Ντρέπομαι που είμαι έλληνας> Αγαλμα άσειστο, με βάση μοναχή, την καταφρόνια.*
Το άγαλμα στη φωτογραφία είναι ευρύτερα γνωστό ως «Άγαλμα του Βύρωνα» και απεικονίζει την Ελλάδα να στεφανώνει τον Λόρδο Βύρωνα (λες και δεν έχεισαν ΑΛΛΟΙ το αίμα τους για την Ελλάδα). Βρίσκεται στον Κήπο του Ζαππείου, στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Όλγας, κάτω σχεδόν από την Ακρόπολη.
Ο κόσμος κυβερνάται από τελείως διαφορετικά άτομα από αυτά που κάποιοι νομίζουν, από αυτούς που δεν βρίσκονται πίσω από τα παρασκήνια – Benjamin Disraeli: Coningsby, 1844.
Ο Benjamin Disraeli (ή Earl of Beaconsfield, 1804-1881) υπήρξε
–ο λόρδος Βύρων (1788 – 1824)ήταν σχεδόν σύγχρονος του-
κεντρική μορφή της πολιτικής σκηνής της Αγγλίας. Διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός, συνολικά για 6 χρόνια (1868 και 1874-1880).
Benjamin Disraeli : Ναι, είμαι Εβραίος. Και όταν οι πρόγονοι του αξιότιμου αντιπάλου μου ήταν αγριάνθρωποι σ’ ένα άγνωστο νησί, οι δικοί μου ήταν ιερείς στο Ναό του Σολομώντα.
…Το Λονδίνο δεν είναι μια πόλη. Είναι ένα έθνος: Ο δύο φορές Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Μπέντζαμιν Ντιζραέλι (Benjamin Disraeli)
Η αναφορά είναι από τη Βικιπαίδεια. Η οικογένεια του διέμενε στην Ιταλία και ήταν ιουδαϊκής καταγωγής και ανήκε στους Σεφαρδίτες.
Ο ξακουστός γλύπτης Φιλιππότης με δηλώσεις του στις εφημερίδες τόνιζε χαρακτηριστικά:
«ντρέπομαι που είμαι έλληνας, γιατί το έργο δεν έχει ούτε σύμβολον, ούτε εθνικότητα. Την δε Ελλάδα, παρέστησεν ο ΞΕΝΟΣ γλύπτης ως κοινήν γυναίκα με κρεμασμένους τους μαστούς».
Ο Λόρδος Βύρων δεν ήταν πολεμιστής, δεν έχυσε ούτε μια σταγόνα αίμα στον απελευθερωτικό Αγώνα, ήταν απλά ποιητής (τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα μας τα είπαν και άλλοι), διαχειριστής δανειακής σύμβασης και συνέβαλε στη οικονομική καταστροφή της Ελλάδος, στην εξάρτηση της χώρας από την Αγγλία, τον πρόδρομο των σημερινών δεινών…
Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β’ Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.
Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων (όχι μόνο για προσωπικό του συμφέρον, αλλά για να πετύχει την εξάρτηση της χώρας μας από την Αγγλία, διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε, και γράφτε μας εάν εσείς βλέπετε κάτι άλλο…).
Στις 26 Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.
Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων,
ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.
Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη τηνεμφύλια διαμάχη. Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.
Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες.
Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.
Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία.
Κάθε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση είναι τυχαία…
Και άτι ακόμα :
Ο Άγγλος λόρδος, Βύρων δέν πέθανε μαχόμενος για την ελευθερία των Ελλήνων, αλλά, όπως τόσος κόσμος καθημερινά, από αρρώστια, κάποιος μάλιστα γιατρός είπε, ότι πέθανε από σύφιλη. Δεν τραυματίστηκε, ούτε καν συμμετείχε σε κάποια μάχη με τούς Τούρκους, δέν εμπόδισε ‘έστω κάποια κάποια εθνική καταστροφή Βλ.: τα ψιλά Γράμματα της Ιστορίας,
Θ Δημ Παναγόπουλος : Ο Θ Δημ Παναγόπουλος είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα δικαστικός και για όλα αυτά που γράφει έχει εμπεριστατωμένες αποδείξεις. Τα αρχεία του κράτους περιέχουν τις επιστολές και την αλληλογραφία που αποδεικνύουν τα προαναφερόμενα και είναι στη διάθεση του κάθε Έλληνα πολίτη. Πηγή<>ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ
*„…Μ’ άλαλο θυμό και πόνο μια αυτά πούκλεψαν θαμάζει,
Μια σιχένεται τον κλέφτη σύψυχα κι ανατριχιάζει
Ω! που ζώντας και που σκόνη, δίχως σχώριο να γροικήση,
Ν’ ακλουθιέται η αχορτασιά του η ιερόσυλη με μίση,
Και η εκδίκηση ως τον τάφο και πιο πέρα, το όνομά του
Να το κυνηγά, στο πλάγι του μωρόδοξου Ηροστράτου,
Και σε φύλλα λεκιασμένα και γραμμές που καίνε ας γίνη
Ατελείωτα να στράφτουν εμπρηστές ναών κι Ελγίνοι,
Καταδικασμένοι αιώνια στο ίδιο ανάθεμα κι οι δυο τους,
Που ίσως στο στερνό θε νάβρης και τον πιο χειρότερό τους,
Ετσι ας στέκουν, να τους βλέπουν τα μελλούμενα τα χρόνια,
Αγαλμα άσειστο, με βάση μοναχή, την καταφρόνια.“
(Lord Byron, Η Κατάρα της Αθηνάς, μτφρ. Στ. Μύρτας)
