Ελληνισμός και θρησκευτική "Μπόχα και δυσωδία"

  Το πτώμα του Βησσαρίωνα όπου απεικονίζονται διάφορες φωτογραφίες αφημένες στον "άγιο" για διάφορα αιτήματα. Ανάμεσα τους είναι και πολλές φωτογραφίες μικρών παιδιών, και γι' αυτή την κατάντια υπεύθυνη είναι η Εκκλησία της Ελλάδος, που πρέπει να απολογηθεί σε Θεό και ανθρώπους.

 

Όλα καλά και περίκαλα τά 'χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι».
Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια. 

Δ. Λιαντίνης.

Πρόσφατα, σε φιλικό χώρο, φιλοξενήθηκε η ανάρτηση Ελληνισμός και Ορθοδοξία , αυτό όμως δεν μας εκπλήσσει καθώς βιώνουμε το χάσμα στη βάση ενός κόσμου προσαρτημένου τόσο στους φιλόσοφους όσο και στους "προφήτες". Γράφει ο αείμνηστος Δ. Λιαντίνης:

Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε το ρίξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη.

Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του ελληνισμού και των άλλων:

Γράφει –μεταξύ άλλων- ο Ιωάννης Κακριδής στον πανηγυρικό του λόγο "Το νόημα της ελληνικής ελευθερίας", που εκφωνήθηκε την 26η Οκτωβρίου 1960 στη μεγάλη αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης:

Στον αρχαίο κόσμο ελεύθερος, εθνικά ελεύθερος, ήταν και ο Αθηναίος και ο Σπαρτιάτης και ο Πέρσης και ο Αιγύπτιος. Ο Αιγύπτιος όμως και ο Πέρσης, αν τους μετρούσαμε πάνω στο κλασικό ελληνικό ιδανικό, δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολίτες ελεύθεροι. Γιατί τους λαούς αυτούς τους βλέπουμε να σκύβουν το κεφάλι μπροστά σε μιαν επιταγή που τους επιβαλλόταν απέξω: στην επιταγή μιας πολιτείας, που απαιτούσε να κανονίζει και την ιδιωτική ζωή του πολίτη της ως την τελευταία λεπτομέρεια - ή στην επιταγή ενός βασιλιά, συχνά θεοποιημένου, που όριζε τους υπηκόους του σε ζωή και σε θάνατο- σε άλλες χώρες οι λαοί έπρεπε να υπακούν τυφλά στην επιταγή μιας θρησκείας σκοτεινής και αδιάλλαχτης, που τα μυστικά της τα γνώριζε μόνο το ιερατείο της, παντοδύναμο και ανεξέλεγκτο.

Αντίθετα το κλασικό ελληνικό ιδανικό ζητούσε από τον άνθρωπο να μεταστρέψει τον εξωτερικό εξαναγκασμό σε πειθαρχία εσωτερική: Να σεβαστείς και ν' αγαπήσεις το θεό σου˙ να υπακούσεις στους νόμους της πατρίδας σου˙ να πειθαρχήσεις στους άρχοντες σου - ναι! Όχι όμως γιατί σε υποχρεώνουν εκείνοι, όχι γιατί φοβάσαι την τιμωρία τους, όχι για­τί θέλεις να κολακέψεις την εύνοια τους. Μια μάζα ανθρώπων αξεχώριστων, που δουλεύει τυφλά και άβουλα στο θεό , στην πολιτεία και στους άρχοντες, ας είναι και για το καλό, αυ­τό για τον κλασικό 'Έλληνα δεν ήταν οργάνωση ανθρώπων ελεύθερων. Για τον κλασικό Έλληνα η ελεύθερη πολιτεία προϋπόθετε και τον πολίτη ελεύθερο. Το κάθε άτομο χρωστούσε να υψωθεί σε ακεραιωμένη, υπεύθυνη προσωπικότητα, και με το φρόνημα αδούλωτο να κάνει τις επιταγές του θεού, της πολιτείας και των αρχόντων επιταγές της ψυχής του της ίδιας. Όλες οι μεγάλες ανθρώπινες αξίες, για να μείνουν αξίες, έπρεπε να πάψουν να είναι ετεροκίνητες και να δικαιωθούν μέσα στην ψυχή του κάθε πολίτη.»

Και τα παραδείγματα του Κακριδή συνεχίζονται: Το φως ζητάει ο Αίας από τον Δία την ώρα που σκοτεινιάζει η μάχη γύρω από το κορμί του Πάτροκλου. Το φως και όχι τη σωτηρία. Να πεθάνουν εύχεται μέσα στο φως, αντικρίζοντας κατάματα το θάνατο, σαν ελεύθερες ψυχές που είναι.

 

....ο Έλληνας το ξέρει πως σαν άνθρωπος που είναι στέκει αδύναμος μπροστά στις βουλές των θεών των αθανάτων. Ακόμα ξέρει πως για να υπάρξει κράτος, εί­ναι ανάγκη ο πολίτης να υπακούει στους νόμους και στους άρχοντες. Και όμως κοιτάζει τους θεούς του στα μάτια, δεν τους προσκυνάει, γιατί η αίσθηση της αξιοπρέπειας του ως ανθρώπου δεν του επιτρέπει την ταπείνωση αυτή. Νιώθει ακόμη, πως και για τους θεούς τους ίδιους θα ήταν ταπεινωτικό να βλέπουν μπροστά τους (ακόμα και) δούλους να τους λατρεύουν.

Θρησκευτική "Μπόχα και δυσωδία"

Στην προαναφερθείσα ανάρτηση Ελληνισμός και Ορθοδοξία στην οποία απεγνωσμένα προσπαθεί να επιφέρει νοηματική σύγχυση με αποσπασματικές αναφορές σε αρχαία κείμενα, ο συγγραφέας αγγίζει τα όρια της γελοιότητας όταν γράφει για 

νεοπαγανιστικές προσπάθειες , οι σωβινιστικές τάσεις και η θανατολαγνεία, λατρεία των πτωμάτων του Μάρξ, του Στάλιν κλπ. , εντέχνως  μη αναφερώμενος όμως

στα αποκρουστικά σάπια κουφάρια των αγίων* της ορθοδοξίας, που υπέστησαν και έξωθεν παρεμβάσεις με χημικές ουσίες για να διατηρούνται και να εκτίθενται σε κοινή θέα με σκοπό την συλλογή χρημάτων και την εξαπάτηση του αμαθή λαού περί της -δήθεν- μόνης και αληθινής ορθοδόξου θρησκείας την οποία χωρίς κανένα πλέον ενδοιασμό προσπαθούν να την ταυτίσουν με τον ελληνισμό...

*Βλ.  το "φιάσκο" του Βησσαρίωνα...όταν οι ραδιουργοί παπάδες, δεν έχασαν την ευκαιρία που τους δόθηκε για να γεμίσουν και πάλι τα μπαούλα τους με άτιμο θησαυρό, όταν με  το πτώμα ενός νεκρού παπά που σχεδόν δεν έλειωσε (από φυσικά -όπως αποδεικνύεται- αίτια) βρήκαν  μιά καλή ευκαιρία για εμπορικοποίηση του θρησκευτικού συναισθήματος και της αφέλειας του αμαθή λαού.

Νίκος Σάμιος με πληροφορίες από

Πηγή1 Πηγή2 Πηγή3