Ένας άλλος „οδυσσειακός“ Κανάρης/Canaris
Βίλχελμ φον ΚανάριςΣχετικά με την καταγωγή του έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ίδιος ισχυριζόταν ότι καταγόταν απο την οικογένεια του Ελληνα Ψαριανού ναυάρχου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, φημισμένο μπουρλοτιέρη και μετέπειτα πολιτικό Κωνσταντίνο Κανάρη.
Συγκεκριμένα ο ίδιος φέρεται να είχε υποστηρίξει πως αναζητώντας το γενεαλογικό δένδρο της οικογενείας του είχε βρει πως η οικογένειά του καταγόταν άμεσα από τον Θωμά Κανάρη, που είχε εγκατασταθεί στην Γερμανία στη περιοχή της λίμνης Κόμο περί τα τέλη του 17ου αιώνα. Πράγματι, το επίθετο Κανάρις δείχνει ότι ίσως να υπάρχει κάποια σχέση, πλην όμως η ακριβής καταγωγή του δεν διασταυρώθηκε. Σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι δεν έχει καμία συγγένεια και ότι απλά ο ίδιος ισχυριζόταν πως ήταν συγγενής του Κανάρη. Το γεγονός ότι ο φον Κανάρις έκανε λαμπρή σταδιοδρομία στο Ναυτικό και έφθασε στο βαθμό του Ναυάρχου είναι ένα επιπλέον στοιχείο υπέρ της συγγένειάς του, καθώς και το ότι ήταν και είναι μέχρι σήμερα συχνό στις παραδοσιακές ελληνικές οικογένειες να κρατούνται οι παραδόσεις και στα επαγγέλματα. Ίσως, λοιπόν, και ο πατέρας του φον Κανάρις να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία του γιού του, αν και αυτό δεν αποτελεί απόδειξη για την ύπαρξη συγγένειας.
Σημειώνεται ότι ο Κωνσταντίνος Κανάρης απεβίωσε το 1877. Είχε έξι ή επτά παιδιά. Το πιο πιθανό είναι ο φον Κανάρις, αν είναι όντως συγγενής του Κωνσταντίνου, να είναι παιδί του Λυκούργου Κανάρη, ο οποίος σπούδασε νομικά και την περίοδο εκείνη, και λόγω βαυαροκρατίας, εστάλη από τον πατέρα του στην Γερμανία για σπουδές. Από άποψη χρονολογιών είναι η πιο πιθανή περίπτωση. Απόγονος του φον Κανάρις υπήρξε ο Κλάους - Βίλ(χ)ελμ Κανάρις (Claus-Wilhelm Canaris), καθηγητής της Νομικής στην Γερμανία. Ίσως να υπάρχει κάποια σχέση και σε αυτό. Πάντως το όλο θέμα δεν έχει εξακριβωθεί πλήρως
Η καταστροφή της Χίου
(Ζωγραφική του Delacroix)
Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822, ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη.
Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 έναντι 3.000 Οθωμανών Τούρκων και 100 Εβραίων). Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας.
Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις της Χίου δεν είχαν κανένα λόγο να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Το μαρτυρά και η αποτυχία του Τομπάζη τον Απρίλιο του 1821. Οι ντόπιοι πρόκριτοι είχαν και μία σοβαρή δικαιολογία να αντιδρούν στον ξεσηκωμό: η Χίος βρίσκεται σχεδόν δύο μίλια από τη Μικρασιατική ενδοχώρα, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα εξέγερσης να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Στις 10 Μαρτίου 1822 ο Σάμιος Λυκούργος Λογοθέτης, με την προτροπή του Χιώτη Αντωνίου Μπουρνιά, αποβιβάστηκε στο νησί με 1.500 άνδρες και πέτυχε να συνεγείρει τους ντόπιους, κυρίως τους κατοίκους της υπαίθρου. Οι 3.000 Τούρκοι του νησιού πρόλαβαν να κλειστούν στο Κάστρο και η ολιγοήμερη πολιορκία τους δεν έφερε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς οι άνδρες του Λογοθέτη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.
Μόλις έφθασε το μαντάτο της εξέγερσης στην Υψηλή Πύλη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β' την εξέλαβε ως αχαριστία των Χίων, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα. Έμπλεος οργής διέταξε αμέσως να φυλακιστούν όλοι οι Χιώτες της Κωνσταντινούπολης και εξήντα από αυτούς να αποκεφαλιστούν. Στη συνέχεια έδωσε την εντολή στον αντιναύαρχο Καρά-Αλή πασά να καταπλεύσει στον νησί και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερθέντες.
Στις 30 Μαρτίου 1822 και μετά από έντονο κανονιοβολισμό, ο Καρα-Αλής αποβίβασε στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατέστειλε εύκολα και σύντομα την εξέγερση, εκμεταλλευόμενος τον κακό σχεδιασμό της και τις έριδες για την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη. Στη συνέχεια πυρπόλησε όλα τα περίχωρα και την πρωτεύουσα του νησιού και επιδόθηκε σε ανήκουστες σφαγές. Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη. Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο.
Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση στην Ευρώπη. Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έψαλλαν τη θλιβερά καταστροφή. Πολλοί έκαναν λόγο για το ασυμβίβαστο της τουρκικής φυλής με τον ανθρωπισμό, ενώ άλλοι τόνισαν την αδυναμία συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η ελληνική νέμεση θα έλθει σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρα-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 - 7 Ιουνίου 1822).
Ο γερμανός ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρις (1887-1945), ισχυριζόταν ότι καταγόταν από την Χιακή Διασπορά, που προέκυψε από τη Σφαγή της Χίου.
Σημειώνεται ότι ο Κωνσταντίνος Κανάρης απεβίωσε το 1877. Είχε έξι ή επτά παιδιά. Το πιο πιθανό είναι ο φον Κανάρις, αν είναι όντως συγγενής του Κωνσταντίνου, να είναι παιδί του Λυκούργου Κανάρη, ο οποίος σπούδασε νομικά και την περίοδο εκείνη, και λόγω βαυαροκρατίας, εστάλη από τον πατέρα του στην Γερμανία για σπουδές. Από άποψη χρονολογιών είναι η πιο πιθανή περίπτωση. Απόγονος του φον Κανάρις υπήρξε ο Κλάους - Βίλ(χ)ελμ Κανάρις (Claus-Wilhelm Canaris), καθηγητής της Νομικής στην Γερμανία. Ίσως να υπάρχει κάποια σχέση και σε αυτό. Πάντως το όλο θέμα δεν έχει εξακριβωθεί πλήρως
Η καταστροφή της Χίου
(Ζωγραφική του Delacroix)
Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822, ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη.
Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 έναντι 3.000 Οθωμανών Τούρκων και 100 Εβραίων). Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας.
Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις της Χίου δεν είχαν κανένα λόγο να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Το μαρτυρά και η αποτυχία του Τομπάζη τον Απρίλιο του 1821. Οι ντόπιοι πρόκριτοι είχαν και μία σοβαρή δικαιολογία να αντιδρούν στον ξεσηκωμό: η Χίος βρίσκεται σχεδόν δύο μίλια από τη Μικρασιατική ενδοχώρα, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα εξέγερσης να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Στις 10 Μαρτίου 1822 ο Σάμιος Λυκούργος Λογοθέτης, με την προτροπή του Χιώτη Αντωνίου Μπουρνιά, αποβιβάστηκε στο νησί με 1.500 άνδρες και πέτυχε να συνεγείρει τους ντόπιους, κυρίως τους κατοίκους της υπαίθρου. Οι 3.000 Τούρκοι του νησιού πρόλαβαν να κλειστούν στο Κάστρο και η ολιγοήμερη πολιορκία τους δεν έφερε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς οι άνδρες του Λογοθέτη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.
Μόλις έφθασε το μαντάτο της εξέγερσης στην Υψηλή Πύλη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β' την εξέλαβε ως αχαριστία των Χίων, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα. Έμπλεος οργής διέταξε αμέσως να φυλακιστούν όλοι οι Χιώτες της Κωνσταντινούπολης και εξήντα από αυτούς να αποκεφαλιστούν. Στη συνέχεια έδωσε την εντολή στον αντιναύαρχο Καρά-Αλή πασά να καταπλεύσει στον νησί και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερθέντες.
Στις 30 Μαρτίου 1822 και μετά από έντονο κανονιοβολισμό, ο Καρα-Αλής αποβίβασε στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατέστειλε εύκολα και σύντομα την εξέγερση, εκμεταλλευόμενος τον κακό σχεδιασμό της και τις έριδες για την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη. Στη συνέχεια πυρπόλησε όλα τα περίχωρα και την πρωτεύουσα του νησιού και επιδόθηκε σε ανήκουστες σφαγές. Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη. Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο.
Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση στην Ευρώπη. Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έψαλλαν τη θλιβερά καταστροφή. Πολλοί έκαναν λόγο για το ασυμβίβαστο της τουρκικής φυλής με τον ανθρωπισμό, ενώ άλλοι τόνισαν την αδυναμία συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η ελληνική νέμεση θα έλθει σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρα-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 - 7 Ιουνίου 1822).
Ο γερμανός ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρις (1887-1945), ισχυριζόταν ότι καταγόταν από την Χιακή Διασπορά, που προέκυψε από τη Σφαγή της Χίου.
Πρώτα χρόνια και δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Ο Κανάρις γεννιέται στο Ντόρτμουντ και μεγαλώνει στο Ντούισμπουργκ, όπου τελειώνει το γυμνάσιο Στάινμπαρτ (Steinbart-Gymnasium). Το 1905 κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό. Κατά τη διάρκεια
του Α' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετεί αρχικά με μεγάλη επιτυχία στο γερμανικό υποβρυχιακό στόλο. Στη συνέχεια αναλαμβάνει κυβερνήτης στο καταδρομικό "Δρέσδη" (DRESDEN), το οποίο συμμετέχει στη ναυμαχία των Νήσων Φώκλαντ με αγγλικά πολεμικά από τα οποία κατάφερε να προλάβει να βυθίσει μόνος του το περικυκλωμένο πλοίο του, πριν πέσει στα χέρια των εχθρών του, σώζοντας και τά περισσότερα μέλη του πληρώματος. Η δράση του αυτή κατά την διαφυγή του "Δρέσδη" τού εξασφαλίζει τον θαυμασμό του Βασιλικού Βρετανικού Ναυαρχείου, το οποίο δαπάνησε πολύ χρόνο και προσπάθειες για να το εντοπίσει αργότερα, ο Κανάρις καταφεύγει στην Χιλή, όπου συλλαμβάνεται αιχμάλωτος. Κατορθώνει, όμως, να αποδράσει και να επιστρέψει στην Γερμανία. Το 1916 πηγαίνει, με εντολή των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, στην Ισπανία, όπου έχει ως αποστολή να εξασφαλίζει τον ανεφοδιασμό των γερμανικών υποβρυχίων. Το 1917 επιστρέφει με δική του αίτηση σε μάχιμη υπηρεσία και υπηρετεί σε υποβρύχιο στην Μεσόγειο
Η ΑΜΠΒΕΡ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ
Οι μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών υφίστανται από παλιά και εξακολουθούν να λειτουργούν σε όλες τις χώρες του κόσμου, έως σήμερα. Κάθε κράτος, το οποίο επιθυμεί να διασφαλίσει την εδαφική του ακεραιότητα ή επιδιώκει να προετοιμάσει καλύτερα μία επιθετική ενέργειά του, πρέπει να καταφύγει στις υπηρεσίες αυτές. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ή στρατιωτική ηγεσία μίας χώρα
ς καθίσταται ενήμερη για όλα όσα πρέπει να γνωρίζει για να εφαρμόσει αποτελεσματικά την πολιτική της. Οι ηγέτες κάθε κράτους (από την αρχαιότητα έως σήμερα) πάντα προσέτρεχαν στη βοήθεια των κατασκόπων τους. Ο σκοπός των τελευταίων είναι να αποκαλύπτουν τα διάφορα γεγονότα και στοιχεία, τα οποία παραμένουν μυστικά για τους απλούς πολίτες. Προς τούτο, χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορο μέσον, ακόμα κι αν χρειαστεί να καταφύγουν σε πράξεις πέραν των ορίων του νόμου και της ηθικής. Ως εκ τούτου, πολλές δραστηριότητες των κατασκόπων χαρακτηρίζονται από πολλούς ως προδοτικές ή εγκληματικές. Ο Ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρης διετέλεσε αρχηγός της Άμπβερ (των Στρατιωτικών Μυστικών Υπηρεσιών του Γ΄ Ράϊχ), από το 1935 έως τη διάλυσή της, το 1944. Η δράση του ξεκίνησε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στον Μεσοπόλεμο εργάστηκε παρασκηνιακά για την ανασύσταση του γερμανικού πολεμικού ναυτικού.
Ο Κανάρης διαπραγματεύτηκε σχέδιο ειρηνεύσεως πριν την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα!
Ελληνικές επαφές κατά Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940)
Ο Κανάρις γεννιέται στο Ντόρτμουντ και μεγαλώνει στο Ντούισμπουργκ, όπου τελειώνει το γυμνάσιο Στάινμπαρτ (Steinbart-Gymnasium). Το 1905 κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό. Κατά τη διάρκεια
του Α' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετεί αρχικά με μεγάλη επιτυχία στο γερμανικό υποβρυχιακό στόλο. Στη συνέχεια αναλαμβάνει κυβερνήτης στο καταδρομικό "Δρέσδη" (DRESDEN), το οποίο συμμετέχει στη ναυμαχία των Νήσων Φώκλαντ με αγγλικά πολεμικά από τα οποία κατάφερε να προλάβει να βυθίσει μόνος του το περικυκλωμένο πλοίο του, πριν πέσει στα χέρια των εχθρών του, σώζοντας και τά περισσότερα μέλη του πληρώματος. Η δράση του αυτή κατά την διαφυγή του "Δρέσδη" τού εξασφαλίζει τον θαυμασμό του Βασιλικού Βρετανικού Ναυαρχείου, το οποίο δαπάνησε πολύ χρόνο και προσπάθειες για να το εντοπίσει αργότερα, ο Κανάρις καταφεύγει στην Χιλή, όπου συλλαμβάνεται αιχμάλωτος. Κατορθώνει, όμως, να αποδράσει και να επιστρέψει στην Γερμανία. Το 1916 πηγαίνει, με εντολή των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, στην Ισπανία, όπου έχει ως αποστολή να εξασφαλίζει τον ανεφοδιασμό των γερμανικών υποβρυχίων. Το 1917 επιστρέφει με δική του αίτηση σε μάχιμη υπηρεσία και υπηρετεί σε υποβρύχιο στην ΜεσόγειοΗ ΑΜΠΒΕΡ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ
Οι μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών υφίστανται από παλιά και εξακολουθούν να λειτουργούν σε όλες τις χώρες του κόσμου, έως σήμερα. Κάθε κράτος, το οποίο επιθυμεί να διασφαλίσει την εδαφική του ακεραιότητα ή επιδιώκει να προετοιμάσει καλύτερα μία επιθετική ενέργειά του, πρέπει να καταφύγει στις υπηρεσίες αυτές. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ή στρατιωτική ηγεσία μίας χώρα
ς καθίσταται ενήμερη για όλα όσα πρέπει να γνωρίζει για να εφαρμόσει αποτελεσματικά την πολιτική της. Οι ηγέτες κάθε κράτους (από την αρχαιότητα έως σήμερα) πάντα προσέτρεχαν στη βοήθεια των κατασκόπων τους. Ο σκοπός των τελευταίων είναι να αποκαλύπτουν τα διάφορα γεγονότα και στοιχεία, τα οποία παραμένουν μυστικά για τους απλούς πολίτες. Προς τούτο, χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορο μέσον, ακόμα κι αν χρειαστεί να καταφύγουν σε πράξεις πέραν των ορίων του νόμου και της ηθικής. Ως εκ τούτου, πολλές δραστηριότητες των κατασκόπων χαρακτηρίζονται από πολλούς ως προδοτικές ή εγκληματικές. Ο Ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρης διετέλεσε αρχηγός της Άμπβερ (των Στρατιωτικών Μυστικών Υπηρεσιών του Γ΄ Ράϊχ), από το 1935 έως τη διάλυσή της, το 1944. Η δράση του ξεκίνησε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στον Μεσοπόλεμο εργάστηκε παρασκηνιακά για την ανασύσταση του γερμανικού πολεμικού ναυτικού.Ο Κανάρης διαπραγματεύτηκε σχέδιο ειρηνεύσεως πριν την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα!
Ελληνικές επαφές κατά Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940)
Ο Κανάρις, ωστόσο, πολύ καλός γνώστης της ισπανικής, εξακολουθεί να ταξιδεύει συχνά στην Ισπανία μεταξύ 1939 - 1940, κυρίως για τα εκεί δρώμενα. Όταν όμως ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος στις 28 Οκτωβρίου του 1940, η είδηση του οποίου έπεσε ως κεραυνός στο Γερμανικό Επιτελείο, που βέβαια γνώριζε πολλά στοιχεία του επικείμενου πολέμου, τους φόβους εκ των οποίων διοχέτευε προηγουμένως στους Έλληνες διπλωμάτες, αλλά που δεν περίμενε ποτέ την αιφνίδια και άνευ συνεννόησης με τον Χίτλερ επίθεση του Μουσολίνι, τόσο ο ίδιος ο Χίτλερ όσο και οι Ρίμπεντροπ και Φον Κανάρις ρίχτηκαν στον αγώνα να σταματήσουν τον πόλεμο εκείνο, και ειδικότερα μετά τα μέσα του Νοεμβρίου. Γνωστή έμεινε στην Ιστορία η συνάντηση Χίτλερ - Μουσολίνι στη Φλωρεντία. Τότε ο Φον Κανάρις σπεύδει στη αδρίτη προκειμένου να συναντήσει τον πρέσβη της Ουγγαρίας στρατηγό Ρούντολφ Αντόρκα με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις, από προηγούμενες συνεργασίες, και ο οποίος ήταν φίλος του εκεί Έλληνα πρέσβη Περικλή Αργυρόπουλου. Έτσι στις 17 Δεκεμβρίου ο Αντόρκα πληροφορεί τον Αργυρόπουλο για μια γερμανική πρόταση ανακωχής. Οι όροι που είχε θέσει ο Κανάρις στη πρόταση εκείνη ήταν μεταξύ άλλων ότι η Γερμανία θα βοηθούσε την άμεση κατάπαυση του πυρός, με παρεμβολή στρατιωτικής δύναμης μεταξύ των δύο αντιμαχομένων παρατάξεων, τη διατήρηση των εδαφών κατάληψης από τον ελληνικό στρατό, την εγγύηση του στάτους κβο και το απαραβίαστο των νέων συνόρων έναντι του μοναδικού όρου, της επαναφοράς της Ελλάδας στην "αυστηρή ουδετερότητα" και την εγκατάλειψη του ελληνικού εδάφους από τους Άγγλους.Με βάση το βιβλίο «Η Ελλάδα και ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος», του Θανάση Σφήκα, Νοεμβ. 2000 , ISBN-960-8032-55-5, σελ. 356, ο πρέσβης της Ελλάδας Περικλής Αργυρόπουλος, έσπευσε αμέσως και τηλεγράφησε τη γερμανική πρόταση ανακωχής με ταυτόχρονη συμπληρωματική έκθεση (θετική εισήγηση) στην Αθήνα, στον Ιωάννη Μεταξά, την οποία, όμως, ο Μεταξάς απέρριψε, θεωρώντας ότι η συνεργασία του με την Γερμανία θα υποβοηθούσε τον διαμελισμό της Ελλάδας μετά από την, κατ' εκείνον, υπερίσχυση των Συμμάχων.Τρεις ημέρες αμέσως μετά το τηλεγράφημα του Αργυρόπουλου, ο Ιωάννης Μεταξάς, όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του, στις 20 Δεκεμβρίου, δέχθηκε την επίσκεψη του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα φον Έρμπαχ, όπου το πλέον βέβαιο της συνομιλίας εκείνης πρέπει να ήταν η επανεξέταση της γερμανικής πρότασης, του φον Κανάρι, περί ανακωχής, έτσι προσδιορίστηκε νέα συνάντηση για τις 28 Δεκεμβρίου. Βέβαια και ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ και ο Μεταξάς καθώς και όλο το Γενικό Επιτελείο, τότε, αντιλαμβάνονταν πως η εξέλιξη του πολέμου θ΄ ανάγκαζε την εμπλοκή της Γερμανίας προς βοήθεια τηςσυμμάχου της Ιταλίας. Τη νέα λοιπόν συνάντηση φαίνεται πως δεν ήθελε να χάσει ο φον Κανάρις, (που μάλλον ο ίδιος την είχε επιζητήσει).Στις 25 Δεκεμβρίου φθάνει στο αεροδρόμιο του Χασανίου, (μετέπειτα Ελληνικού), ένας "μυστηριώδης Ισπανός" με το όνομα Γκρατσία Πονιέρο τον οποίον και παρέλαβε, ένας δραστήριος ναυλομεσίτης του Πειραιά και προσωπικός του φίλος, ο Ανδρέας Καρπαθάκης, ο οποίος και τον φιλοξένησε στη βίλα του που διατηρούσε στη Φρεαττύδα, που ήδη φρουρούσαν ένοπλοι γερμανοί πράκτορες. Εκεί ο Γκρατσία Πονιέρο συναντήθηκε με τον στρατιωτικό ακόλουθο της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα συνταγματάρχη Κρίστιαν φον Κλεμ, καθώς και με τον Έλληνα στρατηγό Τέτση, εκπρόσωπο του Μεταξά και αρχηγό του Στρατιωτικού Οίκου του Βασιλέως. Εκείνη η συνάντηση παρέμεινε "ινκόγκνιτο", και τίποτα δεν δημοσιοποιήθηκε περί αυτής. Αυτή έγινε γνωστή μετά τον πόλεμο, από τα πρακτικά της συμμαχικής επιτροπής που ανέκρινε τον συνταγματάρχη φον Κλεμ, έτσι ο πόλεμος συνεχίστηκε .Γεγονός πάντως είναι πως ο Ιωάννης Μεταξάς κάλεσε στη συνέχεια "υπουργικό συμβούλιο" και ανακοίνωσε σ΄ αυτό τη γερμανική πρόταση καθώς και τη μυστική συνάντηση που είχε παράλληλα με τον αμερικανό συνταγματάρχη Ουίλιαμ Ντόνοβαν καθώς και την άποψη του Βασιλέως. Φαίνεται όμως πως οι υπουργοί δεν μπόρεσαν ν΄ αποφασίσουν, όπου εντυπωσιασμένοι από τη συνεχιζόμενη προέλαση του ελληνικού στρατού, σε συνδυασμό με τις αγγλικές επιτυχίες στη Κυρηναϊκή ερμήνευσαν την προσπάθεια του Φον Κανάρις ως σύμπτωμα αδυναμίας των Ιταλών ή ακόμη και γερμανική προσπάθεια υπονόμευσης του ηθικού των Ελλήνων.
Η οξυδέρκεια, η φιλυποψία και η εχεμύθειά του τον βοήθησαν στο να ανελιχθεί στην ηγεσία μίας εκ των κορυφαίων κατασκοπευτικών υπηρεσιών της ιστορίας. Εντούτοις, στον επικίνδυνο «κόσμο της κατασκοπείας» τα όρια μεταξύ της φημολογίας και του πραγματικού γεγονότος είναι δυσδιάκριτα. Στο τέλος του πολέμου, κατηγορήθηκε για προδοσία και εκτελέστηκε, μαζί με πολλούς εκ των συνεργατών του. Έως σήμερα, πολλοί αμφισβητούν την επάρκεια των «αποδεικτικών στοιχείων», βάσει των οποίων οδηγήθηκε στην αγχόνη. Πάντως, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο φον Κανάρης συνετέλεσε σημαντικά στις στρατιωτικές επιτυχίες της πατρίδος του (έως το 1942) και απετέλεσε έναν εκ των βασικών πρωταγωνιστών στον «πόλεμο των κατασκόπων», κατά το α΄ μισό περίπου του 20ου αιώνα.
Πηγές:Ν. Σάμιος,http://www.sansimera.gr/archive/articles/show.php?id=429&feature=Xios_Massacre
http://www.hellenicdefense.gr/per/mp/mp006.html
http://lefobserver.blogspot.com/2009/05/wilhelm-franz-von-canaris.html
Βικιπαίδεια,
http://www.deutsche-kriegsmarine.de/Personenregister/C/CanarisWilhelm.htm Δείτε τα σπάνια βίντεο του πλοίου Δρέσδη (γλώσσα γερμανική)!!!
http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2009/10/1940_29.html
Unter kaiserlicher Flagge - Hetzjagd vor Kap Horn/Canaris
http://www.hellenicdefense.gr/per/mp/mp006.html
http://lefobserver.blogspot.com/2009/05/wilhelm-franz-von-canaris.html
Βικιπαίδεια,
http://www.deutsche-kriegsmarine.de/Personenregister/C/CanarisWilhelm.htm Δείτε τα σπάνια βίντεο του πλοίου Δρέσδη (γλώσσα γερμανική)!!!
http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2009/10/1940_29.html
Unter kaiserlicher Flagge - Hetzjagd vor Kap Horn/Canaris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου