Οι πυροκαμμένοι και οι "οικολόγοι" με τους μεταξωτούς κώλους.

Διαβάστε...

Οι Ήρωες της Γης και τα ανθρώπινα απορρίματα

Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Ιουνίου 1, 2009

“Το άναρχο σύστημα εμπλοκής των εθελοντών στις διαδικασίες κατάσβεσης είχε και φέτος τραγικά αποτελέσματα. Πέντε νεκρούς στην Εύβοια. Απέφυγε η κυβέρνηση και το Πυροσβεστικό Σώμα να θεσμοθετήσουν τη δράση των εθελοντών για να μην δημιουργούν υποχρεώσεις σχετικά με την εκπαίδευσή τους.” Αυτή ήταν η αναφορά της Ελευθεροτυπίας για τους Ήρωες Νεκρούς του Μίστρου Ευβοίας. Στις καμμένες σάρκες, κριτική γραφειάδων που δεν έχουν ούτε γλάστρα σπίτι τους, για να δικαιολογήσουν το μισθό τους και να πρεσβεύσουν τα συμφέροντα των εργοδοτών τους.

Το Ψέμμα του ψέμματος. Μέχρι και ο Στέφανος Μάνος στην ίδια εφημερίδα δήλωσε ότι Όπου ενεργοποιήθηκε ο κόσμος, δεν κάηκε ούτε ένα χωριό. Όπως γινόταν και παλιότερα, πάντα είχαμε φωτιές στην Ελλάδα. Το θέαμα των συγκεντωμένων κατοίκων να μιλούν σε κινητά και κάμερες και να περιμένουν τα “εναέρια μέσα” τα λέει όλα. Μιά γραμμή πυρασφάλειας που γίνεται με ανθρώπινα χέρια αρκεί να σώσει χωριά και εκτάσεις.

Η καπηλεία της οικολογίας λοιπόν από άθλιους γραφειοκράτες μας ενοχλεί περισσότερο από κάθε άλλη ιδεολογική μετάλλαξη που συντελείται σήμερα στους κομματικούς μηχανισμούς. Άνθρωποι – ανδρείκελα αυτοπροσδιορίζονται ως οικολόγοι για να αλιεύσουν ψήφους και να προωθήσουν άνομα συμφέροντα εις βάρος της ίδιας της Μητέρας Γης, με το μανδύα της “Πράσινης Ανάπτυξης”. Τι Ύβρις!

Η Μάχη για τη Γη διέπεται από έναν σημαντικό παράγοντα. Την Ανιδιοτέλεια. Τη διάθεση προσφοράς στο σύνολο, στην ιδέα. Αυτεγερσία – Έκσταση – Εθνεγερσία γράφαμε και εκεί περικλείεται όλη η αλήθεια. Είναι δύσκολο για τον τσιμεντάνθρωπο να αντιληφθεί το χρέος στη Μητέρα Γη. Έχει μήνες να πατήσει το χώμα, σπάνια βλέπει ουρανό, τρέφεται από βιομηχανικά επεξεργασμένα χημικά σκευάσματα, θεωρεί ότι είναι η περιούσια αυταξία κλειδωμένος στην άθλια φενάκη του καπιταλισμού. Που διαδέχτηκε τον “περιούσιο λαό”, τον “Εξωγήινο Θεό”, την αμαρτωλή Μητέρα, Γυναίκα. Η ειρωνία ενός συστήματος που στρέφεται ενάντια στην τροφό, τη δημιουργό, την Άξια, Τέλεια ύπαρξη.

Έτσι ξεφυτρώνουν οι Οικολόγοι του Κολωνακίου, κλεισμένοι στα ερκοντισιονάτα διαμερίσματα τους, μιλώντας για οποιαδήποτε ρατσιστική αρλούμπα χωρίς να έχουν έρθει αντιμέτωποι με τη λαίλαπα της φωτιάς, να διαβάλλουν κάτι προαιώνιο. “Πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια”, είπε ο Παμμέγιστος Τρεμόπουλος. Και οι τραπεζικοί σου λογαριασμοί θα συμπληρώναμε εμείς. Γιατί ως γνωστόν το Κεφάλαιο δεν έχει Πατρίδα. Πατρίδα έχουν οι προλετάριοι. Οι άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν ελεύθερα. Που τα παιδικά τους χρόνια είναι συνυφασμένα με την γλυκιά μορφή της Μάνας. Με τις μυρωδιές του χαμομηλιού και τον ίσκιο του Πεύκου. Το Πεύκο που σ’ αγκάλιασε, που έκανες κούνια, που άκουγε το κλάμα σου το παιδικό. Που σκαρφάλωνες όταν μάθαινες να εξερευνάς. Ο κορμός του ήταν η πρώτη σου γνώση, η αλήθεια σου.

Πόσο σε λυπάμαι Μιχάλη Τρεμόπουλε. Όντως η δική σου πατρίδα είναι τα παιδικά σου χρόνια. Ο Αυτισμός που σου προσέδωσαν. Η πνευματική σου τύφλωση που μεταλλάχθηκε σε στείρα Εγωπάθεια. Φαίνεται βλέπεις στο πρόσωπο σου. Στη μειωμένη νοημοσύνη σου και στην έλλειψη παραγωγικής σκέψης. Γιατί η Μάνα παράγει Τρεμόπουλε. Γεννά. Η τριβή με τη Μάνα είναι το πραγματικό σχολείο. Ο Μακαρίτης ο Θειός μου ο Νίκος Δύστυχε Τρεμόπουλε.

Που καιγόταν το βουνό με τα Πεύκα και τη Γλύνα. Εκεί που έμαθε να φτιάχνει πηλό και να μαζεύει κουκουνάρια. Δεν ήταν “στην απ’ έξω” ο Νίκος Τρεμόπουλε. Έζησε ζωή παραμυθένια, με τα Μαϊάμια, τα κότερα και όλα τα καλά. Όταν όμως είδε τη Φωτιά να τρώει τη Γη που τον ανέθρεψε, τη Μάνα του, σκίρτησε μέσα του η αιώνια κληρονομιά. Δεν συνέχισε το φραπέ των διακοπών. Πήδησε μέσα στα πουρνάρια αρπάζοντας τη μάνικα του πυροσβεστικού που κόλωνε να ζυγώσει τις φλόγες.

Με μια έκσταση. Μάτια πιο πυρωμένα από τη φωτιά. Μη μασάτε ρε! ούρλιαξε. Αυτεγερσία. Άντρας, Άνθρωπος, Ημίθεος. Τα μαλλιά του έπιασαν φωτιά αλλά αυτός εκεί: Δωσμου κι’ άλλο! Εν Θεώ Ουσία που δαιμόνισε τους πάντες. Ένστολους, τεμπέληδες, μικρά παιδιά. Ευδαιμονία το λένε στο χωριό μου Τρεμόπουλε. Μπορεί να ζήσεις, να πεθάνεις, να σημαδευτείς αλλά πλέον γίνεσαι Ευδαίμων.

Όπως τα άλλα τα παιδιά στο Μίστρο της Ευβοίας. Αυτούς που είπαμε στην αρχή. Τα παλικάρια, τους σύγχρονους ήρωες που οι φυλλάδες τους λησμόνησαν ή τους εκμεταλλεύτηκαν για τις κομματικές τους σκοπιμότητες. Κάθε φορά που ακούω τη λέξη Οικολόγοι, αυτόματα έρχονται στη μνήμη μου οι μορφές τους. Δεν γνώριζα τα πρόσωπα τους. Όμως σίγουρα θα πλανώνται κάπου εκεί, στη Γη τους, αιώνιοι φύλακες. Όπως άλλωστε όλοι οι ημίθεοι σ’ αυτά τα χώματα. Ήρωες με προσφορά στο σύνολο και όχι celebrities με προσφορά στην παχιά κοιλιά τους. Γι’ αυτό και τ’ αγάλματα και οι τιμές στους αιώνες. Παράνοια θα πεις. Ίσως.

Μα ποιά λογική υπαγορεύει ρε Τρεμόπουλε τη στερεοτυπική σύνδεση της Φύσης με τη φιγούρα σου; Αυτή δεν είναι παράνοια; Η Σχιζοφρένεια να θεωρούμε τιμητές τις φύσης ΜΚΟ, WWF, GreenPeace επειδή απλά πλασσάρουν το προϊόν τους από τα Μέσα. Κάτι σαν τον Ζαχαροπλάστη και τον Playboy από την Πάτρα στο θρυλικό “Ζευγάρι της χρονιάς“. Ο πρώτος ήταν στ’ αλήθεια νεκροθάφτης, και ο άλλος θαμώνας Οίκων Ανοχής.

Και συ θες “τιμές” για τον Κεμάλ. “Λογικέ” άνθρωπε, πολιτευτή, οικολόγε, Πράσινε.

συνέχεια...