Το "σωτήριο" Πάσχα και... "Τα άζυμα της σωτηρίας"

Απ' το βιβλιο του Μ. Καλόπουλου:
"Βιβλική θρησκεία, Το Μεγάλο Ψέμα"

Ας επιστρέψουμε όμως στις πληγές που εξακολουθούν να θερίζουν τους Αιγύπτιους, λίγες μέρες πριν από την Έξοδο. Ενώ λοιπόν το "θεάρεστο" έργο της συλλογής χρυσών και αργυρών σκευών φουντώνει, ο Μωυσής ζητά απ’ το λαό του να κάνει... δίαιτα!
Ναι, δίαιτα και μάλιστα πολύ πιο ωφέλιμη απ’ οποιαδήποτε άλλη δίαιτα επρωτάθη απ’ την εποχή εκείνη. Μια δίαιτα κυριολεκτικά σωτήρια.
Ας δούμε όμως τα στοιχεία της τελευταίας και αποφασιστικής πληγής, κάτω απ’ το καθεστώς μιας περίεργης αποχής που προστάζει ο Μωυσής: «Επτά ημέρες θα τρώτε άζυμα, από την πρώτη μέρα θα εξαφανίσετε (Ο΄ αφανίσετε) το προζύμι από τα σπίτια σας, διότι όποιος φάει ένζυμα από την πρώτη έως την έβδομη μέρα η ψυχή εκείνη θα εξολοθρευτεί» Έξ.12.15.
Κι αλλού: «Επτά ημέρες δεν θα βρίσκεται προζύμι στα σπίτια σας, διότι όποιος φάγει, θα εξολοθρευτεί, είτε Ισραηλίτης είτε αυτόχθον προσήλυτος» Έξ.12.19.
Και συνεχίζει: «τίποτα ένζυμο δεν θα φάτε, οπουδήποτε κατοικείτε τρωτέ άζυμα» Έξ.12.20
Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί τόση "κάψα" για το τι ψωμί θα φάνε οι Εβραίοι για επτά συνεχείς ημέρες; Είμαι εγώ ο δύσπιστος που θέτω τέτοιες ερωτήσεις; Ή αισθάνεστε κι εσείς τώρα πια, ότι κι ο πιο εύπιστος και απονήρευτος δικαιολογημένα θα αναρωτιόταν;
Τι προσπαθεί αλήθεια να αποκλείσει ο Μωυσής απ’ το τραπέζι των ομοφύλων του; Μα το λέει ξεκάθαρα. Μη φάτε τίποτα που να περιέχει προζύμι. Όχι ένζυμα. Μόνο άζυμα!
Ο Μωυσής είναι πολύ συγκεκριμένος. Καμιά επαφή με προζύμι και ένζυμα αρτοσκευάσματα! Γιατί άραγε;
Βέβαια ας μη περιμένουμε απ’ τη Βίβλο να μας πει το γιατί.
Η βιβλική αφήγηση, ούτε καν υπαινίσσεται τους λόγους αυτής της επίμονης απαίτησης. Είδαμε όμως αρκετούς χαλδαιισμούς μέχρι τώρα, για να μπορούμε μετά βεβαιότητος να υποθέσουμε, πως ότι κάνουν οι Εβραίοι υπό τας εντολάς του Μωυσέως, δεν είναι διακοσμητικές θεολογικές λεπτομέρειες, ούτε ξαφνικά θεολογικά διαιτολογικά καπρίτσια και αόριστες λατρευτικές ιδιοτροπίες, αλλά προστατευτικές αποφάσεις ουσίας.
Το να τρώει λοιπόν ξαφνικά, ένας ολόκληρος λαός και μάλιστα με τέτοια προϊστορία, μόνο έναν τύπο τροφής, «άζυμα», αποφεύγοντας έτσι αυστηρά τον κοινότατο τύπο τροφής ολόκληρης της χώρας, τα «ένζυμα», όχι μόνο μας βάζει σε υποψίες, αλλά εκτινάσσει κυριολεκτικά στα ύψη τις απορίες μας και η περιέργειά και το ενδιαφέρον μας για λεπτομέρειες, εγγίζουν τα όρια της αγωνίας.
Τα συνολικά δεδομένα των πατριαρχικών κατορθωμάτων, μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε... χαλδαϊκά! Συνήθως, χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να υποθέσουμε, την τροφονοθεία που εξασφάλιζε κάποιο θαυμαστό αποτέλεσμα. Εδώ όμως, στην τελευταία ανθρωποκτόνο πληγή της Αιγύπτου, η διατροφικές οδηγίες και απαγορεύσεις ξεπερνούν σε σαφήνεια κάθε προσδοκία μας, και δημιουργούν από μόνες τους συγκεκριμένες υπόνοιες, κάνοντας υπερβολικά ανάγλυφη την τραγική πραγματικότητα.
Για να δούμε λοιπόν, γιατί μέσα στην αντάρα των φονικών πληγών, οι Χαλδαίοι της αιγυπτιακής παροικίας κηρύττουν ξαφνικά γενική αποχή από ένζυμο άρτο;
Κατ’ αρχάς η έκφραση: «παν ζυμωτόν ουκ έδεσθε», (δηλαδή: τίποτε ζυμωτό δεν θα φάτε) Ο΄Έξ.12.20, σημαίνει ότι δε μιλάμε για έναν τύπο τροφής μόνο, ψωμί ας πούμε, αλλά για ο,τιδήποτε περιέχει ζύμη και είναι ένζυμο ή καλύτερα, μιλάμε για πάσης φύσεως ένζυμα αρτοσκευάσματα.
Οι συγκεκριμένες εντολές λοιπόν αποκλείουν όλα τα "φουσκωμένα" από μαγιά αρτοσκευάσματα, όπως ψωμιά, ψωμάκια, κουλουράκια, γλυκίσματα φούρνου κ.λ.π. που περιέχουν ζύμη (μαγιά) και με περισσή σαφήνεια και αυστηρότητα ορίζουν, πως μόνο τα "ξεφούσκωτα" (άζυμα) αρτοσκευάσματα επιτρέπονται.
Με άνεση λοιπόν μπορούμε να δούμε, ότι επί ποινή θανάτου απαγορεύθηκαν δια μιας και αποκλείστηκαν με σαφήνεια, όλα γενικώς τα αρτοσκευάσματα φούρνου απ’ το τραπέζι των Εβραίων.
Απ’ την άλλη μεριά, θα ήμασταν εξαιρετικά αφελείς, αν δε βλέπαμε ότι όλα τα παραπάνω φουσκωμένα από ζύμη προϊόντα φούρνου, αυτόματα περιορίζονται να καταναλωθούν μόνο απ’ τους Αιγυπτίους!
Γιατί όμως μιλάμε για αρτοσκευάσματα φούρνου; Υπήρχαν φούρνοι στην Αίγυπτο;
Για να σχηματίσουμε άποψη είναι ανάγκη εδώ να θυμηθούμε το μοναδικό φούρναρη «αρτοποιό» Γέν.40.1,5, που γενιές πριν απ’ την εποχή του Μωυσέως, μας περιγράφει τους δίσκους του γεμάτους απ’ τα παρασκευάσματά του, που περιείχαν «εκ πάντων... της τέχνης του αρτοποιού» Γέν.40.17. Για να υπάρχουν λοιπόν τέτοιοι αρτοποιοί στην εποχή του Ιωσήφ, ασφαλώς στην πολύ μεταγενέστερη εποχή του Μωυσή, υπήρχαν άφθονοι φούρνοι στην Αίγυπτο. Όπως είπαμε άλλωστε η κατ’ εξοχήν σιτοπαραγωγός χώρα της Αιγύπτου, τι άλλο θα έκανε τα άφθονα σιτηρά της, εκτός από μια ατελείωτη ποικιλία από ένζυμα αρτοσκευάσματα. «Υπήρχε δε άρτος... σε όλη τη γη της Αιγύπτου» Γέν.41.54, σημειώνει η Βίβλος απ’ την εποχή ακόμα του Ιακώβ.
Άλλωστε οι ίδιοι οι Εβραίοι, αφού έφυγαν τελικά από την Αίγυπτο, στις πρώτες δυσκολίες που συναντούν, αναπολούν τα χορταστικά αυτά ψωμιά της Αιγύπτου λέγοντας τα εξής πολύ αποκαλυπτικά: «Εν τη γη της Αιγύπτου... τρώγαμε άφθονο κρέας και άρτον εις χορτασμόν» Έξ.16. 3.
Κρέας λοιπόν και χορταστικό ψωμί, είχαν υπεράφθονα οι Αιγύπτιοι. Ναι, ο Νείλος, τα ζώα τους και το άφθονα σιτηρά τους (ψωμί), ήταν ανέκαθεν η αληθινή δύναμη των Αιγυπτίων. Ο Νείλος όμως έχει ήδη χτυπηθεί βάναυσα, τα ζώα έχουν αποδεκατιστεί ύπουλα... και ακριβώς τώρα, που ο Μωυσής έχει προαναγγείλει την πληγή κατά της ζωής των ιδίων των Αιγυπτίων, έρχεται η σειρά του ψωμιού και των φούρνων, να παίξουν το δικό τους ρόλο, στο ανατριχιαστικό αυτό θανατηφόρο στρατηγικό παιχνίδι πληγών και "θεϊκής" ομηρίας, στον χορό του θανάτου της άσπλαχνης χαλδαιικής μαγγανείας!
Η ζύμη λοιπόν, η ψυχή του ψωμιού, θα χτυπηθεί απ’ την οργή του Χαλδαίου "θεού"! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο Μωυσής δε νοιάζεται τόσο, για το τι θα φάνε η δικοί του, αλλά κυρίως για το τι δεν θα φάνε! Γιατί μόνο έτσι η ψωμοθρόφα Αίγυπτος θα γονατίσει μόνη της, τα ανυποψίαστα παιδιά της.
Το επάγγελμα του ζυμωτή ήταν ανέκαθεν δύσκολο και κοπιαστικό. Και ενώ ο φούρναρης μπορεί να ήταν Αιγύπτιος, όλα δείχνουν ότι τουλάχιστον οι ζυμωτές της Αιγύπτου, ήταν κάποιοι μπρατσωμένοι Ισραηλίτες, που απ’ τη θέση αυτή της προχωρημένης διείσδυσης, είχαν το υψηλό προνόμιο, να ρίξουν την ανάλογη θεϊκή οργή, όχι στο αλεύρι, όχι στο ζυμάρι, που σαν μεγάλες ποσότητες δεν επροσφέροντο για σωστή δοσολογία κι ανακάτεμα, αλλά στο προζύμι!
Η Αίγυπτος λοιπόν, όχι μόνο είχε φούρνους, αλλά έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ειδικότητα του ζυμωτή-φούρναρη και ολόκληρος ίσως αυτός ο κλάδος του επαγγέλματος, είχε περάσει δυναμικά από παλαιότερα στα χέρια των Εβραίων, σαν μια φυσικότατη προώθηση των αδελφών και ομοφύλων, του τότε πετυχημένου "αρχισιτοποιού", (και πρωθυπουργού της Αιγύπτου) Ιωσήφ!
Ο Χαλδαιοκρατούμενος λοιπόν κλάδος του ζυμωτή-αρτοσκευαστή, εκαλείτο να παίξει με τη σειρά του, έναν πολύ σοβαρό ρόλο στην προώθηση των θεϊκών πληγών. Όπλο τους; Η απλή ζύμη! Η ψυχή κάθε αρτοσκευάσματος, που με εκπληκτική ευκολία, (με τους απλούς δηλαδή ρυθμούς της καθημερινότητας), θα τοποθετούσε τα "θεϊκά τέρατα", κατ’ ευθείαν απ’ το «κραταιό χέρι» του Μωυσή, στο τραπέζι των εντελώς ανύποπτων Αιγυπτίων!
Ένα ακόμα ασύλληπτο σχέδιο πληγών και μαζικού πειθαναγκασμού, βρίσκεται σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων εξέλιξη! Για εφτά ολόκληρες μέρες, (πριν από την έξοδο), το ψωμί της Αιγύπτου, θα είναι ένα μυρωδάτο "τέρας", που θα "δαγκώνει" δυνατά τα σπλάχνα όποιου το γεύεται. Η "χάρη" θα αυξηθεί δραματικά και οι "θεραπευτές" θα κάνουν χρυσές δουλειές, τα γιατροσόφια και οι συμβουλές τους, θα γίνονται ανάρπαστα! Τα ασημόχρυσα σκεύη και ο πλουμιστός ρουχισμός, θα φαντάζουν ευτελή, ανάξια λόγου ανταλλάγματα, μπρος στην ελπίδα και γιατί όχι την ανακούφιση, (χάρη) που μόνο ο Ισραηλίτης, γείτονας θεραπευτής μπορεί να προσφέρει!
Ο Μωυσής, προειδοποιεί τους δικούς του σε όλους τους τόνους και καλύπτει όλα τα ενδεχόμενα. Είναι μέρες εξαιρετικής έντασης και τα λάθη πρέπει να μηδενιστούν. Έτσι διατάζει: «από την πρώτη μέρα θα εξαφανίσετε (θα πετάξετε) το προζύμι από τα σπίτια σας», Έξ.12.15, διότι ακόμα και στην περίπτωση που θα μπορούσαν να φτιάξουν με δικό τους απείραχτο (ακίνδυνο) προζύμι, ένζυμα "φουσκωμένα" αρτοσκεύασμα, αυτά, μόνο σύγχυση και λάθη θα μπορούσαν να προκαλέσουν, (σε παιδιά γέροντες κλπ), ανάμεσα σε "φουσκωμένα" ψωμιά, που είχαν θεϊκή οργή, και σ’ αυτά που δεν είχαν. Άλλωστε, πολλοί εξ αυτών, ως δούλοι ή συγκάτοικοι των Αιγυπτίων, θα κινδύνευαν σοβαρά να γευθούν από λάθος, τα ένζυμα αρτοσκευάσματα των συγκατοίκων ή "αφεντάδων" τους!
Έτσι, σε κάθε περίπτωση η γενική εντολή: «ουδέν ένζυμων θέλετε φάγει» Έξ.12.20, είναι η μόνη απλοποιημένη σωτήρια οδηγία, τώρα που η Αίγυπτος θα γεμίσει απ’ τις σιωπηλές και ύπουλες πληγές του θεού τους. Ας θυμηθούμε εδώ, ότι δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που ο απλός καθημερινός άρτος, γίνεται όπλο θεϊκού πειθαναγκασμού στα χέρια των Χαλδαίων πατριαρχών. Στην εποχή του Ιωσήφ, ο Αιγύπτιος αφέντης του, ο Πετεφρής, περιήλθε τότε σε μια βολικότατη για τον Ιωσήφ "μακαριότητα" και η αφήγηση δε δίστασε να μας αποκαλύψει ότι: «δεν ήξερε εκ των υπαρχόντων αυτού ουδέν, πλην του άρτου τον οποίον έτρωγε» Γέν.39.6. Τώρα μπορείτε να φαντασθείτε τι ακριβώς "άρτο" έτρωγε ο αφέντης Πετεφρής, για να περιέλθει στην συγκεκριμένη μακαριότητα της περιγραφής!
Ο άρτος λοιπόν της Αιγύπτου, σε μία ευρύτερη αυτή τη φορά κλίμακα, θα γίνει το «κραταιό χέρι» που θα σκορπίσει πληγές και τον σκληρό φόβο του εβραϊκού θεού. Τώρα καταλαβαίνουμε την ουσιαστική σημασία των λόγων αυτού του ίδιου "θεού" από την γη Μαδιάμ, την γη της προετοιμασίας! Σας υπενθυμίζω εκείνα τα γεμάτα νόημα λόγια:
«Και είπεν ο Κύριος... όταν υπάγης εις την Αίγυπτο ιδέ να κάμεις... (να χρησιμοποιήσεις) πάντα τα θαυμάσια (Ο΄ τέρατα) τα οποία έδωκα εις την χείραν σου».Ο΄ Εβδομήκοντα Έξ. 4.21.
Είναι λοιπόν ή όχι χειροκίνητη μαγεία τα θαύματα του Μωϋσή; Αν όχι ποιο το νόημα του παραπάνω εδαφίου;
Βέβαια κατ’ ουσίαν τα λόγια αυτά είναι του Ιοθόρ, μια και κανένας θεός δεν θα μπορούσε να κατέβει τόσο "χαμηλά" όσο κι αν προσπαθούσε. Απ’ την προτρεπτική, ενθαρρυντική διατύπωση της εντολής αυτής καταλαβαίνουμε, ότι, ακόμα και για τον Μωυσή, δε θα ήταν εύκολο, να σπείρει τέτοιας έκτασης όλεθρο, με τις οδύνες να ζώνουν αδιακρίτως μικρούς και μεγάλους, σ’ έναν αναίσχυντο, τρελό χορό πληγών, που αδιακρίτως και για μέρες ολόκληρες, θα παρέδιδε στη σκληρή θεϊκή ομηρία και εκμετάλλευση έναν ολόκληρο λαό! Γι’ αυτό και ο "θεός" τον προτρέπει αναλόγως, "κοίτα (μη διστάσεις), να τα κάνεις (να τα χρησιμοποιήσεις) όλα τα τέρατα που έδωσα στα χέρια σου"! Ναι, για τέτοιες αποφάσεις χρειάζονται μεταλλικά σπλάχνα και θεϊκή εντολή. Κι όλα δείχνουν... ότι ο Μωυσής τα διέθετε και τα δύο!
Το μεγαλείο των βιβλικών ηρώων είναι, ότι δεν κάνουν απολύτως τίποτα στην τύχη. Σενάρια ακριβείας συνοδεύουν τις αρτιότερες προετοιμασίες δόλου. Στην περιγραφή της Εξόδου έχουμε την θαυμάσια ευκαιρία να διακρίνουμε, την λεπτομερέστατη προετοιμασία που προηγήθηκε της ανθρωποκτόνου πληγής, αλλά και την απαράμιλλη ακρίβεια της εκτέλεσή της! Ολόκληρο το σενάριο της δράσης στην Αίγυπτο, κατασκευάσθηκε με κάθε λεπτομέρεια, απ’ την περίοδο ακόμα που στην Μαδιάμ, ο μεγάλος ιερέας Ιοθόρ προετοίμαζε τον Μωυσή για τον τερατοποιό άθλο της Εξόδου! Έξ.3.1 έως Έξ.4.23.
Υπενθυμίζω αξιοθαύμαστες λεπτομέρειες, που προέβλεπε το σενάριο της Μαδιανιτικής προετοιμασία: «ξεύρω δε ότι δεν θέλει σας αφήσει ο βασιλεύς της Αιγύπτου να υπάγητε, ει μη δια χειρός κραταιάς, εκτείνας λοιπόν την χείρα μου, θέλω πατάξει την Αίγυπτο με πάντα τα θαυμάσιά μου... και θέλω δώσει χάριν εις τον λαόν μου έμπροσθεν των Αιγυπτίων και όταν αναχωρείτε, δεν θέλετε αναχωρήσει κενοί, αλλά πάσα γυνή θέλει ζητήσει παρά της γείτονος αυτής και παρά της συγκατοίκου αυτής σκεύη αργυρά και σκεύη χρυσά και ενδύματα και θέλετε επιθέσει αυτά επί τους υιούς σας και επί τας θυγατέρας σας και θέλετε γυμνώσει τους Αιγυπτίους» Έξ.3.19-22.
Πολύ πριν συμβούν όλα αυτά στην Αίγυπτο, ο Μωυσής εγνώριζε, ότι η "θεϊκή" αυτή "χάρη" θα εμφανιστεί ξαφνικά, αμέσως μετά την ισχυρά χτυπήματα της Αιγύπτου απ’ τα "θεϊκά τέρατα". Όταν δηλαδή οι πληγές θα είναι σε πλήρη εξέλιξη, τότε παραδόξως εμφανίζεται πράγματι αυτή η "θεϊκή χάρη".
Παράδοξο βέβαια φαίνεται μόνο σε μας, διότι αν το σκεφτείς καλύτερα, θα δεις, ότι πραγματικά, μόνο μετά από ισχυρά χτυπήματα και πληγές μπορεί όντως κάποιος να "γδυθεί" για χάρη σου!
Η λέξη «χάρη», έχει εδώ ακριβώς την ίδια διφορούμενη σημασία με τη λέξη «ευλογία», την οποία τόσο πρόθυμα ο Αβραάμ και το σπέρμα του αποφάσισε να σκορπίσει στους βασιλείς και άρχοντες της περιοχής, ελαφρώνοντάς τους παραδόξως κι απ’ τα υπάρχοντά τους. Οι λέξεις λοιπόν «χάρη» και «ευλογία» δεν είναι βιβλικές παραδοξότητες, απλά είναι κωδικές λέξεις, που υπονοούν τους μαγικούς μηχανισμούς χαράς και "ευλογίας" για τον πατριαρχικό ιδιοτελή πλουτισμό. Το «θέλετε γυμνώσει τους Αιγυπτίους» που λέγεται αμέσως μετά τη "χάρη" δε νομίζω ότι αφήνει πολλά περιθώρια σφάλματος σ’ αυτή μας την ερμηνεία.
Δεν πρέπει εδώ να παραβλέψουμε τον παρηγορητικό ρόλο της γυναίκας, καθώς αναλαμβάνει να προωθήσει αυτήν τη κερδοφόρο "χάρη" με τη γλυκιά πειθώ της, προς τους δεινοπαθούντες Αιγύπτιους γείτονες. Βέβαια δε φτάνει μόνο η γλυκιά γυναικεία συμπόνια. Για να ζητά κανείς απεγνωσμένα γιατρειά, πρέπει να είναι αληθινά άρρωστος κι όχι απλά φοβισμένος. Ο φοβισμένος πληρώνει φειδωλά, ο βαριά πληγωμένος τα δίνει όλα! Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ταλαντούχοι αυτοί Χαλδαίοι, οι δημιουργοί και χειριστές της "θεϊκής ομηρίας", οι κληρονόμοι της παράδοξης αυτής ανατολίτικης ιαματο-καπηλείας.
Αυτή λοιπόν την πληγή του κατάκοιτου φοβισμένου πόνου, μοιράζει μέσα στα νόστιμα μυρωδάτα ψωμιά της, μόνη της, στα ίδια της τα παιδιά, η χειροπόδαρα δεμένη Αίγυπτος, από τους αόρατους μακρυπλόκαμους δόλους των Χαλδαίων! Οι πρωτομάστορες του ασύστολου δόλου, πρόβλεψαν, πρότρεψαν και γιατί όχι, απαίτησαν απ’ τις γυναίκες, να παίξουν τον ρόλο της γλυκιάς παρηγορητικής διείσδυσης, στα σπίτια των δεινοπαθούντων θυμάτων!
Τώρα, όλοι οι Αιγύπτιοι, πρόθυμα θα πληρώσουν με χρυσάφι, οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη "χάρη" (ελπίδας ή πραγματικής ανακούφισης) τους προσφέρουν οι περίεργοι αυτοί θεραπευτές τους... μια και οι ανεξήγητοι πόνοι τους, τα παραλυμένα μέλη τους και η συνεχώς επιδεινούμενη αυτή γενικευμένη πληγή, τους βεβαιώνει ότι είναι σίγουρα απ’ αυτούς, που σε λίγες μέρες θα πεθάνουν, όταν ο εξολοθρευτής θεός των Εβραίων, θα περάσει απ’ τους δρόμους της Αιγύπτου, για να μοιράσει το θάνατο πόρτα-πόρτα!
Επτά ολόκληρα μερόνυχτα, οι ανεξήγητοι αυτοί πόνοι και οι άγνωστες ενοχλήσεις, θα επιμένουν και θα απλώνονται πάνω απ’ τη Αίγυπτο. Το φάντασμα του μεγάλου πληγοθεραπευτή Αβραάμ, πλανιέται ξανά απειλητικό πάνω απ’ τη χώρα!
Τότε, μας έλεγε το βιβλικό υπόμνημα ότι: «επέφερεν ο Κύριος επί τον Φαραώ και επί τον οίκον αυτού πληγές μεγάλες εξ αιτίας Σάρρας της γυναικός (αδελφής) του Αβραάμ» Γέν.12.17, χωρίς να μας δίνει καμιά πρόσθετη λεπτομέρεια, ούτε για το πλήθος αλλά ούτε και για τη φύση των πληγών.
Τώρα όμως, αιώνες μετά τον Αβραάμ, έχουμε το σπάνιο προνόμιο, να ανιχνεύουμε και να παρακολουθούμε με κάθε λεπτομέρεια, ένα απ’ τα αξιότερα τέκνα του, τον Μωυσή επί το έργον, καθώς (ευλογώντας αβρααμικά... τις φυλές της γης!) ολοκληρώνει το βασανιστικό δέσιμο μιας ολόκληρης χώρας, κάτω απ’ τα αόρατα και εξ αυτού άσπαστα δεσμά της αβρααμικής μαγγανείας!
Τότε ο Αβραάμ ήταν μόνος του, με την πολυτάλαντη Σάρρα για βοηθό του! Έτσι, μόνο τον οίκο του Φαραώ μπορούσε να πληγιάσει.
Τώρα όμως, με άφθονους συνεργάτες και αναρίθμητα πρόθυμα χέρια, που άλλοι ήξεραν και άλλοι απλώς εκτελούσαν εντολές, έκλεισαν ολόκληρη την Αίγυπτο, σ’ έναν αδιέξοδο κλοιό θανάτου!
Για την τελευταία λοιπόν πληγή, ο Μωυσής σαν άριστος "προφήτης" που είναι, γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες της τρομερής έκτασής της. Μάλιστα γνωρίζοντας ότι η μάχη έχει πλέον κριθεί, ορθώνει το παράστημά του γεμάτος έπαρση και βροντοφωνάζει απειλητικά μπροστά στον μουδιασμένο μονάρχη προσποιητά θυμωμένος: «θέλει είσθε καθ’ όλην την γην της Αιγύπτου κραυγή μεγάλη, οποία ποτέ δεν έγινε, ουδέ μετά ταύτα θέλει γίνει τοιαύτη... και πάντες ούτοι, οι δούλοι σου (εννοεί τους Αιγύπτιους) θέλουσι κατεβεί προς εμέ και θέλουσι προσπέσει έμπροσθέν μου (Ο΄ προσκινήσουσι με) λέγοντες, έξελθε συ και πας ο λαός ο ακολουθών σε... και εξήλθεν ο Μωυσής από του Φαραώ μετά θυμού»! Έξ.11.6-8.
Θα γίνει τέτοιος θρήνος, που γονατιστοί θα με παρακαλάτε να φύγουμε! Ήταν οι τελευταίες θριαμβικές απειλές του Μωυσή!!!
Ο Φαραώ, εμβρόντητος παρακολουθεί αυτή την επίδειξη εξουσίας μέσα στο ίδιο του το παλάτι, όχι μόνο χωρίς να τολμά να απαντήσει με ανάλογο εξουσιαστικό θυμό, αλλά χωρίς να μπορεί καθόλου να φαντασθεί, ότι ο άνθρωπος που μόλις έφυγε θυμωμένα από μπροστά του, κατάφερε ήδη να βρει τρόπο να μοιράσει στα δύο την βασική τροφή ολόκληρης της χώρας!
Για επτά ολόκληρα μερόνυχτα, η πιο διαδεδομένη τροφή της Αιγύπτου, τα ζηλευτά δηλαδή αρτοσκευάσματά της, θα γίνουν αφορμή ανέλπιστων πληγών σ’ ολόκληρη τη χώρα! Και ω του ανεπανάληπτου και ανεξήγητου θαύματος! Μόνο οι υιοί Ισραήλ θα στέκουν ανάμεσά τους γεμάτοι υγεία... συμπόνια και μάλιστα θεραπευτική διάθεση, τρώγοντας με όρεξη κρυφά μια ισχνή φλουδωτή και σαν πέτσα σκληρή άζυμη λαγάνα.
Ναι αυτές οι τελευταίες 7 μέρες αλλά και οι νύχτες, θα είναι γεμάτες κοιλιακούς πόνους, συναλλαγές και εντατική προετοιμασία.
Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδω:
Το "σωτήριο" Πάσχα και... "Τα άζυμα της σωτηρίας"http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&Itemid=32&func=view&id=11803&catid=35
«Πάσχα», μια σωτήρια δίαιταhttp://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&Itemid=32&func=view&id=11807&catid=35
Πάσχα, η νύχτα του τρόμου!http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&Itemid=32&func=view&id=11816&catid=35
«Πάσχα» η εκτέλεσηhttp://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&Itemid=32&func=view&id=11827&catid=35
Αποκτήστε τα βιβλία του Μ. Καλόπουλου στο τηλ: 2310/770100