, ας φωνάξουμε αγανακτισμένοι: «πάψτε πια να επαναλαμβάνετε πειθήνια τα βιβλικά ψεύδη»... με την ελπίδα μέσα στον χυδαίο αυτόν παγκόσμιο πνευματικό θόρυβο, να ακουστεί η ασήμαντη αυτή απομυθοποιητική κραυγή μας... έστω από κάποιους πραγματικούς σοφούς του μέλλοντος.
Σχετικό θέμα Αυτά διδάσκετε στα παιδιά; Μήνυμα της Υπουργού Παιδείας για την 28η Οκτωβρίου
Μήπως και καταλάβει την αθλιότητα της σύγκρισης του έπους του ’40 με ...τον Δαβίδ.
«πάψτε πια να επαναλαμβάνετε πειθήνια τα βιβλικά ψεύδη»
Επινοημένο ψεύδος, η αναμέτρηση Δαυίδ και Γολιάθ! (μελέτη του Μ. Καλόπουλου)
Μετά την πρώτη αυτή περιγραφή της γνωριμίας, του όμορφου κιθαρωδού και τραγουδο-θεραπευτή (επαοιδού, ) Δαυίδ και του βασιλιά Σαούλ, το βιβλίο του Σαμουήλ, στην άμεση συνέχειά του, αναπάντεχα και ανεξήγητα... επανεισάγει το πρόσωπο του Δαυίδ στην αφήγησή του, αυτή τη φορά με έναν εντελώς διαφορετικό, σαφώς ηρωικότερο και άκρως κολακευτικότερο τρόπο!
Ο Δαυίδ, στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, (Α΄Σαμ.17.1-58), παρουσιάζεται όχι πλέον, ως: «άνδρας πολεμικότατος και σοφός», αλλά ως ένα απλό παιδαρέλι! Ένα ποιμαινόπαιδο, που με εντολή του πατέρα του, φέρνει τρόφιμα στα μεγαλύτερα στρατευμένα αδέλφια του. Έτσι, εντελώς συμπτωματικά, φτάνει στο μέτωπο του πολέμου και παρευρίσκεται σε μια ταπεινωτική για την παράταξη των Εβραίων κατάσταση! Ένας γιγαντόσωμος Φιλισταίος, ο Γολιάθ, επί σαράντα και πλέον ημέρες, προκαλεί, σε μονομαχία τιμής, οποιονδήποτε ψυχωμένο Εβραίο για να κριθεί το μέλλον των δύο εμπόλεμων παρατάξεων σε μια μονομαχία ηρώων! Κανείς όμως δεν τολμούσε να βγει να τον αντιμετωπίσει!
Στην δεύτερη αυτή εισαγωγή του Δαυίδ στο βιβλικό κείμενο, ο Δαυίδ πλησιάζει τον βασιλιά Σαούλ, ζητώντας του την άδεια να απαντήσει αυτός, στην ατιμωτική αυτή πρόκληση! Ο Σαούλ, γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα της μονομαχίας αυτής, θα κρίνει και την έκβαση της μάχης, έχει φυσιολογικές αντιρρήσεις και αρνείται λέγοντας: «δεν δύνασαι να υπάγεις εναντίον του Φιλισταίου τούτου, διότι είσαι παιδίον, (Ο΄ παιδάριο ), αυτός δε (ο Γολιάθ) ανήρ πολεμιστής εκ νεότητος αυτού» Α.Σαμ.17.33.
Για να καμφθούν οι λογικές αντιρρήσεις του βασιλιά, η αφήγηση, βάζει στο στόμα του μικρού βοσκού Δαυίδ, ολοφάνερες υπερβολές: «Και είπε ο Δαυίδ προς τον Σαούλ, όταν ο δούλος σου έβοσκα τα πρόβατα του πατέρα μου, ήλθε λέων και άρκτος (ταυτόχρονα!) και ήρπασε πρόβατο εκ του ποιμνίου μου και εξήλθον κατόπιν και επάταξα αυτόν και ελευθέρωσα αυτό εκ του στόματός του και καθώς εσηκώθη εναντίον μου (ο λέων) ήρπασα αυτόν από της σιαγόνος (Ο΄ «φάρυγγος», δηλαδή απ’ τον λαιμό) και επάταξα και εθανάτωσα αυτόν. Επάταξε δε ο δούλος σου και τον λέοντα και την άρκτον» Α΄Σαμ.17.34-36.
Ο Σαούλ λοιπόν, για κάποιον ακατανόητο λόγο, αποδέχεται ως αληθινούς τους υπερβολικούς αυτούς ισχυρισμούς και πείθεται ότι μπροστά του δεν έχει ένα παιδάριο, που λέει ότι του κατέβει, αλλά έναν μικρόσωμο Ηρακλή! Ακολουθούν λοιπόν διάφορα "χαριτωμένα", που συμβαίνουν όταν προσπαθούν να του φορέσουν την υπερμεγέθη γι’ αυτόν στρατιωτική στολή του βασιλιά, στην οποία όμως μέσα, ο μικρόσωμος Δαυίδ ένιωσε άβολα: «και εζώσθη ο Δαυίδ την ρομφαίαν επάνωθεν της πανοπλίας και ηθέλησε να περπατήσει. Και είπεν ο Δαυίδ προς Σαούλ, δεν δύναμαι να περπατήσω με όλα τούτα, διότι δεν έχω δοκιμάσει. Και εξεδύθη αυτά ο Δαυίδ και έλαβε την ράβδον αυτού εν τη χειρί αυτού» Α΄Σαμ.17.39-40.
Τελικά, φορώντας ξανά τα ρούχα του βοσκού και κρατώντας μόνο την ποιμενική του ράβδο, (η αφήγηση δεν έχει αναφέρει ακόμα τίποτε για την περίφημη σφενδόνα του!) το παιδάριον Δαυίδ, κατεβαίνει με την άδεια του βασιλιά, να μονομαχήσει με τον γίγαντα Γολιάθ! Αντί όμως ο Δαυίδ, να χρησιμοποιήσει την υπερβολική του δύναμη, με την οποία υποτίθεται ότι σκότωσε ταυτόχρονα δύο ισχυρότατα θηρία... αυτός βγάζει απ’ τον ποιμενικό του σάκο την σφενδόνη του και καθ’ οδόν: «διάλεξε πέντε λίθους εκ του χειμάρρου και έθεσε αυτούς εις τον ποιμενικό του σάκο». Τελικά, κατά την αφήγηση πάντα, ο Δαυίδ με μια μοναδική βολή σφενδόνης, σκοτώνει από απόσταση τον σιδερόφρακτο γίγαντα και τον αποκεφαλίζει με το ίδιο του το σπαθί!
Η συνέχεια όμως είναι πραγματικά... εκρηκτικά αναπάντεχη!
Ο Σαούλ καταγοητευμένος απ’ την νίκη του Δαυίδ, ρωτά: «τίνος υιός είναι ο νέος τούτος; Και απεκρίθη ο αρχηγός του στρατεύματος. Μα τη ζωή σου βασιλιά μου, δεν εξεύρω. Και είπεν ο βασιλεύς ερώτησον συ, τίνος υιός είναι ο νεανίσκος ούτος... και έφεραν αυτόν ενώπιον του Σαούλ και ερώτησε αυτόν ο Σαούλ, τίνος υιός είσαι; Και απεκρίθη ο Δαυίδ, υιός είμαι του δούλου σου Ιεσσαί του Βιθλεεμίτου». Α΄Σαμ.17.55-57. (Ο΄)Α΄Βασ. 16.55-57.
Μα, για σταθείτε, μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο, ελάχιστα εδάφια πριν, δεν διαβάσαμε ότι ο Σαούλ γνώρισε τον Δαυίδ εξ αφορμής του πονηρού πνεύματος που τον βασάνιζε; Πώς γίνεται στην περίπτωση του Γολιάθ, που βρίσκεται στην άμεση συνέχεια της βιβλικής αφήγησης (κυριολεκτικά στο επόμενο κεφάλαιο), να μη γνωρίζει πλέον κανείς τον Δαυίδ; Είναι δυνατόν να γνωρίσεις έναν άνθρωπο με δύο τόσο χαρακτηριστικά διαφορετικούς τρόπους, χωρίς στον έναν να ψεύδεσαι; Ασφαλώς όχι!
Όπως καταλαβαίνετε, δεν κατασκευάζουμε αντιρρήσεις για την υποτιθέμενη άγια εγκυρότητα της Βίβλου, αυτές προκύπτουν μόνες τους, αποκαλύπτοντας την κραυγαλέα πλαστότητα των βιβλικών αφηγήσεών! Τα δεδομένα των ερωτήσεών μας, είναι όλα εκεί, γραμμένα με την πλέον ξεκάθαρη αντιφατικότητα, που θα περίμενε κανείς να τα βρει μόνο σε ένα φαύλο και εντελώς ανθρώπινο προχειρογράφημα!
Σαφέστερο λοιπόν δεν θα μπορούσε να γίνει! Μπροστά μας έχουμε δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις γνωριμίας των δύο ανδρών, που με καμμία θεολογική αλχημεία δεν μπορεί να αληθεύουν αμφότερες ταυτόχρονα.
Επειδή λοιπόν δεν προκύπτει από πουθενά, ότι ολόκληρη η αυλή του Σαούλ, ξαφνικά τρελάθηκε ή έπαθε μαζική αμνησία, αλλά ούτε κι εμείς σκοπεύουμε να τρελαθούμε, για το χατίρι οποιασδήποτε "άγιας" ιουδαϊκής Βίβλου, επιμένουμε πως αναγκαστικά και οπωσδήποτε, πρέπει να διαλέξουμε ως αληθινή μια απ’ τις δύο περιγραφές.
Λοιπόν, μια και δεν έγινε τόσους αιώνες, διαλέξτε σήμερα εσείς, ποιά απ’ τις δύο θέλετε να είναι η πραγματική αφορμή της γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ: το «πονηρό πνεύμα», ή ο Φιλισταίος «Γολιάθ»; Κάθε απόπειρα διατήρησης και των δύο αφηγήσεων ταυτόχρονα, είναι έργο αφελών απατεώνων, ή μωρόπιστων οπαδών θρησκείας!
Με μια μόνο ματιά λοιπόν καταλαβαίνουμε, ότι η ηρωική εκδοχή του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, είναι πλαστή. Στον δόλιο κόσμο της Βίβλου, όπου τα όπλα της μαγείας αφθονούν και ο πραγματικός ηρωισμός σπανίζει, είναι φανερό πως η κατασκευασμένη εκδοχή, είναι αυτή του χειροδύναμου βοσκού, που σκοτώνει ταυτόχρονα λέοντα και αρκούδα και συμπληρώνει την μυθολογική προσωπογραφία του, με τον δόλιο φόνο ενός πάνοπλου γίγαντα!
Αλήθεια όμως, γιατί βρίσκουμε δύο διαφορετικές ιστορίες γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ; Η απάντηση είναι απλή και εκπληκτική! Με βάση τους σαφείς, προγενέστερους της εποχής του Δαυίδ νόμους του Μωυσή, ο Δαυίδ ήταν μάγος, που έπρεπε να θανατωθεί! Η ιδιότητα του επαοιδού, ήταν θανάσιμη παράβαση: «και αν ανήρ γίνει επαοιδός, εξάπαντος θέλει με λίθους θανατωθεί» Λευιτικόν 20.27
Είναι λοιπόν ολοφάνερο, πως ολόκληρη η δεύτερη περιγραφή του σφενδονιστή Δαυίδ, κατασκευάστηκε πολύ αργότερα, όχι μόνο για να ταιριάζει στον κατοπινό θρυλικό βασιλιά του Ισραήλ, αλλά κυρίως για να αντικαταστήσει την πρώτη αφήγηση, που από κάποια ανεξήγητη αβλεψία των βιβλικών αντιγραφέων, απεκάλυπτε μια μυστική απαγορευμένη ιδιότητα του Δαυίδ, αυτή του μάγου-επαοιδού!
Η διαδικασία αντικατάστασης της μιας αφήγησης από την άλλη, για κάποιον λόγο δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί! Κάποια απροσδόκητη συγκυρία (προφανώς η ξαφνική μετάφραση των Ο΄ στα ελληνικά) παγίδεψε δίπλα-δίπλα τις δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις, πριν ο παραμυθένιος γιγαντοκτόνος Δαυίδ αντικαταστήσει οριστικά τον επαοιδό Δαυίδ και εξαφανίσει οριστικά την κατακριτέα, αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα συμπεριφορά του μάγου-επαοιδού βασιλιά Δαυίδ! Και είναι ίσως αυτή η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πανέξυπνη συνταγή, κλοπής προνομίων δια της μαγγανείας, που έκανε τους αντιγραφείς να διστάσουν πριν πετάξουν οριστικά στην αφάνεια, την πρώτη απ’ τις δύο αυτές εκδοχές!
Φυσικά, κι εμείς με την σειρά μας, δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να σχολιάσουμε την χιλιοπαινεμένη αυτή εικόνα του σφενδονιστή Δαυίδ. Στο συμπέρασμα της εξ ολοκλήρου παραμυθολογικής σύλληψης, βοηθάει επίσης και η ίδια η αφήγηση της γιγαντομαχίας του Δαυίδ, αφού ακόμα και στην πλέον επιπόλαιη κριτική, φαίνεται εξαιρετικά αυτοαναιρούμενη. Η πρόκληση σε μονομαχία, για την επίλυση των διεκδικήσεων και η συνολική περιγραφή παραπέμπει έντονα σε ομηρικό ύφος. Στις δεκάδες μάχες που περιγράφονται στην Βίβλο με τους Φιλισταίους, η πρόκληση αυτή, σε μονομαχία μεταξύ ηρώων, ουδέποτε επανεμφανίζεται!
Λίγο πριν από την υπόθεση του Γολιάθ, η Βίβλος περιγράφει μια συντριπτική νίκη του Σαούλ, με εξακόσιους μονάχα άοπλους Εβραίους στρατιώτες, (Α΄Σαμ.14.2) απέναντι σε μια φιλισταιική πανστρατιά: «τριάντα χιλιάδων αρμάτων, έξι χιλιάδων ιππέων και λαός (πεζοπόρων στρατιωτών) ως η άμμος της θαλάσσης». Α΄Σαμ.13.1-5. Τουλάχιστον οι 600 αυτοί στρατιώτες του Σαούλ, μόλις είχαν δει "τέρατα και σημεία", υπέρ του λαού τους... γιατί λοιπόν επί σαράντα ολόκληρες μέρες, κανείς δεν τολμούσε να αποδεχθεί την πρόκληση;
Στην μάχη (που προηγείται του επεισοδίου με τον Γολιάθ) με τις χείμαρο-μαγγανείες του Σαμουήλ... οι Φιλισταίοι "τρελάθηκαν" και "αλληλοσκοτώθηκαν". Στην ίδια αυτή μάχη, ο Ιωνάθαν, ο γιος του βασιλιά Σαούλ, ολομόναχος σκότωσε είκοσι πάνοπλους άνδρες! (Α΄Σαμ.14.14) Παρ’ όλα αυτά, ούτε κι αυτός ο υποτιθέμενος ήρωας των μαχών, επί σαράντα μέρες δεν τόλμησε να αποδεχθεί την μονομαχία με τον Γολιάθ!
