[«Σπάζοντας τη σιωπή», είναι ο εύγλωττος τίτλος της αντιπολεμικής οργάνωσης που έχουν δημιουργήσει... Και όντως, λένε πολλά (από το «Βήμα»):
- «Ο ραβίνος μας είπε ότι είμαστε τα τέκνα του φωτός που διεξάγουμε πόλεμο ενάντια στα τέκνα του σκότους. Δεν έκανε καμία διάκριση μεταξύ αμάχων και μαχητών. Ηταν η μάχη ενός λαού έναντι ενός άλλου λαού, με όλες τις μεσσιανικές επιπτώσεις αυτής της αντίληψης. (...) Αυτό όμως δεν είναι παρά θρησκευτική προπαγάνδα».]
"Ο πόλεμος των υιών του φωτός εναντίον των υιών του σκότους"!
Ώστε ο "ειρηνιστής" Γκιτάϊ,φαίνεται ότι κατά λάθος έβαλε για τίτλο τα λόγια του ραβίνου!
Εκτός αν είναι και...ραβίνος!Δεν εξηγείται διαφορετικά η ταύτιση της σκέψης!
Μετά από αυτό,ο πρόεδρος του Φεστιβάλ,μάλλον πρέπει να ειδοποιήσει τον κύριο,ότι κρίνεται ανεπιθύμητος,εκτός από λίγος,όπως έγραψε και η "Le Monde"!
Αλήθεια τι γύρευε πέρυσι στην Επίδαυρο;Μήπως για να πάρει μια εικόνα του...γιουχαίσματος;Ή μήπως από πέρυσι ετοίμαζαν μεθοδικά την εισβολή των "υιών του φωτός κατά των υιών του...σκότους";
Γνωρίζατε από πέρυσι κύριε πρόεδρε;
[Η χαμένη αθωότητα των «γιούχα»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 19/08/2008Ρεπορτάζ: Β. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Γ. ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ, Φ. ΜΠΑΡΚΑ, ΧΡ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ν. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Η Τέχνη ενίοτε εξημερώνει τα ήθη και άλλοτε εξάπτει τα πάθη. Ισχύει και… ταυτοχρόνως: μήπως δεν έχουμε δει στην ίδια παράσταση το κοινό διχασμένο, να επευφημεί ή να «γιουχάρει»; Η τελευταία, ακραία ένδειξη απαξίωσης, επικράτησε προχθές στην Επίδαυρο, όχι μόνο στη λήξη, αλλά και κατά τη διάρκεια της παράστασης της «Μήδειας» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Ανατόλι Βασίλιεφ. Δεν ήταν η πρώτη φορά: η ιστορία των Επιδαυρίων, όπως και ολόκληρη η ιστορία των τεχνών, έχει πολλά τέτοια επεισόδια να αφηγηθεί.
Τελικά, το έθος τού «γιούχα» το αποδεχόμαστε ή το… γιουχάρουμε; Είναι θεμιτό ή υπάρχουν κι αξιοπρεπέστεροι τρόποι αντίδρασης; Είναι πάντα ειλικρινές ή κάποτε είναι και υποκινούμενο; ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΟΥΚΟΣ (πρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ):
«Ένα κοινό που αντιδρά, είναι καλύτερο από ένα κοινό που κοιμάται. Υπάρχουν όμως και κάποια όρια στη συμπεριφορά μας. Ο Ανατόλι Βασίλιεφ είναι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας. Ο τρόπος του σόκαρε για αισθητικούς ή ακόμη και εθνικιστικούς λόγους. Για τους Έλληνες, η Επίδαυρος είναι ιερός χώρος και πρέπει όλοι να φαίνονται ως αρχαίοι Έλληνες. Δεν ξέρω αν στη Βρετανία, για παράδειγμα, η μη συμβατική προσέγγιση του Σέξπιρ θεωρείται εθνική ύβρις. Το θέατρο έζησε όλους αυτούς τους αιώνες μέχρι σήμερα, γιατί ο κάθε καλλιτέχνης έρχεται αντιμέτωπος με την ανθρωπότητα της στιγμής εκείνης. Αυτή είναι η παγκοσμιότητα της Επιδαύρου. Απ’ αυτό που είδα, γιατί συνόδευα τον σκηνοθέτη Άμος Γκιτάι και αποχώρησα, το σίγουρο είναι ότι υπήρχε μια συγκεκριμένη πρόταση. Έχω δει άλλες παραστάσεις και φέτος, που δεν είχαν τίποτα να πουν και δεν τις γιούχαρε κανείς».]
Οι λόγοι κύριε πρόεδρε,δεν είναι "εθνικιστικοί".Είναι ιστορικοί και ΕΘΝΙΚΟΙ.Όπως ο ίδιος λέτε,"για τους Έλληνες ,η Επίδαυρος είναι ιερός χώρος και πρέπει όλοι να φαίνονται ως αρχαίοι Έλληνες".
Οπότε,με γνώμονα τα λεγόμενά σας,κύριε πρόεδρε,είναι απορίας άξιον πως σας διέφυγε αυτό!Ή μήπως όχι;Δεν γνωρίζατε το σενάριο;Δεν ρωτήσατε,τέλος πάντων,τι έργο είναι αυτό;
Ή μήπως γνωρίζατε;
Περσέα. Πολλές φορές απεικονίζονται αγάλματα κρατώντας ένα ρόπαλο,θυμίζοντας μας έτσι και την επίσκεψη του θρυλικού Ηρακλή. Εκτός από τον Οδυσσέα,οι Αργοναύτες διέσχισαν τον Αμαζόνιο και τους παραποτάμους του φτάνοντας μέχρι τις Άνδεις και το Μαντείο του Τσαβίν στο Περού.Μάλιστα έχουν ανακαλυφθεί επιγραφές σε βράχους με Ελληνική Γραμμική Γραφή!Από το Γιάρμουθ της νέας Σκωτίας,στην πέτρα Γκρέηβ-Κρηκ της Δυτικής Βιρτζίνια,στο Μπάτ-Κρήκ του Τενεσσή,στο Νιούσμπερι του Μίτσιγκαν καθώς επίσης και στην περιοχή Μανάος(εκ του Μϊνωα) στον Αμαζόνιο. Στον ποταμό αυτό βρέθηκαν και πυθάρια μινωικής προελεύσεως.
χαρακτηριστικά,μικρά χέρια και γαλάζια μάτια. Η πρωτεύουσα του Τολτεκικού πολιτισμού στον νότο η Τιαχουανάκο λέγεται από τους Περουβιανούς ότι χτίστηκε λευκούς γενειοφόρους ανθρώπους πολύ πριν την εποχή των Ίνκας.
