Το Νεκρομαντείο του ΑΧΕΡΟΝΤΟΣ συμπληρώνει την άγνωστη τεχνολογία των ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ!!!

----------------------------------------------------------------------------------------
http://ermionh.blogspot.com/

Οι Αρχαίοι πάντα μας εκπλήσσουν. οί ανακαλύψεις δύο Ελλήνων μηχανικών γιά τό αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα

.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
..

Οι Αρχαίοι πάντα μας εκπλήσσουν

Στό «Βήμα» (Α. Γαλδαλάς, 16-11) οί ανακαλύψεις δύο Ελλήνων μηχανικών γιά τό αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα:

«Μόλις σήμερα όμως έχουμε στα χέρια μας άλλη μία απόδειξη των εκπληκτικών γνώσεων πού διέθεταν οί άνθρωποι τής εποχής εκείνης. Δυο έλληνες μηχανικοί, ό Βασίλης Ζαφρανάς, ηλεκτρονικός - ηλεκτρολόγος μηχανικός και ό αρχιτέκτονας - σύμβουλος ακουστικής Παναγιώτης Καραμπατζάκης, ξεκίνησαν μία μεγάλη σειρά μετρήσεων γιά τή διερεύνηση των ακουστικών ιδιοτήτων μίας κατάκλειστης υπόγειας αίθουσας κάτω από τό ισόγειο κτίριο μέ τους κοιτώνες και τις αποθήκες. (...) Όπως λοιπόν γιά πρώτη φορά είχε παρατηρήσει μόνο μέ τό αφτί ό Βασίλης Ζαφρανάς και επιβεβαίωσαν τελικά οι μετρήσεις, ό χρόνος αντήχησης στην υπόγεια αυτή αίθουσα είναι ασυνήθιστα χαμηλός σχεδόν γιά όλη τήν έκταση τών ήχων πού πιάνει τό ανθρώπινο αυτί, μάλιστα πολύ χαμηλότερος από όσο θά ανέμεναν οί ειδικοί γιά χώρους αναλόγων διαστάσεων και υλικών. (...) Ή υπόγεια αυτή αίθουσα λοιπόν έκανε στην πραγματικότητα, όπως θά έλεγε κάποιος τής ακουστικής, «εξομοίωση ανοικτού χώρου», δηλαδή αν και βρισκόσουν σέ έναν περίκλειστο χώρο οί κατασκευαστές είχαν καταφέρει, μέ χρόνους αντήχησης, μετρημένους σήμερα, άπό 0,3 ώς 0,4 του δευτερολέπτου, νά σου δίνεται ή εντύπωση ότι γύρω σου είναι τό απέραντο κενό. Σέ αυτό βοηθούν και τά τόξα, διότι στην οροφή δημιουργούν πολύ σοφά θέσεις-παγίδες όπου φθάνοντας τά ηχητικά κύματα υφίστανται πολλαπλές ανακλάσεις χάνοντας πολλή άπό τήν ένταση τους προτού επιστρέψουν και είναι σάν νά αιχμαλωτίζονται εκεί γιά κάποιο διάστημα ώσπου νά χάσουν στην πλειοψηφία τους τήν ένταση τους. Έκτος όμως και άπό τις μετρήσεις του χρόνου αντήχησης καταγράφηκαν και οί στάθμες θορύβου βάθους, δηλαδή τό τι ακούγεται αν κάποιος μένει τελείως ακίνητος και αφουγκράζεται τό τι γίνεται γύρω του. Βρέθηκε λοιπόν μία τιμή κοντά στά 13 decibel όταν σέ τεχνητά κατασκευασμένους χώρους έχουμε τουλάχιστον 22 decibel, και αυτά τά 13 decibel μετρήθηκαν σέ έναν χώρο όπου υπάρχει τώρα τό μόνιμο άνοιγμα τής σκάλας καθόδου, όπως και κάποιες οπές προς τά επάνω, απομεινάρια κάποιων αδέξιων ανασκαφών. Άρα στην παλιά εποχή στον χώρο θά βασίλευε ακόμη μεγαλύτερη σιγή. (...) Στό κλασικό «Εγχειρίδιο Ακουστικής» του Α. Έβερεστ από τό 1998 αναφέρεται ότι άν μείνει γιά ώρα κάποιος μέσα σέ έναν ανηχοϊκό θάλαμο τότε «ή σιωπή ύστερα άπό μισή ώρα αρχίζει νά πιέζει. Ανακαλύπτονται νέοι ήχοι πού προέρχονται άπό τό ίδιο μας τό σώμα. Στην αρχή τό δυνατό χτύπημα τής καρδιάς μας πού συνέρχεται από τή νέα κατάσταση. Περνά μία ώρα, ακούγεται τό αίμα μέσα στις φλέβες μας. Τέλος άν τά αφτιά μας είναι λίγο τεντωμένα ή υπομονή μας ανταμείβεται άπό έναν παράξενο σφυριχτό ήχο. Τί είναι αυτό; Είναι ό ήχος τών σωματιδίων τού αέρα πού χτυπούν στά τύμπανα μας. (...) Κοντά στις γνώσεις τών αρχαίων πού αποκαλύπτονται χάρη στη θαυμαστή κατασκευή του Μηχανισμού τών Αντικυθήρων, στον μοναδικό τρόπο δόμησης τού Παρθενώνα ή στην καταπληκτική αρχιτεκτονική τών θεάτρων, μπορούμε νά προσθέσουμε και γνώσεις ακουστικής πού σήμερα εμείς μόνο μέ τή βοήθεια προχωρημένων μηχανημάτων τις προσεγγίζουμε.»