The Day After Roswell
Ο Philip J. Corso (22 Μαΐου 1915 - 16 Ιουλίου 1998) ήταν Αμερικανός αξιωματικός του Στρατού.Υπηρέτησε στον Στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών από τις 23 του Φεβρουαρίου του 1942, έως την 1 Μαρτίου του 1963, και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Το 1997, ένα μόλις χρόνο πριν πεθάνει και 50 χρόνια μετά το συμβάν στο Ρόσγουελ του Νέου Μεξικού, ο Corso εκδίδει το βιβλίο του "The Day After Roswell" ("Η επόμενη μέρα μετά το Roswell"), που γίνεται σύντομα μπεστσέλερ.
Στο βιβλίο του ο Corso περιγράφει με συνταρακτικές λεπτομέρειες το πώς ασχολήθηκε με την έρευνα της υποτιθέμενης εξωγήινης τεχνολογίας που είχε ανακτηθεί από το περιστατικό της συντριβής ενός UFO στο Roswell το 1947.Υποστηρίζει οτι η δουλειά του ήταν η διοχέτευση των εξωγήινων ευρημάτων που είχαν διασωθεί, στους ερευνητές-επιστήμονες της στρατιωτικής βιομηχανίας των ΗΠΑ. Ο στόχος ήταν να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν οι ΗΠΑ, για στρατιωτικούς κυρίως σκοπούς, τις εξαιρετικές δυνατότητες που εμφάνιζαν τα εξωγήινα τεχνολογικά επιτεύγματα που βρέθηκαν στην κατοχή τους.
"Υπήρχαν περίπου τριάντα ξύλινα καρφωμένα κιβώτια, στοιβαγμένα μαζί στον αντικρυνό τοίχο του κτιρίου ...
"Έφερα το φακό και τον τοποθέτησα ψηλά στον τοίχο να φωτίζει με την ευρύτερη δυνατή δέσμη. Μετά άρχισα να δουλεύω στο κιβώτιο. Το καπάκι ήταν ήδη χαλαρό. Είχα δίκιο - αυτό το κιβώτιο μόλις είχε ανοιχτεί. Κούνησα το καπάκι μπρος-πίσω, συνεχίζοντας να χαλαρώνω τα καρφιά που είχαν ξεκαρφωθεί με τανάλια, μέχρι που τα ένιωσα να βγαίνουν από το ξύλο. Στη συνέχεια δούλεψα κατά μήκος των πλευρών του κιβωτίου που ήταν περίπου πέντε πόδια (1,5 μέτρο) μέχρι που το καπάκι χαλάρωσε γύρω-γύρω. Μην ξέροντας ποιά άκρη του κιβωτίου ήταν η μπροστινή, σήκωσα το καπάκι και το έσυρα προς την μια άκρη. Μετά χαμήλωσα τον φακό, κοίταξα μέσα, και το στομάχι μου έφτασε μέχρι επάνω στο λαιμό μου και παραλίγο να κάνω εμετό αμέσως εκείνη ακριβώς την στιγμή.
"Αυτό που είχαν συσκευάσει κατ' αυτόν τον τρόπο, ήταν ένα φέρετρο, αλλά όχι όπως οποιοδήποτε άλλο φέρετρο που να είχα ξαναδεί. Το περιεχόμενο, που περικλειόταν σε ένα γυάλινο δοχείο με παχιά τοιχώματα, ήταν βυθισμένο μέσα σε ένα παχύρρευστο γαλάζιο υγρό, σχεδόν σαν διάλυμα τζελ από καύσιμο ντίζελ. Αλλά το αντικείμενο επέπλεε στην επιφάνεια, και δεν ήταν βυθισμένο στον πάτο με υγρό από πάνω του, ενώ ήταν μαλακό και γυαλιστερό, όπως το υπογάστριο ενός ψαριού. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν ένα νεκρό παιδί που το μετέφεραν κάπου. Αλλά αυτό δεν ήταν παιδί. Ήταν μια ανθρωποειδής μορφή ύψους τεσσάρων ποδιών (1,2 μέτρα) με βραχίονες, τετραδάκτυλα χέρια με παράξενη εμφάνιση - δεν είδα αντίχειρα - λεπτά πόδια και πατούσες, και ένα υπερμέγεθες κεφάλι που είχε το σχήμα ενός λαμπτήρα πυρακτώσεως, που έμοιαζε σαν αερόστατο με το πηγούνι να φαίνεται σαν την γόνδολα του αερόστατου. Ξέρω ότι πρέπει να είχα μαζευτεί αρχικά, αλλά στη συνέχεια είχα την παρόρμηση να τραβήξω το καπάκι του δοχείου με το υγρό και να ακουμπήσω το χλωμό γκρι δέρμα. Αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν ήταν δέρμα διότι, επίσης, έμοιαζε σαν ένα πολύ λεπτό ύφασμα που ήταν μονοκόμματο και κάλυπτε "από την κορφή μέχρι τα νύχια" την σάρκα του πλάσματος.
"Τα μάτια του πρέπει να είχαν γυρίσει προς τα πίσω στις κόγχες τους, επειδή δεν μπορούσα να διακρίνω κόρη ή ίριδα ή τίποτα που να έμοιαζε με ανθρώπινο μάτι. Αλλά οι κόγχες των ματιών ήταν υπερμεγέθεις και αμυγδαλόσχημες με στραμμένη την μυτερή άκρη τους προς τα κάτω προς την μικροσκοπική μύτη του, η οποία πραγματικά δεν προεξείχε από το κρανίο. Έμοιαζε περισσότερο σαν την μικροσκοπική μύτη ενός μωρού που ποτέ δεν μεγάλωσε καθώς το παιδί μεγάλωνε, και ήταν ως επί το πλείστον ρουθούνι. Το κρανίο του πλάσματος ήταν υπερμέγεθες σε σημείο που όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του - εκείνα που ήταν - ήταν διατεταγμένα απόλυτα μετωπικά, καταλαμβάνοντας μόνο ένα μικρό κύκλο στο κάτω μέρος του κεφαλιού. Τα προεξέχοντα αυτιά ενός ανθρώπου ήταν ανύπαρκτα, τα μάγουλα του δεν διαγραφόταν σαφώς, και δεν υπήρχαν φρύδια ή οποιεσδήποτε ενδείξεις τριχοφυίας στο προσώπο. Το πλάσμα είχε μόνο μια μικρή επίπεδη σχισμή για στόμα και ήταν τελείως κλειστή, μοιάζοντας περισσότερο με μια πτυχή ή εσοχή μεταξύ της μύτης και του κάτω μέρος του κρανίου χωρίς πηγούνι, παρά με ένα πλήρως λειτουργικό στόμιο. Θα ανακάλυπτα μετά από χρόνια αργότερα πώς επικοινωνούσε, αλλά εκείνη τη στιγμή στο Κάνσας, μπορούσα μόνο να στέκομαι σοκαρισμένος μπροστά σε ένα προδήλως μη ανθρώπινο πρόσωπο που αιωρούνταν μπροστά μου μέσα σε ένα παχύρρευστο συντηρητικό.
"Δεν είδα κανένα τραύμα στο σώμα του πλάσματος και δεν υπήρχε κάποια ένδειξη ότι είχε εμπλακεί σε κάποιο ατύχημα. Δεν υπήρχε αίμα, τα άκρα του φαινόταν ανέπαφα, και δεν μπορούσα να εντοπίσω εκδορές στο δέρμα ή κάτω από το γκρι ύφασμα. Κοίταξα μέσα στο κιβώτιο που περιείχε το δοχείο με το υγρό για κάποιο συνοδευτικό έγγραφο ή οτιδήποτε άλλο που περιέγραφε την φύση ή την προέλευση αυτού του πράγματος. Εκείνο που βρήκα ήταν ένα ενδιαφέρον έγγραφο του της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Στρατού που περιέγραφε το πλάσμα ως επιβάτη του σκάφους που είχε συντριβεί στο Roswell, στο Νέο Μεξικό, στις αρχές της εβδομάδας και ένα παραπεμπτικό έγγραφο για αυτό το πλάσμα προς τον αξιωματικό παραλαβών στην Διοίκηση Αεροπορικού Υλικού στην βάση Wright Field και από εκείνον προς το τμήμα παθολογίας τουνεκροτομείου στο Walter Reed Army Hospital , όπου, όπως εγώ υπέθεσα, το πλάσμα θα υπόκειτο σε νεκροψία και θα αποθηκεύονταν. Δεν ήταν ένα έγγραφο που έπρεπε να είχα δει, αυτό ήταν σίγουρο, γι' αυτό το ξαναέβαλα πίσω στο φάκελο, πάνω στο εσωτερικό τοίχωμα του κιβωτίου.
"Επέτρεψα στον εαυτό μου να εξετάσει περισσότερο χρόνο απ' ότι θα έπρεπε το πλάσμα αυτό, υποθέτω, γιατί εκείνο το βράδυ ήμουνα εκτός των σωστών χρόνων ελέγχου για το υπόλοιπο των γύρων μου και πίστευα ότι θα έπρεπε να σκεφτώ μια πολύ καλή δικαιολογία για την καθυστέρηση στις επόμενες στάσεις μου για την επαλήθευση των υπηρεσιών της φρουράς. Αλλά αυτό το πράγμα που κοίταζα, άξιζε τους μπελάδες που ενδεχομένως θα αντιμετώπιζα την επόμενη μέρα. Αυτό το πράγμα ήταν πραγματικά συναρπαστικό και ταυτόχρονα εντελώς φρικιαστικό. Έθετε σε αμφισβήτηση κάθε αντίληψη που είχα, και ήλπιζα χωρίς πραγματική ελπίδα ότι κοιτούσα κάποια μορφή ανθρώπινης μετάλλαξης από ατομική ενέργεια. Ήξερα οτι δεν θα μπορούσα να ρωτήσω κανέναν για αυτό, και επειδή ήλπιζα ότι δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ κάτι παρόμοιο, σκαρφιζόμουν την μια εξήγηση μετά την άλλη για την ύπαρξή του, παρά τα όσα είχα διαβάσει σχετικά στο συνημμένο έγγραφο: Είχε αποσταλλεί εδώ από την Χιροσίμα, ήταν το αποτέλεσμα ενός γενετικού πειράματος των Ναζί, ήταν ένα νεκρό τέρας του τσίρκου, ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνο που ήξερα οτι έλεγαν οτι - εκείνο που έπρεπε να είναι: ένα εξωγήινο πλάσμα.
Έβαλα το καπάκι του κιβωτίου πίσω στην θέση του πάνω από το πλάσμα, χτύπησα τα καρφιά χαλαρά στις αρχικές τρύπες τους με το πίσω μέρος του φακού μου, και έβαλα το κάλυμμα πίσω στη θέση του. Στην συνέχεια βγήκα από το κτίριο και ήλπιζα οτι θα έκλεινα την πόρτα πίσω μου για πάντα σε αυτό που είχα δει. Απλά ξέχνα το, είπα στον εαυτό μου. Υποτίθεται οτι δεν έπρεπε να το είχες δει και ίσως να μπορέσεις να ζήσεις ολόκληρη την ζωή σου χωρίς ποτέ να υποχρεωθείς να το ξανασκεφτείς. Ίσως. Μόλις βγήκα έξω από το κτίριο ξανασυνάντησα τον Brownie στην θέση του.
"Να ξέρεις ότι ποτέ δεν το είδες αυτό", του είπα. "Και δεν θα το πεις ποτέ σε κανένα."
"Τι να είδα, ταγματάρχα;" είπε ο Brownie, και περπάτησα πίσω στο διοικητήριο της βάσης, με την εικόνα εκείνου του πλάσματος που αιωρούνταν μέσα στο υγρό να ξεθωριάζει με κάθε βήμα που έκανα. Μέχρι τη στιγμή που κάθισα πίσω απ' το γραφείο μου, ήταν όλα ένα όνειρο. Οχι, δεν ήταν ένα όνειρο, ήταν ένας εφιάλτης - αλλά είχε τελειώσει, και ήλπιζα οτι δεν θα ξαναεπέστρεφε ποτέ.
Στο βιβλίο του ο Corso περιγράφει με συνταρακτικές λεπτομέρειες το πώς ασχολήθηκε με την έρευνα της υποτιθέμενης εξωγήινης τεχνολογίας που είχε ανακτηθεί από το περιστατικό της συντριβής ενός UFO στο Roswell το 1947.Υποστηρίζει οτι η δουλειά του ήταν η διοχέτευση των εξωγήινων ευρημάτων που είχαν διασωθεί, στους ερευνητές-επιστήμονες της στρατιωτικής βιομηχανίας των ΗΠΑ. Ο στόχος ήταν να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν οι ΗΠΑ, για στρατιωτικούς κυρίως σκοπούς, τις εξαιρετικές δυνατότητες που εμφάνιζαν τα εξωγήινα τεχνολογικά επιτεύγματα που βρέθηκαν στην κατοχή τους.
"Να ξέρεις ότι ποτέ δεν το είδες αυτό", του είπα. "Και δεν θα το πεις ποτέ σε κανένα."
"Τι να είδα, ταγματάρχα;" είπε ο Brownie, και περπάτησα πίσω στο διοικητήριο της βάσης, με την εικόνα εκείνου του πλάσματος που αιωρούνταν μέσα στο υγρό να ξεθωριάζει με κάθε βήμα που έκανα. Μέχρι τη στιγμή που κάθισα πίσω απ' το γραφείο μου, ήταν όλα ένα όνειρο. Οχι, δεν ήταν ένα όνειρο, ήταν ένας εφιάλτης - αλλά είχε τελειώσει, και ήλπιζα οτι δεν θα ξαναεπέστρεφε ποτέ.
Ταξίαρχος Stephen Lovekin
Πεντάγωνο, 1959
1959
Ο αντισυνταγματάρχης Halliber έφερε ένα ατσάλινο κουτί στο τέλος μιας περιόδου άσκησης στο Πεντάγωνο και έβγαλε ένα γκρι μεταλλικό κομμάτι που είχε σύμβολα πάνω του. Έμοιαζε σαν ένας χάρακας του ενός μέτρου και ο αντισυνταγματάρχης είπε, «Ήταν μέρος ενός εξωγήινου σκάφους που συνετρίβη στο Νέο Μεξικό το 1947." Είχε ληφθεί από ένα κουτί με υλικά τα οποία οι στρατιωτικοί προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν. Πίστευαν ότι η κρυπτογράφηση πάνω σε αυτά ήταν σύμβολα οδηγιών. Δήλωσε: «Σας επιδεικνύω το υλικό αυτό για να σας δείξω την σημασία της σοβαρότητας της δουλειάς μας που έγκειται στο να κρατάμε τον Πρόεδρο ενήμερο."
Ο Lovekin ανάφερε οτι υπήρχαν εκατοντάδες υψηλής ποιότητας αυθεντικές περιπτώσεις του Project Blue Book (Σχεδίου Μπλε Βιβλίο) από εξαίρετους μάρτυρες που δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ στο κοινό και τις συζητούσαν πολύ ανοιχτά στην υπηρεσία. Όλοι τους είχαν διαβάθμιση Q που ήταν πάνω από την Άκρως Απόρρητη (Top Secret) διαβάθμιση και ειδική διαβάθμιση οτι ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν το θέμα (need-to-know). ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση αυτή αγαπητή μου Αφροδίτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι για να λύνονται ορισμένες απορίες διότι πριν 3 μέρες στις γαλλικές ιστοσελίδες επικαιρότητας Voila (πολύ γνωστές εδώ τις διαβάζουν εκατοντάδες χιλιάδες γαλλόφωνοι)υπηρχε δισέλιδο άρθρο για το θέμα. Εδινε τις πρόσφατες εξηγήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης. Δεν ήταν λέει εξωγήινο σκάφος απλώς ήταν ένα αεροπλάνο κατασκοπευτικό U-2 κάτι το τελείως νεωτεριστικό για την εποχή που πετούσε σε 20 000 μ. για πρώτη φορά εφόσον μέχρι τότε δεν πετούσαν σε τέτοια ύψη τα αεροπλάνα. Επειδή ο ήλιος αντανακλούσε πάνω στα ασημόχρωμα φτερά του (το τονίζουν ιδιαίτερα αυτό το χρώμα έχει ...τεράστια σημασία) φαινόταν σαν να είχε πάρει φωτιά και έπεφτε. Βάσει των αμερικανικών αρχών των οποίων .....η αγάπη για την αλήθεια είναι πασίγνωστη και καθαρότητα εξηγήσεων δεν άφησε ποτέ απορίες, τίποτα δεν είχε πέσει στο έδαφος. Μάλιστα το δηλώνουν τώρα 50 χρόνια μετά που πλέον δεν υπάρχει κίνδυνος να τους αντιγράψει καμμία χώρα σε αυτό το σημείο (δική τους άποψη και αυτή), έτσι για να κλείσει οριστικά το θέμα. Εγώ θα πώ ότι η Κοκκινοσκουφίτσα έφαγε την πίττα που της έδωσε η μητέρα της πήρε το λύκο αλά μπρατσέτα και πήγαν δισκοθήκη. Δεν το δήλωσε τότε στο Μεσαίωνα που γράφτηκαν τα απομνημονεύματα της σαν μύθος μπάς και κάποιος της κλέψει αυτό τον γόη των δασών και μείνει στο ράφι....
Μάς δουλεύουν ή δεν μας δουλεύουν;
Α.