http://www.skai.gr/master_story.php?id=91185
Το νερό (Η2Ο) αποτελεί τη μοναδική ουσία που υπάρχει στη φύση και με τις τρεις μορφές της ύλης. Η χημική αυτή ένωση των δύο στοιχείων και τριών ατόμων καλύπτει τα τρία τέταρτα της επιφάνειας της Γης και κατά το ίδιο ποσοστό περίπου δομεί την ανθρώπινη ύπαρξη.Το νερό ταυτίζεται συχνά με τη ζωή. Κατά τον Αριστοτέλη είναι ένα από τα τέσσερα στοιχεία τα οποία μαζί με τη φωτιά, τον αέρα και τη γη, συνθέτουν τον κόσμο. Στις μέρες μας η επιστήμη δέχεται ότι η ζωή γεννήθηκε στο νερό και ότι η ύπαρξή του είναι αναγκαία για τη διατήρηση και την ανάπτυξή της, και για την επιβίωση κατ' επέκταση των σύγχρονων κοινωνιών. Το 70% περίπου του βάρους των οργανισμών οφείλεται στην ποσότητα νερού που περιέχουν . Ενώ υπάρχουν μορφές ζωής που δεν έχουν ανάγκη το οξυγόνο (αναερόβια βακτήρια), δεν υπάρχουν οργανισμοί που μπορούν να ζήσουν χωρίς νερό. Ο άνθρωπος για παράδειγμα μπορεί να ζήσει αρκετές εβδομάδες χωρίς τροφή, χάρη στα αποθέματα λίπους που έχει, δεν αντέχει όμως χωρίς νερό περισσότερο από λίγες (3-4) μέρες. Το νερό στη γλώσσα μας έχει διπλό όνομα: ύδωρ - νερό. Η λέξη ύδωρ προέρχεται από την αρχαία ελληνική γλώσσα και η σημερινή της χρήση αφορά συνήθως στο χημικώς καθαρό νερό. Η λέξη νερό επικράτησε κατά τα βυζαντινά χρόνια και προέρχεται από το ουδέτερο του επιθέτου νηρός (πρόσφατος, φρέσκος). Η συνεκφορά της φράσης "νεαρόν ύδωρ", στην οποία το επίθετο υπερίσχυσε του ουσιαστικού, απέδωσε στη λέξη νερό τη σημερινή της σημασία. Η σημασία του νερού ως αστείρευτη πηγή ζωής αναγνωρίστηκε από τα πανάρχαια χρόνια απ' όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι μεγάλοι αρχαίοι πολιτισμοί της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Κίνας και της Ινδίας στήριξαν την ανάπτυξή τους στο νερό των ποταμών Τίγρη, Ευφράτη, Νείλου, Κίτρινου ποταμού, Γάγγη και Ινδού
Αλλά και ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αναπτύχθηκε κοντά στο νερό (Αιγαίο - Μεσόγειος). Η δύναμη που έδινε το νερό στις αρχαίες κοινωνίες, έκανε τους ανθρώπους να το λατρέψουν. Πέρα από αντικείμενο λατρείας το νερό θεωρήθηκε ένα από τα βασικότερα στοιχεία κοσμογονίας σε όλους τους πρωτόγονους λαούς. Στις πανάρχαιες δοξασίες των λαών, όπως σώζονται στις μυθολογίες τους, το νερό αποτελεί στοιχείο εξαγνισμού και κάθαρσης και η ζωοποιός του δύναμη συνδέθηκε με μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες. Το διαυγές νερό συμβολίζει την αγνότητα και γι' αυτό τελετουργικές διαδικασίες όπως το καθαρτήριο νίψιμο, το ράντισμα ή η κατάδυση στο νερό συναντώνται σε πάρα πολλούς αρχαίους λαούς (αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Εβραίοι, Ζουλού, Ινδουϊστές).Στην ελληνική και την ξένη μυθολογία η δύναμη του νερού προσωποποιείται κι εκφράζεται με θεότητες. Θεός της θάλασσας είναι για τους Έλληνες ο Ποσειδώνας, για τους Ρωμαίους ο Neptunus, για τους Ινδούς ο Βαρούνα, για τους Σκανδιναβούς ο Όεγκιν. Στην ελληνική μυθολογία πλήθος μύθων αναφέρονται σε θαλάσσιες θεότητες (Ποσειδώνας, Νηρέας, Γλαύκος, Τρίτωνας, Πρωτέας, Σειρήνες κ.ά.), με υπέρτατο θεό της θάλασσας και των υδάτων τον Ποσειδώνα, στον οποίο αντιστοιχεί και η αόριστη και γενική έννοια του Ωκεανού. Στον Όμηρο ο Ωκεανός χαρακτηρίζεται ως "ο πατήρ των Θεών" ο οποίος περιβάλλει κυκλικά τη Γη και είναι η πηγή "όθε αναβρύζει κάθε θάλασσα, κάθε ποτάμι, κάθε πηγή και κεφαλόβρυσο, κάθε βαθύ πηγάδι" (Ιλιάδα, Φ 196). Για τους αρχαίους Έλληνες η κοσμογονική δράση του Ωκεανού πραγματοποιείται μετά την ένωσή του με την Τηθύ απ' όπου προκύπτουν οι ποταμοί και οι Νύμφες. Ποτάμια που θεοποιήθηκαν είναι ο Ασωπός, ο Αλφειός, ο Λάδωνας κ.ά. με σημαντικότερο τον Αχελώο. Το όνομά του σημαίνει όλα τα νερά που ρέουν και σε νομίσματα και αγγεία παριστάνεται άλλοτε σαν ανθρωπόμορφος ταύρος και άλλοτε σαν άνδρας με κέρατα. Μικρότερες θεότητες του νερού που λατρεύονταν από τους αρχαίους Έλληνες με πολύ σεβασμό αποτελούν οι Νύμφες και οι Ναϊάδες που συχνάζουν σε πηγές, ρυάκια και κρήνες και είναι σύμβολο γονιμότητας, νεότητας και υγείας.Στη λαϊκή μας παράδοση η λατρεία των νερών πέρασε από τους αρχαίους προσωποποιημένους ποταμούς και στη χριστιανική πίστη. Πολλοί άγιοι της εκκλησίας αντικατέστησαν παλιότερες θεότητες των νερών όπως π.χ. ο Άγιος Νικόλαος, προστάτης της θάλασσας και των ναυτικών κατ' αναλογία του Ποσειδώνα. Οι χριστιανοί βαφτίζονται στο νερό για να εξαγνιστούν από το προπατορικό αμάρτημα και να λάβουν την ευλογία του Αγίου Πνεύματος. Στην αρχική μάλιστα περίοδο του Χριστιανισμού για να επιδρά η "χθόνια δύναμη" του νερού η βάφτιση έπρεπε να γίνεται σε πηγή ή ποταμό. Κατά τη λαϊκή αντίληψη το δωδεκαήμερο πριν από τα Θεοφάνια όταν "τα νερά είναι αβάφτιστα" ανεβαίνουν στη γη οι Καλικάντζαροι κι ενοχλούν τους ανθρώπους, αλλά ο αγιασμός των νερών διώχνει κάθε δαιμονικό από τη φύση. Τα Θεοφάνια είναι μεγάλη γιορτή για το λαό γιατί γιορτάζεται η βάφτιση του Χριστού και όπως διδάσκει και η εκκλησία: "σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις". Η χριστιανική λαϊκή πίστη θεωρεί θαυματουργό με θεραπευτικές ιδιότητες το νερό των αγιασμάτων, δηλαδή νερό των πηγών που σύμφωνα με την παράδοση έχει αγιαστεί από την Παναγία ή από κάποιον Άγιο και γι' αυτό το πίνουν με ευλάβεια.Η φαντασία, η ποιητική αλλά και σατιρική διάθεση του λαού μας, αποτύπωσε τη δύναμη την ποικιλομορφία και την αξία του νερού σε παροιμίες, αινίγματα κι εκφράσεις σχετικές πλουτίζοντας έτσι κι ομορφαίνοντας το λαϊκό μας λόγο. Μερικές παροιμίες που συνδέονται με το νερό και έχουν αλληγορική σημασία είναι: "πολλές φορές πάει η στάμνα για νερό, μα κάποτε σπάζει", δηλώνει πως ενώ συχνά επιχειρούμε κάτι ριψοκίνδυνο και πετυχαίνουμε δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο, γιατί κάποτε θα αποτύχουμε. Η παροιμία "το νερό με τη φωτιά δεν συμπεθεριάζουν", χρησιμοποιείται για πράγματα εντελώς αντίθετα. Για να δείξουμε ότι με επιμονή και υπομονή μπορούμε να επιτύχουμε πάρα πολλά, αλλά και για να δηλώσουμε την αξία της αποταμίευσης λέμε την παροιμία "σταλαγματιά - σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η πλατιά". Σε όλη την Ελλάδα συναντούμε παροιμίες σχετικές με τα ελληνικά ποτάμια που παρομοιάζουν την ορμητικότητα ή την ηρεμία τους με ανθρώπινες συμπεριφορές όπως π.χ. "από σιγανό ποτάμι να φοβάσαι", για τους ύπουλους ανθρώπους, "το βαθύ ποτάμι δεν βροντάει", "αψύ ποτάμι πέρασ' το, το σιγανό αναμέρα το" κ. ά.. Σε μικρούς και μεγάλους αρέσουν ιδιαίτερα τα αινίγματα που ακονίζουν με ευχάριστο τρόπο το μυαλό και παράλληλα ψυχαγωγούν. Ορισμένα που σχετίζονται με το νερό κι εκφράζουν τις μορφές και τις ιδιότητές του, τον κύκλο και την αξία του είναι:
"Το πιο θεριό του κόσμου είμαι κι όμως δε ζειούτε δέντρο, ούτε φυτό, ούτε κανένα ζωντανό χωρίς εμένα." (νερό) "Σαν με πίνουν τι με κάνουν τους ξεφεύγω και με χάνουν. Ως τα σύννεφα ανεβαίνω, κι αν αστράψει κατεβαίνω.Στα ποτάμια μέσα τρέχω και στη θάλασσα ξεπέφτω.Πίσω απάνω ανεβαίνω και σαν βρέξει κατεβαίνω." (κύκλος νερού)"Η κεφαλή του στο βουνό κι η ουρά του στο γιαλό." (ποτάμι)"Βάρη αμέτρητα βαστά στη ράχη την πλατιά, μα να σηκώσει δεν μπορεί ούτε βελόνι ελαφρύ ούτε έναν κόκκο άμμο." (θάλασσα)"Γνωστός ζωγράφος ήσυχα ζωγραφίζει και μ' άσπρο χρώμα όλα τα χρωματίζει." (χιόνι)
Η λαϊκή παράδοση χρησιμοποίησε τη λέξη νερό πολλές φορές μεταφορικά και πολλές φορές έδωσε σ' αυτό υπερφυσικές ιδιότητες, για παράδειγμα:μπήκε το νερό στο αυλάκι = όταν έχει γίνει η δύσκολη αρχή για κάτι και προοιωνίζεται εύκολη η συνέχεια, πνίγεται σε μια κουταλιά νερό = όταν κάποιος τα χάνει πολύ εύκολα, φέρνω κάποιον στα νερά μου = κάνω κάποιον να συμφωνήσει μαζί μου, μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό = όταν αναφερόμαστε σε πολύ μεγάλη ομοιότητα, έχασε τα νερά του = αισθάνεται αμηχανία λόγω αλλαγής περιβάλλοντος, δε δίνει του αγγέλου του νερό = ο φιλάργυρος και ηθικώς ανάλγητος, θα μας κόψει το νερό από τα πράσα = θα μας κάνει ασήμαντη ζημιά, χίλια ρέματα νερό = όταν κάποιος έχει πόρους από πολλές πηγές, κουβαλάω νερό στο μύλο του = συμβάλλω στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τουΆπειρα είναι τα επίθετα που προσδιορίζουν το νερό ανάλογα με τις ιδιότητες και τη χρήση του. Μπορεί να είναι κρύο, δροσερό, ζεστό, χλιαρό, καθαρό, βρώμικο, πόσιμο, χλωριωμένο, επιτραπέζιο, γλυφό, γάργαρο, βρόχινο, θαυματουργό, αφαλατωμένο, υφάλμυρο, ποτιστικό, ανθρακούχο, φυσικό, ιαματικό, μεταλλικό, αποσταγμένο, μαλακό, σκληρό, αγιασμένο κ.ά..Ο λαός επίσης θεωρεί το νερό ως σύμβολο ευτυχίας, ευγονίας, αφθονίας και κάθαρσης. Είναι γνωστό ότι κατά τον παραδοσιακό γάμο η νύφη πριν να πάει στην εκκλησία για να στεφανωθεί, οδηγείται σε κάποια βρύση όπου τρέχει άφθονο και γάργαρο νερό. Εκεί λέγονται ευχές για ευτυχία και ευγονία του ζευγαριού. Στο νερό κάνουν αυτές τις ευχές γιατί το θεωρούν σύμβολο ευτυχίας. Δίκαια θεωρείται και σύμβολο αφθονίας γιατί "το νερό είναι πλούτος".
Πηγή:
http://kpe-kastor.kas.sch.gr/the_lake/water.htm/water_in_folklore.htm
02 Απριλίου 2009
Έρχονται οι “Πεφωτισμένοι”!
Η ομάδα πίσω από τον «Κώδικα Da Vinci» επιστρέφει με την πιο πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν.
Ο Τομ Χανκς επιστρέφει στο ρόλο του καθηγητή Ρόμπερτ Λάγκτον για να ανακαλύψει ακόμη μια φορά πως δυνάμεις που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα δεν πρόκειται να σταματήσουν σε τίποτα, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους.
Σκηνοθετεί και πάλι ο Ρον Χάουαρντ, σε σενάριο Ντέιβιντ Κεπ & Ακίβα Γκόλντσμαν.
Λίγα λόγια για την υπόθεση της ταινίας
Βρισκόμαστε στη Γενεύη, στο φημισμένο ερευνητικό κέντρο Cern, το οποίο κλονίζεται από την δολοφονία ενός διακεκριμένου επιστήμονα. Όταν πάνω στο πτώμα αναγνωρίζεται ένα ξεχωριστό σύμβολο, ο διευθυντής του κέντρου καλεί τον καθηγητή ΡόμπερτΛάγκτον….
Όταν ο Λάνγκτον ανακαλύπτει στοιχεία που μαρτυρούν πως αναβιώνει μία αρχαία αδελφότητα, γνωστή ως οι Πεφωτισμένοι – η πιο ισχυρή μυστική οργάνωση που έδρασε ποτέ στην ιστορία – έρχεται αντιμέτωπος με τη θανάσιμη απειλή κατά του μεγαλύτερου εχθρού της μυστικής οργάνωσης: της Καθολικής Εκκλησίας. Με τον χρόνο να μετράει αντίστροφα, ο Λάνγκτον καταφθάνει στη Ρώμη όπου ενώνει τις δυνάμεις του με την Βιττόρια Βέτρα, μια όμορφη και αινιγματική Ιταλίδα επιστήμονα.
Εκεί και ενώ στο Βατικανό συνεδριάζει το Κονκλάβιο των Καρδιναλίων για να εκλέξει το νέο Πάπα, ο Λάνγκτον και η Βέτρα ξεκινούν ένα ασταμάτητο κυνηγητό μέσα σε σφραγισμένες κρύπτες, επικίνδυνες κατακόμβες, εγκαταλειμμένους ναούς, αναγεννησιακά μνημεία και ακόμη και μέσα στα έγκατα του πιο κρυφού τάφου πάνω στη γη, ακολουθώντας τα 400-ετών ίχνη αρχαίων συμβόλων που αποτελούν τη μόνη ελπίδα σωτηρίας για το Βατικανό.
Μπείτε τώρα στο επίσημο site της ταινίας Για να περιηγηθείτε στα άδυτα του Βατικανού και σε μερικές από τις ωραιότερες τοποθεσίες της Ρώμης για να ανακαλύψετε τα μυστικά στα χνάρια των Πεφωτισμένων:
Δείτε το: http://www.angelsanddemons.com/site/entry.php#video
http://www.angelsanddemons.com/
Πληροφορίες:
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΡΟΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ
ΣΕΝΑΡΙΟ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΚΕΠ, ΑΚΙΒΑ ΓΚΟΛΝΤΣΜΑΝ
ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ BEST SELLER ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ‘ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI’ ΝΤΑΝ ΜΠΡΑΟΥΝ
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΜΠΡΑΪΑΝ ΓΚΡΕΪΖΕΡ, ΡΟΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ, ΤΖΟΝ ΚΑΛΛΕΪ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ, ΓΙΟΥΑΝ ΜΑΚΓΚΡΕΓΚΟΡ, ΑΓΙΕΛΕΤ ΖΥΡΕΡ ΠΙΕΡΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΦΑΒΙΝΟ, ΝΙΚΟΛΑΪ ΛΙ ΚΑΣ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 13 ΜΑΪΟΥ 2009
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη.
Το soundtrack της ταινίας θα κυκλοφορήσει στις αρχές Μαΐου από τη Sony Music.
Πηγή:
http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/235230.html
Ο Τομ Χανκς επιστρέφει στο ρόλο του καθηγητή Ρόμπερτ Λάγκτον για να ανακαλύψει ακόμη μια φορά πως δυνάμεις που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα δεν πρόκειται να σταματήσουν σε τίποτα, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους.
Σκηνοθετεί και πάλι ο Ρον Χάουαρντ, σε σενάριο Ντέιβιντ Κεπ & Ακίβα Γκόλντσμαν.
Λίγα λόγια για την υπόθεση της ταινίας
Βρισκόμαστε στη Γενεύη, στο φημισμένο ερευνητικό κέντρο Cern, το οποίο κλονίζεται από την δολοφονία ενός διακεκριμένου επιστήμονα. Όταν πάνω στο πτώμα αναγνωρίζεται ένα ξεχωριστό σύμβολο, ο διευθυντής του κέντρου καλεί τον καθηγητή ΡόμπερτΛάγκτον….
Όταν ο Λάνγκτον ανακαλύπτει στοιχεία που μαρτυρούν πως αναβιώνει μία αρχαία αδελφότητα, γνωστή ως οι Πεφωτισμένοι – η πιο ισχυρή μυστική οργάνωση που έδρασε ποτέ στην ιστορία – έρχεται αντιμέτωπος με τη θανάσιμη απειλή κατά του μεγαλύτερου εχθρού της μυστικής οργάνωσης: της Καθολικής Εκκλησίας. Με τον χρόνο να μετράει αντίστροφα, ο Λάνγκτον καταφθάνει στη Ρώμη όπου ενώνει τις δυνάμεις του με την Βιττόρια Βέτρα, μια όμορφη και αινιγματική Ιταλίδα επιστήμονα.
Εκεί και ενώ στο Βατικανό συνεδριάζει το Κονκλάβιο των Καρδιναλίων για να εκλέξει το νέο Πάπα, ο Λάνγκτον και η Βέτρα ξεκινούν ένα ασταμάτητο κυνηγητό μέσα σε σφραγισμένες κρύπτες, επικίνδυνες κατακόμβες, εγκαταλειμμένους ναούς, αναγεννησιακά μνημεία και ακόμη και μέσα στα έγκατα του πιο κρυφού τάφου πάνω στη γη, ακολουθώντας τα 400-ετών ίχνη αρχαίων συμβόλων που αποτελούν τη μόνη ελπίδα σωτηρίας για το Βατικανό.
Μπείτε τώρα στο επίσημο site της ταινίας Για να περιηγηθείτε στα άδυτα του Βατικανού και σε μερικές από τις ωραιότερες τοποθεσίες της Ρώμης για να ανακαλύψετε τα μυστικά στα χνάρια των Πεφωτισμένων:
Δείτε το: http://www.angelsanddemons.com/site/entry.php#video
http://www.angelsanddemons.com/
Πληροφορίες:
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΡΟΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ
ΣΕΝΑΡΙΟ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΚΕΠ, ΑΚΙΒΑ ΓΚΟΛΝΤΣΜΑΝ
ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ BEST SELLER ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ‘ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI’ ΝΤΑΝ ΜΠΡΑΟΥΝ
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΜΠΡΑΪΑΝ ΓΚΡΕΪΖΕΡ, ΡΟΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ, ΤΖΟΝ ΚΑΛΛΕΪ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ, ΓΙΟΥΑΝ ΜΑΚΓΚΡΕΓΚΟΡ, ΑΓΙΕΛΕΤ ΖΥΡΕΡ ΠΙΕΡΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΦΑΒΙΝΟ, ΝΙΚΟΛΑΪ ΛΙ ΚΑΣ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 13 ΜΑΪΟΥ 2009
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη.
Το soundtrack της ταινίας θα κυκλοφορήσει στις αρχές Μαΐου από τη Sony Music.
Πηγή:
http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/235230.html
EL TORO-σίδης--EL ABRAAM=2-1
ΕΛ-ΛΑΣ....ΕΛΛΑΣ.
ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ.
ΣΑΛΠΙΓΚΤΗΣ ΠΡΟΚΡΙΣΗΣ Ο ΣΑΛΠΙΓΚΙΔΗΣ ΚΑΙ ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΣ Ο ΤΟΡΟΣΙΔΗΣ!!
Ο Γιαχβέ τιμώρησε τον...λαό του επειδή...εργάστηκε το προηγούμενο Σάββατο!!!!!
..................
ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ...ΕΛΛΑΣ.
ΣΑΛΠΙΓΚΤΗΣ ΠΡΟΚΡΙΣΗΣ Ο ΣΑΛΠΙΓΚΙΔΗΣ ΚΑΙ ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΣ Ο ΤΟΡΟΣΙΔΗΣ!!
Ο Γιαχβέ τιμώρησε τον...λαό του επειδή...εργάστηκε το προηγούμενο Σάββατο!!!!!
..................
01 Απριλίου 2009
Ακενατών και ο δόλος του μονοθεϊσμού
Του Μ. Καλόπουλου
Η γνωστή ιστορία των Εβραίων, ως έθνος, αρχίζει με την έξοδό τους απ’ την Αίγυπτο, που επιτυχημένα επιχείρησαν επί Μωυσέως ως επαναστατημένοι σκλάβοι. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό της βίβλου, (Έξ.12.30) έζησαν στην Αίγυπτο τετρακόσια τριάντα χρόνια. Οι περισσότεροι βέβαια ερευνητές, δικαιολογημένα θεωρούν υπερβολικό τον ισχυρισμό αυτόν και κατεβάζουν τον χρόνο της παροικίας των Εβραίων στην Αίγυπτο, γύρω στα διακόσια πενήντα χρόνια. Στο διάστημα αυτό, τα εβδομήντα άτομα της οικογένειας Ιακώβ, που ζήτησαν εκεί άσυλο απ’ την πείνα, έγιναν (κατά τον βιβλικό ισχυρισμό) έθνος πολυάριθμο.
Μετά τον Ιωσήφ, την σκυτάλη της βιβλικής ιστορίας παραλαμβάνει ο πολυτάλαντος Μωυσής, που απέχει τρεις τουλάχιστον γενεές απ’ τον ομολογουμένως εκπληκτικό Ιωσήφ. Το βιβλικό κείμενο, δυστυχώς για την περίοδο αυτή, δεν μας δίνει την παραμικρότερη λεπτομέρεια για το τι έκαναν στην Αίγυπτο, όλο αυτό το διάστημα τα τεκνά του Αβραάμ!
Τι συνέβη αλήθεια; Πολύ θα θέλαμε να γνωρίζουμε κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες. Αλλά δυστυχώς, η Βίβλος έχει ένα απαράδεκτο κενό τριών γενεών στην αφήγησή της! Η λεπτομερέστατη περιγραφή των πατριαρχικών κατορθωμάτων και η αδιάσπαστη γενεαλογική καταγραφή τους, δεν έχει πουθενά στη Βίβλο μεγαλύτερο και πιο σκοτεινό κενό! Παραμένει ανεξήγητο λοιπόν, το γιατί η Βίβλος, για την ενδιάμεση περίοδο, από Ιωσήφ έως Μωυσέως, δεν καταγράφει το παραμικρό.
Η γενεαλογία του Ιησού στα ευαγγέλια, (Ματθαίος 1.3) ανάμεσα στην γενιά του Ιωσήφ και του Μωυσή, καταγράφει μόνο τρία ενδιάμεσα ονόματα.[1] Αν λογαριάσουμε την διαδοχή των γενεών, όπως είναι φυσιολογικό, προς τριάντα περίπου έτη, τότε απ’ την εποχή του Ιωσήφ, μέχρι να αναλάβει δράση ο Μωυσής, δεν πρέπει να μεσολαβούν περισσότερα από εκατόν πενήντα χρόνια!
Για τις τρεις όμως αυτές ενδιάμεσες γενεές, το βιβλικό κείμενο δεν μας δίνει την παραμικρή πληροφορία, για το τι μπορεί να έκαναν τα τέκνα του Αβραάμ, στην πλούσια και παραδομένη στα χέρια τους χώρα της Αιγύπτου. Αντί αυτού, η Βίβλος αγνοεί επιδεικτικά ολόκληρη αυτή την περίοδο, λες και δεν συνέβη τίποτα το αξιόλογο.
Λέτε λοιπόν οι απόγονοι του Αβραάμ, που ο ασίγαστος πόθος τους ήταν να "ευλογήσουν" οπωσδήποτε όλες τις φυλές της γης και ειδικά τις πλούσιες, να έκατσαν άπραγοι και ήσυχοι, για εκατόν πενήντα ή και περισσότερα χρόνια, απολαμβάνοντας απλά τον πλούτο και τα υψηλά κρατικά προνόμια, που εξασφάλισε γι’ αυτούς ο Ιωσήφ; Κάτι τέτοιο, δε θα ταίριαζε καθόλου ούτε με την προηγούμενη, αλλά ούτε και με την μεταγενέστερη ιστορία των πατριαρχών. Εμείς πιστεύουμε ότι στην σκοτεινή αυτή περίοδο, συνέβησαν πολλά και άκρως ενδιαφέροντα, που όμως καθώς φαίνεται εκ των αποτελεσμάτων, οδηγήθηκαν σε φρικτή αποτυχία και έφεραν ξαφνικά σε δεινή θέση, ολόκληρη την εβραϊκή παροικία της Αιγύπτου, αποκαλύπτοντας μάλιστα, μέγα μέρος απ’ τους δόλιους σκοπούς και τις κατασχετικές ορέξεις των ηγετών τους!
Μάλιστα, αυτή η αποτυχία πρέπει να ήταν τόσο συγκλονιστική και ταυτόχρονα τόσο αποκαλυπτική των προθέσεων, αλλά και των μηχανισμών διείσδυσης και διάβρωσης της αιγυπτιακής ιεραρχίας, που ο φερόμενος ως συντάκτης της πεντατεύχου Μωυσής, φαίνεται πως δεν κατάφερε να βρει ικανή μυθολογική συγκάλυψη, για να συμπεριλάβει διδακτικούς υπαινιγμούς, για τα ταραγμένα αυτά αποτυχημένα όμως χρόνια της παροικίας τους στην Αίγυπτο.
Απ’ την άλλη βέβαια, αν λάβουμε υπ’ όψιν την καταγραφική μανία των συντακτών της βίβλου, φαίνεται εξίσου εύκολο να υποθέσουμε, ότι ένα ολόκληρο βιβλίο, ανάμεσα στην «Γένεση» και την «Έξοδο» δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μας! Αν σκεφτούμε μάλιστα, ότι την ίδια αυτή ιστορική περίοδο που η Βίβλος τηρεί απόλυτη σιγή, για την δράση των πατριαρχών στην Αίγυπτο, η αιγυπτιακή ιστορία καταγράφει μια απίστευτη θύελλα μονοθεϊστικών θρησκευτικών αναταραχών, τότε βρίσκουμε πράγματι εξαιρετικά πιθανό, ότι κάποιοι δεν άφησαν να φτάσουν ως εμάς οι βιβλικές αφηγήσεις αυτής της συγκεκριμένης περιόδου!
Η φυσιολογική λοιπόν ερώτηση που προκύπτει είναι; Άραγε, στη σαρωτική αυτή θύελλα της μονοθεϊστικής μανίας, που αναπάντεχα ξέσπασε στην Αίγυπτο, την ίδια αυτή σκοτεινή περίοδο, που έμεινε γνωστή ως η θρησκευτική μεταρρύθμιση του Αμένοφη IV (1364-1345 π.Χ.) ή Eχνατών ή Ακενατών,[2] δεν είχαν καμία ανάμιξη τα εκεί παρεπιδημούντα ανήσυχα τέκνα του Αβραάμ;
Σαν μια παράξενη παρένθεση στην πολυχιλιόχρονη πολυθεϊστική αιγυπτιακή θρησκευτική πραγματικότητα της Αιγύπτου, ξεσηκώθηκε ξαφνικά η μονοθεϊστική αυτή επανάσταση του Ακενατών, που χώρισε το αιγυπτιακό ιερατείο σε μονοθεϊστές και αντίπαλους συντηρητικούς πολυθεϊστές. Οι διαμάχες ξέσπασαν οξύτατες και είναι ακόμα ανιχνεύσιμες στα τοιχόγλυπτα της αρχαίας Αιγύπτου, όπου τα ονόματα των προηγούμενων θεών έσβησαν, και στη θέση τους γράφτηκε το όνομα του μόνου πια αποκλειστικά τιμώμενου θεού ΑΤ-ΩΝ. Όνομα ενός ασυνήθιστα διεκδικητικού θεού, με αποκλειστικές λατρευτικές απαιτήσεις!
Η μονοθεϊστική αυτή αναταραχή, έληξε με την τελική νίκη της πολυθεϊστικής παράταξης, που ως αρχαιότερη και πολυπληθέστερη, ανέτρεψε το εξουσιαστικό "μονοθεϊσμό" του Ακενατών. Αντίπαλος του, ο νεαρός γαμπρός του, ο Τουταγχαμών (1345-1335 π.Χ.) που κατέπνιξε προφανώς στο αίμα, την απαράδεκτη για τα αιγυπτιακά ιερατικά συμφέροντα μονοθεϊστική πρόταση.
Ο Τουταγχαμών[3] είναι ο διασημότερος νεκρός της αιγυπτιακής αρχαιολογίας! Έγινε παγκοσμίως γνωστός, απ’ τους αμύθητους θησαυρούς, που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως απ’ τον ασύλητο τάφο του. Τα αμύθητης άξιας ταφικά κτερίσματα, δικαιολογούνται έτσι απολύτως, σαν πρόσφορες ευγνωμοσύνης του αιγυπτιακού ιερατείου, για την επαναφορά των πατρώων θεών στην αιγυπτιακή λατρεία!
Μετά τον Ιωσήφ, την σκυτάλη της βιβλικής ιστορίας παραλαμβάνει ο πολυτάλαντος Μωυσής, που απέχει τρεις τουλάχιστον γενεές απ’ τον ομολογουμένως εκπληκτικό Ιωσήφ. Το βιβλικό κείμενο, δυστυχώς για την περίοδο αυτή, δεν μας δίνει την παραμικρότερη λεπτομέρεια για το τι έκαναν στην Αίγυπτο, όλο αυτό το διάστημα τα τεκνά του Αβραάμ!
Τι συνέβη αλήθεια; Πολύ θα θέλαμε να γνωρίζουμε κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες. Αλλά δυστυχώς, η Βίβλος έχει ένα απαράδεκτο κενό τριών γενεών στην αφήγησή της! Η λεπτομερέστατη περιγραφή των πατριαρχικών κατορθωμάτων και η αδιάσπαστη γενεαλογική καταγραφή τους, δεν έχει πουθενά στη Βίβλο μεγαλύτερο και πιο σκοτεινό κενό! Παραμένει ανεξήγητο λοιπόν, το γιατί η Βίβλος, για την ενδιάμεση περίοδο, από Ιωσήφ έως Μωυσέως, δεν καταγράφει το παραμικρό.
Η γενεαλογία του Ιησού στα ευαγγέλια, (Ματθαίος 1.3) ανάμεσα στην γενιά του Ιωσήφ και του Μωυσή, καταγράφει μόνο τρία ενδιάμεσα ονόματα.[1] Αν λογαριάσουμε την διαδοχή των γενεών, όπως είναι φυσιολογικό, προς τριάντα περίπου έτη, τότε απ’ την εποχή του Ιωσήφ, μέχρι να αναλάβει δράση ο Μωυσής, δεν πρέπει να μεσολαβούν περισσότερα από εκατόν πενήντα χρόνια!
Για τις τρεις όμως αυτές ενδιάμεσες γενεές, το βιβλικό κείμενο δεν μας δίνει την παραμικρή πληροφορία, για το τι μπορεί να έκαναν τα τέκνα του Αβραάμ, στην πλούσια και παραδομένη στα χέρια τους χώρα της Αιγύπτου. Αντί αυτού, η Βίβλος αγνοεί επιδεικτικά ολόκληρη αυτή την περίοδο, λες και δεν συνέβη τίποτα το αξιόλογο.
Λέτε λοιπόν οι απόγονοι του Αβραάμ, που ο ασίγαστος πόθος τους ήταν να "ευλογήσουν" οπωσδήποτε όλες τις φυλές της γης και ειδικά τις πλούσιες, να έκατσαν άπραγοι και ήσυχοι, για εκατόν πενήντα ή και περισσότερα χρόνια, απολαμβάνοντας απλά τον πλούτο και τα υψηλά κρατικά προνόμια, που εξασφάλισε γι’ αυτούς ο Ιωσήφ; Κάτι τέτοιο, δε θα ταίριαζε καθόλου ούτε με την προηγούμενη, αλλά ούτε και με την μεταγενέστερη ιστορία των πατριαρχών. Εμείς πιστεύουμε ότι στην σκοτεινή αυτή περίοδο, συνέβησαν πολλά και άκρως ενδιαφέροντα, που όμως καθώς φαίνεται εκ των αποτελεσμάτων, οδηγήθηκαν σε φρικτή αποτυχία και έφεραν ξαφνικά σε δεινή θέση, ολόκληρη την εβραϊκή παροικία της Αιγύπτου, αποκαλύπτοντας μάλιστα, μέγα μέρος απ’ τους δόλιους σκοπούς και τις κατασχετικές ορέξεις των ηγετών τους!
Μάλιστα, αυτή η αποτυχία πρέπει να ήταν τόσο συγκλονιστική και ταυτόχρονα τόσο αποκαλυπτική των προθέσεων, αλλά και των μηχανισμών διείσδυσης και διάβρωσης της αιγυπτιακής ιεραρχίας, που ο φερόμενος ως συντάκτης της πεντατεύχου Μωυσής, φαίνεται πως δεν κατάφερε να βρει ικανή μυθολογική συγκάλυψη, για να συμπεριλάβει διδακτικούς υπαινιγμούς, για τα ταραγμένα αυτά αποτυχημένα όμως χρόνια της παροικίας τους στην Αίγυπτο.
Απ’ την άλλη βέβαια, αν λάβουμε υπ’ όψιν την καταγραφική μανία των συντακτών της βίβλου, φαίνεται εξίσου εύκολο να υποθέσουμε, ότι ένα ολόκληρο βιβλίο, ανάμεσα στην «Γένεση» και την «Έξοδο» δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μας! Αν σκεφτούμε μάλιστα, ότι την ίδια αυτή ιστορική περίοδο που η Βίβλος τηρεί απόλυτη σιγή, για την δράση των πατριαρχών στην Αίγυπτο, η αιγυπτιακή ιστορία καταγράφει μια απίστευτη θύελλα μονοθεϊστικών θρησκευτικών αναταραχών, τότε βρίσκουμε πράγματι εξαιρετικά πιθανό, ότι κάποιοι δεν άφησαν να φτάσουν ως εμάς οι βιβλικές αφηγήσεις αυτής της συγκεκριμένης περιόδου!
Η φυσιολογική λοιπόν ερώτηση που προκύπτει είναι; Άραγε, στη σαρωτική αυτή θύελλα της μονοθεϊστικής μανίας, που αναπάντεχα ξέσπασε στην Αίγυπτο, την ίδια αυτή σκοτεινή περίοδο, που έμεινε γνωστή ως η θρησκευτική μεταρρύθμιση του Αμένοφη IV (1364-1345 π.Χ.) ή Eχνατών ή Ακενατών,[2] δεν είχαν καμία ανάμιξη τα εκεί παρεπιδημούντα ανήσυχα τέκνα του Αβραάμ;
Σαν μια παράξενη παρένθεση στην πολυχιλιόχρονη πολυθεϊστική αιγυπτιακή θρησκευτική πραγματικότητα της Αιγύπτου, ξεσηκώθηκε ξαφνικά η μονοθεϊστική αυτή επανάσταση του Ακενατών, που χώρισε το αιγυπτιακό ιερατείο σε μονοθεϊστές και αντίπαλους συντηρητικούς πολυθεϊστές. Οι διαμάχες ξέσπασαν οξύτατες και είναι ακόμα ανιχνεύσιμες στα τοιχόγλυπτα της αρχαίας Αιγύπτου, όπου τα ονόματα των προηγούμενων θεών έσβησαν, και στη θέση τους γράφτηκε το όνομα του μόνου πια αποκλειστικά τιμώμενου θεού ΑΤ-ΩΝ. Όνομα ενός ασυνήθιστα διεκδικητικού θεού, με αποκλειστικές λατρευτικές απαιτήσεις!
Η μονοθεϊστική αυτή αναταραχή, έληξε με την τελική νίκη της πολυθεϊστικής παράταξης, που ως αρχαιότερη και πολυπληθέστερη, ανέτρεψε το εξουσιαστικό "μονοθεϊσμό" του Ακενατών. Αντίπαλος του, ο νεαρός γαμπρός του, ο Τουταγχαμών (1345-1335 π.Χ.) που κατέπνιξε προφανώς στο αίμα, την απαράδεκτη για τα αιγυπτιακά ιερατικά συμφέροντα μονοθεϊστική πρόταση.
Ο Τουταγχαμών[3] είναι ο διασημότερος νεκρός της αιγυπτιακής αρχαιολογίας! Έγινε παγκοσμίως γνωστός, απ’ τους αμύθητους θησαυρούς, που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως απ’ τον ασύλητο τάφο του. Τα αμύθητης άξιας ταφικά κτερίσματα, δικαιολογούνται έτσι απολύτως, σαν πρόσφορες ευγνωμοσύνης του αιγυπτιακού ιερατείου, για την επαναφορά των πατρώων θεών στην αιγυπτιακή λατρεία!
Ας επιστρέψουμε όμως στο δικό μας ζητούμενο. Αφήσαμε λοιπόν αν θυμάστε, τους απογόνους του Ιακώβ στην Αίγυπτο, καλοβολεμένους από κάθε άποψη, ενώ ο αρχηγός τους, ο ομολογουμένως πανέξυπνος Ιωσήφ, έφερε με επιτυχία στα πρόθυρα του υλικού αφανισμού όλους τους Αιγύπτιους. Αυτοί δε, χωρίς διόλου να καταλάβουν "τι τους χτύπησε", ευχαριστούσαν κι από πάνω το δυνάστη τους Ιωσήφ, σαν τον εθνικό τους σωτήρα, στους δύσκολους καιρούς της εξοντωτικής πείνας!
Υπενθυμίζουμε επίσης, ότι ο διορατικότατος Ιωσήφ, στην αρχή τουλάχιστον, δεν πείραξε καθόλου τους ιερείς της Αιγύπτου, και τους τάιζε δωρεάν, χωρίς μάλιστα να πειράξει διόλου την τεράστια περιουσία τους: «μόνον την γην των ιερέων δεν αγόρασε... και έτρωγαν ορισθέν μερίδιο... δια τούτο δεν επώλησαν την γην αυτών». Γέν.47.22. Ο ίδιος μάλιστα ο Ιωσήφ, ήταν παντρεμένος με κόρη ιερέως. [4] Ο΄Γέν.41.45.
Αν λοιπόν διασταυρώσουμε προσεκτικότερα τα δεδομένα αυτής της εποχής, θα δούμε ότι απ’ την αρχή της βασιλείας του Αμένοφη III (1412-1364 π.Χ.) του πιθανότερου για μας Φαραώ του Ιωσήφ, μέχρι την έξοδο των Εβραίων που σημειώθηκε λίγο μετά τον θάνατο του βασιλιά Ραμσή ΙΙ (1279-1213 π.Χ.), μεσολαβούν 199 χρόνια, δηλαδή μια απόσταση οπωσδήποτε ικανή να συμπεριλάβει και τις πέντε συνολικά γενιές ανάμεσα στον Μωυσή και τον Ιωσήφ!
Αν λοιπόν συνδυάσουμε τα δεδομένα της συγκεκριμένης ταραγμένης θρησκευτικά περιόδου, τότε με μια απλή μόνο προέκτασή τους, διαφαίνονται τα πιθανά γεγονότα, που τόσο ενοχλημένοι οι βιβλικοί συγγραφείς προσπάθησαν να παρασιωπήσουν.
Αν δηλαδή, στις εξελίξεις της συγκεκριμένης αιγυπτιακής ιστορικής περιόδου, συνυπολογίσουμε τις μετέωρες βιβλικές αφηγήσεις, τότε εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ο Ιωσήφ και οι καθ’ όλα άξιοι συνεχιστές των έργων του, στην απόπειρά τους να καταρρίψουν και το τελευταίο οχυρό της χώρας, τη θρησκευτική δηλαδή εξουσία των Ιερέων, (των πραγματικών εξουσιαστών της Αιγύπτου), εφήρμοσαν μια απ’ τις μεγαλύτερες καινοτομίες του κοινωνικο-θρησκευτικού δόλου, που έμελλε άλλωστε να τους κάνει διάσημους ανά τους αιώνες, σαν τους εφευρέτες, του πιο χρήσιμου εξουσιαστικού εργαλείου όλων των εποχών: του κρατικού μονοθεϊσμού!
Με μονοθεϊστικούς νεωτερισμούς που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε, φαίνεται πως έπεισαν το Φαραώ Αμένοφη IV (ή Ακεν-ατ-ών), «να καταλύσει τους θεούς των προγόνων του και να εγκαινιάσει μια μονοθεϊστική ηλιακή λατρεία του θεού ΑΤ-ΩΝ».
Με την πρόταση αυτή του μονοθεϊσμού, ουσιαστικά αφαιρούσαν την εξουσία απ’ το υπόλοιπο πανίσχυρο αιγυπτιακό ιερατείο, ώστε να παραμείνει κυρίαρχη, μόνο η μια "αληθινή" λατρεία, του ενός και ισχυρότερου θεού ΑΤ-ΩΝ, που όμως εντελώς συμπτωματικά, είχε έδρα της την Ηλιούπολη, το ίδιο δηλαδή θρησκευτικό εκείνο κέντρο, στο οποίο κατάφερε να διεισδύσει με τον γάμο του, ο δοξασμένος σωτήρα της Αιγύπτου Ιωσήφ!
Έτσι ο βιβλικός θεός ΩΝ, ο αιγυπτιακός ΑΤ-ΩΝ και ο νεαρός Φαραώ Ακεν-ατ-ών, φαίνεται να σχετίζονται στενά, ή και να αποτελούν τον κύριο μηχανισμό προώθησης των τελικών χαλδαιο-εβραϊκών στόχων, για την σταδιακή ολοκληρωτική κατάληψης της Αιγύπτου.
Πως μπορεί να έγινε όμως κάτι τέτοιο; Πολύ απλά, μέσω του άρχοντα Ιωσήφ, οι πάμπλουτοι πλέον Εβραίοι της Αιγύπτου, απέκτησαν πρόσβαση στα πανάρχαια ιερά και τους ναούς της Ηλιουπόλεως.[5]
Οι σκόπιμοι γάμοι Εβραίων, με κόρες ιερέων της συγκεκριμένης λατρείας του θεού ΑΤΩΝ, πρέπει να πολλαπλασιάσθηκαν. Θρησκευτικός περιορισμός δεν υπήρχε κανένας, μια και την περίοδο αυτή, γάμοι μεταξύ αλλοφύλων, ανάλογοι με του Ιωσήφ, εξυπηρετούσαν θαυμάσια τους σκοπούς διείσδυσης και αναρρίχησης στην κρατική εξουσία!
Πρώτος διδάξας ο Ιωσήφ, που πρόθημα παντρεύτηκε Αιγύπτια κόρη μεγαλο-ιερέα της Ηλιούπολης. Συνεπώς, με το παλιό καλό κόλπο της συμπεθέρευσης, ο δρόμος για την προσέγγιση του αιγυπτιακού ιερατείου, είχε ανοίξει διάπλατα! Άλλωστε, γι’ αυτό εξαρχής ο Ιωσήφ συμπεριφέρθηκε στους ιερείς με εξαιρετική εύνοια, αφήνοντας ανέγγιχτη την περιουσία και τα προνόμιά τους.
Υπενθυμίζουμε επίσης, ότι ο διορατικότατος Ιωσήφ, στην αρχή τουλάχιστον, δεν πείραξε καθόλου τους ιερείς της Αιγύπτου, και τους τάιζε δωρεάν, χωρίς μάλιστα να πειράξει διόλου την τεράστια περιουσία τους: «μόνον την γην των ιερέων δεν αγόρασε... και έτρωγαν ορισθέν μερίδιο... δια τούτο δεν επώλησαν την γην αυτών». Γέν.47.22. Ο ίδιος μάλιστα ο Ιωσήφ, ήταν παντρεμένος με κόρη ιερέως. [4] Ο΄Γέν.41.45.
Αν λοιπόν διασταυρώσουμε προσεκτικότερα τα δεδομένα αυτής της εποχής, θα δούμε ότι απ’ την αρχή της βασιλείας του Αμένοφη III (1412-1364 π.Χ.) του πιθανότερου για μας Φαραώ του Ιωσήφ, μέχρι την έξοδο των Εβραίων που σημειώθηκε λίγο μετά τον θάνατο του βασιλιά Ραμσή ΙΙ (1279-1213 π.Χ.), μεσολαβούν 199 χρόνια, δηλαδή μια απόσταση οπωσδήποτε ικανή να συμπεριλάβει και τις πέντε συνολικά γενιές ανάμεσα στον Μωυσή και τον Ιωσήφ!
Αν λοιπόν συνδυάσουμε τα δεδομένα της συγκεκριμένης ταραγμένης θρησκευτικά περιόδου, τότε με μια απλή μόνο προέκτασή τους, διαφαίνονται τα πιθανά γεγονότα, που τόσο ενοχλημένοι οι βιβλικοί συγγραφείς προσπάθησαν να παρασιωπήσουν.
Αν δηλαδή, στις εξελίξεις της συγκεκριμένης αιγυπτιακής ιστορικής περιόδου, συνυπολογίσουμε τις μετέωρες βιβλικές αφηγήσεις, τότε εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ο Ιωσήφ και οι καθ’ όλα άξιοι συνεχιστές των έργων του, στην απόπειρά τους να καταρρίψουν και το τελευταίο οχυρό της χώρας, τη θρησκευτική δηλαδή εξουσία των Ιερέων, (των πραγματικών εξουσιαστών της Αιγύπτου), εφήρμοσαν μια απ’ τις μεγαλύτερες καινοτομίες του κοινωνικο-θρησκευτικού δόλου, που έμελλε άλλωστε να τους κάνει διάσημους ανά τους αιώνες, σαν τους εφευρέτες, του πιο χρήσιμου εξουσιαστικού εργαλείου όλων των εποχών: του κρατικού μονοθεϊσμού!
Με μονοθεϊστικούς νεωτερισμούς που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε, φαίνεται πως έπεισαν το Φαραώ Αμένοφη IV (ή Ακεν-ατ-ών), «να καταλύσει τους θεούς των προγόνων του και να εγκαινιάσει μια μονοθεϊστική ηλιακή λατρεία του θεού ΑΤ-ΩΝ».
Με την πρόταση αυτή του μονοθεϊσμού, ουσιαστικά αφαιρούσαν την εξουσία απ’ το υπόλοιπο πανίσχυρο αιγυπτιακό ιερατείο, ώστε να παραμείνει κυρίαρχη, μόνο η μια "αληθινή" λατρεία, του ενός και ισχυρότερου θεού ΑΤ-ΩΝ, που όμως εντελώς συμπτωματικά, είχε έδρα της την Ηλιούπολη, το ίδιο δηλαδή θρησκευτικό εκείνο κέντρο, στο οποίο κατάφερε να διεισδύσει με τον γάμο του, ο δοξασμένος σωτήρα της Αιγύπτου Ιωσήφ!
Έτσι ο βιβλικός θεός ΩΝ, ο αιγυπτιακός ΑΤ-ΩΝ και ο νεαρός Φαραώ Ακεν-ατ-ών, φαίνεται να σχετίζονται στενά, ή και να αποτελούν τον κύριο μηχανισμό προώθησης των τελικών χαλδαιο-εβραϊκών στόχων, για την σταδιακή ολοκληρωτική κατάληψης της Αιγύπτου.
Πως μπορεί να έγινε όμως κάτι τέτοιο; Πολύ απλά, μέσω του άρχοντα Ιωσήφ, οι πάμπλουτοι πλέον Εβραίοι της Αιγύπτου, απέκτησαν πρόσβαση στα πανάρχαια ιερά και τους ναούς της Ηλιουπόλεως.[5]
Οι σκόπιμοι γάμοι Εβραίων, με κόρες ιερέων της συγκεκριμένης λατρείας του θεού ΑΤΩΝ, πρέπει να πολλαπλασιάσθηκαν. Θρησκευτικός περιορισμός δεν υπήρχε κανένας, μια και την περίοδο αυτή, γάμοι μεταξύ αλλοφύλων, ανάλογοι με του Ιωσήφ, εξυπηρετούσαν θαυμάσια τους σκοπούς διείσδυσης και αναρρίχησης στην κρατική εξουσία!
Πρώτος διδάξας ο Ιωσήφ, που πρόθημα παντρεύτηκε Αιγύπτια κόρη μεγαλο-ιερέα της Ηλιούπολης. Συνεπώς, με το παλιό καλό κόλπο της συμπεθέρευσης, ο δρόμος για την προσέγγιση του αιγυπτιακού ιερατείου, είχε ανοίξει διάπλατα! Άλλωστε, γι’ αυτό εξαρχής ο Ιωσήφ συμπεριφέρθηκε στους ιερείς με εξαιρετική εύνοια, αφήνοντας ανέγγιχτη την περιουσία και τα προνόμιά τους.
Ο Ακενατών έμεινε γνωστός στην αιγυπτιακή ιστορία για την μανιώδη θεολογική του μεταρρύθμιση υπέρ του θεού Ατών! Αυτή η άγνωστη για τα αιγυπτιακά δεδομένα θεοκρατική μονομανία του Ακενατών είναι έκδηλη στον παρακάτω ύμνο:
«Ο Θεέ, εσύ, μοναδικέ κι ασύγκριτε! Εσύ έπλασες τον κόσμο με τον τρόπο σου. Μόνος εσύ! Τους ανθρώπους, όλα τα ζώα και τα άγρια θηρία! Όλα όσα πάνω σε τούτη τη γη πατούν το πόδι τους. Κι όλα εκείνα που πετούν στον αέρα! Όλους τους ξένους τόπους, απ’ την Συρία το Σουδάν και την γη της Αιγύπτου».[6] Ακενατών: Μέγας ύμνος στον Ήλιο.
Οι υποκινούμενες εξελίξεις, ακολούθησαν πιθανότατα την ίδια τυπική σειρά. Ο νεαρός ακόμα βασιλιάς Ακενατών, πλαισιωμένος απ’ τους "κατάλληλους" ανθρώπους, έγινε υποχείριο "σοφών" υποδείξεων, και εξαρτημένος απ’ την κατάλληλη παραισθησιογόνο δίαιτα, κατέληξε μανιώδης υπερασπιστής θεολογικών μεταρρυθμίσεων. Ο πνευματικός του ίστρος και θεολογικές του μανίες, με τις οποίες τον κατέγραψε η ιστορία, απαιτούσαν θεοκρατικές αλλαγές που κυριολεκτικά συγκλόνισαν την Αίγυπτο!
Ανάλογες δηλώσεις, που ισχυρά υπονοούν όλα όσα προαναφέραμε έκαναν και οι αρχαιολόγοι λέγοντας: «συγκρίνοντας τις διασωζόμενες προτομές του Ακενατών πριν και μετά την Ελ Αμάρνα, διακρίνονται σοβαρές (και ανεξήγητες) αλλοιώσεις στην μορφή του νεαρού κατά τα άλλα άρχοντα».
Με υποχείριο τους τον Ακενατών, η ισχυρότερη θρησκευτική πόλη της Αιγύπτου, η Ηλιούπολη, έγινε κέντρο των ανατρεπτικών εξελίξεων, υπέρ της ηλιακής λατρείας του ΑΤ-ΩΝ. Για κάποιο χρονικό διάστημα, η πανάρχαια δύναμη των ναών της Ηλιούπολης, ήταν προφανώς στην διάθεση των άξιων συνεχιστών του Ιωσήφ.
Ξαφνικά, η από χιλιετίες γνωστή και ανεκτική φυσιολατρία του θεού Ήλιου, που αδογμάτιστα όριζε την ανεκτική πολυπρόσωπη θρησκευτικότητα των αιγυπτίων, μεταμορφώθηκε σε φανατισμένη αποκλειστική, κρατική, μονοθεϊστική λατρεία!
«Ο Θεέ, εσύ, μοναδικέ κι ασύγκριτε! Εσύ έπλασες τον κόσμο με τον τρόπο σου. Μόνος εσύ! Τους ανθρώπους, όλα τα ζώα και τα άγρια θηρία! Όλα όσα πάνω σε τούτη τη γη πατούν το πόδι τους. Κι όλα εκείνα που πετούν στον αέρα! Όλους τους ξένους τόπους, απ’ την Συρία το Σουδάν και την γη της Αιγύπτου».[6] Ακενατών: Μέγας ύμνος στον Ήλιο.
Οι υποκινούμενες εξελίξεις, ακολούθησαν πιθανότατα την ίδια τυπική σειρά. Ο νεαρός ακόμα βασιλιάς Ακενατών, πλαισιωμένος απ’ τους "κατάλληλους" ανθρώπους, έγινε υποχείριο "σοφών" υποδείξεων, και εξαρτημένος απ’ την κατάλληλη παραισθησιογόνο δίαιτα, κατέληξε μανιώδης υπερασπιστής θεολογικών μεταρρυθμίσεων. Ο πνευματικός του ίστρος και θεολογικές του μανίες, με τις οποίες τον κατέγραψε η ιστορία, απαιτούσαν θεοκρατικές αλλαγές που κυριολεκτικά συγκλόνισαν την Αίγυπτο!
Ανάλογες δηλώσεις, που ισχυρά υπονοούν όλα όσα προαναφέραμε έκαναν και οι αρχαιολόγοι λέγοντας: «συγκρίνοντας τις διασωζόμενες προτομές του Ακενατών πριν και μετά την Ελ Αμάρνα, διακρίνονται σοβαρές (και ανεξήγητες) αλλοιώσεις στην μορφή του νεαρού κατά τα άλλα άρχοντα».
Με υποχείριο τους τον Ακενατών, η ισχυρότερη θρησκευτική πόλη της Αιγύπτου, η Ηλιούπολη, έγινε κέντρο των ανατρεπτικών εξελίξεων, υπέρ της ηλιακής λατρείας του ΑΤ-ΩΝ. Για κάποιο χρονικό διάστημα, η πανάρχαια δύναμη των ναών της Ηλιούπολης, ήταν προφανώς στην διάθεση των άξιων συνεχιστών του Ιωσήφ.
Ξαφνικά, η από χιλιετίες γνωστή και ανεκτική φυσιολατρία του θεού Ήλιου, που αδογμάτιστα όριζε την ανεκτική πολυπρόσωπη θρησκευτικότητα των αιγυπτίων, μεταμορφώθηκε σε φανατισμένη αποκλειστική, κρατική, μονοθεϊστική λατρεία!
Πιθανότεροι υποκινητές της ξαφνικής αυτής θρησκευτικής αναταραχής στη αιγυπτιακή ιστορία... οι εκεί παρεπιδημούντες Χαλδαίοι!
Απεικονίσεις του Ακενατών πριν και μετά
Στο πρόσωπο του Ακενατών, δεν θα ήταν χωρίς βάση να υποθέσουμε ότι οι αρχαιολόγοι διακρίνουν όχι μια ασθένεια, αλλά την επακόλουθη αποστέωση και τα τραβηγμένα χαρακτηριστικά του χρόνιου χρήστη ηδονιστικών ουσιών.
Έχοντας πλέον όχι μόνο την απόλυτη οικονομική διαχείριση της χώρας, αλλά και ως υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Αιγύπτου, εισχώρησαν βαθιά μέσα στους ναούς και τα μυστικά της Ηλιούπολης. Εκεί για πρώτη φορά ήρθαν σε άμεση επαφή, με την αρχαία μεσογειακή σοφία. Γνώρισαν τα μυστικά της λατρείας και εισχώρησαν στα άδυτα φυλακτήρια του μακραίωνου ανθρώπινου παρελθόντος!
Αυτή πρέπει να υπήρξε μια απ’ τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της ιστορίας! Η συσσωρευμένη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, παρέλασε με όλη την μεσογειακή της χάρη... μπροστά απ’ τα ανέκφραστα μάτια των πλέον ψυχρών εκτιμητών της! Τίποτε καλό δε θα μπορούσε να προκειψει απ’ τη μοιραία αυτή συνάντηση, για ολάκερη την ανθρωπότητα. Εκεί απ’ την παραφύση αυτή συνεύρεση, πρέπει να γεννήθηκε το αδηφάγο τέρας του κρατικού μονοθεϊσμού, που για χιλιετίες τώρα, ξεγελώντας την φυσική θεοσέβεια, κατατρώει ανενόχλητο τα υλικά αγαθά, τον πολιτισμό και την αξιοπρέπεια των λαών!
Εκεί στην αρχαία Ηλιούπολη, υπό το κράτος των χαλδαιικών σκοπιμοτήτων, πρέπει να ξεκίνησε η ιστορικά διαπιστωμένη μονοθεϊστική θύελλα που σάρωσε την Αίγυπτο, την εποχή του Ακενατών. Όχι σα μια ώριμη, θρησκευτική, ειρηνική αλλαγή, αλλά σα μια κατασχετική αντιπαράθεση, που στόχο έχει τον αφανισμό της παλαιάς πολυκέφαλης θρησκευτικής εξουσίας και την αντικατάστασή της με τη μοναδική και κυρίως μονοεδρική, αλλά προπάντων δική μας μονοθεϊστική λατρεία.
Με το προσωπείο της μοναδικής αληθινής λατρείας, οι Χαλδαίοι ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι των δόλιων εξουσιαστικών διεκδικήσεων. Ο "μονοθεϊσμός"[7] προωθείται εδώ σαν μοχλός ανατροπής και αφανισμού μιας αρχαίας περίπλοκης θρησκευτικής πραγματικότητας, που με την πολυμορφία του θείου και την καθιερωμένη ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών ιερατείων και θεών, είχε μέσα της υποχρεωτικά το σπέρμα της ανεξιθρησκίας, την τέχνη της κοινωνικής συνύπαρξης και της ανεκτικότητας, του δημιουργικού θεολογικού ανταγωνισμού και της αργής αλλά σταθερής προόδου.
Ο εξουσιαστικός όμως μηχανισμός, της απόλυτης μονοθεϊστικής θεοκρατίας έχει γεννηθεί και διεκδικούσε τον αφανισμό οποιουδήποτε άλλου θρησκευτικού λόγου, νόμου ή εθίμου. Στόχος του, να εδραιωθεί και να υπαγορεύει όλες τις πτυχές της θρησκευτικής ζωής στην Αίγυπτο! Να συλλέξει ανά χείρας όλα τα σεβάσματα, που σαν πνευματικά νήματα διαπερνούν τις ψυχές των ανθρώπων, αποκτώντας έτσι τον απόλυτο έλεγχο της ζωής τους. Ναι, ο κρατικός μονοθεϊσμός, η χειρότερη μορφή εξουσίας όλων των εποχών, είχε γεννηθεί!
Μέσα στα ιερά των πανάρχαιων ναών της Αιγύπτου, πρέπει να υπήρχε άφθονο υλικό, που θα έδινε τροφή στο εξαιρετικά βολικό για τα σχέδια τους μονοθεϊσμό. Η θρησκευτική άλωση της Αιγύπτου ήταν πλέον θέμα λεπτών χειρισμών και άφθονου δόλου.
Όλα δείχνουν ότι ο Φαραώ Ακενατών, πρέπει να υπήρξε το επόμενο θύμα των δόλιων μηχανορραφιών τους, και γιατί όχι ο επόμενος άρχοντας που έπεσε θύμα των ηδονιστικο-εκστασιακών προφητικών ουσιών. Άλλωστε η χαρακτηριστική απομόνωσή του στην μακρινή νησίδα Τελ Ελ Αμάρνα, καταμεσής του Νείλου (εκεί μετέφερε την πρωτεύουσα του) πολύ νοτιότερα από το πολυσύχναστο δέλτα του Νείλου, αποκαλύπτει μια ασυνήθιστη συμπεριφορά αναχωρητού και όχι υπεύθυνου ηγέτη! Αυτός ο ονειροπαρμένος ηγέτης, θα χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση του θρησκευτικού αποκεφαλισμού της χώρας. Πρόσχημα για το μαζικό αυτό έγκλημα, μια και κατά τους ιστορικούς η θρησκευτική αυτή αναταραχή δεν ήταν αναίμακτη, και πάλι η δήθεν θέληση ενός παντοδύναμου θεού με το όνομα... ΩΝ!
Η θρησκευτική αναταραχή, έλαβε λυσσαλέες διαστάσεις, η χώρα αιματοκυλίστηκε και είναι άγνωστο πόσοι αθώοι συντρίφτηκαν κάτω απ’ τα πέλματα των μαχόμενων για την εξουσία "θεών". Κατά περίεργο τρόπο, η πρώτη αυτή μάχη της μονοθεϊσμού (μονολατρείας) τελικά χάνεται! Οι πολυθεϊστές ιερείς, ανασυντάχθηκαν και νίκησαν. Βρήκαν σύμμαχο τους τον νεαρό Τουταγχαμών, κατηγόρησαν τους αληθινούς υποκινητές, ξεσκεπάζοντας τη δόλια δράση τους, υποβιβάζοντάς τους από άρχοντες της χώρας και πανίσχυρους διαχειριστές του αιγυπτιακού πλούτου, σε εχθρούς της χώρας και προδότες. Η σαρωτική υποβάθμιση και η σκληρή δουλεία, ήταν γι’ αυτούς προφανώς η μόνη άξια τιμωρία που τους επέβαλαν, οι καταταλαιπωρημένοι πλέον υλικά και πνευματικά Αιγύπτιοι.
Το πιθανότερο είναι, πως αυτήν την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα επιβολής του αιγυπτιακού μονοθεϊσμού, προσπάθησε να κρύψει η βιβλική αφήγηση, αφήνοντάς μας ένα ανεξήγητο κενό τεσσάρων περίπου γενεών.
Να λοιπόν γιατί προφανώς ο Μωυσής, ο συγγραφέας των πρώτων πέντε βιβλίων της βίβλου, (της πεντατεύχου) αδυνατεί να συμπεριλάβει την παταγώδη αυτή ιστορική αποτυχία, που είχε σαν αποτέλεσμα να φανερωθεί ο δόλος των προπατόρων του σ’ όλο του το μεγαλείο, κι αυτοί οι πανέξυπνοι παγιδευτές λαών, να τιμωρηθούν με την επαίσχυντη ποινή της βαριάς δουλείας!
Κανένας γνωστός μύθος δεν θα μπορούσε να καλύψει έστω και υπαινικτικά μια τέτοια ήτα και ανατροπή των κατακτητικών τους προθέσεων. Έτσι εξαιρέθηκαν οι αφηγήσεις αυτής της περιόδου και δημιουργήθηκε ένα ανεξήγητο κενό εκατοντάδων χρόνων της βιβλικής στορίας στη γη της Αιγύπτου. Έτσι εξηγείται πιθανόν το γιατί, ενώ αφήσαμε τον οίκο του Ιωσήφ πάμπλουτο, άκρως πετυχημένο και βολεμένο στην αρχή της ιστορικής παροικίας τους στην Αίγυπτο, στο τέλος αυτής της περιόδου, επί Μωυσέως, χωρίς καμιά ευδιάκριτη δικαιολογία, τον βρίσκουμε στο έσχατο όριο ένδειας και καταπίεσης, να στενάζει κάτω από δυσβάσταχτο ζυγό ντροπιασμένης δουλείας.
Νομίζω λοιπόν, ότι η παραπάνω ερμηνεία, είναι μια εξαιρετικά πιθανή προέκταση στα μετέωρα στοιχεία της βιβλικής εξιστόρησης και μια κατανοητή σύνδεση ανάμεσα στον Ιωσήφ και τον Μωυσή που σίγουρα τους χωρίζουν πολλοί βιβλικοί άθλοι, που όμως δεν φαίνεται να γράφτηκαν ή αν γράφτηκαν δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια μας.
Υπενθυμίζω πως μέχρι σήμερα, καμιά απολύτως δικαιολογία δεν εμφανίζεται στα βιβλικά κείμενα για την αναπάντεχη ανατροπή προνομιών των Εβραίων της Αιγύπτου! Δεν είναι άραγε αυτό άξιο απορίας;
Ο Μωυσής, ο επί σαράντα χρόνια εκπαιδευόμενος πρίγκιπας της Αιγύπτου, και κάτοχος της Αιγυπτιο-μεσογειακής σοφίας, όταν αργότερα ηγέτης πια του λαού του, κάθεται να συντάξει την Γένεση, ασφαλώς είχε κάθε δυνατότητα να δανειστή ατόφια στοιχεία και αποσπάσματα της μεσογειακής θεογονίας-ανθρωπογονίας, όπως ακριβώς τα είδαμε παρατιθέμενα στην αρχή αυτού του βιβλίου, όπου το δάνειο ιδεών απ’ την Ελληνο-αιγυπτιακή σοφία είναι ολοφάνερο.
Ο Μωυσής, (αν όλα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτόν αληθεύουν) ως νεαρός μαθητής των ναών, είχε κάθε ευκαιρία να μελετήσει την κοινή μυθ-ιστορία της μεσογειακής Αιγύπτου. Απ’ τις ατέλειωτες επίμοχθες αποστηθίσεις που ασφαλώς περιελάμβανε η μακρόχρονη εκπαίδευσή του, είχε τη δυνατότητα να συγκρατήσει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και αποσπάσματα απ’ τις εντυπωσιακότερες απαντήσεις στις σημαντικές απορίες της εποχής του!
Έτσι φαίνεται πως γράφεται η «Γένεσις», το πρώτο βιβλίο της εβραϊκής βίβλου απ’ το Μωυσή, που δεν κάνει τίποτε λιγότερο ή περισσότερο, απ’ ότι έκαναν κατ’ εξακολούθηση οι δοξασμένοι πρόγονοί του. Να δανείζεται δηλαδή, μεσογειακό μυθολογικό υλικό, για τις ανάγκες ενός φυσιολογικού προλόγου στο φυλετικό τους βιβλίο, αναπληρώνοντας την φυσιολογική μυθολογική ανεπάρκεια του νεοσύστατου έθνους του.
Απεικονίσεις του Ακενατών πριν και μετά
Στο πρόσωπο του Ακενατών, δεν θα ήταν χωρίς βάση να υποθέσουμε ότι οι αρχαιολόγοι διακρίνουν όχι μια ασθένεια, αλλά την επακόλουθη αποστέωση και τα τραβηγμένα χαρακτηριστικά του χρόνιου χρήστη ηδονιστικών ουσιών.
Έχοντας πλέον όχι μόνο την απόλυτη οικονομική διαχείριση της χώρας, αλλά και ως υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Αιγύπτου, εισχώρησαν βαθιά μέσα στους ναούς και τα μυστικά της Ηλιούπολης. Εκεί για πρώτη φορά ήρθαν σε άμεση επαφή, με την αρχαία μεσογειακή σοφία. Γνώρισαν τα μυστικά της λατρείας και εισχώρησαν στα άδυτα φυλακτήρια του μακραίωνου ανθρώπινου παρελθόντος!
Αυτή πρέπει να υπήρξε μια απ’ τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της ιστορίας! Η συσσωρευμένη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, παρέλασε με όλη την μεσογειακή της χάρη... μπροστά απ’ τα ανέκφραστα μάτια των πλέον ψυχρών εκτιμητών της! Τίποτε καλό δε θα μπορούσε να προκειψει απ’ τη μοιραία αυτή συνάντηση, για ολάκερη την ανθρωπότητα. Εκεί απ’ την παραφύση αυτή συνεύρεση, πρέπει να γεννήθηκε το αδηφάγο τέρας του κρατικού μονοθεϊσμού, που για χιλιετίες τώρα, ξεγελώντας την φυσική θεοσέβεια, κατατρώει ανενόχλητο τα υλικά αγαθά, τον πολιτισμό και την αξιοπρέπεια των λαών!
Εκεί στην αρχαία Ηλιούπολη, υπό το κράτος των χαλδαιικών σκοπιμοτήτων, πρέπει να ξεκίνησε η ιστορικά διαπιστωμένη μονοθεϊστική θύελλα που σάρωσε την Αίγυπτο, την εποχή του Ακενατών. Όχι σα μια ώριμη, θρησκευτική, ειρηνική αλλαγή, αλλά σα μια κατασχετική αντιπαράθεση, που στόχο έχει τον αφανισμό της παλαιάς πολυκέφαλης θρησκευτικής εξουσίας και την αντικατάστασή της με τη μοναδική και κυρίως μονοεδρική, αλλά προπάντων δική μας μονοθεϊστική λατρεία.
Με το προσωπείο της μοναδικής αληθινής λατρείας, οι Χαλδαίοι ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι των δόλιων εξουσιαστικών διεκδικήσεων. Ο "μονοθεϊσμός"[7] προωθείται εδώ σαν μοχλός ανατροπής και αφανισμού μιας αρχαίας περίπλοκης θρησκευτικής πραγματικότητας, που με την πολυμορφία του θείου και την καθιερωμένη ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών ιερατείων και θεών, είχε μέσα της υποχρεωτικά το σπέρμα της ανεξιθρησκίας, την τέχνη της κοινωνικής συνύπαρξης και της ανεκτικότητας, του δημιουργικού θεολογικού ανταγωνισμού και της αργής αλλά σταθερής προόδου.
Ο εξουσιαστικός όμως μηχανισμός, της απόλυτης μονοθεϊστικής θεοκρατίας έχει γεννηθεί και διεκδικούσε τον αφανισμό οποιουδήποτε άλλου θρησκευτικού λόγου, νόμου ή εθίμου. Στόχος του, να εδραιωθεί και να υπαγορεύει όλες τις πτυχές της θρησκευτικής ζωής στην Αίγυπτο! Να συλλέξει ανά χείρας όλα τα σεβάσματα, που σαν πνευματικά νήματα διαπερνούν τις ψυχές των ανθρώπων, αποκτώντας έτσι τον απόλυτο έλεγχο της ζωής τους. Ναι, ο κρατικός μονοθεϊσμός, η χειρότερη μορφή εξουσίας όλων των εποχών, είχε γεννηθεί!
Μέσα στα ιερά των πανάρχαιων ναών της Αιγύπτου, πρέπει να υπήρχε άφθονο υλικό, που θα έδινε τροφή στο εξαιρετικά βολικό για τα σχέδια τους μονοθεϊσμό. Η θρησκευτική άλωση της Αιγύπτου ήταν πλέον θέμα λεπτών χειρισμών και άφθονου δόλου.
Όλα δείχνουν ότι ο Φαραώ Ακενατών, πρέπει να υπήρξε το επόμενο θύμα των δόλιων μηχανορραφιών τους, και γιατί όχι ο επόμενος άρχοντας που έπεσε θύμα των ηδονιστικο-εκστασιακών προφητικών ουσιών. Άλλωστε η χαρακτηριστική απομόνωσή του στην μακρινή νησίδα Τελ Ελ Αμάρνα, καταμεσής του Νείλου (εκεί μετέφερε την πρωτεύουσα του) πολύ νοτιότερα από το πολυσύχναστο δέλτα του Νείλου, αποκαλύπτει μια ασυνήθιστη συμπεριφορά αναχωρητού και όχι υπεύθυνου ηγέτη! Αυτός ο ονειροπαρμένος ηγέτης, θα χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση του θρησκευτικού αποκεφαλισμού της χώρας. Πρόσχημα για το μαζικό αυτό έγκλημα, μια και κατά τους ιστορικούς η θρησκευτική αυτή αναταραχή δεν ήταν αναίμακτη, και πάλι η δήθεν θέληση ενός παντοδύναμου θεού με το όνομα... ΩΝ!
Η θρησκευτική αναταραχή, έλαβε λυσσαλέες διαστάσεις, η χώρα αιματοκυλίστηκε και είναι άγνωστο πόσοι αθώοι συντρίφτηκαν κάτω απ’ τα πέλματα των μαχόμενων για την εξουσία "θεών". Κατά περίεργο τρόπο, η πρώτη αυτή μάχη της μονοθεϊσμού (μονολατρείας) τελικά χάνεται! Οι πολυθεϊστές ιερείς, ανασυντάχθηκαν και νίκησαν. Βρήκαν σύμμαχο τους τον νεαρό Τουταγχαμών, κατηγόρησαν τους αληθινούς υποκινητές, ξεσκεπάζοντας τη δόλια δράση τους, υποβιβάζοντάς τους από άρχοντες της χώρας και πανίσχυρους διαχειριστές του αιγυπτιακού πλούτου, σε εχθρούς της χώρας και προδότες. Η σαρωτική υποβάθμιση και η σκληρή δουλεία, ήταν γι’ αυτούς προφανώς η μόνη άξια τιμωρία που τους επέβαλαν, οι καταταλαιπωρημένοι πλέον υλικά και πνευματικά Αιγύπτιοι.
Το πιθανότερο είναι, πως αυτήν την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα επιβολής του αιγυπτιακού μονοθεϊσμού, προσπάθησε να κρύψει η βιβλική αφήγηση, αφήνοντάς μας ένα ανεξήγητο κενό τεσσάρων περίπου γενεών.
Να λοιπόν γιατί προφανώς ο Μωυσής, ο συγγραφέας των πρώτων πέντε βιβλίων της βίβλου, (της πεντατεύχου) αδυνατεί να συμπεριλάβει την παταγώδη αυτή ιστορική αποτυχία, που είχε σαν αποτέλεσμα να φανερωθεί ο δόλος των προπατόρων του σ’ όλο του το μεγαλείο, κι αυτοί οι πανέξυπνοι παγιδευτές λαών, να τιμωρηθούν με την επαίσχυντη ποινή της βαριάς δουλείας!
Κανένας γνωστός μύθος δεν θα μπορούσε να καλύψει έστω και υπαινικτικά μια τέτοια ήτα και ανατροπή των κατακτητικών τους προθέσεων. Έτσι εξαιρέθηκαν οι αφηγήσεις αυτής της περιόδου και δημιουργήθηκε ένα ανεξήγητο κενό εκατοντάδων χρόνων της βιβλικής στορίας στη γη της Αιγύπτου. Έτσι εξηγείται πιθανόν το γιατί, ενώ αφήσαμε τον οίκο του Ιωσήφ πάμπλουτο, άκρως πετυχημένο και βολεμένο στην αρχή της ιστορικής παροικίας τους στην Αίγυπτο, στο τέλος αυτής της περιόδου, επί Μωυσέως, χωρίς καμιά ευδιάκριτη δικαιολογία, τον βρίσκουμε στο έσχατο όριο ένδειας και καταπίεσης, να στενάζει κάτω από δυσβάσταχτο ζυγό ντροπιασμένης δουλείας.
Νομίζω λοιπόν, ότι η παραπάνω ερμηνεία, είναι μια εξαιρετικά πιθανή προέκταση στα μετέωρα στοιχεία της βιβλικής εξιστόρησης και μια κατανοητή σύνδεση ανάμεσα στον Ιωσήφ και τον Μωυσή που σίγουρα τους χωρίζουν πολλοί βιβλικοί άθλοι, που όμως δεν φαίνεται να γράφτηκαν ή αν γράφτηκαν δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια μας.
Υπενθυμίζω πως μέχρι σήμερα, καμιά απολύτως δικαιολογία δεν εμφανίζεται στα βιβλικά κείμενα για την αναπάντεχη ανατροπή προνομιών των Εβραίων της Αιγύπτου! Δεν είναι άραγε αυτό άξιο απορίας;
Ο Μωυσής, ο επί σαράντα χρόνια εκπαιδευόμενος πρίγκιπας της Αιγύπτου, και κάτοχος της Αιγυπτιο-μεσογειακής σοφίας, όταν αργότερα ηγέτης πια του λαού του, κάθεται να συντάξει την Γένεση, ασφαλώς είχε κάθε δυνατότητα να δανειστή ατόφια στοιχεία και αποσπάσματα της μεσογειακής θεογονίας-ανθρωπογονίας, όπως ακριβώς τα είδαμε παρατιθέμενα στην αρχή αυτού του βιβλίου, όπου το δάνειο ιδεών απ’ την Ελληνο-αιγυπτιακή σοφία είναι ολοφάνερο.
Ο Μωυσής, (αν όλα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτόν αληθεύουν) ως νεαρός μαθητής των ναών, είχε κάθε ευκαιρία να μελετήσει την κοινή μυθ-ιστορία της μεσογειακής Αιγύπτου. Απ’ τις ατέλειωτες επίμοχθες αποστηθίσεις που ασφαλώς περιελάμβανε η μακρόχρονη εκπαίδευσή του, είχε τη δυνατότητα να συγκρατήσει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και αποσπάσματα απ’ τις εντυπωσιακότερες απαντήσεις στις σημαντικές απορίες της εποχής του!
Έτσι φαίνεται πως γράφεται η «Γένεσις», το πρώτο βιβλίο της εβραϊκής βίβλου απ’ το Μωυσή, που δεν κάνει τίποτε λιγότερο ή περισσότερο, απ’ ότι έκαναν κατ’ εξακολούθηση οι δοξασμένοι πρόγονοί του. Να δανείζεται δηλαδή, μεσογειακό μυθολογικό υλικό, για τις ανάγκες ενός φυσιολογικού προλόγου στο φυλετικό τους βιβλίο, αναπληρώνοντας την φυσιολογική μυθολογική ανεπάρκεια του νεοσύστατου έθνους του.
Άλλωστε, αναρωτηθήκατε ποτέ, από που θα μπορούσαν να προέρχονται οι πραγματικά εντυπωσιακές πληροφορίες των πρώτων κεφαλαίων της «Γένεσις»; Αν πράγματι ο πρώτος Εβραίος Αβραάμ, τις έφερε απ’ την Ουρ της Χαλδαίας, απ’ όπου κατάγεται... τότε γιατί αυτός και οι απόγονοι του έως πέμπτης γενεάς που παρακολουθήσαμε, δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά σε κανένα απολύτως όνομα ή στοιχείο της λεγόμενης προϊστορίας τους;
Ούτε ο Αδάμ, ούτε ο Νώε αλλά ούτε κανείς άλλος απ’ τους υποτιθέμενους ένδοξους προγόνους της πατριαρχικής γενεαλογίας εμφανίζεται στα χείλη των πρωτο-πατριαρχών, και δεν υπάρχει ούτε καν μια υπαινικτική αναφορά σ’ αυτούς, έστω και για μια μοναδική φορά! Κανείς απ’ τους μεγάλους αυτούς πατριάρχες δεν αναφέρθηκε ποτέ στον Αδάμ, στην Εύα, τον Νώε αλλά ούτε καν στον υποτιθέμενο προπάτορα τους τον Σημ. Τα ονόματα των υποτιθέμενων αυτών προγόνων, (εκτός απ’ την παρουσίαση τους στο βιβλίο της Γένεσις) εξαφανίζονται απ’ την πρωτο-Πατριαρχική ιστορία!
Σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, το όνομα της Εύας, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά! Του Αδάμ, αναφέρεται ελάχιστες και μόνο για τις ανάγκες γενεαλογήσεων! Ο συγκλονιστικός Νώε, αναφέρεται τέσσερις φορές μονάχα, κι αυτό στα τελευταία (χρονικά) κείμενά της. Ο χαρακτηριστικός αντίπαλός τους Νεβρώδ, ο ήρωας της πολυθρύλητης σύγχυσης των γλωσσών στην Βαβυλώνα απουσιάζει παντελώς!
Χαρακτηριστική είναι και η επιδεικτική άγνοια του ονόματος του θρυλικού Μαθουσάλα, που ενώ διεκδικεί δάφνες υπέρτατης μακροζωίας, (969 έτη!) ούτε μια μοναδική φορά δεν εμφανίζεται στις αναφορές της στρατιάς των προφητών και λοιπών βιβλικών ηρώων, που νυχθημερόν έψαχναν για εντυπωσιακά παραδείγματα.
Ακόμα και ο πολυθρύλητος φυλετικός αρχιπατριάρχης Σημ (εκ του οποίου θεωρητικά έλαβαν το όνομα Σημίτες) δεν αναφέρεται ονομαστικά, παρά μονάχα τρεις φορές[8] σε αντίθεση με τον αληθινό αρχιπατριάρχη εκ Χαλδαίας, τον Αβραάμ του οποίου το όνομα (στην Π. Διαθήκη) αναφέρεται 144 φορές μετά το θάνατό του και περισσότερο από 280 φορές συνολικά.
Όλ’ αυτά οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα, ότι οι καθοδηγητές του λαού αυτού, ποτέ δεν ετίμησαν τα ονόματα των υποτιθέμενων αρχέγονων προπατόρων τους, (Αδάμ, Εύα, Νώε, Σημ) γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι η αυθεντική τους φυλετική ιστορία, άρχισε ουσιαστικά με τον ανεπανάληπτο Αβραάμ.
Είναι λοιπόν αρκετά ξεκάθαρο. Η εβραϊκή Βίβλος ξεκίνησε για να γίνει η γενεαλογική καταγραφή των κατορθωμάτων της αβρααμικής δυναστείας. Προφανώς πολύ αργότερα, ο μορφωμένος μέσα στα ιερά των αιγυπτιακών ναών Μωυσής, ή (το πιθανότερο) κάποιος πολύ μεταγενέστερος, ενσωμάτωσε συμπληρωματικά, λίγες περιορισμένης έκτασης, ενδιαφέρουσες μεσογειακές θεογονικές και ανθρωπογονικές προτάσεις.
Στο διάβα των αιώνων οι εξιστορήσεις αυτές συμπληρώθηκαν, αναχρονολογήθηκαν, για να αποτελέσουν ένα εντυπωσιακό γενεαλογικό δένδρο, ανάλογο των υπολοίπων γενεαλογιμένων λαών.
Η παταγώδης βέβαια αποτυχία του εγχειρήματος, σήμερα είναι κατάδηλη, αφού, εκτός από τα ατέλειωτα αριθμητικά λάθη και τις ανακολουθίες που θα δούμε σε άλλη μας μελέτη,[9] η δημιουργία του πρώτου ανθρώπου τοποθετείται σκανδαλωδώς... μόλις στις είκοσι γενιές προ του Αβραάμ!
Ούτε ο Αδάμ, ούτε ο Νώε αλλά ούτε κανείς άλλος απ’ τους υποτιθέμενους ένδοξους προγόνους της πατριαρχικής γενεαλογίας εμφανίζεται στα χείλη των πρωτο-πατριαρχών, και δεν υπάρχει ούτε καν μια υπαινικτική αναφορά σ’ αυτούς, έστω και για μια μοναδική φορά! Κανείς απ’ τους μεγάλους αυτούς πατριάρχες δεν αναφέρθηκε ποτέ στον Αδάμ, στην Εύα, τον Νώε αλλά ούτε καν στον υποτιθέμενο προπάτορα τους τον Σημ. Τα ονόματα των υποτιθέμενων αυτών προγόνων, (εκτός απ’ την παρουσίαση τους στο βιβλίο της Γένεσις) εξαφανίζονται απ’ την πρωτο-Πατριαρχική ιστορία!
Σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, το όνομα της Εύας, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά! Του Αδάμ, αναφέρεται ελάχιστες και μόνο για τις ανάγκες γενεαλογήσεων! Ο συγκλονιστικός Νώε, αναφέρεται τέσσερις φορές μονάχα, κι αυτό στα τελευταία (χρονικά) κείμενά της. Ο χαρακτηριστικός αντίπαλός τους Νεβρώδ, ο ήρωας της πολυθρύλητης σύγχυσης των γλωσσών στην Βαβυλώνα απουσιάζει παντελώς!
Χαρακτηριστική είναι και η επιδεικτική άγνοια του ονόματος του θρυλικού Μαθουσάλα, που ενώ διεκδικεί δάφνες υπέρτατης μακροζωίας, (969 έτη!) ούτε μια μοναδική φορά δεν εμφανίζεται στις αναφορές της στρατιάς των προφητών και λοιπών βιβλικών ηρώων, που νυχθημερόν έψαχναν για εντυπωσιακά παραδείγματα.
Ακόμα και ο πολυθρύλητος φυλετικός αρχιπατριάρχης Σημ (εκ του οποίου θεωρητικά έλαβαν το όνομα Σημίτες) δεν αναφέρεται ονομαστικά, παρά μονάχα τρεις φορές[8] σε αντίθεση με τον αληθινό αρχιπατριάρχη εκ Χαλδαίας, τον Αβραάμ του οποίου το όνομα (στην Π. Διαθήκη) αναφέρεται 144 φορές μετά το θάνατό του και περισσότερο από 280 φορές συνολικά.
Όλ’ αυτά οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα, ότι οι καθοδηγητές του λαού αυτού, ποτέ δεν ετίμησαν τα ονόματα των υποτιθέμενων αρχέγονων προπατόρων τους, (Αδάμ, Εύα, Νώε, Σημ) γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι η αυθεντική τους φυλετική ιστορία, άρχισε ουσιαστικά με τον ανεπανάληπτο Αβραάμ.
Είναι λοιπόν αρκετά ξεκάθαρο. Η εβραϊκή Βίβλος ξεκίνησε για να γίνει η γενεαλογική καταγραφή των κατορθωμάτων της αβρααμικής δυναστείας. Προφανώς πολύ αργότερα, ο μορφωμένος μέσα στα ιερά των αιγυπτιακών ναών Μωυσής, ή (το πιθανότερο) κάποιος πολύ μεταγενέστερος, ενσωμάτωσε συμπληρωματικά, λίγες περιορισμένης έκτασης, ενδιαφέρουσες μεσογειακές θεογονικές και ανθρωπογονικές προτάσεις.
Στο διάβα των αιώνων οι εξιστορήσεις αυτές συμπληρώθηκαν, αναχρονολογήθηκαν, για να αποτελέσουν ένα εντυπωσιακό γενεαλογικό δένδρο, ανάλογο των υπολοίπων γενεαλογιμένων λαών.
Η παταγώδης βέβαια αποτυχία του εγχειρήματος, σήμερα είναι κατάδηλη, αφού, εκτός από τα ατέλειωτα αριθμητικά λάθη και τις ανακολουθίες που θα δούμε σε άλλη μας μελέτη,[9] η δημιουργία του πρώτου ανθρώπου τοποθετείται σκανδαλωδώς... μόλις στις είκοσι γενιές προ του Αβραάμ!
Πριν αποχαιρετίσουμε λοιπόν τον ανεπανάληπτο ή πάγκαλος Ιωσήφ, (όπως είναι η εκκλησιαστική του επωνυμία), πρέπει να παραδεχθούμε ότι μας δίδαξε τρία τουλάχιστον πράγματα.
Πρώτον μας απέδειξε ότι, για να κατακτήσεις χαλδαϊκά έναν άρχοντα ή τον λαό του, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθείς στην πλεονεκτική θέση του σιτιστή τους! Δεύτερον, η καλή προφητεία δεν πέφτει απ’ τον ουρανό, αλλά γεννιέται από τον νου και τα χέρια του προφήτη. Τρίτον, απέδειξε μια για πάντα, πως, ότι μπορούσε να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο, μπορούσε να συμβεί και σ’ ένα ολόκληρο λαό ή έθνος, όπως πολύ σωστά υπέθεσε αρχικά ο μέγιστων των Χαλδαίων Αβραάμ!
Πρώτον μας απέδειξε ότι, για να κατακτήσεις χαλδαϊκά έναν άρχοντα ή τον λαό του, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθείς στην πλεονεκτική θέση του σιτιστή τους! Δεύτερον, η καλή προφητεία δεν πέφτει απ’ τον ουρανό, αλλά γεννιέται από τον νου και τα χέρια του προφήτη. Τρίτον, απέδειξε μια για πάντα, πως, ότι μπορούσε να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο, μπορούσε να συμβεί και σ’ ένα ολόκληρο λαό ή έθνος, όπως πολύ σωστά υπέθεσε αρχικά ο μέγιστων των Χαλδαίων Αβραάμ!
Κατόπιν όλων αυτών, με πραγματική απορία στάθηκα μπροστά απ’ το επόμενο μεγάλο βιβλικό επεισόδιο, την έξοδο απ’ την Αίγυπτο, με τον υπερ-ήρωα Μωυσή και την εκπληκτική συντριβή της Αιγύπτου απ’ τις "θεόσταλτες" πληγές κατά του Φαραώ!
Πριν όμως καθ’ οιονδήποτε τρόπο εξετάσω, τα επί αιώνες κυριολεκτικά ανέγγιχτα αυτά στοιχεία της αφήγησης, ήμουν περιέργως βέβαιος, ότι ελάχιστα κάτω απ’ την επιφάνεια της αφήγησης, υπήρχε ακόμα ανιχνεύσιμη η πραγματική συνταγή της νίκης. Ο πειθαναγκασμός της Αιγύπτου, έπρεπε να διέπεται απ’ τα ίδια ακριβώς στοιχεία που διαμόρφωσαν τις ένδοξες νίκες του πατριαρχικού παρελθόντος.
Κάτω ακριβώς απ’ το λεπτό θεολογικό κάλυμμα και το μυθολογικό υπόστρωμα, έπρεπε να βρίσκεται ακόμα ορατός, ο παλιός καλός τρόπος της πατριαρχικής δράσης, δηλαδή: άψογος προγραμματισμός, οικογενειακή συνεργασία, υποκριτικό ταλέντο, εκ των ένδον φαρμακεία, (μαγγανισμός), πληγές, ομηρία, λύτρα θεραπείας, πλούσια λάφυρα και τελική εξόντωση!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η έρευνα στα πατριαρχικά αρχεία, με δικαίωσε απόλυτα!
Πριν όμως καθ’ οιονδήποτε τρόπο εξετάσω, τα επί αιώνες κυριολεκτικά ανέγγιχτα αυτά στοιχεία της αφήγησης, ήμουν περιέργως βέβαιος, ότι ελάχιστα κάτω απ’ την επιφάνεια της αφήγησης, υπήρχε ακόμα ανιχνεύσιμη η πραγματική συνταγή της νίκης. Ο πειθαναγκασμός της Αιγύπτου, έπρεπε να διέπεται απ’ τα ίδια ακριβώς στοιχεία που διαμόρφωσαν τις ένδοξες νίκες του πατριαρχικού παρελθόντος.
Κάτω ακριβώς απ’ το λεπτό θεολογικό κάλυμμα και το μυθολογικό υπόστρωμα, έπρεπε να βρίσκεται ακόμα ορατός, ο παλιός καλός τρόπος της πατριαρχικής δράσης, δηλαδή: άψογος προγραμματισμός, οικογενειακή συνεργασία, υποκριτικό ταλέντο, εκ των ένδον φαρμακεία, (μαγγανισμός), πληγές, ομηρία, λύτρα θεραπείας, πλούσια λάφυρα και τελική εξόντωση!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η έρευνα στα πατριαρχικά αρχεία, με δικαίωσε απόλυτα!
[1] Από τον Ιωσήφ, έως τον Μωυσή, μεσολαβούν μόνο τα ονόματα: Φαρές, Εσρώμ, Αράμ.
[2] Είναι γενικά παραδεκτό, ότι ο Ραμσής ΙΙ (1279-1213 π.Χ.) είναι ο Φαραώ που πεθαίνει λίγο πριν αναλάβει δράση ο Μωυσής (Έξ.2.23). Αν προσθέσουμε λοιπόν τα 150-180 περίπου χρόνια που φυσιολογικά χωρίζουν τον Ιωσήφ από τον Μωυσή, φτάνουμε περίπου στον Αμένοφη ΙΙΙ (1412-1364 π.Χ.) ως τον πιθανότερο Φαραώ του Ιωσήφ. Μετά τον θάνατο αυτού του Φαραώ, βασιλεύει ο Αμένοφης ΙV ή Ακενατών (1364-1345 π.Χ.), δηλαδή ο Φαραώ της μεγαλύτερης θρησκευτικής "μεταρρύθμισης" που γνώρισε η Αίγυπτος!
Αν βέβαια θυμηθούμε ότι ανάμεσα στον Ιωσήφ και στον Αβραάμ, μεσολαβούν άλλες τρεις γενιές, καταλαβαίνουμε, ότι σύμφωνα με τις χρονολογήσεις αυτές, η εποχή του Αβραάμ είναι γύρω στο 1500 π.Χ. Δηλαδή, ο Φαραώ που υπέφερε από τις "ευλογίες" του Αβραάμ, πρέπει να είναι Αμένωφις Ι (1527-1507) ή ο Τούθμωσις Ι (1507-1494). Οι χρονολογίες είναι παρμένες από: Timeς Books ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Επιμέλεια: Richard Overy.
[3] Το αρχικό του όνομα ήταν Τουτ-Αγχ-Ατών, όταν άλλαξε θρησκευτικό στρατόπεδο, το άλλαξε σε Τουτ-Αγχ-Αμών! Ακόμα και τα ονόματα των δυο αντιπάλων είναι δηλωτικά της θρησκευτικής τους αντιπαλότητας. Ακενατών θα πει: «ζώσα εικόνα του Άτων» και Τουταγχαμών: «ζώσα εικόνα του Άμωνα». Ο Τουταγχαμών "πέθανε" (το πιθανότερο είναι να δηλητηριάστηκε απ’ την απερχόμενη αντίπαλη θρησκευτική παράταξη) σε ηλικία δέκα οκτώ μόλις ετών. Υπήρξε γαμπρός και πιθανότατα γιος του μεταρρυθμιστή Ακενατών. Βλ. «Θεοί τάφοι και σοφοί» Orig. Title: «Gotter, graber und geleherte» Σ. Σεράμ.
[4] Οι άλλες μεταφράσεις λένε: «the daughter of prist of On» (N.E.B) Gen.41.45,51 η Ο΄ όμως συμπληρώνει: «Ων είναι η Ηλιούπολη» Ο΄ Έξ.1.11
[5] Η Ηλιούπολη βρίσκεται στην κορυφή του δέλτα του Νείλου και είναι ακριβώς δίπλα απ’ την γη Γεσσέν στην οποία παροικούσαν οι Εβραίοι!
[6] Timeς Books ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΓΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Επιμέλεια: Richard Overy σελ. 26.
[7] Ουσιαστικά δεν πρόκειται για μονοθεϊσμό αλλά, όπως σωστά επισημαίνει ο Α. Lods, στο βιβλίο του «Μωυσής» σελ. 85, για μια μορφή μονολατρείας ή ενοθεϊσμού, (λατρεία ενός θεού) που ενώ δεν αρνείται την ύπαρξη άλλων θεών, αποκλείει σταδιακά την λατρεία τους. Ο δήθεν τότε μονοθεϊσμός, δεν ήταν παρά μια μορφή επιβολής εθνικού θεού, τον πρόδρομο δηλαδή του μονοθεϊσμού. Ο αυθεντικός μονοθεϊσμός, γεννήθηκε σταδιακά απ’ της ανάγκες της παρατεταμένης θεοκρατίας.
[8] Και οι τρεις αυτές φορές αναφέρονται στο Α΄ χρονικών 1. 4,17,24, όπου και επιχειρείται η απαραίτητη οριστική σύνδεση του Σημ με τον πρώτο αρχηγό της φυλής Αβραάμ. Κατόπιν αυτού ξεχνιέται και δεν αναφέρεται ποτέ και πουθενά. Έτσι οι λεγόμενοι Σημίτες, δεν φαίνεται να εγνώριζαν για προπάτορά τους, τον ήρωα Σημ που επέζησε του κατακλυσμού! Σε αντίθεση μ’ αυτό, σ’ ολόκληρη την ιστορία τους εκαυχώντο σε όλους τους τόνους λέγοντας: «Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ» Ματθ. 3. 9 // Λουκ. 3. 8 - 6.30 // Ιωάν. 8.37, 39, 53. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα Αβραάμ αναφέρεται 73 φορές!
[9] Ο συγγραφέας αναφέρεται στον τρίτο τόμου της σειράς, ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, με τον τίτλο «Αβραάμ ο Μάγος» και στον υπότιτλο: «Μαθηματικά για αγίους», όπου παρουσιάζονται απίστευτες μαθηματικές ανακολουθίες, στις γενεαλογήσεις των πατριαρχών.
[2] Είναι γενικά παραδεκτό, ότι ο Ραμσής ΙΙ (1279-1213 π.Χ.) είναι ο Φαραώ που πεθαίνει λίγο πριν αναλάβει δράση ο Μωυσής (Έξ.2.23). Αν προσθέσουμε λοιπόν τα 150-180 περίπου χρόνια που φυσιολογικά χωρίζουν τον Ιωσήφ από τον Μωυσή, φτάνουμε περίπου στον Αμένοφη ΙΙΙ (1412-1364 π.Χ.) ως τον πιθανότερο Φαραώ του Ιωσήφ. Μετά τον θάνατο αυτού του Φαραώ, βασιλεύει ο Αμένοφης ΙV ή Ακενατών (1364-1345 π.Χ.), δηλαδή ο Φαραώ της μεγαλύτερης θρησκευτικής "μεταρρύθμισης" που γνώρισε η Αίγυπτος!
Αν βέβαια θυμηθούμε ότι ανάμεσα στον Ιωσήφ και στον Αβραάμ, μεσολαβούν άλλες τρεις γενιές, καταλαβαίνουμε, ότι σύμφωνα με τις χρονολογήσεις αυτές, η εποχή του Αβραάμ είναι γύρω στο 1500 π.Χ. Δηλαδή, ο Φαραώ που υπέφερε από τις "ευλογίες" του Αβραάμ, πρέπει να είναι Αμένωφις Ι (1527-1507) ή ο Τούθμωσις Ι (1507-1494). Οι χρονολογίες είναι παρμένες από: Timeς Books ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Επιμέλεια: Richard Overy.
[3] Το αρχικό του όνομα ήταν Τουτ-Αγχ-Ατών, όταν άλλαξε θρησκευτικό στρατόπεδο, το άλλαξε σε Τουτ-Αγχ-Αμών! Ακόμα και τα ονόματα των δυο αντιπάλων είναι δηλωτικά της θρησκευτικής τους αντιπαλότητας. Ακενατών θα πει: «ζώσα εικόνα του Άτων» και Τουταγχαμών: «ζώσα εικόνα του Άμωνα». Ο Τουταγχαμών "πέθανε" (το πιθανότερο είναι να δηλητηριάστηκε απ’ την απερχόμενη αντίπαλη θρησκευτική παράταξη) σε ηλικία δέκα οκτώ μόλις ετών. Υπήρξε γαμπρός και πιθανότατα γιος του μεταρρυθμιστή Ακενατών. Βλ. «Θεοί τάφοι και σοφοί» Orig. Title: «Gotter, graber und geleherte» Σ. Σεράμ.
[4] Οι άλλες μεταφράσεις λένε: «the daughter of prist of On» (N.E.B) Gen.41.45,51 η Ο΄ όμως συμπληρώνει: «Ων είναι η Ηλιούπολη» Ο΄ Έξ.1.11
[5] Η Ηλιούπολη βρίσκεται στην κορυφή του δέλτα του Νείλου και είναι ακριβώς δίπλα απ’ την γη Γεσσέν στην οποία παροικούσαν οι Εβραίοι!
[6] Timeς Books ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΓΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Επιμέλεια: Richard Overy σελ. 26.
[7] Ουσιαστικά δεν πρόκειται για μονοθεϊσμό αλλά, όπως σωστά επισημαίνει ο Α. Lods, στο βιβλίο του «Μωυσής» σελ. 85, για μια μορφή μονολατρείας ή ενοθεϊσμού, (λατρεία ενός θεού) που ενώ δεν αρνείται την ύπαρξη άλλων θεών, αποκλείει σταδιακά την λατρεία τους. Ο δήθεν τότε μονοθεϊσμός, δεν ήταν παρά μια μορφή επιβολής εθνικού θεού, τον πρόδρομο δηλαδή του μονοθεϊσμού. Ο αυθεντικός μονοθεϊσμός, γεννήθηκε σταδιακά απ’ της ανάγκες της παρατεταμένης θεοκρατίας.
[8] Και οι τρεις αυτές φορές αναφέρονται στο Α΄ χρονικών 1. 4,17,24, όπου και επιχειρείται η απαραίτητη οριστική σύνδεση του Σημ με τον πρώτο αρχηγό της φυλής Αβραάμ. Κατόπιν αυτού ξεχνιέται και δεν αναφέρεται ποτέ και πουθενά. Έτσι οι λεγόμενοι Σημίτες, δεν φαίνεται να εγνώριζαν για προπάτορά τους, τον ήρωα Σημ που επέζησε του κατακλυσμού! Σε αντίθεση μ’ αυτό, σ’ ολόκληρη την ιστορία τους εκαυχώντο σε όλους τους τόνους λέγοντας: «Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ» Ματθ. 3. 9 // Λουκ. 3. 8 - 6.30 // Ιωάν. 8.37, 39, 53. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα Αβραάμ αναφέρεται 73 φορές!
[9] Ο συγγραφέας αναφέρεται στον τρίτο τόμου της σειράς, ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, με τον τίτλο «Αβραάμ ο Μάγος» και στον υπότιτλο: «Μαθηματικά για αγίους», όπου παρουσιάζονται απίστευτες μαθηματικές ανακολουθίες, στις γενεαλογήσεις των πατριαρχών.
Ποια Έξοδος; Εκδίωξη!
Χάρτης της αρχαίας ΑιγύπτουΑρχαία Αίγυπτος
1786-1650 Η Άνω και η Κάτω Αίγυπτος χωρίζονται.
Ξένοι κατακτητές (το σημιτικό φύλο των Υξώς*) εισβάλλουν στην Αίγυπτο χάρη στην χρήση του πολεμικού άρματος.
1650-1570 Υκσώς, "Βασιλείς Ποιμένες". Οι Υξώς, κυριαρχούν σε όλη την Αίγυπτο με πρωτεύουσατην Άβαρι του Δέλτα. Μισητοί ως ξένοι δυνάστες οι Υξώς εξαιγυπτίζονται και προωθούν την λατρεία του Σετ (Σηθ).
1640-1550 Η τοπική αρχικά δυναστεία των Θηβών κυβερνά των Άνω Αίγυπτο. Ο Κάμωσις εκδιώκει τους Υξώς.
1550-1305 Το ενδιαφέρον για τις ασιατικές θρησκείες οδηγεί σε θρησκευτικούς πειραματισμούς, όπως ο Ατενισμός (ηλιακός ενοθεϊσμός) υπό τον Αμενχοτέπ Δ' που μετονομάστηκε σε Ακενατόν.
Οι Πινακίδες της Τελ ελ Αμάρνα αφηγούνται τη βασιλεία του Αμενχοτέπ Γ' και του Ακενατόν. Βίαιη εκδίωξη και καταστολή του Ατενισμού. Η συντηρητική θρησκευτική άποψη ενδυναμώνεται περαιτέρω και επεκτείνεται στην τέχνη. Η δύναμη του θηβαϊκού ιερατείου του Άμωνα-Ρα εξασφαλίζεται από τον Χορεμχέμπ.
663-525 Σε αυτή την περίοδο οι Φαραώ χρησμοποιούν τον μύθο του Όσιρι ως πειστήριο της διακυβέρνησής τους και όχι τις προγενέστερες ηλιακές λατρείες. Ο Ψαμτίκ Α' εξωθεί τους Ασσύριους (;) από την Αίγυπτο.
Υπό την διακυβέρνηση του Ψαμτίκ Α' γίνεται στροφή προς τους εορτασμούς, την λογοτεχνία, την τέχνη και την αρχιτεκτονική του Παλαιού Βασιλείου.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
* Ο ΜΑΝΕΘΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΞΩΣ
Του Περικλή Ροδάκη Συγγραφέα Ιστορικού
Οι φυλές του Ισραήλ ήταν μέρος των Υξώς (Υκσώς), όχι το σύνολο. Όταν απώθησαν οι Υξώς (Υκσώς) από την Αίγυπτο στα χρόνια του Τούθμωσι Α' (1528-1510π.Χ) οι φυλές του Ισραήλ δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν και πιάστηκαν αιχμάλωτοι.Έτσι καταγράφονται ως δούλοι των ιερών. Αυτό γίνεται αυτή τη στιγμή. Οι φυλές του Ισραήλ είχαν διεισδύει στην Αίγυπτο πριν από την εισβολή των Υξώς (Υκσώς), και ίσως να είναι αυτοί που διευκόλυναν την εισβολή των Υξώς (Υκσώς): Η έξοδος των φυλών του Ισραήλ γίνεται περί τα εκατό χρόνια μετά την διάλυση των Υξώς (Υκσώς).
Ο Ιώσηπος χρησιμοποιεί το Μανέθωνα προκειμένου να βρει τους προγόνους του. Θεωρεί ότι οι πρόγονοί του ήταν οι Υξώς (Υκσώς) .
Ένα άλλο απόσπασμα του Μανέθωνα από τον Ιώσηπο (17) που αφορά τη δυναστεία δεκάτη ογδόη (1580-1308 π.Χ.): «Και τώρα, (λέει ο Ιώσηπος) παραθέτω τους Αιγυπτίους ως μάρτυρες. Και πάλι θα δώσω τα όσα αναφέρει ο Μανέθωνας σχετικά με τις χρονολογίες. Και αυτά έχουν ως εξής: Μετά την εκδίωξη των από την Αίγυπτο του λαού των Ποιμένων και την εγκατάστασή τους στα Ιεροσόλυμα, ο βασιλιάς της Αιγύπτου Τέθμωσις (18) βασίλευσε είκοσι πέντε χρόνια και τέσσερις μήνες και πέθανε και παρέλαβε την αρχή ο γιος των Χεβρών (19) και βασίλευσε δεκατρία χρόνια. Ύστερα ήρθε ο Αμένωφις που βασίλευσε είκοσι χρόνια και επτά μήνες….»
http://www.styga.gr/index.php?sid=b0bf5c9707893c1ce370d205a3baddcd&act=detail&article=6497
Ο ΟΡΚΟΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΣΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝΟ!!!
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟ!
=================================
---------------------------------------------------------------------
Τετάρτη, 1 Απριλίου 2009 0:30 πμ | 3 σχόλια
ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΥΝΟΙΑΝ =================================
---------------------------------------------------------------------
Τετάρτη, 1 Απριλίου 2009 0:30 πμ | 3 σχόλια
ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ,
ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΛΙΔΙΑ
O όρκος υποταγής των πατριαρχών στο σουλτάνο
Απότοκο των συμφωνιών, που ανάγονται στην περίοδο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης, αποτελεί ο όρκος που έδιναν οι πατριάρχες, όταν ανελάμβαναν τα καθήκοντά τους. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για μια απλή ομολογία πίστης προς το σουλτάνο, αλλά για μια δήλωση υποταγής, όχι μόνον στον «κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα», αλλά και στη γυναίκα και στα παιδιά του («ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν και εις τα βασιλίδια»), ακόμα και στους γαμπρούς του.
To 1905 εκδόθηκαν από το Πατριαρχικό Τυπογραφείο υπό την επιστασία του αρχειοφύλακα του Πατριαρχείου Καλλίνικου Δελικανή τα σωζόμενα επίσημα εκκλησιαστικά έγγραφα από το 1564 έως το 1863, που αφορούσαν στις σχέσεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με διάφορες ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο όρκος υποταγής στο σουλτάνο, που έδιναν οι πατριάρχες επί Τουρκοκρατίας είναι καταγεγραμμένος στον τρίτο τόμο. Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα απόσπασμα, ενδεικτικό της πατριαρχικής δουλοπρέπειας έναντι της οθωμανικής εξουσίας.
| Στο τρίτομο έργο του αρχιμανδρίτη Καλλίνικου Δελικανή, αρχειοφύλακα του Οικουμενικού Θρόνου, περιέχεται η άγνωστη αλληλογραφία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με άλλα «αδελφά» πατριαρχεία (από το 1564 έως το 1863) με νουθεσίες, συστάσεις και οδηγίες για υποταγή στη σουλτανική εξουσία, εκφοβισμούς κι αφορισμούς. |  |
«Ομολογώ δια της παρούσης μου εγγραφής ίνα φυλάττω προς σε τον κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα καθαράν πίστιν και εύνοιαν, καθά χρεωστώ τούτο από φυσικού και νομίμου χρέους, και ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και εις το πρόσταγμα της βασιλείας σου, και κατά παντός ανθρώπου εναντιουμένου τω παρόντι όρκω»· και μετ'; ολίγα, ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν, και εις τα βασιλίδια αυτών τον όρκον απευθύνει λέγων· «ει δε συμβή το κοινόν τινι αυτών αποδούναι χρέος, ίνα έχω απεντεύθεν χωρίς αμφιβολίας οιασδήτινος η χρείας ετέρου όρκου προς τον περιπόθητον υιόν της αγίας σου βασιλείας φυλάσσειν επ'; αυτόν την αυτήν καθαράν πίστιν και άδολον εύνοιαν.
»(...) Σωζομένης δε της προς αυτόν πίστεως, και ευνοίας μου, και της τιμής της βασιλείας σου, ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της περιποθήτου αυγούστης της αγίας σου βασιλείας»· και μετ'; ολίγα· «ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της βασιλείας σου και ποιήσω καθώς αν διορίσηται η βασιλεία σου εγγράφως τε και αγράφως, η περί της περιποθήτου σου θυγατρός της περιφανεστάτης ( . . . . ) και του μέλλοντος αυτή συζευχθήναι, η περί άλλης τινός οικονομίας ορισθησομένης παρά της βασιλείας σου.
» Εάν δε γένηται οιοσδήτις δισταγμός, η αμφιβολία, απευθύνω εμαυτόν εις την περί τούτων ερμηνείαν, κατά τον ορισμόν της βασιλείας σου, και ως φυλάξω ταύτα δια της παρούσης μου εγγραφής σώα και απαράθραυστα, εκτός δόλου και πάσης παροικίας, η παρερμηνείας τινός· ούτως είη μοι και το θείον ίλεων.
»(...) Φυλάσσειν προς μεν τον βασιλέα πίστιν ορθήν, προς δε τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις και συνηθείας έχειν γνώμην αμετακίνητον, και μηδαμώς νεωτερίζειν εν ταύταις· άλλως δε ποιούντα ταύτα και απαυθαδιάζοντα η προς τον βασιλέα, η προς τας εκκλησιαστικάς διατυπώσεις εκπίπτειν της αξίας, ώστε ου μόνον αρχιερέα, αλλά ουδέ χριστιανόν λέγεσθαι· τούτο γαρ σημαίνει το από Χριστού μη κεκλήσθαι, ως τον χριστόν Κυρίου παρενοχλούντα.»
Γιώργος Γαλανός
------------------------------------------------------------
31 Μαρτίου 2009
Ο Γκρούεφσκι απαιτεί τώρα την Αιτωλία και την Ηλεία ως από...Δευκαλίωνος δικές του!!!
--------------------
(...γενέσθαι δ' οὖν φασιν αὐτῷ Παίονα καὶ Ἐπειόν τε καὶ Αἰτωλὸν καὶ θυγατέρα ἐπ' αὐτοῖς Εὐρυκύδαν.)
(...Παίονα δὲ ἀχθόμενον τῇ ἥσσῃ φυγεῖν ὡς ποῤῥωτάτω, καὶ τὴν ὑπὲρ Ἀξιοῦ ποταμοῦ χώραν ἀπ' αὐτοῦ Παιονίαν ὀνομασθῆναι.)
(...τὸν ἀδελφὸν εἶναι τοῦ Ὀξύλου Θέρμιον, οἱ δὲ Ἀλκιδόκον τὸν Σκοπίου.)
--------
------------------------
Από σοβαρές πηγές πληροφορηθήκαμε ότι,οι Σκοπιανοί,με όπλο τους την αδιάψευστη ιστορία,ετοιμάζονται για...κάθοδο ως άλλοι Δωριείς,στην Αιτωλία και την Ηλεία,κρατώντας στα χέρια τους ως απόδειξιν την ιστορία βάσει της οποίας είναι Παίονες,απόγονοι του Παίονος αδελφού του Επειού,του Αιτωλού και της Ευρυκύδας!!Προς επίρρωσιν μάλιστα του πράγματος,ζητούν επιμόνως την αναγνώρισή τους ως Ελλήνων και τη συμμετοχή τους στους Ελληνικούς Ολυμπικούς Αγώνες!!!
Τους αναμένωμεν με ανοικτάς αγκάλας!!!
---------------------
------------------------------------------
([3] τοὺς Ἠλείους ἴσμεν ἐκ Καλυδῶνος διαβεβηκότας καὶ Αἰτωλίας τῆς ἄλλης: τὰ δὲ ἔτι παλαιότερα ἐς αὐτοὺς τοιάδε εὕρισκον. βασιλεῦσαι πρῶτον ἐν τῇ γῇ ταύτῃ λέγουσιν Ἀέθλιον, παῖδα δὲ αὐτὸν Διός τε εἶναι καὶ Πρωτογενείας τῆς Δευκαλίωνος, Ἀεθλίου δὲ Ἐνδυμίωνα γενέσθαι: [4] τούτου τοῦ Ἐνδυμίωνος Σελήνην φασὶν ἐρασθῆναι, καὶ ὡς θυγατέρες αὐτῷ γένοιντο ἐκ τῆς θεοῦ πεντήκοντα. οἱ δὲ δὴ μᾶλλόν τι εἰκότα λέγοντες Ἐνδυμίωνι λαβόντι Ἀστεροδίαν γυναῖκα--οἱ δὲ τὴν Ἰτώνου τοῦ Ἀμφικτύονος Χρομίαν, ἄλλοι δὲ Ὑπερίππην τὴν Ἀρκάδος--, γενέσθαι δ' οὖν φασιν αὐτῷ Παίονα καὶ Ἐπειόν τε καὶ Αἰτωλὸν καὶ θυγατέρα ἐπ' αὐτοῖς Εὐρυκύδαν. ἔθηκε δὲ καὶ ἐν Ὀλυμπίᾳ δρόμου τοῖς παισὶν ἀγῶνα Ἐνδυμίων ὑπὲρ τῆς ἀρχῆς, καὶ ἐνίκησε καὶ ἔσχε τὴν βασιλείαν Ἐπειός: καὶ Ἐπειοὶ πρῶτον τότε ὧν ἦρχεν ὠνομάσθησαν. [5] τῶν δὲ ἀδελφῶν οἱ τὸν μὲν καταμεῖναί φασιν αὐτοῦ, Παίονα δὲ ἀχθόμενον τῇ ἥσσῃ φυγεῖν ὡς ποῤῥωτάτω, καὶ τὴν ὑπὲρ Ἀξιοῦ ποταμοῦ χώραν ἀπ' αὐτοῦ Παιονίαν ὀνομασθῆναι. τὰ δὲ ἐς τὴν Ἐνδυμίωνος τελευτὴν οὐ κατὰ τὰ αὐτὰ Ἡρακλεῶταί τε οἱ πρὸς Μιλήτῳ καὶ Ἠλεῖοι λέγουσιν, ἀλλὰ Ἠλεῖοι μὲν ἀποφαίνουσιν Ἐνδυμίωνος μνῆμα, Ἡρακλεῶται δὲ ἐς Λάτμον τὸ ὄρος ἀποχωρῆσαί φασιν αὐτὸν μουσι, καὶ ἄδυτον Ἐνδυμίωνός ἐστιν ἐν τῷ Λάτμῳ. [6] Ἐπειῷ δὲ γήμαντι Ἀναξιρόην τὴν Κορώνου θυγάτηρ μὲν Ὑρμίνα, ἄρσεν δὲ οὐκ ἐγένετο αὐτῷ γένος: καὶ τάδε ἄλλα συνέβη κατ' Ἐπειὸν βασιλεύοντα. Οἰνόμαος ὁ Ἀλξίωνος, Ἄρεως δὲ καθὰ ποιηταί τε ἐπεφήμισαν καὶ τῶν πολλῶν ἐστιν ἐς αὐτὸν λόγος, οὗτος δυναστεύων περὶ τὴν Πισαίαν καλουμένην ὁ Οἰνόμαος ἐπαύθη τῆς ἀρχῆς διαβάντος Πέλοπος τοῦ Λυδοῦ ἐκ τῆς Ἀσίας. [7] Πέλοψ δὲ ἀποθανόντος Οἰνομάου τήν τε Πισαίαν ἔσχε καὶ Ὀλυμπίαν, ἀποτεμόμενος τῆς Ἐπειοῦ χώρας ὅμορον οὖσαν τῇ Πισαίᾳ: Ἑρμοῦ τε ἐν Πελοποννήσῳ ναὸν ἱδρύσασθαι καὶ θῦσαι τῷ θεῷ Πέλοπα ἔλεγον οἱ Ἠλεῖοι πρῶτον, ἀποτρεπόμενον τὸ ἐπὶ τῷ Μυρτίλου θανάτῳ μήνιμα ἐκ τοῦ θεοῦ.
[8] Αἰτωλῷ δὲ μετὰ Ἐπειὸν βασιλεύσαντι συνέπεσεν ἐκ Πελοποννήσου φυγεῖν, ὅτι αὐτὸν οἱ Ἄπιδος παῖδες ἐφ' αἵματι ἀκουσίῳ δίκην εἷλον: Ἆπιν γὰρ τὸν Ἰάσονος ἐκ Παλλαντίου τοῦ Ἀρκάδων ἀπέκτεινεν Αἰτωλὸς ἐπελάσας τὸ ἅρμα τεθέντων ἐπὶ Ἀζᾶνι ἄθλων. ἀπὸ μὲν Αἰτωλοῦ τοῦ Ἐνδυμίωνος οἱ περὶ τὸν Ἀχελῷον οἰκοῦντες ἐκλήθησαν φυγόντος ἐς ταύτην τὴν ἤπειρον, τὴν δὲ Ἐπειῶν ἔσχεν ἀρχὴν Ἠλεῖος, Εὐρυκύδας τε τῆς Ἐνδυμίωνος καὶ--ὅτῳ πιστὰ--πατρὸς ὢν Ποσειδῶνος: καὶ τὸ ὄνομα οἱ ἄνθρωποι τὸ νῦν ἀντὶ Ἐπειῶν ἀπὸ τοῦ Ἠλείου μεταβεβλήκασιν.
....
[3] Φυλέως δέ, ὡς τὰ ἐν τῇ Ἤλιδι κατεστήσατο, αὖθις ἐς Δουλίχιον ἀποχωρήσαντος, Αὐγέαν μὲν τὸ χρεὼν ἐπέλαβε προήκοντα ἐς γῆρας, βασιλείαν δὲ τὴν Ἠλείων Ἀγασθένης ἔσχεν ὁ Αὐγέου καὶ Ἀμφίμαχός τε καὶ Θάλπιος: Ἄκτορος γὰρ τοῖς παισὶν ἀδελφὰς ἐσαγαγομένοις διδύμας ἐς τὸν οἶκον, Δεξαμενοῦ θυγατέρας ἐν Ὠλένῳ βασιλεύοντος, τῷ μὲν ἐκ Θηρονίκης Ἀμφίμαχος, Εὐρύτῳ δὲ ἐκ Θηραιφόνης ἐγεγόνει Θάλπιος. [4] οὐ μὴν οὐδὲ Ἀμαρυγκεὺς οὔτε αὐτὸς διέμεινεν ἰδιωτεύων οὔτε Διώρης ὁ Ἀμαρυγκέως. ἃ δὴ καὶ Ὅμηρος παρεδήλωσεν ἐν καταλόγῳ τῶν Ἠλείων, τὸν μὲν σύμπαντα αὐτῶν στόλον ποιήσας τεσσαράκοντα εἶναι νεῶν, τούτων δὲ τὰς ἡμισείας ὑπὸ Ἀμφιμάχῳ τετάχθαι καὶ Θαλπίῳ, τῶν λοιπῶν δὲ εἴκοσι δέκα μὲν ναυσὶ Διώρην τὸν Ἀμαρυγκέως ἡγεῖσθαι, τοσαύταις δὲ ἑτέραις Πολύξενον τὸν Ἀγασθένους. Πολυξένῳ δὲ ἀνασωθέντι ἐκ Τροίας ἐγένετο υἱὸς Ἀμφίμαχος--τὸ δὲ ὄνομα τῷ παιδὶ ἔθετο ὁ Πολύξενος κατὰ φιλίαν ἐμοὶ δοκεῖν πρὸς Ἀμφίμαχον τὸν Κτεάτου τελευτήσαντα ἐν Ἰλίῳ--, Ἀμφιμάχου δὲ Ἠλεῖος: [5] καὶ ἐπὶ Ἠλείου βασιλεύοντος ἐν Ἤλιδι, τηνικαῦτα ὁ Δωριέων στόλος σὺν τοῖς Ἀριστομάχου παισὶν ἠθροίζετο ἐπὶ καθόδῳ τῇ ἐς Πελοπόννησον. γίνεται δὲ τοῖς βασιλεῦσιν αὐτῶν λόγιον τόδε, ἡγεμόνα τῆς καθόδου ποιεῖσθαι τὸν τριόφθαλμον. ἀποροῦσι δέ σφισιν ὅ τι ὁ χρησμὸς ἐθέλοι συνέτυχεν ἐλαύνων ἀνὴρ ἡμίονον, ὁ δὲ ἕτερος διέφθαρτο τῷ ἡμιόνῳ τῶν ὀφθαλμῶν: [6] Κρεσφόντου δὲ συμφρονήσαντος ὡς ἐς τοῦτον τὸν ἄνδρα ἔχοι τὸ μάντευμα, οὕτως ᾠκειώσαντο αὐτὸν οἱ Δωριεῖς. ὁ δὲ σφᾶς ναυσὶν ἐκέλευεν ἐς Πελοπόννησον κατιέναι μηδὲ στρατῷ πεζῷ διὰ τοῦ ἰσθμοῦ πειρᾶσθαι. ταῦτά τε δὴ παρῄνεσε καὶ ἅμα τὸν ἐς Μολύκριον ἐκ Ναυπάκτου πλοῦν καθηγήσατο αὐτοῖς: οἱ δὲ ἀντὶ τούτου δεηθέντι τὴν Ἠλείαν γῆν συνέθεντο αὐτῷ δώσειν. ὁ δὲ ἀνὴρ ἦν Ὄξυλος Αἵμονος τοῦ Θόαντος: Θόας δὲ ἦν οὗτος ὃς καὶ τοῖς Ἀτρέως παισὶν ἀρχὴν συγκαθεῖλε τὴν Πριάμου, γενεαὶ δὲ ἀπὸ Θόαντος ἀνήκουσιν ἓξ ἐς Αἰτωλὸν τὸν Ἐνδυμίωνος. [7] ἦσαν δὲ οἱ Ἡρακλεῖδαι συγγενεῖς καὶ ἄλλως τοῖς ἐν Αἰτωλίᾳ βασιλεῦσι, καὶ ἀδελφαὶ Θόαντι τῷ Ἀνδραίμονος καὶ Ὕλλου τοῦ Ἡρακλέους ἦσαν αἱ μητέρες. συνεπεπτώκει δὲ τῷ Ὀξύλῳ φυγάδι ἐξ Αἰτωλίας εἶναι: δισκεύοντα γάρ φασιν ἁμαρτεῖν αὐτὸν καὶ ἐξεργάσασθαι φόνον ἀκούσιον, τὸν δὲ ἀποθανόντα ὑπὸ τοῦ δίσκου τὸν ἀδελφὸν εἶναι τοῦ Ὀξύλου Θέρμιον, οἱ δὲ Ἀλκιδόκον τὸν Σκοπίου.
(Παυσανίας ΗΛΙΑΚΑ)
-------------------------------------------------------------
(...γενέσθαι δ' οὖν φασιν αὐτῷ Παίονα καὶ Ἐπειόν τε καὶ Αἰτωλὸν καὶ θυγατέρα ἐπ' αὐτοῖς Εὐρυκύδαν.)
(...Παίονα δὲ ἀχθόμενον τῇ ἥσσῃ φυγεῖν ὡς ποῤῥωτάτω, καὶ τὴν ὑπὲρ Ἀξιοῦ ποταμοῦ χώραν ἀπ' αὐτοῦ Παιονίαν ὀνομασθῆναι.)
(...τὸν ἀδελφὸν εἶναι τοῦ Ὀξύλου Θέρμιον, οἱ δὲ Ἀλκιδόκον τὸν Σκοπίου.)
--------
------------------------
Από σοβαρές πηγές πληροφορηθήκαμε ότι,οι Σκοπιανοί,με όπλο τους την αδιάψευστη ιστορία,ετοιμάζονται για...κάθοδο ως άλλοι Δωριείς,στην Αιτωλία και την Ηλεία,κρατώντας στα χέρια τους ως απόδειξιν την ιστορία βάσει της οποίας είναι Παίονες,απόγονοι του Παίονος αδελφού του Επειού,του Αιτωλού και της Ευρυκύδας!!Προς επίρρωσιν μάλιστα του πράγματος,ζητούν επιμόνως την αναγνώρισή τους ως Ελλήνων και τη συμμετοχή τους στους Ελληνικούς Ολυμπικούς Αγώνες!!!
Τους αναμένωμεν με ανοικτάς αγκάλας!!!
---------------------
------------------------------------------
([3] τοὺς Ἠλείους ἴσμεν ἐκ Καλυδῶνος διαβεβηκότας καὶ Αἰτωλίας τῆς ἄλλης: τὰ δὲ ἔτι παλαιότερα ἐς αὐτοὺς τοιάδε εὕρισκον. βασιλεῦσαι πρῶτον ἐν τῇ γῇ ταύτῃ λέγουσιν Ἀέθλιον, παῖδα δὲ αὐτὸν Διός τε εἶναι καὶ Πρωτογενείας τῆς Δευκαλίωνος, Ἀεθλίου δὲ Ἐνδυμίωνα γενέσθαι: [4] τούτου τοῦ Ἐνδυμίωνος Σελήνην φασὶν ἐρασθῆναι, καὶ ὡς θυγατέρες αὐτῷ γένοιντο ἐκ τῆς θεοῦ πεντήκοντα. οἱ δὲ δὴ μᾶλλόν τι εἰκότα λέγοντες Ἐνδυμίωνι λαβόντι Ἀστεροδίαν γυναῖκα--οἱ δὲ τὴν Ἰτώνου τοῦ Ἀμφικτύονος Χρομίαν, ἄλλοι δὲ Ὑπερίππην τὴν Ἀρκάδος--, γενέσθαι δ' οὖν φασιν αὐτῷ Παίονα καὶ Ἐπειόν τε καὶ Αἰτωλὸν καὶ θυγατέρα ἐπ' αὐτοῖς Εὐρυκύδαν. ἔθηκε δὲ καὶ ἐν Ὀλυμπίᾳ δρόμου τοῖς παισὶν ἀγῶνα Ἐνδυμίων ὑπὲρ τῆς ἀρχῆς, καὶ ἐνίκησε καὶ ἔσχε τὴν βασιλείαν Ἐπειός: καὶ Ἐπειοὶ πρῶτον τότε ὧν ἦρχεν ὠνομάσθησαν. [5] τῶν δὲ ἀδελφῶν οἱ τὸν μὲν καταμεῖναί φασιν αὐτοῦ, Παίονα δὲ ἀχθόμενον τῇ ἥσσῃ φυγεῖν ὡς ποῤῥωτάτω, καὶ τὴν ὑπὲρ Ἀξιοῦ ποταμοῦ χώραν ἀπ' αὐτοῦ Παιονίαν ὀνομασθῆναι. τὰ δὲ ἐς τὴν Ἐνδυμίωνος τελευτὴν οὐ κατὰ τὰ αὐτὰ Ἡρακλεῶταί τε οἱ πρὸς Μιλήτῳ καὶ Ἠλεῖοι λέγουσιν, ἀλλὰ Ἠλεῖοι μὲν ἀποφαίνουσιν Ἐνδυμίωνος μνῆμα, Ἡρακλεῶται δὲ ἐς Λάτμον τὸ ὄρος ἀποχωρῆσαί φασιν αὐτὸν μουσι, καὶ ἄδυτον Ἐνδυμίωνός ἐστιν ἐν τῷ Λάτμῳ. [6] Ἐπειῷ δὲ γήμαντι Ἀναξιρόην τὴν Κορώνου θυγάτηρ μὲν Ὑρμίνα, ἄρσεν δὲ οὐκ ἐγένετο αὐτῷ γένος: καὶ τάδε ἄλλα συνέβη κατ' Ἐπειὸν βασιλεύοντα. Οἰνόμαος ὁ Ἀλξίωνος, Ἄρεως δὲ καθὰ ποιηταί τε ἐπεφήμισαν καὶ τῶν πολλῶν ἐστιν ἐς αὐτὸν λόγος, οὗτος δυναστεύων περὶ τὴν Πισαίαν καλουμένην ὁ Οἰνόμαος ἐπαύθη τῆς ἀρχῆς διαβάντος Πέλοπος τοῦ Λυδοῦ ἐκ τῆς Ἀσίας. [7] Πέλοψ δὲ ἀποθανόντος Οἰνομάου τήν τε Πισαίαν ἔσχε καὶ Ὀλυμπίαν, ἀποτεμόμενος τῆς Ἐπειοῦ χώρας ὅμορον οὖσαν τῇ Πισαίᾳ: Ἑρμοῦ τε ἐν Πελοποννήσῳ ναὸν ἱδρύσασθαι καὶ θῦσαι τῷ θεῷ Πέλοπα ἔλεγον οἱ Ἠλεῖοι πρῶτον, ἀποτρεπόμενον τὸ ἐπὶ τῷ Μυρτίλου θανάτῳ μήνιμα ἐκ τοῦ θεοῦ.
[8] Αἰτωλῷ δὲ μετὰ Ἐπειὸν βασιλεύσαντι συνέπεσεν ἐκ Πελοποννήσου φυγεῖν, ὅτι αὐτὸν οἱ Ἄπιδος παῖδες ἐφ' αἵματι ἀκουσίῳ δίκην εἷλον: Ἆπιν γὰρ τὸν Ἰάσονος ἐκ Παλλαντίου τοῦ Ἀρκάδων ἀπέκτεινεν Αἰτωλὸς ἐπελάσας τὸ ἅρμα τεθέντων ἐπὶ Ἀζᾶνι ἄθλων. ἀπὸ μὲν Αἰτωλοῦ τοῦ Ἐνδυμίωνος οἱ περὶ τὸν Ἀχελῷον οἰκοῦντες ἐκλήθησαν φυγόντος ἐς ταύτην τὴν ἤπειρον, τὴν δὲ Ἐπειῶν ἔσχεν ἀρχὴν Ἠλεῖος, Εὐρυκύδας τε τῆς Ἐνδυμίωνος καὶ--ὅτῳ πιστὰ--πατρὸς ὢν Ποσειδῶνος: καὶ τὸ ὄνομα οἱ ἄνθρωποι τὸ νῦν ἀντὶ Ἐπειῶν ἀπὸ τοῦ Ἠλείου μεταβεβλήκασιν.
....
[3] Φυλέως δέ, ὡς τὰ ἐν τῇ Ἤλιδι κατεστήσατο, αὖθις ἐς Δουλίχιον ἀποχωρήσαντος, Αὐγέαν μὲν τὸ χρεὼν ἐπέλαβε προήκοντα ἐς γῆρας, βασιλείαν δὲ τὴν Ἠλείων Ἀγασθένης ἔσχεν ὁ Αὐγέου καὶ Ἀμφίμαχός τε καὶ Θάλπιος: Ἄκτορος γὰρ τοῖς παισὶν ἀδελφὰς ἐσαγαγομένοις διδύμας ἐς τὸν οἶκον, Δεξαμενοῦ θυγατέρας ἐν Ὠλένῳ βασιλεύοντος, τῷ μὲν ἐκ Θηρονίκης Ἀμφίμαχος, Εὐρύτῳ δὲ ἐκ Θηραιφόνης ἐγεγόνει Θάλπιος. [4] οὐ μὴν οὐδὲ Ἀμαρυγκεὺς οὔτε αὐτὸς διέμεινεν ἰδιωτεύων οὔτε Διώρης ὁ Ἀμαρυγκέως. ἃ δὴ καὶ Ὅμηρος παρεδήλωσεν ἐν καταλόγῳ τῶν Ἠλείων, τὸν μὲν σύμπαντα αὐτῶν στόλον ποιήσας τεσσαράκοντα εἶναι νεῶν, τούτων δὲ τὰς ἡμισείας ὑπὸ Ἀμφιμάχῳ τετάχθαι καὶ Θαλπίῳ, τῶν λοιπῶν δὲ εἴκοσι δέκα μὲν ναυσὶ Διώρην τὸν Ἀμαρυγκέως ἡγεῖσθαι, τοσαύταις δὲ ἑτέραις Πολύξενον τὸν Ἀγασθένους. Πολυξένῳ δὲ ἀνασωθέντι ἐκ Τροίας ἐγένετο υἱὸς Ἀμφίμαχος--τὸ δὲ ὄνομα τῷ παιδὶ ἔθετο ὁ Πολύξενος κατὰ φιλίαν ἐμοὶ δοκεῖν πρὸς Ἀμφίμαχον τὸν Κτεάτου τελευτήσαντα ἐν Ἰλίῳ--, Ἀμφιμάχου δὲ Ἠλεῖος: [5] καὶ ἐπὶ Ἠλείου βασιλεύοντος ἐν Ἤλιδι, τηνικαῦτα ὁ Δωριέων στόλος σὺν τοῖς Ἀριστομάχου παισὶν ἠθροίζετο ἐπὶ καθόδῳ τῇ ἐς Πελοπόννησον. γίνεται δὲ τοῖς βασιλεῦσιν αὐτῶν λόγιον τόδε, ἡγεμόνα τῆς καθόδου ποιεῖσθαι τὸν τριόφθαλμον. ἀποροῦσι δέ σφισιν ὅ τι ὁ χρησμὸς ἐθέλοι συνέτυχεν ἐλαύνων ἀνὴρ ἡμίονον, ὁ δὲ ἕτερος διέφθαρτο τῷ ἡμιόνῳ τῶν ὀφθαλμῶν: [6] Κρεσφόντου δὲ συμφρονήσαντος ὡς ἐς τοῦτον τὸν ἄνδρα ἔχοι τὸ μάντευμα, οὕτως ᾠκειώσαντο αὐτὸν οἱ Δωριεῖς. ὁ δὲ σφᾶς ναυσὶν ἐκέλευεν ἐς Πελοπόννησον κατιέναι μηδὲ στρατῷ πεζῷ διὰ τοῦ ἰσθμοῦ πειρᾶσθαι. ταῦτά τε δὴ παρῄνεσε καὶ ἅμα τὸν ἐς Μολύκριον ἐκ Ναυπάκτου πλοῦν καθηγήσατο αὐτοῖς: οἱ δὲ ἀντὶ τούτου δεηθέντι τὴν Ἠλείαν γῆν συνέθεντο αὐτῷ δώσειν. ὁ δὲ ἀνὴρ ἦν Ὄξυλος Αἵμονος τοῦ Θόαντος: Θόας δὲ ἦν οὗτος ὃς καὶ τοῖς Ἀτρέως παισὶν ἀρχὴν συγκαθεῖλε τὴν Πριάμου, γενεαὶ δὲ ἀπὸ Θόαντος ἀνήκουσιν ἓξ ἐς Αἰτωλὸν τὸν Ἐνδυμίωνος. [7] ἦσαν δὲ οἱ Ἡρακλεῖδαι συγγενεῖς καὶ ἄλλως τοῖς ἐν Αἰτωλίᾳ βασιλεῦσι, καὶ ἀδελφαὶ Θόαντι τῷ Ἀνδραίμονος καὶ Ὕλλου τοῦ Ἡρακλέους ἦσαν αἱ μητέρες. συνεπεπτώκει δὲ τῷ Ὀξύλῳ φυγάδι ἐξ Αἰτωλίας εἶναι: δισκεύοντα γάρ φασιν ἁμαρτεῖν αὐτὸν καὶ ἐξεργάσασθαι φόνον ἀκούσιον, τὸν δὲ ἀποθανόντα ὑπὸ τοῦ δίσκου τὸν ἀδελφὸν εἶναι τοῦ Ὀξύλου Θέρμιον, οἱ δὲ Ἀλκιδόκον τὸν Σκοπίου.
(Παυσανίας ΗΛΙΑΚΑ)
-------------------------------------------------------------
30 Μαρτίου 2009
Δάφνη, η φωτεινή παρθένα
Η Δάφνη, η φωτεινή παρθένα, έχει διασχίσει αιώνες και πολιτισμούς, έχοντας στεφανώσει νικητές, αθλητές, βασιλείς και στρατηλάτες. Το κείμενο αυτό αναφέρεται στον πασίγνωστο μύθο του άτυχου έρωτα του Απόλλωνα και της μεταμόρφωσης της Δάφνης σε δέντρο, αλλά και στο πώς, σύμφωνα με τον Οβίδιο, η Δάφνη έφτασε να στεφανώνει τους ένδοξους άνδρες, ή να συνδεθεί με το Μαντείο των Δελφών, σύμφωνα με τον Παυσανία. Η νύμφη Δάφνη ήταν κόρη του ποταμού Λάδωνα (o Λάδωνας είναι παραπόταμος του Αλφειού )* ή κατ’ άλλους του Πηνειού και της Γαίας (Γης). Την ερωτεύτηκε σφοδρά ο θεός Απόλλων, που άρχισε να την κυνηγάει ασταμάτητα. Εξαντλημένη η Δάφνη, παρακάλεσε τη μητέρα της, τη Γαία, να τη βοηθήσει, κι έτσι μεταμορφώθηκε σε δέντρο όταν ο Απόλλων προσπάθησε να την αγκαλιάσει. Ο Απόλλων, τότε, για να παρηγορηθεί έκοψε ένα κλαδί από το δένδρο και στεφανώθηκε. Από τότε η δάφνη είναι το ιερό φυτό του θεού Απόλλωνα.Αν και ποτέ δεν θα μάθουμε αν η Πυθία μασούσε πράγματι φύλλα δάφνης για να βρεθεί σε έκσταση, εκείνο που ξέρουμε είναι ότι πρόκειται για ένα φυτό με πολλές και πολύτιμες ιδιότητες. Αυτές οι εξαγνιστικές και ηρεμιστικές ιδιότητες καθιστούν απλή και αυτονόητη της συσχέτισή της με το απολλώνιο φως, τη γνώση και τη μαντική, αλλά και την παρουσία της σε έθιμα και παραδόσεις από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας.
Πηγές:
Άννα Guest-Παπαμανώλη
http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=4384
http://el.wikipedia.org/
Κρίμα που οι περισσότεροι νεοέλληνες γνωρίζουν ότι δίνει γεύση στις φακές...και όχι την ιστορία της φωτεινής παρθένου...
*Ο Αλφειός είναι ο σημαντικότερος ποταμός της Πελοποννήσου. Λέγεται επίσης και Ρουφιάς, που προέρχεται από λαϊκή παρετυμολογία μετά από πολλές μεταπτώσεις: Αλφειός - Αλφειάς - Αρφειάς - Ρουφιάς. Στους Μεσαιωνικούς χρόνους υοστηρίζονταν από τους λογίους ότι ο ενδιάμεσος τύπος Αρφειάς ήταν ποταμός του Ορφέα αντί του Αλφέα (Αλφειός).
Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Πελοποννήσου και έχει μήκος 111 χιλιόμετρα. Πηγάζει στην Αρκαδία και συγκεκριμένα κοντά στο μαγευτικό χωριό Βούρβουρα. Στην πορεία του δέχεται τα νερά των Ελισσώνα, Λούσιου, Λάδωνα, Ερύμανθου και του Κλαδέου. Tέλος χύνεται στο βόρειο άκρο του Κόλπου της Κυπαρισσίας στην πλευρά της Ηλείας.
Το ρεύμα του ποταμού αυτού είναι ορμητικό και μεταφέρει πολλές ύλες με την οποία και γίνονται συνεχείς προσχώσεις με συνέπεια να δημιουργούνται στη θάλασσα σε αρκετή ακτίνα λωρίδες γης, λαιμοί και λιμνοθάλασσες, όπως είναι: της Αγουλινίτσας, της Μουριάς και του Καϊάφα.
Το όνομα του ποταμού ετυμολογείται από το αρχαίο ρήμα αλφάνω που σημαίνει πλουτοδοτώ, προσφέρω πλούτο εξ ου και η λέξη "τιμαλφή"
Μυθολογία
Κατά την Ελληνική μυθολογία ο Αλφειός ήταν ένας από τους θεοποιημένους ποταμούς των αρχαίων Ελλήνων, που λατρευόταν κυρίως στην Ηλεία, την Μεσσηνία και την Αρκαδία, ακριβώς από τις περιοχές που διαρρέει και σήμερα. Φέρονταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύας απόγονος του Ήλιου. Κάποτε σκότωσε τον αδελφό του Κέρκαφου και τον καταδίωξαν οι Ερινύες. Φτάνοντας στον ποταμό Νύκτιμο έπεσε μέσα και πνίγηκε από τότε ο ποταμός πήρε το όνομα του. Ο Όμηρος τον αποκαλεί "ΙΕΡΟΝ ΡΟΟΝ ΑΛΦΕΙΟΙΟ"
Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Αλφειός ήταν κυνηγός που αγάπησε την Αρεθούσα αλλά εκείνη δεν τον ήθελε και για να τον αποφύγει πήγε στην Ορτυγία, νησί κοντά στις Συρακούσες. Ο Αλφειός από τον μεγάλο έρωτά του μεταμορφώθηκε σε ποταμό και μέσω των νερών της θάλασσας έφτασε στην Ορτυγία, κοντά στην αγαπημένη του.
Πηγές
Παυσανίου Ηλειακά Α΄
Στράβωνος Γεωγραφία ΣΤ΄
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο κουρασμένος...και η σύγκριση με την ιστορία!
[Κατά την πολύ παλαιάν εποχήν,η ιστορία και η έρευνα,δια τα παλαιά γεγονότα,εισέρχονται εις τας πόλεις πολύ αργά,όταν δηλαδή ίδουν ότι μερικοί από τους κατοίκους έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζην αναγκαία,όχι όμως πριν απ' αυτό.
Πλάτων,ΚΡΙΤΙΑΣ,ΡΙ' 110 β'].Τώρα με την πείνα και τη φτώχεια,ποιός κάθεται να ασχοληθεί με την ιστορία και την έρευνα!
["...ο δε αληθώς ευγενής,εφ' όσον η φύσις δεν εστέρησε τον ίδιον από την αρετήν(του γένους του),τούθ' όπερ δεν συμβαίνει ως επί το πολύ εις τους ευγενείς,αλλ' είναι πολλοί απ' αυτούς ευτελείς.Διότι και εις τα γένη των ανθρώπων παρουσιάζεται κάποτε κατάπτωσις,καθώς παρατηρείται εις τα προϊόντα των αγρών.Ενίοτε,εάν είναι αγαθόν το γένος γεννώνται επί τινα χρόνον αγαθοί άνδρες,αλλ' έπειτα πάλιν το γένος εκφυλίζεται..."
Αριστοτέλης,ΡΗΤΟΡΙΚΗ,Β' ι' 30]
Έτσι ακριβώς!
-------------------------------------------------------------------------------------
Πάμε για ένα νέο ‘65; Ή χειρότερα, για ένα νέο ‘22 ή ‘55 ή 67-74;
Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Μαρτίου 30, 2009
Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού πέρι “κούρασης” δεν θα έπρεπε να ανησυχούν τα κομματικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας για την πιθανη απώλεια της καρέκλας αλλά την ευρύτερη κοινωνία. Δυστυχώς οι νεώτεροι δεν έχουν ζήσει τις μαύρες καταστάσεις της νεώτερης ιστορίας, ενώ οι πνευματικοί ταγοί ιδιαίτερα των ΜΜΕ, μπουκωμένοι από την διαπλοκή, αλλαλάζουν βλέποντας την εξουσία τους στο απυρόβλητο. Όμως το εφιαλτικό σενάριο που διαγράφεται δεν έχει να κάνει με την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, αυτή συνεχίζει ακάθεκτη σε κάθε εξουσιαστική εναλλαγή. Τα δείγματα της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας παραπέμπουν στις μαύρες εποχές του τίτλου μας και έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Τον πολιτικό σωτήρα - Μεσσία που αφήνει την χώρα να καταστραφεί και την κοινωνία να εξαθλιωθεί για να επανέλθει με συνολική λαϊκή ετυμηγορία. Σε αυτό συντελεί και η απόλυτη κυβερνητική ανυπαρξία σε θέματα επικοινωνίας ή έστω, προπαγάνδας. Γεγονός που τουλάχιστον θα έδειχνε μια διάθεση παραμονής στην εξουσία ακόμα και με ανίερα μέσα.
Εδώ το παιχνίδι φαντάζει στημένο. Η κυβέρνηση είναι στο καναβάτσο ανήμπορη να δικαιολογηθεί, να απολογηθεί, έστω να ψευδολογήσει. Οι βαρώνοι ξεσαλώνουν με δημοσκοπήσεις και κατηγορητήρια προς πάσα κατεύθυνση. Και ο πρωθυπουργός δηλώνει κουρασμένος…
Όπως κουρασμένος δήλωσε δις ο Θείος του.
Όπως κουρασμένος δήλωσε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Και οι δύο επανήλθαν σε μια κατεστραμμένη Ελλάδα ως Μεσσίες. Ήξεραν όμως όταν άφηναν την εξουσία πως η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη.
Εσείς κύριε Πρωθυπουργέ της χώρας τι έχετε δει;
______________________________________________________________________________________________
Όταν το http://www.antinews.gr/,έγραφε, μακράν πρώτο από άλλες ιστοσελίδες αλλά και τα ΜΜΕ, ότι στην θολό τοπίο που ακολουθεί την αναγκαστική αποχώρηση Καραμανλή από την πρωθυπουργία (αποτέλεσμα εξόφθαλμων πιέσεων), «η Ντόρα ακολουθεί σε δυο βήματα, το ένα από τα οποία μπορεί να λέγεται Σουφλιάς» (κλικ εδώ), δεν ρίχναμε ασφαλώς τον καφέ, ούτε επιδεικνύαμε μαντικές ικανότητες . Απλώς μεταφέραμε στους αναγνώστες μας τις πληροφορίες που υπήρχαν από τότε, για το σκοτεινό παρασκήνιο των εξελίξεων στη Νέα Δημοκρατία, αλλά η διαπλοκή εμπόδιζε άλλους (το ίδια καλά ενδεχομένως πληροφορημένους μ΄ εμάς) να αποκαλύψουν.
Σήμερα, διαβάζοντας κανείς τις ναυαρχίδες της διαπλοκής (Βήμα, Νέα, Έθνος) δεν χρειάζεται να είναι Κάλχας για να καταλάβει ότι οι κρατικοδίαιτοι εκδότες των μεγάλων έργων και προμηθειών προωθούν τον Γιώργο Σουφλιά (εκείνον δηλαδή που διανέμει τα έργα και τα φιλέτα του κράτους) σε ρόλο μεταβατικού πρωθυπουργού και ίσως ηγέτη της ΝΔ , μέχρις ότου η Ντόρα Μπακογιάννη μπορέσει να αναλάβει το γαλάζιο μαγαζί.
Όπως πολύ σωστά έχει επισημανθεί και από άλλους, η επιβολή ως διαδόχων, δελφίνων και κληρονόμων κομμάτων των εκλεκτών των MME καταργεί τους θεσμούς, γελοιοποιεί την ασθμαίνουσα Δημοκρατία μας και επαναφέρει στη μνήμη σκοτεινές εποχές όπου τα συγκροτήματα του Τύπου μαζί με το παλάτι ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Και αποτελεί ασφαλώς μια ακόμα ειρωνεία της νεοελληνικής ιστορίας το γεγονός ότι στις κινήσεις αυτές πρωτοστατεί και πάλι ο πρωταγωνιστής εκείνης της εποχής, ηγούμενος για μια ακόμα φορά των προσπαθειών της οικογενείας του να καταλάβει τα ύπατα αξιώματα.
Είναι προφανές ότι ο Κ. Καραμανλής έχει ήδη κριθεί πολιτικά, για τις παραλείψεις του, την ολιγωρία του και κυρίως για το άγος Ρουσόπουλου. Και όπως έχουμε ξαναπεί συγχωροχάρτια δίνει μόνο ο Πάπας. Όμως, η επιδίωξη των μεγαλοεκδοτών και της διαπλοκής να ελέγξουν και να ποδηγετήσουν, εν έτει 2009, το αίτημα της κοινωνίας για βαθιές πολιτικές αλλαγές (λόγω και της οικονομικής κρίσης) εξυπηρετεί μόνο το στενά οικονομικά τους συμφέροντα (μεγάλα έργα, καζίνα, αποκρατικοποιήσεις) και μόνο κακά προοιωνίζει για την χώρα. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα ένας παλαιοκομματικός πολιτικός που ούτε καν αγγλικά γνωρίζει και δεν μπορεί να μπει σε αεροπλάνο, ή μια πολιτικός το μεγαλύτερο προσόν της οποίας είναι η κληρονομιά του μαγαζιού που έκτισε, με τόσους κόπους είναι αλήθεια, ο μπαμπάς της.
Πριν από ενάμισι χρόνο το http://www.antinews.gr/ πήρε σαφώς το μέρος του Γιώργου Παπανδρέου στον αγώνα του εναντίον της διαπλοκής και της επιρροής Σημίτη, θεωρώντας ότι η δουλειά των εκδοτών είναι στα τυπογραφεία και τα περίπτερα και όχι στα κομματικά γραφεία. Σήμερα πιστεύουμε εξίσου ακράδαντα ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να αισθάνεται ούτε ευτυχές, ούτε αισιόδοξο, από αυτήν την προκλητική επίδειξη δύναμης του εκδοτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου. Επειδή μόνο νέα δεινά προοιωνίζει και γι αυτό και για τον τόπο.
Νίγια.Μια πανάρχαια χαμένη ελληνική πόλη στην Κίνα!
------------------------------------------------------------------------------
http://promhtheas.blogspot.com/ 
Αφού, λοιπόν, μιλάμε για δημοσιεύματα που κλείστηκαν στα δώματα του παρελθόντος, ας κάνουμε τον κόπο να ανοίξουμε τη λησμονημένη αυτή πόρτα για να δουν οι νεότεροι μερικά πράγματα.
Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πως υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα;
Μήπως ο Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το εσωτερικό της Κίνας; Ή τουλάχιστον, έφθασαν εκεί στρατεύματά του; Αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες ιστορικές πηγές που να τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο.
Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία ελληνική πόλη. Αυτό μας λέει το δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993. Ή για να ακριβολογούμε: σε πανάρχαια κινεζική πόλη είχαν εγκατασταθεί στρατεύματα του Αλεξάνδρου, τα αντικείμενα των οποίων έμελλε να βρεθούν 2.300 χρόνια μετά.
Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω.
Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. Πρόκειται για την πανάρχαια πόλη Νίγια που στις επόμενες δεκαετίες χάθηκαν τα ίχνη της. ( Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν.).
Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.
Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης.
Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια ‘έπιπλα ελληνικού στυλ’(!!)
Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη.
Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της αλεξανδρινής εκστρατείας. Η ανακάλυψη είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει έστω αόριστα την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία.
Η είδηση των ευρημάτων της ανασκαφής μεταδόθηκε από το κινεζικό πρακτορείο και δημοσιεύθηκε πρώτα στην Αυστραλία και από εκεί αναδημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο.
http://promhtheas.blogspot.com/
Ελληνική παρουσία σε πανάρχαια πόλη της Κίνας
Ο αμφορέας αυτός που βρέθηκε στην αρχαία πόλη Νίγια της Κίνας έκανε το 'γύρο του κόσμου'.
Αφού, λοιπόν, μιλάμε για δημοσιεύματα που κλείστηκαν στα δώματα του παρελθόντος, ας κάνουμε τον κόπο να ανοίξουμε τη λησμονημένη αυτή πόρτα για να δουν οι νεότεροι μερικά πράγματα.
Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πως υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα;
Μήπως ο Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το εσωτερικό της Κίνας; Ή τουλάχιστον, έφθασαν εκεί στρατεύματά του; Αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες ιστορικές πηγές που να τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο.
Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία ελληνική πόλη. Αυτό μας λέει το δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993. Ή για να ακριβολογούμε: σε πανάρχαια κινεζική πόλη είχαν εγκατασταθεί στρατεύματα του Αλεξάνδρου, τα αντικείμενα των οποίων έμελλε να βρεθούν 2.300 χρόνια μετά.
Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω.
Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. Πρόκειται για την πανάρχαια πόλη Νίγια που στις επόμενες δεκαετίες χάθηκαν τα ίχνη της. ( Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν.).
Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.
Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης.
Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια ‘έπιπλα ελληνικού στυλ’(!!)
Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη.
Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της αλεξανδρινής εκστρατείας. Η ανακάλυψη είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει έστω αόριστα την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία.
Η είδηση των ευρημάτων της ανασκαφής μεταδόθηκε από το κινεζικό πρακτορείο και δημοσιεύθηκε πρώτα στην Αυστραλία και από εκεί αναδημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