Όλοι αυτοί οι σκληροτράχηλοι στρατιώτες... επί σαράντα μέρες ακούνε τον Γολιάθ να τους ταπεινώνει και να χλευάζει τον παντοδύναμο θεό τους! Κρίνουν όμως, ότι δεν θα ήταν φρόνιμο να διακινδυνεύσουν το μέλλον της χώρας τους σε μια άνιση μονομαχία με τον γίγαντα Γολιάθ!
Ξαφνικά όμως, όλα αυτά τα πολύ συνετά, ανατρέπονται και την κρίσιμη αυτή μονομαχία, που πρόκειται να σημάνει ζωή ή θάνατο για την παράταξή τους και υποτέλεια για ολόκληρο τον λαό τους... την αναθέτουν σε ένα ανεκπαίδευτο παιδαρέλι, που κανένας δεν γνωρίζει, που δεν μπορεί να κρατήσει όπλα, και ο κάθε έμπειρος στρατιωτικός θα μπορούσε δικαιολογημένα να υποθέσει, ότι είναι ένας τυχαίος νεαρός που καταφεύγει σε ολοφάνερες υπερβολές, με "ιστορίες για αρκούδες" και λιοντάρια που δήθεν σκότωσε ταυτόχρονα, προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρωστημένη φιλοδοξία του, με κίνδυνο να παρασύρει σε υποδούλωση ολόκληρη την χώρα!
Θα πρέπει να υποθέσουμε λοιπόν, ότι το πραγματικό θαύμα της περίπτωσης, είναι η ανεξήγητη αφέλεια των στρατιωτικών συμβούλων του Σαούλ, που ξαφνικά, επέτρεψαν σε έναν άγνωστο μυθομανή νεαρό βοσκό, να πάρει το μέλλον της χώρας στα χέρια του, κατεβαίνοντας να μονομαχήσει με το φοβερό Γολιάθ, παίρνοντας μαζί του... μόνο το ποιμενικό ραβδί του! Πραγματικά, κατά την αφήγηση, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την ύπαρξη της σφενδόνης, ως το τελικό όπλο του Δαυίδ, πριν αυτός ξεκινήσει για την φανταστική αυτή μονομαχία!
Απ’ την άλλη, ο κατά τον ισχυρισμό του, χειροδύναμος Δαυίδ, συμπεριφέρεται δόλια χωρίς λόγο. Αντί να μονομαχήσει τίμια, στηριζόμενος στην απαράμιλλη θεόδοτη δύναμή του, την οποία μόλις περιέγραψε, αυτός λιθοβολεί τον αντίπαλό του από απόσταση, ακυρώνοντας όσα ο ίδιος είπε. Αν πάλι, η επιλογή του σφενδονισμού, στηρίχθηκε σε θεϊκή (προφητική) διαβεβαίωση, τότε... γιατί πήρε μαζί του πέντε και όχι έναν και μοναδικό λίθο;!
Ο ίδιος ο γίγαντας Γολιάθ είναι εντελώς παραμυθένιος!
Με ύψος «έξη πηχών και σπιθαμής», είναι ένα τρίμετρο, δυσκίνητο, μυθικό τέρας! Ένας σχεδόν ανάπηρος γίγαντας, με πρωτοφανή μάλιστα ακρομεγαλία. Μια διαπιστωμένη πάθηση γιγαντισμού, με τόσα πολλά και οδυνηρά συμπτώματα, που όχι μόνο δεν θα μπορούσε ποτέ να αναλάβει την τιμή μιας τόσο σημαντικής μονομαχίας, αλλά θα του ήταν απολύτως αδύνατον, να αποκτήσει και αυτήν ακόμα την ιδιότητα του στρατιώτη, αφού θα ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί στις κοπιαστικές πορείες και την σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση!
Τα ίδια τα βιβλικά στοιχεία που έχουμε γι’ αυτόν, είναι σαφώς υπερβολικά, ακόμα και για το μέγεθος ενός γίγαντα. Μόνο ο θώρακάς του, κατά τον βιβλικό μυθιστοριογράφο ζύγιζε: «πέντε χιλιάδες σίκλους» (ένας σίκλος =14,25gr) δηλαδή 71 κιλά! Αν προσθέσει κανείς, το 600 σίκλων δόρυ του (8,5 κιλά) και ολόκληρο τον υπόλοιπο οπλισμό του, όπως περικεφαλαία, ξίφος, δεύτερο δόρυ, περικνημίδες κ.λ.π, η συνολική στρατιωτική εξάρτηση του γίγαντα, πρέπει να ξεπερνούσε τα εκατόν πενήντα κιλά! Ένα τέτοιο φορτίο, μόνο ένας γίγαντας με τετραπλάσιο βάρος θα μπορούσε να το κουβαλήσει! Ε, λοιπόν μόνο η Χαλδαιο-παραμυθική Βίβλος, θα απαιτούσε να δεχθούμε ως αληθινές τέτοιες εξωφρενικές τερατολογίες! Βέβαια στην κατεύθυνση της απατηλής αφήγησης, συνηγορούν και άλλοι ακόμα λόγοι.
Η ίδια η βιβλική αφήγηση, παραμένει μέχρι σήμερα, εμφανώς αμφισβητούμενη. Η τόσο ποιητική, έως επική αυτή νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ, εικόνα που έγινε παγκοσμίως γνωστή και παροιμιώδης, αγνοείται επιδεικτικά απ’ το υπόλοιπο της Παλαιάς Διαθήκης! Το πλέον ενδεικτικό είναι, ότι ακόμα και ο ίδιος ο πολυγραφότατος Δαυίδ, στον οποίον αποδίδονται 150 θρησκευτικά ποιήματα, «ύμνοι, θρήνοι και ευχαριστιακά άσματα» (ψαλμοί), που είναι φορτωμένα με υπαινιγμούς επέμβασης του θεού στην ζωή και στην ιστορία του Δαυίδ, ποτέ και πουθενά δεν αναφέρουν ούτε μια φορά το όνομα Γολιάθ!
Απουσιάζει δε εντελώς από τους ύμνους του και η υποτιθέμενη παράτολμη μάχη του, ταυτόχρονα με δύο άγρια θηρία, λέοντα και αρκούδα, για να σώσει την ζωή ενός μοναδικού προβάτου!
Εξαίρεση στην πολυσήμαντη παρασιώπηση του ονόματος του Γολιάθ από την Βίβλο, αποτελεί μόνο το βιβλίο «Σοφία Σειράχ», που όμως κατά γενική ομολογία: «γράφτηκε επί αρχιερέως Σίμωνος υιού Ονίου, δηλαδή περί το 190 π.Χ.» και το μόνο που αυτό ολοφάνερα υπογραμμίζει είναι, ότι ο αυτός μύθος του Γολιάθ, δημιουργήθηκε εκείνη περίπου την εποχή, για να απαλλάξει τον Δαυίδ, τον βασιλικό πρόγονο του Ιησού, από την καυτή κατηγορία του μάγου-επαοιδού, ηρωοποιόντας και αναδεικνύοντάς τον, ως τον ενδοξότερο βασιλιά της Εβραϊκής ιστορίας.
Όμως, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, ας διαγράψουμε επιτέλους την ολοφάνερα πλαστή αυτή βιβλική εικόνα του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, διότι όπως όλα δείχνουν, η δήθεν πολυύμνητη αυτή νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ... απλά ουδέποτε υπήρξε!
Ο Γολιάθ είναι ένα πρόχειρο αρχαίο θεολογικό καρτούν, που γεννήθηκε στην άκρη της πέννας των εξωραϊστών της Βίβλου! Ένα εβραϊκό κόμιξ (εκ του ελληνικού κωμικ-όν) για να καλύψει ένα βαρύ ελάττωμα (ή κρυφό προτέρημα) στο προφίλ του αγαπημένου βασιλιά Δαυίδ! Μόνο η χρόνια θρησκευτική αποχαύνωσή μας και η καθημερινά καλλιεργούμενη θεολογική παραμυθολαγνεία των πιστών, μπορούσε να καταπιεί για τόσους αιώνες, τόσα πολλά κακότεχνα και αυτοαναιρούμενα ψέματα.
Βέβαια μετά από τόσους αιώνες αδιατάρακτης παραμυθοφαγίας, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι πολύ μεγαλύτεροι "γίγαντες" απ’ τον επινοηθέντα Γολιάθ, έπεσαν κυριολεκτικά "ξεροί" απ’ τα ψεύτικα λιθαράκια, που κατά καιρούς μας εκσφενδόνισε κατακούτελα, η φαντασία της εβραϊκής θεολογίας. Δυστυχώς ολόκληρη η γιγαντιαίων διαστάσεων πανανθρώπινη νοημοσύνη, απεδείχθη ένας τέτοιος διανοητικά ανήμπορος μωρογίγαντας, που με τον παραμικρό εντυπωσιασμό, γονατίζει μπροστά στις ασήμαντες θεολογικές πετριές, της δόλιας βιβλικής ευρηματικότητας!
Αν και η θλιβερή αυτή διαπίστωση, δεν φαίνεται πια να διορθώνει σχεδόν τίποτε! Εντούτοις, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, όσοι από μας αισθάνονται τον καπνό της θρησκευτικής απάτης να μας πνίγει, ας φωνάξουμε αγανακτισμένοι: «πάψτε πια να επαναλαμβάνετε πειθήνια τα βιβλικά ψεύδη»... με την ελπίδα μέσα στον χυδαίο αυτόν παγκόσμιο πνευματικό θόρυβο, να ακουστεί η ασήμαντη αυτή απομυθοποιητική κραυγή μας... έστω από κάποιους πραγματικούς σοφούς του μέλλοντος.
Σχετικό θέμα Αυτά διδάσκετε στα παιδιά; Μήνυμα της Υπουργού Παιδείας για την 28η Οκτωβρίου
Τι γυρεύει η αλεπού;
Υπό άκρα μυστικότητα έρχεται ο ΤΖΩΡΤΖ ΣΟΡΟΣ στην ΑΘΗΝΑ
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες ,Κάτω από άκρα μυστικότητα για τον φόβο των ιουδαίων έρχεται στις αρχές της άλλης εβδομάδας ο περιβόητος Τζωρτζ Σόρος στην Ελλάδα, (καλεσμένος σε ….βάπτιση),Είμαστε περίεργοι να δούμε ποιος θα είναι ο ανεπίσημος κύκλος επαφών του, και αν η επίσκεψη του έχει σχέση, και με τις «εξελίξεις» στην νου-δούλα .
Το «πρόσωπο κλειδί» ίσως να είναι εδώ:
(Το 2006, ένας Κύπριος επιχειρηματίας (Μίλτος Καμπουρίδης) που εργάζεται για τον κ. Σόρος, χρηματοδότη και σπόνσορα γενικώς των Σκοπίων, πάντρεψε την αδελφή του (Κάλλια Καμπουρίδου) με τον γιο της κα. Ντόρας Μπακογιάννη (!)
και εγγονό του Κ. Μητσοτάκη (Κώστα Μπακογιάννη).
Αργότερα, η πεθερά της αδελφής (Κάλλια Καμπουρίδου) του στενού συνεργάτη (Μίλτος Καμπουρίδης) του Σόρος, δηλαδή η
κα. Ντόρα Μπακογιάννη, έγινε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας.
Ενώ ο κουνιάδος του στενού συνεργάτη του κ. Σόρος , δηλαδή ο κ. Κωστής Μπακογιάννης,
έγινε ειδικός συνεργάτης της, αμειβόμενος από το ίδιο υπουργείο. )
Βλέπε περισσότερα ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΔΩ
Ο ουγγρικής καταγωγής Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Τζορτζ Σόρος
Το φαινόμενο «Σόρος» που έχει τις ρίζες του βαθειά σε ένα διεθνικό επίπεδο κοινωνικών παροχών, που λέγονται , «φιλανθρωπίες», αρχίζει να απασχολεί πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους. Σαν την Λερναία Ύδρα ο κύριος αυτός που θα μπορούσε να ονομασθεί κλειδοκράτορας των διεθνών θυρών, που όλο και πολλαπλασιάζονται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, μάς επιδεικνύει δύναμη φωτός, αγνώστου προελεύσεως, αλλά αναγνωρίσιμου χρώματος.
-Δραστηριοποιείται σε 40 χώρες περίπου
-Ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Γιατί άραγε; Τόσο πολύ μας αγαπάει;
-Ο Σεβαρνάτζε της Γεωργίας τον κατηγόρησε ότι βρίσκεται πίσω από την αποσταθεροποίηση της Γεωργίας(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/04/2004).
-Δραστηριοποιήθηκε στη Σερβία μετά την εισβολή των Αμερικάνων και πριν την εισβολή τους και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή της Νέας Κυβέρνησης.
-Το ίδια έκανε και στην Ουκρανία.(http://gr.altermedia.info/?p=496).
- Για τις τέσσερις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, τη Μαλαισία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη και τις Φιλιππίνες, ο Σόρος είναι ο «δαίμονας»: «Αυτός είναι που προκάλεσε την κρίση μας», φώναζαν οι εφημερίδες της Κουάλα Λουμπούρ.
-Προσπάθησε να κάνει το ίδιο και στη Λευκορωσία. Απέτυχε όμως και εκδιώχθηκε.
-Στη Ρωσία έκανε τα ίδια και εκδιώχθηκε σαν αποσταθεροποιητικός παράγοντας(Μακεδονικό πρακτορείο ειδήσεων16/8/1998).
-Το ίδιο και στο Αζερμπαϊτζάν(ΤΑ ΝΕΑ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999)
-Στην Ελλάδα προωθούν την αλλαγή των σχολικών βιβλίων και της Ιστορίας. Στα Σκόπια υποστηρίζουν θέσεις ανθελληνικές. Στην Αλβανία τα σχολικά βιβλία γράφουν ότι χρηματοδοτούνται από το Σόρος (σύμφωνα με μαρτυρίες μεταναστών).
-Γενικά σε κάθε χώρα προωθούν τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και οι οποίες χρηματοδοτούνται και από το Σόρος και από πολυεθνικές και από το Υπουργείο Εξωτερικών της κάθε χώρας.
Χωρίς την συνεχή και τεράστια οικονομική ενίσχυση από ιδρύματα και οργανώσεις όπως του κ. Σόρος, τα Σκόπια ίσως να μην υπήρχαν σαν κράτος σήμερα. Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
Πηγή...
Αυτά διδάσκετε στα παιδιά;
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Μήνυμα της Υπουργού Παιδείας , Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων Άννας Διαμαντοπούλου, για την 28η Οκτωβρίου.
Αγαπητές Μαθήτριες, Αγαπητοί Μαθητές,
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια ημέρα γιορτής και εθνικής υπερηφάνειας για την πατρίδα μας. Το έπος του ’40 δεν ήταν απλά μία προσπάθεια απόκρουσης ενός εισβολέα. Μόνο ίσως η βιβλική αφήγηση της αναμέτρησης του Δαβίδ με τον Γολιάθ μπορεί να δώσει το πραγματικό μέτρο σύγκρισης.
Διαβάστε ολόκληρο το Μήνυμα της Υπουργού Παιδείας για την 28η Οκτωβρίου
Ρε μπαγλαμάδες χάθηκαν παραδείγματα ελλήνων ηρώων και αγωνιστών, εβραίο ήρωα σε τέτοια επέτειο επιλέξατε;
Άντε λοιπόν, κλείνω με ένα χαιρετισμό στην γλώσσα που κατά τα φαινόμενα προτιμάτε: ΣΑΛΟΜ...
Αλλά ας μην ξεχνιόμαστε: ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ > ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Μέχρι 15.000 ευρώ εφάπαξ ενίσχυση στους αγρότες!!!Δώστε τα ΤΩΡΑ!Χωρίς τρικλοποδιές.
Ράψτε τσέπες...ή αλλιώς όπου ακούς πολλά κεράσια να κρατάς μικρό καλάθι!
Βέβαια καλοδεχούμενα απ' όπου κι αν προέρχονται,μήπως και λιγδώσει το άντερό μας!
Πάντως αν πράγματι συμβεί κάτι τέτοιο,έχει να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με τις τρικλοποδιές που θα βάλουν στους αγρότες μέχρι να φτάσουν στη βρύση να πιούν νερό!
Πεδίον δόξης λαμπρό για τους...βο(υ)λευτές!-Περάστε από το γραφείο...!
Για να δούμε...θα δείξουν την ίδια σπουδή που έδειξαν με την...επιχορήγηση των τραπεζών;
Άσε που έχει χου η δουλειά...δηλαδή...χου νάρκα!Κάτι μαγειρεύει η Κομισιόν!
Ρε μπας κι έχει σχέση με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβώνας;Για να πιούμε το δηλητήριο...ζαχαρωμένο;
Η Κομισιόν ενέκρινε την Τρίτη, 27 Οκτωβρίου, τη χορήγηση εφάπαξ κρατικής ενίσχυσης στους αγρότες (σ.σ. από τις κυβερνήσεις τους) μέχρι ύψους 15.000 ευρώ. Αυτή η κίνηση της Επιτροπής είχε ως αφορμή την επιθυμία της να σταθεροποιηθεί το εισόδημα των γαλακτοπαραγωγών, αλλά, τελικά απευθύνεται και καλύπτει «τους αγρότες όλων των κλάδων» Τη δυνατότητα καταβολής εθνικών ενισχύσεων μέχρι του ποσού των 15.000 ευρώ σε όλους ανεξαιρέτως τους αγρότες, παρέχει με απόφασή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η απόφαση αυτή που κρίνεται ως έκτακτη, έρχεται να εκτονώσει την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε ορισμένους κλάδους της πρωτογενούς παραγωγής και ειδικότερα της …
αγελαδοτροφίας, μετά τις γνωστές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των αγελαδοτρόφων σε Βρυξέλλες και Λουξεμβούργο. Αυτό το ποσό μπορεί να χορηγηθεί μια φορά σε κάθε επιχείρηση έως το τέλος του 2010. Πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε ενίσχυση ήσσονος σημασίας η οποία έχει ήδη διατεθεί από τις αρχές του 2008 πρέπει να αφαιρεθεί από αυτό το ποσό. Τα καθεστώτα ενίσχυσης που θα θεσπισθούν στα πλαίσια αυτού του νέου μέσου θα πρέπει να είναι ανοικτά σε όλους τους πρωτογενείς παραγωγούς και να συμπληρώνουν άλλα γενικά μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, τα οποία έχουν ήδη θεσπισθεί από τα κράτη-μέλη. Η ιδέα της χορήγησης κρατικής ενίσχυσης έως και 15.000 ευρώ στους αγρότες συμπεριλαμβανόταν στην ανακοίνωση της Επιτροπής, της 22ας Ιουλίου 2009, για τον γαλακτοκομικό τομέα.
Από χθες η ενίσχυση αυτή επεκτείνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους πρωτογενείς παραγωγούς όλων των προιόντων προκειμένου να βοηθήσει και αυτή «ορισμένους αγρότες στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων ρευστότητας που αντιμετωπίζουν». Πηγή...
Βέβαια καλοδεχούμενα απ' όπου κι αν προέρχονται,μήπως και λιγδώσει το άντερό μας!
Πάντως αν πράγματι συμβεί κάτι τέτοιο,έχει να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με τις τρικλοποδιές που θα βάλουν στους αγρότες μέχρι να φτάσουν στη βρύση να πιούν νερό!
Πεδίον δόξης λαμπρό για τους...βο(υ)λευτές!-Περάστε από το γραφείο...!
Για να δούμε...θα δείξουν την ίδια σπουδή που έδειξαν με την...επιχορήγηση των τραπεζών;
Άσε που έχει χου η δουλειά...δηλαδή...χου νάρκα!Κάτι μαγειρεύει η Κομισιόν!
Ρε μπας κι έχει σχέση με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβώνας;Για να πιούμε το δηλητήριο...ζαχαρωμένο;
Εφάπαξ 15.000 ευρώ κρατική ενίσχυση στους αγρότες
Η Κομισιόν ενέκρινε την Τρίτη, 27 Οκτωβρίου, τη χορήγηση εφάπαξ κρατικής ενίσχυσης στους αγρότες (σ.σ. από τις κυβερνήσεις τους) μέχρι ύψους 15.000 ευρώ. Αυτή η κίνηση της Επιτροπής είχε ως αφορμή την επιθυμία της να σταθεροποιηθεί το εισόδημα των γαλακτοπαραγωγών, αλλά, τελικά απευθύνεται και καλύπτει «τους αγρότες όλων των κλάδων» Τη δυνατότητα καταβολής εθνικών ενισχύσεων μέχρι του ποσού των 15.000 ευρώ σε όλους ανεξαιρέτως τους αγρότες, παρέχει με απόφασή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η απόφαση αυτή που κρίνεται ως έκτακτη, έρχεται να εκτονώσει την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε ορισμένους κλάδους της πρωτογενούς παραγωγής και ειδικότερα της …
αγελαδοτροφίας, μετά τις γνωστές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των αγελαδοτρόφων σε Βρυξέλλες και Λουξεμβούργο. Αυτό το ποσό μπορεί να χορηγηθεί μια φορά σε κάθε επιχείρηση έως το τέλος του 2010. Πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε ενίσχυση ήσσονος σημασίας η οποία έχει ήδη διατεθεί από τις αρχές του 2008 πρέπει να αφαιρεθεί από αυτό το ποσό. Τα καθεστώτα ενίσχυσης που θα θεσπισθούν στα πλαίσια αυτού του νέου μέσου θα πρέπει να είναι ανοικτά σε όλους τους πρωτογενείς παραγωγούς και να συμπληρώνουν άλλα γενικά μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, τα οποία έχουν ήδη θεσπισθεί από τα κράτη-μέλη. Η ιδέα της χορήγησης κρατικής ενίσχυσης έως και 15.000 ευρώ στους αγρότες συμπεριλαμβανόταν στην ανακοίνωση της Επιτροπής, της 22ας Ιουλίου 2009, για τον γαλακτοκομικό τομέα.
Από χθες η ενίσχυση αυτή επεκτείνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους πρωτογενείς παραγωγούς όλων των προιόντων προκειμένου να βοηθήσει και αυτή «ορισμένους αγρότες στην επίλυση των σοβαρών προβλημάτων ρευστότητας που αντιμετωπίζουν».
Για 60.000 ευρώ έκλεισε η έδρα της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου!
Έκλεισε η έδρα της Ελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου!
Έκλεισε η έδρα της Ελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου γιατί κάποιοι απεφάσισαν ότι το ετήσιο κόστος λειτουργίας της που ανέρχεται στα 60.000 € δεν είναι εφικτό να εκταμιεύονται πλέον! Τα εν λόγω κοπνδύλια κατανέμονταν μέσω των κονδυλίων λειτουργίας του Πενεπιστημίου Ιωαννίνων. Τι λέει το Υπουργείο Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου; Ακολουθεί σχετικό δημοσίευμα από τοπική εφημερίδα των Ιωαννίνων:
"Μείζον θέμα έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες εντός και εκτός συνόρων, από το ξαφνικό «λουκέτο» στο Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Ελληνικού Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου. Για την ακρίβεια, η από εδώ πλευρά δεν φάινεται και τόσο συνεργάσιμη, έτσι ώστε να βρεθεί μια λύση που και την απρόσκοπτη λειτουργία του να συνεχίσει το Τμήμα και να μην μείνουν μετέωροι δεκάδες ομογενείς φοιτητές που σπουδάζουν σ’ αυτό. «Το ταμείο είναι μείον» φαίνεται πως προέταξαν ως δικαιολογία στους φοιτητές για τη λήξη της συνεργασίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με αυτό του Αργυροκάστρου. Ως εκ τούτου το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων αποφάσισε να μην στείλει φέτος καθηγητές, οι οποίοι δίδασκαν τα προηγούμενα χρόνια στο συγκεκριμένο Τμήμα, με αποτέλεσμα να μείνει κυριολεκτικά στον «αέρα»! Πριν δυο χρόνια τα δυο Πανεπιστήμια, Ιωαννίνων και Αργυροκάστρου, είχαν συνάψει μια συμφωνία, η οποία προέβλεπε την αναβάθμιση του Τμήματος με στόχο μάλιστα την αναγνώριση του συγκεκριμένου πτυχίου και στην Ελλάδα. Αντ’ αυτού όμως από φέτος μπαίνει λουκέτο. Και το παράδοξο είναι ότι προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε κυρίως η ελληνική πλευρά (!) επιδεικνύοντας μια άνευ προηγουμένου αδιαφορία. Στην πρόσφατη συνάντηση που είχε αντιπροσωπεία των φοιτητών του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας με τον...συνέχεια εδώ...Σχετικά θέματα:
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ..."ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ"!!!!!!!
Η Νέα Δούλα έθαψε την Ελληνική Γλώσσα.Το ΠΑΣΟΚ προτίθεται να βάλει την ταφόπλακα;Διακήρυξη των μελών της Ακαδημίας Αθηνών.Ο Αριστοτέλης, ο Λούθηρος, και η Βούλα του Αντίχριστου
Την Άνοιξη του 1517 ο Λούθηρος γράφει σε ένα φίλο του στην Erfurt :
Ο Λούθηρος, στις 31 Οκτωβρίου 1517, θυροκολλά ο ίδιος τις περίφημες 95 Θέσεις του στην είσοδο της εκκλησίας του κάστρου της Wittenberg και ανακοινώνει πως είναι έτοιμος να τις υποστηρίξει δημόσια. Πάντως, σύμφωνα με τη σύγχρονη ιστορική έρευνα, η θυροκόλληση των Θέσεων αποτελεί μάλλον έναν από τους μύθους σχετικά με το Λούθηρο. Φαίν
εται πως η αφήγηση του συγκεκριμένου περιστατικού οφείλεται στο Μελάγχθονα, τον ικανότερο και πιο έμπιστο από τους συνεργάτες του, που ανέφερε αυτό το συμβάν μόνο μετά το θάνατο του Λούθηρου, πιθανότατα για να δώσει έμφαση στην αντίδραση του τελευταίου. Το βέβαιον είναι πως ο Λούθηρος απέστειλε αντίγραφο των Θέσεων στον Albrecht (ο οποίος ενημέρωσε αμέσως τον Πάπα) και παράλληλα δημοσιοποίησε τις 95 Θέσεις του, αλλά μάλλον με διαφορετικό τρόπο. Οι Θέσεις ήταν γραμμένες στη Λατινική και καυτηρίαζαν τόσο τις καταχρήσεις στο ζήτημα των αφέσεων, όσο και τις γενικότερα εσφαλμένες δογματικές αρχές στις οποίες στηριζόταν η έκδοσή τους. Η 31 Οκτωβρίου 1517 σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη της Μεταρρύθμισης.
Η Βούλα του Αντίχριστου
Στις 15 Ιουνίου 1520, ο Πάπας Λέων Ι' εκδίδει τη Βούλα "Exsurge Domine", με την οποία καταδικάζονται ως αιρετικές 41 από τις Θέσεις του Λούθηρου, ο ίδιος καλείται σε διάστημα 60 ημερών να αποκηρύξει δημόσια τις Θέσεις του και να επανέλθει στους κόλπους της Εκκλησίας, ενώ οι απανταχού πιστοί διατάσσονται να ρίξουν στη φωτιά όλα τα βιβλία του. Διαφορετικά, ο Λούθηρος και οι οπαδοί του θα αφορισθούν, θα συλληφθούν, και θα τιμωρηθούν ως αμετανόητοι αιρετικοί. Σε απάντηση, ο Λούθηρος γράφει το βιβλίο "Adversus execrabilem Antichristi bullam" (Εναντίον της βλάσφημης Βούλας του Αντίχριστου).
Ο Λούθηρος κλήθηκε σε απολογία ενώπιον της Δίαιτας (Βουλής) της πόλης Βορμς, στη Γερμανία, τον Απρίλιο του 1521.
Η απολογία του τελείωσε με τα εξής λόγια:
Η μετάφραση της Βίβλου
Το σημαντικότερο έργο του είναι η μετάφραση στα Γερμανικά, της Καινής Διαθήκης, από την ελληνική-λατινική έκδοση του Έρασμου. (μετέφρασε σε 11 εβδομάδες την Καινή Διαθήκη από τα ελληνικά, όχι πια στα λατινικά, αλλά στα γερμανικά, στηριζόμενος και στη μετάφραση που είχε κάνει μερικά χρόνια νωρίτερα ο Έρασμος).
Λούθηρος (για τη μετάφραση στα Γερμανικά):
Η μετάφραση αυτή, την οποία αναθεώρησε και επιμελήθηκε ο Μελάγχθων, εκδόθηκε στα 1534 σε έναν τόμο μαζί με τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από θεολόγους του Πανεπιστημίου της Wittenberg, και αποτελεί μέχρι σήμερα (με ορισμένες γλωσσικές αναθεωρήσεις) την επίσημη Αγ. Γραφή της Γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας.
Αγαπάτε αλλήλους...
Στις 25 Δεκεμβρίου 1521, ο von Karlstadt κηρύττει από άμβωνος χωρίς άμφια αλλά με ενδυμασία χωρικού. Στις 31 Δεκεμβρίου, ομάδα πολιτών εισβάλλει βίαια σε μια εκκλησία κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και αρχίζει να ψάλλει χλευαστικούς ύμνους σε βάρος της λατρείας. Τις περισσότερες από τις ταραχές αυτές (γνωστές ως "Ταραχές της Wittenberg") υποκινεί μια ομάδα ριζοσπαστών οπαδών της Μεταρρύθμισης, γνωστοί ως "Προφήτες της Zwickau", οι οποίοι κηρύττουν μια επίγεια Βασιλεία των Ουρανών, την κατάργηση των κοινωνικών τάξεων, και την κοινοκτημοσύνη.
Ο "Πόλεμος των Χωρικών".
Στην πόλη Stuehlingen της νοτιοδυτικής Γερμανίας ξεσπά εξέγερση των χωρικών με κύρια αιτήματα την κατάργηση της δουλοπαροικίας, την ελάφρυνση των φορολογικά εξοντωτικών μέτρων που ίσχυαν, και γενικά την αποτίναξη του αφόρητου καταδυναστευτικού ζυγού της άρχουσας τάξης των ευγενών αλλά και της Παπικής Εκκλησίας. Το κίνημα των χωρικών εξαπλώνεται ταχύτατα στη νότιο Γερμανία και στη συνέχεια και σε άλλες περιοχές, φθάνοντας μέχρι τη Θουριγγίαι βιαιοπραγίες εκ μέρους των στασιαστών κλιμακώνονται λαμβάνοντας ολοένα και περισσότερο απεχθείς μορφές, καθώς καταστρέφουν και ερημώνουν πύργους, μονές, εκκλησίες, ενώ σφάζουν ανελέητα οποιονδήποτε θεωρούν αντίπαλό τους. Ετσι ο Λούθηρος αναγκάζεται να γράψει ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο με τίτλο "Κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών" και απευθύνεται στους ευγενείς καλώντας τους να ασκήσουν τη νόμιμη εξουσία τους και να καταστείλουν πάση θυσία το κίνημα των χωρικών. Μετά από εκτεταμένες σφαγές και από τις δύο πλευρές, οι χωρικοί ηττώνται, ενώ οι ηγέτες τους συλλαμβάνονται και αποκεφαλίζονται στα τέλη Μαΐου του 1525.
Σημειωτέον ότι αυτός ο ενδοχριστιανικός πόλεμος υπήρξε ίσως ο χειρότερος πόλεμος στην Ευρώπη με 100.000 άμεσα θύματα χωρίς να υπολογίσουμε τους χιλιάδες τραυματίες που υπέκυψαν στα τραύματα τους, ενώ τους ανάπηρους πολέμου τους θανάτωναν κρεμώντας τους σε δένδρα καθώς τα φεουδάτα δεν μπορούσαν να τους συντηρήσουν.
Και στην Ελλάδα;
Αλλά και η βυζαντινή Ανατολή δεν ήταν απαλλαγμένη από αντίστοιχες συστηματικές εξοντώσεις «αιρετικών» ή «άθεων», συχνότερα όμως με εθνοφυλετικά και πολιτικά ελατήρια, όπως στα χρόνια του Νικηφόρου Φωκά και των Κομνηνών.
Στα τέλη του 11ου αιώνα καταδικάζονταν και αφορίζονταν «νεωτεριστές» φιλόσοφοι, όπως ο Ιωάννης Ιταλός, ενώ στα μέσα του 15ου αιώνα έδινε ο Γεώργιος Σχολάριος, μετέπειτα και με επιλογή του Μωάμεθ Β', Πατριάρχης Γεννάδιος, οδηγίες (= ... να αφαιρείτε τη ζωή στους όντως ασεβείς και πανούργους Ελληνιστές με φωτιά, με σίδηρο και με κάθε άλλο τρόπο ... ξυλοφόρτωνε, φυλάκιζε, στη συνέχει κόβε τη γλώσσα, μετά κόβε το χέρι και, αν παρ' όλα αυτά παραμένει ακόμα κακός, πέταξέ τον στο βυθό της θάλασσας.- από επιστολή του Σχολάριου προς τον κυβερνήτη της Πελοποννήσου, «Παλαιολόγια - Πελοποννησιακά» από τον Σ. Λάμπρου)- για τον τρόπο αντιμετώπισης όσων προτιμούσαν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία από τη βυζαντινή θρησκοληψία!
Η „θρησκευτική ελευθερία“
Το 1555, υπογράφεται στη Δίαιτα της Augsburg η ομώνυμη συνθήκη, σύμφωνα με την οποία καθιερώνεται η αρχή "ejus regio, cujus religio", δηλαδή σε κάθε γερμανικό κράτος, η θρησκεία του ηγεμόνα είναι και το θρήσκευμα των πολιτών, ενώ όσοι αποτελούν θρησκευτική μειονότητα, έχουν το δικαίωμα να μεταναστεύσουν σε άλλο κράτος.
Η „θρησκευτική ελευθερία“ σε αυτή την μορφή θα περιμένει μέχρι και μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, μετά το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου, στα 1648 , μέχρι σήμερα.
Νίκος Σάμιος
Πηγές
http://www.gec.gr/history/luther.htm, http://sfrang.com/historia/parart070.htm#2
«Η θεολογία μας, και εκείνη του Αγ. Αυγουστίνου, προχωρούν και, με τη βοήθεια του Θεού, θα επικρατήσουν στο Πανεπιστήμιο. Ο Αριστοτέλης βαθμιαία εκθρονίζεται και η τελική πτώση του ίσως είναι θέμα χρόνου. ...Κανείς δεν πηγαίνει σε κάποιο μάθημα, εκτός και αν ο καθηγητής διδάσκει τη δική μας θεολογία, δηλαδή τη θεολογία της Βίβλου, του Αγ. Αυγουστίνου, ή κάποιου άλλου θεολόγου εκκλησιαστικής περιωπής. Είμαι αρκετά βέβαιος ότι η Εκκλησία δεν πρόκειται να αναμορφωθεί, παρά μόνον αν αφαιρέσει το νόμο των Κανόνων, τη σχολαστική θεολογία, τη φιλοσοφία και τη λογική, έτσι όπως διδάσκονται σήμερα, και τα αντικαταστήσει με κάτι άλλο.»
Ο Λούθηρος, στις 31 Οκτωβρίου 1517, θυροκολλά ο ίδιος τις περίφημες 95 Θέσεις του στην είσοδο της εκκλησίας του κάστρου της Wittenberg και ανακοινώνει πως είναι έτοιμος να τις υποστηρίξει δημόσια. Πάντως, σύμφωνα με τη σύγχρονη ιστορική έρευνα, η θυροκόλληση των Θέσεων αποτελεί μάλλον έναν από τους μύθους σχετικά με το Λούθηρο. Φαίν
εται πως η αφήγηση του συγκεκριμένου περιστατικού οφείλεται στο Μελάγχθονα, τον ικανότερο και πιο έμπιστο από τους συνεργάτες του, που ανέφερε αυτό το συμβάν μόνο μετά το θάνατο του Λούθηρου, πιθανότατα για να δώσει έμφαση στην αντίδραση του τελευταίου. Το βέβαιον είναι πως ο Λούθηρος απέστειλε αντίγραφο των Θέσεων στον Albrecht (ο οποίος ενημέρωσε αμέσως τον Πάπα) και παράλληλα δημοσιοποίησε τις 95 Θέσεις του, αλλά μάλλον με διαφορετικό τρόπο. Οι Θέσεις ήταν γραμμένες στη Λατινική και καυτηρίαζαν τόσο τις καταχρήσεις στο ζήτημα των αφέσεων, όσο και τις γενικότερα εσφαλμένες δογματικές αρχές στις οποίες στηριζόταν η έκδοσή τους. Η 31 Οκτωβρίου 1517 σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη της Μεταρρύθμισης.Η Βούλα του Αντίχριστου
Στις 15 Ιουνίου 1520, ο Πάπας Λέων Ι' εκδίδει τη Βούλα "Exsurge Domine", με την οποία καταδικάζονται ως αιρετικές 41 από τις Θέσεις του Λούθηρου, ο ίδιος καλείται σε διάστημα 60 ημερών να αποκηρύξει δημόσια τις Θέσεις του και να επανέλθει στους κόλπους της Εκκλησίας, ενώ οι απανταχού πιστοί διατάσσονται να ρίξουν στη φωτιά όλα τα βιβλία του. Διαφορετικά, ο Λούθηρος και οι οπαδοί του θα αφορισθούν, θα συλληφθούν, και θα τιμωρηθούν ως αμετανόητοι αιρετικοί. Σε απάντηση, ο Λούθηρος γράφει το βιβλίο "Adversus execrabilem Antichristi bullam" (Εναντίον της βλάσφημης Βούλας του Αντίχριστου).
Ο Λούθηρος κλήθηκε σε απολογία ενώπιον της Δίαιτας (Βουλής) της πόλης Βορμς, στη Γερμανία, τον Απρίλιο του 1521.
Η απολογία του τελείωσε με τα εξής λόγια:
Εάν δε με πείσουν, με επιχειρήματα από την Αγία Γραφή ή με αδιάσειστη λογική, δεν μπορώ να αναιρέσω τις θέσεις μου, γιατί δεν πιστεύω στοαλάθητο του πάπα, ούτε στο αλάθητο των συνόδων, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι πολλές φορές και οι πάπες και οι σύνοδοι έχουν σφάλει και έχουν πέσει σε αντιφάσεις. Εγώ έχω πειστεί από τα βιβλικά επιχειρήματα που έχω ήδη αναφέρει, και είμαι απόλυτα ενωμένος με το λόγο του Θεού. Δεν μπορώ και δε θέλω να ανακαλέσω τίποτα, γιατί δεν είναι ορθό, και αντίθετα είναι επικίνδυνο να πράττει κανείς αντίθετα με τη φωνή της συνείδησής του. Ο Θεός ας με βοηθήσει.
Η μετάφραση της Βίβλου
Το σημαντικότερο έργο του είναι η μετάφραση στα Γερμανικά, της Καινής Διαθήκης, από την ελληνική-λατινική έκδοση του Έρασμου. (μετέφρασε σε 11 εβδομάδες την Καινή Διαθήκη από τα ελληνικά, όχι πια στα λατινικά, αλλά στα γερμανικά, στηριζόμενος και στη μετάφραση που είχε κάνει μερικά χρόνια νωρίτερα ο Έρασμος).
Λούθηρος (για τη μετάφραση στα Γερμανικά):
«Είναι αυτοί δόκτορες; Κι' εγώ είμαι. Είναι μορφωμένοι; Κι' εγώ είμαι. Είναι κήρυκες τού λόγου; Κι' εγώ είμαι. Είναι θεολόγοι; Κι' εγώ είμαι. Είναι φιλόσοφοι; Κι' εγώ είμαι. Είναι συγγραφείς βιβλίων; Κι’ εγώ είμαι. Και θα καυχηθώ περισσότερο: Μπορώ να μεταφράζω τους Ψαλμούς και τους Προφήτες, κάτι που αυτοί δεν μπορούν να κάνουν. Μπορώ να ερμηνεύω κάτι που αυτοί δεν μπορούν… κι’ αν όλοι οι παπικοί γάιδαροι μανιάζουν και παθιάζονται ...»
Η μετάφραση αυτή, την οποία αναθεώρησε και επιμελήθηκε ο Μελάγχθων, εκδόθηκε στα 1534 σε έναν τόμο μαζί με τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από θεολόγους του Πανεπιστημίου της Wittenberg, και αποτελεί μέχρι σήμερα (με ορισμένες γλωσσικές αναθεωρήσεις) την επίσημη Αγ. Γραφή της Γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας.
Αγαπάτε αλλήλους...
Στις 25 Δεκεμβρίου 1521, ο von Karlstadt κηρύττει από άμβωνος χωρίς άμφια αλλά με ενδυμασία χωρικού. Στις 31 Δεκεμβρίου, ομάδα πολιτών εισβάλλει βίαια σε μια εκκλησία κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και αρχίζει να ψάλλει χλευαστικούς ύμνους σε βάρος της λατρείας. Τις περισσότερες από τις ταραχές αυτές (γνωστές ως "Ταραχές της Wittenberg") υποκινεί μια ομάδα ριζοσπαστών οπαδών της Μεταρρύθμισης, γνωστοί ως "Προφήτες της Zwickau", οι οποίοι κηρύττουν μια επίγεια Βασιλεία των Ουρανών, την κατάργηση των κοινωνικών τάξεων, και την κοινοκτημοσύνη.
Ο "Πόλεμος των Χωρικών".
Στην πόλη Stuehlingen της νοτιοδυτικής Γερμανίας ξεσπά εξέγερση των χωρικών με κύρια αιτήματα την κατάργηση της δουλοπαροικίας, την ελάφρυνση των φορολογικά εξοντωτικών μέτρων που ίσχυαν, και γενικά την αποτίναξη του αφόρητου καταδυναστευτικού ζυγού της άρχουσας τάξης των ευγενών αλλά και της Παπικής Εκκλησίας. Το κίνημα των χωρικών εξαπλώνεται ταχύτατα στη νότιο Γερμανία και στη συνέχεια και σε άλλες περιοχές, φθάνοντας μέχρι τη Θουριγγίαι βιαιοπραγίες εκ μέρους των στασιαστών κλιμακώνονται λαμβάνοντας ολοένα και περισσότερο απεχθείς μορφές, καθώς καταστρέφουν και ερημώνουν πύργους, μονές, εκκλησίες, ενώ σφάζουν ανελέητα οποιονδήποτε θεωρούν αντίπαλό τους. Ετσι ο Λούθηρος αναγκάζεται να γράψει ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο με τίτλο "Κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών" και απευθύνεται στους ευγενείς καλώντας τους να ασκήσουν τη νόμιμη εξουσία τους και να καταστείλουν πάση θυσία το κίνημα των χωρικών. Μετά από εκτεταμένες σφαγές και από τις δύο πλευρές, οι χωρικοί ηττώνται, ενώ οι ηγέτες τους συλλαμβάνονται και αποκεφαλίζονται στα τέλη Μαΐου του 1525.
Σημειωτέον ότι αυτός ο ενδοχριστιανικός πόλεμος υπήρξε ίσως ο χειρότερος πόλεμος στην Ευρώπη με 100.000 άμεσα θύματα χωρίς να υπολογίσουμε τους χιλιάδες τραυματίες που υπέκυψαν στα τραύματα τους, ενώ τους ανάπηρους πολέμου τους θανάτωναν κρεμώντας τους σε δένδρα καθώς τα φεουδάτα δεν μπορούσαν να τους συντηρήσουν.
Και στην Ελλάδα;
Αλλά και η βυζαντινή Ανατολή δεν ήταν απαλλαγμένη από αντίστοιχες συστηματικές εξοντώσεις «αιρετικών» ή «άθεων», συχνότερα όμως με εθνοφυλετικά και πολιτικά ελατήρια, όπως στα χρόνια του Νικηφόρου Φωκά και των Κομνηνών.
Στα τέλη του 11ου αιώνα καταδικάζονταν και αφορίζονταν «νεωτεριστές» φιλόσοφοι, όπως ο Ιωάννης Ιταλός, ενώ στα μέσα του 15ου αιώνα έδινε ο Γεώργιος Σχολάριος, μετέπειτα και με επιλογή του Μωάμεθ Β', Πατριάρχης Γεννάδιος, οδηγίες (= ... να αφαιρείτε τη ζωή στους όντως ασεβείς και πανούργους Ελληνιστές με φωτιά, με σίδηρο και με κάθε άλλο τρόπο ... ξυλοφόρτωνε, φυλάκιζε, στη συνέχει κόβε τη γλώσσα, μετά κόβε το χέρι και, αν παρ' όλα αυτά παραμένει ακόμα κακός, πέταξέ τον στο βυθό της θάλασσας.- από επιστολή του Σχολάριου προς τον κυβερνήτη της Πελοποννήσου, «Παλαιολόγια - Πελοποννησιακά» από τον Σ. Λάμπρου)- για τον τρόπο αντιμετώπισης όσων προτιμούσαν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία από τη βυζαντινή θρησκοληψία!
Η „θρησκευτική ελευθερία“
Το 1555, υπογράφεται στη Δίαιτα της Augsburg η ομώνυμη συνθήκη, σύμφωνα με την οποία καθιερώνεται η αρχή "ejus regio, cujus religio", δηλαδή σε κάθε γερμανικό κράτος, η θρησκεία του ηγεμόνα είναι και το θρήσκευμα των πολιτών, ενώ όσοι αποτελούν θρησκευτική μειονότητα, έχουν το δικαίωμα να μεταναστεύσουν σε άλλο κράτος.
Η „θρησκευτική ελευθερία“ σε αυτή την μορφή θα περιμένει μέχρι και μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, μετά το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου, στα 1648 , μέχρι σήμερα.
Νίκος Σάμιος
Πηγές
http://www.gec.gr/history/luther.htm, http://sfrang.com/historia/parart070.htm#2
30 Οκτωβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
