Ήρθε η ώρα να απολυθούν οι κληρικοί;

Εκοψαν λόγω μνημονίου και τους διορισμούς κληρικών

Απ' ό,τι διάβασα, 22 ιεροσπουδαστές του νομού Ηλείας ολοκληρώνουν τις σπουδές τους και θα διοριστούν σε ενορίες του νομού για να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα (κι όχι βέβαια για την πίστη τους!)
Προ καιρού καινούργιες μητροπόλεις ιδρύθηκαν και καινούργιοι μητροπολίτες χειροτονήθηκαν και επιβάρυναν κι αυτοί τον δημόσιο κορβανά.Πριν από λίγο καιρό, νέοι που είχαν πετύχει στον ΑΣΕΠ και ήταν έτοιμοι να διοριστούν, ακυρώθηκαν οι διορισμοί τους, λόγω της οικονομικής κρίσης ενώ οι παπάδες θα... αυξάνονται και θα πληθύνονται;Όταν το ελληνικό κράτος ανέλαβε την υποχρέωση της μισθοδοσίας των κληρικών για πόσους ήταν η συμφωνία;
Δηλαδή αν αυτοί αποφασίσουν να είναι σε κάθε ενορία 20 παπάδες και σε κάθε νομό άλλοι 20 δεσποτάδες, το κράτος είναι υποχρεωμένο να το δεχτεί;
Αν δεν τους αρέσει το ψωμί και θέλουν παντεσπάνι να το πληρώνουν από τη δική τους περιουσία κι όχι από τη δική μου...

(Από τον Γιώργο Φ. Αγιομυργιανάκη /Press-gr )

Έχουµε και λέµε λοιπόν:
Το ελληνικό κράτος υπήρξε - και παραµένει  - απλόχερο προς την επίσηµη Ορθόδοξη Εκ­κλησία… µε παροχές στις οποίες σήµερα περιλαµβάνονται:
♦ Πλήρης οικονοµική κάλυψη της εκκλησιαστι­κής εκπαίδευσης (εκκλησιαστικές ακαδηµίες και φροντιστήρια).
♦ Μισθοδοσία των εφηµερίων, των διακόνων, καθώς και του λαϊκού προσωπικού των Μητροπό­λεων, των ιεροκηρύκων και των αρχιερέων.
2 Μέχρι το 1945 κανέναν µισθό δεν κατέβαλλε το κράτος σε εκκλησιαστικούς. Γενικά οι κλη­ρικοί (διάκονοι, πρεσβύτεροι, αρχιερείς) ενισχύο­νταν οικονοµικά από τις ενορίες, τους πιστούς και τον Οργανισµό Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περι­ουσίας (ΟΔΕΠ). Εξαιτίας της φτώχειας και των κα­ταστροφών του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, το κρά­τος τότε αποφάσισε να χορηγήσει στους εφηµέ­ριους (όσοι κληρικοί ήταν σε ενορίες) αποδοχές - πολύ µικρότερες από εκείνες των δηµοσίων υπαλλήλων.
3 Αυτή την οικονοµική βοήθεια την έδιναν απο­κλειστικά και µόνο στον εφηµεριακό κλήρο, δηλαδή µόνο σε έγγαµους κληρικούς, που έφε­ραν τον βαθµό του πρεσβυτέρου σε ενοριακές εκκλησίες.
4 Το 1952, επί κυβερνήσεων Πλαστήρα, το κράτος απαλλοτρίωσε µεγάλο µέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας και µάλιστα µερικά κοµµάτια ήταν φιλέτα. Επειδή τότε το κράτος δεν µπορούσε να αποζηµιώσει την Εκκλησία, έκανε συµφωνία µαζί της και αντί αποζηµιώσεως θα µι­σθοδοτούσε τον εφηµεριακό κλήρο όπως ακρι­βώς προβλεπόταν από τον νόµο, δηλαδή τους έγ­γαµους πρεσβυτέρους των ενοριακών ναών και όχι των προσκυνηµατικών, οι οποίοι, ως γνωστόν, έχουν και µεγαλύτερα έσοδα… Νοµοθετήθηκε µάλιστα ότι το 25% των εσόδων των ενοριακών ναών θα αποδίδεται στο Δηµόσιο Ταµείο για τη µι­σθοδοσία και επί χούντας το 25% έγινε 35%, µε αποτέλεσµα να κρύβουν έσοδα, ενώ επί κυβερ­νήσεως Σηµίτη η ρύθµιση αυτή καταργήθηκε εξ ολοκλήρου.
5 Με νοµοθετική ρύθµιση το 1997 (άρθ. 24 Ν.2470) επεκτάθηκαν οι ρυθµίσεις περί απο­δοχών των δηµοσίων υπαλλήλων και «στους εν ενεργεία τακτικούς εφηµερίους των ενοριακών ναών της χώρας». Εξοµοιώθηκαν δηλαδή πλήρως.
6 Στην πράξη, οι µητροπολίτες διορίζουν στις ενορίες ως εφηµερίους άγαµους κληρικούς που είναι ιεροµόναχοι και συνήθως φέρουν τον τίτλο του αρχιµανδρίτη. Με βάση τον Καταστατι­κό Χάρτη της Εκκλησίας, τακτικοί εφηµέριοι εί­ναι µόνον οι έγγαµοι: κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται ο διορισµός αγάµων, που χαρακτηρίζεται από την ίδια διάταξη προσωρινός. Ο Ν. 2470/1997, όµως, όπως είδαµε, αναφέρεται στη µισθοδοσία µόνο των τακτικών εφηµερίων, όχι των προσωρινών. Τη διάκριση αυτή κανένα Δηµόσιο Ταµείο δεν έχει επισηµάνει µέχρι σήµερα και βασιζόµενα στο έγ­γραφο του µητροπολίτη περί διορισµού κάποιου ως εφηµερίου µοιράζουν το κρατικό χρήµα επί δικαιουµένων και µη, µε την πολιτεία να κάνει τα «στραβά µάτια».
7 Μετά το 1952 και εκµεταλλευόµενη η Εκκλη­σία την τότε ανοδική οικονοµική πορεία του τόπου, άρχισε κλιµακωτά να ζητά µισθοδοσία από το κράτος διαφόρων κατηγοριών στελεχών της, µε τις κατά καιρούς κυβερνήσεις να υποχωρούν και το Δηµόσιο να πληρώνει όλο και περισσότερα για λογαριασµό της Εκκλησίας. Μισθοδοτήθηκαν λοι­πόν από το κράτος - και συνεχίζουν - οι διάκονοι, οι λαϊκοί υπάλληλοι των Μητροπόλεων, οι ιεροκή­ρυκες και, τέλος, επί κυβερνήσεως Ράλλη οι ίδιοι οι δεσποτάδες… Βεβαίως, όλοι µε τα επιδόµατα των δηµοσίων υπαλλήλων, την ιατροφαρµακευτι­κή περίθαλψη και συνταξιοδότηση.
8 Βάσει της συµφωνίας του 1952, η µισθοδοσία των τακτικών εφηµερίων των ενοριών βαρύ­νει το κράτος, αλλά η µισθοδοσία όλων των υπο­λοίπων οφείλεται σε βούληση, σε πρωτοβουλία της πολιτείας, γεγονός που, πρέπει να επισηµά­νουµε, µπορεί να ανακληθεί. Επίσης, να τονίσου­µε ότι η µισθοδοσία των υπολοίπων (πλην δηλαδή των τακτικών εφηµερίων) πάσχει συνταγµατικά, διότι εισάγει διάκριση και ανισότητα µεταξύ των κληρικών της επίσηµης Ορθόδοξης Εκκλησίας και των λοιπών θρησκευµάτων στην Ελλάδα. Άλλω­στε, πάγιες διατάξεις του Κανονικού Δικαίου ορί­ζουν ότι οι έχοντες την ιδιότητα του µοναχού (αρ­χιερείς και ιεροµόναχοι) σιτίζονται από τη µονή τους. Εάν η µισθοδοσία του κράτους περιοριστεί µόνο στους τακτικούς εφηµερίους, δεν θα υπάρ­ξει οικονοµικό πρόβληµα για νέες και πολλές χει­ροτονίες, διαφορετικά η Εκκλησία πρέπει να το πάρει απόφαση και, εφόσον ζητάει προσλήψεις πέραν του νόµου, θα πρέπει να τους πληρώνει από τα δικά της ταµεία.
9 Τέλος, να πούµε ότι από τη κρατική µισθοδο­σία εξαιρούνται οι κληρικοί των προσκυνη­µατικών ναών. Στην πράξη όµως οι δεσποτάδες κάνουν ένα παιχνίδι για να παίρνουν και αυτοί οι κληρικοί αποδοχές από το Δηµόσιο. Τους διορί­ζουν παράλληλα και σε ενοριακό ναό, και έτσι µι­σθοδοτούνται παράνοµα. Ποτέ δεν ακούσαµε το υπουργείο Οικονοµικών, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, να κάνει έλεγχο ως προς τους εφηµέρι­ους σε Μητροπόλεις και ενορίες.
Πηγή...