Τότε δε οι μοναχοί του Μεγάλου Σπηλαίου, εξελθόντες της μονής, υπό τον ηγούμενον Ζαχαρίαν και κρατούντες τον Σταυρόν, μετέβησαν εις Καλάβρυτα, διέσχισαν τα πλήθη των οπλισμένων Βοστιτσιάνων, κι άλλους μεν παρακαλούντες, άλλους δ' απειλούντες, απέσπασαν εις των χειρών αυτών, τας τουρκικάς οικογενείας των Καλαβρύτων και τα κειμήλια αυτών, προσφέρον δε εν τη μονή ασφαλές άσυλον, είτα δ' οδήγησαν αυτάς εις παραλίαν Ακράτας και μετεκόμησαν αυτοίς, γενόμενοι πορθμείς εις λιμέναν Κρίσης (Ιτέας) ένθα έμενε στρατός τουρκικός, εκδίκησιν πνέων΄΄.
Ακόμα ετουτ' η άνοιξη. Ραγιάδες, ραγιάδες!]
Η Σφαγή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών
Συντάχθηκε απο τον/την Τάσος Αιγιαλός
28η Μαρτίου 1770
ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ η Ιστορία εξεγείρει την πραγματικότητα, βαθαίνοντάς την στην αδιάβλητη μνήμη ΄΄γεγονότων που συγκλονίζουν΄΄, για την εκτεταμένη τους συμπεριφορά ή για τ' απροσδιόριστο σκηνικό τους μεγαλείο, που μένει θαμμένο στο υπέδαφος της κληρονομικής μας αλληλεγγύης, ν' αντιμάχεται:
΄΄Τη φθορά και τη λήθη του χρόνου΄΄.
Ένα κορυφαίο γεγονός, της σύγχρονης Αιγιάλειας, είναι κι η ΄΄Σφαγή της Κυριακής των Βαΐων” της 28ης Μαρτίου (9η Απριλίου) 1770, στο μοναστήρι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, όπου κατακρεουργήθηκαν αμυνόμενοι, 2.500 έγκλειστοι της Επαρχίας Βοστίτσας, από τους μαινόμενους Τουρκαλβανούς.
... Η σφαγή αυτή, πλαταίνει τη μνήμη μας και την εξαγριώνει: ΄΄να θυμάται τη βαρβαρότητα, του εκπολιτισμένου κόσμου μας΄΄ και την επιβαλλόμενη γενοκτονία, που οι εκάστοτε ΄΄εντολοδόχοι κατακτητές΄΄, επιλέγουν ως τιμωρία των απειθούντων άπιστων αντιπάλων τους...΄΄Που απατήθηκαν οικτρά, από μια ελπίδα΄΄.
Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1760-1770 όπου τ' αλλεπάλληλα πολιτικο - στρατιωτικά γεγονότα της Ευρώπης, εξαναγκάζουν τις καταστάσεις των σκλαβωμένων ραγιάδων του Μωριά, ν' αναζητήσουν την ελευθερία τους.
Αρχές του 1767, πραγματοποιείται η ΄΄Μυθική Σύσκεψη΄΄ Καλαμάτας (όπου ΄΄πρωτοστατεί΄΄ ο 17χρονος Βοστιτσιάνος, Σωτηράκης Λόντος). Στη σύσκεψη αυτή αποφασίζεται ο γενικός ξεσηκωμός των Ελλήνων.
Τα γεγονότα συνεχίζουν την ΄΄επιβουλώμενη΄΄ πορεία τους.
Ο Αμβρόσιος Φραντζής, μας πληροφορεί:
΄΄Αι κατά τον Μωρέα οθωμανικαί τυραννίαι και καθημεριναί μάστιγες, επειδή επερίσσευον από ημέραν εις ημέραν, έφεραν τους πάντες εις την εσχάτην απελπισίαν, ώστε κατά το έτος 1768, οι προϊστάμενοι της τότε εποχής, Ζαΐμης, Κρεββατάς και Μπενάκης, μη δυνάμενοι να χορηγήσουν άλλην τινα βοήθειαν εις τους Μωραΐτας.
Προς απαλλαγήν των αφορήτων δεινών, κατέφυγον με αναφορά των, επικαλούμενοι την βοήθειαν της ομοθρήσκου Ρωσικής Αυλής, παρακαλούντες αυτήν να λάβει συμπάθειαν, εις τους δυστυχείς κατοίκους του Μωρέως΄΄.
Στ' αδούλωτα βουνά, αντηχεί το τραγούδι:
΄΄Ακόμα ετουτ' η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι
όσο να' ρθει ο Μόσχοβος, να φέρει το σεφέρι
- μες του Μωριά τα μέρη - ραγιάδες, ραγιάδες!΄΄
Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΡΡΑΞΗΣ ΚΙ Η ΄΄ΠΕΡΙΦΗΜΗ΄΄ ΡΩΣΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ της εποχής εκείνης, παίρνουν εκρηκτική διάσταση, όταν μια παρέα Λακεδαιμονίων, επιστρέφοντας από την εορτήν του Αγίου Ανδρέα της Πάτρας: ΄΄ενθυμούμενοι κι ελευθερίζοντες, στην περιοχή της Αχαΐας, πέφτουν σ' ενέδρα οργανωμένων οθωμανών και δολοφονούνται άγρια΄΄.
Είναι η αρχή μιας μεγάλης σύρραξης.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 1769. Ήδη ο νέος Ρωσο - τουρκικός πόλεμος έχει ξεκινήσει. Στο Μωριά: ΄΄απαγορεύθη εις τους Έλληνας η κατοχή όπλων. Μετ' ολίγον χρόνον οι Τούρκοι απαγορεύουν εις τους χριστιανούς πάσα συγκέντρωση, ακόμη και θρησκευτική, καθώς εκλείσαν κι οι ναοί΄΄.
Ο Αμβρόσιος Φραντζής, μας θυμίζει:
΄΄Η δε Αυλή της Ρωσίας, βασιλευούσης της αυτοκρατορίσσης Μεγάλης Αικατερίνης Β΄, οίκτω καμφθείσα διεύθυνε μιαν μοίραν πολεμικών πλοίων, ελπίζουσα ότι θέλει φανεί ωφέλιμος, εις την υπόθεσιν των Ελλήνων. Η ναυτική αυτή μοίρα των Ρωσικών πλοίων, υπό τον ναύαρχον Ορλώφ, έφθασεν εις τα Μεσσηνιακά φρούρια, περί τον Μάρτιον του 1770, κι' ήρχισε τον πυροβολισμόν εις Μεθώνην΄΄.
Τα γεγονότα γίνονται όντας πολεμικά.
Η εμφάνιση του Ρωσικού στόλου, εμπνέει ενθουσιασμό στους Μωραΐτες. Ο Θεόδωρος Ορλώφ, μετά του συνεπιβαίνοντος αρχιεπισκόπου Μαυροβουνίου, διαδίδει ότι η μοίρα αυτή είναι η προφυλακή, σε λίγο καταφθάνει κι' ο αρχιστράτηγος αδελφός του, με 80 πλοία και πολυπληθή δύναμη.
Την 1η (14η) Μαρτίου 1770, αρχίζει η ΄΄Πολιορκία Κορώνης΄΄.
΄΄Η Βοστίτσα υπήρξεν ο τόπος που εξεπορεύθει η ΄΄Κραυγή της επαναστάσεως΄΄ η ριφθείσα εις τα 1770΄΄
ΗΔΗ οι απόστολοι της επανάστασης, έχουν εξεγείρει όλο το Μωριά. Οι Τούρκοι, έντρομοι, μετά από μεμονωμένες σφαγές, κλείνονται στα φρούρια. Η Βοστίτσα ξεσηκώνεται σύσσωμη. Φέρεται καλά προσχεδιασμένη, η όλη επιχείρηση αιφνιδιασμού. Η πόλη ελευθερώνεται, κι' αλληλεγγύη.
Σ' ΄΄Επιτύμβια΄΄ αναφορά, διαβάζουμε:
΄΄Η Βοστίτσα υπήρξεν ο τόπος που εξεπορεύθει η κραυγή της επαναστάσεως, η ριφθείσα εις τα 1770, από τον αρχιεπίσκοπον Παλαιών Πατρών, Παρθένιον, ο οποίος συνήθροισεν εις την μονήν των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, τους προύχοντες της Επισκοπής: Γκολφίνον Λόντον, Άγγελον Μελετόπουλον και Ιωάννην Πούλον, κι αφού εξεδίωξαν από την πόλιν την τουρκικήν φρουράν, εξεστράτευσαν με βοστιτσιάνους οπλοφόρους, προς απελευθέρωση και της πόλεως των Καλαβρύτων΄΄.
Ειν' η αλληλεγγύη, της ΄΄ελευθερίας που ανθυποβάλλει΄΄.
Κι' ο ιστορικός Γεώργιος Παπανδρέου, συνεχίζει:
΄΄Τότε δε ο επίσκοπος Κερνίτσης Δανιήλ, ο θαυμάσιος κι αιδέσιμος εν πρεσβυτέροις Παναγιώτης Μέγας Οικονόμος Καλαβρύτων κι ο Παναγιώτης Ζαΐμης, οίτινες υπό την πρωτουργίαν κι ευλογίαν του Παρθενίου και του σπεύσας εξ Βοστίτσης στρατού, ύψωσαν την επανάστασιν εν Καλαβρύτοις.
Τότε δε οι μοναχοί του Μεγάλου Σπηλαίου, εξελθόντες της μονής, υπό τον ηγούμενον Ζαχαρίαν και κρατούντες τον Σταυρόν, μετέβησαν εις Καλάβρυτα, διέσχισαν τα πλήθη των οπλισμένων Βοστιτσιάνων, κι άλλους μεν παρακαλούντες, άλλους δ' απειλούντες, απέσπασαν εις των χειρών αυτών, τας τουρκικάς οικογενείας των Καλαβρύτων και τα κειμήλια αυτών, προσφέρον δε εν τη μονή ασφαλές άσυλον, είτα δ' οδήγησαν αυτάς εις παραλίαν Ακράτας και μετεκόμησαν αυτοίς, γενόμενοι πορθμείς εις λιμέναν Κρίσης (Ιτέας) ένθα έμενε στρατός τουρκικός, εκδίκησιν πνέων΄΄.
Ακόμα ετουτ' η άνοιξη. Ραγιάδες, ραγιάδες!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΤΑΣΟΣ ΑΙΓΙΑΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου