΄Ενας αναίμακτος, διά της πένας πόλεμος!
Η λύσις, που ο πριν και πάνω απ’ όλα ΄Ελλην, Αρτέμιος Σώρρας (ΕΙ·ΕΝD), προσφέρει, ίσως είναι η μόνη λύσις, αλλά δεν είναι μία με το κλειδί στο χέρι λύσις. Απαιτεί τον διά της πένας, αναίμακτον πόλεμον, κατά του ανθελληνικού και άρδην ελληνοφοβικού ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ, του εν Ελλάδι παραρτήματος του Χαζαρικού Χαγανάτου (http://el.wikipedia.org/wiki/Χάζαροι)!
Η λύσις, που ο πριν και πάνω απ’ όλα ΄Ελλην, Αρτέμιος Σώρρας (ΕΙ·ΕΝD), προσφέρει, ίσως είναι η μόνη λύσις, αλλά δεν είναι μία με το κλειδί στο χέρι λύσις. Απαιτεί τον διά της πένας, αναίμακτον πόλεμον, κατά του ανθελληνικού και άρδην ελληνοφοβικού ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ, του εν Ελλάδι παραρτήματος του Χαζαρικού Χαγανάτου (http://el.wikipedia.org/wiki/Χάζαροι)!
Χάζαροι
Η θέση του Χαζαρικού Χαγανάτου (κυανό) το 10ο αιώνα, λίγο πριν την κατάλυσή του. Οι περιοχές του Καυκάσου δεν ήταν οργανικά ενταγμένες, ήταν όμως φόρου υποτελείς στο Ατίλ.
Οι Χάζαροι ή Χαζάροι είναι ένας μεσαιωνικός ημινομαδικός λαός, ο οποίος έπαψε να υπάρχει γύρω στον 11ο - 12ο αιώνα. Βρίσκονταν συγκεντρωμένοι δυτικά και βόρεια τηςΚασπίας Θάλασσας, κυρίως στο βόρειο Καύκασο και την ευρασιατική στέπα. Πέραν της αναμφισβήτητης τουρανικής καταγωγής τους, η ακριβής προέλευσή τους δεν είναι ακόμα εξακριβωμένη. Κατά την πιθανότερη εκδοχή, προήλθαν από την ανάμιξη κάποιων τουρκομογγολικών φύλων με απομεινάρια των Ούνων και τοπικά φύλα της ΒΔ Κασπίας. Το όνομά τους προέρχεται από την αρχαία τουρκική ρίζα «qaz-» που σημαίνει «περιπλανώμαι».
Οι Χάζαροι ή Χαζάροι είναι ένας μεσαιωνικός ημινομαδικός λαός, ο οποίος έπαψε να υπάρχει γύρω στον 11ο - 12ο αιώνα. Βρίσκονταν συγκεντρωμένοι δυτικά και βόρεια τηςΚασπίας Θάλασσας, κυρίως στο βόρειο Καύκασο και την ευρασιατική στέπα. Πέραν της αναμφισβήτητης τουρανικής καταγωγής τους, η ακριβής προέλευσή τους δεν είναι ακόμα εξακριβωμένη. Κατά την πιθανότερη εκδοχή, προήλθαν από την ανάμιξη κάποιων τουρκομογγολικών φύλων με απομεινάρια των Ούνων και τοπικά φύλα της ΒΔ Κασπίας. Το όνομά τους προέρχεται από την αρχαία τουρκική ρίζα «qaz-» που σημαίνει «περιπλανώμαι».
Χαζαρικό Χαγανάτο
Τον 7ο αι. οι Χάζαροι συγκροτήθηκαν σε κράτος, το Χαζαρικό Χαγανάτο, εις βάρος κυρίως των Βουλγάρων τους οποίους εξεδίωξαν από τα αζοφικά παράλια. Στην ακμή του το χαγανάτο κάλυπτε ολόκληρη τη γεωγραφική ζώνη μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Η πρωτεύουσά του Ατίλ ήταν κτισμένη στο δέλτα του Βόλγα.
Βασικό πλεονέκτημά του ήταν η στρατηγική του θέση στο κέντρο δύο βασικών εμπορικών δρόμων: ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία (Δ-Α), καθώς και ανάμεσα στους Πέρσες και τους Βαράγγους (Ν-Β). Για τρεις αιώνες, εγγυώμενοι την απρόσκοπτη λειτουργία της γραμμής του Βόλγα, οι Χάζαροι απεκόμιζαν τεράστια κέρδη από τη διέλευση των αγαθών. Δε διέθεταν καν φορολογικό σύστημα, αφού αρκούσαν για τη συντήρηση του κράτους τα έσοδα από τα τέλη διέλευσης και ο φόρος υποτέλειας που πλήρωναν οι μικρότεροι γείτονές τους.
Υποστηρίζονταν επίσης από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι είχαν βρει στο πρόσωπό τους έναν πολύτιμο σύμμαχο ενάντια στις απειλές των Περσών, των Γότθων της Κριμαίας, των Ρως και των Πεσενέγων. Χαζάρα ήταν η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σύζυγος του Κωνσταντίνου Ε'. Το βυζαντινό ένδυμα «τζιτζάκιον» αποτελεί αντιγραφή του παραδοσιακού χαζαρικού νυφικού φορέματός της, ονομάσθηκε δε έτσι γιατί το πραγματικό όνομά της ήταν Τσιτσάκ.
Η ιστορική ιδιαιτερότητα των Χαζάρων έχει να κάνει με τη θρησκευτική πίστη τους. Αρχικά μοιράζονταν τη σαμανιστική λατρεία του Τένγκρι, εξουσιαστή του γαλάζιου ουρανού, με τους άλλους τουρανικούς λαούς. Καθώς όμως στα τέλη του 8ου αι. το κράτος τους γινόταν ισχυρότερο, η άρχουσα τάξη του χρειαζόταν ένα στοιχείο που θα την διαφοροποιούσε πολιτισμικά από τους γείτονες και ανταγωνιστές της (μουσουλμάνους Πέρσες, χριστιανούς Βυζαντινούς, σαμανικά τουρανικά κρατίδια). Υιοθετήθηκε έτσι ο ιουδαϊσμός, με «γέφυρα» εβραίους εμπόρους που προέρχονταν από βυζαντινές πόλεις της Μαύρης Θάλασσας. Οι περιγραφές του Άγίου Κυρίλλου, όπου οι χάζαροι δεν αναφέρονται ως εβραϊκό κράτος (τους επισκέφθηκε το 861) αν και ο αρχηγός τους είχε εβραϊκό όνομα (Ζαχαρίας), μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η μετάβαση στη νέα πίστη έγινε σταδιακά και χωρίς βία - πρώτα την ασπάσθηκαν οι ανώτερες τάξεις και στη συνέχεια ο απλός λαός.
Η παρακμή του χαγανάτου ξεκίνησε στις αρχές του 10ου αιώνα, όταν οι Ρως ήταν πια έτοιμοι να αμφισβητήσουν με τα όπλα το χαζαρικό έλεγχο στις εμπορικές οδούς. Μετά από κάποιες δεκαετίες προστριβών, πέτυχαν την κατάλυσή του (965-969) υπό την ηγεσία του Μεγάλου Πρίγκιπα Σβιάτοσλαβ A'. Αυτό σήμανε την αρχή του τέλους συνολικά για το χαζαρικό έθνος. Κάποιοι αφομοιώθηκαν από τους κατακτητές ενώ άλλοι, απομονωμένοι στον Καύκασο, σχημάτισαν βραχύβιες κοινότητες μέχρι που ενσωματώθηκαν στα τουρανικά φύλα (Κιπτσάκ, Χρυσή Ορδή) που εγκαταστάθηκαν στις περιοχές τους στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας.
Τον 7ο αι. οι Χάζαροι συγκροτήθηκαν σε κράτος, το Χαζαρικό Χαγανάτο, εις βάρος κυρίως των Βουλγάρων τους οποίους εξεδίωξαν από τα αζοφικά παράλια. Στην ακμή του το χαγανάτο κάλυπτε ολόκληρη τη γεωγραφική ζώνη μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Η πρωτεύουσά του Ατίλ ήταν κτισμένη στο δέλτα του Βόλγα.
Βασικό πλεονέκτημά του ήταν η στρατηγική του θέση στο κέντρο δύο βασικών εμπορικών δρόμων: ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία (Δ-Α), καθώς και ανάμεσα στους Πέρσες και τους Βαράγγους (Ν-Β). Για τρεις αιώνες, εγγυώμενοι την απρόσκοπτη λειτουργία της γραμμής του Βόλγα, οι Χάζαροι απεκόμιζαν τεράστια κέρδη από τη διέλευση των αγαθών. Δε διέθεταν καν φορολογικό σύστημα, αφού αρκούσαν για τη συντήρηση του κράτους τα έσοδα από τα τέλη διέλευσης και ο φόρος υποτέλειας που πλήρωναν οι μικρότεροι γείτονές τους.
Υποστηρίζονταν επίσης από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι είχαν βρει στο πρόσωπό τους έναν πολύτιμο σύμμαχο ενάντια στις απειλές των Περσών, των Γότθων της Κριμαίας, των Ρως και των Πεσενέγων. Χαζάρα ήταν η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σύζυγος του Κωνσταντίνου Ε'. Το βυζαντινό ένδυμα «τζιτζάκιον» αποτελεί αντιγραφή του παραδοσιακού χαζαρικού νυφικού φορέματός της, ονομάσθηκε δε έτσι γιατί το πραγματικό όνομά της ήταν Τσιτσάκ.
Η ιστορική ιδιαιτερότητα των Χαζάρων έχει να κάνει με τη θρησκευτική πίστη τους. Αρχικά μοιράζονταν τη σαμανιστική λατρεία του Τένγκρι, εξουσιαστή του γαλάζιου ουρανού, με τους άλλους τουρανικούς λαούς. Καθώς όμως στα τέλη του 8ου αι. το κράτος τους γινόταν ισχυρότερο, η άρχουσα τάξη του χρειαζόταν ένα στοιχείο που θα την διαφοροποιούσε πολιτισμικά από τους γείτονες και ανταγωνιστές της (μουσουλμάνους Πέρσες, χριστιανούς Βυζαντινούς, σαμανικά τουρανικά κρατίδια). Υιοθετήθηκε έτσι ο ιουδαϊσμός, με «γέφυρα» εβραίους εμπόρους που προέρχονταν από βυζαντινές πόλεις της Μαύρης Θάλασσας. Οι περιγραφές του Άγίου Κυρίλλου, όπου οι χάζαροι δεν αναφέρονται ως εβραϊκό κράτος (τους επισκέφθηκε το 861) αν και ο αρχηγός τους είχε εβραϊκό όνομα (Ζαχαρίας), μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η μετάβαση στη νέα πίστη έγινε σταδιακά και χωρίς βία - πρώτα την ασπάσθηκαν οι ανώτερες τάξεις και στη συνέχεια ο απλός λαός.
Η παρακμή του χαγανάτου ξεκίνησε στις αρχές του 10ου αιώνα, όταν οι Ρως ήταν πια έτοιμοι να αμφισβητήσουν με τα όπλα το χαζαρικό έλεγχο στις εμπορικές οδούς. Μετά από κάποιες δεκαετίες προστριβών, πέτυχαν την κατάλυσή του (965-969) υπό την ηγεσία του Μεγάλου Πρίγκιπα Σβιάτοσλαβ A'. Αυτό σήμανε την αρχή του τέλους συνολικά για το χαζαρικό έθνος. Κάποιοι αφομοιώθηκαν από τους κατακτητές ενώ άλλοι, απομονωμένοι στον Καύκασο, σχημάτισαν βραχύβιες κοινότητες μέχρι που ενσωματώθηκαν στα τουρανικά φύλα (Κιπτσάκ, Χρυσή Ορδή) που εγκαταστάθηκαν στις περιοχές τους στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου