Το αναποδογύρισμα του συστήματος.Δημήτρης Λιαντίνης.

-----------------------------------------------------------------------------
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&Itemid=32&catid=97&id=7910
Οι χριστιανοί στη ζωή και στα δώρα της αντίταξαν το θάνατο και τη θυσία. Στον κόσμο των αισθήσεων και των χειροπιαστών πραγμάτων αντιπρότειναν το χάος της φαντασίας και τους υποθετικούς λόγους.
Στην υγεία επρόβαλλαν την αδυναμία και την αρρώστεια. Στα δρώμενα των Ευαγγελίων πρωταγωνιστές είναι οι χωλοί και οι τυφλοί, οι σεληνιακοί και οι παράλυτοι, οι μουγγοί οι λεπροί, οι δαιμονόβλαβοι και οι πεθαμένοι.
Τυφλοί αναβλέπουσι καί χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται,
λέει ο Λουκάς.
Στον πλούτο αντίταξαν τη φτώχεια. Την αδερφή και τη νύμφη του άγιου Φραγκίσκου. Η καμήλα της ερήμου δεν περνάει την τρύπα της βελόνας, είπανε.
Στην τιμή και τη δόξα απάντησαν με την ασημότητα και την ταπεινοφροσύνη. Οι έσχατοι θα γίνουνε πρώτοι, είπανε. Και οι λιβρέες των υπηρετών πορφύρες και στέμματα. Χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων.
Στην περηφάνεια και στο φιλότιμο προβάλλανε τον εξευτελισμό και το ντρόπιασμα. Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς, είπανε.
Στη χάρη του στόματος και στη νοστιμιά της τροφής απάντησαν με τη νηστεία και τις σαρακοστές.
Στη μέριμνα και στην πρόνοια του φρόνιμου, στην ευθύνη της πολιτείας για το αύριο που απαιτεί, στη σοφή δηλαδή προμήθεια του Προμηθέα, αποκρίθηκαν με τις φωνές των πουλιών και τα σινιάλα των δέντρων. Για ιδέστε τα πετεινό του ουρανού, είπανε. Ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν. Και νύχτα μέρα κελαηδούν.
Στην εμορφιά των αισθημάτων και στην ηδονή της ζωής απάντησαν με την τύψη της σάρκας, και τη σπίλωση της σωματικής έκφρασης. Κατασυκοφάντησαν το άνθος της νεότητας. Εγέννησαν από την παρθενία και την αγνότητα τη νεύρωση. Και τα τρυφερά αισθήματα των σωμάτων τα πέταξαν βορά στα συμπόσια των διαβόλων και στον ανεμορούφουλα του δεύτερου κύκλου της Κόλασης.
Στη δύναμη αποκρίθηκαν με την παραίτηση. Το «ευχαριστώ» των αδύνατων το κάμανε θήκη στο σπαθί του ραπίσματος των δυνατών. Ωσάν σε κολαφίσουν στο μάγουλο, είπανε, να τους φιλήσεις το χέρι. Μακάριοι οι πραείς.
Στη χαρά και στη λάμψη του κόσμου, στο μεθύσι της άνοιξης και την ηρωική λευκότη του χιονιού απάντησαν με την κατήφεια και τα μαύρα της χηρείας. Μακάριοι οι πενθούντες, είπανε.
Στην αρετή και την καταλύτρα δύναμη της γνώσης απάντησαν με την αμάθεια και τα σκοτάδια. Εκήρυξαν γενική απεργία του νου δια παντός. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, είπανε. Και φέρανε το Μεσαίωνα που για πολλούς ξαναγύρισε τον κόσμο στο σπηλαιάνθρωπο της Τανζανίας και της Ιάβας. Και το χειρότερο ήρθε η Ιερή Εξέταση και στήθηκε φράγμα πύρας και ύψωμα σκότους απέναντι στην ανθρωπιά και το φως των Τζορντάνο Μπρούνο και των Γαλιλαίων.
Τέλος την πείνα και τη δίψα τη βαφτίσανε λαχτάρα μιας δικαιοσύνης άφαντης, και χορτασμό των πεινασμένων με ομίχλη και όνειρο. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, είπανε.
Δακάνια δηλαδή και στρατηγήματα. Γιατί πείνα και δίψα πρώτα σημαίνει στομάχι και στόμα. Και ύστερα όλα τα άλλα. Κανείς δεν είδε να ρητορεύουν στην Αγορά και να δικάζουν στο Πραιτώριο άνθρωποι με κεφάλια κομμένα.

Μαρτυρία εποχής
Σύμφωνα με μια μαρτυρία της εποχής ο ανθύπατος της επαρχίας Ασίας Άριος Αντωνίνος έμεινε σύξυλος, σαν είδε με πόσο πείσμα οι διωκόμενοι χριστιανοί σπεύδανε εθελοντικά στο θάνατο νια την ιδέα τους.
- Φύγετε από μπροστά μου, άθλια όντα, εκραύγαζε αφρίζοντας. Αν θέλετε σώνει και καλά να πεθάνετε, έχετε γκρεμούς, έχετε σκοινιά!
Βέβαια το θεμέλιο όλου ετούτου του λυσσόδηκτου ενθουσιασμού ήταν το άγριο μίσος των χριστιανών απέναντι στους ρωμαίους, και ο πόθος για εκδίκηση. Πάθη που η κόλαση δεν έφτανε να χωρέσει την ένταση τους.
- Κοιτάτε μας καλά όλους έναν έναν στο πρόσωπο, για να μας αναγνωρίσετε τη μέρα της έσχατης Κρίσης, έλεγε ένας μάρτυρας από την Καρθαγένη στους εθνικούς σε μια σκηνή σφαγής των χριστιανών.
Το επεισόδιο καταδηλώνει έκτυπα ότι κανένας απόστολος του μίσους μέσα στο ανθρώπινο γένος δεν θα μπορούσε να δείξει μεγαλύτερο μίσος για τον άνθρωπο. Οι μεταγενέστερες εποχές και μέχρι σήμερα μιλούν για ένα μίσος που το λένε μίσος θεολογικό.
Odium theologicum
Άλλωστε δεν είναι να λησμονούμε ότι τη φριχτότερη κόλαση σε μαρτύρια και σε τιμωρίες του ανθρώπου την έπλασαν οι χριστιανοί. Οι διδάσκαλοι της αγάπης.
Απόσπασμα από το έργο του Δημήτρη Λιαντίνη: Πολυχρόνιο - Στοά και Ρώμη Β' ΜΕΡΟΣ