Ο θάνατος είναι κυρίαρχος στον πλανήτη. Πλανητάρχης είναι ο θάνατος, κανείς άλλος. Αλλά και στο σύμπαν είναι ο κυρίαρχος νόμος που κρατεί, άρα ο θάνατος είναι και συμπαντάρχης. Ολόκληρος ο πλανήτης είναι ένα σφαγείο κάθε στιγμή.
(Δημήτρης Λιαντίνης Καθηγητής Φιλοσοφίας )
ΑΙΤΙΑ
Οι αυτοκτονίες είναι σχεδόν πάντα αποτέλεσμα του αισθήματος της απελπισίας ή του αβοήθητου. Υπάρχουν ερωτικές, πολιτικές, φιλοσοφικές, στρατιωτικές, θρησκευτικές και ιστορικές αυτοκτονίες. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με ιστορικές αυτοκτονίες.
ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
Γνωστή περίπτωση αυτοκτονίας αποτέλεσε στην αρχαιότητα ο θάνατος του τυράννου της Κορίνθου Περίανδρου (6ος αι. π.Χ.). Σύμφωνα με την παράδοση που διέσωσε ο Διογένης Λαέρτιος, ο Περίανδρος κάλεσε δύο στρατιώτες και τους διέταξε να στήσουν ενέδρα σε έρημο εξοχικό σημείο, να σκοτώσουν τον πρώτο που θα περνούσε από εκεί και να τον θάψουν αμέσως. Είναι προφανές ότι ο πρώτος "περαστικός" ήταν ο ίδιος ο Περίανδρος που θανατώθηκε από τους στρατιώτες του. Όπως είχε διατάξει ο ίδιος, τέσσερις στρατιώτες έσπευσαν αμέσως στο σημείο του θανάτου του και σκότωσαν τους δύο εκτελεστές του. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε ακόμη μεγαλύτερος αριθμός στρατιωτών που δολοφόνησαν τους τέσσερις προηγουμένους. Έτσι, ο Περίανδρος πέτυχε να μείνει για πάντα άγνωστο το ακριβές σημείο στο οποίο είχε ταφεί.
ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Οι Ρωμαίοι είχαν μια ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτό το είδος θανάτου
Όταν το παιχνίδι της εξουσίας χανόταν τελειωτικά γι' αυτούς, οι ηγέτες της Ρώμης ανέθεταν συχνά τη θανάτωσή τους σε έμπιστο άτομο του περιβάλλοντός τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το άτομο αυτό δεν ήταν άλλο από τον προσωπικό τους δούλο, ο οποίος δεν είχε και τη δυνατότητα να εκφέρει γνώμη ή να αντιταχθεί στη θέληση του κυρίου του.
Όταν το 121 π.Χ. ο μεταρρυθμιστής Γάιος Γράκχος κατέφυγε στο ιερό άλσος των Ερινύων ξέροντας ότι έχει χάσει τη μάχη με τους αντιπάλους του, ζήτησε από τον πιστό του Φιλοκράτη να τον σκοτώσει. Ο Φιλοκράτης εκτέλεσε τη διαταγή και αμέσως μετά αυτοκτόνησε. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο ίδιος τύπος αυτοκτονίας θα οδηγούσε στο θάνατο τρία πρόσωπα που σημάδεψαν την ιστορία της εποχής τους: τον Βρούτο, τον Κάσσιο και τον Αντώνιο. Σύμμαχοι στη συνωμοσία κατά του Ιουλίου Καίσαρα, ο Βρούτος και ο Κάσσιος βρέθηκαν πάλι μαζί στη μάχη των Φιλίππων με αντιπάλους τον Αντώνιο και τον Οκτάβιο (42 π.Χ.). Προτού ακόμη τελειώσει η μάχη, ο Κάσσιος αντιλήφθηκε ότι η νίκη ήταν αδύνατη και διέταξε το δούλο του Πίνδαρο να τον σκοτώσει. Αλλά και ο Βρούτος δεν άντεξε την ήττα και αυτοκτόνησε πέφτοντας πάνω στο ξίφος του που το κρατούσε ένας έμπιστος φίλος. Η ίδια ακριβώς τύχη περίμενε και το νικητή Αντώνιο μία περίπου δεκαετία αργότερα, όταν ηττήθηκε στη ναυμαχία του Ακτίου. Μόνο που ο δούλος που πήρε την εντολή να τον σκοτώσει προτίμησε να βυθίσει το ξίφος στο δικό του στήθος. Ο Αντώνιος υποχρεώθηκε να αυτοκτονήσει χωρίς μεσολάβηση άλλου.
Στην περίπτωση της Ρώμης βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε μια κοινότοπη τελετουργία θανάτου. Ακόμη και ο Νέρων δεν απέφυγε τη μοίρα αυτή: όταν το 68 μ.Χ. ένιωσε εγκαταλειμμένος από τους πάντες, βρήκε κι αυτός τη λύτρωση ( την δολοφονία!) από τα χέρια του πιστού του απελεύθερου Επαφρόδιτου (δώστε βάση, διότι όπως στην υπόθεση του Αντώνιου, ο δούλος αυτοκτονεί και δεν σκοτώνει τον Αντώνιο, ο Φιλοκράτης σκοτώνει τον Γράκχο, αλλά άμεσα αυτοκτονεί και ο ίδιος, ενώ ο Επαφρόδιτος κάθε άλλο έχει στον νού του) εδώ ο Επαφρόδιτος έχει την μεγάλη ευκαιρία να σκοτώσει έναν Ελληνιστή Καίσαρα και θα τον ξανασυναντήσουμε και στην υπόθεση Ιώσηπου:
Δολοφονίες σε συσκευασία αυτοκτονίας!
ΙΟΥΔΑΙΑ-ΙΩΤΑΠΑΤΑ Το παράδοξο μιας μαζικής αυτοκτονίας
Όταν ο Βεσπασιανός νίκησε τον στρατό του Ιώσηπου στο φρούριο Ιωτάπατα, κι άρχιζε να σφάζει και να σκοτώνει τους επαναστάτες στην Γαλιλαία, ο ίδιος ο Ιώσηπος δεν βρισκόταν πουθενά. Είχε με την βοήθεια του θεού βρει μια τρύπα όπου χώθηκε και κατέληξε σε ένα σπήλαιο με σαράντα ακόμη συντρόφους του. Οι σύντροφοι του Ιώσηπου πρότειναν, αφού ήταν αδύνατον να σωθούν, να σκοτωθούν ώστε να μην πέσουν στα χέρια των Ρωμαίων. Αφού μετά από πολλά επιχειρήματα ο Ιώσηπος, που δεν συμφωνούσε καθόλου με την ιδέα αυτή, δεν τους έπεισε να παραδοθούν στους Ρωμαίους, τους πρότεινε να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο μέχρι τον τελευταίο (ακριβώς το ίδιο θα συμβεί αργότερα και στην Μασάντα, από όπου οι ιστορικές μαρτυρίες στηρίζονται σε μία και μοναδική πηγή, τον Ιώσηπο), μια και η αυτοκτονία απαγορεύεται από τον νόμο του θεού. Εδώ η ερώτηση: Ο θεός του Ιώσηπου απαγορεύει την αυτοκτονία αλλά επιτρέπει τον φόνο μεταξύ συντρόφων; Λίγο απίστευτο. Ως εκ θαύματος όμως, "υπό τύχης είτε υπό Θεού προνείας" λέει ο Ιώσηπος, σκοτώθηκαν οι τριανταοκτώ άνδρες κι έμεινε ο ίδιος με ένα (τον φίλο του) ακόμη για να τραβήξουν κλήρο. Αυτόν τον πείθει να παρατήσουν τον κλήρο και παραδοθούν στους Ρωμαίους. Μα τι αυτοκτονία είναι αυτή; Εδώ σκοτώθηκαν οι σύντροφοι μεταξύ τους! Εκτός φυσικά από τον Ιώσηπο και τον φίλο του...Εδώ η "θεία πρόνοια" ξέχασε τους άλλους τριανταοχτώ. Πάντως ο Ιώσηπος επιζεί, καταγράφει βιβλία, και τα χαρίζει στον Επαφρόδιτο τον δολοφόνο του Νέρωνος. Ποιος είναι ο Επαφρόδιτος, ο οποίος είναι φίλος του Αποστόλου Παύλου; Είναι έμπιστος του Νέρωνος, απελεύθερος δούλος, ο φιλέλλην Νέρων τον έχει για Έλληνα. Πάντως υπάρχει εδώ μία στενή φιλία (μάλλον αποστολή) μεταξύ Ιώσηπου και Επαφρόδιτου και μεταξύ Αποστόλου Παύλου, ο οποίος δεν τον αποκαλεί μόνο αδελφό, αλλά και ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΡΑΤΙΩΤΗ!
Σαφώς ο Επαφρόδιτος είναι Εβραίος και μάλιστα υψηλής φήμης, διαβάζοντας τις εργασίες του είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για έναν Εβραίο πατριώτη. Ιδού ένα δείγμα από την εργασία του Επαφρόδιτου, μέσα απο την Ιουδαϊκή Γραμματεία:
Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
το ακόλουθο κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις!
(γ) Institutum Judaicum Delitzschianum, Münster 2003 1. Βιβλίο, 1. Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
Το κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις:
"Σημαίνω ήδη στο κύριο μέρος, εγώ ο υψηλής φήμης Επαφρόδιτος, στο γράφοντας για τον αναγνώστη της αρχαιότητάς μου που, που θα την διαβάσει, για να έχει καταστήσει σαφές ότι οι εβραϊκοί άνθρωποί μας (καταρχήν) είναι πολύ παλαιοί και λαμβανόμενοι την αρχική ύπαρξή του για το, και πως η χώρα, την οποία κρατάμε τώρα, κατοικήθηκε. Κατέγραψα πέντε χιλιάδες χρόνια .περιεκτικής ιστορίας στην ελληνική γλώσσα..."
Επαφρόδιτος Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια:
Μακεδόνας χριστιανός από τους Φιλίππους. Ο απ. Παύλος τον αποκαλεί με τα καλύτερα λόγια: αδερφό, συνεργάτη και συστρατιώτη (Φιλιππησίους 2:25). Δεν γνωρίζουμε εάν ο Επαφρόδιτος ήταν μέλος της εκκλησίας των Φιλίππων, ή απλώς μετέφερε επιστολή και συνεισφορές της εκκλησίας προς τον Παύλο όταν αυτός ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη (Φιλιππησίους 2:30, 4:18). Κατά την παραμονή του στη Ρώμη ο Επαφρόδιτος αρρώστησε βαριά που κόντεψε να πεθάνει, παρόλα αυτά δεν υπολόγισε τη ζωή του και συνέχισε το έργο του Χριστού (Φιλιππησίους 2:30). Ο Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς της εκκλησίας των Φιλίππων να τον υποδεχθούν με μεγάλη χαρά και να τον τιμήσουν (Κολοσσαείς 2:29).
Αυτά για την Ιωτάπατα αλλά σας πάμε και στο Σούλι...
Βρε, βρε ο καλόγερος Σαμουήλ (συνάδελφος του Ιώσηπου, κληρικός ο ένας, κληρικός και ο άλλος) δεν δίσταξε να ανατιναχθεί σκοτώνοντας και αρκετούς κατακτητές, τότε στο Σούλι...
ΣΟΥΛΙ
16 Δεκεμβρίου 1803 ο καλόγηρος Σαμουήλ παρέμεινε στο Κούγκι με πέντε Σουλιώτες και μόλις πλησίασαν οι Τουρκοκαλαβανοί έβαλε φωτιά στη πυριτιδαποθήκη της μονής Αγίου Αθανασίου με αποτέλεσμα να παρασύρει πολλούς στον θάνατο. Στο Ζάλογγο 60 γυναίκες και παιδιά για να μην σκλαβωθούν έπεσαν στα βράχια χορεύοντας τον χορό του Ζαλόγγου.
(Δημήτρης Λιαντίνης Καθηγητής Φιλοσοφίας )
ΑΙΤΙΑ
Οι αυτοκτονίες είναι σχεδόν πάντα αποτέλεσμα του αισθήματος της απελπισίας ή του αβοήθητου. Υπάρχουν ερωτικές, πολιτικές, φιλοσοφικές, στρατιωτικές, θρησκευτικές και ιστορικές αυτοκτονίες. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με ιστορικές αυτοκτονίες.
ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
Γνωστή περίπτωση αυτοκτονίας αποτέλεσε στην αρχαιότητα ο θάνατος του τυράννου της Κορίνθου Περίανδρου (6ος αι. π.Χ.). Σύμφωνα με την παράδοση που διέσωσε ο Διογένης Λαέρτιος, ο Περίανδρος κάλεσε δύο στρατιώτες και τους διέταξε να στήσουν ενέδρα σε έρημο εξοχικό σημείο, να σκοτώσουν τον πρώτο που θα περνούσε από εκεί και να τον θάψουν αμέσως. Είναι προφανές ότι ο πρώτος "περαστικός" ήταν ο ίδιος ο Περίανδρος που θανατώθηκε από τους στρατιώτες του. Όπως είχε διατάξει ο ίδιος, τέσσερις στρατιώτες έσπευσαν αμέσως στο σημείο του θανάτου του και σκότωσαν τους δύο εκτελεστές του. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε ακόμη μεγαλύτερος αριθμός στρατιωτών που δολοφόνησαν τους τέσσερις προηγουμένους. Έτσι, ο Περίανδρος πέτυχε να μείνει για πάντα άγνωστο το ακριβές σημείο στο οποίο είχε ταφεί.
ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Οι Ρωμαίοι είχαν μια ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτό το είδος θανάτου
Όταν το παιχνίδι της εξουσίας χανόταν τελειωτικά γι' αυτούς, οι ηγέτες της Ρώμης ανέθεταν συχνά τη θανάτωσή τους σε έμπιστο άτομο του περιβάλλοντός τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το άτομο αυτό δεν ήταν άλλο από τον προσωπικό τους δούλο, ο οποίος δεν είχε και τη δυνατότητα να εκφέρει γνώμη ή να αντιταχθεί στη θέληση του κυρίου του.
Όταν το 121 π.Χ. ο μεταρρυθμιστής Γάιος Γράκχος κατέφυγε στο ιερό άλσος των Ερινύων ξέροντας ότι έχει χάσει τη μάχη με τους αντιπάλους του, ζήτησε από τον πιστό του Φιλοκράτη να τον σκοτώσει. Ο Φιλοκράτης εκτέλεσε τη διαταγή και αμέσως μετά αυτοκτόνησε. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο ίδιος τύπος αυτοκτονίας θα οδηγούσε στο θάνατο τρία πρόσωπα που σημάδεψαν την ιστορία της εποχής τους: τον Βρούτο, τον Κάσσιο και τον Αντώνιο. Σύμμαχοι στη συνωμοσία κατά του Ιουλίου Καίσαρα, ο Βρούτος και ο Κάσσιος βρέθηκαν πάλι μαζί στη μάχη των Φιλίππων με αντιπάλους τον Αντώνιο και τον Οκτάβιο (42 π.Χ.). Προτού ακόμη τελειώσει η μάχη, ο Κάσσιος αντιλήφθηκε ότι η νίκη ήταν αδύνατη και διέταξε το δούλο του Πίνδαρο να τον σκοτώσει. Αλλά και ο Βρούτος δεν άντεξε την ήττα και αυτοκτόνησε πέφτοντας πάνω στο ξίφος του που το κρατούσε ένας έμπιστος φίλος. Η ίδια ακριβώς τύχη περίμενε και το νικητή Αντώνιο μία περίπου δεκαετία αργότερα, όταν ηττήθηκε στη ναυμαχία του Ακτίου. Μόνο που ο δούλος που πήρε την εντολή να τον σκοτώσει προτίμησε να βυθίσει το ξίφος στο δικό του στήθος. Ο Αντώνιος υποχρεώθηκε να αυτοκτονήσει χωρίς μεσολάβηση άλλου.
Στην περίπτωση της Ρώμης βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε μια κοινότοπη τελετουργία θανάτου. Ακόμη και ο Νέρων δεν απέφυγε τη μοίρα αυτή: όταν το 68 μ.Χ. ένιωσε εγκαταλειμμένος από τους πάντες, βρήκε κι αυτός τη λύτρωση ( την δολοφονία!) από τα χέρια του πιστού του απελεύθερου Επαφρόδιτου (δώστε βάση, διότι όπως στην υπόθεση του Αντώνιου, ο δούλος αυτοκτονεί και δεν σκοτώνει τον Αντώνιο, ο Φιλοκράτης σκοτώνει τον Γράκχο, αλλά άμεσα αυτοκτονεί και ο ίδιος, ενώ ο Επαφρόδιτος κάθε άλλο έχει στον νού του) εδώ ο Επαφρόδιτος έχει την μεγάλη ευκαιρία να σκοτώσει έναν Ελληνιστή Καίσαρα και θα τον ξανασυναντήσουμε και στην υπόθεση Ιώσηπου:
Δολοφονίες σε συσκευασία αυτοκτονίας!
ΙΟΥΔΑΙΑ-ΙΩΤΑΠΑΤΑ Το παράδοξο μιας μαζικής αυτοκτονίας
Όταν ο Βεσπασιανός νίκησε τον στρατό του Ιώσηπου στο φρούριο Ιωτάπατα, κι άρχιζε να σφάζει και να σκοτώνει τους επαναστάτες στην Γαλιλαία, ο ίδιος ο Ιώσηπος δεν βρισκόταν πουθενά. Είχε με την βοήθεια του θεού βρει μια τρύπα όπου χώθηκε και κατέληξε σε ένα σπήλαιο με σαράντα ακόμη συντρόφους του. Οι σύντροφοι του Ιώσηπου πρότειναν, αφού ήταν αδύνατον να σωθούν, να σκοτωθούν ώστε να μην πέσουν στα χέρια των Ρωμαίων. Αφού μετά από πολλά επιχειρήματα ο Ιώσηπος, που δεν συμφωνούσε καθόλου με την ιδέα αυτή, δεν τους έπεισε να παραδοθούν στους Ρωμαίους, τους πρότεινε να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο μέχρι τον τελευταίο (ακριβώς το ίδιο θα συμβεί αργότερα και στην Μασάντα, από όπου οι ιστορικές μαρτυρίες στηρίζονται σε μία και μοναδική πηγή, τον Ιώσηπο), μια και η αυτοκτονία απαγορεύεται από τον νόμο του θεού. Εδώ η ερώτηση: Ο θεός του Ιώσηπου απαγορεύει την αυτοκτονία αλλά επιτρέπει τον φόνο μεταξύ συντρόφων; Λίγο απίστευτο. Ως εκ θαύματος όμως, "υπό τύχης είτε υπό Θεού προνείας" λέει ο Ιώσηπος, σκοτώθηκαν οι τριανταοκτώ άνδρες κι έμεινε ο ίδιος με ένα (τον φίλο του) ακόμη για να τραβήξουν κλήρο. Αυτόν τον πείθει να παρατήσουν τον κλήρο και παραδοθούν στους Ρωμαίους. Μα τι αυτοκτονία είναι αυτή; Εδώ σκοτώθηκαν οι σύντροφοι μεταξύ τους! Εκτός φυσικά από τον Ιώσηπο και τον φίλο του...Εδώ η "θεία πρόνοια" ξέχασε τους άλλους τριανταοχτώ. Πάντως ο Ιώσηπος επιζεί, καταγράφει βιβλία, και τα χαρίζει στον Επαφρόδιτο τον δολοφόνο του Νέρωνος. Ποιος είναι ο Επαφρόδιτος, ο οποίος είναι φίλος του Αποστόλου Παύλου; Είναι έμπιστος του Νέρωνος, απελεύθερος δούλος, ο φιλέλλην Νέρων τον έχει για Έλληνα. Πάντως υπάρχει εδώ μία στενή φιλία (μάλλον αποστολή) μεταξύ Ιώσηπου και Επαφρόδιτου και μεταξύ Αποστόλου Παύλου, ο οποίος δεν τον αποκαλεί μόνο αδελφό, αλλά και ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΡΑΤΙΩΤΗ!
Σαφώς ο Επαφρόδιτος είναι Εβραίος και μάλιστα υψηλής φήμης, διαβάζοντας τις εργασίες του είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για έναν Εβραίο πατριώτη. Ιδού ένα δείγμα από την εργασία του Επαφρόδιτου, μέσα απο την Ιουδαϊκή Γραμματεία:
Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
το ακόλουθο κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις!
(γ) Institutum Judaicum Delitzschianum, Münster 2003 1. Βιβλίο, 1. Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
Το κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις:
"Σημαίνω ήδη στο κύριο μέρος, εγώ ο υψηλής φήμης Επαφρόδιτος, στο γράφοντας για τον αναγνώστη της αρχαιότητάς μου που, που θα την διαβάσει, για να έχει καταστήσει σαφές ότι οι εβραϊκοί άνθρωποί μας (καταρχήν) είναι πολύ παλαιοί και λαμβανόμενοι την αρχική ύπαρξή του για το, και πως η χώρα, την οποία κρατάμε τώρα, κατοικήθηκε. Κατέγραψα πέντε χιλιάδες χρόνια .περιεκτικής ιστορίας στην ελληνική γλώσσα..."
Επαφρόδιτος Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια:
Μακεδόνας χριστιανός από τους Φιλίππους. Ο απ. Παύλος τον αποκαλεί με τα καλύτερα λόγια: αδερφό, συνεργάτη και συστρατιώτη (Φιλιππησίους 2:25). Δεν γνωρίζουμε εάν ο Επαφρόδιτος ήταν μέλος της εκκλησίας των Φιλίππων, ή απλώς μετέφερε επιστολή και συνεισφορές της εκκλησίας προς τον Παύλο όταν αυτός ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη (Φιλιππησίους 2:30, 4:18). Κατά την παραμονή του στη Ρώμη ο Επαφρόδιτος αρρώστησε βαριά που κόντεψε να πεθάνει, παρόλα αυτά δεν υπολόγισε τη ζωή του και συνέχισε το έργο του Χριστού (Φιλιππησίους 2:30). Ο Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς της εκκλησίας των Φιλίππων να τον υποδεχθούν με μεγάλη χαρά και να τον τιμήσουν (Κολοσσαείς 2:29).
Αυτά για την Ιωτάπατα αλλά σας πάμε και στο Σούλι...
Βρε, βρε ο καλόγερος Σαμουήλ (συνάδελφος του Ιώσηπου, κληρικός ο ένας, κληρικός και ο άλλος) δεν δίσταξε να ανατιναχθεί σκοτώνοντας και αρκετούς κατακτητές, τότε στο Σούλι...
ΣΟΥΛΙ
16 Δεκεμβρίου 1803 ο καλόγηρος Σαμουήλ παρέμεινε στο Κούγκι με πέντε Σουλιώτες και μόλις πλησίασαν οι Τουρκοκαλαβανοί έβαλε φωτιά στη πυριτιδαποθήκη της μονής Αγίου Αθανασίου με αποτέλεσμα να παρασύρει πολλούς στον θάνατο. Στο Ζάλογγο 60 γυναίκες και παιδιά για να μην σκλαβωθούν έπεσαν στα βράχια χορεύοντας τον χορό του Ζαλόγγου.
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Ο Χριστιανισμός
Σύμφωνα με το Χριστιανισμό η ζωή μας ανήκει στον Θεό και μόνο εκείνος μπορεί να καθορίσει το τέλος της. Το εδάφιο του Αποστόλου Παύλου αναφέρεται χαρακτηριστικά : "Εάν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο, εάν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο"
Ο Ισλαμισμός
Κι εδώ ο Θεός είναι ο ιδιοκτήτης και ο δότης της ζωής. Η αφαίρεσή της δεν επιτρέπεται. Κατά συνέπεια δεν επιτρέπεται ούτε η ευθανασία αλλά ούτε και η αυτοκτονία. "Μην αφαιρείτε τη ζωή που ο Αλλάχ έκανε ιερή" (Κοράνι 4:29)
Ο Ιουδαϊσμός
Σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό η προστασία της ζωής κάθε ανθρώπου διεκδικεί προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε άλλης αξίας. Χάριν αυτής επιτρέπεται η χρησιμοποίηση κάθε μέσου.
Ο Βουδισμός
Παρ’ όλο που στα επίσημα κείμενα του Βουδισμού δεν υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά στην αυτοκτονία, είναι αναμφίβολο ότι αυτή είναι απαγορευμένη, όπως και κάθε πράξη που στρέφεται ενάντια στην αγιότητα της ζωής.
Αρχαία Ελλάδα
Η ελληνική στάση απέναντι στον θάνατο ήταν τελείως αρνητική, η μόνη αξία ήταν αυτή της ζωής, όπως διαβάζουμε μέσα απο τη Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Επη:
Εκτός από τον Ηρακλή, οι μόνοι άλλοι ζωντανοί άνθρωποι που τόλμησαν να εισέλθουν στον κάτω κόσμο ήταν όλοι ήρωες: ο Οδυσσέας, ο Αινείας (συνοδευόμενος από την Σίβυλλα), ο Ορφέας και ο Θησέας. Κανείς τους δεν ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα από ό,τι είδαν στο βασίλειο των νεκρών. Συγκεκριμένα, ο ήρωας του Τρωικού πολέμου Αχιλλέας, τον οποίο ο Οδυσσέας συνάντησε στον Άδη είπε:
"Μη μου μιλάς καταπραϋντικά για τον θάνατο, ένδοξε Οδυσσέα. Θα προτιμούσα να υπηρετώ ως μισθοφόρος κάποιου άλλου, παρά να είμαι ο αφέντης των νεκρών που χάθηκαν."
Ο Χριστιανισμός
Σύμφωνα με το Χριστιανισμό η ζωή μας ανήκει στον Θεό και μόνο εκείνος μπορεί να καθορίσει το τέλος της. Το εδάφιο του Αποστόλου Παύλου αναφέρεται χαρακτηριστικά : "Εάν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο, εάν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο"
Ο Ισλαμισμός
Κι εδώ ο Θεός είναι ο ιδιοκτήτης και ο δότης της ζωής. Η αφαίρεσή της δεν επιτρέπεται. Κατά συνέπεια δεν επιτρέπεται ούτε η ευθανασία αλλά ούτε και η αυτοκτονία. "Μην αφαιρείτε τη ζωή που ο Αλλάχ έκανε ιερή" (Κοράνι 4:29)
Ο Ιουδαϊσμός
Σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό η προστασία της ζωής κάθε ανθρώπου διεκδικεί προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε άλλης αξίας. Χάριν αυτής επιτρέπεται η χρησιμοποίηση κάθε μέσου.
Ο Βουδισμός
Παρ’ όλο που στα επίσημα κείμενα του Βουδισμού δεν υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά στην αυτοκτονία, είναι αναμφίβολο ότι αυτή είναι απαγορευμένη, όπως και κάθε πράξη που στρέφεται ενάντια στην αγιότητα της ζωής.
Αρχαία Ελλάδα
Η ελληνική στάση απέναντι στον θάνατο ήταν τελείως αρνητική, η μόνη αξία ήταν αυτή της ζωής, όπως διαβάζουμε μέσα απο τη Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Επη:
Εκτός από τον Ηρακλή, οι μόνοι άλλοι ζωντανοί άνθρωποι που τόλμησαν να εισέλθουν στον κάτω κόσμο ήταν όλοι ήρωες: ο Οδυσσέας, ο Αινείας (συνοδευόμενος από την Σίβυλλα), ο Ορφέας και ο Θησέας. Κανείς τους δεν ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα από ό,τι είδαν στο βασίλειο των νεκρών. Συγκεκριμένα, ο ήρωας του Τρωικού πολέμου Αχιλλέας, τον οποίο ο Οδυσσέας συνάντησε στον Άδη είπε:
"Μη μου μιλάς καταπραϋντικά για τον θάνατο, ένδοξε Οδυσσέα. Θα προτιμούσα να υπηρετώ ως μισθοφόρος κάποιου άλλου, παρά να είμαι ο αφέντης των νεκρών που χάθηκαν."
Νίκος Σάμιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου