Tα πανελλήνια ΠΑΝΑΘΗΝΑΙA

Αν σε γοητεύει η Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, σίγουρα θα θέλεις να μάθεις περισσότερες λεπτομέρειες για τις συνήθειες και τη ζωή των προγόνων μας. Μία από τις πιο σημαντικές εποχές στην Αθήνα ήταν το καλοκαίρι, γιατί τότε πραγματοποιούνταν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή της πόλης. Ο Φειδίας παρακολουθούσε με θαυμασμό αυτή τη λαμπρή γιορτή και αποφάσισε να την αποτυπώσει στη ζωφόρο του Παρθενώνα.Η θεά Αθηνά, προστάτιδα της πόλης της Αθήνας, ήταν η αγαπημένη θεά των κατοίκων. Προς τιμήν της, οι Αθηναίοι οργάνωναν κάθε καλοκαίρι τα Μικρά Παναθήναια και κάθε τέσσερα χρόνια τα Μεγάλα Παναθήναια που διαρκούσαν δώδεκα μέρες.Ο εορτασμός των Μεγάλων Παναθηναίων ήταν λαμπρός και μεγαλοπρεπής. Γινόταν μεγάλη γιορτή με μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις, αθλητικούς αγώνες, αλλά και θρησκευτικές τελετές και θυσίες.Όλο το χρόνο, τέσσερις κοπέλες από καλές οικογένειες της Αθήνας, οι εργαστίνες, ύφαιναν το ιερό πέπλο. Το πέπλο αυτό ήταν κίτρινο και κεντημένο με σκηνές από τη Γιγαντομαχία. Έπειτα το πέπλο μεταφερόταν γύρω-γύρω στην πόλη πάνω σε μια καρότσα με μορφή καραβιού, την οποία ακολουθούσε μία μεγαλοπρεπής, εορταστική πομπή.Τα Μεγάλα Παναθήναια κρατούσαν δώδεκα ημέρες. Όλος ο κόσμος ξεσηκωνόταν. Άνδρες και γυναίκες από την Αθήνα, αλλά και ξένοι από άλλα μέρη της Ελλάδας, έρχονταν να τιμήσουν τη θεά Αθηνά και να πάρουν μέρος στη γιορτή.Κατά τη διάρκεια των δώδεκα αυτών ημερών, γίνονταν αθλητικοί αγώνες, όπως αγώνες δρόμου, πυγμαχία, πένταθλο, πάλη, αρματοδρομίες, ιπποδρομίες, ακοντισμός.Γίνονταν επίσης και μουσικές εκδηλώσεις, στο περίφημο Ωδείο, που είχε χτίσει ο Περικλής. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις προσφέρονταν πλούσια έπαθλα, όπως χρήματα, τρόφιμα, στεφάνια από κλαδιά ελιάς στολισμένα με χρυσάφι.Η πιο σπουδαία μέρα απ' όλες ήταν η τελευταία, γιατί τότε γινόταν η μεγάλη πομπή του ιερού πέπλου προς την Ακρόπολη. Η πομπή ξεκινούσε από το Δίπυλο -κοντά στον Κεραμεικό, τη γειτονιά των αγγειοπλαστών- και προχωρώντας μέσα από την Αγορά έφτανε στους πρόποδες της Ακρόπολης. Εκεί, οι εργαστίνες κατέβαζαν το πέπλο από το "καράβι" και το έδιναν με σεβασμό στους ιερείς, που θα στόλιζαν μ' αυτό το ιερό, ξύλινο ξόανο της θεάς Αθηνάς.Η παράδοση του ιερού πέπλου συνοδευόταν από θυσίες και προσευχές στο βωμό της Αθηνάς, όπου βρισκόταν, παλιά, ο αρχαίος ναός της. Μετά ης θυσίες, το κρέας που είχε απομείνει, μεταφερόταν στην περιοχή του Κεραμεικού, όπου οι πολίτες είχαν μαζευτεί, περιμένοντας να πάρουν τη μερίδα τους από το γιορτινό τραπέζι.Κι αυτό γιατί οι πιο πολλοί πολίτες δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος στην πομπή και στις θυσίες. Έτσι, ήταν κι αυτός ένας τρόπος να γιορτάσουν όλοι τα Παναθήναια. Οι ξένοι που παρακολουθούσαν τις εορταστικές εκδηλώσεις αγόραζαν μικρά αναμνηστικά αγαλματάκια, τα οποία κατασκεύαζαν Αθηναίοι τεχνίτες.
Αναλυτικά:
Η ιστορία των ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝτης πιο λαμπρής γιορτής της Αθήνας.
Τα Παναθήναια ήταν η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη γιορτή της αρχαίας Αθήνας που γινόταν προς τιμήν της θεάς Αθηνάς.Σύμφωνα με την παράδοση ιδρυτής της γιορτής ήταν ο Εριχθόνιος. Αρχικά η γιορτή λεγόταν Αθήναια, όταν όμως ο Θησέας ένωσε όλους τους συνοικισμούς της Αττικής κι έφτιαξε την Αθήνα μια μεγάλη πόλη-κράτος, ονομάστηκε Παναθήναια. Παρόλο που ήταν η μεγαλύτερη κοινή γιορτή όλων των κατοίκων της Αττικής, αρχικά ξεκίνησε ως γιορτή των αριστοκρατών. Στην αρχή που οι αγώνες ήταν μόνο ιππικοί, λάβαιναν μέρος στη γιορτή μόνο όσοι είχαν δικό τους ίππο. Αργότερα ο Πεισίστρατος έβαλε σ' αυτήν τους γυμνικούς αγώνες, στους οποίους μπορούσαν να συμμετέχουν και φτωχοί πολίτες. Με τον τρόπο αυτό τα Παναθήναια έγιναν λαϊκή γιορτή (γιορτή όλου του λαού) και απόκτησαν νέα λαμπρότητα.Στα χρόνια του Πεισίστρατου η γιορτή έπαυσε να είναι μόνο παναθηναϊκή. Έγινε πανελλήνια, δηλαδή συμμετείχαν Έλληνες απ' όλη την Ελλάδα. Παρ' όλη όμως την λαμπρότητά τους, τα Παναθήναια, δεν απόκτησαν την μεγάλη φήμη που είχαν άλλες γιορτές της Ελλάδας, όπως τα Ολύμπια, τα Πύθια, τα Ίσθμια και τα Νέμεα. Αργότερα στους ιππικούς και γυμνικούς αγώνες των Παναθηναίων προστέθηκαν και οι μουσικοί αγώνες, που έδωσαν μεγάλη λαμπρότητα στη γιορτή.Τα Παναθήναια διακρίνονταν σε Μεγάλα και σε Μικρά. Τα Μεγάλα Παναθήναια γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια. Τα Μικρά γίνονταν κάθε χρόνο. Τις περισσότερες φορές γίνονταν κατά το μήνα Εκατομβαιώνα, που αντιστοιχούσε με το σημερινό Ιούλιο.α Μεγάλα Παναθήναια γιορτάζονταν μεγαλοπρεπέστατα και διαρκούσαν 12 ημέρες. Κατά τη διάρκεια των ημερών αυτών γίνονταν θυσίες, αγώνες διαφόρων ειδών, πανηγυρίες και αρματοδρομίες. Οι γυμνικοί αγώνες γίνονταν στους Εχελίδες του Πειραιά ή στο Παναθηναϊκό στάδιο. Στους αγώνες αυτούς λάβαιναν μέρος Έλληνες από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Διακρίνονταν σε αγώνες ανδρών και "παίδων". Κατά τον 4ο αι.π.Χ. προστέθηκαν και αγώνες "αγενείων". Στους νικητές των αγώνων αυτών δινόταν στεφάνι από ελιά και παναθηναϊκός αμφορέας γεμάτος λάδι από τις ιερές ελιές της Αθήνας. Κάθε αμφορέας έφερε από τη μία πλευρά παράσταση της Αθηνάς, ανάμεσα σε δύο κίονες και την επιγραφή "των Αθήνηθεν άθλων" και από την άλλη πλευρά παράσταση αγώνα και το όνομα του επωνύμου άρχοντα.Εκτός από τους γυμνικούς γίνονταν και αγώνες ευανδρίας, στους οποίους λάβαιναν μέρος γέροντες και νέοι από κάθε φυλή. Οι αγώνες αυτοί δεν ήταν ατομικοί. Η φυλή που νικούσε λάβαινε για βραβείο ασπίδα ή βόδι αξίας 100 δραχμών. Τέλος από την εποχή του Περικλή, καθιερώθηκαν και μουσικοί αγώνες που γίνονταν στο Ωδείο. Σ' αυτούς απήγγειλαν ποιήματα και ρητορικούς λόγους και το έπαθλο ήταν χρηματικό.Την τελευταία ημέρα γινόταν η πομπή του ιερού πέπλου, που ήταν κίτρινος και είχε κεντημένη γιγαντομαχία. Αργότερα στον πέπλο κεντούσαν και μορφές λιονταριών. Η ετοιμασία του ιερού άρχιζε πολύ πριν από τη γιορτή. Κορίτσια από ευγενείς οικογένειες, οι "αρρηφόροι" και οι "εργαστίνες", με αρχηγό την ιέρεια της πολιάδος Αθηνάς και με την εποπτεία των αθλοθετών, ύφαιναν και κεντούσαν τον ιερό πέπλο. Την πομπή τη διοργάνωναν ο επώνυμος άρχων, βασιλεύς, η βουλή και κυρίως οι αθλοθέτες. Κατά τα μεταγενέστερα χρόνια ο πέπλος μεταφερόταν επάνω σε άρμα, που είχε τη μορφή πλοίου. Η κίνηση του άρματος-πλοίου γινόταν με κατάλληλα μηχανήματα. Πίσω από τον ιερό πέπλο, πήγαιναν οι εννέα άρχοντες, οι πρυτάνεις, οι στρατηγοί και άλλοι επίσημοι. Ακολουθούσαν οι πομπείς, αυτοί που οδηγούσαν ζώα για τη θυσία, οι κονηφόροι (κορίτσια που έφεραν κάνιστρα, με τα αναγκαία για τη θυσία), οι εργαστίνες, οι αθλοθέτες, οι σκαφηφόροι (άνδρες μέτοικοι, που κρατούσαν σκάφες με αντικείμενα χρήσιμα για τη θυσία) και τέλος οι υδριαφόροι (κορίτσια με υδρίες) και θαλλοφόροι (γέροντες που κρατούσαν κλαδιά από ελιά).Η πομπή ξεκινούσε από τον Κεραμεικό, πήγαινε στο ναό της Δήμητρας, περνούσε από το Πελασγικό Τείχος, διευθυνόταν στο ναό του Απόλλωνα στην Πνύκα και έφτανε, τέλος, στην Ακρόπολη. Εκεί πρόσφεραν τον καινούριο πέπλο στο άγαλμα της θεάς Αθηνάς στο Ερέχθειο με εξαιρετική επισημότητα. Στη ζωφόρο του Παρθενώνα σώζεται η παράσταση της μεγαλοπρεπούς πομπής.Τα Παναθήναια τελείωναν με παιχνίδια. Γινόταν πρώτα λαμπαδηδρομία κατά την οποία οι αγωνιστές με αναμμένες λαμπάδες έπρεπε να φθάσουν στην πόλη από το βωμό του Προμηθέα στην Ακαδημία. Ακολουθούσαν χοροί, άσματα και φαγοπότι.
Πηγές:
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΑΟΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ Κείμενα: Fiona MacDonaldΕικονογράφηση: Mark BerginΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙhttp://dim-galat.pel.sch.gr/projects/akropolis/athens_08panathinea1.htm

Ο Μιλτιάδης

ΜΕΧΡΙ ΠΡΟ ΤΙΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ. Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΓΑΔΑΚΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΟΨΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ

Ο Μιλτιάδης (540 π.Χ. - περίπου 489 π.Χ.) ήταν ο Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός που οδήγησε τους Αθηναίους στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.)***.
Ο Μιλτιάδης ήταν αριστοκράτης από μία μεγάλη οικογένεια της Αθήνας, γίος του Κίμωνα του πρεσβύτερου ο οποίος μάλιστα ήταν και τρείς φορές ολυμπιονίκης στο άρμα. Το 518 διαδέχθηκε τον αδελφό του Στησαγόρα, όταν ο τελευταίος έφυγε για την Αθήνα, στη διακυβέρνηση της Θρακικής χερσονήσου όπου ο θείος τους Μιλτιάδης ο πρεσβύτερος είχε ιδρύσει ένα ημιανεξάρτητο κρατίδιο. Το 515 διέλυσε μια εξέγερση χρησιμοποιώντας ένα σώμα 500 μισθοφόρων που είχε ως σωματοφυλακή, και δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε τον Δαρείο Α', βασιλιά των Περσών, στην εκστρατεία του εναντίον των Σκύθων. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας παντρεύτηκε την Ηγησίπυλη της κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης, με την οποία έκανε τον δευτερότοκο γίο του, τον Κίμωνα. Πήρε μέρος στην Επανάσταση των Ιώνων το 499 π.Χ. και κατέλαβε τα νησία Ίμβρο και Τένεδο και τα παρέδωσε ύστερα στην Αθήνα για να εγκαινιάσει φιλικές σχέσεις μαζί της. Μετά την ήττα των Ιώνων στην επανάσταση το 494, τον επόμενο χρόνο με την εμφάνιση του Περσικού στόλου στην Χερσόνησο κατέφυγε στην Αθήνα. Φόρτωσε όλη του την περιουσία καιτη προσωπική του σωματοφυλακή σε 5 πλοία και έφυγε από το κρατίδιο που διοικούσε. Σε ένα από τα πλοία ήταν πλοίαρχος ο πρωτότοκος γίος του Μιλτιάδη, ο Μετίοχος. Αυτό το πλοίο αιχμαλωτίστηκε από τους Πέρσες και όλα τα πλούτη που μετέφερε με τον Μετίοχο στάλθηκαν στο Δαρείο ως λάφυρα. Ο Πέρσης αυτοκράτορας φέρθηκε με ευγένεια στον Μετίοχο διότι εκτιμούσε πολύ τον πατέρα του.
Στην Αθήνα παρά τις κατηγορίες που του απευθύνονταν κυρίως από τους Αλκμεωνίδες για τυραννία στη χερσόνησο, πέτυχε να διοριστεί ως ένας από τους δέκα στρατηγούς για το διάστημα 490 - 489. Οι Αθηναίοι τον θεωρούσανε τύραννο και εχθρό της δημοκρατίας διότι διατηρούσε προσωπική σωματοφυλακή όπως έκανε ο Πεισίστρατος, ο τύραννος των Αθηνών, ενώ παράλληλα καταγότανε από αριστοκρατική οικογένεια και είχε συνεργαστεί με τους Πέρσες στην εκστρατεία τους στην Σκυθία. Πολιτικός του αντίπαλος ήταν ο Θεμιστοκλής που επιθυμούσε να κάνει την Αθήνα ηγετική δύναμη στην Ελλάδα και να αναπτύξει ένα ναυτικό πρόγραμμα, δημιουργώντας ένα στόλο ανίκητο. Για αυτό και τον υποστήριζαν η ναυτική τάξη της Αθήνας, οι έμποροι και ορισμένοι λίγοι αριστοκράτες. Αντίθετα ο Μιλτιάδης πίστευε στην συνεργασία με τη Σπάρτη και στην ανάπτυξη ενός αγροτικού προγράμματος, που υποστηριζόταν από τους πλούσιους γαιοκτήμονες αριστοκράτες και τους μεσαίους αστούς. Προσωπικός σύμμαχος του Μιλτιάδη, λόγο αριστοκρατικής καταγωγής αλλά και επειδή είχε διακρίνει το ηγετικό του ταλέντο, ήταν ο Αριστείδης ο Δίκαιος. Αμέσως μετά την εκλογή του το 490, ως στρατηγός των ελληνικών δυνάμεων νίκησε τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα αφού πέτυχε να πείσει τον Καλλίμαχο να δοθεί εκεί η μάχη.
Το 489 οργάνωσε εκστρατεία στην Νάξο που είχε κατακτηθεί από τους Πέρσες έχοντας μάλιστα πείσει τους Αθηναίους να του χορηγήσουν 70 πλοία προκειμένου να εδραιώσει τη νίκη τους. Η εκστρατεία στη Νάξο πέτυχε και έβαλε ως επόμενο στόχο τη Πάρο την οποία όμως απέτυχε να καταλάβει ύστερα από 26 μέρες πολιορκίας. Ο Μιλτιάδης μάλιστα τραυματίστηκε από βέλος στο μηρό στη διάρκεια της πολιορκίας και μετά την επιστροφή του στην Αθήνα κατηγορήθηκε για προδοσία από τον Ξάνθιππο, με την κατηγορία ότι εκστράτευσε για προσωπικούς λόγους εναντίον της Πάρου. Γύρω από τον Ξάνθιππο, συνασπίστηκαν όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μιλτιάδη, δηλαδή ο Θεμιστοκλής και οι Αλκμεωνίδες. Στη δίκη του μεταφέρθηκε σε φορείο καθώς το πόδι του είχε μολυνθεί και είχε πρηστεί και δεν μπορούσε να μετακινηθεί, ενώ τον υπερασπίστηκε μόνο ο αδερφός του ο Στησαγόρας. Καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο αλλά αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων, ποσό τόσο μεγάλο που ούτε ο πλούσιος Μιλτιάδης δεν μπόρεσε να πληρώσει. Επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει το ποσό αυτό, ο Μιλτιάδης κλείστηκε στη φυλακή, όπου πέθανε λίγο αργότερα από τη γάγγραινα, λόγο της πληγής στο πόδι του. Το πρόστιμο πλήρωσε αργότερα ο γιος του Κίμων.
Πηγές
Μπελέζος Δ., Κωτούλας Ι., Γιαννόπουλος Ν., ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΣΕΙΡΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ, τεύχος 21, ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ, εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ, Μάρτιος 2006
Βούλγαρης Θ., Πασχαλίδου Μ., Κόλιου Κ., ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ, τεύχος 1, ΤΟ "Βήμα" ΙΣΤΟΡΙΑ, Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2003
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
***Οταν οι Αθηναίοι, συνειδητοποίησαν ότι ήταν ο επόμενος στόχος του περσικού στρατού και ότι χρειάζονταν οι ίδιοι βοήθεια, ενώ έστειλαν έναν αγγελιαφόρο στη Σπάρτη. Ο αγγελιοφόρος αυτός ήταν ο Φειδιππίδης και έκανε την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη, 220 χιλιόμετρα, σε 48 ώρες ενώ έφτασε στη Σπάρτη στις 9 Σεπτεμβρίου. Όταν έφυγε ο Φειδιππίδης, στις 7 Σεπτεμβρίου, οι Πέρσες αποβιβάζονταν στον Μαραθώνα και ετοιμάζανε το έδαφος για τη μάχη. Ο Αθηναίος ημεροδρόμος εξήγησε τη κατάσταση στους πέντε Έφορους και οι Σπαρτιάτες δέχθηκαν να στείλουν βοήθεια, όχι όμως πριν περάσουν δέκα μέρες, επειδή μεσολαβούσαν τα Κάρνεια.
Τα Κάρνεια και η Εβδόμη ήταν γιορτές της Σπάρτης προς τιμή του Απόλλωνος.
Συγκεκριμένα, τα Κάρνεια γιορτάζονταν ανά τετραετία προς τιμή του Καρνείου Απόλλωνος. Διαρκούσαν εννέα μέρες, από την 7η ως 15η του μηνός Καρνείου και ήταν πολεμικού χαρακτήρος. Αρχικά ο Κάρνειος λατρεύτηκε ως Θεός προστάτης της γονιμότητας και της συγκομιδής των καρπών, αλλά αργότερα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα.
Οι θυσίες γίνονταν από τον ιερέα που λεγόταν «Αγήτης» και τον βοηθούσαν στο έργο του οι λεγόμενοι «Καρνεάτες», οι οποίοι ήταν άγαμοι, εκλέγονταν με κλήρο και ήταν απαγορευμένο σ’ αυτούς να παντρευτούν μέσα στην επόμενη τετραετία. Οι «καρνεάτες» έμεναν κατά τη διάρκεια της γιορτής σε σκηνές έξω από τη πόλη. Μέσα σ’ αυτές μετείχαν στη γιορτή, συντρώγοντας οι εννέα Καρνεάτες, τρεις ανά κάθε σκηνή. Αυτό το μέρος της γιορτής λεγόταν «επισκήνια» και οι Καρνεάτες ήταν υποχρεωμένοι να υπακούουν σε όλα τα προστάγματα του Κήρυκος. Από το 676 της αρχαίας χρονολόγησης η γιορτή απόκτησε ιδιαίτερη λαμπρότητα και εμπλουτίστηκε με μουσικούς αγώνες και απαγγελία των ωδών του Τερπάνδρου.
Τα Κάρνεια εκτός από τη Σπάρτη γιορτάζονταν επίσης στη Σικυώνα, τη Μεσσήνη, τη Θήρα και την Κυρήνη. http
Η Εβδόμη ετελείτο την 7η εκάστου μηνός προς τιμή του Απόλλωνος Εβδομαγέτου επειδή ο αριθμός επτά είναι ο ιερός αριθμός του Θεού. Η γιορτή περιελάμβανε θυσίες και πομπή στην οποία ηγούντο επτά νέοι και επτά νέες.Τα Κάρνεια και η Εβδόμη ήταν γιορτές της Σπάρτης προς τιμή του Απόλλωνος.
Συγκεκριμένα, τα Κάρνεια γιορτάζονταν ανά τετραετία προς τιμή του Καρνείου Απόλλωνος. Διαρκούσαν εννέα μέρες, από την 7η ως 15η του μηνός Καρνείου και ήταν πολεμικού χαρακτήρος. Αρχικά ο Κάρνειος λατρεύτηκε ως Θεός προστάτης της γονιμότητας και της συγκομιδής των καρπών, αλλά αργότερα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα.
Οι θυσίες γίνονταν από τον ιερέα που λεγόταν «Αγήτης» και τον βοηθούσαν στο έργο του οι λεγόμενοι «Καρνεάτες», οι οποίοι ήταν άγαμοι, εκλέγονταν με κλήρο και ήταν απαγορευμένο σ’ αυτούς να παντρευτούν μέσα στην επόμενη τετραετία. Οι «καρνεάτες» έμεναν κατά τη διάρκεια της γιορτής σε σκηνές έξω από τη πόλη. Μέσα σ’ αυτές μετείχαν στη γιορτή, συντρώγοντας οι εννέα Καρνεάτες, τρεις ανά κάθε σκηνή. Αυτό το μέρος της γιορτής λεγόταν «επισκήνια» και οι Καρνεάτες ήταν υποχρεωμένοι να υπακούουν σε όλα τα προστάγματα του Κήρυκος. Από το 676 της αρχαίας χρονολόγησης η γιορτή απόκτησε ιδιαίτερη λαμπρότητα και εμπλουτίστηκε με μουσικούς αγώνες και απαγγελία των ωδών του Τερπάνδρου.
Τα Κάρνεια εκτός από τη Σπάρτη γιορτάζονταν επίσης στη Σικυώνα, τη Μεσσήνη, τη Θήρα και την Κυρήνη.
http://pantheon.20m.com/karneia.htm

Ο Ποσειδώνας και ο Αλφειός!

http://pyrron.blogspot.com/2009/04/blog-post_6298.html
Νερό, αρχαιότητα και Πολιτισµός

Οι περισσότεροι πολιτισµοί γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν γύρω από το νερό. Ειδικότερα, στις ακτές της Μεσογείου εµφανίστηκαν οι σηµαντικότεροι από αυτούς (Μίνωες, Αρχαίοι Έλληνες, Φοίνικες, Αιγύπτιοι, Άραβες, Ρωµαίοι). Σε αυτούς τους πολιτισµούς από την αρχαιότητα µέχρι σήµερα το νερό κατέχει ιδιαίτερα µεγάλη σηµασία. Δίνει ζωή, επιτρέπει την καλλιέργεια τροφής, τη µεταφορά αγαθών και το εµπόριο και µαζί µε όλα αυτά την ανταλλαγή πολιτιστικών στοιχείων. Αποτυπώνεται στη µυθολογία, στη φιλοσο-φία, στη θρησκεία, στα ήθη και έθιµα των λαών, άλλοτε εξυµνείται ως θεότητα και άλλοτε θεωρείται πηγή ζωής και ενέργειας, που χαρίζει δύναµη και καλή υγεία. Άλλες φορές το νερό προστατεύεται από θεότητες. Οι δρόμοι του νερού αποτέλεσαν για πολλά χρόνια τα φυσικά σύνορα της αρχαιότητας και πηγή ευημερίας.

Νερό και Μυθολογία

Τη σηµασία του ζωογόνου ρόλου των νερών τη βρίσκουµε στους µύθους πολλών λαών. Κάνοντας ένα ταξίδι µέσα στο χρόνο και φτάνοντας ως την προϊστορική εποχή, διαπιστώνουµε ότι οι προγονικοί λαοί της ανθρωπότητας είχαν πλήρη επίγνωση της ζωογόνου σηµασίας, αλλά και της φοβερής δύναµης των νερών. Για το λόγο αυτό τιµούσαν τα νερά ως θεότητες, τις οποίες παράλληλα, ζητούσαν να εξευµενίσουν.

Στους µύθους όλων των λαών, το νερό αποτέλεσε στοιχείο έµπνευσης και δοξασίας.Μένοντας στον πιο κοντινό µας χώρο, την ελληνική µυθολογία, θα ήταν λάθος να παραγνωρίσουµε ότι η ίδια η µυθολογία, σε κάποιες χαµένες στο χρόνο εποχές, «ποτίστηκε στα ιερά νάµατα των Ινδιών και της Περσίας», όπως λάθος θα ήταν να παραλείψουµε και την «µετανάστευση» της µυθοπλαστικής ελληνικής παράδοσης, «στις ιπποτικές παραδόσεις του Μεσαίωνα, που φτάνουν ως τη δηµιουργία των θεών του Βορρά». Με άλλα λόγια, εύκολα ανακαλύπτει κανείς ότι οι θεοί των Ινδιών, της Περσίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της βόρειας Ευρώπης, παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά καιύφος συγγένειας, που δεν µπορεί να είναι τυχαία, αλλά παραπέµπουν σε κοινή αφετηρία.Οι αρχαίοι Έλληνες, που τιµούσαν τα νερά σανθεότητες, φαντάζονταν τον Ωκεανό σαν έναν τεράστιο ποταµό, που ρέει γύρω από τη Γη, δεν είχεπηγές, ούτε εκβολές και ήταν πατέρας όλων των ποτάµιων θεών. Τρεις χιλιάδες Νύµφες και τρεις χιλιάδες ποταµοί ήταν τα παιδιά του Ωκεανού και της Τύθηος. Πολλές από τις Νύµφες, όπως οι Ναϊάδες, προστάτιδες των νερών, κατοικούσαν στα γλυκά νερά και διέθεταν δυνάµεις µαγικές και αναζωογονητικές.Πολλοί πολιτισµοί αναγνωρίζουν, εξάλλου, το γεγονός ότι η ζωή ξεκίνησε µέσα από το νερό και αυτό αποτυπώνεται στους µύθους, π.χ. η Αφροδίτη, θεά του έρωτα, της αναπαραγωγής και της ζωής, αναδύεται µέσα από το νερό.

Θεοί της θάλασσας

Κάποτε, οι αρχέγονοι λαοί και µετέπειτα κάτοικοι του ευρωπαϊκού χώρου, εγκατέλειψαν την κεντρική Ελλάδα, για να βαδίσουν προς τη Ανατολή. Στο δρόµο τους και όταν έφτασαν στις ακτές της Μικράς Ασίας και του Εύξεινου Πόντου, ήρθαν αντιµέτωποι µε τη θάλασσα και τα θαύµατά της, που τους δηµιούργησε πλήθος από εικόνες και µύθους, συνυφασµένους µε τα θρησκευτικά συναισθήµατα, που προκαλούσαν οι δυνάµεις της φύσης. Επίσης, οι θαλασσοπόροι Έλληνες επιστρέφοντας στον ελλαδικό χώρο, ένιωθαν την ακαταµάχητη γοητεία της θάλασσας και ήταν φυσικό να δηµιουργήσουν σηµαντικούς µύθους για τη θάλασσα, που εµπλουτίστηκαν από τη µεταφορά παραδόσεων. Ένας από αυτούς τους µύθους ήταν ο µύθος του Νηρέα. Ο «άλιος γέρων» Νηρέας, ζούσε σε ένα λαµπερό ανάκτορο, που βρισκόταν στο βάθοςτων υδάτων, και αντιπροσώπευε την «αγαθή θάλασσα που δεν εξαπατά και δεν φοβίζει τον άνθρωπο». Άλλη θαλάσσια θεότητα, ο Πρωτεύς, εκπροσωπεί την αστάθεια της θάλασσας, αλλά επειδή γνωρίζει την µαντική τέχνη, καθοδηγεί τους ναυτικούς. Η θεότητα Ίρις παρουσιάζεται µετά τη θύελλα, για να καθησυχάζει τους ανθρώπους. Σηµαντικός θεός και ο Γλαύκος (από το γλαυκό χρώµα της θάλασσας), ο οποίος εκπροσωπεί την θαλάσσια ζωή και η παράδοση λέει πως πρώτα ήταν ένας φτωχός ψαράς.Ωστόσο, η σηµαντικότερη θεότητα των νερών, ήταν ο Ποσειδώνας (Ποσίδης ή Ποσιδάων, λέξη ταυτόσηµη µε την σανσκριτική Ιδάσπατι που σηµαίνει «άρχων των νερών»), ο θεός του υγρού στοιχείου µε όλες τις µορφές του. Για τις ηπειρωτικές περιοχές ήταν ο θεός των ποταµών, που ποτίζουν και γονιµοποιούν τη γη και ο θεός των πηγών, που είχε στην κυριαρχία του και τις λίµνες. Σύµφωνα µε το θρύλο είχε την κατοικία του στον Αλφειό ποταµό. Ο αγαθός θαλάσσιος θεός, που ανακάλυψαν οι Αργοναύτες στις ακτές της Λιβύης, ήταν ο Τρίτων, που βοηθά τους Αργοναύτες να βρούνε το δρόµο τους και να µη χαθούν. Αλλά, ύστερα από τη «µετανάστευσή» του στην Ελλάδα, ο Τρίτων αποκτά και ένα νέο πρόσωπο, που εκφράζει τη θυµωµένη και την άγρια θάλασσα. Τέλος, να µην ξεχνάµε τις θαλασσινές Σειρήνες που κατοικούν στον πορθµό της Σικελίας και εκφράζονται από δύο άγριες οντότητες, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Στην Ισλανδική – Νορβηγική Μυθολογία ο Νγιορρ είναι ο θεός της θάλασσας, ενώ ο γιος του ο Φρέυρ είναι ο θεός της φύσης και της νεραϊδοχώρας Αλφχάιµ. Οι Εσκιµώοι µιλούν για τη Σέντνα, θεά της θάλασσας. Η Σέντνα ήταν ένα κορίτσι που αρνήθηκε τους µνηστήρες της και αποφάσισε να παντρευτεί ένα πουλί. Ο πατέρας θύµωσε, σκότωσε τον άντρα της και την έβαλε σε µια βάρκα, για να τη γυρίσει πίσω στο σπίτι.Στην επιστροφή, όµως, σηκώθηκε τρικυµία και ο πατέρας έριξε το κορίτσι στη θάλασσα, παρά τηναπελπισµένη της προσπάθεια να γαντζωθεί στη βάρκα. Έτσι, εκείνη έφτασε στο βυθό και από εκεί προσέχει όλα τα πλάσµατα της θάλασσας. Κάθε φθινόπωρο γίνονται µεγάλες γιορτές προς τιµήν της.

Οι Ινδιάνοι Κούνια του Παναµά πιστεύουν ότι ο Ωκεανός σχηµατίστηκε, όταν ένας ηµίθεος, ο Ιµπέλελους, κατόρθωσε να κόψει µετά από πολλές προσπάθειες το δέντρο από αλάτι, που το στήριζαν τα ίδια τα σύννεφα.

Θεοί ποτάµιοι

Στα οµηρικά έπη, ο Ωκεανός παρουσιάζεται ως στοιχείο αρχέγονο του κόσµου, ως η αρχή του ρευστού στοιχείου µε τις διάφορες µορφές του, που η φαντασία των ανθρώπων τον έβλεπε «ως έναν απέραντο ποταµό, που περιβάλλει τη γη και καθόλου δεν ταυτίζεται µε τη θάλασσα». Στον Ηράκλειτο είναι «η πρώτη αρχή, το πλαστουργό των πάντων στοιχείο». Για να δηµιουργηθεί αυτός ο ποτάµιος θεός, έφτανε να παρακολουθήσει κανείς τη φύση στις παραποτάµιες περιοχές, µε τα δέντρα και τα φυτά πάντα σε θαλερή κατάσταση, µε τις γενιές των ανθρώπων και των ζώων, που ποτίζονται από τα νερά, να έρχονται και να παρέρχονται, ενώ ο ποταµός να παραµένει ζωντανός και ανεξάντλητος. Στον ελλαδικό χώρο, όλοι σχεδόν οι ποταµοί θεοποιήθηκαν από τους ανθρώπους. Ο Ίναχος, ο Ασωπός, ο Κηφισός, ο Πηνειός, ο Αλφειός, ο Ιλισός, ενώ ο µεγαλύτερος ποτάµιος θεός ήταν ο Αχελώος. Το ίδιο συνέβαινε και στην Ασία µε τους θεϊκούς ποταµούς, τον Κάικο, τον Έρµο, τον Κάυστρο, τον Μαίανδρο, τον Σαγγάριο. Τιµές θεών απέδιδαν και οι Έλληνες στους ξένους ποταµούς Νείλο, Φάσι, Ίστρο, Ηριδανό. Σηµαντική θέση στη µυθολογία έχουν και «οι κόρες της καταιγίδας» οι Νύµφες. Στην Αρκαδίαέχουν καταγραφεί τελετές µε σκοπό να εξευµενίσουν τις Νύµφες σε εποχές ξηρασίας, ενώ ανάλο-γες τελετές καταγράφονται στο Ριγ-Βέδα (συλλογήιερών ύµνων των Αρίων), στις αρχές του 19ου αιώνα ακόµα, στη Βρετανία και την Ουαλία.Ο Ποσειδώνας λατρευόταν στη Βοιωτία, µια περιοχή πλούσια σε νερά, στην οποία βρισκόταν και η λίµνη της Κωπαΐδας. Η ένωση των νερών και της γης, από την οποία γεννιούνται οι καρποί, που τρέφουν το ανθρώπινο είδος, εκφράζονται στη µυθολογική γλώσσα µε την ερωτική σχέση του Ποσειδώνα και των Νυµφών. Στην Τροιζηνία υπήρχε ο µύθος ότι ο πρώτος κάτοικος της χώρας, ο Ώρος είχε µια κόρη, τη Ληίδα. Η Ληίς (η καλλιεργηµένη γη) γονιµοποιήθηκε από τον Απόλλωνα και έφερε στον κόσµο τον Άλθηπο, δηλαδή τον θρεπτικό καρπό. Αλλά ο θεός των νερών έχει και την άλλη όψη, την άγρια, που πρέπει να εξευµενιστεί. Οι Τρώες για να τιµήσουν τον δικό τους θεό-ποταµό τον Σκάµανδρο, έριχναν ζωντανούς ίππους στα κύµατα. Τη Νύµφη Αρέθουσα ερωτεύτηκε ο ποταµός Αλφειός, όταν κάποτε εκείνη λούστηκε µέσα στα νερά του επιστρέφοντας από κυνήγι. Όταν της φανέρωσε τον έρωτα του, εκείνη το έβαλε στο πόδια και ο Αλφειός την κυνήγησε, για να τη σταµατήσει. Η θεά Άρτεµη επενέβη, για να τη βοηθήσει και µεταφέροντάς την µε ένα σύννεφο, τη µετέτρεψε σε πηγή, σε ένα νησί κοντά στις Συρακούσες. Ο Αλφειός τότε χύθηκε στη θάλασσα, για να τη φτάσει, προσέχοντας, ωστόσο, να µην ανακατέψει τα νερά του µε εκείνα του πελάγους, για να µπορέσει να ενωθεί µε τα καθαρά νερά της Αρεθούσας.

Στην Αιγυπτιακή Μυθολογία, ο Κνεπ, ο αιώνιος κρυµµένος θεός παριστάνεται µε ένα φίδι που βγάζει το κεφάλι του έξω από το νερό. Ο ποταµός Νείλος, που έδινε ζωή στην περιοχή και επέτρεπε τις καλλιέργειες και τη µεταφορά των αγαθών θεωρούνταν θεός. Οι Αιγύπτιοι πρόσεξαν ότι η στάθµη του Νείλου ανέβαινε πολύ και πληµµύριζε τις γύρω εκτάσεις κάθε περίπου 365 µέρες. Σύµφωνα µε αυτό δηµιούργησαν το ηµερολογιακό έτος. Επίσης, για να µπορούν να υπολογίζουν και να ξαναχωρίζουν τα χωράφια τους µετά τις πληµµύρες ανάπτυξαν πρώτοι τη γεωµετρία.Στα θέλγητρα των νερών αναφέρεται µια ασιατική τελετή, όπου οι κάτοικοι της Προύσας, τιµούσαν τον σύντροφο του Ηρακλή, τον Ύλα, που έπεσε θύµα της γοητείας τους και χάθηκε.

Στην Κίνα, τη νοτιοανατολική και κεντρική Ασία, ο δράκοντας ποταµός διασπείρει στη γη την τάξη και τη γονιµότητα.

Στους Ισλανδικούς – Νορβηγικούς µύθους, σύµφωνα µε τις συλλογές ποιηµάτων (Eddas), το πρώτο ον, ο γίγαντας Ύµιρ, γεννιέται από το νερό της τήξης των πάγων από τους δώδεκα ποταµούς, που πηγάζουν από την πηγή Βάργκελµιρ. Από τον πάγο που έλιωνε, δηµιουργήθηκε και µια αγελάδα, η Αουντούµλα, µε το γάλα της οποίας τρεφόταν ο γίγαντας Ύµιρ. Μέσα από τον πάγο γεννιούνται και οι άλλοι γίγαντες και οι θεοί. Από τον τόπο των Θεών, την Άσγκαρ, υψώνεται το δέντρο Ύγκντρασιλλ, ο άξονας του κόσµου. Οι ρίζες απλώνονταν σε τρεις τόπους, την Νέφλχαϊµ µε την πηγή Βάργκελµιρ, την Γιότουνσχάιµ µε την πηγή της Σοφίας, καθώς και την Μίντγκαρ, όπου µαζεύονταν οι µέλισσες που έφτιαχναν το καλύτερο µέλι στον κόσµο. Νερό, Έθιµα και Λαϊκές Δοξασίες

Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας υπάρχουν έθιµα, που κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι θα τους εξασφαλίσουν υγεία και ευτυχία. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς οι άνθρωποι συνήθιζαν να πηγαίνουν στις δηµόσιες βρύσες τους, για να γεµίσουν τις στάµνες τους µε το καινούριο αγιοβασιλιάτικο νερό. Για να καλοπιάσουν τη νεράιδα ή το ξωτικό που θεωρούσαν ότι κατοικούσε στις πηγές, τους πρόσφεραν σπόρους και γλυκίσµατα (µειλίγµατα), για να γλυκάνουν τα νερά τους. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η νοικοκυρά σηκωνόταν και πήγαινε στη βρύση, να πάρει το «αµίλητο νερό». Λέγεται έτσι, γιατί δε µιλούσε σε κανέναν ούτε όταν πήγαινε, ούτε ερχόταν. Στη βρύση έριχνε σιτάρι ή τυρί και έλεγε: «Όπως τρέχει το νερό, να τρέχει το µπερκέτι στο σπίτι σας». Μετά, γύριζε στο σπίτι της µε το νερό, χωρίς να βγάζει τσιµουδιά και µόλις έµπαινε στο σπίτι έλεγε: «Χρόνια πολλά» στους δικούς της. Το αµίλητο νερό το έχυνε στις τέσσερις γωνιές του σπιτιού, «για να τρέχουν όλη τη χρονιά τα καλούδια σαν το νερό». Μετά πραγµατοποιούσαν και διάφορες µαντικές τελετουργίες.

Πηγή :http://209.85.129.132/search?q=cache:GvdaZ-5aEWYJ:www.watersave.gr/site/images/stories/PDFs/05ekp.pdf+%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%AF+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%85%CE%B3%CF%81%CF%8C+%

Αναρτήθηκε από Υπερνεφέλιος

Ενδείξεις ελληνικής τεχνολογίας στην Γερμανία πριν από το 1600 π.Χ.!

Η καλή και η ατάσθαλη Ιστορία
Η Ιστορία είναι μία ερμηνεία του υλικού και άυλου πολιτισμού κάθε εποχής. Η καλή Ιστορία. Η άλλη, η γραπτή, είναι πάντοτε το όργανο των ηγεμόνων και των νικητών. Ας διαβάσουμε λοιπόν την Ιστορία όχι μόνο από τους σημερινούς ιστορικούς, αλλά κυρίως από τις αποδείξεις, τα υλικά μίας εποχής 3600 χρόνια πριν.Είναι γνωστά τα ευρήματα στο Bernstorfer Berg της Βαυαρίας, και η συσχέτιση τους με τον ελληνικό πολιτισμό (εφημ. Καθημερινή, περιοδικό ΙΧΩΡ, Dr. Karl-Heinz Riedler), τα οποία αφήνουν πλέον ανοικτά ερωτήματα στην επιστημονική κοινότητα για ελληνικές ενδείξεις στην Γερμανία ακόμα πριν από το 1200 π.Χ.
Θρίλερ: Αρχαιολογία
Η ελβετική αστυνομία στις 23 Φεβρουαρίου 2002 μετά από συναρπαστική περιπέτεια που θα άξιζε να κινηματογραφηθεί, κατάσχει μέσα σε ένα ξενοδοχείο στη Βασιλεία (Basel, Ελβετία) κλοπιμαία από την εποχή του χαλκού. Ήταν αυτά που είχαν ευρεθεί από κυνηγούς θησαυρών τον Ιούλιο του 1999 στην Νέμπρα κοντά στην Λειψία (πρώην Ανατολική Γερμανία). Βέβαια, οι κυνηγοί θησαυρών δεν είχαν ιδέα τι τεράστιο αρχαιολογικό θησαυρό ανακάλυψαν. Το αντικείμενο 32 εκατοστών το οποίο βρήκε ο ανιχνευτής μετάλλων το νόμιζαν (λόγω της ακαθαρσίας η οποία το κάλυπτε) ...για καπάκι! Αργότερα η αρχαιολογία ανακάλυψε ότι επρόκειτο για μια από τις αρχαιότερες απεικονίσεις του νυχτερινού έναστρου ουρανού:Ο δίσκος της Νέμπρα μαζί με δύο σπαθιά και εργαλεία!
Η συγκλονιστική ανακάλυψη
O Hans Christian Wunderlich του νομαρχιακού υπουργείου αρχαιολογίας, αποσπώντας ένα μικροσκοπικό κομματάκι από τα σπαθιά, καταφέρνει να χρονογραφήσει με απόλυτη ακρίβεια ένα συνταρακτικό γεγονός. Η κατασκευή εντάσσεται στο 1600 π.Χ. ! Την ίδια εξακρίβωση έκανε επίσης ο Dr. Ernst Pernicka*, καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας του πανεπιστημίου της πόλεως Tübingen, ο οποίος είναι επίσης προϊστάμενος τουνεοσυσταθέντος Ινστιτούτου αρχαιομετρίας. Με την μέθοδο »210« την οποία ο ίδιος ανακάλυψε, αποδεικνύεται το αυθεντικό των ευρημάτων σε ποσοστό 99,9%.Βέβαια δεν είναι μόνο η χρονολογία το συνταρακτικό γεγονός, αλλά οι γεωγραφικοπολιτισμικές συγκυρίες. Μέχρι προ τινός οι γνώσεις που είχαμε για την αρχαία Γερμανία και την επιρροή ελληνικού πολιτισμού ήταν ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Τώρα αλλάζει ριζικά το σκηνικό.
Ο δίσκος της Νέμπρα αδιάψευστη απόδειξη ελληνικής παρουσίας
Ο καθηγητής αστρονομίας του πανεπιστήμιου της πόλεως Μπόχουμ Wolfhard Schlosser, απέδειξε ότι επρόκειτο για ημερολόγιο, και μάλιστα βασισμένο στις Πλειάδες, έτσι ώστε οι χωρικοί να ξέρουν πότε να σπείρουν και πότε να θερίσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι παρόμοιες συμβουλές για τους χωρικούς βασισμένες στις Πλειάδες έδινε και ο Ησίοδος πριν 2700 χρόνια. Και η ερώτηση: πώς ήξεραν οι Γερμανοί των αστερισμό των Πλειάδων; Και γιατί τις ονόμασαν επίσης Πλειάδες(Plejaden); Οι Πλειάδες ήταν γνωστές στους Έλληνες από την μυθική ακόμα εποχή, οι κόρες του Άτλαντος.
Ελληνική κατασκευή;
Ο διάσημος αστρονόμος, ο οποίος έχει σπουδάσει επίσης φυσική και ιστορία, του πλανητάριου του Αμβούργου, ο Rahlf Hansen λέει ότι είναι γνωστό ότι η τεχνογνωσία με την οποία είναι λαξευμένος ο χρυσός στον δίσκο, προήλθε με σιγουριά από την Ελλάδα. Κατά δική του εκδοχή υπήρχε εξαγωγή τεχνογνωσίας από την Ελλάδα και την Τροία προς την Γερμανία.
*Πρόσφατα έγινε υπεύθυνος ανακαφών στην Τροία
N.Σάμιος

Ο „ιερός“ τομέας GOSECK

Ωχριούν οι πέτρες του Stonehenge στην Αγγλία μπροστά στην ηλικία της κατασκευής του Goseck. Είναι βλέπετε κατά 1800 χρόνια νεώτερες! Μόνο σε 25 χιλιόμετρα από το Γκόσεκ, βρέθηκε και ο δίσκος της Νέμπρα. Αλλά ας δούμε τι είναι αυτό το Γκόσεκ. Είναι ένα ξύλινο στρογγυλό οχύρωμα με τρις πύλες και με τέφρωμα το οποίο χρονολογείται στο 5000 – 4800 π.Χ. Δύο από τις τρις πύλες ήταν έτσι κατασκευασμένες ώστε να υποδεικνύουν με τις ηλιακές ακτίνες το χειμερινό ηλιοστάσιο. Ο καθηγητής Dr. François Bertemes, διευθυντής του ινστιτούτου προϊστορικής αρχαιολογίας στο Halle- Wittenberg, ισχυρίζεται ότι είδη το 7000 π.Χ. μετακινήθηκαν πληθυσμοί από την Ανατολία προς την Ελλάδα και κουβάλησαν ζώα και σιτηρά μαζί τους, συμπέρασμα που βγάζει κατόπιν αναλύσεων DNA. Είμαστε σίγουροι, λέει, ότι ήταν Ινδοευρωπαίοι/ Ινδογερμανοί (εδώ είναι καλό να γνωρίζουμε ότι ο όρος Ινδοευρωπαίος δεν υπονοεί την προτεραιότητα της Ινδίας, αλλά ότι οι Ευρωπαίοι-πιθανώς Πελασγοί-, κατοίκησαν την Ινδία). Βέβαια, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι αστρονομικές γνώσεις προήλθαν από τους Χαλδαίους, Βαβυλώνιους ή ακόμα και Αιγυπτίους. Όχι για να τους υποτιμήσουμε. Είχαν όντως μεγάλο πολιτισμό, αλλά σε κύριο βαθμό η Αστρονομία τους ήταν βασισμένη όχι στον ήλιο, αλλά στην σελήνη! Η εκδοχή ότι οι αστρονομικές γνώσεις των αρχαίων Γερμανών έχουν την καταγωγή τους στην Μεσοποταμία είναι μάλλον ατυχής. Η πιθανότητα έντονης παρουσίας Ελλήνων στην Γερμανία καθώς οι Έλληνες πάντα βάση είχαν τον ήλιο, είναι μεγάλη. Επίσης η εκδοχή να είχαν και κοινούς Θεούς φαίνεται τεκμηριωμένη. Και πιθανότατα και τον Θεό Παν. Βρέθηκαν στο Γκόσεκ υπολείμματα αυλού. Και ξέρετε πώς ονομάζουν οι Γερμανοί τον αυλό; Παν-φλέτε (Panflöte). Μετάφραση: η φλογέρα (αυλός) του Παν(ός).
Αρθρογραφία:Περιοδικά Ιχώρ, ΡΜ History, Abenteuer Archäologie, Ν.Σάμιος

Παραχαράξεις της Ελληνικής Γραμματείας

Αριστόβουλος του Πανέα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Αριστόβουλος έζησε στην Αλεξάνδρεια τον 3ο-2ο αιώνα π.Χ. και υπήρξε Ιουδαίος περιπατητικός φιλόσοφος, ιδρυτής της Ιουδαϊκής Αλεξανδρινής Σχολής. Ενδεικτικά της χρονικής περιόδου που έζησε και έδρασε είναι η βασιλεία του Πτολεμαίου Ε' του Επιφανούς (204-181 π.Χ.), του οποίου υπήρξε δάσκαλος και σύμβουλος, καθώς και του Πτολεμαίου Στ' του Φιλομήτορος (187-146 π.Χ.), στον οποίο αφιέρωσε το σημαντικότερο βιβλίο του, Εξηγήσεις της Μωυσέως Γραφής ή του Μωυσέως Νόμου, μια ερμηνεία αλληγορική της Πεντατεύχου.Το έργο του αυτό εμπεριέχει και τον πυρήνα της διδασκαλίας του. Με αυτό προσπάθησε να αποδείξει ότι πηγή της ελληνικής φιλοσοφίας, από τον Όμηρο και έπειτα, υπήρξε η Παλαιά Διαθήκη, ισχυριζόμενος ότι όλοι οι Έλληνες στοχαστές είχαν εντρυφήσει σε αυτήν και είχαν επηρεαστεί από το περιεχόμενό της. Για να θεμελιώσει την αυθαίρετη αυτή άποψή του, από τη μια μεριά πλησίαζε, με την τεχνική της αλληγορικής ερμηνείας, χωρία της Παλαιάς Διαθήκης στις αντιλήψεις Ελλήνων φιλοσόφων, όπως του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, του Πλάτωνα κ.α., και από την άλλη , ως άριστος ελληνιστής που ήταν, παραχάραζε ελληνικά κείμενα ή έπλαθε νόθα χωρία, τα οποία απέδιδε σε Έλληνες ποιητές και φιλοσόφους. Τόση ήταν η αληθοφάνεια των διξασιών του, ώστε να παραπλανήσει και να παρασύρει σε αυτές πο΄λλούς χριστιανούς θεολόγους, μέχρι και τους Πατέρες της εκκλησίας, από τους οποίους στη συνέχεια καταβλήθηκαν προσπάθειες, προκειμένου να εναρμονίσουν τον θαυμασμό τους προς την ελληνική φιλοσοφική σκέψη με την αντίληψή τους για την υπεροχή και τη θεία προέλευση των διδασκαλιών της Βίβλου.

Παπαρρηγόπουλος εναντίον Σάθα.

Σάθας: «Το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό.»
Παπαρρηγόπουλος: «Ως επιστήμων
δεν λέγω όχι, ως Έλλην όμως...»
Aντικείμενο της ιστορικής έρευνας του Κωνσταντίνου Σάθα (1842-1914) υπήρξε στην αρχή ο Ελληνικός Μεσαίωνας και κατόπιν αποκλειστικά σχεδόν η Τουρκοκρατία. Υπήρξε ο μεγαλύτερος Έλληνας ιστοριοδίφης, φιλόπονος ερευνητής και εκδότης χειρογράφων του Νέου Ελληνισμού. Ερεύνησε επί δεκαετίες για την ανεύρεση παλαιών χειρογράφων τις βιβλιοθήκες και τα αρχεία της Λευκάδας, Ζακύνθου, Κωνσταντινούπολης, Βιέννης, Παρισίων, Πράγας, Βερολίνου, Αμβούργου, Κοπεγχάγης, Μονάχου, Φλωρεντίας, Πίζας, Γένοβας, Μιλάνου, Βενετίας κ.α. κι έφερε στο φως πολύτιμα μεσαιωνικά και νεοελληνικά κείμενα. Το έργο του, που υπερβαίνει τις 15.000 σελίδες, αποτελεί τεράστια προσφορά στην έρευνα του μεσαιωνικού Ελληνισμού.



Ο Σάθας εργαζόταν με τη συναίσθηση, ότι βοηθούσε το έθνος να αποκτήσει ιστορική αυτογνωσία κι αυτοπεποίθηση. Οι ιδέες του όμως, επειδή στάθηκαν αντίθετες στη θεωρία του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, συνάντησαν τη σφοδρή αντίδραση του Κατεστημένου με προεξάρχοντα τον υποστηρικτή του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Στα 1887 ο Σάθας έφτασε να αρνηθεί πλήρως την ελληνικότητα του Βυζαντίου, γεγονός που προκάλεσε την οργή του Παπαρρηγόπουλου. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η υιοθέτηση από το κράτος της ρωμιοσύνης των θεωριών του Παπαρρηγόπουλου με παράλληλο πλήρη παραγκωνισμό του τεράστιου έργου του Σάθα, το οποίο ακόμη και σήμερα παραμένει στους περισσοτέρους Έλληνες άγνωστο.


Εκείνο που χαρακτηρίζει το Σάθα ως ερευνητή είναι η διαπίστωση, ότι, παρά το γεγονός ότι το έργο του καλύπτει μία αξιόλογη ποικιλία θεμάτων (ελληνικές επαναστάσεις, Έλληνες στρατιώτες, γεωγραφία του ελληνικού χώρου, εμπόριο, οικονομία, ναυτιλία, τυπογραφία, εφημερίδες, δημώδη λογοτεχνία και γλώσσα, συλλογές κειμένων και εγγράφων, βιογραφίες), διακρίνεται από συνέπεια στους στόχους και τις αναζητήσεις, έτσι που να μην αποτελείται από ασύνδετες μεταξύ τους και περιστασιακές συγγραφές, αλλά που να συγκροτεί ένα σύνολο απόψεων επί του νεοελληνικού γίγνεσθαι, που ήταν και ο μοναδικός σκοπός της έρευνάς του. Σαράντα και πλέον χρόνια συνεχούς κι επίπονης εργασίας χρειάσθηκαν, για να ανακαλυφθούν, να μελετηθούν και να τυπωθούν πολύτιμα κείμενα της Βυζαντινής Γραμματείας κι ιστορικά ντοκουμέντα του Μεσαιωνικού και Νεώτερου Ελληνισμού.

Ο Κ. Σάθας (το πλήρες του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Σαθόπουλος) κατ’ αρχάς σπούδασε Ιατρική, αρκετά νωρίς όμως την εγκατέλειψε, για να επιδοθεί στις ιστορικές μελέτες. Ακαταπόνητος και ακατάβλητος ερευνητής και μελετητής της Ιστορίας του Νεοελληνικού Έθνους κατόρθωσε με την επί μισό περίπου αιώνα έρευνα των αρχείων πολλών Δυτικών βιβλιοθηκών και αγνώστων μέχρι της εποχής του ιστορικών πηγών, όπως και με την δημοσίευση έργων αγνώστων Ελλήνων χρονογράφων, να φέρει στο φως αμύθητους θησαυρούς της Μεσαιωνικής Ελληνικής Ιστορίας και της πνευματικής ζωής του Ελληνισμού στη δραματικότερη ίσως περίοδο όλης της Ιστορίας του. Πέθανε πάμπτωχος κι εγκαταλελειμμένος σε μια σοφίτα στο Παρίσι, με την πικρία, ότι δεν βοηθήθηκε στο εκδοτικό του έργο.

Σάθας: Ούτε αρχαιολάτρης ούτε βυζαντινολάτρης
Στην εποχή του, που η πνευματική ηγεσία του τόπου προσπαθούσε να σκιαγραφήσει την πορεία του Ελληνισμού μέσα στους αιώνες, ο Σάθας δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος. Συμμετείχε έντονα σε όλο τον προβληματισμό, αλλά διαφοροποιούνταν και από τις δύο ομάδες που είχαν δημιουργηθεί τότε, τους αρχαιολάτρες και τους βυζαντινολάτρες. Στα 1867, χρονιά που εκδόθηκαν τα «Νεοελληνικά Ανέκδοτα», απέρριπτε την προγονολατρία και την αρχαιολατρία ως γελοίες και άχρηστες.

Όσον αφορά στην επιχείρηση «απόδειξης» της εθνικής διαχρονικής ενότητας, που υποστήριξε ο Ζαμπέλιος πρώτα και σθεναρά, κατόπιν ο Παπαρρηγόπουλος, υπήρχε το κενό του Βυζαντίου, που έπρεπε να καλυφθεί, ώστε να αποκατασταθεί η συνέχεια ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Ο Σάθας κατ’ αρχήν πίστευε, ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τη στήριξη οποιασδήποτε θεωρίας ήταν να προηγηθεί αυστηρή επιστημονική λαογραφική έρευνα, προκειμένου να αποθησαυρισθούν όλες οι εθνικές παραδόσεις και ο γλωσσικός μας πλούτος. Η ιστορική συγγραφή έπρεπε οπωσδήποτε να στηρίζεται στις πηγές της κάθε χρονικής περιόδου, και τέτοιες ήταν για την Βυζαντινή Περίοδο οι ιστορικοί συγγραφείς και για την Τουρκοκρατία οι ξένοι περιηγητές. Περισσότερο όμως τα έγγραφα των αρχείων, ειδικά των ξένων κρατών, ήταν εκείνα, που μαζί με τα λογοτεχνικά μνημεία και το λαογραφικό υλικό έδιναν στον ιστορικό το απαραίτητο και καλύτερο υλικό. Τα πορίσματα της έρευνας έπρεπε να είναι αντικειμενικά και προσεκτικά και να μην διαστρέφουν τα πράγματα «εις απόδειξιν προεσχηματισμένης ιδέας». Το έργο του Σάθα υπηρέτησε τόσο το αίτημα της συλλογής υλικού, όσο και την ιστορική σύνθεση.
...........
συνέχεια:
http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=456

O απεσταλμένος του Θεού της Bοτανικής

Αγάλματα του Διοσκουρίδη και της συζύγου του Κλεοπάτρας

Γόνος της ρωμαϊκής οικουμένης του πρώτου μεταχριστιανικού αιώνος ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης είναι εξοικειωμένος με την έλλογη φυσιολογία του Ιπποκράτους, την συνθετική φυσιογνωσία του Αριστοτέλους, την κωδικοποιημένη βοτανική του Θεοφράστου, τις νεωτερικές θεωρήσεις του Ερασιστράτου και Ηροφίλου.
Ο ΔIOΣKOYPIΔHΣ είναι, μετά τον πατέρα της Βοτανολογίας Θεόφραστο (372-287 π.Χ.), ο θεμελιωτής της Φαρμακολογίας. Μέσα από το πεντάτομο έργο του «Περί Yλης Ιατρικής» κέρδισε, μαζί με τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό, την ύψιστη θέση στην Ιστορία της Ιατρικής. Το έργο του, με μοναδικές απεικονίσεις φαρμακευτικών φυτών, έχει πρακτική αξία έως σήμερα.
Γεννημένος περί το 25 μ.Χ. στην Ανάζαρβο της Κιλικίας, κοντά στην Ταρσό, έγινε διάσημος την εποχή του Νέρωνα και του Βεσπασιανού. Ακολούθησε ως στρατιωτικός ιατρός τις ρωμαϊκές λεγεώνες και εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο γνωστούς χειρουργούς της εποχής του. Προκειμένου να απολαμβάνει τα προνόμια των Ρωμαίων πολιτών -τα οποία δεν παραχωρούνταν ακόμα σε μη Ρωμαίους- υιοθετήθηκε σε μεγάλη ηλικία από Ρωμαίο της οικογενείας των Πεδανίων και πήρε το επίθετο Πεδάνιος. Πέθανε γύρω στο 90 μ.Χ., ενώ θα πρέπει να έγραψε το «Περί Υλης Ιατρικής» περί το 70-77 μ.Χ.
Mε την ιδιότητα του στρατιωτικού ιατρού ο Διοσκουρίδης ταξίδεψε σε πολλές ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολής, από την Ελλάδα έως τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο. Ετσι, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τα φαρμακευτικά φυτά και τα ιατρικά παρασκευάσματα των πιο ανεπτυγμένων χωρών του τότε κόσμου. Με μοναδικό τρόπο και σύστημα κατέγραψε και περιέλαβε στο βιβλίο του όχι μόνο όλα τα τότε γνωστά φαρμακευτικά φυτά, αλλά και τις οργανικές και ανόργανες φαρμακευτικές ουσίες που συναντώνται στη φύση. Εντυπωσιάζει η παράθεση, για πρώτη φορά, των ονομάτων των φυτών και των παρασκευασμάτων σε διαφορετικές γλώσσες. Με αυτό τον τρόπο διευκολύνθηκαν η ενιαία ονομασία και η καταγραφή των διαφόρων φαρμακευτικών φυτών. Ο Διοσκουρίδης κατέταξε τις ουσίες αυτές όχι αλφαβητικά -όπως συναντάμε αργότερα σε αντίγραφα ή μεταφράσεις του έργου του- αλλά σε κατηγορίες ανάλογα με τα χαρακτηριστικά και τη δραστικότητά τους.
aπεσταλμένος του Θεού της Bοτανικής
Το «Περί Yλης Ιατρικής», ή «De materia medica», όπως έγινε γνωστό στη Δύση, χωρίζεται σε πέντε «βιβλία». Eνα από αυτά είναι αφιερωμένο στα θεραπευτικά φυτά, τις αλοιφές και τα έλαια, το δεύτερο στα ζωικής ή φυτικής προέλευσης προϊόντα που έχουν φαρμακευτική χρήση, όπως το μέλι, το γάλα, το λίπος, το σιτάρι και τα κηπευτικά. Το τρίτο και το τέταρτο περιγράφουν συστατικά από δέντρα και ρίζες, και το τελευταίο τα κρασιά, τα αλκοολούχα και τα φάρμακα που περιλαμβάνουν συστατικά ορυκτών. Το Παράρτημα αναφέρεται στα δηλητήρια και τα αντίδοτά τους. Τα διάφορα φάρμακα είναι χωρισμένα σε ομάδες, όπως τα αφροδισιακά, τα αντιδιαρροϊκά, τα υπακτικά κ.ά. Το έργο αυτό ήταν ήδη πολύ γνωστό στην εποχή του Γαληνού (130-199 μ.Χ.) και μεταφράστηκε στα Συριακά, τα Λατινικά και τα aραβικά. Το παλαιότερο αντίγραφο που διασώθηκε είναι του 512 μ. Χ. και απεικονίζει 391 φυτά. Το πρωτότυπο του Διοσκουρίδη φαίνεται ότι περιείχε 435 φυτά, 400 από τα οποία αναφέρει και ο Ορειβάσιος (343-403) στο βιβλίο του «Ιατρικαί συναγωγαί». Ο Διοσκουρίδης, αναλύοντας συστηματικά τα φυτικά (794), τα ζωικά (104) και τα ορυκτά (105) προϊόντα, φθάνει σε ένα σύνολο 1.003 διαφορετικών ουσιών, οι οποίες αναμιγνυόμενες μεταξύ τους δημιουργούν ένα τεράστιο συνταγολόγιο.
Από την Αρχαιότητα έως την Αναγέννηση, και αργότερα με την τυπογραφία, το «Περί Yλης Ιατρικής» διαθόθηκε σε όλες τις τότε γνωστές γλώσσες στη Δύση και στην Ανατολή, και έως τον 19ο αι. υπήρξε πρότυπο για όλα τα φαρμακευτικά βιβλία. Οι Αραβες μάλιστα απεκάλεσαν τον Διοσκουρίδη «Απεσταλμένο του Θεού της Bοτανικής».
Το πλέον γνωστό και πολύτιμο αντίγραφο είναι αυτό που φυλάσσεται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Βιέννης (Cod med.gr. 1). Αντιγράφτηκε κατ' εντολήν των κατοίκων και των συντεχνιών του Πέρα το 512 μ.Χ. και δωρήθηκε στην Ιουλιανή εξ Αμικίων. aλλα πολύτιμα αντίγραφα είναι ο Κώδικας της Νεαπόλεως του 512 μ.Χ., διάφοροι αραβικοί κώδικες, και οι περίφημοι τουρκικοί κώδικες στο Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης.
Στο Άγιο Όρος σώζονται 5 χειρόγραφα του Διοσκουρίδη, από τα οποία το Λαύρας Ω 75 (12ου αι.) είναι όχι μόνο το σημαντικότερο από τα χειρόγραφα αυτού του συγγραφέα αλλά και από όλα τα αποκείμενα σήμερα στο Άγιον Όρος.
Το έργο του "Περί ύλης ιατρικής"=(De Materia Medica) ήταν προϊόν προσωπικών παρατηρήσεων, απαλλαγμένο από προλήψεις και δεισιδαιμονίες,. Ήταν το πρώτο βιβλίο, που τυπώθηκε μετά την Αγία Γραφή.
Kατόρθωμα
Βέβαια, ο Διοσκουρίδης δεν ανακάλυψε ο ίδιος τις ιδιότητες όλων αυτών των φυτών. Οπως επισημαίνει ο E. Mπάουμαν στο βιβλίο του «Η Ελληνική Χλωρίδα», οι γνώσεις για τις θεραπευτικές ιδιότητες της φύσης χάνονται στα βάθη των αιώνων, και την πρώτη καταγραφή της θεραπείας με βότανα την οφείλουμε στο Θεόφραστο. Ομως το κατόρθωμα του Διοσκουρίδη είναι ότι είχε αναγνωρίσει ως θεραπευτικά 500 περίπου φυτά από τα 6.000 που υπάρχουν στην Ελλάδα (8%), ενώ σήμερα μόνο το 5% από τα 600.000 φυτά που φυτρώνουν παγκοσμίως έχει ερευνηθεί.
Το «Μέγα Κενταύριο», ένα από τα 70 κενταύρια που φυτρώνουν στην Ελλάδα και κρατά ακόμα το όνομά του «Χειρωνιά» ή «Αίμα του Ηρακλέους», μας θυμίζει ότι ο Κένταυρος Χείρων είχε επιθέσει το βότανο αυτό πάνω στην πληγή που του προξένησε ο Ηρακλής. O Διοσκουρίδης θεωρεί το βότανο αξιόλογο φάρμακο για τη θεραπεία των ανοικτών τραυμάτων.
Το «Ελένιον» είναι μάλλον το «Πάνακες Χειρώνιον» του Θεοφράστου, το σημερινό Inola heleniom. Οι ρίζες του περιέχουν τις ουσίες Αλαντολακτόνη, Ινουλίνη, κ.ά. και χρησιμοποιούνταν για τονωτικό, διεγερτικό, όπως και για τη θεραπεία νοσημάτων του αναπνευστικού ή της στηθάγχης. Και σήμερα χρησιμοποιείται σε χρόνιο βήχα ή χρόνιο έλκος δωδεκαδακτύλου. Στο εμπόριο το βρίσκουμε με το όνομα Hanopect ή μέσα στο ελιξήριο Mellissengeist.
Η ρίζα του φυτού Μανδραγόρας χρησιμοποιείτο ήδη από την ομηρική εποχή ως υπνωτικό ή/και ως παυσίπονο. Ο γιός του Ασκληπιού Μαχάων την είχε χρησιμοποιήσει πάνω στην πληγή του Φιλοκτήτη. Σε άλλες περιπτώσεις μασούσαν κομμάτι της για υπνωτικό. Ο Διοσκουρίδης έπαιρνε χυμό από τη ρίζα του Μανδραγόρα και έφτιαχνε αραιωμένο μείγμα για ελεγχόμενη δοσολογία, επειδή μεγάλες δόσεις μπορούσαν να είναι επικίνδυνες. Η ρίζα του Μανδραγόρα περιέχει αλκαλοειδή, όπως η Υοσκυαμίνη, η Σκοπολαμίνη και η Ατροπίνη. Ακόμα, υπάρχουν ομοιοπαθητικά φάρμακα που παρασκευάζονται από τη ρίζα του, όπως το Αnhaloniom, Claoparest κ.ά. Εχουν όμως αντικατασταθεί από καθαρά χημικά παρασκευάσματα. Οντας το πρώτο γνωστό υπνωτικό, ο Μανδραγόρας έχει επιλεγεί ως έμβλημα την Ελληνικής Αναισθησιολογικής Εταιρείας.
Η aτροπος, η σημερινή Αtropa belladonna, είναι ένας πολύ ψηλός θάμνος, τις τοξικές ιδιότητες του οποίου είχε περιγράψει ο Διοσκουρίδης. Στο βάρος μιας αρχαίας δραχμής μπορούσε να προκαλέσει φαντασιώσεις, σε διπλή δόση οι φαντασιώσεις κρατούσαν τέσσερις ημέρες, και σε τετραπλή δόση προξενούσε τον θάνατο. Δέκα ή δώδεκα καρποί είναι θανατηφόροι. Το όνομα Belladona (μπέλλα ντόνα) σημαίνει ωραία γυναίκα, γιατί μερικές σταγόνες του καρπού στα μάτια προκαλούσαν διαστολή της κόρης του ματιού, κάτι που παλιά θεωρούνταν ότι ομόρφαινε τις γυναίκες. Η ατροπίνη χρησιμοποιείται ακόμα στην Οφθαλμολογία, αλλά και ενάντια στη βραδυκαρδία ή/και ως αντίδοτο στις δηλητηριάσεις από εντομοκτόνα ή νευροτοξικά αέρια.
Το Υπέρικο του Διοσκουρίδη, αλλιώς «βάλσαμο ψυχής» και σήμερα σκέτο «βάλσαμο», χρησιμοποιείτο κυρίως για τη θεραπεία των πληγών. Σαν τσάι θεωρείται και σήμερα το καλύτερο αντικαταθλιπτικό, μετά τους αναστολείς της Σεροτονίνης. Στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι γνωστό με το όνομα St. John's Wort ή Johanneskraot, οι δε πωλήσεις του ξεπερνούν το 1 δισ. δολάρια τον χρόνο. Στην Ελλάδα φυτρώνει έξω από την πόρτα μας και οι γιαγιάδες μας το χρησιμοποιούσαν σαν παυσίπονο στα μωρά. Η αντικαταθλιπτική του δράση έχει ξεχαστεί.
Το ζουμί της καυκαλήθρας, το «Ιορδύλιον», το έδιναν, ανακατεμένο με κρασί, για ορισμένες νεφροπάθειες, τη δε μολόχα, τη «Μαλάχη», για τα δαγκώματα από δηλητηριώδη φίδια, ή χρησιμοποιούσαν τα λουλούδια της σαν τσάι, όπως σήμερα.
Oμως τα φαρμακευτικά φυτά που έχουν επιβιώσει έως σήμερα είναι άπειρα, και πάμπολλα εκείνα που η ιστορία και η μυθολογία μας έχουν συνδέσει με κάποια θεραπεία, ώστε είναι αδύνατον να χωρέσουν στη σύντομη αυτή αναφορά στη συμβολή του Διοσκουρίδη.
Βιβλιογραφία:
ΣTEΦaNOΣ ΓEPOYΛaNOΣΔιευθυντής Kαρδιοχειρουργικής MEΘστο Ωνάσειο Kαρδιοχειρουργικό Kέντρο
Brandenborg D., «Islamic miniatore painting in medical manoscripts». Roche, Basel, 1982.
Βούρος Ι., «Ελληνική Φαρμακοποιια», Αθήναι, 1837.
Διοσκουρίδης : «Περί Υλης Ιατρικής». Πανομοιότυπο αντίγραφο του Κώδικα της Νεαπόλεως. Μίλητος, Αθήνα, 2001.
Μπάουμαν Ε., «Η Ελληνική Χλωρίδα». Ελλην. Εταιρεία Προστασίας Φύσεως, Αθήνα, 1984.
Schoenfeld I.& P., «Heilpflanzenfoehrer», Kosmos Verlag, Stottgart, 2001.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_2_26/09/2004_1283309
http://3lyk-n-filad.att.sch.gr/secret/botana/Men/Theophrastos/Dioskouridis.htm
http://3lyk-n-filad.att.sch.gr/secret/botana/karaber/botanotherapia_anc_doctor.html

Πότε πλάστηκε ο Αδάμ;

Στο δρόμο Τρικάλων-Καλαμπάκας, 3 χιλιόμετρα πριν από τα Μετέωρα, ορθώνεται πάνω από το χωριό Θεόπετρα ένας βραχώδης ασβεστολιθικός όγκος, στη βορειοανατολική πλευρά του οποίου βρίσκεται το ομώνυμο σπήλαιο. Πρόκειται για τη δυτικότερη προϊστορική θέση της θεσσαλικής πεδιάδας, που βρίσκεται στους πρόποδες της οροσειράς Χάσια, η οποία αποτελεί και το φυσικό όριο μεταξύ Θεσσαλίας και Hπείρου. Tο σπήλαιο βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 100 μέτρα από την επιφάνεια της πεδιάδας και 280 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Μπροστά από το σπήλαιο ρέει ο ποταμός Λιθαίος, παραπόταμος του Πηνειού. Η είσοδος του σπηλαίου έχει διαστάσεις 17Χ3 μέτρα, ενώ ο κύριος θάλαμός του, περίπου τετράγωνος με μικρές πλευρικές κόγχες, έχει έκταση 500 τετραγωνικά μέτρα.
Η συστηματική ανασκαφική έρευνα κατέγραψε αφενός γεωλογικές επιχώσεις του Πλειστόκαινου και του Ολόκαινου, αφετέρου ανθρωπογενείς επιχώσεις, συνολικού πάχους περίπου 6 μέτρων. Aυτές βεβαιώνουν την αδιάκοπη χρήση του σπηλαίου κατά τη Μέση και Ανώτερη Παλαιολιθική, τη Mεσολιθική και τη Nεολιθική εποχή. Δείγματα (π.χ. κάρβουνο, ανθρώπινα οστά) προερχόμενα από τις επιχώσεις, που χρονολογήθηκαν με μεθόδους των φυσικών επιστημών, πιστοποιούν την κατοίκηση του σπηλαίου περίπου από το 50.000 μέχρι το 4000 π.X. Η χρήση του συνεχίστηκε περιοδικά και κατά την Eποχή του Xαλκού, αλλά και κατά τους ιστορικούς χρόνους, μέχρι και το 1955.
Eίναι η πρώτη φορά που στη Θεσσαλία τεκμηριώνεται σπηλαιοκατοίκηση κατά την Παλαιολιθική εποχή, αφού τα περισσότερα γνωστά ευρήματα της εποχής αυτής προέρχονται από υπαίθριες θέσεις. Επιπλέον το σπήλαιο της Θεόπετρας αποτελεί το μοναδικό, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, σπήλαιο στην Eλλάδα, όπου μπορεί να μελετηθεί και να χρονολογηθεί τόσο η μετάβαση από την Ανώτερη Παλαιολιθική στη Μεσολιθική όσο και το πέρασμα από τη Μεσολιθική στη Νεολιθική εποχή.
Στη στρωματογραφική ακολουθία της Θεόπετρας διακρίθηκαν τρεις ψυχρές περίοδοι: μια στη διάρκεια της Μέσης Παλαιολιθικής, μια στη διάρκεια της Ανώτερης Παλαιολιθικής και μια κατά την τελική Aνώτερη Παλαιολιθική, δηλαδή κατά το τέλος του Πλειστόκαινου.
H συστηματική ανασκαφική έρευνα και μελέτη του υλικού της Θεόπετρας διεξάγεται από το 1987 από διεπιστημονική ομάδα ερευνητών της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας, υπό την εποπτεία της N. Αποστολίκα-Κυπαρίσση.
Πηγή : http://www.fhw.gr/chronos/01/gr/pl/housing/theopfr.html

Σπαζοκεφαλιές για χριστιανούς!...

(Βασισμένο αυστηρά στις περιγραφές των ευαγγελιστών)
Απαντήστε στις παρακάτω ερωτήσεις:
1. Ποιός προσήλθε πρώτος στο μνήμα την Κυριακή το πρωί;
α. Μία γυναίκα.
β. Δύο γυναίκες.
γ. Τρεις γυναίκες.
δ. Περισσότερες από τρεις γυναίκες.

2. Πότε πήγε (πήγαν) στο μνήμα η γυναίκα(ες);
α. Όταν ήταν ακόμα σκοτάδι.
β. Αφού είχε ανατείλλει ο Ήλιος.

3. Οι γυναίκες πήγαν στο μνήμα, προκειμένου να:
α. Αλείψουν το σώμα του Ιησού με αρώματα.
β. Δούν μόνο το μνήμα.

4. Οι γυναίκες απόκτησαν κι ετοίμασαν τα αρώματα:
α. Την Παρασκευή, προτού νυκτώσει.
β. Αφού νύκτωσε το Σάββατο και μετά.

5. Ο πρώτος επισκέπτης (ες) στο μνήμα συνάντησε (-αν):
α. Έναν άγγελο.
β. Ένα νέο.
γ. Δύο άνδρες.
δ. Κανέναν.

6. Που βρισκόταν αυτός (οι), που συνάντησαν στο μνήμα;
α. Καθισμένος σε μία πέτρα έξω από το μνήμα.
β. Καθισμένος μέσα στο μνήμα.
γ. Όρθιοι μέσα στο μνήμα.

7. Αφού βρήκε (αν) τον τάφο άδειο η γυναίκα (ες):
α. Έσπευσαν να το πουν στους μαθητές.
β. Έφυγαν από το μνήμα, γιατί τρόμαξαν και δεν είπαν σε κανέναν τίποτε.

8. Ο αναστηθείς Ιησούς εμφανίστηκε πρώτα:
α. Στη Μαρία τη Μαγδαληνή.
β. Στον Κλεόπα και σε έναν άλλο μαθητή.
γ. Στη Μαρία τη Μαγδαληνή και την άλλη Μαρία.
δ. Μόνο στον Κηφά.

9. Ο Ιησούς παρουσιάστηκε για πρώτη φορά:
α. Κάπου μεταξύ του μνήματος και της Ιερουσαλήμ.
β. Ακριβώς έξω από το μνήμα.
γ. Στη Γαλιλαία.
δ. Στο δρόμο για το χωριό Εμμαούς, που απείχε εξήντα στάδια από την Ιερουσαλήμ.

10. Οι μαθητές πρωτοείδαν τον Ιησού:
α. Στη Γαλιλαία.
β. Στην Ιερουσαλήμ.

11. Ο αναστηθείς Ιησούς:
α. Αναγνωρίσθηκε από αυτούς που τον είδαν.
β. Δεν ήταν αναγνωρίσιμος.

12. Ο αναστηθείς Ιησούς:
α. Ήταν «φυσικός».
β. Δεν ήταν «φυσικός».

13. Οι μαθητές είδαν τον αναστημένο Ιησού:
α. Μια φορά μόνο.
β. Τρεις φορές.
γ. Πολλές φορές.

14. Όταν ο Ιησούς παρουσιάστηκε στους μαθητές του ήταν:
α. Ένδεκα μαθητές παρόντες.
β. Δώδεκα μαθητές παρόντες.

15. Ο αναστηθείς Ιησούς:
α. Επιθυμούσε να τον αγγίξουν.
β. Δεν επιθυμούσε να τον αγγίξουν.
γ. Δεν έδινε σημασία στο άν θα τον άγγιζαν ή όχι.

16. Ο Ιησούς αναλήφθηκε στον ουρανό:
α. Την ίδια ημέρα της ανάστασης.
β. Σαράντα ημέρες μετά την ανάσταση.
γ. Δεν γίνεται λόγος για ανάληψη του Ιησού.

17. Οι μαθητές έλαβαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.
α. Το βράδυ της ίδιας ημέρας της ανάστασης.
β. Πενήντα ημέρες μετά την ανάσταση.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Οι απαντήσεις είναι όλες σωστές!
1. α. Ιωάν. 20,1, β. Ματθ. 28,1, γ. Μάρκ. 16,1, δ. Λουκ. 23, 55-56, 24, 1, 24, 10.
2. α. Ματθ. 28,1, Ιωάν. 20,1, β. Μάρκ. 16,2.
3. α. Μαρκ. 16, 1-2, Λουκ. 24,1, β. Ματθ. 28,1.
4. α. Λουκ. 23, 54-56, β. Μάρκ. 16,1.
5. α. Ματθ. 28, 2-5. β. Μάρκ. 16, 5. γ. Λουκ. 24, 4. δ. Ιωάν. 20, 1-2.
6. α. Ματθ. 28,2. β. Μάρκ. 16, 5, γ. Λουκ. 24, 3-4.
7. α. Ματθ. 28, 7-8, Λουκ. 24, 9, Ιωάν. 20,2, β. Μάρκ. 16,8.
8. α. Ιωάν. 20, 14, Μαρκ. 16, 9, β. Λουκ. 24, 13-18, γ. Ματθ. 28, 1-9, δ. Α΄ Κορ. 15, 4-5.
9. α. Ματθ. 28, 8-9, β. Ιωάν. 20, 11-14, γ. Στη Γαλιλαία Μαρκ. 16, 6-7, δ. Λουκ. 24, 13-15.
10. α. Ματθ. 28, 7, Μάρκ. 16,7-10, β. Λουκ. 24, 33-36, Ιωάν. 20,19, Πράξεις 1,4.
11. α. Ματθ., 28,9, Μάρκ. 16,9-10, Λουκ. 24,31, β. Μάρκ. 16,12, Λουκ. 24,15-16, 36-37, Ιωάν. 20,14-15.
12. α. Ματθ. 28,9, Λουκ. 24,41-43, Ιωάν. 20,27, β. Δεν ήταν «φυσικός» (Μάρκ. 16,9, 12, 14, Λουκ. 24,15-16, 31, 36-37, Α΄ Κορ. 15,8-9.
13. α. Ματθ. 28,16-17, β. Ιωάν. 20,19,26, 21,1,14, γ. Πράξεις 1,3.
14. α. Ματθ. 28,16-17, Λουκ. 24,33-36, β. Α΄ Κορ. 15,5.
15. α. Ιωάν. 20,27, β. Ιωάν. 20,17, γ. Ματθ. 28,10.
16. α. Μάρκ. 16, 9, 19, Λουκ. 24,13, 28-51, 50-51, β. Πράξεις, 1,3-9, γ. Ματθ. 28,19-20, Ιωάν. 21,23-τέλος.
17. α. Ιωάν. 20,19-22, β. Πράξεις, 2,1-13.
Σύμφωνα δηλαδή με τη «λογική» του Ευαγγελίου και τους ευαγγελιστές, αυτούς, που ήταν αυτόπτες μάρτυρες στα «γεγονότα» και συνέγραψαν τα Ευαγγέλια με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, οι γυναίκες που πήγαν στον τάφο του Ιησού ήταν και μία και δύο και τρείς και περισσότερες, ο αναστηθείς Ιησούς παρουσιάστηκε για πρώτη φορά και κάπου μεταξύ του μνήματος και της Ιερουσαλήμ και ακριβώς έξω από το μνήμα και στη Γαλιλαία και στο δρόμο για το χωριό Εμμαούς, που απείχε εξήντα στάδια από την Ιερουσαλήμ, αναλήφθηκε και την ίδια μέρα της ανάστασης και σαράντα μέρες μετά κ.λπ. κ.λπ.
Βοήθειά μας!
Πηγή : freeinquiry.gr
Quiz για τις μέρες του Πάσχα! ...