Στο όνομα της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας

Με την ευκαιρία της επετείου της 17ης Νοεμβρίου 1973 
Καθ' όλη την διάρκεια των μηνών αυτών διακατεχόμαστε από μία περίοδο έντονης ανάνηψης της πολιτικής συνείδησης των Λαών από την πολυετή καταστολή η οποία καλλιεργήθηκε και πραγματοποιήθηκε από το 1960 και μετά τουλάχιστον σε διάφορες μορφές και με διάφορες μεθοδολογίες. Η πολιτικοποίηση ενός Λαού πηγάζει από την αίσθηση δύναμης και την δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης άνευ φίμωσης ιδεών και ατόμων. Η αίσθηση της τρομοκρατίας σε οποιοδήποτε επίπεδο και ιδιαίτερα στο επίπεδο της κοινωνικής κατακραυγής ως αντίποινα για την ενεργή σκέψη και εκτίμηση πραγμάτων που μπορεί να μην είναι πλήρως εντός των αποδεκτών κοινωνικών ορίων προπαγάνδας είναι το βασικό και ύψιστο εργαλείο κατάπνιξης της πολιτικοποίησης των Πολιτών.

Ι. Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. ΓΕΡΙΤΣΙΔΗ

Α. ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Πάντα σε μία έρευνα για να ανακαλύψουμε ο,τιδήποτε συνέβη στο οποίο εμείς δεν ήμασταν παρόντες ή για το οποίο υπάρχουν αντικρουόμενα στοιχεία και ενδείξεις / ισχυρισμοί πρέπει να ξεκινήσουμε από την επίσημη εκδοχή / αναφορά των συμβάντων και σταδιακά να ελέγξουμε με βάση την λογική και την αντικειμενικότητα την πραγματικότητα των ισχυρισμών της.

Ο καλύτερος τρόπος να συγκαλυφθεί ένα έγκλημα είναι να παρουσιασθεί ως ατύχημα / φυσική εξέλιξη γεγονότων ή παράπλευρη απώλεια ενός άλλου γεγονότος. Αυτό ισχύει για όλες τις συγκεκαλυμμένες δολοφονίες από τις απλές ( δηλαδή σχεδιασμένες από ιδιώτες ενάντια σε άλλον ιδιώτη ) έως τις πιο σύνθετες ( δηλαδή σχεδιασμένες από ομάδα φυσικών προσώπων / κρατικών παραγόντων / διαφόρων οργανώσεων ενάντια σε κάποιο ή κάποια φυσικά πρόσωπα ). Λίγες σχετικά είναι οι δολοφονίες οι οποίες δεν έχουν κάποιο βαθμό συγκάλυψης.

Η επικοινωνιακή πολιτική λοιπόν που χρησιμοποιείται όταν υπάρχει μία απώλεια που έχει προκληθεί με δόλο είναι να αποκρυφτεί αυτός ο δόλος και ει δυνατόν και η πρόκληση της απώλειας αυτής από οποιονδήποτε άλλο εκτός από συγκυρίες παντός είδους.

Β. ΒΑΣΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΗ ΚΑΘΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ Ή ΠΡΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Ο ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ

Μία βασική αρχή για όλη την γκάμα ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ότι για να προβεί κάποιος σε μία πράξη πρέπει να έχει κίνητρο να το κάνει. Αυτό το κίνητρο πρέπει να είναι αρκετά ισχυρό για να υπερνικήσει α) την αδράνεια που μπορεί και συνήθως διακατέχει έναν άνθρωπο και β) τυχόν κυρώσεις / προβλήματα / αναστάτωση προγράμματος / άλλα θέματα και υποχρεώσεις που μπορεί να διαταραχθούν ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος αυτός να προβεί στην συγκεκριμένη πράξη, καλή ή κακή. Επίσης, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι υπάρχουν αντικειμενικά κίνητρα και υποκειμενικά κίνητρα : αντικειμενικά είναι τα κίνητρα στα οποία το 90% του πληθυσμού θα ανταποκρινόταν με πράξεις. Υποκειμενικά είναι τα κίνητρα στα οποία δεν μπορούμε να ποσοστοποιήσουμε με ακρίβεια την ανταπόκριση με πράξεις από τον πληθυσμό. Τα υποκειμενικά

κίνητρα είναι συνήθως λόγοι άκρως προσωπικοί οι οποίοι είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών διεργασιών και / ή παθολογιών και δεν μπορούν να γενικευθούν πέρα από την υπόθεση του συγκεκριμένου ατόμου που κατέχει τέτοιου είδους κίνητρα.

Στην περίπτωση εγκληματικής πράξης το θέμα του κινήτρου διαμορφώνεται ως εξής : ο δράστης μίας εγκληματικής πράξης ( και όταν λέμε εγκληματική πράξη εννοούμε του απλού Ποινικού Κώδικα ή το λεγόμενο White Collar Crime ) πρέπει να έχει ένα κίνητρο αρκετά ισχυρό ώστε να αψηφήσει την απειλή της δίωξης από τον Νόμο σε περίπτωση που αποκαλυφθεί, να αψηφήσει τον Ηθικό Κώδικα που επιτάσσει να μην προβεί στην συγκεκριμένη πράξη και να αψηφήσει όλους τους παράγοντες που απειλούν την άποψη που έχει για τον δικό του εαυτό ως 'καλό' ( από γονεϊκές νουθεσίες έως θρησκευτικό δόγμα ).
Για να επιτευχθεί κίνητρο τέτοιας ισχύος όπως περιγράψαμε θα πρέπει αυτά τα οποία θα καρπωθεί ο δράστης του εγκλήματος όχι μόνο να εξισώνουν αυτά τα οποία χρειάζεται να αψηφήσει αλλά να τα υπερνικούν κατά πολύ. Για αυτό τον λόγο συνήθως τα κίνητρα τα οποία είναι αρκετά δυνατά για να ωθήσουν κάποιον προς το έγκλημα είναι κίνητρα πρωτίστως αποσόβησης προβλημάτων / κυρώσεων και δευτερευόντως κίνητρα αποκτήσεως εξουσίας που θα πρέπει να είναι ακόμα πιο δυνατά από τα προηγούμενα. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει ένα ικανό επίπεδο πεποίθησης / επιβεβαίωσης ότι για το συγκεκριμένο έγκλημα θα υπάρχει ατιμωρησία είτε από το Κράτος / Νόμο είτε από κάποιον άλλο Ηθικό Κώδικα ( π.χ. η υπόσχεση μεταθανάτιας επιβράβευσης ).

Με βάση αυτές τις αρχές είναι φυσική συνέπεια το συμπέρασμα ότι όσο πιο πολύ ένα άτομο βρίσκεται στις ακραίες καταστάσεις της κοινωνίας ( δηλαδή είτε στα πιο χαμηλά στρώματα είτε στα πιο υψηλά ) τόσο πιο πολύ έχει επιρρέπεια προς κίνητρα που ωθούν σε έγκλημα.

Οι δυνατότητες συγκάλυψης, πάντα με βάση την λογική, είναι πολύ μεγαλύτερες στα υψηλά στρώματα της κοινωνίας από ότι είναι στα χαμηλά. Αυτό γιατί η συγκάλυψη ενός εγκλήματος απαιτεί δυνατότητες απόκτησης είτε συγκεκριμένων μέσων τα οποία προϋποθέτουν μία δεδομένη αγοραστική δυνατότητα είτε απόκτησης συνεργών το οποίο προϋποθέτει την δυνατότητα δημιουργίας κινήτρων σε τρίτους ώστε να γίνουν συνεργοί σε ένα έγκλημα. Για αυτό οι δυνατότητες εξιχνίασης ενός εγκλήματος μεγαλώνουν κατά πολύ όσο χαμηλώνει το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο του δράστη.

Φτάνοντας στα υψηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα των λεγομένων αρχουσών τάξεων, οι δυνατότητες εξιχνίασης εγκλημάτων που λαμβάνουν χώρα σε αυτήν είναι το ίδιο μικρές όσο και οι δυνατότητες συλλογής δεδομένων από / για αυτές τις άρχουσες τάξεις από κοινωνικούς ερευνητές ανά τους αιώνες. Επίσης, σε αυτές τις τάξεις ένα μεγάλο ανασταλτικό ενάντια στην τέλεση εγκλημάτων άρεται καθότι η δίωξη ατόμων που ανήκουν σε αυτές τις τάξεις είναι σπάνια, δύσκολη και άκρως επιεικής. Πολλές φορές ακόμα και όταν το έγκλημα δεν είναι πραγματικά συγκαλυμμένο δεν ασκείται δίωξη ή έρευνα ( π.χ. η κλασσική περίπτωση της δολοφονίας / βιαίου θανάτου της πρώτης συζύγου του εφοπλιστού Σταύρου Νιάρχου, Ευγενίας ).

Μία μόνο θετική απόρροια υπάρχει από αυτό το καθεστώς για όποιον θέλει να ερευνήσει και να αποκαλύψει ή να διαμορφώσει ορθούς συλλογισμούς, συμπεράσματα και απόψεις επί τέτοιων εγκλημάτων : το γεγονός ότι λόγω της εγγύησης περί έλλειψης δίωξης / έρευνας, οι συγκαλύψεις που λαβαίνουν χώρα είναι εύκολο να αναλυθούν και να καταρριφθούν με βάση απλά έγγραφα και λογική.

Γ. Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. ΓΕΡΙΤΣΙΔΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΑΥΤΗΣ

1 ) ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΔΟΧΗ

Επισήμως ο Γεώργιος Α. Γεριτσίδης είναι θύμα των βιαιοπραγιών που έλαβαν χώρα την 17η Νοεμβρίου 1973, δολοφονηθείς από σφαίρα πυροβόλου όπλου ( και μάλιστα μυδραλίου ) η οποία ήταν αδέσποτη και πέτυχε τον Γεώργιο Γεριτσίδη εν' όσω ήταν μέσα στο αυτοκίνητο του σε περιοχή αρκετά απομακρυσμένη από το κέντρο των βιαιοπραγιών και άκρως παράλογη για το σύνηθες του επαγγελματικό πρόγραμμα. Αυτό δικαιολογήθηκε ανεπισήμως και εκ των υστέρων λέγοντας ότι την στιγμή του θανάτου του ο Γεώργιος Γεριτσίδης φυγάδευε άτομα από την επικίνδυνη ζώνη και τα πήγαινε σπίτι τους.

Η παραπάνω εκδοχή είναι αυτή που αναπαράγεται έκτοτε και η οποία δεν στηρίζεται σε κανένα άλλο στοιχείο εκτός από μαρτυρίες μαρτύρων που ποτέ δεν παρουσιάστηκαν ή δεν ήταν αυτόπτες και φημολογίες. Ουδέποτε δεν παρουσιάστηκε πραγματικός μάρτυρας επώνυμα ή ανώνυμα παρουσιάζοντας στοιχεία που ελέγχονται και μπορούν να πιστοποιηθούν.

Επίσης, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι υπήρξε τεράστια περιχαράκωση της σωρού του Γεωργίου Γεριτσίδη από στρατό και αστυνομία μέχρι και την στιγμή του ενταφιασμού, σε σημείο που ακούστηκε ότι έλαβαν χώρα συλλήψεις από τα άτομα που έλαβαν μέρος στην επιπέδου ειρηνικής και σιωπηρής διαδήλωσης πολυπληθή κηδεία του ( την Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 1973, ημέρα απαγορεύσεως της ελεύθερης και απρόσκοπτης κυκλοφορίας από το καθεστώς ). Κατά την διάρκεια των επικήδειων λόγων υπήρξε τεράστια πίεση από κυβερνητικούς και ιερείς ώστε να μην εκφωνηθεί κανένας λόγος και εάν ήταν απαραίτητο να ήταν πλήρως προσωπικός.

Ο δήμος χορήγησε με την μεταπολίτευση του 1974 τον τάφο ( της τριετούς χρήσεως ) στον οποίο είχε ενταφιασθεί εσαεί ώστε να μην χρειαστεί ποτέ εκταφή.

2) ΓΕΓΟΝΟΤΑ

1.  Τα οστά της σωρού αποδεικνύουν ότι ουδέποτε υπήρξε τραύμα από σφαίρα οποιουδήποτε μεγέθους ενώ υπάρχει σαφής ένδειξη ότι υπέστη βασανισμό και ο θάνατος είναι εμφανές ότι προήλθε τραύμα με αμβλύ αντικείμενο ( πιθανότατα κλομπ ) στην βάση του κρανίου με στόχο τον βραδύ θάνατο του θύματος.
2. Το αυτοκίνητο στο οποίο επισήμως λέγεται ότι έλαβε χώρα ο τραυματισμός και η ακατάσχετη αιμορραγία που προεκλίθη από αυτόν δεν φέρει κανένα ίχνος αίματος και ουδέποτε το έφερε.
3. Η τρύπα από την σφαίρα η οποία φέρεται ότι είναι αυτή που τραυμάτισε θανάσιμα τον Γεώργιο Γεριτσίδη δεν ανταποκρίνεται στο διαμέτρημα της επισήμου εκδοχής ούτε και στην προβολή σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε να είχε προκαλέσει τραύμα εισόδου ( δηλαδή, δεν θα μπορούσε να είχε προκαλέσει το τραύμα το οποίο ισχυρίζονται ότι προκάλεσε από την γωνία και θέση που τρύπησε το αυτοκίνητο ).
4. Οι μάρτυρες οι οποίοι καταθέτουν την επίσημη εκδοχή παραθέτουν στοιχεία, επίσημα ή ανεπίσημα, που καταρρίπτουν την ίδια την επίσημη εκδοχή ( δηλαδή, αναφέρουν καταστάσεις οι οποίες έρχονται σε αντίθεση η μία με την άλλη ή δεν υποστηρίζονται από φυσικά αποδεικτικά στοιχεία ).
5. Η καταχώρηση στο Β.Α.Σ. του αρμοδίου αστυνομικού τμήματος αποκλείει παρανόμως και αυθαιρέτως την διενέργεια έρευνας για εγκληματική ενέργεια παρ' όλο που αναφέρει ( με αυθαίρετη ιατρική διάγνωση / ορολογία του καταχωρήσαντος ανωνύμου αστυνομικού )
   « θανάσιμο τραυματισμό ατόμου από όπλο εντός πόλεως από άγνωστο».
6. Στην νεκροτομή την οποία διετάχθη δεν υπάρχει καταχώρηση του πορίσματος ούτε κάποια άλλη ένδειξη ότι τελέσθη η νεκροτομή ( πράγμα το οποίο αποδεικνύεται ότι έλαβε χώρα από τα οστά ).
7. Η νεκροτομή διετάχθη ( και είναι καταγραμμένη ότι εκτελέσθηκε ) σε ημερομηνία κατόπιν της κηδείας και ενταφιασμού της σωρού.
8. Η καταχώρηση της νεκροτομής στο νεκροτομείο είναι κενή και ο αριθμός πρωτοκόλλου αντιστοιχεί σε νεκροτομή γυναικός που έγινε σε άλλη ημέρα και ώρα. Δεν υπάρχει καταχώρηση ή υπογραφή ιατροδικαστή.

Και μόνο με την παράθεση των παραπάνω πραγματικών και αποδεικτέων γεγονότων είναι εμφανές ότι εδώ έχει συμβεί συγκάλυψη της συγκεκριμένης δολοφονίας. Επίσης είναι εμφανές ότι η συγκάλυψη δεν έχει γίνει από τα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα καθότι απαιτεί την δημιουργία συνεργών σε θέσεις όπου υπάρχουν πολλά ανασταλτικά για την δημιουργία κινήτρου συνεργίας. Συνεπώς οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η συγκάλυψη προήλθε από τα υψηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα και μάλιστα αυτά τα οποία έχουν άμεση ενασχόληση με την διακυβέρνηση και την κρατική εξουσία.

Αυτό το οποίο μένει για να μπορέσουμε να δούμε την εικόνα και πιθανώς να σκιαγραφήσουμε τους δράστες είναι το κίνητρο. Για ποιο λόγο θα ενδιαφερόταν το Κράτος ή αυτοί που το Κράτος προστατεύει να δολοφονήσουν και να συγκαλύψουν την δολοφονία ενός μεσαίας τάξης δημοσίου υπαλλήλου ;

3) ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΙΝΗΤΡΟΥ

Για να μπορέσουμε να αναλύσουμε σωστά όλους τους παράγοντες οι οποίοι αντιδρούν μεταξύ τους σε σχέσεις δράσης - αντίδρασης ώστε να φτάσουμε στο αποτέλεσμα το οποίο αναλύουμε ( σε αυτή την περίπτωση την συγκεκριμένη δολοφονία και την συγκάλυψη της ) χρειάζεται να ρωτήσουμε και να απαντήσουμε λογικά και επιστημονικά στις εξείς ερωτήσεις :

- ποιος έχει συμφέρον / έχει επωφεληθεί από το συμβάν ;
- ποιος έχει δυνατότητα να προκαλέσει το συμβάν ;
- τι συνέβαινε στο άμεσο και κατά δεύτερον έμμεσο περιβάλλον του θύματος ;
- τι θα επηρέαζε το θύμα εάν δεν είχε απομακρυνθεί από το περιβάλλον και τις δραστηριότητες του ;

Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε τις ερωτήσεις αυτές θα πρέπει να δούμε το περιβάλλον και τις δραστηριότητες του Γεωργίου Γεριτσίδη. Μέσα από την ανάλυση αυτών θα μπορέσουμε να βρούμε πιθανούς υποψηφίους για το κίνητρο υπέρ της εκτελέσεως του.

Ο Γεώργιος Γεριτσίδης εργαζόταν ως εφοριακός υπάλληλος στον Δημόσιο Τομέα. Είχε βαθμό τμηματάρχη Β΄, το οποίο σημαίνει ότι είχε την δυνατότητα και την υποχρέωση να ελέγχει και να εκτελεί ελέγχους με κύρος υπογραφής υψηλότερο από αυτό ενός απλού ελεγκτή. Για να μπορεί να είναι καθ' όλα εξοπλισμένος και προετοιμασμένος για εις βάθος και δίκαιο έλεγχο των μεγάλων επιχειρήσεων που του ανέθεταν, πρίν την τέλεση του ελέγχου ο Γιώργος μελετούσε εις βάθος το αντικείμενο της κάθε επιχείρησης ώστε να μπορεί να κρίνει εάν οι δικαιολογίες ή οι δαπάνες / έξοδα ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα ή όχι ( π.χ. πρίν να περάσει από έλεγχο εταιρεία εισαγωγής ξυλείας, μελέτησε τα πάντα επί το εμπόριο ξύλων, είδη και ποιότητες ξυλείας, ανάγκες / δαπάνες απαραίτητες ή περιττές σχετικά με την προστασία και συντήρηση της ξυλείας, κ. ά. ). Κατόπιν εκτελούσε τον έλεγχο και πολύ συχνά έκανε υποδείξεις ως οικονομολόγος για καλύτερα, πιο λειτουργικά οργανογράμματα των επιχειρήσεων αυτών ώστε να έχουν πιο υγιή επιχειρησιακή και φορολογική εικόνα από τούδε και στο εξής.

Ο Γιώργος πέρασε από πολλές κατηγορίες εφοριών όπου χειρίστηκε υποθέσεις μικρών και μεγάλων εταιρειών καθώς και φυσικών προσώπων με τον ίδιο τρόπο, αντιμετώπιση και προσφορά συστάσεων. Εκπαίδευε και ενημέρωνε τους συναδέλφους του και δικαίως απέκτησε το κύρος και την φήμη αντικειμενικού και άτεγκτου εφοριακού ο οποίος υποστήριζε το συμφέρον του Δημοσίου χωρίς όμως να υπονομεύει το συμφέρον των Πολιτών ( η άρνηση του να χρηματιστεί οδήγησε συχνά σε δυσμενείς μεταθέσεις ή απώλεια της προαγωγής που δικαιούταν ).

Την εποχή κοντά στην δολοφονία του, ο Γιώργος εργαζόταν στην εφορία Χημικών Επιχειρήσεων. Σε αυτή την εφορία υπαγόταν επιχειρήσεις που είχαν να κάνουν με παραγωγή / έλεγχο ποτών και φαγητών, φαρμάκων, καλλυντικών και άλλων προϊόντων τα οποία απαιτούν χημική και βιομηχανική επεξεργασία. Για κάθε μία από αυτές, μελέτησε και έμαθε το αντικείμενο τους από επίπεδα επικινδυνότητος μέχρι βασικές χημικές ενώσεις που χρησιμοποιούνται στον τομέα καθώς και παντός είδους ελέγχους που απαιτούνται ( και συνεπώς απαιτούν δαπάνες ) για το καλώς έχειν των προϊόντων αυτών.

Την ημέρα της δολοφονίας ( Σάββατο 17 / 11/ 1973 ) ο Γιώργος είχε βγεί προς επίσκεψη σε φαρμακοβιομηχανία λόγω ελέγχου. Το δρομολόγιο το οποίο επρόκειτο να ακολουθήσει και το οποίο ήταν γνωστό στην οικογένεια του δεν περνούσε από περιοχές όπου γινόταν βιαιοπραγίες αν και τα γραφεία της εφορίας ήταν στο κέντρο της Αθήνας όπου την ημέρα εκείνη υπήρχαν ακροβολιστές και παντός είδους επικίνδυνα στοιχεία.

Τα ίχνη του χάνονται μέχρι που η οικογένεια του ειδοποιείται τηλεφωνικώς να προσέλθει στο Ρυθμιστικό ( νυν Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεώργιος Γεννηματάς ) για να τον συνδράμει χωρίς να πληροφορηθεί εάν και πώς κατέληξε εκεί ούτε και ποια ήταν η κατάσταση του. Τελικά η αναζήτηση του σε ένα χαώδες νοσοκομείο όπου οι συγγενείς των αμέτρητων τραυματιών της ημέρας εκείνης καθώς και οι ίδιοι οι τραυματίες γέμιζαν ατάκτως τους χώρους και τους θαλάμους τελείωσε στο νεκροθάλαμο όπου και εντοπίστηκε μετά από εναγώνια αναζήτηση χωρίς καμμία βοήθεια ή ενημέρωση από οποιονδήποτε αρμόδιο.

Εξηγήσεις και τρόπος / λόγος θανάτου του Γιώργου ήταν ασαφείς και συγκεχυμένες, μεταξύ τους αντικρουόμενες ανάμεσα σε διαφορετικούς γιατρούς / ιατροδικαστές οι οποίοι αποπειράθηκαν να επεξηγήσουν τα γεγονότα από την νύχτα εκείνη και εξής. Χωρίς επεξήγηση και χωρίς υποστήριξη από τις διάφορες επίσημες εκδοχές για τον τόπο και τον τρόπο του θανάτου του, η υπηρεσία του Γιώργου τον ανακήρυξε
« Παθόντα εν υπηρεσία και ένεκα ταύτης» και έδωσε στην χήρα και το ορφανό του την αντίστοιχη σύνταξη.

Εδώ είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι « Παθών εν υπηρεσία και ένεκα ταύτης» για Δημόσιο Υπάλληλο σημαίνει ότι ο εν λόγω άνθρωπος έχει διαταχθεί σε μία υπηρεσία ( σε αυτή την περίπτωση την εκτέλεση εφοριακού ελέγχου ) και λόγω του ότι ενώ εκτελεί αυτή την υπηρεσία και εξ αιτίας της υπηρεσίας αυτής που εκτελεί ο άνθρωπος αυτός πεθαίνει.

Κατόπιν, στην αρχή της μεταπολίτευσης και στην πολύκροτη δίκη των συνταγματαρχών, το θέμα της δολοφονίας του Γιώργου εξετάσθηκε ως απλή αναφορά χωρίς κανένα μάρτυρα εκτός από την ανήλικη κόρη του, η οποία ήταν ακόμα υπό κατάσταση σόκ και έντονης συναισθηματικής ταραχής, και στην οποία είχαν ειπωθεί από διάφορους βαθμοφόρους, γιατρούς, 'αυτόπτες μάρτυρες', συναδέλφους, έφορο, συγγενείς και αστυνομικούς ( οι οποίοι ουδέποτε εγκαλέστηκαν ή εμφανίστηκαν ή κατέθεσαν ενόρκως και επωνύμως ο,τιδήποτε ) διάφορα μυθεύματα, εκδοχές και ισχυρισμοί οι οποίοι καταγράφηκαν ως επίσημη εκδοχή παρ' όλο που η κόρη του Γιώργου κατέθεσε τόσο στον ανακριτή Τσεβά όσο και στην ακροαματική διαδικασία ότι τα πάντα αυτά ήταν ανεξακρίβωτα και δι' ακοής ( hearsay ).

Μετά την λήξη της δίκης και το 'κλείσιμο' της υποθέσεως η οικία του Γιώργου παρεκολουθείτο από αστυνομικούς παρ' όλο που θεωρητικά όλα είχαν τακτοποιηθεί και το ίδιο το καθεστώς είχε πέσει.

Έχοντας υπ' όψη τα εξείς :

1. εκ πρώτης όψεως, δεν υπάρχει τίποτε στην δράση του Γιώργου που να δικαιολογεί τον θάνατο του εντός της σειράς γεγονότων του Πολυτεχνείου, ούτε κάν ως παράπλευρη απώλεια.
2. παντού σε όλες τις επίσημες εκδοχές παρουσιάζεται ως δρών μόνος του, ακόμα και κατά την διάρκεια της επίσκεψης του στην συγκεκριμένη φαρμακοβιομηχανία που έλεγχε, αν και ο κανονισμός της υπηρεσίας ( και για την εξασφάλιση της ορθότητας του ελέγχου για να μην ακυρωθεί ) απαιτεί την παρουσία τουλάχιστον ακόμα ενός εφοριακού ο οποίος συνυπογράφει την υπόθεση. ( ο συνυπογράφων γνωστός επώνυμος εφοριακός που τον συνόδευε δεν εγκαλέστηκε ποτέ από την δικαιοσύνη και απείχε γενικώς από κάθε προσπάθεια της οικογένειας του Γιώργου να τον ρωτήσει ως τον μόνο αυτόπτη μάρτυρα που τον είδε τελευταίος ζωντανό ).
3. η εκδίκαση / εξέταση της υπόθεσης της δολοφονίας του Γιώργου ως εγκληματική ενέργεια από το κράτος αντικρούει και καταρρίπτει τις επίσημες καταχωρήσεις της αστυνομίας.
4. η 'απώλεια' των διαφόρων καταγραφών και εγγράφων πιστοποίησης του τρόπου θανάτου και του αιτίου αυτού από το νοσοκομείο, το νεκροτομείο και κατόπιν την Υπηρεσία του Γιώργου ( το Υπουργείο Οικονομικών ), καθώς και τμήματα της Αστυνομίας ( π.χ. ανθρωποκτονιών ) αφήνει ατεκμηρίωτη και συνεπώς άνευ εξέτασης της σωρού αδύνατο να εξακριβωθεί η ορθότητα του πορίσματος ( το οποίο και διαψεύδεται πλήρως ).
5. η σωρός ήταν απίθανο να εξετασθεί ξανά αφού, τελείως κατ' εξαίρεση για τον Γιώργο ( κατόπιν αιτήσεως της οικογενείας του για εκταφή το 1975 ), ο Δήμος του χορήγησε εσαεί και δωρεάν τον τάφο στον οποίο ήταν ενταφιασμένος και απέρριψε συνεπώς την αίτηση εκταφής.

Έχοντας επίσης υπ' όψη για τον Γιώργο :

1. ότι ήταν εξαιρετικά ενδελεχής στην δουλειά του.
2. ότι μάθαινε τα πάντα γύρω από το αντικείμενο των επιχειρήσεων που ήλεγχε.
3. ότι δεν χρηματιζόταν.
4. ότι δεν εκβιαζόταν.
5. ότι η ανθρώπινη ζωή και ιδιαιτέρως των αμάχων πληθυσμών ( όπως μπορεί να εξακριβωθεί από την παρασημοφορημένη δράση του σε εμπόλεμες περιόδους ) ήταν πρώτη προτεραιότητα.
6. ότι ήλεγχε και συνεπώς μελετούσε το αντικείμενο συγκεκριμένης πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας και των εισαγωγών - εξαγωγών της καθώς και τα συστατικά της τοξικότητας ( λόγω σύζευξης τους με δαπάνες ) σχετικών ουσιών που χρησιμοποιούσε.

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ότι υποψήφιοι για κίνητρο αρκετά υψηλό ώστε να συντονίσουν συνεργούς σε διάφορες θέσεις και βαθμίδες της κρατικής μηχανής ( από ιατροδικαστές και εισαγγελείς μέχρι προϊσταμένους Δημοσίων Υπαλλήλων και πολιτικούς ) δεν μπορεί παρά να είναι στα πολύ υψηλά κοινωνικά στρώματα. Επίσης, θα πρέπει να είναι αρκετά υψηλά στην βαθμίδα ώστε η αλλαγή πολιτευμάτων και κυβερνήσεων να μην επηρεάζει τους παράγοντες που εξασφαλίζουν την διατήρηση της συγκάλυψης ( συνεπώς είναι κεφαλαιοκράτες υπεράνω κυβερνήσεων ). Αυτού του είδους οι ηθικοί αυτουργοί χρειάζονται ένα κίνητρο αποσόβησης ή κέρδους αρκετά μεγάλο ώστε να τους τραβήξει την προσοχή σε μία μονάδα ( όχι ομάδα ) σε μία κοινωνική τάξη που γι' αυτούς είναι αμελητέα.

Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι εάν αυτή η μονάδα απειλεί είτε την απόκτηση του συνηθισμένου επιπέδου εσόδων είτε την ανάγκη να προστατευθούν από αποκαλύψεις που θα στρέψουν όχι μονάδες αλλά ολόκληρες κοινωνικές τάξεις ( δηλαδή όλη την κοινή γνώμη ) ενάντια τους.

Συνεπώς, με βάση την παραπάνω ανάλυση μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ο Γιώργος Γεριτσίδης δεν σκοτώθηκε ως παράπλευρη απώλεια ή άμεση απώλεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου, αλλά δολοφονήθηκε ειδεχθώς από αλλότρια συμφέροντα λόγω της προσωπικής του δράσης ως Πολίτης και ευσυνείδητος Δημόσιος Υπάλληλος.

4. Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

Όταν ένας δολοφόνος συγκαλύπτει το έγκλημα του, συνθέτει μία διαφορετική εκδοχή των συνθηκών του θανάτου του θύματος του η οποία με βάση την δράση και το προφίλ του θύματος είναι τέτοια που οι γνωστοί, φίλοι και συγγενείς του θύματος δεν θα την αμφισβητήσουν.

Αυτό το οποίο κυκλοφόρησε ( ποτέ κανένας κρατικός ή άλλος φορέας δεν είπε επίσημα πού, πότε και πώς σκοτώθηκε παρά μόνο πλέον των 25 χρόνων αργότερα οπότε και ο νόμος επιτρέπει να αρνηθούν να ερευνήσουν οποιαδήποτε καινούργια ή αναπάντεχη νέα εκδοχή ή στοιχείο, ιδιαιτέρως αφού οι γιατροί που εμπλέκονται έχουν όλοι ανεξαιρέτως ηλικίας απεβιώσει ) ήταν ότι ο Γιώργος σκοτώθηκε λόγω της δράσης του προς προστασία αγωνιστών ενάντια στην χούντα και / ή μητέρα με παιδί που κινδύνευαν από τα πυρά. Επίσης, ότι γενικώς, ο Γιώργος υπήρξε θύμα της ευσυνειδησίας του και της δίψας του για Δικαιοσύνη και Ανθρωπιά.

Η προσέλευση τεράστιου πλήθους αγνώστων ( επωνύμων και ανωνύμων ) οι οποίοι όλοι βεβαίωσαν ότι τον γνώριζαν και ως Άνθρωπο και ως πολιτικοποιημένο ενεργό Πολίτη επιβεβαιώνει ότι η παραπάνω εκδοχή σχεδιάσθηκε διότι η πολιτική δράση του Γιώργου ήταν γνωστή σε πολλούς και ικανή να δικαιολογήσει την δολοφονία σε μία ημέρα σαν του Πολυτεχνείου, ιδιαίτερα μετά την δολοφονία του συνεργάτη του Γρηγορίου Λαμπράκη.

Συνεπώς, η εκδοχή του θανάτου του Γιώργου στον βωμό του καθήκοντος και προστατεύοντας αυτούς που χρειαζόταν προστασία έγινε πιστευτή διότι ήταν αλήθεια τόσο στην γενική του δράση όσο και στην ανομολόγητη, συγκεκριμένη δράση του ως Τμηματάρχη Β΄ που του στέρησε την ζωή για τα ίδια ιδεώδη στο ίδιο βεληνεκές. Η μόνη διαφορά ήταν ότι με αυτό τον τρόπο οι πραγματικοί δράστες παρέμειναν και παραμένουν εν κρυπτώ.

Στο όνομα της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας στις οποίες ήσουν τόσο αφοσιωμένος

Όλγα Γεωργίου Γεριτσίδου

Πηγή...