23 Μαρτίου 2015

Η αυτοκρατορία της φιλανθρωπίας!


Γράφει ο Maximilian Forte
Αρχικά είναι απαραίτητο να έχουμε μία ιδέα σχετικά με το μέγεθος και το εύρος της εξάπλωσης εκείνων των μη κυβερνητικών οργανισμών που εργάζονται σε διεθνές επίπεδο , πολλοί από τους οποίους συνδέονται επίσημα και με τα Ηνωμένα Έθνη δίχως να είναι μέρος τους. Η προσέγγιση του αριθμού των διεθνών ΜΚΟ (όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα , η Oxfam ) , θα δούμε πως διαφέρει σημαντικά ανάλογα με την πηγή , τον ορισμό-στόχο που μπορεί να έχουν και τις χρηστικές μεθόδους εντοπισμού και
καταμέτρησης τους. Σε γενικές γραμμές οι διεθνείς ΜΚΟ ανέρχονταν περίπου στις 28.000 στα μέσα του 1990 που φανερώνει μία αύξηση της τάξεως του 500% από την δεκαετία του 1970. Άλλες μετρήσεις τονίζουν ότι στα πρώτα χρόνια αυτού του αιώνα ήταν γύρω στις 40.000 ενώ κάποιες άλλες τις τοποθετούν στις 30.000. Παρόλο που οι πηγές διαφωνούν στις μετρήσεις , απόρροια όλων παραμένει η σημαντική αύξηση των οργανισμών αυτών τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Δεύτερον, υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι διεθνείς και εθνικές ΜΚΟ αναλαμβάνουν συνεχώς ολοένα μεγαλύτερο ρόλο στη ανάπτυξη της διεθνούς βοήθειας. Το Βρετανικό Ινστιτούτο Overseas Development Institute του Ηνωμένου Βασιλείου αναφέρει το 1996 ότι μέχρι τότε περίπου το 10% με 15% του συνόλου της βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες υλοποιούταν μέσω οργανισμών, υπολογίζοντας ένα συνολικό ποσό των 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι «περίπου το ένα πέμπτο όλης της καταγεγραμμένης επίσημης και ιδιωτικής βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες έχει παρασχεθεί ή διαχειριστεί μέσω ΜΚΟ και συνεργασιών δημόσιου-ιδιωτικού τομέα» (International Development Association [IDA], 2007,).
Έχει επίσης αναφερθεί ότι από το 1970 μέχρι το 1985 η συνολική αναπτυξιακή βοήθεια που καταβλήθηκε από διεθνείς ΜΚΟ έχει αυξηθεί δέκα φορές, ενώ το 1992 διεθνείς οργανισμοί, διέθεσαν πάνω από $7,6 δισεκατομμύρια για βοήθεια προς αναπτυσσόμενες χώρες. Το 2004, οι οργανισμοί αυτοί χρησιμοποιούν προσωπικό που ισοδυναμεί με πλήρης απασχόληση 140.000 υπαλλήλων – νούμερο μάλλον μεγαλύτερο από το συνολικό προσωπικό όλων των διμερών και πολυμερών ευεργετών , παράγοντας έσοδα 13 δισεκατομμυρίων από φιλανθρωπία κυβερνήσεων , συνεισφορών και αμοιβών . Για το Αμερικάνικο κομμάτι η Κυβέρνηση των Η.Π.Α το 2000 , προσέφερε διπλάσια οικονομική ενίσχυση προς μη κυβερνητικούς οργανισμούς ( 4 δισεκατομμύρια ) , από αυτήν που πρόσφερε κατευθείαν σε ξένες κυβερνήσεις (1,9 δισεκατομμύρια) (Kinney, 2006).
Ο στρατός είναι το ένα σκέλος της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, και ο άλλος βραχίονας αποτελείται από μη κυβερνητικές οργανώσεις (αν και συχνά αυτοί οι δύο βραχίονες αλληλοσυνδέονται όπως αναφέρει και ο Κόλιν Πάουελ). Το πολιτικό-οικονομικό πρόγραμμα του νεοφιλελευθερισμού κατά την Hanieh (2006,), είναι η οικονομική λογική του σημερινού ιμπεριαλιστικού οδηγού. Η ατζέντα αυτή περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τις πολιτικές περικοπών στις κρατικές υπηρεσίες και στις κοινωνικές δαπάνες των κυβερνήσεων, προκειμένου να ανοίξουν τις τοπικές οικονομίες σε ιδιωτικά μη-κυβερνητικά συμφέροντα. Πράγματι, η ραγδαία άνοδος των μη κυβερνητικών καθώς και η μεγάλη αύξηση του αριθμού τους, ήρθε σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην ιστορία: «οι συντηρητικές κυβερνήσεις του Ρόναλντ Ρίγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ στήριξαν τον τομέα του εθελοντισμού σαν βασικό σχέδιο της στρατηγικής τους για μείωση των κρατικών κοινωνικών δαπανών » (Salamon, 1994). Με περισσότερο ή λιγότερο άμεσο τρόπο, είτε με σύγχυση είτε με καλό συντονισμό, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους μπορούν έτσι να επιδιωχθούν υπό το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας, της φιλανθρωπίας, ή της ανάπτυξης. 
Σε εκτενή κριτική του νεοφιλελευθερισμού, ο David Harvey (2005) αποδίδει την εκρηκτική ανάπτυξη των ΜΚΟ στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού με την άνοδο, «της πεποίθησης ότι κάθε αντίθετη κινητοποίηση έξω από τον κρατικό μηχανισμό και εντός ορισμένων ξεχωριστών οντοτήτων που ονομάζονται « κοινωνία των πολιτών » αποτελούν την δύναμη της αντιπολιτευτικής πολιτικής και του κοινωνικού μετασχηματισμού ». Ωστόσο, πολλές από αυτές τις ΜΚΟ διοικούνται από μη εκλεγμένους και άλλους φορείς της ελίτ, οι οποίοι είναι υπόλογοι κατά κύριο λόγο στις χρηματοδοτικές πηγές των κεφαλαίων τους, που μπορεί να περιλαμβάνουν κυβερνήσεις και συχνότερα εταιρικές δωρεές και ιδιωτικά ιδρύματα. Το σπουδαιότερο ζήτημα σχετικά με την άνθηση των ΜΚΟ στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι ταυτίζεται με την περίοδο κατά την οποία η έννοια της «κοινωνίας των πολιτών» έχει γίνει το επίκεντρο όχι μόνο στη διαμόρφωση της αντιπολιτευτικής πολιτικής, όπως ο Harvey (2005, ) υποστηρίζει, αλλά και στους τρόπους των μυστικών παρεμβάσεων και της αποσταθεροποίησης που υιοθέτησαν οι Η.Π.Α. ανοιχτά σε όλο τον κόσμο. 
Η «κοινωνία των πολιτών» του νέου ιμπεριαλισμού: Νεοφιλελεύθερες λύσεις στα προβλήματα που δημιουργεί ο νεοφιλελευθερισμός. 
Υπήρξε μια αύξηση στην δημοτικότητα και στην αποδοχή της «κοινωνίας των πολιτών», που ο James Ferguson, ένας ανθρωπολόγος, ονομάζει ως ακόμα μία “μόδα”. Μέρος της αυξανόμενης δημοτικότητας της έννοιας και δράσης αυτής είναι συνδεδεμένη με την έλξη ορισμένων κοινωνικών επιστημόνων για εκδημοκρατισμό, με κοινωνικά κινήματα και ΜΚΟ, ακόμα μάλιστα και με κάποιους ανθρωπολόγους που έχουν εμπνευστεί την αναπλήρωση της εντοπιότητας, υπό τον τίτλο της “κοινωνίας των πολιτών” (Ferguson, 2007). Η ίδια η έννοια της κοινωνίας αυτής προέρχεται από την ευρωπαϊκή φιλελεύθερη σκέψη του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, ως κάτι που στεκόταν ανάμεσα στο κράτος και την οικογένεια. Η ‘Κοινωνία των πολιτών’ έχει παγκοσμιοποιηθεί , με «ελάχιστο σεβασμό για το ιστορικό πλαίσιο ή την σπουδαία γενεαλογία»:
«Αυτή η νέα αντίληψη (της ‘κοινωνίας των πολιτών’, σαν τον δρόμο προς τη δημοκρατία) όχι μόνο συνάντησε τις πολιτικές ανάγκες της Ανατολικής Ευρώπης για τον αγώνα ενάντια στον κομμουνιστικό καθεστώς , αλλά συναντήθηκε και με μια έτοιμη εξαγωγική αγορά, τόσο στον Πρώτο Κόσμο (οπού οικειοποιήθηκε από τα συντηρητικά σχέδια των  Ρήγκαν / Θάτσερ για «επαναφορά του κράτους») όσο και στον Τρίτο Κόσμο … «. (Ferguson, 2007,)
Σήμερα οι κοινωνικές αυτές ομάδες έχουν επανασχεδιαστεί ως ο δρόμος προς τον εκδημοκρατισμό και την ελευθερία, και προωθείται ρητά ως τέτοιος από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Είτε από την δυτική αριστερά είτε από την δεξιά, έχουν και οι δύο ιδιοποιηθεί την έννοια της ‘κοινωνίας των πολιτών’ η οποία τους βοηθά να νομιμοποιήσουν βαθύτατες αντιδημοκρατικές πολιτικές (Ferguson 2007,).

Το αφρικανικό κράτος που υπήρξε κάποτε ψηλά ως ο κύριος μοχλός ανάπτυξης, τώρα αντιμετωπίζεται ως εχθρός της αλλά και της εθνικής ανοικοδόμησης του κράτους (ιδίως από τις δυτικές ελίτ), ως υπερβολικά γραφειοκρατικό, στάσιμο και διεφθαρμένο. Τώρα η “κοινωνία των πολιτών” γιορτάζεται ως ο ήρωας της απελευθερωτικής αλλαγής και αποσκοπεί στο να ευθυγραμμίσει περισσότερο το κράτος με τις γραμμές της (Ferguson, 2007,). Και δεν είναι μόνο αυτό… ο στόχος είναι να τυποποιήσει τις κρατικές πρακτικές, έτσι ώστε να χαλαρώσει ή να άρει τους φραγμούς στην ξένη διείσδυση και να αυξήσει την προβλεψιμότητα των πολιτικών αποτελεσμάτων και των επενδυτικών αποφάσεων (βλέπε Ομπάμα, 07.01.2013).
Στην πράξη, οι περισσότεροι συγγραφείς αντιλαμβάνονται μια σύγχρονη ‘κοινωνία πολιτών’ , ως αποτελούμενη από μικρές εθελοντικές οργανώσεις φτιαγμένες από την βάση ( που εννοιολογικά ανοίγουν τον δρόμο για τις ΜΚΟ σαν επίκεντρο ). Όπως σημειώνει ο Ferguson, η κοινωνία των πολιτών έχει σε μεγάλο βαθμό δημιουργηθεί από διεθνείς οργανισμούς:
«Γιατί πράγματι, οι τοπικές εθελοντικές οργανώσεις στην Αφρική, οι τόσο αγαπημένες από τους θεωρητικούς της ‘κοινωνίας των πολιτών’, πολύ συχνά κατά την επιθεώρηση τους, αποδείχθηκε πως είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με οντότητες εθνικού αλλά και διακρατικού επιπέδου. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, για παράδειγμα, τις μυριάδες κοινοτικών οργανώσεων της Νότιας Αφρικής, που στηρίζονταν χρηματικά από την USAID ή από Ευρωπαϊκές Εκκλησιαστικές ομάδες. Ή την πληθώρα των τοπικών Χριστιανικών οργανισμών ανάπτυξης στη Ζιμπάμπουε, που μπορούν πολύ εύκολα να νοηθούν ως οι πιο τοπικές εκφράσεις από την βάση της κοινωνίας ή διαφορετικά να νοηθούν ως τμήματα των μεγάλων διεθνών γραφειοκρατικών οργανώσεων που σχεδιάζουν και συντηρούν τον αφανισμό τους. 
Όταν τέτοιες οργανώσεις αρχίζουν να αναλαμβάνουν τις πιο βασικές λειτουργίες και εξουσίες του κράτους, γίνεται πάρα πολύ σαφές ότι οι ΜΚΟ δεν είναι και τόσο μη κυβερνητικές όσο θέλουν να πιστεύουμε. Πράγματι, η Παγκόσμια Τράπεζα αναφέρεται ξεκάθαρα σε αυτό που αποκαλούν BONGOs (Bank-organized NGOs) (Τραπεζικά Οργανωμένες ΜΚΟ) και τώρα ακόμη και GONGOs (Government-organized NGOs) (Κυβερνητικά-οργανωμένες ΜΚΟ) «. (Ferguson, 2007, 391 σελ.)
Το ότι οι ΜΚΟ εξυπηρετούν το σκοπό της ιδιωτικοποίησης των κρατικών λειτουργιών, αποδεικνύεται επίσης και από τον Schuller (2009) με την αναφορά του στην Αϊτή. Οι ΜΚΟ παρέχουν νομιμότητα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση συμπληρώνοντας τα “κενά” στις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους που δημιουργούνται από προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής (Schuller, 2009) –μία νεοφιλελεύθερη λύση σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε αρχικά από τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό. Επιπλέον, με την παροχή υψηλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας σε μια μορφωμένη μεσαία τάξη, οι οργανώσεις αυτές συμβάλλουν στην αναπαραγωγή των παγκόσμιων ανισοτήτων που οι ίδιες δημιουργούν όπως απαιτεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Schuller, 2009). Οι οργανισμοί αυτοί λειτουργούν ως ρυθμιστές ανάμεσα στην ελίτ και τις εξαθλιωμένες μάζες μπορώντας έτσι να ανεγείρουν ή να ενισχύσουν θεσμικά εμπόδια ενάντια στην τοπική συμμετοχή και τη ρύθμιση προτεραιοτήτων. (Schuller, 2009).
Χάρη στη νεοφιλελεύθερη διαρθρωτική προσαρμογή, διεθνείς ΜΚΟ και άλλοι διεθνείς οργανισμοί (όπως ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα) «αποδυναμώνουν την εξουσία των αφρικανικών κρατών (και σφετερίζονται την κυριαρχία τους),» μένοντας απασχολημένοι με τη δημιουργία του τέλους αυτών των κρατών μέσω της άμεσης χρηματοδότησης δικών τους προγραμμάτων ή παρεμβάσεων μέσω μη κυβερνητικών οργανισμών σε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων (Ferguson, 2007). Διεθνείς αλλά και τοπικοί οργανισμοί εξυπηρετούν κατά αυτόν τον τρόπο τους σκοπούς του νεοφιλελεύθερου παρεμβατισμού.
Δούρειοι Ίπποι: ΜΚΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για ‘Σωτηρία των απόρων’
Ο David Harvey υποστηρίζει ότι η άνοδος των ομάδων υπεράσπισης και των μη κυβερνητικών οργανισμών σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, συνόδευσε την νεοφιλελεύθερη στροφή και αυξήθηκε θεαματικά από το 1980 και έπειτα . Οι μη κυβερνητικοί οργανισμοί έχουν κληθεί να βγουν μπροστά με άφθονη χρηματοδότηση όπως είδαμε παραπάνω, σε μια κατάσταση όπου τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα οδήγησαν στην απόσυρση του κράτους από την κοινωνική πρόνοια. Ο Harvey περιγράφει πως αυτό οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση μέσω των μη κυβερνητικών οργανώσεων . Οι οργανισμοί αυτοί λειτουργούν ως Δούρειοι Ίπποι του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού. Ακολουθώντας τον Chandler, «οι οργανισμοί με προσανατολισμό προς τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην ανθρωπιστική βοήθεια βρίσκουν στήριξη στην συνεχώς αυξανόμενη εμπλοκή της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις των αναπτυσσόμενων χωρών από το 1970″. Εξάλλου, όπως εξήγησε ο Οράτιος Campbell:
«Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 στρατιωτικά περιοδικά όπως το ‘Παράμετροι’ διαμόρφωσαν τη συζήτηση του σχεδιασμού για την αυξημένη συμμετοχή των διεθνών ΜΚΟ και μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, μεγάλοι διεθνείς μη κυβερνητικοί όπως οι Care, Catholic Relief Services, Save The Children, World Vision και Γιατροί Χωρίς Σύνορα λειτουργούν σαν μεγάλες διεθνείς επιχειρήσεις που κάνουν την υπεργολαβία για τον στρατό των ΗΠΑ «. (Campbell (05/02/2014)
Ιδιώτες εργολάβοι στρατιωτικών επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, πολλοί από τους οποίους κατατάσσονται στις 500 πλουσιότερες εταιρείες της Αμερικής , καθίστανται απαραίτητοι για τον Αμερικάνικο στρατό και σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν σαφείς διασυνδέσεις μεταξύ των αναπτυξιακών οργανισμών και της Wall Street με το καλύτερο ίσως παράδειγμα αυτό των Casals & Associates, Inc. Μια θυγατρική της DynCorp, ένας ιδιωτικός στρατιωτικός προμηθευτής που αγοράστηκε από την Cerberus Capital Management, για 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2010, και το οποίο έλαβε δεσμεύσεις χρηματοδότησης από την Bank of America Merrill Lynch, τη Citigroup, την Barclays και την Deutsche Bank (Campbell (2014 / 5.2). Η Casals δηλώνει ότι το έργο της αφορά τη διεθνή ανάπτυξη, τη δημοκρατία και την διακυβέρνηση καθώς και διάφορες πρωτοβουλίες ανθρωπιστικής βοήθειας, σε περισσότερες από 25 χώρες και σε ορισμένες περιπτώσεις σε συνεργασία με την USAID και το Γραφείο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (Campbell (02/05/2014).
Προκειμένου για τους οργανισμούς αυτούς να παρέμβουν και να αναλάβουν έναν πιο σημαντικό ρόλο, απαιτείται κάτι ακόμα για την υλοποίηση της εργασίας τους πέραν της απόκτησης προβολής , την προσέλκυση χρηματοδότησης και στήριξης από ισχυρούς θεσμούς και μία καλή θέση για να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες που δημιουργούνται από τις νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές προσαρμογές. Απαιτούν μια «ανάγκη» για το έργο τους. Με άλλα λόγια, για να υπάρχει ανθρωπιστική δράση κάποιος πρέπει να έχει θέμα ανάγκης. Όπως εξηγεί η Άντρια Timmer (2010), οι οργανισμοί αυτοί υπερτονίζουν τη φτώχεια και τις ιστορίες των διακρίσεων, προκειμένου να κατασκευάσουν ένα «ζήτημα άπορων», ένας πληθυσμός κατασκευασμένος ως ένα πρόβλημα που έχει ανάγκη από μια λύση. Οι ανάγκες που προσδιορίζονται από τις ΜΚΟ μπορεί να μην ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των εν λόγω ανθρώπων, αλλά η ανάγκη παρ “όλα αυτά είναι ο κυρίαρχος λόγος με τον οποίο οι άνθρωποι αυτοί προσδιορίζονται ως ‘ανθρωπιστικό έργο’. 
Για να προσελκύσει χρηματοδότηση, και να αποκτήσει προβολή με τον ισχυρισμό ότι το έργο της είναι αναγκαίο, μια ΜΚΟ πρέπει να έχει «ιστορίες που εμπνέουν πάθος και ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να δράσουν» (Timmer, 2010,). 
Ωστόσο, στην συνεχής παραγωγή εικόνων φτώχειας, απόγνωσης, απελπισίας και αδυναμίας , οι ΜΚΟ αυτές ενισχύουν μια “ανατολίτικη διαλεκτική”, ειδικά όταν οι εικόνες αυτές φορτώνονται με δείκτες εθνικής διαφοροποίησης (Timmer, 2010). Ολόκληροι λαοί έγιναν γνωστοί για τη φτώχεια τους, ιδιαίτερα στο κοινό του Βόρειου κόσμου που βλέπει τους συγκεκριμένους λαούς μέσα από την οπτική της βοήθειας και της ανάγκης. (Timmer, 2010,). Κατά τη διαδικασία αυτή, αυτό που επίσης δημιουργείται, είναι ο ανθρωπιστικός μύθος του αβοήθητου αντικειμένου, αυτού που στερείται μιας φροντίδας , ένα καλούπι άκυρο σε όλα, ένα ελάχιστα έμψυχο αντικείμενο μέσω του οποίου θα καθορίσουμε την ειδική θεματική μας κάλυψη. Δημιουργώντας ανθρώπους σε ανάγκη ως ένα σπουδαίο κενό, μονοπωλείς όχι μόνο τους οργανισμούς, αλλά στρέφεις ολόκληρη την αγορά προς την ανθρωπότητα.
πηγή μετάφραση από: wrongkindofgreen.org
Παραπομπές αρθρογράφου:
Anheier, H. K., & Themudo, N. (2005). The Internationalization of the Nonprofit Sector. In R. D. Herman (Ed.), The Jossey-Bass Handbook of Nonprofit Leadership and Management, 2nd ed. (pp. 102–127). San Francisco, CA: Jossey-Bass, Inc.
Bloodgood, E., & Schmitz, H. P. (2012). Researching INGOs: Innovations in Data Collection and Methods of Analysis. Paper presented at the International Studies Association Annual Convention, March 31, San Diego, CA.
http://faculty.maxwell.syr.edu/hpschmitz/papers/researchingingos_february6.pdf
Boli, J. (2006). International Nongovernmental Organizations. In W. W. Powell & R. Steinberg (Eds.), The Nonprofit Sector (pp. 333–351). New Haven, CT: Yale University Press.
Campbell, H. C. (2014/5/2). Understanding the US Policy of Diplomacy, Development, and Defense: The Office of Transition Initiatives and the Subversion of Societies. CounterPunch.
http://www.counterpunch.org/2014/05/02/the-office-of-transition-initiatives-and-the-subversion-of-societies/
Chandler, D. (2002). From Kosovo to Kabul: Human Rights and International Intervention. London, UK: Pluto Press.
Ferguson, J. (2007). Power Topographies. In D. Nugent & J. Vincent (Eds.), A Companion to the Anthropology of Politics (pp. 383–399). Malden, MA: Blackwell.
Hanieh, A. (2006). Praising Empire: Neoliberalism under Pax Americana. In C. Mooers (Ed.), The New Imperialists: Ideologies of Empire (pp. 167–198). Oxford, UK: Oneworld Publications.
Harvey, D. (2005). A Brief History of Neoliberalism. Oxford, UK: Oxford University Press.
International Development Association (IDA). (2007). Aid Architecture: An Overview of the Main Trends in Official Development Assistance Flows. Washington, DC: The World Bank.
http://www.worldbank.org/ida/papers/IDA15_Replenishment/Aidarchitecture.pdf
Kinney, N. T. (2006). The Political Dimensions of Donor Nation Support for Humanitarian INGOs. Paper presented at the International Society for Third Sector Research (ISTR) Conference, July 11, Bangkok, Thailand.
http://c.ymcdn.com/sites/www.istr.org/resource/resmgr/working_papers_bangkok/kinney.nancy.pdf
Makoba, J. W. (2002). Nongovernmental Organizations (NGOs) and Third World Development: An Alternative Approach to Development. Journal of Third World Studies, 19(1), 53–63.
Morton, B. (n.d.). An Overview of International NGOs in Development Cooperation. United Nations Development Program.
http://www.undp.org/content/dam/china/docs/Publications/UNDP-CH11%20An%20Overview%20of%20International%20NGOs%20in%20Development%20Cooperation.pdf
Obama, B. (2013/7/1). Remarks by President Obama at Business Leaders Forum. Washington, DC: The White House, Office of the Press Secretary.
http://www.whitehouse.gov/the-press-office/2013/07/01/remarks-president-obama-business-leaders-forum
Salamon, L. M. (1994). The Rise of the Nonprofit Sector. Foreign Affairs, July-August.
http://www.foreignaffairs.com/articles/50105/lester-m-salamon/the-rise-of-the-nonprofit-sector
Schuller, M. (2009). Gluing Globalization: NGOs as Intermediaries in Haiti. PoLAR: Political and Legal Anthropology Review, 32(1), 84–104.
Timmer, A. D. (2010). Constructing the “Needy Subject”: NGO Discourses of Roma Need. PoLAR: Political and Legal Anthropology Review, 33(2), 264–281.
……………………………………………..

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)