["Εν αυτή τη Ασία πριν επέλθη η συγχώνευσις,αι "πόλεις" διεκρίνοντο από των πέριξ "εθνών",και εις πολλά δημόσια έγγραφα βεβαιούται επισήμως η τοιαύτη διάκρισις.Επί παραδείγματος,εν τη μεταξύ Ρωμαίων και του βασιλέως της Συρίας Αντιόχου Γ',εγγόνου Αντιόχου Β',συνθήκη περί ειρήνης,ής το κείμενον περιεσώθη εις ημάς παρά Πολυβίω,φέρεται ο εξής όρος'"αν δέ τινες των πόλεων ή των εθνών προς ά γέγραπται μη πολεμείν Αντίοχον,πρότεροι εκφέρωσι πόλεμον,εξέστω πολεμείν Αντιόχω.Των δε εθνών και πόλεων τούτων μη εχέτω την κυρίαν αυτός,μηδ'εις φιλίαν προσαγέσθω." Αλλά και εις άλλας συνθήκας και επιγραφάς καταφαίνεται η διάκρισις εκείνη των "πόλεων",ό εστι των ελληνικών ιδρυμάτων,προς τα "έθνη",ό εστι προς τους εγχωρίους κατοίκους,ώστε επί ικανόν χρόνον,ο όρος "εθνικός" ήτο εν χρήσει εις την Ανατολήν κατ'αντίθεσιν προς τον "ελληνισμόν",ενώ βραδύτερον ου μόνον εξέλιπεν η αντίθεσις,αλλά,παραδόξου τροπής των πραγμάτων,συνέβη απ'εναντίας να ταυτισθώσι τα δύο εκείνα ονόματα.Τωόντι,μετά την εισαγωγήν του χριστιανισμού,επειδή το νέον θρήσκευμα ευκολώτερον μεν επεκράτησεν εις τας πόλεις,δυσκολώτερον δε εις την ύπαιθρον χώραν,ό εστιν εις τα έθνη,και η ειδωλολατρεία παρέμεινε πολύ εις τα έθνη ταύτα,δια τούτο εθνικός και ειδωλολάτρης απέβησαν ταυτοσήμαντα.Αφ'ετέρου δε,επειδή η ειδωλολατρεία,κατά τους πρώτους του χριστιανισμού αιώνας,εταυτίζετο προς τον ελληνισμόν,κατήντησαν ούτω να ταυτισθώσιν οι δύο πρότερον τοσούτον αντίθετοι όροι "εθνικός" και "Έλλην",μέχρις ού,εκλιπόντος παντάπασι του αρχαίου θρησκεύματος περί την δεκάτην εκατονταετηρίδα,και συγχρόνως εξελληνισθείσης της εν Κωνσταντινουπόλει χριστιανικής μοναρχίας,έπαυσεν επί τέλους το όνομα Έλλην να σημαίνη τον εθνικόν και εξ εναντίας απέβη βραδύτερον επί μακρόν χρόνον καθ'όλην την Ανατολήν συνώνυμον του χριστιανού.]
"ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ",Παπαρρηγόπουλου,βιβλίον έβδομον,σελ.172,εκδόσεων ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου