Ο Αρτέμ Μικογιάν, σοβιετικός αεροναυπηγός μαζί με τον Μιχαήλ Γκούροβιτς σχεδίασαν τα περίφημα σοβιετικά μαχητικά MiG ( από τα αρχικά των επωνύμων τους ) .
Αικατερίνα Τούρισεβα, combined report
Το θρυλικό μαχητικό που έγραψε ιστορία, μένοντας στην αιχμή της παγκόσμιας αμυντικής αεροναυπηγικής βιομηχανίας για δεκαετίες. Σχεδιάστηκε για να αμυνθεί στα αμερικανικά βομβαρδιστικά νέας γενιάς και αποτέλεσε πονοκέφαλο στις εχθρικές δυνάμεις για τις επιδόσεις του σε ταχύτητα και επιχειρησιακή οροφή.
Το σοβιετικό υπερηχητικό μαχητικό MiG -25, πέταξε για πρώτη φορά στους αιθέρες πριν από περίπου 50 χρόνια και για μια αρκετά μεγάλη περίοδο του «ψυχρού πολέμου» ήταν ένα αεροπλάνο «που διαμόρφωνε την εποχή» στην πολεμική αεροπορία. Τα πιο ενδιαφέροντα γεγονότα που σχετίζονται με τη δράση του σοβιετικού αναχαιτιστικού/αναγνωριστικού αεροσκάφους μεγάλων ταχυτήτων, με το οποίο είχαν εξοπλιστεί αεροπορικές μοίρες περισσοτέρων από δέκα χωρών σε όλο τον κόσμο. Η αξία του στους ουρανούς ήταν αδιαμφισβήτητη, αλλά ποτέ δεν συναντήθηκε «πρόσωπο με πρόσωπο» σε αποστολή αναχαίτισης με τον βασικότερο εχθρό του, το αμερικανικό υπερηχητικό στρατηγικό βομβαρδιστικό XB-70.
Αερομαχία με τις «Βαλκυρίες»
Πιο ψηλά απ” όλους
Το MiG-25 έχει στο ενεργητικό του 29 παγκόσμια ρεκόρ. Ανάμεσά τους, το μοναδικό ρεκόρ που ακόμα δεν έχει σπάσει, είναι το μέγιστο ύψος που έχει καταγραφεί για πτήση αεροπλάνου με κινητήρες αεριώθησης. Την 21 Αυγούστου 1977, ο πιλότος δοκιμαστής αεροσκαφών Φεντότοφ, πέταξε μέχρι τα όρια της στρατόσφαιρας: Στα 37.650 μέτρα (123.500 πόδια) πάνω από τη γη!
Το μαχητικό/αναχαιτιστικό MiG-25 (Foxbat, η κωδική ονομασία του στο ΝΑΤΟ), έπρεπε να αποτελέσει την απάντηση στο αμερικανικό υπερηχητικό βομβαρδιστικό Β-58 και τις τροποποιημένες – αναβαθμισμένες – εκδόσεις του. Το πρώτο επιχειρησιακό βομβαρδιστικό με ικανότητα πτήσης πάνω από 2 Mach, ήταν σε θέση να σπάσει την αντιαεροπορική άμυνα και να χτυπήσει την ενδοχώρα με πυρηνικά. Στην ΕΣΣΔ, την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μαχητικά αεροσκάφη που να μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την αμερικανική απειλή, αφού υστερούσαν σε ταχύτητα και σε επιδόσεις (όπως είναι η μεγάλη επιχειρησιακή οροφή).
Επιπλέον, τα σοβιετικά καταδιωκτικά δεν μπορούσαν να αντιμετωπίζουν στον ουρανό, ούτε και το αμερικανικό υπερηχητικό αναγνωριστικό αεροσκάφος Lockheed SR-71, το οποίο μπορούσε να αναπτύξει μια σταθερή ταχύτητα πτήσης 2,8 Mach. Τέλος, απέναντι στο στρατηγικό υπερόπλο, το βομβαρδιστικό XB-70 «Valkyrie», ούτε το MiG-21, ούτε το Su-15 που βρίσκονταν τότε σε υπηρεσία στη σοβιετική ΠΑ, δεν είχαν καμία πιθανότητα επιτυχίας. Οι σχεδιαστές του MiG-25, κατάφεραν να «επιταχύνουν» το αεροπλάνο σε ταχύτητα που ξεπερνούσε τα 3000 km/h και να το «ανεβάσουν» στα 23.000 μέτρα (75.460 πόδια), καθιστώντας το νέο μαχητικό αεροσκάφος συγκρίσιμο σε επιδόσεις με το «Valkyrie». Ωστόσο, «συνάντηση» στους αιθέρες ανάμεσα στα δύο υπερ-μαχητικά δεν έγινε ποτέ. Το XB-70, σε αντίθεση με το Foxbat, δεν μπήκε ποτέ στη γραμμή παραγωγής.
Το απόλυτο όπλο αναχαίτισης
Mig: Οι ιπτάμενοι εξολοθρευτές του Αρτέμ Μικογιάν ( το έχει το όνομα !!! )
Ο σχεδιασμός του MiG-25 δεν είχε ανάλογο του στην παγκόσμια αμυντική αεροναυπηγική βιομηχανία. Το αεροπλάνο, είναι εξοπλισμένο με πλευρικούς αεραγωγούς, με δύο κάθετα σταθερά και καινοτόμα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά στο σχεδιασμό των πτερύγων και της ατράκτου. Οι δύο στροβιλοκινητήρες του αεροσκάφους βρίσκονται στο πίσω μέρος της ατράκτου. Αυτή η γεωμετρία, επέτρεψε την ανάπτυξη πολύ υψηλών ταχυτήτων και την επίτευξη μιας αποδεκτής, για την κατηγορία του αεροσκάφους, ικανότητας ελιγμών.
Ο κύριος ηλεκτρονικός εξοπλισμός ήταν αρκετά προηγμένος για την εποχή. Έδινε τη δυνατότητα εντοπισμού και παρακολούθησης του στόχου σε ημι-αυτόματη λειτουργία, που βοηθούσε σημαντικά την αποστολή αναχαίτισης. Με τις ταχύτητες που αναπτύσσονταν κατά τη προσέγγιση στο στόχο, τα συνηθισμένα ανθρώπινα αντανακλαστικά απλά, δεν προλαβαίνουν να λειτουργήσουν.
Αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες
Στις πολύ υψηλές ταχύτητες, που ξεπερνούν τα 2,5 Μach, η άτρακτος θερμαίνεται και αναπτύσσει υψηλές θερμοκρασίες που φτάνουν τους 300-400 βαθμούς Κελσίου. Γεγονός, που καθιστούσε πρακτικά αδύνατη τη χρήση παραδοσιακών υλικών στην κατασκευή του MiG-25. Μια επιλογή για τους τεχνικούς ήταν το τιτάνιο, μέταλλο στο οποίο είχαν καταλήξει και οι αμερικανοί. Ωστόσο, οι ρώσοι σχεδιαστές βασίστηκαν στο χάλυβα, που τελικά ανήλθε στο 80% του συνολικού βάρους της κατασκευής. Το υπόλοιπο υλικό της κατασκευής ήταν τιτάνιο και κράματα αλουμινίου που είναι ανθεκτικά στη θερμότητα.
Στην άτρακτο του αεροπλάνου έγιναν 5 χιλιόμετρα συγκολλήσεις και 1,4 εκατομμύρια σημειακές συγκολλήσεις. Σχετικά με την ποιότητα της εργασίας, είναι χαρακτηριστικό να αναφερθεί το γεγονός, ότι σε ένα συνολικό μήκος ραφών συγκόλλησης 450 χιλιομέτρων βρέθηκαν σταγόνες από διαρροή καυσίμου σε δύο μόλις σημεία. Ένα απροσδόκητο αβαντάζ του νέου υλικού, ήταν η καταπληκτική ευκολία με την οποία μπορούσε να γίνει η συντήρηση του αεροσκάφους. Οι συγκολλήσεις μπορούσαν να γίνουν κατευθείαν στο χώρο στάθμευσης των αεροσκαφών.
Ο πονοκέφαλος των αμερικανών βουλευτών
Η ανάπτυξη του αναχαιτιστικού και οι δοκιμαστικές πτήσεις του πρωτοτύπου, διεξήχθησαν σε συνθήκες άκρας μυστικότητας. Για πρώτη φορά, το MiG-25 αποκαλύφθηκε στη διεθνή κοινότητα την 9η Ιουλίου 1967, σε πτήση επίδειξης με την ευκαιρία των εορτασμών της Ημέρας της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ) στο αεροδρόμιο Ντομοντέντοβο της Μόσχας. Τέσσερα μαχητικά πέταξαν με υπερηχητική ταχύτητα αρκετά χαμηλά «σχίζοντας» τον αέρα μπροστά από την εξέδρα των επισήμων. Ο εκφωνητής-παρουσιαστής της παρέλασης είπε, ότι το νέο μαχητικό αεροσκάφος είναι ικανό να αναπτύξει ταχύτητα 3000 km/h!
Για τη Δύση, η εμφάνιση του MiG-25 ήταν μια αρκετά «ηχηρή» αλλά και μια πολύ δυσάρεστη είδηση. Πραγματοποιήθηκαν ακόμα και έκτακτες ακροάσεις στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, με θέμα το πρωτοποριακό μηχανολογικό απόκτημα της ρωσικής ΠΑ. Οι κοινοβουλευτικές διεργασίες, βοήθησαν στην ενεργοποίηση του έργου για τη δημιουργία των μαχητικών/αναχαιτιστικών αεροσκαφών νέας γενιάς F-14 και F-15. Και τα δύο αμερικανικά μαχητικά έχουν παρόμοιο σχεδιασμό με το MiG-25 με δύο κάθετα σταθερά, όμως δεν αγγίζουν τις επιδόσεις ταχύτητας και επιχειρησιακής οροφής που έχει το ρωσικό αεροσκάφος.
Εκσυγχρονισμός λόγω … προδοσίας
MiG-31: Το μαχητικό που ξεπέρασε την εποχή του
Τον Σεπτέμβριο του 1976, ο υποσμηναγός Βίκτορ Μπελένκο, «διέφυγε» – αποσκίρτησε – στη Δύση, μαζί με ένα MiG-25P. Ο σοβιετικός πιλότος, απογειώθηκε από ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο της ρωσικής Άπω Ανατολής και προσγειώθηκε στην Ιαπωνία. Ο «φυγάς» αεροπόρος, κατάφερε πετάξει χωρίς να γίνει αντιληπτός μέχρι το νησί Χοκάϊντο και ζήτησε να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο. Το αεροσκάφος του, αποσυναρμολογήθηκε και εξετάστηκε διεξοδικά από αμερικανούς ειδικούς. Μετά από ενάμιση μήνα, κατόπιν επίμονου αιτήματος του σοβιετικού Υπουργείου Εξωτερικών, οι δυτικοί το επέστρεψαν αποσυναρμολογημένο και πακεταρισμένο στους ιδιοκτήτες του.
Η προδοσία του σοβιετικού αξιωματικού έβλαψε σοβαρά το γόητρο της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, μέσα στον αρνητικό αντίκτυπο που είχε στην ψυχολογία των σοβιετικών υπήρξε και μια θετική πλευρά: Συνέβαλε στη βελτίωση της μαχητικής ικανότητας του αναχαιτιστικού. Τη στιγμή που ο δυνητικός εχθρός έμαθε τα μυστικά των ηλεκτρονικών του αεροσκάφους, όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές στα αεροπλάνα των νέων – βελτιωμένων – εκδόσεων, αντικαταστάθηκαν. Το μαχητικό απόκτησε καλύτερα μέσα ανίχνευσης και παρακολούθησης στόχων και πήρε την ονομασία MiG-25PD.
Αποχαρακτηρισμένα: H πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ δοκίμασε κρυφά αεροπλάνα που απέκτησε από την Σοβιετική Ένωσηστην περιοχή 51.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ κρυφά αγόρασε και δοκίμασει Σοβιετικά πολεμικά αεροσκάφη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου στην κορυφή του αέρα, στην περιοχή της μυστικής βάσης 51, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα που κυκλοφόρησαν την Τρίτη, και ρίχνουν περισσότερο φως στη βάση, βαθιά στην έρημο της Νεβάδα.
Τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, η CIA επιβεβαίωσε ότι η βάση υπήρχε, όταν κυκλοφόρησαν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα μέσω του νόμου ελευθερίας των πληροφοριών, που ζητήθηκαν από το Πανεπιστήμιο George Washington National Security Archive. Τα έγγραφα αυτά επιβεβαιώνουν αυτό που πολλοί υποπτεύονταν ήδη: ότι η Περιοχή 51 χρησιμοποιήθηκε για τη δοκιμή σε πολλά πολεμικά αεροπλάνα των ΗΠΑ και από το ναυτικό στα εναέρια προγράμματα.
Μία από αυτές τις έρευνες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν η δοκιμή στην πρώτη γενιά του MiG [ μαχητικά αεροσκάφη]. Από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 1968, οι Ισραηλινοί δανείζουν ένα MiG 21 στις ΗΠΑ, που το είχαν αποκτήσει το 1966.
Το Ισραήλ είχε πάρει στα χέρια του το MiG 21 από πιλότο στην ιρακινή αεροπορία, ο οποίος με τη βοήθεια της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών, της Μοσάντ,* αυτομόλησε σε μια αεροπορική βάση στο βόρειο Ισραήλ.
Τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, η CIA επιβεβαίωσε ότι η βάση υπήρχε, όταν κυκλοφόρησαν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα μέσω του νόμου ελευθερίας των πληροφοριών, που ζητήθηκαν από το Πανεπιστήμιο George Washington National Security Archive. Τα έγγραφα αυτά επιβεβαιώνουν αυτό που πολλοί υποπτεύονταν ήδη: ότι η Περιοχή 51 χρησιμοποιήθηκε για τη δοκιμή σε πολλά πολεμικά αεροπλάνα των ΗΠΑ και από το ναυτικό στα εναέρια προγράμματα.
Μία από αυτές τις έρευνες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν η δοκιμή στην πρώτη γενιά του MiG [ μαχητικά αεροσκάφη]. Από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 1968, οι Ισραηλινοί δανείζουν ένα MiG 21 στις ΗΠΑ, που το είχαν αποκτήσει το 1966.
Το Ισραήλ είχε πάρει στα χέρια του το MiG 21 από πιλότο στην ιρακινή αεροπορία, ο οποίος με τη βοήθεια της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών, της Μοσάντ,* αυτομόλησε σε μια αεροπορική βάση στο βόρειο Ισραήλ.
Οι ΗΠΑ αναφέρονται στο MiG 21 ως YF-110, αλλά στην πραγματικότητα ήταν σχεδόν άκρως απόρρητο ότι το MiG 21 ήταν σε χρήση από όλες τις αεροπορικές δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας, καθώς και τους Σοβιετικούς συμμάχους ,όπως η Αίγυπτος και το Βιετνάμ. Ωστόσο, οι Αμερικανοί πιλότοι που πέταξαν το MiG κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν «ένα καλό ειλικρινή αεροσκάφος».Η ιδέα ήταν να χρησιμοποιήσει αυτά που αποκτήθηκαν από τα σοβιετικά αεροσκάφη σε παιχνίδια πολέμου για να δούμε ποιά τακτική υπήρχε σε σύγκριση με την τεχνολογία των ΗΠΑ , σύμφωνα με ό, τι είχε περιέργως ονομαστεί » Έχετε πρόγραμμα ντόνατ.»
Ένα παρόμοιο πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε το 1967 με τη επιπλήττει μύτη, ξεπερασμένη και το ευέλικτο MiG 17, σύμφωνα με τη διεθνή ονομασία.» Έχετε και τρυπάνια, έχουν προγράμματα Ferry.»
Στο πλαίσιο του συστήματος αξιολόγησης, ο στρατός των ΗΠΑ θα προσομοιώσει ένα σοβιετικού τύπου συγκρότημα αεράμυνας φτιαγμένα από συστήματα με ονόματα όπως η Mary, η Susan και η Kathy, αν και θα μπορούσε να ήταν πιο εύστοχο, να κληθεί Μάσα, Nastya και Katya.
Άλλες εξετάσεις στο MiG έλαβαν χώρα σε μεταγενέστερη ημερομηνία, αν και δεν έχουν τα προγράμματα αυτά αποχαρακτηρισθεί. Ωστόσο, η χρήση των σοβιετικών αεροσκαφών κατά την περίοδο αυτή στον εναέριο χώρο της Περιοχής 51 κέρδισε το παρατσούκλι Κόκκινη Πλατεία.
Λίγο μετά τον διορισμό του σαν διευθυντής της Μοσσάντ στις 25 Μαρτίου 1963, ο Meir Amit συνάντησε πολλούς διοικητές των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων (IDF) για να αποσαφηνίσει τους στόχους της Mossad. Ο Amitτους ρώτησε για το θα μπορούσε να είναι πιο η πολύτιμη συμβολή της Mossadγια την ασφάλεια του Ισραήλ. Ο υποστράτηγος EzerWeizman, τότε διοικητής της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας (IAF), παρατήρησε χαρακτηριστικά ότι φέρνοντας ένα σοβιετικής κατασκευής MiG-21 στο Ισραήλ θα συνεισφέρει πολλά στην ισραηλινή ασφάλεια. Το Ισραήλ έτσι θα είχε πρόσβαση στα μυστικά των πιο προηγμένων μαχητικών αεροσκαφών που κατείχαν τα αραβικά κράτη, και σύμφωνα με τους Ρώσους, τα πιο προηγμένα μαχητικά αεροσκάφη στον κόσμο. Η Σοβιετική Ένωση είχε αρχίσει να εισαγάγει ταMiG-21 στη Μέση Ανατολή το 1961, κάτω από το άκρως απόρρητο, που ήταν η ρωσική προϋπόθεση για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για το θέμα. Μέχρι το 1963 αυτό το σκάφος είχε γίνει το βασικότερο αεροσκάφος των αεροπορικών δυνάμεων της Αιγύπτου, της Συρίας και του Ιράκ. Λίγοι στη Δύση γνώριζαν πολλά για MiG-21, αλλά όλοι φοβούνταν τις ικανότητές των. Η Σοβιετική Ένωση ήταν σε πλήρη επίγνωση του κινδύνου που έπαιρνε με το να σταθμεύει τα MiG-21 έξω από τα σύνορά της, στην υπηρεσία των ξένων στρατευμάτων.
Η Μοσσάντ είχε στην πραγματικότητα προσπαθήσει να αποκτήσει ένα MiG-21 δύο φορές πρωτού ο Weizmanτο ζητήσει, αλλά απέτυχε. Oι Ισραηλινοί είχαν δια μέσου της δράσης ενός αιγυπτιακής καταγωγής Αρμενίου του Jack LeonThomas, προσπαθήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1960 να πληρώσουν ένα πιλότο της αιγυπτιακής Πολεμικής Αεροπορίας με 1 εκατομμύριο US$ να αποστατήσει στο Ισραήλ με το MiG-21 του. Ο πιλότος αρνήθηκε. Το να υπηρετείς στην μεραρχία των MiG-21 θεωρείτο ως η υψηλότερη τιμή που θα μπορούσε να χορηγηθεί σε ένα πιλότο. Αυτοί οι πιλότοι δεν είναι το είδος των ανθρώπων που θα μπορούσαν να δωροδοκηθούν εύκολα. Ο JackLeonThomas και ένα αριθμός από τους συνεργούς του συνελήφθησαν. ΟThomas και δύο από τους συνεργούς του απαγχονίστηκαν το Δεκέμβριο του 1962. Ναυάγησε επίσης και μια άλλη προσπάθεια για να πεισθούν δύο πιλότοι του Ιράκ να αποστατήσουν στο Ισραήλ. Αλλά η τρίτη προσπάθεια πέτυχε. Μια απρόσμενη πηγή χωρίς καμία παρότρυνση από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, εμφανίστηκε, όταν ένας Ιρακινός Εβραίος που ονομαζόταν Γιουσούφ (Ιωσήφ) επικοινώνησε με τους αξιωματικούς της Μοσάντ με την μάλλον περίεργη πληροφορία ότι θα μπορούσε να είναι σε θέση να οργανώσει την κλοπή ενός MiG-21.
Ο Γιουσούφ είχε γεννηθεί σε μια φτωχή εβραϊκή οικογένεια και εκμισθώθηκε σε μία ιρακινή οικογένεια Μαρωνιτών Χριστιανών στην ηλικία των 10. Αν και δεν είχε ποτέ πρόσβαση σε σχολείο και ήταν αγράμματος, ο ίδιος όπως ο βιβλικός Ιωσήφ ήρθε στο προσκήνιο του νοικοκυριού αυτής της μη εβραϊκής οικογένειας. Καμία απόφαση δεν ελαμβανόταν χωρίς να ζητηθεί η γνώμη του. Ήταν παρών σε όλες τις οικογενειακές συναντήσεις, και δική του ήταν συχνά η τελευταία λέξη για όλες τις αποφάσεις που ελάμβανε οι οικογένεια. Είχε καταφέρει να αναδειχθεί σε κεντρικό πρόσωπο στις υποθέσεις της οικογένειας, εκείνος που όλοι ανέτρεχαν, θαύμαζαν, σεβόντουσαν και αγαπούσαν.
Όταν ήταν σχεδόν 60, ωστόσο, σε μια διαμάχη η τότε επικεφαλής της οικογένειας είπε στον Γιουσούφ ότι χωρίς την οικογένεια δεν θα είχε τίποτα. Παρά το γεγονός ότι ο Μαρωνίτης Χριστιανός του είχε σύντομα ζητήσει συγγνώμη, ο Γιουσούφ δεν ξέχασε αυτό το κτύπημα. Αποφάσισε τότε αμέσως να διερευνήσει την «ετερότητα» του – την εβραϊκή του καταγωγή, κάτι στο οποίο δύσκολα θα είχε αφιερώσει μια σκέψη πριν. Άρχισε να μαθαίνει για τον Ιουδαϊσμό και το Ισραήλ. Αν και διατήρησε την πίστη του στην θετή του οικογένεια, ένιωσε εξίσου πιστός στο νεοανακαλυμμένο του ενδιαφέρο για το Ισραήλ. Το 1964, ήρθε σε επαφή με Ισραηλινούς αξιωματούχους στην Τεχεράνη (μέχρι το 1979 το Ισραήλ είχε καλές σχέσεις με το μη αραβικό Ιράν) και την Ευρώπη.
Είχε κάτι σημαντικό να τους πεί.
Μέσω του Γιουσούφ, το Ισραήλ ήρθε σε επαφή με ένα πιλότο Μαρωνίτη Χριστιανό στην Πολεμική Αεροπορία του Ιράκ. Η οικογένεια του αισθανόταν δυσαρεστημένη με την ζωή τους. Ο πατέρας είχε απογοητευτεί από τις αυξανόμενες πιέσεις που η ιρακινή κυβέρνηση επέβαλε σ “αυτόν και σε άλλους Μαρωνίτες. Μερικοί από τους φίλους του είχαν μάλιστα φυλακιστεί και ο ίδιος δυσκολευόταν να διαχειριστεί την επιχείρηση του. Ανέφερε στον Γιουσούφ ότι θα ήθελε να φύγει από τη χώρα.
Στην συνέχεια ο Γιουσούφ επικοινώνησε τους Ισραηλινούς όμως πολλοί από τους τελευταίους θα προτιμούσαν να εγκαταλείψουν το θέμα σαν μην πραγματοποιήσιμο. Αλλά όχι ο Meir Amit. Ακόμα και όταν ο Γιουσούφ άρχισε να απαιτεί περισσότερα χρήματα, ο Meirσυνέχισε να υποστηρίζει το σχέδιο. Η Μοσσάντ είχε έρθει σε επαφή ένα κορυφαίο παράγοντα στη Βαγδάτη, μια αμερικανίδα, που κάτω από ισραηλινές διαταγές ή με δική της πρωτοβουλία αποφάσισε να βγάλει έξω από την χώρα τον MunirRedfa- έναν Ιρακινό χριστιανική πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και μέλος της θετής οικογένειας του Γιουσούφ. Η ζωηρή αμερικανίδα, σαν όμορφη και έξυπνη που ήταν μπορούσε να αναμειγνύεται εύκολα στην ελίτ των κοινωνικών κύκλων όπου και να πήγαινε. Είχε ξεκινήσει επαφή με τον MunirRedfaσε ένα πάρτι, όπου οι δύο τα βρήκαν αμέσως. Της είπε ότι ήταν ένας πατριώτης ιρακινός, αλλά πρόσθεσε ότι ο ίδιος βρέθηκε σε μεγάλη αντίθεση με τον πόλεμο που διεξάγεται από την κυβέρνηση του ενάντια στην κουρδική μειονότητα στο βόρειο Ιράκ. Πρόσθεσε ότι μετά την ολοκλήρωση της κατάρτισης του ως διοικητή μοίρας, είχε τοποθετηθεί μακριά από το σπίτι του στη Βαγδάτη και αφέθηκε να πετάξει μόνο με μικρές ποσότητες καυσίμων, επειδή ήταν Χριστιανός. Σε ιδιωτική συνομιλία, ακόμη και ο ίδιος παραδέχτηκε το θαυμασμό του για τους Ισραηλινούς: τόσο λίγοι έναντι των τόσων πολλών μουσουλμάνων.
Η αμερικανίδα τον άκουσε και συνέχισε να τον συναντάει παρά το γεγονός ότι ήταν παντρεμένη με παιδιά. Καθώς οι σχέσεις μεταξύ τους αναπτύχθηκαν, του πρότεινε ακόμη να κάνουν διακοπές μαζί στην Ευρώπη τον Ιούλιο του 1966. Μετά από μια-δυο μέρες πρότεινε στον Munirνα πετάξει στο Ισραήλ μαζί της, πρόσθεσε ότι είχε φίλους στο Ισραήλ που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Ο Munir αμέσως συνειδητοποίησε ότι αυτό προφανώς να είχε προγραμματιστεί από την αρχή και ότι η έλξη της για αυτόν δεν ήταν εξαιτίας του προσωπικά, αλλά και ο ίδιος αναγνώρισε ότι του είχε κάνει μια προσφορά που θα μπορούσε να του είναι πολύ κερδοφόρα. Έφτασε στο Ισραήλ και του δόθηκε VIPυποδοχή και μεταχείριση. Τον είχαν πάρει εκδρομές, συναντήθηκε και με τους αξιωματούχουςτης Μοσσάντ, καθώς και με αξιωματικούς της Ιραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας και ακόμη και με τον ίδιο τον διοικητή της πολεμικής αεροπορίας. Του πρόσφεραν 1 εκατομμύριο δολλάρια. Η πρόκληση ήταν τόσο ελκυστική όσον και επικίνδυνη. Ο Munir επέμεινε πρός τους αξιωματικούς της Μοσσάντ για να μεριμνήσουν για την διαφυγή της οικογένειάς του από το Ιράκ, όπως της συζύγου του, των παιδιών του, των γονέων του, καθώς και όλου του υπολοίπου της εκτεταμένης οικογένειας του. Τον διαβεβαίωσαν για το θέμα αυτό, αλλά δεν είχε πει την οικογένειά του ξεκάθαρα ότι επρόκειτο να εγκαταλείψουν το Ιράκ για πάντα. Αποφασίστηκε θα μπορούσε να του χορηγηθεί ισραηλινή υπηκοότητα, μια δουλειά και ένα σπίτι.
Ο νέος διοικητής της IAFαπό τον Απρίλιο του 1966, ο ΥποστράτηγοςMordechai Hod, συναντήθηκε με τον Munirο ίδιος για να προγραμματίσουν την πτήση του MiGμαζί. Σύμφωνα με το σχέδιο, ο Munirθα έπρεπε να πετάξει σε μια ζιγκ ζαγκ πορεία προς το Ισραήλ για να αποφύγει τα ιρακινά και ιορδανικά ραντάρ. Εξηγήθηκε στον Munirπόσο επικίνδυνο επρόκειτο να είναι το έργο. Σε μια 900-χιλιομέτρων πτήση οι συναδέλφοι του ίσως όταν συνειδητοποιούσαν τι είχε κάνει, θα μπορούσε να στείλουν αεροσκάφη για να τον καταρρίψουν. ΟHodτου πρότεινε ότι θα έπρεπε να παραμείνει ήρεμος και να ακολουθήσει το σχέδιο. Το μόνο που έμεινε για τον Munirήταν να καθορίσει την ημερομηνία για την πτήση του, η οποία είχε οριστεί για τις 16 Αυγούστου του 1966.
Σύντομα τα μέλη της οικογένειας Redfaάρχισαν να εγκαταλείπουν την χώρα, ένας ως τουρίστας, άλλος για ιατρική θεραπεία. Τα ισραηλινά αεροσκάφη ήταν έτοιμα για να τον συνοδεύσουν την καθορισμένη ημερομηνία. Εκείνη την ημέρα του Αύγουστο, ο Munir πήγε για στην δουλειά του για το Ιράκ, ως συνήθως, και όσο καλύτερα μπορούσε με συναδέλφους που ποτέ δεν θα έβλεπε ξανά. Ζήτησε από το προσωπικό εδάφους να γεμίσουν τις δεξαμενές του εντελεώς, μια διαταγή που οι Ρώσσοι σύμβουλοι έπρεπε κανονικά να προσυπογράψουν. Αλλά οι Ιρακινοί αντιπαθούσαν τους Ρώσσους συμβούλους, που τους φαινόνταν σαν να τους υποτιμούν, και αυτό λειτούργησε προς όφελός του Refda. Σαν κορυφαίος πιλότος/αστέρι που θεωρείτο ήταν ευχαριστημένοι να υπακούσουν στις εντολές του, παρά σε εκείνες των Ρώσων. Μετά την απογείωση, κατευθύνθηκε προς τη Βαγδάτη, και στη συνέχεια στράφηκε μακριά προς την κατεύθυνση του Ισραήλ. Το ραντάρ του πληρώματος εδάφους πήρε ένα σήμα στη οθόνη της δυτικής κατεύθυνσης και φιλικά του επέπεμψαν ένα ραδιο-σήμα για να γυρίσει πίσω. Δεν το έκανε. Τον προειδοποίησαν ότι θα μπορούσαν να τον καταρρίψουν. Σε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιό μακριά τα ισραηλινά ραντάρ εντόπισαν το σήμα στην οθόνη. Έστειλαν μια διμοιρία των IAF με Mirages για να τον συνοδεύσει. Πέρασε διαμέσου των προγραμματισμένων σημάτων και πέταξαν μαζί του σε μια βάση βαθιά στην έρημο Negev.
Την ίδια ημέρα, στις 16 Αυγούστου oι πράκτορες της Μοσσάντ στο Ιράκ ενοικίασαν δύο μεγάλα φορτηγά και πήρε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του πιλότου, τα οποία είχαν φύγει από τη Βαγδάτη δήθεν για ένα πικ-νικ. Οδηγήθηκαν στα ιρανικά σύνορα και καθοδηγήθηκαν δια μέσου των με την βοήθεια των αντι-ιρακινών Κούρδων ανταρτών. Με ασφάλεια πλέον στο Ιράν, τους περιμάζεψε ένα ελικόπτερο και τους πέταξε σε ένα αεροδρόμιο, απ “όπου ένα αεροπλάνο τους πήρε στο Ισραήλ. Οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο έδωσαν στην δημοσιότητα την συγκλονιστική ιστορία ενός ιρακινού πιλότου που είχε αυτομολήσει με το MiG-21 στο Ισραήλ. Αλλά μετά από μερικές μέρες η ιστορία είχε σχεδόν ξεχαστεί. Η Σοβιετική Ένωση απαίτησε την επιστροφή του αεροσκάφους, το Ισραήλ όμως δεν το επέστρεψε ποτέ. Ωστόσο, έτσι ώστε να μην εξοργίσει παραπάνω απο το κανονικό τους Σοβιετικούς, το Ισραήλ δεν μοιράσθηκε οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το MiG- 21 με τις Ηνωμένες Πολιτείες για μια σημαντικά μεγάλη περιόδο. Η όλη ιστορία δεν αποκαλύφθηκε από το Ισραήλ για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, εκτός από το γεγονός ότι ένας Ιρακινός πιλότος είχε αποστατήσει με το MiG-21 του στο Ισραήλ. Δεν ήταν έκπληξη όταν, κατά τη διάρκεια του πολέμου των Εξι Ημερών τον Ιούνιο του 1967 η πολεμική αεροπορία του Ισραήλ απέδειξε την υπεροχή της έναντι των αεροσκάφων MiG-21 των αραβικών αεροπορικών δυνάμεων. Ο Γιουσούφ δεν μετανάστευσε στο Ισραήλ, προτιμώντας να παραμείνει ένας Σιωνιστής στο εξωτερικό.
Μετάφραση Α.
Περί πηγών:
Η Ρωσία Τώρα
InfoGnomon
InfoGnomon
…………………………………………………………………………………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου