Έλληνες οι πρώτοι κάτοικοι της Νέας Ζηλανδίας, σύμφωνα με επιστήμονες
Τρεις
επιστήμονες ετοιμάζονται να γράψουν
βιβλίο με θέμα την πεποίθησή τους ότι
Ελληνες κατοίκησαν πρώτοι τη Νέα
Ζηλανδία, πριν ακόμη και τους Μαορί,
παραθέτοντας μάλιστα όλα τα αποδεικτικά
στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους.
Το
βιβλίο στο οποίο περιέχεται ο απίστευτος
ισχυρισμός τιτλοφορείται «Ως την άκρη
του κόσμου» και το περιεχόμενό του
επιμελήθηκαν από κοινού οι ερευνητές
Μάξγουελ Χιλ, Γκάρυ Κουκ και Νόελ Χίλιαμ.
Πρόκειται για την δεύτερη είδηση τέτοιου
τύπου που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες.
Φαίνεται πως μετά την Αμερική, όπως
ισχυρίζεται Έλληνας ερευνητής, οι
αρχαίοι υμών πρόγονοι είχαν ανακαλύψει
και το άλλο άκρο της Γης, τη Νέα Ζηλανδία.
Στο
εν λόγω βιβλίο απεικονίζονται αρχαίοι
χάρτες, σχεδιασμένοι την προ Χριστού
εποχή, και στους οποίους οι δημιουργοί
σχεδίασαν με λεπτομέρεια την ακτογραμμή
της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.
Λαξευμένοι
βράχοι, πέτρινα κτίρια και μνημεία, όλα
αποδίδονται στους ευρωπαϊκής καταγωγής
που ζούσαν στη Νέα Ζηλανδία, αιώνες πριν
την άφιξη των Πολυνήσιων, λένε οι
συγγραφείς του βιβλίου.
Τα
τεχνουργήματα περιλαμβάνουν ένα πέτρινο
γλυπτό που απεικονίζει ένα αρχαίο
ελληνικό πλοίο που βρέθηκε στην Taupo, ένα
πέτρινο πυλώνα με ένα ακριβή χάρτη των
ακτών της Νέας Ζηλανδίας, όπου φαίνεται
η Λίμνη Taupo, στο σχήμα που είχε κατά την
πριν το 232μ.Χ. έκρηξη, και σκαλίσματα σε
βράχους στο Raglan.
ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ
1. Ο Ελληνικός πληθυσμός
1.1 Συνοπτική ιστορική αναδρομή
Oι Maori είναι οι πρώτοι γνωστοί οικιστές της Νέας Ζηλανδίας (Ν.Ζ) πριν από τους Ευρωπαίους. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά, γλωσσολογικά και πολιτισμικά ευρήματα, υπολογίζεται ότι οι Maori της Πολυνησίας την κατοίκησαν πριν 1.000 τουλάχιστον χρόνια, αν όχι περισσότερο. Η πίστη αυτή ενισχύεται από τις παραδόσεις, τις γενεαλογίες και τους μύθους καταγωγής των Μaori, οι οποίοι αναφέρονται σε μια σειρά από μεταναστεύσεις με σχεδίες, που πραγματοποίησαν οι κάτοικοι των νήσων της κεντρικής Πολυνησίας (2.000 μίλια βόρειο ανατολικά της Ν.Ζ.) και οι οποίες φαίνεται να σταμάτησαν περίπου 500 χρόνια πριν από τον αγγλικό αποικισμό, στα μέσα του 19ου αιώνα. Σήμερα αντιπροσωπεύουν το 12-14% του πληθυσμού των νήσων. Αποτελούν δυναμική εθνική ομάδα που ενσωματώνεται στην αστική αναπτυγμένη κοινωνία σε όλα τα επίπεδα και αργά αλλά σταθερά αυξάνει την παρουσία της. Μαοροί πολέμησαν στην Ελλάδα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στην μάχη της Κρήτης.
Τη χώρα εξερεύνησε και χαρτογράφησε από το 1769 ως το 1777 ο Αγγλος James Cook. Η απογραφή του 1971 έδωσε πληθυσμό Maori 227.414 άτομα, που πρέπει να υπερβαίνουν σήμερα τις 350.000. Παράλληλα αυξάνει στην Νέα Ζηλανδία η παρουσία αποίκων από τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Ασία. Το 1840 οι Ευρωπαίοι άποικοι ήταν γύρω στους 2.000. Λόγω της μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης που παρατηρείται στα μέσα του 19ου αιώνα, η μετανάστευση αυξάνεται κατακόρυφα. Στα 1852 ο πληθυσμός των ευρωπαϊκής καταγωγής φθάνει τα 27.663 άτομα, που θα γίνουν 99.021 το 1861, Ο χρυσός που ανακαλύφθηκε την ίδια περίοδο στο Otago θα αυξήσει μέσα σε μια διετία τον πληθυσμό σε 172.158 άτομα, που το 1871 θα φθάσουν τα 256.393 και το 1881 τα 482.993. Την ίδια αυτή εποχή αρχίζει και η εφαρμογή της μεθόδου κατάψυξης τω προϊόντων με αποτέλεσμα το 1882 ν‘αρχίσουν από το Dunedin (σκωτσέζικη αποικία που ιδρύθηκε το 1848) οι πρώτες εξαγωγές κρεάτων, τυριού, βουτύρου, κλπ. Ο χρυσός μεν είχε τελειώσει αλλά οι καινούριες συνθήκες που δημιουργούνται με την κτηνοτροφία προσφέρουν πλήθος νέες δυνατότητες στους κατοίκους.
Με την κτηνοτροφική όμως ανάπτυξη δημιουργείται και ένας νέος αποικισμός – γεωργών αποίκων που κατοικούν μεμονωμένα αγροκτήματα – που χρειάστηκε να συνυπάρξει με τους Μαορί, που με την σειρά τους υιοθετούν σύγχρονα εταιρικά σχήματα γιά να κατοχυρώσουν την ιδιοκτησία της γης. Απ‘ότι γνωρίζουμε λίγοι Ελληνες συμμετείχαν στην ανάπτυξη της σύγχρονης κτηνοτροφίας στην Νέα Ζηλανδία.
Η μετανάστευση στη Ν.Ζ. συνεχίζεται ασταμάτητα φθάνοντας το ένα εκατομμύριο στις αρχές του 20 αιώνα και δημιουργεί μια ιδιαίτερα φιλοπρόοδη κοινωνία που είναι από τις πρώτες που έδοσαν δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και γενίκευσαν την κοινωνική ασφάλιση. Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος δε θ’ ανακόψει το ρεύμα και Γάλλοι, Γερμανοί, Σουηδοί, Ελβετοί, Ιταλοί, Σέρβοι και Ελληνες θα προστεθούν στους Βρετανούς που εξακολουθούν να έρχονται συνεχώς.
Η πρώτη μείωση του μεταναστευτικού ρεύματος παρατηρείται με την οικονομική κρίση του 1930 και θα διαρκέσει σχεδόν μια δεκαετία. Η κατάσταση που φάνηκε προσωρινά να καλυτερεύει γύρω στο 1939, επιδεινώνεται δραστικά με το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Μόνο μετά το 1945 η μετανάστευση θα επανέλθει στους παλιούς ρυθμούς προσελκύοντας πληθυσμό που προέρχεται κυρίως από τις ασιατικές χώρες και τα νησιά του Ειρηνικού (σήμερα παρατηρείται και σημαντική μετανάστευση Κινέζων από το Χονγκ Κονγκ). Ετσι, λίγο μετά το 1950, η Ν.Ζ., στηριζόμενη σχεδόν αποκλειστικά στην γεωργία και την κτηνοτροφία και προστατευόμενη από την αγορά της Μεγάλης Βρετανίας θα φθάσει να έχει ένα από τα πιο υψηλά βιοτικά επίπεδα στον κόσμο αλλά και έντονο επαρχιώτικο αγγλικό χαρακτήρα.
Η οικονομική κρίση αρχίζει να γίνεται αισθητή από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, και επιδεινώνεται με την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70 και την είσοδο της Αγγλίας στην Ε.Ο.Κ, που περιόρισε τις εξαγωγές προς την Ευρώπη. Άμεσο αποτέλεσμα είναι το σταμάτημα του μεταναστευτικού ρεύματος από την Ευρώπη που αντιστοιχεί βέβαια σε γενικότερο φαινόμενο αλλά θίγει περισσότερο τις μικρές περιφερειακές χώρες με ευρωπαϊκού εποικισμού. Είναι πια κοινή διαπίστωση ότι “οι καινούριοι μετανάστες είναι πια άτομα που δεν μπορούσαν να έχουν άλλη επιλογή”.
Πρώτος Έλληνας μετανάστης της Ν.Ζ. θεωρείται ένας αξιωματικός του εμπορικού πλοίου με το επώνυμο Κώστας και καταγωγή από τη Μάνη. Έφθασε το 1798 με ολλανδικό πλοίο που βυθίστηκε έξω από το σημερινό Dunedin. Ο τάφος του, με ημερομηνία θανάτου 2-4-1840, λέγεται ότι βρισκόταν στο Dunedin, αλλά δεν μπόρεσε να επισημανθεί (πληροφ. Θ.Χατζής). Στα μέσα της δεκαετίας του 1830 λέγεται ότι ήλθε ο καπετάν Οικονόμου, που εγκαταστάθηκε στη Ν.Ζ. και παντρεύτηκε πριγκήπισσα των Maori (πληροφ. Θ.Χατζής). Απ’ ότι μπορούμε να γνωρίζουμε υπάρχουν σήμερα μερικά άτομα ελληνικής καταγωγής που παντρεύτηκαν Μαορί. Στα μέσα της δεκαετίας του 1840 ήλθε ο πρώτος Ελληνας για τον οποίο έχουμε στοιχεία. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Μάγγο, ο οποίος γεννήθηκε στη Σύρο, με ρίζες από τη Χίο. Με την ανακάλυψη του χρυσού εγκαταστάθηκε στη Lyell ως χρυσοθήρας και έκτισε εκεί ξενοδοχείο και ταχυδρομείο. Παντρεύτηκε και απέκτησε 14 παιδιά στα οποία έδωσε ελληνικά ονόματα. Το πρώτο το ονόμασε “Ελληνα” (Conaghan P., The Mangos Family of the Lyell, 1978). Τέλος, αναφέρεται και ο Nikolson που καταγόταν από την Κρήτη, με αρχικό επώνυμο Νικολουδάκης (πιθανόν να πρόκειται για την οικογένεια Νικολουδάκη της κοινότητας Ελεύθερνας – επαρχία Μυλοποτάμου).
Η ανακάλυψη του χρυσού το 1863 στο νότιο νησί προσέλκυσε πολλούς Ελληνες που ταξίδεψαν στη Ν.Ζ. από την Αμερική, την Αυστραλία και την Ελλάδα. Οι περισσότεροι προέρχονταν από τα Επτάνησα βοηθούμενοι στη ναυτολόγησή τους από την αγγλική κατοχή (ως το 1864). Από αυτούς τους πρώτους Ελληνες χρυσοθήρες παρέμειναν, κυρίως στο νότιο νησί, 25 άτομα που συναντώνται στην απογραφή του 1874 (CENSUS 1874) ως μέλη του ελληνικού ορθοδόξου δόγματος. Μεταξύ τους αναφέρεται μόνο μια γυναίκα.
Το 1886 καταγράφονται 46 άνδρες και 2 γυναίκες από τους οποίους 10 είναι εγκαταστημένοι στο Auckland και 9 στο Wellington. Την ίδια χρονιά ο συνολικός πληθυσμός της αποικίας φθάνει τους 578.482 κατοίκους. Από το 1897 κι ύστερα έχουμε πλέον λεπτομερή καταγραφή των αφίξεων των Ελλήνων μεταναστών: το 1897 έρχονται 2, 3 το 1898, 7 το 1899 και 10 το 1900. Ολοι σχεδόν είναι άνδρες και ένα αγόρι. Διαπιστώσαμε ότι από την εποχή εκείνη περίπου αυξάνει ο αριθμός των ναυτικών που εγκαταλείπουν τα πλοία τους και διαφεύγουν – σαν έποικοι. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι ορισμένοι Ελληνες έρχονται μέσω Αμερικής.
Με βάση το Register του 1917 (είδος ληξιαρχικού καταλόγου) και τον οδηγό της πρωτεύουσας της χώρας το “Stones Wellington Directory” (1891 και μετά), οι πρώτοι επώνυμοι μετανάστες φέρεται να είναι οι ακόλουθοι: Ο Ιθακήσιος Νικόλαος Φερνάντος ή Μάντζαρης, έφθασε το 1873 και πέθανε το 1924. Έφερε τον Αντώνιο Ανδριανάτο το 1889, ο οποίος προσκάλεσε τον Ιωάννη Ανδριανάτο το 1899. Ο Παναγιώτης Γαρμπής έχει ήδη κατάστημα ψαρικών το 1891 στην Cuba St. 63 – Wellington. Ο Χαράλαμπος Γαλάτης έχει κι αυτός κατάστημα ψαρικών το 1897 στο Lambton Quay 109 και στη συνέχεια εστιατόριο. Εφερε τους Ευστάθιο Γαλάτη (1913) και Γεώργιο Γαλάτη, καθώς και τους Αντώνιο και Γρηγόριο Καραντζή το 1903. Ο Ευγένιος Μεταξάς το 1904, οι Διονύσιος και Ιπποκράτης Καραντζής έρχονται το 1909. Ο τελευταίος, 15 χρόνια αργότερα θα φέρει τους Γαλάνηδες από τα Κύθηρα (Τσιρίγο). Οι Πιππαίοι έρχονται το 1910, ο Παναγιώτης Κολυβάς το 1915, ο Γ.Καλλίνικος το 1916. Οι πρώτοι Ιθακήσιοι (Θειακοί) έφεραν τους Κεφαλονήτες: ο Ιωάννης Μπερδεμπές ζει ήδη στη Ν.Ζ. από το 1879, ο Σπύρος Μπερδεμπές έρχεται το 1903, ο Αλέξανδρος Καμπίτσης είναι στη Ν.Ζ. από το 1902. Ακολουθούν οι Γερ. Καμπίτσης και Βασ. Σταμουλάτος το 1907 και ο Παναγ. Μουρελάτος το 1911 και οι Ακαρνάνες, από την Καντήλα, αδελφοί Διονύσιος και Πέτρος Γεροντής. Από το Πλωμάρι της Λέσβου ήλθαν: οι Γεώργιος και Αντώνιος Μαστρογεωργίου το 1913, οι Δημήτριος και Εμμανουήλ Αντωνάρας, ο Αντώνιος Τζανής, ο Εμμανουήλ Μουντζούρης, ο Απόστολος Βάμβουρας κ.ά. Από τη Σάμο κατάγονται οι Χατζηγιαννάκηδες, οι οποίοι ήλθαν πολύ νωρίς χωρίς όμως να μπορέσουν να ιδρύσουν οικογενειακή “δυναστεία” με συνέχεια, παραμενει όμως αρκετά σημαντική η παρουσία των Σαμιωτών στο Wellington. Μεμονωμένοι μετανάστες ήταν οι: Νικόλαος Γράφας ή Γραφανάκης, από τη Σάμο το 1906, Μιχαήλ Πάππας, από την Κύπρο το 1910, Αθανάσιος Αζέλης, από την Ηπειρο το 1904, Δημήτριος Μελβίλης, ο “Μωραίτης” το 1905. Από την Επισκοπή Καλάμου (νησάκι που και αυτό περιλαμβάνονταν στα Ιόνια και εξαρτάται από την Ιθάκη) πρώτος ήλθε το 1913 ο Διονύσιος Μπουλιέρης και πολύ αργότερα, το 1930, ακολούθησαν οι πρώτοι μετανάστες από την παρακείμενη νησίδα Καστό όπως και από την κοινότητα Καντήλας της Ακαρνανίας που ήταν συνδεδεμένη με τα αντικρινά νησιά Κάλαμος και Καστός, οι Ιωακείμ και Αθανάσιος Γιαννούτσοι. Ο Βασίλειος Βλαδές από το Βυθό της επαρχίας Βοίου Μακεδονίας που ήλθε στη Ν.Ζ. το 1924 θα γίνει ο πρώτος της σειράς των Μακεδόνων μεταναστών. Η Καντήλα, ο Καστός, ο Κάλαμος με τους Ιθακήσιους ή Κεφαλλήνες συγγενείς τους και το Πλωμάρι αποτελούν τις μεγάλες πηγές μεταναστών στη Ν.Ζ.
Από το 1901 ως το 1915 ο μέσος όρος αφίξεων Ελλήνων μεταναστών είναι 14 άτομα ετησίως. Τα επόμενα πέντε χρόνια ο δείκτης πέφτει στα 9-10. Ανάμεσα στο 1897 και 1920 υποτίθεται ότι προστίθενται στους ήδη προυπάρχοντες Ελληνες μετανάστες άλλα 320 άτομα. Η απογραφή όμως του 1920 δίνει μόνον 66 Ελληνες και 4 Ελληνίδες, γεγονός που σημαίνει ότι ένας σημαντικός αριθμός 250 ατόμων ήλθε και έφυγε κερδίζοντας τον τοπικό χαρακτηρισμό “Birds of passage” που μπορεί όμως να συνδεθεί με την ευρύτερη κατηγορία των μεταναστών που δεν “ριζώνουν”.
Από το 1901 ως το 1915 ο μέσος όρος αφίξεων Ελλήνων μεταναστών είναι 14 άτομα ετησίως. Τα επόμενα πέντε χρόνια ο δείκτης πέφτει στα 9-10. Ανάμεσα στο 1897 και 1920 υποτίθεται ότι προστίθενται στους ήδη προυπάρχοντες Ελληνες μετανάστες άλλα 320 άτομα. Η απογραφή όμως του 1920 δίνει μόνον 66 Ελληνες και 4 Ελληνίδες, γεγονός που σημαίνει ότι ένας σημαντικός αριθμός 250 ατόμων ήλθε και έφυγε κερδίζοντας τον τοπικό χαρακτηρισμό “Birds of passage” που μπορεί όμως να συνδεθεί με την ευρύτερη κατηγορία των μεταναστών που δεν “ριζώνουν”.
To 1924 στο Κατάλογο των ατόμων στους οποίους εδόθη η Νεοζηλανδική υπηκοότητα το “Cumulative Roll of Persons Naturalised in N.Z.” εμφανίζεται η ακόλουθη καταγραφή του ανδρικού πληθυσμού Ελλήνων μεταναστών κατά περιοχές (στον πίνακα αυτόν πρέπει να προστεθούν και 4 Ελληνίδες):
Northern Greece
2
2
Athens
13
13
Acarnania
4
4
Corinth (Spetsai)
4
4
Patras
5
5
Peloponnesus
11
11
Tripolis
2
2
Corfu
5
5
Ithaca
11
11
Cephallonia
10
10
Lesbos
4
4
Chios and Samos
2
2
Syra
7
7
Hydra
3
3
Andros and Kastellorizon
3
3
Σύνολο
86
86
H εγκατάσταση Ελλήνων από τη Ρουμανία στη Ν.Ζ. πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος του I.R.O. (International Refugee Organization), οργανισμού του Ο.Η.Ε, που κατά την περίοδο εκείνη είχε αναλάβει την αποκατάσταση προσφύγων από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μέσω Ελλάδας και Ιταλίας ταξίδεψαν στη Ν.Ζ. σε τρεις αποστολές, Μάιος Αύγουστος και Δεκέμβριος 1951, προκαλώντας την πληθυσμιακή έκρηξη της ελληνικής παροικίας. Συνολικά ήλθαν 1020 άτομα. Στον αριθμό αυτό συμπεριλαμβάνονται και εκείνοι που μετανάστευσαν στη Νέα Ζηλανδία από τη Βουλγαρία και τη Ρωσία και όσοι προέρχονταν από τους διωχθέντας της Τουρκίας, Αίγυπτου, κλπ. Σ’ ένα ποσοστό περίπου 60% εγκαταστάθηκαν στο Wellington, ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν σε μικρές πόλεις, βρίσκοντας εργασία κυρίως ως δασικοί εργάτες. Εκεί ήλθαν σ‘επαφή με τις κατά τόπους μικρές εστίες παλαιών Ελλήνων μεταναστών. Στο Wellington ήλθαν σε σύγκρουση με την Πανελλήνια Ένωση με αποτέλεσμα να προχωρήσουν μαζί με τους διαφωνούντες στην ίδρυση του συλλόγου Απόλλων. Αργότερα, τον Δεκέμβριο 1952, άρχισαν την έκδοση της εφημερίδας _Ελληνική Σάλπιγξ, η οποία έγινε η επίσημη φωνή ολόκληρης της Παροικίας. Ιδρυτής και αρχισυντάκτης της ήταν ο Πάνος Παπαφλωράτος.
Το 1971 οι Ελληνες της Ρουμανίας που είχαν συνάψει μικτούς γάμους με Ρουμάνους και Ρουμάνες, ίδρυσαν χωριστή Κοινότητα-Εκκλησία με την επωνυμία Romanian Orthodox Church “Santa Maria”. H Ρουμανική Κοινότητα αριθμεί σήμερα 50 μέλη. Από τον κατάλογο των Ελληνων του Wellington, διαπιστώνουμε ότι συχνά κατοικούν στις ίδιες γειτονιές και δρόμους με τους καθ’ εαυτό Ελληνες. Ίσως έχουμε εδώ μία ένδειξη ότι στο επίπεδο της τοπικής κοινωνίας οι διάφορες αυτές ομάδες συζούν πιο αρμονικά απ’ ότι στο εσωτερικό των εθνικών πολιτιστικών συλλόγων, που όπως βλέπουμε, τείνουν να σπάσουν σε τοπικές ενώσεις ή αδελφότητες.
Μετά την άφιξη στη Ν.Ζ των Ελλήνων της Ρουμανίας και μέχρι σχεδόν το τέλος της δεκαετίας του‘60, ο μέσος όρος των Ελλήνων μεταναστών ανέρχεται στα 66 άτομα το χρόνο. Από το 1961 ως το 1966 παρατηρείται μια κάθετη άνοδος των αφίξεων που φθάνουν τα 183 άτομα ετησίως: είναι όπως ξέρουμε η περίοδος της δεύτερης μεγάλης Ελληνικής μετανάστευσης του 20ου αιώνα που αφαίρεσε από την Ελλάδα το 9% του πληθυσμού της. Στην αύξηση αυτή συνέβαλε και η εφαρμογή από το 1961 του προγράμματος της Δ.Ε.Μ.Ε. (Διακυβερνητική Επιτροπή Μεταναστεύσεως Ευρώπης)_ στα πλαίσια του οποίου εκλήθησαν να μεταναστεύσουν στη Ν.Ζ. 268 νέες κοπέλες από διάφορα μέρη της Ελλάδας, χωρίς να υπόκεινται στις διαδικασίες που ίσχυαν για τους κανονικούς μετανάστες (πρόσκληση συγγενούς που έμενε στη χώρα από δύο τουλάχιστον χρόνια). Είχαν μόνο τη συμβατική υποχρέωση να εργαστούν για δυο χρόνια στη χώρα υποδοχής. Οι περισσότερες εγκαταστάθηκαν και εργάστηκαν στο Wellington. Και οι νέοι αυτοί μετανάστες προερχόντουσαν κυρίως από τα παλαιότερα κέντρα που ήταν: η Ιθάκη, Κεφαλονιά, Καντήλα, το Πλωμάρι, ο Βυθός. Αρκετοί ήλθαν επίσης από την Κρήτη. Το 1966 καταγράφησαν 1178 Ελληνες γεννηθέντες στη Μητροπολιτική Ελλάδα. Ο επόμενος πίνακας μας δίνει την κατανομή τους κατά γεωγραφικά διαμερίσματα (Burnley, Τhe Greeks 1970).
Την ίδια χρονιά – 1966 – οι Ελληνες που ήλθαν από περιοχές εκτός Ελλάδος (από Ρουμανία κ.ά.) υπολογίζονται σε 1.472 άτομα.
Βόρεια Ελλάς- Northern Greece
147
147
Θράκη-Thrace
10
10
Μακεδονία-Macedonia
Kavalla
10
10
Vithos,Kozani
34
34
Salonica
28
28
Other Macedonian
49
49
Θεσσαλία-Thessaly
Larissa
11
11
Other Thessaly
5
5
Κεντρική Ελλάς-Central Greece
274
274
Ηπειρος-Epirus
Purnia,Konitsa
19
19
Ioannina
15
15
Other Epirus
25
25
Αττική -Attica
Αθήνα-Athens
93
93
Piraeus
21
21
Other Attica
17
17
Ακαρνανία-Acarnania
Mytika
21
21
Kandila
47
47
Other Acarnania
16
16
Νότιος Ελλάς- Southern Greece
144
144
Pirgos
11
11
Patras (district- νομός)
18
18
Corinth “ – νομός
34
34
Arcadia “ – νομός
21
21
Laconia “ – νομός
32
32
Other Peloponnesus
28
28
Κρήτη – Creta
133
133
Canea and district(νομός)
60
60
Iraklion
22
22
Other Crete
51
51
Ιόνια -Ionian Island
229
229
Corfu
6
6
Levkas
10
10
Zante
7
7
Cephallonia
Sami
11
11
Kalamos
10
10
Lixurion
11
11
Other Cephallonia
31
31
Ithaca
Anogi
24
24
Kastos
17
17
Vathi
77
77
Other Ithacan
35
35
Αιγαίο -Aegean Islands
216
216
Chora
2
2
Milos
6
6
Lemnos
8
8
Chios
12
12
Samos
31
31
Lesbos (Mytilene)
Mytilini
41
41
Plomarion
86
86
Other Lesbos
30
30
Other Islands
25
Kythera
8
25
Kythera
8
Dodecanese
9
9
Cyclades
8
8
ΣΥΝΟΛΟ
1178
1178
1.2 Ο σημερινός Ελληνικός πληθυσμός της Ν. Ζηλανδίας
1.2.1 Συνολικά ποσοτικά στοιχεία
O συνολικός πληθυσμός Ελληνικής καταγωγής της Νέας Ζηλανδίας υπολογίζεται σε 5.500 άτομα, περίπου.
1.2.2 Γεωγραφική κατανομή
Η μεγάλη πλειοψηφία των ομογενών που ζουν σήμερα στη Νέα Ζηλανδία κατοικούν στο Ουέλινγκτον. Οι υπόλοιποι κατοικούν σε ορισμένες πόλεις της Αυστραλίας, όπως το Ωκλαντ (500-700), το Κράϊστστερτς (300-500), το Πάλμερστον (100) και το Ντάνιντιν (30).
1.2.3 Τάση για επαναπατρισμό
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 παρατηρήθηκε ρεύμα παλιννόστησης προς την Ελλάδα, λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της Νέας Ζηλανδίας.
Πώς ζουν οι Μαορί στην Νέα Ζηλανδία;
Ημερομηνία: 13 Μαρτίου 2013
Στο βόρειο νησί της Νέας Ζηλανδίας η μεγαλύτερη κοινότητα των Μαορί χορεύει και τραγουδά ένα τραγούδι που γοητεύει τους επισκέπτες αυτής της εξωτικής γωνιάς...
Η διάσημη λυρική σοπράνο Κίρι Τε Κανάουα, φημισμένη κυρίως για τις ερμηνείες της στις ηρωίδες του βερισμού, γεννήθηκε στην περιοχή της φυλής Νγκάτι Πόρου και ανατράφηκε από μια οικογένεια της φυλής Μανιαπότο. Ετσι, θέλοντας να τιμήσει την καταγωγή της, το 1999 κατέγραψε γνωστά και άγνωστα τραγούδια της φυλής σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε από την εταιρεία ΕΜΙ. Η μουσική των Μαορί ξεκίνησε περίπου όπως τα λαϊκά παραδοσιακά τραγούδια όλων των λαών. Κάποιος έφτιαξε ένα ποίημα, ένας άλλος το «έντυσε» με μουσική και από στόμα σε στόμα σιγά-σιγά παραλλάχθηκαν και μουσική και στίχοι.
Η Ροτορούα έχει τη μεγαλύτερη κοινότητα Μαορί της Νέας Ζηλανδίας, οι οποίοι αρκετά οργανωμένοι (καμία σχέση με τις άσχημες συνθήκες των Αβοριγίνων της Αυστραλίας) και πλήρως ενταγμένοι κρατούν ήθη και έθιμα και ζουν όπως φαίνεται καλά, αξιοποιώντας το τουριστικό ενδιαφέρον, αλλά και τις ικανότητές τους στη χειροτεχνία και κυρίως στην ξυλογλυπτική. Η μουσική και ιδιαίτερα το κλασικό τραγούδι για τις γυναίκες των Μαορί ήταν φαίνεται θείο χάρισμα, αφού ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα έγιναν διάσημες φωνές όπως της Τε Ράνγκι Πάι, ενώ αργότερα η Ανα Χάτο ήταν η πρώτη που ηχογράφησε στη Νέα Ζηλανδία, με διάδοχο την πολύ αγαπητή Κάχου Μόρισον. «Ακοάκο ο τε ράνγκι» τραγουδάει η Κίρι Τε Κανάουα με βελούδινη φωνή στο φεγγαρόφωτο, κάτω από τη σκιά ενός δένδρου: «Απαλό αεράκι, φύσηξε εσύ που έχεις τη δύναμη να θεραπεύσεις την ταραγμένη μου καρδιά. Αυτή τη νύχτα, μόνο ο έρωτας μπορεί να υπερβεί το σκοτάδι...».
Η «Πόλη του Θείου»
Η πρώτη εντύπωση από τη Ροτορούα είναι η περίεργη μυρωδιά που υπάρχει παντού: το θειάφι. Στην αρχή κάπως σε ξενίζει αλλά ύστερα από λίγο τη συνηθίζεις. Ωστόσο η «Πόλη του Θείου» προσελκύει τους περισσότερους επισκέπτες. Βλέπεις, εδώ κατοικεί το 35% των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας, οι οποίοι κρατώντας ήθη και έθιμα έχουν διατηρήσει την πολιτισμική τους ταυτότητα. Ο άλλος λόγος είναι βέβαια οι εντυπωσιακές πηγές Ουάι-ο-Τάπου, όπως τις ονόμασαν οι Μαορί. Ο τόπος πρωτοκατοικήθηκε τον 14ο αιώνα από τους Τε Αράουα που έφθασαν εκεί με το ομώνυμο πλεούμενο. Ολα κυλούσαν ειρηνικά ώσπου αντίπαλες φυλές εισέβαλαν στα εδάφη τους το 1823 και ο πόλεμος κράτησε σχεδόν πενήντα χρόνια. Με την ειρήνη, ο κόσμος έμαθε για τις φυσικές ομορφιές της περιοχής και η πόλη άνθησε. Σήμερα, με έναν πληθυσμό που δεν ξεπερνά τους 71.000 κατοίκους (μεγάλος για τα δεδομένα της χώρας), η Ροτορούα στα δικά μας μάτια φαντάζει μάλλον σαν μια μικρή κωμόπολη όπου το εμπορικό κέντρο περιορίζεται σε δύο πεζόδρομους ενώ τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια είναι διάσπαρτα στην περιοχή.
Στα πολυνησιακά ιαματικά λουτρά
Ηταν στα 1878 όταν ένας καθολικός ιερέας ονόματι Πάτερ Μαχάνι συνήθιζε να παίρνει το λουτρό του στα ζεστά νερά, στο σημείο που αργότερα έγιναν τα Πολυνησιακά Λουτρά. Επειτα από καιρό λέγεται ότι θεραπεύθηκε από την αρθρίτιδα που τον ταλαιπωρούσε και έτσι όλο και περισσότεροι πήγαιναν να χαλαρώσουν στις μικρές λιμνούλες του θερμού νερού με φόντο τη λίμνη Ροτορούα. Στα 1882 κτίστηκε το πρώτο περίπτερο των λουτρών για να ακολουθήσει το 1931 το οίκημα των λουτρών Βαρντ, που από το 1972 έχει νοικιάσει η κυβέρνηση στην εταιρεία των Πολυνησιακών Λουτρών. Συμπεριλαμβανόμενος στις 10 καλύτερες ιαματικές πηγές του κόσμου, σύμφωνα με τους αναγνώστες του διάσημου ταξιδιωτικού περιοδικού «Conde Nast Travel-ler», ο χώρος αποτελείται από μικρές φυσικές πισίνες που χωρίζονται μεταξύ τους από βράχια και από την υπάρχουσα φυσική βλάστηση, ενώ τα νερά τους έχουν ποικίλες θερμοκρασίες, ιδιότητες και στοιχεία. Για όσους το επιθυμούν, προσφέρονται και θεραπείες σώματος, όπως μασάζ με ιαματική λάσπη, ενώ στον χώρο λειτουργεί κατάστημα με ειδικά καλλυντικά, καθώς και καφέ που προσφέρει φυσικούς χυμούς και ελαφρά υγιεινά γεύματα.
Τε Πουία - Το ινστιτούτο τέχνης και χειροτεχνημάτων των Μαορί...
Η πρώτη εικόνα του επισκέπτη στο Τε Πουία είναι τα 12 ξυλόγλυπτα τρομακτικά πρόσωπα Μαορί της εισόδου «Τε Χεκετάνγκα α Ράνγκι», που σημαίνει «ουράνια προέλευση», τα οποία τείνουν να φτάσουν θαρρείς τον ουρανό στερεωμένα σε ψηλούς πόλους και καθένα συμβολίζει έναν ουράνιο φύλακα του πολιτισμού Τε Αράουα. Στις επόμενες αίθουσες παρουσιάζεται ο πολιτισμός των Μαορί, με εκθέματα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης, ενώ σε τακτά διαστήματα δίνονται παραστάσεις με παραδοσιακή μουσική και τραγούδια, πολεμικούς χορούς, ενώ παρουσιάζονται και παραδοσιακά ομαδικά παιχνίδια. Αξίζει να επισκεφθείτε την εθνική σχολή υφαντουργίας, την εθνική σχολή ξυλογλυπτικής, αλλά και τη μικρή σκοτεινή αίθουσα του πουλιού κίουι. Το μικρό, ντροπαλό πουλί-σύμβολο της χώρας, που φοβάται τον θόρυβο και το φως, είναι είδος προς εξαφάνιση και εδώ θα είναι ίσως η μοναδική σας ευκαιρία να το δείτε.
Το χωριό των Μαορί Ταμάκι
Οπως μας εξηγούν στο ενημερωτικό φυλλάδιο τα αδέλφια Ταμάκι, ήταν το 1989 όταν αποφάσισαν να αξιοποιήσουν αυτόν τον χώρο προκειμένου να δείχνουν και να διηγούνται στους ξένους τον πολιτισμό της φυλής τους. Μη έχοντας χρήματα, ο Ντακ Ταμάκι πούλησε τη Χάρλεϊ Ντάβιντσον μοτοσικλέτα του προκειμένου να αγοράσει ένα μικρό πουλμανάκι 16 θέσεων, ώστε να μεταφέρει τους τουρίστες στο χωριό. Τότε τα αδέλφια και οι γυναίκες τους βοηθούσαν στη μικρή «επιχείρηση» ενώ σήμερα απασχολούν τουλάχιστον 150 Μαορί προσωπικό. Το χωριό βρίσκεται στο δάσος εδώ και 200 χρόνια και οι επισκέπτες κατ' αρχάς θα ζήσουν το καλωσόρισμα των Μαορί πριν από την κύρια είσοδο του χωριού. Στη συνέχεια θα ξεναγηθούν στις κατοικίες, θα μάθουν για τη μεγάλη μετανάστευση του λαού στη «χώρα με το μεγάλο λευκό σύννεφο» όπως ονομάζουν τη Νέα Ζηλανδία, θα ακούσουν χορούς και τραγούδια και θα φάνε όλοι μαζί το «χάνγκι», το παραδοσιακό φαγητό που μαγειρεύεται μέσα στη γη. Ισως ακούγεται αρκετά τουριστικό, όμως αυτή η επίσκεψη είναι ωραία εμπειρία και τελικά αξίζει τα χρήματά της.
Η φάρμα και η παράσταση του Αγκροντόμ
Σε κοντινή απόσταση από τη Ροτορούα, το Αγκροντόμ είναι η φάρμα η οποία συνδυάζει τις καλλιέργειες, την κτηνοτροφία, την περιπέτεια αλλά βεβαίως και την τουριστική τους αξιοποίηση. Ο κήπος αποτελείται από 12 εκτάρια όπου καλλιεργούνται ορχιδέες, ακτινίδια, ελιές, στο κατάστημα πωλούνται αναμνηστικά αλλά και προϊόντα παραγωγής, λειτουργεί και ένα μικρό μουσείο που εξιστορεί την εξέλιξη του μαλλιού στη Νέα Ζηλανδία, ενώ υπάρχει επίσης και ένα πολύ όμορφο καφέ που σερβίρει οργανικά προϊόντα. Ανοιχτά τρακτέρ-βανάκια μεταφέρουν τους επισκέπτες απ' άκρη σ' άκρη του αγροκτήματος, ενώ οι νεότεροι έχουν τη δυνατότητα να διαλέξουν ανάμεσα σε πολλά extreme sports. Αφησα για το τέλος τη σπουδαιότερη ατραξιόν του Αγκροντόμ: το σόου των προβάτων! Τρεις παραστάσεις καθημερινά δίνουν τα 19 διαφορετικά είδη προβάτων μαζί με τρία τσοπανόσκυλα στη σκηνή του θεάτρου υπό την καθοδήγηση του βοσκού, ενώ λεπτομέρειες για τη ράτσα κάθε είδους μεταφράζονται σε διάφορες γλώσσες. Στη συνέχεια γίνεται μια επίδειξη της συμβολής των σκυλιών στην καθοδήγηση του κοπαδιού και στο τέλος ο σωματώδης βοσκός θα κουρέψει επιδέξια ένα από τα πρόβατα - συνήθως όχι το μερινός που απαιτεί το κοινό!
Αθλητικές δραστηριότητες για τολμηρούς
Οπως όλη η χώρα έτσι και η Ροτορούα είναι διάσημη για τις αθλητικές δραστηριότητες και κυρίως για τα ριψοκίνδυνα σπορ, τα οποία ελκύουν πολλούς νέους από όλον τον κόσμο. Ράφτινγκ με βαθμό δυσκολίας από 2 ως 5, που περιλαμβάνει κατάβαση του ποταμού Καϊτούνα και των 7 μέτρων καταρράκτη Τουτέα, ελεύθερη πτώση από τα 15.000 πόδια με ταχύτητα 200 χλμ. την ώρα, εξερεύνηση σπηλαίων με σκοινιά και αναρρίχηση, διαδρομές στη λίμνη με ταχύπλοα, το γνωστό μπάντζι τζάμπινγκ, αλλά και το ζορμπ, την τεράστια πλαστική διαφανή μπάλα όπου χωρούν ως τρεις άνθρωποι και αφήνονται να κατρακυλήσουν από μια πλαγιά. Βέβαια οι λιγότερο τολμηροί μπορούν να επιλέξουν σαφάρι με 4Χ4 για διαδρομές εκτός δρόμου, ιππασία, περιπατητικές διαδρομές, ποδηλασία βουνού, ανάβαση με το τελεφερίκ στο βουνό Νγκονγκοτάχα για απόλαυση της θέας, κρουαζιέρα στη λίμνη με τις ομορφιές της αλλά και βόλτα με ελικόπτερο στην περιοχή.
Οι Κυβερνητικοί Κήποι και το μουσείο
Φτάνοντας στον χώρο σίγουρα θα ζαλιστείτε από τις ευωδιές και τα έντονα χρώματα: κατακόκκινα τριαντάφυλλα, αλλά και ροζ και κίτρινα, εκτάσεις ολόκληρες, να ανακατεύονται με μαβιές ορτανσίες και να αγκαλιάζουν καταπράσινα δένδρα και φυτά. Κάθε τόσο μια λιμνούλα ή ένα ρυάκι να συμπληρώνουν τα κελαηδίσματα των πουλιών στα ψηλά κλαδιά, ενώ ζευγάρια και μοναχικοί επισκέπτες καθισμένοι στο γρασίδι να απολαμβάνουν την ομορφιά των Κήπων. Στο βάθος, μπροστά από τη χαριτωμένη λιμνούλα, κτισμένο σε στυλ Τιδόρ, το καταπληκτικό κτίριο του μουσείου που κτίστηκε αρχικά για να φιλοξενήσει τα Λουτρά, γύρω στο 1908. Σήμερα βέβαια στις αίθουσές του στεγάζει αντικείμενα των Μαορί - τα περισσότερα ξυλόγλυπτα που απεικονίζουν θεότητες της γονιμότητας, που για τους Μαορί ήταν αρσενικές. Στις αίθουσές του παρουσιάζονται επίσης κάποιες εκκεντρικές ιαματικές θεραπείες που εφαρμόζονταν παλαιά, ενώ προβάλλεται και ένα δεκαπεντάλεπτο φιλμ που αφορά τη γεωθερμική δραστηριότητα και την παράδοση των Μαορί της περιοχής, καθώς και την έκρηξη του ηφαιστείου Ταραβέρα το 1886. Αξίζει να επισκεφθείτε και το καταπληκτικό καφέ του μουσείου για την εξαιρετική του θέα.
Η γεωθερμική κοιλάδα της Γουακαρεβαρέβα
Στην ευρύτερη περιοχή της Τε Πουία περιλαμβάνεται και η γεωθερμική κοιλάδα, με τους πίδακες, τις λίμνες από λάσπη και τα κοχλάζοντα ύδατα. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή εκδηλώνεται με τρεις τρόπους: το νερό, που βράζει υπογείως σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, βρίσκει έξοδο διαφυγής και εκτοξεύεται με πίεση τέτοια ώστε να φτάνει σε ύψος τα 30 μέτρα, όπως ο πίδακας Ποχούτου που είναι ο μεγαλύτερος της περιοχής και εκτοξεύεται τουλάχιστον δύο-τρεις φορές την ώρα. Σε άλλες περιπτώσεις δημιουργούνται μικρές λιμνούλες όπου το ζεστό νερό αναμειγνύεται με τη λάσπη ή δημιουργεί σύννεφα ατμού σε συνδυασμό με αέρια. Ανάμεσά τους η λίμνη Νγκαμοκεακόκο - ή για τους Ευρωπαίους η «Λίμνη του Βατράχου» από τον ήχο που κάνει η λάσπη που κοχλάζει. Αξίζει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν περίπου 500 λίμνες στην περιοχή. Στην ανατολική πλευρά της Γουάκα, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, βρίσκεται εδώ και αιώνες το γεωθερμικό χωριό των Μαορί, το οποίο εξακολουθεί να κατοικείται ως σήμερα και σίγουρα οι ντόπιοι έχουν να σας διηγηθούν αρκετές ιστορίες τόσο από τη ζωή τους όσο και από τα γεωφυσικά φαινόμενα της κοιλάδας, αλλά και να σας «χτυπήσουν» κάποιο από τα περίτεχνα τατουάζ τους.
info:
πρόσβαση:Η αεροπορική εταιρεία Air New Zealand πετάει από Αθήνα για Ροτορούα μέσω Λονδίνου και Οκλαντ και αυτή την περίοδο δίνει την καλύτερη τιμή. Το αεροδρόμιο απέχει περίπου 10 χλμ. από το κέντρο της πόλης και εξυπηρετεί - μεταξύ άλλων - και λεωφορείο της γραμμής. Με λεωφορείο μπορείτε επίσης να επισκεφθείτε τα αξιοθέατα της πόλης.
διαμονή:Κεντρικό ξενοδοχείο το «Ridges Hotel» (272 Fenton Street, τηλ. +64 7 3490099), σε λογικές τιμές, χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Το «Quality Hotel Geyserland» (424 Fenton Street, τηλ. +64 7 3482039) είναι το μοναδικό ξενοδοχείο της περιοχής με πανοραμική θέα από όλα τα δωμάτια στον διάσημο γεωθερμικό πίδακα Ποχούτου. Σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία περίπου μία ώρα έξω από την πόλη, αλλά μέσα στο δάσος, κοντά στη λίμνη με τις πέστροφες και σε κοντινή απόσταση από τους γεωθερμικούς πίδακες, τα ξύλινα σπιτάκια του «Rotorua Thermal Holiday Park» (Old Taupo Road, τηλ. +64 7 3463140, www.rotoruathermal.co.nz) είναι ιδανικά για οικογένειες αλλά και για αθλητές του ποδηλάτου βουνού, καθώς υπάρχουν πολλές σηματοδοτημένες διαδρομές. Το συγκρότημα διαθέτει επίσης κατασκηνωτικούς χώρους και δωρεάν χρήση πισίνας ιαματικών λουτρών.
φαγητό:Η Ροτορούα φημίζεται για τις άφθονες πέστροφες από τις λίμνες και τα ποτάμια της περιοχής. Επίσης θα απολαύσετε φρέσκα οστρακοειδή, όπως αστακούς, μύδια και χτένια, νοστιμότατα τυριά από τις τοπικές φάρμες, αλλά και το διάσημο αρνάκι που όλοι το προτιμούν ψητό στον φούρνο. Βεβαίως, καθώς η Ροτορούα διαθέτει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Μαορί, αναζητήστε σπεσιαλιτέ τους, όπως το «πούχα», ένα αγριάγκαθο που μαγειρεύεται με χοιρινό, μύδια ή αρνίσια κόκαλα, ή το «χάνγκι» που ψήνεται σε φουρνάκι μέσα στο χώμα. Απολαύστε φρέσκα εξωτικά φρούτα, με πρώτο το ακτινίδιο, και φρούτα του δάσους, όπως βατόμουρα και φραγκοστάφυλα. Και φυσικά την περίφημη «πάβλοβα», το γλυκό με βάση μαρέγκας, κρέμα σαντιγί και διάφορα φρούτα του δάσους, που δημιουργήθηκε το 1926 κατά τη διάρκεια τουρνέ της διάσημης ρωσίδας μπαλαρίνας Αννας Πάβλοβα, από σεφ ξενοδοχείου στο Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Δεν θα παραλείψετε φυσικά τα περίφημα κρασιά που οι ποικιλίες τους περιλαμβάνουν Ρίσλινγκ, Σαρντονέ και Σαβινιόν Μπλαν, Πινό Νουάρ, Πινό Γκρι. Για τοπική κουζίνα στο «Rendezvous Restaurant» (1282 Hinemoa Street). Στο «Poppy's Villa» (4 Marguerita St.) για αρνάκι και στο «Bistro 1284» (1284 Eruera str.) - από τα καλύτερα της περιοχής - για τοπική κουζίνα με ασιατικές επιρροές.
πρόσβαση:Η αεροπορική εταιρεία Air New Zealand πετάει από Αθήνα για Ροτορούα μέσω Λονδίνου και Οκλαντ και αυτή την περίοδο δίνει την καλύτερη τιμή. Το αεροδρόμιο απέχει περίπου 10 χλμ. από το κέντρο της πόλης και εξυπηρετεί - μεταξύ άλλων - και λεωφορείο της γραμμής. Με λεωφορείο μπορείτε επίσης να επισκεφθείτε τα αξιοθέατα της πόλης.
διαμονή:Κεντρικό ξενοδοχείο το «Ridges Hotel» (272 Fenton Street, τηλ. +64 7 3490099), σε λογικές τιμές, χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Το «Quality Hotel Geyserland» (424 Fenton Street, τηλ. +64 7 3482039) είναι το μοναδικό ξενοδοχείο της περιοχής με πανοραμική θέα από όλα τα δωμάτια στον διάσημο γεωθερμικό πίδακα Ποχούτου. Σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία περίπου μία ώρα έξω από την πόλη, αλλά μέσα στο δάσος, κοντά στη λίμνη με τις πέστροφες και σε κοντινή απόσταση από τους γεωθερμικούς πίδακες, τα ξύλινα σπιτάκια του «Rotorua Thermal Holiday Park» (Old Taupo Road, τηλ. +64 7 3463140, www.rotoruathermal.co.nz) είναι ιδανικά για οικογένειες αλλά και για αθλητές του ποδηλάτου βουνού, καθώς υπάρχουν πολλές σηματοδοτημένες διαδρομές. Το συγκρότημα διαθέτει επίσης κατασκηνωτικούς χώρους και δωρεάν χρήση πισίνας ιαματικών λουτρών.
φαγητό:Η Ροτορούα φημίζεται για τις άφθονες πέστροφες από τις λίμνες και τα ποτάμια της περιοχής. Επίσης θα απολαύσετε φρέσκα οστρακοειδή, όπως αστακούς, μύδια και χτένια, νοστιμότατα τυριά από τις τοπικές φάρμες, αλλά και το διάσημο αρνάκι που όλοι το προτιμούν ψητό στον φούρνο. Βεβαίως, καθώς η Ροτορούα διαθέτει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Μαορί, αναζητήστε σπεσιαλιτέ τους, όπως το «πούχα», ένα αγριάγκαθο που μαγειρεύεται με χοιρινό, μύδια ή αρνίσια κόκαλα, ή το «χάνγκι» που ψήνεται σε φουρνάκι μέσα στο χώμα. Απολαύστε φρέσκα εξωτικά φρούτα, με πρώτο το ακτινίδιο, και φρούτα του δάσους, όπως βατόμουρα και φραγκοστάφυλα. Και φυσικά την περίφημη «πάβλοβα», το γλυκό με βάση μαρέγκας, κρέμα σαντιγί και διάφορα φρούτα του δάσους, που δημιουργήθηκε το 1926 κατά τη διάρκεια τουρνέ της διάσημης ρωσίδας μπαλαρίνας Αννας Πάβλοβα, από σεφ ξενοδοχείου στο Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Δεν θα παραλείψετε φυσικά τα περίφημα κρασιά που οι ποικιλίες τους περιλαμβάνουν Ρίσλινγκ, Σαρντονέ και Σαβινιόν Μπλαν, Πινό Νουάρ, Πινό Γκρι. Για τοπική κουζίνα στο «Rendezvous Restaurant» (1282 Hinemoa Street). Στο «Poppy's Villa» (4 Marguerita St.) για αρνάκι και στο «Bistro 1284» (1284 Eruera str.) - από τα καλύτερα της περιοχής - για τοπική κουζίνα με ασιατικές επιρροές.
Maori Haka
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=c-lrE2JcO44
Πηγή: http://www.tovima.gr
Στο βιβλίο του "Αγνωστη προϊστορία των Ελλήνων", ο Ιστορικός Παντελής Ιωαννίδης αναφέρει την διείσδυση των Ελλήνων της εποχής του Θεοβασιλιά Ουρανού στην Πολυνησία. Κια ο Γάλλος Πιέρ Λοττί αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Γαλλίας αναφέρει φράσεις στην γλώσσα των Παορί που αναφέρονται στον ΟΥΡΑΝΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑστερίων