«Από την 11η νυκτερινή της Κυριακής 28ης Αυγούστου (σημ.: 1922, παλαιό ημερολόγιο) και ύστερα κανένα ελληνικό και αρμενικό σπίτι δεν έμεινε άθικτο, θύρες έσπαζαν, παράθυρα παρεβιάζοντο, γυναίκες ατιμάζονταν, άνδρες και παιδιά λογχίζονταν, αποκεφαλίζονταν, στραγγαλίζονταν, ως κουρέλια ξεσχίζονταν. Τούρκοι αξιωματικοί κατευθύνουν το πλιάτσικο των στρατιωτών. Συναντήσαμε πολλούς να μεταφέρουν κλοπιμαία με κάθε μέσο. Οι σφαγές παίρνουν διαστάσεις. Τα πτώματα άλλοτε ακέφαλα και άλλοτε ακρωτηριασμένα παραμένουν άταφα και αναδίδουν φοβερή δυσοσμία».
NEW YORK TIMES, 18-9-1922
Ένα χρόνο µετά, οι τουρκικές δυνάµεις, µε ηγέτη τον Κεµάλ,(σύμφωνα με το βιβλίο, πρόκειται για τον «ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων», χωρίς να διευκρινίζεται από ποιους πήγαινε να «απελευθερώσει» τους Τούρκους) επιτίθενται και αναγκάζουν τα ελληνικά στρατεύµατα να υποχωρήσουν προς τα παράλια. Στις 27 Αυγούστου1922 ο τουρκικός στρατός µπαίνει στη Σµύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιµάνι προσπαθώντας να µπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα».
Εδώ δεν δίνεται η παραμικρή ιδέα για τον τρόπο που ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη και για το τι έκανε εκεί. Θα μπορούσαν να μπαίνουν με λουλούδια στο χέρι! Θα μπορούσαν οι Έλληνες να «συνωστίζονται στην παραλία» από πείσμα, επειδή δεν είχαν πια την εξουσία στην πόλη! Όμως τίποτα, ούτε μια τόση δα, έστω «light” περιγραφή για τα όσα έγιναν στη Σμύρνη... Πλήρης αποσιώπηση του λόγου που οι Έλληνες «συνωστίζονταν», αλλά και των άλλων δραματικών λεπτομερειών όπου προσπαθούσαν να μπουν στα πλοία των «συμμάχων» μας κι αυτοί, μένοντας «ουδέτεροι», τους πετούσαν με βαρβαρότητα στη θάλασσα.
Μόνο σε μια φωτογραφία στη σελ. 103 μπορεί να διακρίνει κανείς ότι η Σμύρνη φλέγεται, κι ωστόσο ζητείται από τους μαθητές να «περιγράψουν την κατάσταση που επικρατεί στο λιµάνι της Σµύρνης µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή». «Βλέπω συνωστισμό και καπνό, κυρία».Συνεχίζοντας την ίδια τακτική της απόκρυψης γεγονότων, στις επόμενες σελίδες πλανάται η εντύπωση, πως ό.τι έπαθαν οι Έλληνες, ήταν από τις κακές συνθήκες του ταξιδιού όταν «έφυγαν» - κουνούσαν πολύ αυτά τα καράβια...
Και οι κακές συνθήκες που συνάντησαν όταν ήρθαν στην Ελλάδα τονίζονται, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να έρθουν στην Ελλάδα αποσιωπώνται.Γιατί άραγε αυτή η έλλειψη έστω μιας στοιχειώδους περιγραφής του τι πραγματικά έγινε στη Σμύρνη, και γενικότερα στη Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία ανεπιτυχώς ταυτίζεται με την «ήττα των Ελλήνων» ενώ είναι κάτι πολύ ευρύτερο;
Γιατί δεν υπάρχει αναφορά στους σκοπούς και τις προετοιμασίες των Νεοτούρκων για εξάλειψη των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων από την Τουρκία; Προφανώς για να μην εξαφθεί ο «εθνικιστικός φανατισμός», που λέει και η προοδευτική φίλη μου, η οποία τόσο καμαρώνει για την «ανάδειξη του ρόλου των γυναικών» σε αυτό το βιβλίο. Μια ανάδειξη, που συνεπάγεται την αναφορά της Ολυμπίας ντε Γκουζ σε συνδυασμό με την απουσία αναφοράς στον Δαντών και τον Ροβεσπιέρο.
Μια επιλεκτική ανάδειξη μερικών γυναικών σ’ ένα βιβλίο, το οποίο θάβει κυριολεκτικά τις ανώνυμες γυναίκες της Σμύρνης, που αλλόφρονες «συνωστίζονταν στην παραλία» μέσα σε μια ατμόσφαιρα φόνων, βιασμών, εμπρησμών, λεηλασίας και τρόμου. Μια «ανάδειξη» που προσβάλλει με το χειρότερο τρόπο τις χιλιάδες γυναίκες κάθε ηλικίας που ανήκαν στις εθνότητες, που αποδεδειγμένα και αδιαμφισβήτητα οι Νεότουρκοι σχεδίαζαν να εξαφανίσουν από την Τουρκία ήδη από το 1911 – σχέδιο που φαίνεται οι συγγραφείς του βιβλίου να αγνοούν, και το οποίο εφάρμοσε ο «ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων» Κεμάλ (προς Θεού, μη μιλήσουμε για γενοκτονία)... Τις γυναίκες που ξεριζώθηκαν απ’ τον τόπο τους, κι όχι απλά «έφυγαν» έτσι από κάποιο καπρίτσιο, που δεν ταξίδεψαν άσχημα επειδή απλά «κουνούσε το καράβι»...
Τις Ελληνίδες, τις Αρμένισσες, τις Ασσύριες που δολοφονήθηκαν, που κατακρεουργήθηκαν, που βιάστηκαν, που τρελάθηκαν, που τους πήραν τα παιδιά μέσα απ’ την αγκαλιά, που έχασαν μέσα στον πανικό τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που είδαν τις οικογένειές τους να εξοντώνονται, που περπάτησαν εξαντλημένες, ξυπόλητες, νηστικές χιλιόμετρα ολόκληρα κατά την «έξοδό» τους, μέχρι να σωριαστούν νεκρές από τις κακουχίες και την πείνα. Γι’ αυτές τις γυναίκες και για τις συνθήκες του μαρτυρίου, που μοιράστηκαν με τους άντρες των εθνοτήτων τους, δεν υπάρχει μνεία σ’ αυτό το βιβλίο, κι αυτό αποτελεί μια ύπουλη προδοσία, μια βάναυση προσβολή στο πρόσωπο ΟΛΩΝ των γυναικών, που η αναφορά στην «Εφημερίδα των Κυριών» και τα συναφή δεν είναι αρκετή για να ξεπλύνει.
από άρθρο της Μαρίας Δημητριάδου στο ΑΝΤΙΒΑΡΟ http://www.antibaro.gr/
και ευκαιρία για τους συνήθεις αντι-εθνικσιτές, εθνομηδενιστές, να βγάλουν τη χολή που πνίγει την κοιλιά τους και τα σκατά που πνίγουν την ψυχή τους.
Αφιερωμένο στη μνήμη της γιαγιάς μου Σταυρούλας, η οποία είδε τη μάνα της και τις 3 αδερφές της να ξεκοιλιάζονται μπροστά στα μάτια της, από τους Τσέτες, κατά τον "συνωστισμό".
Κ.Β. για taxalia, 28-8-2008.
Για τους S-300 στην Κρήτη
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Το τελευταίο εικοσιτετράωρο καίγεται η μισή Ελλάδα.
Άφωνοι είδαμε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA (26/08/07) το γενικό γραμματέα του... υπουργείου Πολιτισμού, Χρήστο Ζαχόπουλο, σε ζωντανή σύνδεση να αδυνατεί να μας πει τι είναι το Κρόνιον και ποια ήταν η αξία του Ιερού Άλσους που κατακάηκε. Παρά τις επίμονες ερωτήσεις τόσο της Έλλης Στάη, όσο και της Μάρας Ζαχαρέα, ο γενικός γραμματέας αγνοούσε την ιστορία και τη σημασία των μνημείων του τόπου που έσπευσε να υπερασπιστεί!
