Από την εκπομπήν 'ArtFM', την Παρασκευήν 8 Νοεμβρίου 2013
Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι
(Για τους ξύπνιους υπάρχει εις και ο ίδιος κόσμος, ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθείς εις ένα δικόν του)
Ηράκλειτος (Β 89)
Εξακολουθούν να παραμένουν εις το προσκήνιον, τα θέματα της αφυπνίσεως της ελληνικής μας συν·ειδήσεως και συν·ειδητότητος, όπως δυστυχώς και εκείνον της ευαισθητοποιήσεώς μας, εις την καθεστωτικήν προπαγάνδαν, την οποίαν βιώνουμε καθημερινώς, μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ. Είναι όμως ένα συγκεκριμένον τμήμα της ελληνικής μας παιδείας, το οποίον μας παρέχει τα απαραίτητα εργαλεία, προς αντιμετώπισιν τούτων των προβλημάτων.
Είναι άρδην επιτακτική η ανάγκη να εξοπλισθεί με τα εργαλεία τούτα, ο ελληνικός μας κόσμος, εις αμφοτέρας τας χώρας του ελληνικού μας έθους και έθνους, εις την Ελλάδα και την Κύπρον. Διά να δύναται, όχι μόνον να αντιμετωπίζει την καθεστωτικήν προπαγάνδαν, αλλά ταυτοχρόνως να συμβάλλει ουσιαστικώς εις την συλλογικήν αφύπνισιν της ελληνικής μας συν·ειδήσεως και συν·ειδητότητος.
Πολύς λόγος έχει γίνει περί της τετρακτύος των Πυθαγορείων. ΄Οντως, η τετρακτύς αποτελεί την ουσίαν της διδασκαλίας των, όπως και ένα ιερόν των σύμβολον.
Αποτελείται από τους δέκα πρώτους αριθμούς, δηλαδή 1-10 (ένα έως δέκα), τοποθετημένους εις τέσσαρας σειράς: ένα, εις την πρώτην σειράν, δύο, εις την δευτέραν σειράν, τρεις, εις την τρίτην και τέσσαρας, εις την τέταρτην σειράν. Η κυρία σχέσις της τετράδος και της τετρακτύος φαίνεται και από την φημισμένην σχέσιν των πρώτων τεσσάρων αριθμών με την δεκάδα, την οποία παράγουν όταν προστεθούν: 1+2+3+4=10.
Μεταφερομένη εις τον χώρον της παιδείας, η τετρακτύς συνδέεται με τον βασικόν κορμόν των 4 (τεσσάρων) επιστημών, αι οποίαι σχετίζονται εννοιολογικώς μεταξύ των, εις μίαν ενιαίαν θεωρητικήν βάσιν, ενώ συναποτελούν ένα τμήμα της ελληνικής μας φιλοσοφίας, όπως επίσης και της κοσμοθεάσεως της ελληνικής γραμμής σκέψεως. Είναι δε αι επιστήμαι αυταί: ηαριθμητική, η αστρονομία, η γεωμετρία και η μουσική.
Οπλισμένοι με τα υπερόπλα του ορθολογισμού και της κριτικής σκέψεως, οι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος βλέπουν μεν τον άνθρωπον ως ένα ον υλικόν, κατ' ευφημισμόν θα τολμούσα να πω, πρωτίστως δε τον βλέπουν ως ένα ον πνευματικόν. ΄Αρα, το κύριον μέλημά του είναι, και πρέπει να είναι, η πνευματική του ανέλιξις, όχι μόνον προσωπικώς, αλλά επίσης κοινωνικώς και πολιτικώς.
Η ετυμολογική ανάλυσις του όρου «άνθρωπος», εις την οποίαν συγκλίνουν τα πορίσματα της ιστορικής γλωσσολογίας, απαντάται ήδη εις ένα μυκηναϊκόν τύπον γραφής, εις τον οποίον εμφανίζονται λέξεις, προερχόμεναι από την ρίζαν «Dψ» του ουσιαστικού «όψις» και του ρήματος «Dψομαι», όπως επίσης και από το ρήμα «Aρφ», του οποίου ο ενεργητικός παρακείμενος είναι «Dπωπα». Η λέξις «νδρ-ωπος», με «δ», υποδηλώνει εκείνον ο οποίος έχει την μορφήν, την όψιν ή το πρόσωπον ανδρός, άρρενος ή θήλεος, εάν βεβαίως δεν πρόκειται διά ένα όρον του προελληνικού γλωσσικού υποστρώματος.
Η ουσία, η μορφή και η συν·ειδητότης του ανθρώπου λοιπόν συνθέτουν μίαν αρμονικήν έκφρασιν της Φύσεως, από όπου προέρχεται ο άνθρωπος, και δη ο ελληνικός άνθρωπος. Βλέπει δηλαδή τον άνθρωπον, η ελληνική γραμμή σκέψεως, ως αποτελούμενον από ουσίαν,μορφήν και συν·είδησιν, ως μίαν αρμονικήν έκφρασιν της Φύσεως, σκοπός της οποίας φαίνεται πως είναι η συνεχής ανέλιξις της συν·ειδητότητος.
Συν τω χρόνω, το ελληνικόν ερωτικόν μας δαιμόνιον οδηγεί εις την μίξιν της μεριστής και τηςσυνεχούς ουσίας, ώστε το ίδιον το είναι της Φύσεως να ανελίσσεται εις άτομα συν·ειδητά. Τονχρόνον βεβαίως ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, αλλά και η μαθηματική βιολογία, από το 2010, τον περιγράφουν ως τρισδιάστατον, και δη σπειροειδή. Συν τω χρόνω λοιπόν, μετουσιώνεται ο άνθρωπος, διά μέσου οργανισμών όχι της οντολογικής, αλλά τηςοντικής κλίμακος, όπως είναι, π.χ., η κοινωνία των ανθρώπων.
Είναι δε η ουσία η μεριστή ή μεριζομένη, η 'άνευ ποιού' ή 'άποιος ουσία', που παράγει τα βασικά σωμάτια της φυσικής εις ζεύγη, π.χ., ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια ή κουάρκ και αντικουάρκ. Σχετικά δε με την μεριστήν ή μεριζομένην ουσίαν, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων την σκιαγραφούν, αντιστοίχως, μετά των όρων: «έτερον» και «αόριστος δυάς», θεωρώντας πως εκπροσωπεί την θήλεια ενέργειαν.
Η συνεχής δε ουσία είναι η πρωταρχική ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, περιδινουμένησπειροειδώς, μιάς και κινείται δυναμικώς, δηλαδή διαχρονικώς, με μίαν μεγάλην ικανότητα διεισδύσεως εις την συν·ειδητότητα του ανθρώπου. Σχετικά με την συνεχή ουσίαν, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων την περιγράφουν με τους όρους: «Εν» και «Λόγος», θεωρώντας πως εκπροσωπεί την άρρενα ενέργειαν.
Ο Πλάτων επίσης αποκαλεί την συνεχή ουσίαν «ταυτόν». Ο Αριστοτέλης όμως την ορά απλώς ως ένα «είδος».
Εις την διαχρονικήν της ανέλιξιν, η ελληνική γραμμή σκέψεως βλέπει την Αρμονίαν ως τον ύψιστον ηθικόν νόμον της Φύσεως. Δια·κανονίζει δε η Αρμονία, την συμπύκνωσιν του τριπτύχου των εννοιών που μας αφορούν αμέσως: Ελευθερία, ΄Ερως Πολιτικός καιΔικαιοσύνη!
Εντός αυτού του αρμονικού πλαισίου της Ελευθερίας, του Πολιτικού ΄Ερωτος και τηςΔικαιοσύνης, ο ελληνικός άνθρωπος, αυτό το πνευματικόν ον, πραγματοποιεί την ανέλιξίν του συμμετέχον ως ένα μόριον της ελληνικής πολιτικής κοινωνίας, η οποία είναι ένας οντικόςοργανισμός, και όχι, ποτέ, απλώς οντολογικός. Το πετυχαίνει μέσω δράσεων και πράξεωνπρωτίστως κοινωνικο-πολιτικών, διά της γλώσσης, των εθίμων, των ηθών, των θεσμών και των παραδόσεών του, πλέον καταλλήλων διά την ιδιοσυγκρασίαν και το πνευματικόν επίπεδον της ελληνικής μας φυλής.
Η πηγή όμως των υπερόπλων του ορθολογισμού και της κριτικής σκέψεως, των στοχαστών της κλασικής Ελλάδος, δεν είναι άλλη από την τριακτύν ή trivium, όπως μετωνομάσθη εις τα λατινικά, η οποία, εις τον χώρον της παιδείας, πρέπει χρονικώς να προηγείται της τετρακτύος, δηλαδή της αριθμητικής, της αστρονομίας, της γεωμετρίας και της μουσικής. Η τριακτύς λοιπόν ή trivium, εις τον χώρον της ελληνικής παιδείας, συμπεριλαμβάνει την γραμματικήν, τηνλογικήν και την ρητορικήν.
Εις τον χώρον δηλαδή της ελληνικής παιδείας, η γραμματική, η λογική και η ρητορικήαποτελούν τας 3 (τρεις) συνιστώσας της τριακτύος, αι οποίαι, μετά του συνεχούς πολέμου διά την αποκάλυψιν της αληθείας (Σχ. 1), συναποτελούν την βάσιν όλων των Φιλελευθέρων Τεχνών και Επιστημών ή Liberal Arts and Sciences. Δεδομένου όμως ότι η γραμματική, η λογική και η ρητορική μανθάνονται και ασκούνται από κοινού, επίσης συναποτελούν μετά της αληθείας ένα κυρίαρχον, συμβιωτικόν υπο-σύστημα της ελληνικής μας παιδείας, διά την δημιουργίαν σαφηνείας και συνοχής εις την σκέψιν των ανθρώπων, και δη των ελληνικών ανθρώπων.
Εις την διαδικασίαν της ανελίξεως της ανθρωπίνης συν·ειδητότητος, η γραμματική παρέχει τας απαντήσεις, επί ενός θέματος, μέσω των ερωτήσεων: 'ποία' ή 'ποίος', 'πότε', 'πού' και 'τι'(βρόχος αναδράσεως #1, Σχ. 1). Η ανακάλυψις και η διάταξις αληθών γεγονότων, δεδομένων ή στοιχείων της αληθούς και όχι της προβαλλομένης υπό του καθεστώτος πραγματικότητος, παρέχει την πλέον βασικήν, συστηματικήν πληροφόρησιν.
Ακολούθως, η λογική απαντά εις το ενός θέματος 'διατί' (βρόχος αναδράσεως #2, Σχ. 1). Αναπτύσσει τοιουτοτρόπως την ικανότητα του λόγου διά συστηματικήν κατανόησην, μέσω της δημιουργίας εγκύρων, δηλαδή, μη αντιφατικών ή απατηλών σχέσεων, μεταξύ δεδομένων και πληροφοριών.
Τέλος, η ρητορική παρέχει το 'πώς' ενός θέματος (βρόχος αναδράσεως #3, Σχ. 1). Εφαρμόζοντας την γνώσιν και την κατανόησιν, η ρητορική αμέσως παρέχει φρόνησιν, δηλαδή εμπράγματον κατανόησιν και γνώσιν, αι οποία είναι συστηματικώς χρήσιμοι εις την πράξιν.
Ίσως αυτό δεν είναι τόσον ευρέως διαδεδομένον εις τον ελληνικόν μας κόσμον, αλλά ητριακτύς της ελληνικής μας παιδείας έχει άμεσον εφαρμογήν εις την λειτουργίαν των ηλεκτρονικών υπολογιστών (Σχ. 2). Η λειτουργία των ηλεκτρονικών υπολογιστών βασίζεται πάντοτε εις την αυστηράν διαδοχήν της εισαγωγής, εισόδου ή εισροής δεδομένων (input), της λογικής διεργασίας ή διαδικασίας αυτών (process) και της εξαγωγής, εξόδου ή εκροής αποτελεσμάτων ή συμπερασμάτων (output).
Το Σχ. 2 δείχνει την υφισταμένην μία-προς-μίαν αντιστοιχίαν μεταξύ της τριακτύος της ελληνικής μας παιδείας και της αυστηράς ταύτης διαδοχής, εις την λειτουργίαν των ηλεκτρονικών υπολογιστών: εισροή-διεργασία-εκροή ή input-process-output. Το γράφημα εις το Σχ. 2 επίσης δείχνει μίαν ομαδοποίησιν εις 4 (τέσσαρα) είδη, των συναφών προβλημάτων της τριακτύος ή trivium και της εφαρμογής της εις την λειτουργίαν των ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Η ιδία αρχή ισχύει εις τους ηλεκτρονικούς υπολογιστάς, όπως και εις ένα οργανισμόν ή μίαν κοινωνίαν. Η αρχή τούτη επισημαίνει ότι ένα σχετικόν πρόβλημα δύναται να προκύψει από τον λανθασμένον προσδιορισμόν είτε μιας ή πολλών συνιστωσών της εκροής αποτελεσμάτων ή συμπερασμάτων (output), της εισροής δεδομένων (input), της λογικής διεργασίας ή διαδικασίας (process), ή ακόμη και ολοκλήρου του συστήματος ενός ηλεκτρονικού υπολογιστού, ενός οργανισμού ή μιας κοινωνίας.
Εντός του συστήματος ενός ηλεκτρονικού υπολογιστού ή ενός οργανισμού, τα προβλήματα εμφανίζονται είτε μεμονωμένα ή εις συνδυασμούς, ακόμη και εις συγκεκριμένα καθήκοντα οργανώσεως, όπως είναι, π.χ., ο έλεγχος της ποιότητος ζωής των ανθρώπων μιας συγκεκριμένης κοινωνίας. Αυτό το σύστημα ομαδοποιήσεως των προβλημάτων οργανώσεως βοηθά τας και τους διαχειριστάς και σχεδιαστάς της ελληνικής μας πολιτείας, εις τον χαρακτηρισμόν των περισσοτέρων προβλημάτων, τα οποία απασχολούν το ελληνικόν μας έθος και έθνος.
Εις κάθε επίπεδον λήψεως αποφάσεων, όσον ολιγοτέρα η γνώσις των Ελληνίδων και Ελλήνων επί της δομής των αιτίων και αιτιατών ενός προβλήματος, τόσον δυσχερεστέρα καθίσταται η λύσις του. Οι πολίτες μιας ορθής πολιτείας χρειάζονται πνευματικά εργαλεία, διά να μετατρέπουν ασαφώς εκπεφρασμένα προβλήματα εις σαφώς καθορισμένα προβλήματα.
Αρχικώς βεβαίως επικοινωνούμε τα προβλήματα στρατηγικού σχεδιασμού εις όρους ασαφείς. Διά να λύσωμεν όμως παρόμοια προβλήματα, χρειαζόμεθα τεχνικάς αι οποίαι βοηθούν εις το να διέλθωμεν από τα προβλήματα του 4ου (τετάρτου) είδους, έξωθεν του ερεβώδους διαδρόμου των ασαφών ή εσφαλμένων προδιαγραφών (Σχ. 2).
Είναι λοιπόν η εμπραγμάτωσις, δηλαδή η πράξις της κατανοήσεως των αληθών σχέσεων μεταξύ των γεγονότων, δεδομένων ή στοιχείων της πραγματικότητος, η οποία μετατρέπει τα δεδομένα εις πληροφορίας (Σχ. 3). Ακολούθως, είναι η της κατανοήσεως των προτύπων εις τας πληροφορίας πράξις, η οποία, απαντώντας εις το ενός θέματος 'διατί' οδηγεί εις την μετατροπήν των πληροφοριών εις γνώσιν.
Και τέλος είναι η πράξις της κατανοήσεως των αρχών της γνώσεως, η οποία απαντά εις το ενός θέματος 'πώς', τοιουτοτρόπως μετατρέποντας την γνώσιν εις φρόνησιν. Το Σχ. 3 παρέχει μίαν ευρείαν προοπτικήν των σχέσων μεταξύ των δεδομένων, των πληροφοριών, της γνώσεως και της φρονήσεως.
Το σχήμα δείχνει πως η αύξησις της κατανοήσεως μιας καταστάσεως (οριζόντιος άξων, Σχ. 3), την οποίαν αντιμετωπίζομεν, άμεσα εξαρτάται από το επίπεδον της συνδετικότητος των στοιχείων της καταστάσεως (κάθετος άξων, Σχ. 3), η οποία αυξάνεται επί της ατραπού μεταβάσεως από τα δεδομένα, εις τας πληροφορίας, την γνώσιν και την φρόνησιν. ΄Ομως εκάστη κίνησις επί της ατραπού ταύτης απαιτεί πράξιν, ώστε τα δεδομένα να μετατραπούν εις πληροφορίας, αι πληροφορίαι να μετατραπούν εις γνώσιν και η γνώσις να μετατραπεί εις φρόνησιν.
Συχνά μας απασχολούν καταστάσεις, διά τας οποίας αναζητούμε κατανόησιν, περαιτέρω αυτής την οποίαν προς στιγμήν έχομεν αναπτύξει. Προσπαθούμε δηλαδή να σχεδιάσωμεν αποτελεσματικάς πράξεις· πράξεις αι οποίαι δύνανται να παράγουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, χωρίς όμως να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα, τα οποία πρέπει επίσης να επιλυθούν.
Διά την βελτίωσιν των ερωτημάτων τα οποία υποβάλλομεν, είναι σημαντικόν να καλύπτονται όλα τα επίπεδα της συνδετικότητος (Σχ. 3). Εάν όμως υποβάλλονται ερωτήσεις, αι οποίαι επιτρέπουν εις τα δεδομένα να αποτελούν μίαν απάντησιν, τότε τούτο είναι το μόνον το οποίον θα επιτευχθεί.
Εάν όμως υποβάλλονται ερωτήσεις σχετικαί με τας σχέσεις μεταξύ των δεδομένων, δηλαδή ερωτήσεις επί αιτίων και αιτιατών, τότε μόνον υπάρχει περίπτωσις να ανακαλυφθούν ή να συντεθούν απαντήσεις αιτιoτήτων, εις τα ερωτήματα τα οποία υποβάλλονται. Και όταν φθάνωμεν εις το επίπεδον των ερωτήσεων, αι οποία προκαλούν την αναζήτησιν και την κατανόησιν των προτύπων των πληροφοριών, εις τας καταστάσεις αι οποίαι μας απασχολούν, τότε μόνον καταλήγομεν εις απαντήσεις αι οποίαι εκπροσωπούν γνώσιν.
Τέλος, υποβάλλομεν ερωτήσεις, αι οποίαι αναζητούν τας θεμελιώδεις αρχάς της γνώσεως. Τότε μόνον είμεθα επιτέλους εις θέσιν να εξάγωμεν συμπεράσματα, τα οποία εκπροσωπούν την φρόνησιν.
Είναι δε η φρόνησις μία εκ των αρετών του ελληνικού μας κόσμου. Αλλά αποτελεί επίσης η γνώσιν-εμπεριέχουσα-αρετή της φρονήσεως και μίαν άρδην επιτακτικήν, πρακτικήν ανάγκην, διά την αντιμετώπισιν του έξωθεν επιβεβλημένου, τυραννικού καθεστώτος, εντός και γύρω του οποίου όλες και όλοι μας ζούμε.
Είναι επίσης αναγκαίον να κατανοηθεί ο συσχετισμός, ο οποίος υφίσταται μεταξύ τηςτριακτύος, της τετρακτύος και των 5 (πέντε) αισθήσεων των ανθρώπων. Βοηθά προς τούτον, το πυθαγόρειον θεώρημα, ως μία σχέσις της ευκλειδείου γεωμετρίας μεταξύ των πλευρών ενός ορθογωνίου τριγώνου (Σχ. 4).
Συμφώνως με το θεώρημα τούτον της επιπέδου γεωμετρίας: «Εν τοις ορθογωνίοις τριγώνοις το από της την ορθήν γωνίαν υποτεινούσης πλευράς τετράγωνον ίσον εστί τοις από των την ορθήν γωνίαν περιεχουσών πλευρών τετραγώνοις». Δηλαδή, το τετράγωνον της υποτεινούσης ενός ορθογώνιου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών του.
Την ως άνω διατύπωσιν της προτάσεως του εν λόγω θεωρήματος παρέχει ο Ευκλείδης, εις τον Α΄ τόμον του βιβλίου του: «Στοιχεία» (πρότασις 47η), μετά της σχετικής αποδείξεως, η οποία κατά την μαθηματικήν παράδοσιν οφείλεται εις τον Πυθαγόρα. Ισχύει βεβαίως και το αντίστροφον του θεωρήματος του Πυθαγόρου: εάν ισχύει η παραπάνω σχέσις μεταξύ των πλευρών ενός τριγώνου, τότε το τρίγωνον είναι ορθογώνιον.
Τοιουτοτρόπως λοιπόν σχετίζονται τα της τριακτύος 3 (τρία) στοιχεία, η γραμματική, η λογική και η ρητορική, μετά της τετρακτύος 4 (τέσσαρα) στοιχεία, την αριθμητικήν, την αστρονομίαν, την γεωμετρίαν και την μουσικήν. ΄Ολα αυτά τα 7 (επτά) στοιχεία της ελληνικής μας παιδείας, τα εκλαμβάνομεν μετά των 5 (πέντε) μας αισθήσεων (Σχ. 4).
Είθε, εξοπλισμένος με όλα αυτά τα πνευματικά εργαλεία της ελληνικής μας παιδείας, ο ελληνικός μας κόσμος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς την καθεστωτικήν προπαγάνδαν. Ούτως ώστε ταυτοχρόνως να συμβάλει εμπράκτως εις την διαδικασίαν της συλλογικής αφυπνίσεως της ελληνικής μας συν·ειδήσεως και συν·ειδητότητος.
Τα εργαλεία αυτά της τριακτύος και της τετρακτύος, οι στοχαστές της κλασικής Ελλάδος, μας τα κληροδότησαν αφειδώς, διά να τα χρησιμοποιούμε συνεχώς μεν, αλλά ειδικώς δε εν καιρώ ανάγκης. Μήπως είναι τώρα ο καιρός, επειγόντως να το πράξωμεν συλλογικώς;
Ευχαριστώ σας πάρα πολύ, διά την προσοχή σας, όπως και διά τον τρισδιάστατον χρόνον σας!
Νίκος Γεωργαντζάς
Συνδήκτωρ, ΕΙ·ΕΝD
Αναγνώρισις. Ευχαριστώ την εργάτιδα του χρωστήρος Βάσια Ζαριφοπούλου, όπως επίσης και τον Αθανάσιον Τζούβελη, διά την ουσιαστικήν συμβολήν των εις την διαμόρφωσιν του πονήματος τούτου. ΄Ολα τα λάθη εξακολουθούν να παραμένουν δική μου ευθύνη.
Σύντομον βιογραφικόν. Εκτός από συνδήκτωρ (αντιπρόεδρος) του συμβουλευτικού οργανισμού ΕΙ·ΕΝD (End National Debt) ο Δρ. Νίκος Γεωργαντζάς είναι καθηγητής συστημικής δυναμικής στο Πανεπιστήμιο Fordham της Νέας Υόρκης. Η συστημική δυναμική είναι μία σχετικά νέα επιστήμη, η οποία τα τελευταία έτη σημειώνει ραγδαίαν ανέλιξιν, τόσον εις την Αμερικήν όσον και εις την Ασίαν και την Ευρώπην. Ο Δρ. Γεωργαντζάς είναι ιδρυτικόν μέλος του ελληνικού τμήματος του παγκοσμίου οργανισμού συστημικής δυναμικής, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του σχετικού παγκοσμίου συνεδρίου, το οποίον έλαβε χώραν εις τας Αθήνας το 2008. Κατατάσσεται εις τους κορυφαίους παγκοσμίως επιστήμονες του τομέως του, με δημοσιεύσεις εις πλήθος επιστημονικών περιοδικών και βιβλίων. Πέραν των ακαδημαϊκών του καθηκόντων, διά των συνεχών του άρθρων-παρεμβάσεων βρίσκεται εις την πρώτην γραμμήν της προωθήσεως του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, ενώ επίσης αγωνίζεται διά την κατανόησιν και λύσιν των προβλημάτων, τα οποία συλλογικώς αντιμετωπίζει το ελληνικόν μας έθος και έθνος, επάνω εις όλην την επιφάνειαν του πλανήτου Γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου